3. Eres ti con esa mirada caprichosa e oscena que pensas que teo amore non é o meo. Vivimos en dous mundos diferentes e belos o que se xunta a alegría o amore, e a falla de imaxinación de ambos sexos. Non nos entendemos nin lograremos entendernos si os feitos son consumados sin advertire a opinión púbrica. Nos queremos e seguimos loitando polo mesmo dende fai tempo para que falamos, si as verbas non chegan a ese camiño tolo. Quero acabar con esta historia que non quere chegar a ser conto de fadas maís a historia debia acabar cun bico e asi ten un final cantautor valedeiro.
4. Nunha noite de esmorga fomos a romeria da aldea e alí che vin. Os meus ollos volcaron nunha mirada de enriva abaixo, que che inoticei todas as tuas partes mais preciadas. Esbelta e peluda coa cara de ada e corpo de muller. As copas baixaban, frío non facia e cada vez que che divisaba soio pensaba nunha rosa que flota nun rio de augas craras e as troitas bailan a danza ao rededor tua coma inotizadas. Falabamos e falabamos maís as follas das árbores cruzabanse entre nos sen que as miradas divisaran moito tempo. Ibas dun verde negro, que facia xogo coa herba do prao da festa, que se via a anacos pola xente que alí habia. Focheste sen despedida,ainda cando ti, non querías, ea festa acabara para nos, tan cedo, maís a vida quiso, que fora asi, para seguire no mesmo camiño maís sen enamorarnos.
5. Alá deixo meus espiritus que anidan no meu pensamento encontrando a verdade da razon nun éxtasis repentino e alucinado. Volverei a vista ao frente para dar paso a noso fortes corazóns que sobreviven a unha tempestade soberbia e alumiada. Onde cada vez se vai alexando mais e mais ata desaparecer nun horizonte tardio fresco e cheo de follas no so. Nosa infidelidade non sospeita do noso entorno apaciaguado pola monotonia do ser e non ser. Non nos deixan ni un instante ao rocio do alba nesta noite de lua chea. Deixo pasar o tempo e mais tempo olvidando de que existe ise algo que esta mais alo e que non perdoa. Non podo, deixame esquizofrenico e aturdido no meo espiritu entrecruzabase o oir desa voz difulminante Atravesaba meus oidos cunha forza irresistible deixando pisadas por todo seo ancho percorrido. Añorando ese destino que esta patalexando con forza pidindo ese mare de rosas, bosque de caraveis e rios de papoulas.
6. Si fora verdade, que tua asolada xuventude tivera esas miradas desacertadas que non saben si dín a verdade ou estan xogando ao escondite. fora ou non verdade sabes que meu antoxo esta todavía por demostrare no meo coco perdido. Hai unha luz branca e brilante que se me acercou e faloume da natureza e do noso amore de poeta. Desdibuxado por unha soa idea, e medo a perderte e non atopar outra natureza coma ti na terra. Onde as anduriñas buscan o balcon mais belo para facer seu niño noutra época. os árbores deixan suas escasas follas para que os raios soares non fagan mella no teo corpo hoxe de muller. As rosas deixaron suas frores para desmostrarte meu amore os rios abre as portas para que teu esbelto oleaxe pase. Non sei si sabes natureza que cando os páxaros revolotean e cantan sua canción, dín grande verdadade que estou enamorado de ti.
7. Arrinconado nas estepas mais solitarias do universo, atopase con furor e esmorecemento un animá ensebre e que esta o espiritu dun efervoado agarimo. Acotio atopa unha acordanza dos tempos devanceiros que sempre foron millores maís il co seu corroido traxe e os zocos xa gastados polo paso do tempo. foi vivindo con anceio e arreo. A traves duns paisaxes cheos de árbores coma os bidueiros, cerdeiras, castiñeiros con frores de todos cores e animais,coellos… Dende a cume deixase ver un rio, coa auga tan limpa que fai de espello, os peixes bailan dun eido para outro,buscando o seu manxar. O ar daballe tan forte na cume que os cabelos longos voaban sen enderezo os páxaros voaban e pousabanse no prao ou nos árbores, eran donos e señores de todo canda il. Esa bisbarra que il escolleo para vivir en paz, se coíta do choio, se ciumes,cecais faltalle esa comunicación que esta esperando dende fai moito tempo,unha vida de amores, paz e tranquilidade na terra.
8. Os cans estan ladrando debe ser a noite desperdiciada pola miña sensatez e os meus pasos van deixando pisadas. No traxecto do camiño os farois que me alumean os pensamentos do meu sentidiño o silencio cada vez e maior niste mundo. e a hora de deixar de bailar de tomar a penultima e sabrosa copa para meu paladar. As campás soan, e unha noite amarga mais sinsela suas derradeiras baladas co son de fondo na herba. As estrelas escoitan as cancións da chuvia remuiña que non deixa de tocar as verbas niste outono. A lua co seo mirar alonxado fai de todo, e vai buscando entre agachada a sua forma de mirarme cos ollos de tigre. Vas perseguindo miñas pisadas bruscas e desentonadas pola ruas de Monterroso son coma un cego que busca o amore na ialma, son tua aurora boreal. Desenterrachesme coma unha heroína que eres ti, e que por ti o sol non brila nos meus ollos maís dame ledicia para vivir.
9. As follas dos árbores caen sobre teo corpo empapado as montañas poñense brancas ao verte pasar co teo silvido. É a noite que chama a tua porta para coñecer teo son deixa cas miñas bagoas se fagan fortes a teo destino. Meo corazón loitara coma o de un neno sen deixar de reir no mais intimo. Espiandote con pasión dende o balcon, obserbo que tua mirada é instantanea, obviamente dibuxada por ise longo se fin de estrelas de ouro e marfil. Distingo na miña mao a non precisión de escribir todo cando sei de ti dun amore hacia ti. Da tua soedade das tuas tristezas dos teos encantos nocturnos e alegres que poidera ser ti. coa mente dibuxando esos ratos alucinantes que pasamos xuntos si saber o porque atopamonos eiqui. Maís seguiremos loitando xuntos pola liberdade dos nos montes de nosos rios, dos nosos animais e do mais bonito da terra a Paz.
10. Ollos son praceres bágoas son faceres desperta negra sombra alba da tua sonrisa. Pracer aletargado soño de aceiro respeta o medo ata a luz. Desperta a añoranza o sin sabere da patria se tapa os oidos por unha flor marchita e envolta en rebandadas. Seos beizos desprenden fogo facial e turbulento o ceo desplomase sobre o firmamento escuro polo vento. pasos oense na penumbra dor no corazón tristeza na mente vergoña na frente da desesperación. Aturdimento coa ialma que goza e goza esperando a liberdade en unha Galiza con ás.
11. Oh! pensamento, tuas verbas corroenme a ialma tua sonrisa encaprichame o firmamento, tua mirada alabame todas as miñas ideas e meos pensamentos. Ideas que se deslizan por un rio cheo de fermosas e doces caraveis que bailan en un sinfín de voces que a sua vez sonan nun eco de paredes que confundense entre sí. Ialma doce ialma sabionda ialma enloquecedora, chispa aireosa e alumiada de vertebras agrupadas forman un amore, que se deixa caer nese corazón que garda a ialma coma nun caixón. Pensamento que invades a razón nunha idea firme e segura ante uns deseos destructibles aos que se pode afirmare con verbas e formas escritas.
12. A cousa é a morea da vella pesadume, onde a monotonía fai estragos que pasan desapercibidos pola sociedade ecuménica. Iracunda total padezco nestes intres de colera que cunha sobredosis de frío me chega a esta situación,tan fáctico que non é nin mais nin menos que para olvidar e salvagardar todos aqueles problemas que solitariamente vas olvidando por pequenos que señan, para que a situación volva a seu cauce sen mais. Na miña cachola os pensamentos saen dunha forma confusa, sen poderse expresare a esa persoa amada que nunca parece, que te comprende, por razóns de época, é coma se levara un hábito no que a única expresión que existe è mediante a poesía. Me desafogo totalmente nesta forma na que miña vida non da chegado a ese destino ata certo punto social sen sabere o porque delo. Por que non chegare a ese lugar pensado en teos afanosos soños nos que co grande alegria vas suspirando cada día sen chegar a conseguilo, por razóns nas que inda nin eo comprendo. A cousa é a morea da vella pesadume, onde a monotonía fai extragos que pasan desapercibidos pola sociedade ecuménica. 1
13. Acostome soñando no mais divino da terra, no que nun futuro non moi lonxano,podrá chegar esa soledade que busco con tanto ahinco e pasión onde a xente comprendache e ache Paz na terra. Persoaxes busco para meu poema sen que a tristeza e a amargura aparezca en meos versos descalabrosos atacados por unha sociedade infame e pordioseira. Perdido nun horizonte de montañas solitarias e valles sen terra fertil me encontro saboreando a esquizofrenia que produceme os abismos perdidos no mais alo das fronteiras. Un medo corre polas miñas veas ensanguetadas por una desfachatez de algo insolito na miña carreira é como unha barreira que nunca toca seo fín, se non rompo esa barreira miña vida tocará a seo fin con unha paranoia na que non me perdoaria. A cousa é a morea da vella pesadume, onde a monotonía fai extragos que pasan desapercibidos pola sociedade ecuménica. 2
