SlideShare una empresa de Scribd logo
1 de 61
Descargar para leer sin conexión
NORMAN BETHUNE IN CHINA
  Over de daadwerkelijke bijdrage van een
 Canadese dokter aan de Chinese revolutie
                 Deel 2.

                                     
                   Aangepast  door Chung Chih-cheng 
Illustraties van Hsu Jung-chu, Hsu Vung. Ku lien-tang en Wang Yi-sheng 

      Ordeman Drukkerij/Uitgeverij Rotterdam Maart 1976 
57. Op een dag moest een zwaar gewonde soldaat een amputatie ondergaan. Hij had 
dringend een bloedtransfusie nodig. Alle kameraden wilden bloed voor hem af staan. 
58. Maar kameraad Bethune schudde zijn hoofd en zei: "Jullie gaven nog maar een 
paar dagen geleden je bloed. Ik heb bloedgroep 0, dus goed voor iedere patiënt". 
Toen hij zijn arm uitstrekte, zeiden de kameraden: "Dat gaat niet door. Denk toch aan 
uw leeftijd .... " Kameraad Bethune zei: "Luister. Onze mannen aan het front zijn 
bereid al hun bloed te vergieten voor het land en het volk. Ik denk dat daar best nog 
een beetje van mij bij kan." 
59. Kameraad Bethune ging naast de gewonde soldaat liggen en zei: "Kom op! We 
hebben geen tijd te verliezen als het er om gaat gewonden te redden." En zo 
stroomde het bloed van kameraad Bethune, internationalistische, proletarische 
strijder en waardige zoon van het Canadese volk in de aderen van een Chinese strijder 
en redde daarmee zijn leven. 
60. Het verhaal van kameraad Bethune, die zijn bloed gaf voor een gewonde soldaat 
van het Achtste Marsleger ging als een lopend vuurtje door de streek. Snel werd een 
bloeddonorkorps van vrijwilligers georganiseerd. Diep bewogen zei kameraad 
Bethune: "De massa's vormen onze bloedbank. Dit is nog nooit vertoond in de 
geschiedenis van de chirurgie". 
61. 1. Eind april hoorde kameraad Bethune dat er enkele tientallen gewonde soldaten 
van het Achtste Marsleger verborgen waren in het dorp Sukung vlak bij de 
blokkadegrens van de vijand. Hij bood aan om er naar toe te gaan en voor hen te 
zorgen. 
61. 2. De militaire leiding probeerde hem van dit plan af te brengen omdat het een 
gevaarlijke plaats was, waar de vijand ieder moment op kon duiken. Hun pogingen 
waren vergeefs. Tenslotte werd besloten dat het medisch team 's nachts zou 
vertrekken onder militaire begeleiding.
62. Het team bereikte het dorp Ssukung veilig. Kameraad Bethune was de hele dag 
druk in de weer, maar er bleef nog een hoop te doen over. 's Nachts sliepen Bethune 
en zijn mannen met hun kleren aan. Ze waren voortdurend op hun hoede voor een 
verrassingsaanval door de vijand. Ze hielden hun paarden gezadeld. Zodat ze er ieder 
ogenblik tussenuit konden trekken. 
63. De volgende dag stootte een boer op een groep vijandelijke soldaten. Eén 
schreeuwde tegen hem:  "Waar is het dorp Ssukung?" Sluw wees de boer naar het 
Noordwesten. "Daarginds ligt het!" Nadat hij zo de vijand de verkeerde kant had 
opgestuurd, rende hij zo snel als zijn benen hem konden dragen naar het dorp en 
vertelde het medisch team wat er was gebeurd. 
64. Binnen het kwartier had het medisch team Ssukung verlaten en de gewonden 
werden veilig verborgen door de bevolking. Kameraad Bethune zei ontroerd: "Het 
Achtste Marsleger is als een vis in de oceaan van het volk. Zo'n leger is 
onoverwinnelijk!"
65. Gedurende vier maanden werkte kameraad Bethune in de centrale vlakte van 
Hopei. Hij maakte diepe indruk op het volk en de soldaten in die streek.  Het 
partijkomitee van het Shansi-Chahar-Hopeigrensgebied nodigde hem uit om het 
aanstaande partijcongres als waarnemer bij te wonen. Kameraad Bethune aanvaardde 
de uitnodiging zeer verheugd en haastte zich terug naar West Hopei
66. Op een avond kwam het medisch team dicht bij een dorp bij het door de vijand 
bezette Chingfengtien. Ze stonden juist op het punt om door de blokkade van de 
vijand heen te breken, toen Bethune hoorde van een boer, die een pussende infectie 
in zijn borst had. Hij zei z'n kameraden te stoppen, zodat hij direct kon opereren. 
67. Het dorp was vlakbij de spoorweg tussen Peking en Hangkow die toen zwaar 
bewaakt werd door vijandelijke troepen. Uit veiligheidsoverwegingen sloten 
Bethune's begeleidingstroepen het gebied af met behulp van de lokale ondergrondse 
afdeling van de partij. Het kostte dokter Bethune niet meer dan twintig minuten om 
de operatie te doen. Toen alles bevredigend was verlopen, wist de boer niet hoe hij 
zijn dankbaarheid moest uiten.
68. Met gidsen uit de plaatselijke bevolking slaagde het medisch team erin de 
blokkade te doorbreken. 
69. Op 1 juli woonde kameraad Bethune het partijkongres van het Grensgebied bij. Op 
de bijeenkomst zei hij vol vuur, "De oorlog die jullie voeren is een rechtvaardige 
oorlog. Jullie staan niet alleen. De volkeren van de hele wereld staan achter jullie .... " 
70. Niet lang daarna verhuisde kameraad Bethune naar het dorp Shenpei waar hij dag 
en nacht werkte aan een Technisch en Organisatorisch Handboek voor 
Divisieveldhospitalen in de Guerrillaoorlog. Het boek dat geschreven werd in het licht 
van voorzitter Mao's strategisch denken vatte de ervaringen samen van de medische 
diensten op het slagveld. Dit boek was een kostbaar geschenk aan het Chinese volk. 
71. Hoewel hij steeds aan het verhuizen was in deze oorlogsomstandigheden gaf 
kameraad Bethune niet alleen medische hulp aan gewonde soldaten, maar ook aan de 
bevolking. De mensen spraken over hem als 'Onze dokter Bethune'. 
72. Op een dag ging dokter Bethune naar Hochiachuang. Toen hij het dorp in ging zag 
hij een boer met een lelijk opgezwollen arm, waar hij zo te zien verschrikkelijk veel last 
van had. Hij stevende recht op de boer af en nam hem mee naar de kliniek. 
73. Toen de operatie voorbij was zei kameraad Bethune tegen de boer: "Vertel de 
mensen uit het dorp maar, dat ik een dokter ben van het Achtste Marsleger. Vertel ze 
maar dat ze kunnen komen als ze ziek zijn." 
74. Twee dagen later bezocht kameraad Bethune de boer in zijn huis om zijn arm 
opnieuw te verbinden. De boer zei hevig ontroerd: "Ik weet niet hoe ik u moet 
bedanken". Bethune antwoordde direkt: "Er is geen reden om mij te bedanken. Je 
moet het Achtste Marsleger bedanken". 
75. Toen de dorpeling genezen was bracht hij rode dadels en eieren voor kameraad 
Bethune. Hij probeerde deze kado's te weigeren, maar toen de boer aanhield moest 
hij er enkele aksepteren. Later vertelde hij de verpleegster dat ze dadels en eieren 
onder de gewonden rond moest delen. 
76. Op een dag hoorde kameraad Bethune dat er in een dorp 25 kilometer verderop 
een ernstig gewonde soldaat op de rand van de dood zweefde. Bethune sprong op zijn 
paard en galoppeerde weg. 
77. De zon ging al onder toen kameraad Bethune de operatie beëindigde. Toen 
realiseerde hij zich dat er nog meer gewonden waren, die erop wachtten om 
geopereerd te kunnen worden. Hij sprong op zijn paard dat nog vochtig van het zweet 
was en haastte zich direkt terug. 
78. De leidinggevende kaders maakten zich grote zorgen over kameraad Bethune's 
gezondheid. Op een dag lieten ze speciaal voor hem wat kippesoep maken. Maar toen 
zijn helper met twee koppen aan kwam dragen, bracht hij ze meteen naar de 
gewonde soldaten. Zijn helper was erg bezorgd. Maar kameraad Bethune zei: "Ik ben 
een Kommunistische strijder. Hoe kan ik nu speciale privileges genieten!" 
79. Diep in de nacht deed kameraad Bethune soms nog een ronde langs de zalen met 
een lamp in zijn hand. Hij wou zelf zien of de gewonde soldaten rustig sliepen en goed 
ingestopt waren. 
80. In die dagen vol ontberingen had kameraad Bethune net zoals iedere soldaat van 
het Achtste Marsleger zijn naaigerei bij zich en verstelde zijn eigen kleren.
81. Een jonge soldaat die zo goed als genezen was en op het punt stond naar zijn 
eenheid terug te keren, schonk kameraad Bethune een paar strosandalen die hij zelf 
gemaakt had. Kameraad Bethune aanvaardde ze graag. "Wat een kostbaar geschenk!" 
zei hij en paste ze meteen aan. 
82. Kameraad Bethune besloot een korte reis naar huis naar Canada te maken. Zijn 
bedoeling was om de hele wereld verslag te doen van de grote verzetsoorlog die door 
het Chinese volk tegen Japan gestreden werd. Zo wilde hij een beroep doen op het 
publiek voor geld, medicijnen en  medische voorraden. 
83. Het plan was dat kameraad Bethune op 20 oktober 1939 zou vertrekken. Maar 
juist op dat moment begonnen de Japanners een grootscheepse "schoonmaak"aktie 
in het bergland van West-Hopei. Kameraad Bethune stelde zijn vertrek direkt uit en 
leidde het mobiele team naar het Laiyuan-Motienling front waar de gevechten het 
hevigst woedden. 
84. Vlak bij het dorp Sunchiachuang op ongeveer 4 kilometer van het dorp stootte het 
medisch team op enkele gewonde soldaten, die weggedragen waren van Motienling 
(Top-Die-De-Hemel-Kust). Zonder zich zelf tijd om te eten te gunnen, begonnen 
Bethune en zijn kameraden meteen te werken .
85. Op de tweede middag van de aanval rende een schildwacht naar binnen en 
vertelde dat hij vijandelijke soldaten op de helling tegenover het dorp gezien had. 
86. Kameraad Bethune vroeg met een kalme stem: "Hoeveel gewonden zijn er nog 
niet geopereerd?" "Tien", antwoordden zijn kameraden. Kameraad Bethune zei kort: 
"Maak direkt nog twee operatietafels klaar. Laten we proberen zo snel als maar kan 
de operaties af te maken". 
87. Ze werkten keihard aan drie patiënten tegelijk. Een paar minuten later kwam de 
schildwacht weer binnen en zei: "De vijand komt de heuvel af". Maar kameraad 
Bethune bleef opereren alsof hij doof was. 
88. Plotseling klonken er heel duidelijk geweerschoten in het dal beneden. De 
schildwacht stormde binnen. Hij zei: "De bewakingseenheden houden de vijand zo 
lang mogelijk bezig". Toen de tolk er bij hem op aandrong om nu direkt te vertrekken, 
zei kameraad Bethune met vastberaden stem: "De plicht van een legerdokter is om bij 
de strijders te zijn en ze nooit in de steek te laten. Als hij op zijn post sneuvelt is dat 
een eervolle dood" .
89, De laatste patiënt die gewond was aan zijn been werd twintig minuten later 
binnengebracht en neergelegd op kameraad Bethune's operatietafel. Weer klonk er 
nu geweervuur, deze keer van vlakbij. De schildwacht sloeg alarm: "De vijand dringt 
het dorp binnen".
 
90. Een van de dokters trok kameraad Bethune aan zijn arm en zei: "Laat mij uw plaats 
innemen. U moet er direkt vandoor". Bethune duwde de hand van de dokter weg en 
zei tegen de anesthesist: "Lokale verdoving!" De gewonde soldaat tilde zijn hoofd op 
en smeekte: "Dokter ga er alsjeblieft vandoor. Dit is niet zo'n erge wond. Ga er 
vandoor. De vijand is vlakbij." 
91. Kameraad Bethune opereerde snel. Plotseling vloekte hij zachtjes. Iedereen zag 
hoe er bloed uit de middelvinger van zijn rechterhand kwam. "Het is niks", zei hij, "ik 
heb me gesneden met mijn mes". Hij doopte zijn vinger in de jodium en hervatte zijn 
werk. 
92. Het scherpe geratel van de machinegeweren klonk als hagelstenen op koud staal. 
Het kwam steeds dichterbij. Toen hij met de laatste steek de wond dicht naaide 
zuchtte kameraad Bethune diep en zei: "Neem hem mee". En korte tijd later zat h ij 
ook zelf in het zadel en galoppeerde de heuvel af. 
93. Onderweg liet een kameraad zich ontvallen dat het deze keer op het nippertje 
was. Maar kameraad Bethune zei met een glimlach, "Vandaag hebben wij een grote 
overwinning behaald. De soldaten van het Achtste Marsleger zijn niet bang van 
fluitende kogels en ontploffende granaten. Zij lopen niet weg van het front als ze licht 
gewond zijn. Ik ben een medische helper van het Achtste Marsleger. Dus ik hoor het 
ook zo te doen." 
94. Het medisch team reed de hele nacht door tot ze bij het hospitaal in het 
achterland aankwamen in Kanhoching. De vinger van kameraad Bethune was 
ontstoken. De kameraden adviseerden hem om rust te nemen. Hij zei: "Dank je wel 
kameraden voor jullie bezorgdheid. Maar er zijn zoveel gewonden die nodig 
behandeld moeten worden. Hoe kan ik dan aan de kant gaan zitten." Dus werkte hij 
nog twee dagen achter elkaar door. 
95. Terwijl kameraad Bethune eerste hulp gaf aan een gewonde soldaat met 
wondroos, raakte zijn vinger ongelukkigerwijs geïnfecteerd. Een paar dagen later werd 
zijn vinger helemaal dik en begon te etteren. Bethune's temperatuur steeg tot 39,6. 
Zijn kameraden maakten zich grote zorgen. "Het is niks", zei hij, "je hoeft je geen 
zorgen te maken! Al had ik nog maar twee vingers over, dan kon ik nog doorwerken". 
96. Nog maar half wakker hoorde kameraad Bethune het gebulder van de kanonnen. 
Hij wist dat er een hevige strijd woedde. Hij stormde de kamer uit en stond erop naar 
het front te mogen vertrekken. Toen zijn kameraden er bij hem op aan drongen te 
blijven waar hij was, zei hij verontwaardigd, "Ik heb een ontstoken vinger en verder 
niets! Wat geeft dat nou? Jullie moeten mij gebruiken als een machinegeweer." 
97. De leidinggevende kaders, zijn kameraden, niemand kon hem van zijn voornemen 
afbrengen. Dus vertrok het medisch team in een verschrikkelijke hagelbui naar het 
front. Kameraad Bethune besteeg zijn paard, maar hij wankelde af en toe in het zadel 
en voelde zich zwak. 
98. Het gebulder van de kanonnen kwam steeds dichter bij. Onderweg ontmoetten zij 
gewonde soldaten die weggedragen waren van het Huangtulingfront. Kameraad 
Bethune ging er snel op af en zei verontschuldigend: "Het spijt ons dat we zo laat zijn." 
99. Zij installeerden zich in Wangchiatai waar een medisch regimentsteam gevestigd 
was. Daar werd gekonstateerd dat Bethune's ziekte was verergerd. De infektie had 
zich uitgebreid en aan zijn elleboog een abces gevormd. Hij stond er echter op dat de 
gewonde soldaten, vooral die met hoofd-, borst- en maagwonden naar hem 
toegebracht zouden worden voor behandeling. Hij vroeg zijn kameraden om hem 
wakker te maken als hij lag te slapen. 
100. Zo zwak als hij was speelde Bethune het toch klaar om nog eens zestien uur 
zonder onderbreking door te werken. Hij weigerde te rusten, hoewel zijn kameraden 
hem dat steeds weer vroegen. Iedereen was tot tranen toe bewogen door het 
enthousiasme waarmee hij werkte. 
101. Op 9 november verslechterde Bethune's toestand. Zijn temperatuur steeg tot 40 
graden. Toen de vijand zijn aanval op Wangchiatai hervatte besloot de legerleiding de 
plaats meteen te ontruimen. De leiden-de kameraden van de eenheid gingen met 
Bethune praten en stonden erop dat hij naar het achterland zou gaan om behandeld 
te worden. Met grote tegenzin gaf kameraad Bethune zich tenslotte gewonnen. 
102. Onderweg rilde kameraad Bethune van de kou. Af en toe moest hij overgeven. 
Maar hij keek steeds om in de richting van het front. Hij zei: "Ik ben het meest bezorgd 
over de strijders die aan het front hun leven op het spel zetten. Als ik maar een beetje 
kracht over had bleef ik er ook".
103. Op 10 november kwam kameraad Bethune in het Gele Steen Dorp aan in 
Tanghsien. Zijn toestand verslechterde steeds meer. Toen de leiding van het militaire 
distrikt hiervan hoorde, gaven ze direkt een spoedorder uit: kameraad Bethune moet 
koste wat kost gered worden. 
104. In ijltempo reisden dokters af naar Gele Steen Dorp om kameraad Bethune te 
helpen redden. 
105. Toen de dorpelingen hoorden dat het slecht ging met kameraad Bethune 
verzamelden zij zich op de binnenplaats om op nieuws over zijn toestand te wachten. 
Zeker zou hij van alle wonderen die hij verricht had er een paar voor zichzelf in reserve 
hebben. De duisternis viel en niemand ging naar huis. 
106. Een detachement troepen dat door Gele Steen Dorp heen kwam hoorde dat 
kameraad Bethune daar ziek lag. Ze gingen er direct naar toe om het laatste nieuws te 
horen. 
107. De officieren en manschappen drongen samen voor het raam van kameraad 
Bethune's kamer. Toen ze zagen hoe erg hij er aan toe was, konden velen hun tranen 
niet inhouden. Ze drukten de dokter op z'n hart: "Doe alsjeblieft alles om hem te 
genezen! Wij zullen ook meehelpen om hem beter te maken. Door hard te vechten. 
Het zal hem goed doen als hij nieuws over nog meer overwinningen hoort". 
108. De dokters deden alles wat in hun vermogen lag, maar er kwam geen teken van 
enige verbetering in Bethune's toestand. De artsen stelden amputatie voor van de 
ontstoken arm. Kameraad Bethune schudde zijn hoofd en zei: "Ik vertrouw jullie maar 
je kunt me beter opgeven. Ik ben nu een hopeloos geval. Het is niet langer een 
kwestie van die arm alleen. Het trekt nu door mijn hele bloed. Er is niets dat me nu 
nog kan helpen." 
109. In de nacht van 11 november verzamelde kameraad Bethune zijn laatste 
krachten om nog een brief te schrijven naar het kommando van het militair distrikt. 
Die brief bevatte ook een boodschap aan de Kommunistische Partij van Canada en het 
Amerikaanse volk: "Ik ben hier zeer gelukkig geweest. Het spijt me al· leen dat ik nu 
niets meer zal kunnen doen ... De laatste twee jaren zijn de belangrijkste jaren van 
mijn leven geweest ... " 
110. Diezelfde nacht erg laat zei kameraad Bethune ontroerd tegen de kameraden om 
hem heen: "Breng voorzitter Mao mijn dank over voor al die dingen die ik van hem en 
de Kommunistische Partij van China geleerd heb. Ik ben er absoluut van overtuigd dat 
het Chinese volk zijn bevrijding zal bevechten. Het is alleen jammer dat ik het zelf niet 
meer mee kan maken".
111. Hij greep de hand van de dokter stevig vast en sprak met moeite de volgende 
woorden: "Organiseer een medisch team, ga naar het front en verzorg de 
gewonden ... " De dokter stelde hem gerust dat alle voorbereidingen al getroffen 
waren. De tranen stonden hen in de ogen toen ze hem vroegen om te gaan rusten. 
112. Nog één keer kwam Bethune overeind. Hij sprak zijn laatste woorden met een 
standvastige stem: "Vecht door! Draag het vaandel verder in de grote strijd die wij 
voeren!" 
113. 12 november 1939 vroeg in de morgen blies kameraad Bethune, de grote 
internationalistische strijder, zijn laatste adem uit. Hij gaf zijn leven in dienst van de 
bevrijding van het Chinese volk. Toen het droevige nieuws het front bereikte, riepen 
de soldaten luidkeels: "Wraak voor onze dokter Bethune!". En ze vielen de vijandelijke 
stellingen met hernieuwde kracht aan”.
114. Op 21 december 1939 schreef voorzitter Mao het briljante artikel "Ter 
Nagedachtenis van Norman Bethune". In dit stuk riep hij het hele Chinese volk op om 
van Norman Bethune te leren. In 1952 werden de stoffelijke resten van kameraad 
Bethune overgebracht naar de "Begraafplaats der Martelaren" in Noord-China in de 
stad Shihchiachuang in Hopei. 
Einde

Más contenido relacionado

Destacado (13)

Kapitalisme of socialisme - ludo martens
Kapitalisme of socialisme - ludo martensKapitalisme of socialisme - ludo martens
Kapitalisme of socialisme - ludo martens
 
Marx voor beginners
Marx voor beginnersMarx voor beginners
Marx voor beginners
 
Mao over de praktijk
Mao over de praktijkMao over de praktijk
Mao over de praktijk
 
Burgeroorlog in Frankrijk 1871 Karl Marx
Burgeroorlog in Frankrijk 1871 Karl MarxBurgeroorlog in Frankrijk 1871 Karl Marx
Burgeroorlog in Frankrijk 1871 Karl Marx
 
De commune van Parijs 1871
De commune van Parijs 1871De commune van Parijs 1871
De commune van Parijs 1871
 
Mau han suyin
Mau han suyinMau han suyin
Mau han suyin
 
Norman Bethune. Chinese strip deel 1
Norman Bethune. Chinese  strip deel 1Norman Bethune. Chinese  strip deel 1
Norman Bethune. Chinese strip deel 1
 
Het welzijn van de massa's - Mao
Het welzijn van de massa's - MaoHet welzijn van de massa's - Mao
Het welzijn van de massa's - Mao
 
Lenin. De vierde verjaardag van de Oktoberrevolutie
Lenin. De vierde verjaardag van de OktoberrevolutieLenin. De vierde verjaardag van de Oktoberrevolutie
Lenin. De vierde verjaardag van de Oktoberrevolutie
 
Interview met president Afwerki van Eritrea (in drie delen)
Interview met president Afwerki van Eritrea (in drie delen)Interview met president Afwerki van Eritrea (in drie delen)
Interview met president Afwerki van Eritrea (in drie delen)
 
Marx à Bruxelles
Marx à BruxellesMarx à Bruxelles
Marx à Bruxelles
 
capitalisme ou socialisme ? -ludo martens
capitalisme ou socialisme ? -ludo martenscapitalisme ou socialisme ? -ludo martens
capitalisme ou socialisme ? -ludo martens
 
Lénine à Paris - Guide
Lénine à Paris - GuideLénine à Paris - Guide
Lénine à Paris - Guide
 

Norman bethune strip deel 2