سند «برنامه همکاریهای جامع (۲۵ ساله) ایران و چین» در خرداد ماه ۱۳۹۹ جهت بررسی در هیئت دولت ایران ارائه شدهاست. ایدهٔ این همکاری اولین بار در سال ۱۳۹۴ و ۱۱ روز پیش از انعقاد برجام، شی جین پینگ رئیسجمهور جمهوری چین در سفر به تهران اعلام شد. در سوم بهمنماه ۱۳۹۴، متن پیشنویس اولیهٔ توافقنامه جامع همکاری میان ایران و چین در حوزههای «سیاسی»، «اجرایی»، «انسانی و فرهنگی»، «قضایی، امنیتی و دفاعی» و «منطقهای و بینالمللی» به زبان انگلیسی منتشر شد.
آنچه افکار عمومی ایرانیان نسبت به این سند حساس کردهاست، گسترهٔ همکاریهای دوجانبه، عمق همکاریهای نظامی دو کشور در آن است. این حساسیت باید در بستر تجربههای تلخ ایرانیان از همکاریهای نظامی با قدرتهای جهانی باید بازخوانی شود.
از دید صاحبان کسبوکار و کارشناس ایرانی اما، مبلغ بسیار زیاد سرمایهگذاریهایی که گفته میشود در قالب این برنامه از سوی چین، از جمله در زیرساختهای کلیدی ایران در ۲۵ ساله آینده انجام خواهد شد، سبب نگرانیهایی شدهاست. این مبلغ بین ۲۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد دلار پیشبینی میشود. در حالی که جذب سرمایهٔ خارجی میتواند به رشد اقتصادی کشورها منجر شود، برای اینکه این سرمایهگذاری بتواند به توسعهٔ پایدار کشورها و افزایش رفاه اجتماعی منجر شود، الزامات مهمی دارد. براساس آمارهای موجود، از ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۶، ایران بهصورت مستقیم ۱٬۲۸۰ میلیارد دلار درآمد صادراتی داشته است، که ۴۷۱ میلیاردی دلار بین سالهای ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶ بودهاست . این حجم درآمدهای ارزی اما در فضای کسبوکار کنونی ایران، نتوانسته است رشد اقتصادی پایداری بهوجود آورد. بنابراین در پذیرش یک سرمایهگذاری با حجم مشابه، این بار از سوی یک طرف خارجی که قطعا چشم به سود مالی (در قبال ریسک خود)، فایدههای غیرمستقیم اقتصادی یا فایدههای ژئوپلتیکی دارد، باید با واکاوی کارشناسانهٔ دو چندان پیش رفت.