1. Daniel García Alonso-Villaverde 1º ESO

2. A NAI PERDIDA
Ela desapareceu hai dous anos. Pero el quería vinganza.
Todo ocorreu unha fría mañá de maio, concretamente o día
23, o noso protagonista ía ter a súa primeira graduación,
cando de repente na sala apareceron tres homes cunha
máscara e todos de negro. Os homes fixáronse na súa nai e
raptárona. Ninguén soubo a onde a levaron. Pero unha
cousa estaba clara, tiña que recuperala ou senón non se
perdoaría a si mesmo. Aquí é cando comeza a nosa historia.
“Ola” saudaba el “ando na procura da miña nai,
¿podédesme axudar?” preguntáballe aos habitantes da vila
ao que eles respondían que non, sen compaixón ningunha.
Ata que un día, os que el nunca pensou que lle axudarían,
pasara o que pasara viñeron a el. Eran Tomás, o neno
pobre, e Manolo, o fracasado da vila. Os tres xuntos
chamáronse ``os tres mosqueteiros´´.
Os mozos foron reunindo moita xente máis polo que
cambiaron o nome polo de “na busca da nai perdida”.
Xa todos reunidos no club fixeron un refuxio nunha
“Galicova” na Coruña, empezaron a buscar sospeitosos de
por aló e deron cunha pista, unha máscara igual aos dos
terroristas. Nela poñía: Avda os Anxos, nº 13, A Coruña.
Propiedade de Toni “o gordo”.

3. Así que dispuxéronse a buscar por toda A Coruña a
avenida dos Anxos número 13. Por fin despois de moito
buscar deron co lugar nas aforas da Coruña.
Cando estiveron na casa miraron nas caixas do correo
pero non poñía nada en ningunha. Puxéronse en contacto
coa xente do rueiro preguntando se coñecían alguén que
se chamase Toni por aló, pero os veciños non coñecían
ninguén con ese nome.
Cando pensaban que xa o tiñan todo perdido atoparon
outra pista aínda máis importante, os lentes que levaba a
nai de Martiño (así se chamaba a nai do protagonista
desta historia), eran inconfundibles. Aínda tiñan a marca
de cando a Martiño lle caeran por un descoido. Iso dicía
que a súa nai tiña que estar cerca de aló. Seguiron
buscando e tamén encontraron a tarxeta de teléfono deste
tal Toni.
Chamaron pero ninguén contestou ata que á vixésima vez
que o chamaron contestaron.
O máis espelido do grupo e coa voz máis grave dixo:
-Ola, son o teu tío- inventou o noso amigo Rudolf- non me
acordo de onde vivías, pódesmo dicir, por favor? Quero
visitarte polo teu aniversario!!!
-Ola, tío!!! Que rara tes a voz, seguro que es o meu tío?
Ademais non é o meu aniversario…- sospeitou el.

4. -Pois claro que son o teu tío, o que pasa é que estou sen
voz e só quería darche unha sorpresa con calquera cousa -
respondía Rudolf
-Ahhh. Non me atopas porque mudeime ata Ares en busca
dunha familia que é famosa polos seus cartos, xa sabes
que levo unha vida un pouco terrorista -sorría para si
mesmo- Ao que imos, vivo na Rúa María nº 16.
- Moitas grazas sobriño para alá vou, espérame alí.
- Por suposto, tío - contestou Toni.
Agora si que sabían onde vivían os malvados raptores de
nais. Colleron un bus e foron ata Ares.
Alí viron a casa onde debía vivir o sospeitoso, primeiro
vixiaron desde fóra para ver se vían algún movemento
raro. Despois chamaron ao timbre e desta vez outro señor
chamou á porta:
-O carteiro! - dixo o noso aliado - Pódeme abrir a porta
tamén polo outro lado porque esta porta é moi estreita e
non pasa o carriño enteiro.
-Vale, pero por que queres entrar na casa? Con tal de
deixares as cartas no seu sitio…- sospeitou Toni
- Dixéronme que era un pedido moi importante e que tiña
que darcho en man.- contestaba o noso amigo
-Vale, xa está aberta, pasa.
Cando estaban na outra porta todos os “detectives”
entraron pola porta principal. Dentro da casa había moito
luxo, xoias, colares, etc.

5. Na sala principal había unha porta cunha pechadura moi
rara e antiga… buscaron por toda a casa sen que ninguén
os vira, mentres o “carteiro” o distraía. Por fin na biblioteca
da casa abriron un libro e caeron as chaves.
Foron ata a porta das chaves rápido porque o noso amigo xa
non ía resistir moito máis… Abriron a porta e alí
encontraron algo que parecía un cofre do tesouro, e dentro
había aínda máis riquezas que na casa en si. Tamén había
unha trapela que levaba ata unha especie de cárcere.
Dentro dunha cela estaba a “nai perdida” case desnutrida e
deshidratada con outras 5 mulleres, parece ser que as
utilizaban para facer todas as tarefas do lugar sen recibir
nada a cambio. A nai de Martiño nin sequera recoñecía ao
seu fillo, pero cando lle falou de recordos entre el e máis ela
recobrou o coñecemento rapidamente.
Salvaron a todas as mulleres e saíron de alí, pero… na outra
parte da casa Toni xa empezaba a sospeitar e xa estaba
ameazando de morte ao carteiro, por iso cando Martiño lle
fixo o sinal de que podía irse, marchou deseguido porque xa
non podía aturar máis.
Fóra da casa xa todos os do club salvados berraron o seu
grito de guerra:
“1, 2, 3 LOITAR, LOITAR e LOITAR”
pero…onde estaban os demais sospeitosos?

6. Pois resulta que estaban espallados por toda a comarca de
Ferrolterra, pero non pasaba nada, o primeiro era chamar a
policía para que leve a Toni ao cárcere.
Todo saíu ben, era un vello coñecido pola policía e
metérono nunha vella escola en Ares que agora funcionaba
de calabozo para os prisioneiros. Os outros dous
sospeitosos xa foran detidos anteriormente pola policía.
Estas persoas foron coñecidas en todo o mundo pola súa
solidariedade e agora eran coñecidos mundialmente, e ata
empezaron a traballar xunto á policía nun grupo chamado
A. N. P. (A Nai Perdida) en casos de desaparicións.
Respecto a Martiño repetiron outra vez a graduación e esta
vez todo saíu ben, pero o máis importante era que coñecera
novos amigos.
FIN