1. Yolanda Vermeiren Banaba Zorgmanagement Wetenschappelijk onderzoek
Patiënteninformatie over de poortkatheter
Een poortkatheter is een klein doosje van titanium of kunststof dat onderhuids wordt ingebracht.
Aan het doosje hangt een katheter die in een grote ader, meestal de vena subclavia/jugularis , wordt
geplaatst.
Langdurige intraveneuze behandelingen, het comfort van de patiënt, pijnlijke puncties vermijden en
oppervlakkige aders niet beschadigen zijn indicaties om over te gaan tot plaatsing van een
poortkatheter.
Op dienst ervoer ik dat mensen die toegezegd hadden om een poortkatheter te laten plaatsen
onvoldoende informatie bezaten hieromtrent.
Mijn onderzoeksvraag was dan ook de volgende: In hoeverre zijn patiënten die een poortkatheter
laten plaatsen goed geïnformeerd wat betreft voorbereiding, plaatsing en nazorg?
Het werd een kwantitatief beschrijvend onderzoek. Ik stelde een anonieme enquête op van 21
vragen. Ik bevroeg 40 personen die een poortkatheter hadden of er 1 lieten plaatsen. Mijn
onderzoek ging door in het oncologisch dagziekenhuis te AZ Monica Deurne en het intern/geriatrisch
dagziekenhuis te AZ Monica Antwerpen.
Informatie in verband met de voorbereiding voor het plaatsen van een poortkatheter bleek
voldoende. De voorbereiding omvatte volgende items: wat is een poortkatheter, reden van plaatsing,
of men nuchter moest zijn, locatie van plaatsing en welke verdoving.
Informatie omtrent de plaatsing zelf was voldoende. 37,5 % was niet op de hoogte over de duur van
de ingreep.
De nazorg bevatte volgende items: gebruik arm, alleen naar huis, zelf auto rijden, info omtrent het
gebruik, verzorging wonde, wanneer douchen, pijn, welke complicaties kunnen optreden,
contactnummers.
Onvoldoende informatie werd gegeven in verband met het gebruik van de arm, eventuele pijn
nadien, of men na de ingreep alleen naar huis mag, contactnummers bij problemen, welke
complicaties kunnen optreden en of men auto mag rijden na de ingreep.
De meeste informatie werd geleverd door dokter en verpleegkundige.
Rond volgende items werd onvoldoende informatie gegeven: duur, gebruik arm, pijn, alleen naar
huis, contactnummers, complicaties en gebruik van de auto.
Gebrek aan informatie kwam vooral tot uiting in de nazorg.
Het is dan ook aangewezen om in de toekomst een brochure te voorzien of de bestaande te herzien,
de dokters in te lichten in verband met de lacunes in het geven van info, als verpleegkundige de
patiënten actief te bevragen, info op de website van AZ Monica te plaatsen en een infoblad te maken
met richtlijnen in verband met de nazorg dat iedere patiënt die een poort laat plaatsen standaard
meekrijgt.