Os ratiños foron ver ao zapateiro que os mareou mandédolles ir buscar a pedra de afiar as agullas

1. a pedra de afiar
as agullas
OS NENOS DA RATA LUÍSAMonDaporta

2. Foron os de Luisa ver ao zapateiro,
un sabio en historias e amigo dos nenos.

3. Sempre os divertía coas súas aquelas.
Era mestre de contos e amigo das lerias.

4. Aquel día pideulles, pois andaba “apurado”,
que tiveran a ben facerlle un recado.
“Unha cousa sinxela, sen ciencia ningunha”.
Ir pedirlle ao albardeiro a pedra de afiar agullas.

5. Os nenos, por suposto, sen dudalo, aceptaron.
Non podían negarse a cumprirlle o mandado.

6. E saíron a escape correndo e contentos
de facerlle un favor ao señor zapateiro.

7. Pero ao chegaren ao sitio comezou o enredo
cando despois do pedido preguntou o albardeiro.
“Que de cales agullas era a que querían.
Si das agullas dereitas ou das agullas torcidas”

8. Para aclarar a cousa deron a volta.

9. “Das agullas dereitas” foi a resposta.

10. E collendo o recado volveron á présa…

11. O albardeiro ao velos deu coa man na testa.
“Ai raio me parta!... a miña memoria…

12. e de cales dereitas… das finas ou das gordas?”

13. Como non o sabían volveron de novo.
Xa iban alá dúas viaxes… e sen faceren o choio!

14. Que era a das finas dixo o zapateiro…

15. e de novo volveron a xunto o albardeiro.

16. A das finas non a teño, pero é bo de arranxar.
Ide a onda o xastre que vola ha prestar.

17. E cara á casa do xastre colleron camiño.
Tiñan que lle facer o recado ao amigo.

18. Pedíronlla a o xastre, e este moi atento,

19. entrou na trastenda e saiu cun nobelo.
Un bulto cumprido enleado en papel,
ben empaquetado e atado cun cordel

20. E antes de que saíran aínda lles deu instruccións
para facela chegar en boas condicións.
“Que a levaran con coidado que era moi delicada
e se se desaxustaba non servía para nada”.

21. E tiveron que facer mudas, pois non era peso livián.
Pero dixeran que o facían e non iban a fallar.

22. Entregaron o paquete e agradeceullo o zapateiro.

23. Fixeran ben o traballo e marcharon moi contentos.

24. Logo souperon, cando o contaron na casa,
que foran vítimas dunha aduanada;

25. da máis típica chanza da xente da agulla
que é pillar inocentes e facerlles a burla
facendoos andar, a ir e vir, na procura
da ditosa pedra de afiar as agullas.

26. Marcharon ao seu cuarto sen decir nin chío.
Menudo cabreo levaban consigo!

27. Luísa, Roxelio
e máis os ratiños
agardan que vos
gusten estes seus
contiños.
Abur!