წაიკითხეთ. მე დავწერე. 16 წლის მომავალმა მწერალმა :დ

1. 14 საათ და 45 წუთი იყო. მე და ფოქსი უკვე დანიშნულების ადგილას ვიყავით. ქუჩაში ცოტა
ხალხი იყო. ჩვენგან მარჯვენა მხარეს სკვერი იყო, რომელიც ნეკერჩხლის ხეებით იყო
დაჩრდილული. ჩვენც სწორედ იქითკენ მივაშურეთ.
-ცოტახანს ჩამოვსხდეთ. ჯერ ადრეა მაინც, დაველოდოთ.:იქვე სკამზე ჩამოვჯექით და ჩანთა
ფრთხილად ძირში დავდე. სატარებლად ძალიან მძიმე იყო და იქ მისვლამდე ფოქსსაც და მეც
მხრები ჩამოგვაწყდა.
-მემგონი ზედმეტი მოუვიდა დერიკოს არა.? ამ ბოლოს სულ შეიცვალა. თითქოს უფრო
ფრთხილია.
- მეც შევამჩნიე. ალბათ სერიოზული საქმეა ასე რომ ღელავს.ამას მოვრჩებით და მგონი
გვეტყვის თუ რაშია საქმე. სერიოზული უნდა იყოს რადგან ასე ღელავს არა?
-ძალიანაც კარგი. ამ ბოლო დროს იოლი დავალებები გვაქვს და ცოტა მოვიწყინე.რას იტყვი?
-სამაგიეროდ დღეს კარგად გავერთობით. :ჩაიხარხარა ფოქსმა. :მან ხელი დამკრა ზურგზე იმის
მისანიშნებლად რომ უკვე დრო იყო. ორივემ მკვირცხლად წამოვდექით სკამიდან,ვტაცე ხელი
ჩანთას და ნომერ 12 ბინისაკენ გავწიეთ. ეს ბინა საკმაოდ კეთილმოწყობილი იყო. ხუთ
სართულიანი, სახანძრო კიბით. სულ ორი სადარბაზო ჰქონდა. ჩვენ კი მეორე სადარბაზო
გვაინტერესებდა.
ორივემ კარგად ვიცოდით რა უნდა გაგვეკეთებინა, ბოლოსდაბოლოს ეთი წელია რაც ერთად
ვმუშაობდით.ჩვენი მიზანი მეორე სართულზე ცხოვრობდა. კიბიდან მარჯვენა კარი. დიდი შავი
რკინის კარები იყო.
-მზადა ხარ? :მკითხა ფოქსმა. მე კი თანხმობა მივეცი.
საღამოს თორმეტი იქნებოდა ალბათ, როცა დერიკომ ოთახიდან დაიძახა: -ბისმარკ, ფოქს
შემოდით.:ჩვენ მეორე ოთახში ვიყავით. გავიგონეთ თუ არა პირდაპირ ოთახში შევაჭერით.
დერიკოსთან ერთად პატარა ჩიტიც იყო.
-ფოქს,ბისმარკხვალ სამ საათზე მეორე ქუჩის ბინა 12_ში უნდა მიხვიდეთ. იქ იქნება კაცი
ზედმეტსახელით ლულუ. თქვენ ლულუ უნდა გაწუროთ და აკასპოთ. ასეთია მოთხოვნა. მე
თქვენს მეტს ვერავის ვერ გავუშვებ. კადრები აღარ გვყოფნის. გუშინწინ ლინკო დაიჭრა, ალბათ
გაიგეთ.
- კი გავიგეთ. სერიოზული არაფერია. რაც შეეხება საქმეს არ ინერვიულო,მივხედავთ.:თქვა
ფოქსმა და კოქსი ჩამოისხა. ეს ერთ ერთი კუსტარულად დამზადებული ალკოჰოლი იყო და
პოპულარულიც.
-სათამაშოები წაიღეთ. ლულუ არ მგონია გატყდეს იოლად. მეორე პარტია გაუმზადე პატარა
ჩიტო.
_იქნება დერიკო. თქვა პატარა ჩიტმა და ოთახიდან გავიდა.

2. -ბიჭებო ფრთხილად იყავით. ფოქს ბიჭს მიხედე. ეს ძველი დრო აღარ არის გაიგე?
-ოკეი ოკეი. ყველაფერი ხუთიანზე იქნება. :თქვა და ხუმბრობის ნიშნად სამხედრო ჟესტი
გააკეთა და კოქსით სავსე ჭიქა ერთბაშად გამოცალა. ეს კი იმას ნიშნავდა რომ გასვლის დრო იყო.
ბუნაგიდან გასვლის შემდეგ სახლში მივედით. ორივე დაღლილი ვიყავით და დასაძინებლად
წავედით, თანაც ხვალ მისია გვქონდა, რომელიც ხუთიანზე უნდა შეგვესრულებინა და არ
გვინდოდა დასივებული თვალებით და გაბრუებულები მოგვეღო ბოლო ლულუსთვის.
‘’’ ფოქსმა კარზე დააკაკუნა მშვიდად, ისე როგორც სტუმრები აკაკუნებენ. ცოტახანს ველოდით,
შემდეგ კი შიგნიდან მოგვესმა.
-ვინ ხართ? რა გესაქმებათ.? ბატონები სახლში არ არიან და არ ვიცი როდის დაბრუნდებიან. :
აშკარა იყო რომ ეს ყველაფერი მონაგონი იყო. ჩვენ უტყუარი ინფორმაცია გვქონდა, რომ ლულუ
და მისი სამი კაცი სახლში უნდა ყოფილიყო დღის ამ დროს.მაგრამ იქნებ შევცდით.? იქნებ ის
კაცი, შიგნიდან, არ იტყუებოდა? .. ამის გაგების ერთადერთი ვარიანტი იყო.
მოტყუებას აზრი არ ჰქონდა და პირდაპირ უპასუხა ფოქსმა.
-ჩვენ ბატონ ლულუსთან მოვედით სალაპარაკოდ. უტყუარი ინფორმაცია გვაქვს რომ ის მანდ
არის. ხუთ წამში თუ კარს არ გააღებ მუცელს ტყვიით ამოგივსებ.ეს მუქარა არ არის, ეს
გაფრთხილებაა.
-ფეხებსაც ვე....
და ამ დროს ფოქსმა ამოიღო ჩანთიდან ვინჩესტერი სტიპის ცეცხლსასროლი და სამი ტყვია
ესროლა კარს სახელურის მიდამოში. ამ დროს შიგნიდან მოისმა საშინელი ყვირილი. ეს ის იყო
რომ გველაპარაკებოდა. ალბათ ტყვია მოხვდა. როგორც ფოქსმა თქვა ის ნამდვილად ის კაცი
იყო. მას ადამიანის ხმის საოცარი აღქმა და დამახსოვრება შეეძლო.
...როგორც კი ფოქსი სროლას მორჩა მე ფეხით შევანგრიე კარი. პირველი მე შევედი, უფრო
სწორად გადავგორდი. იქვე კარადას ამოვეფარე,რომელიც ფარის სტატუს აასრულებდა
ჩემთვის, ვინაიდან ლულუმ და მისმა ბიჭებმა ცეცხლი გახსნეს.
ისინი თან ისვროდნენ და თან უკან იხევდნენ სამზარეულოსკენ. ალბათ იქ იარაღი და
ტყვიაწამალი ჰქონდათ. ფოქსი კარებთან იყო და შესაფერის მომენტს უცდიდა სროლის
დაწყებისთვის.
ეს მომენტიც დადგა. ერთ-ერთს იარაღი გაუჭედა, მეორე კი მჭიდს ცვლიდა. ეს ჩვენთვის
შეტევის დაწყებას ნიშნავდა. ფოქსი ოთახში შემოვიდა უკვე „გლოკით“. გლოკი მისი საყვარელი
იარაღი იყო, შეუცვლელი. მე კი ვალტერი p38 მქონდა. ასევე ჩემი უსაყვარლესი იარაღი.
ფოქსი შემოვიდა თუ არა მეც გამოვდექი კარადიდან და ორივემ სროლა ავტეხეთ. პრობლემა ის
იყო, რომ არ ვიცოდით ლულუ რომელი იყო, ამიტომ მათ სიცოცხლისთვის უხიფათო
ადგილებში ვესვროდით. მე ორივე ბარძაყში მოვარტყი იმას, რომელსაც იარაღმა გაუჭედა.
ფოქსმა კი დანარჩენ ორს შუბლი გაუხვრიტა. ეს მოულოდნელი იყო, თუმცა იმ მომენტში არ

3. შევიმჩნიე და პირდაპირ დაჭრილისკენ გავექანე. ის იარაღს ეძებდა და იპოვიდა კიდეც ფოქს
რომ ტვინები არ გაესხია მისთვის.
ამ ყველაფერმა ჩემი წამოყვირება გამოიწვია. -ფოქს რა ჯანდაბას აკეთებ. იგი იარაღს ვერ
აიღებდა, ხომ ხედავდი თავზე ვადექი. :ეს ყველაფერი სწრაფად მივაყარე.გაბრაზებული ვიყავი .
-ლულუ აქ არ არის.: ცივად მიპასუხა ფოქსმა.
სასწრაფოდ ვტაცე ხელი ჩანთას, რომელშიც უამრავი ადამიანის ასალაპარაკებელი ნივთი იყო
და ქუჩაში გავედით. ვჩქარობდით რადგან სროლის ხმაზე პოლიცია შეიძლებოდა ვინმეს
გამოეძახა. მიუხედავად იმისა რომ პოლიციასთან შეტაკებას მაქსიმალურად ვერიდებოდით
ზოგჯერ მაინც გვიხდებოდა სისხლის დაღვრა. ეხლა კი ძალიან გვეჩქარებოდა. ჩვენ პასუხები
გვჭირდებოდა და ამს აუცილებლად გავიგებდით. უბრალოდ საჭირო იყო ერთი ზარი
დერიკოსთან.
-ინფორმაცია არ არის.ლულუ გაფრთხილებული იყო. :ეს უთხრა ფოქსმა დერიკოს ტელეფონში
და იმწუთასვე გათიშა.
მერვე ქუჩაზე გადავედით.ფაქტიურად მივრბოდით, როცა ზარის ხმამ შეგვაჩერა.
-ოცდამერვე ქუჩა. ბინა 11. მეორე სადარბაზო. ერთი კარია. :ეს ის კოორდინატი იყო სადაც უნდა
მივსულიყავით საჩქაროდ და სული აგვეძრო მოღალატისთვის.წარმოდგენა არ მქონდა საიდან
გაიგო ეს დერიკომ. თუმცა იქ ფეხით ერთ საათშიც კი ვერ მივიდოდით,ამიტომ ტაქსი
გავაჩერეთ. როცა ტაქსისტმა ჩემი პისტოლეტი დაინახა თავისით გადმოფრინდა მანქანიდან.
საჭესთან მე დავჯექი. მიყვარდა სისწრაფე.
დანიშნულების ადგილას 12 წუთში მივედით. ერთი კვარტლით მოშორებით გაჩერებული
მანქანიდან გადმოვედით და ბინისკენ მივაშურეთ. ჩვენ ინფორმაცია პატარა ჩიტის კაცმა
მოგვცა. გასარკვევი იყო პატარა ჩიტის ხელების სისუფთავე ამ საქმეში, თუმცა ამას დერიკო
მიხედავდა, ესეიგი სანერვიულო არაფერია. დერიკო იმ ადამიანთა რიცხვს განეკუთვნებოდა,
რომელთათვის მნიშვნელობა არ არის ადამიანი ახლობელია, მეგობარია, ოჯახის წევრია თუ რა,
ის ყველას სკალპს ააცლიდა სიმართლის გამოსარკვევად.
ამასობაში ჩვენ უკვე კარებთან ვიყავით ატუზულები. ფოქსმა ვინჩესტერი ააგუგუნა და ერთ
წამში ორი კბილებამდე შეიარაღებული კაცი ერთ დიდ ოთახში შევარდა. უნდა გენახათ რა
სახეები ჰქონდათ.ერთი მელოტი სკამზე იჯდა და ჰამბურგერს ცოხნიდა. მეორე მდივანზე იყო
წამოგორებული, მგონი ეძინა ჩვენს მისვლამდე.იგი არც წამოწეულა ისე დავახალე ტყვია
შუბლში. მეორესთან ფოქსი მივარდა და მისი სამურაის ხმალი კვერცხებში ჩაარჭო. ის ისე
გაჰკიოდა, ისე გაჰკიოდა, რომ ყურებგამოჭედილმა ფოქსმა ყბაში მოსდო და დაანოკაუტა. მე
მეორე ოთახში გავვარდი.. იქ არავინ იყო და ფოქსს ვუთხარი. -ეჰ სიჩქარისგან სათამაშიები
დამრჩა მანქანაში, წყეული სიჩქარე.
-ნუ ღელავ ამას არ დასჭირდება, ხომ მეგობარო?:ღიმილით მიუბრუნდა აზრზე მოსულ
მელოტს. -ერთ კითხვას დაგისვამ და მიპასუხე, სანაცვლოდ სწრაფად მოგკლავ. ოკეი?

4. -მგონი კითხვა ვერ გაიგო ფოქს. მოდი აბა მე ვცდი. :მივედი და ხმალი ამოვაძვრე.ამას კივილი
მოჰყვა.: -სად არის ლულუ?
-სად არის ლ...
-ის მკვდარია. :მომტირალ-მკივარი ხმით თქვა მელოტმა.
-მართალს ამბობს.:თქვა ფოქსმა. წავედით ამ საღორედან. :არ ვიცი საიდან ხვდებოდა ფოქსი
ეგეთ რამეებს მაგრამ ის ცხოვრებაში არ შემცდარა. მე მას ვენდობოდი,მას ყველა ენდობოდა,
დერიკოც კი, ყველაზე ეჭვიანი ადამიანი მსოფლიოში.
_რადგან ეგრეა ბუნაგისკენ.: ვთქვი მე და ხმლით თავი მოვაჭარი მელოტს,თუმცა ამს მელოტს
ვეღარ დაუძახებდი. :დ.
II
გამოირკვა რომ ინფორმაცია პატარა ჩიტს არ გაუვრცელებია. ამას ფოქსის უჩვეულო ინტუაცია
თუ რაც გინდათ ის უწოდეთ, ადასტურებდა.
თუ არა პატარა ჩიტმა, მაშინ ვინ? :ეს კითხვა მაწუხებდა მთელ იმ საღამოს. თუმცა დერიკომ
მიბრძანა დამევიწყებინა ეს. ასეთს ხშირად ვერ გაიგებდით მისგან. ეს იმიტომ რომ მას რაღაც
ბევრად უფრო მნიშვნელოვანი უნდა ეთქვა, რომელსაც მე და ფოქსი ვვარაუდობდით.
მეორე დილას საშინლად წვიმდა. ეს ხშირი იყო ჩვენს მტირალა ქალაქში. დილის ექვს საათზე
ავდექი. გულიანად ვივარჯიშე და საუზმის მზადება დავიწყე. მე და ფოქსს დათქმული გვქონდა
საუზმის გაკეთების დღეები, დღეს კი მე მიწევდა. სხვათაშორის კარგი მზარეული ვიყავი, თუმცა
არა ფოქსისნაირი. მე ცოტათი მშურდა კიდეც მისი. სულ ცოტათი.
კარგა დავნაყრდით და ბუნაგში წავედით. ბუნაგი ასმეერთე ქუჩაზე იყო, ხოლო ჩვენი 50
კვადრატიანი კი 86-ზე, ამიტომ რამოდენიმე წუთში მივიდით ხოლმე.
ბუნაგი ჩვენი შტაბი იყო, ასევე დერიკოს სახლი. როცა მივედით დერიკო კარგა ხნის ამდგარი
იყო საწოლიდა. პირდაპირ მის კაბინეტში შევედით.მას უზარმაზარი ბინა ჰქონდა, კაბინეტი კი
ჩვენი ბინის ხელა იყო თითქმის. დიდი შავი მაგიდით ცენტრში და სკამებით, რომლებიც
თავზესაყრელად იყო. ჯერ არ მინახავს ყველაზე ერთდროულად ვინმე დამჯდარიყო.ეს კი იმას
ნიშნავდა, რომ გუნდში ცოტა კადრი ვიყავით.
-დილამშვიდობისა დერიკო. აბა გვეტყვი რა ხდება შენ თავს ამ ბოლო დროს?: თქვა ფოქსმა.
-კოქსი დალიეთ ბიჭებო. დაგჭირდებათ.:ნერვიულად ჩაიცინა მან, და თითონაც კოქსს ისხამდა.
-მაშ ასე.: დაიწყო მან. როცა ის საუბრობდა ხმას ვერ ამოიღებდი.ამბობდა „ჯერ მე, მერეთქვენ“.
ცოტათი ქედმაღლური გამონათქვამები იცოდა.
-თქვენ იცით თუ რისთვის შეიქმნა ჩვენი გუნდი. ჩვენ 7 წლის წინ გვაერთიანებდა ერთი მიზანი.:
ამას ისე ყვებოდა თითქოს ოთახში ერთი ოცი კაცი მაინც ყოფილიყო.არადა მხოლოდ მე ფოქსი
და ის იყო. ის კუთხეში. ის ვისი ხილვაც ყოველთვის მსიამოვნებდა და მაბნევდა. ის იყო ჩვენი

5. საუკეთესო მუშაკი. ის სრულიად უწყინარი,გულუბრყვილო და ნაზი გოგონა იყო, უფრო
სწორად ქალი. მას ისევე არ ჰქონდა სახელი როგორც მე.ამიტომ მას ვიცნობდით, როგორც ეიბის
ვეძახდით. ის იმდენად „უწყინარი“ იყო რომ თვის დედ-მამას ყელი გამოჭრა 10 ცლის ასაკში.
ხოლო შემდეგ მათ იოგებზე ვიოლინოს ჯოხით ბეთჰოვენის ერთ-ერთი კომპოზიცია შეასრულა.
თავისი ორი ცლის და კი მერვე სართულიდან დაჭრილ-დაჩეხილი გადაყარა.მიზეზი უცნობია
თუ რატომ გააკეთა ეს მან.
აიბი ამ მოვლენიდან ერთი კვირის შემდეგპატარა ჩიტმა მოიყვანა გუნდში. მას არანაირი
ფსიქიკური აშლილობის ნიშნები არ ეტყობოდა. ის ყველაფერი მან განძრახ,ფხიზელ და საღ
გონებაზე გააკეთა.
ეიბს პერსონალურად დერიკო ზრდიდა და წვრთნიდა. ხუთი წლის მუშაობის შედეგად
დერიკომ ნამდვილი მკვლელი ანგელოზი აღზარდა. ის მართლაც ანგელოზი იყო გარეგნულად.
შიგნით კი სიკვდილის მარიგებელი.
თუმცა მას ჩვენდამი კარგი დამოკიდებულება ჰქონდა. ის სრულიად უწყინარი,
გულუბრყვილო და ნაზი იყო.
-თავდაპირველად მე, ფოქსი და პატარა ჩიტი ვიყავით. შემდეგ შემოგვიერთდნენ უნიკალური
ადამიანები. სამწუხაროდ დღეს მხოლოდ ექვსნი დავრჩით. ექვსი ადამიანი, რომელიც
დაწყებულს ბოლომდე მიიყვანს.: ამ დროს შესვენება გააკეთა მან. ფოქსმა ისარგებლა და თქვა.
-იქნებ პირდაპირ გვითხრა დერიკო. :ამის გაბედვა მხოლოდ ფოქსს შეეძლო და გაბედა კიდეც.
_კარგით. საკმარისია შესავლები. მონრომ მიბრძანა ბოლო დართყმა გავაკეთოთ.
_შეუძლებელია. ჯერ მზად არ ვართ. ჯერ ლინკო არ გამოჯანმრთელებულა, სავარაუდოდ არც
პატარა ჩიტი იქნება მაინცდამაინც ფორმაში. : ბოლო სიტყვებზე ჩაეღიმა ფოქსს.
-მე პატარა ჩიტი მოვკალი. : უცებ განაცხადა ეიბმა. _დერიკოს ბრძანებით მეპატარა ჩიტი ავკუწე.
ეს გასაგები იყო. ფოქსისადმი ნდობის მიუხედავად დერიკომ მაინც მოკლა ის. თავისმხრივ
პატარა ჩიტი მოხუცი იყო. ბუნაგიდან არ გადიოდა. შეიძლებაც და მართლა გაისვარა ხელი.
თუმცა რა აზრი აქვს ეხლა.
-დღეს ვიწყებთ. საღამოს რვა საათზე აქ შევიკრიბებით. ეხლა წადით,შენც ეიბ. შეიძლება ეს
ბოლო იყოს ყველაფრისა.
-აზვიადებ დერიკო. კისერს მოვუგრეხთ.ამდენი წლის მოთმენის შემდეგ დავიგეშეთ. მათ ისე
შევჭამთ, როგორც მგლები ავადმყოფ ირემს. : ამ სიტყვებმა არავინ გაამხნევა. ასე ვთქვათ
ტყუილად გავისარჯე. ფოქსმა ხელი დამადო,რაც ნიშნავდა „მოკეტე და გაიარე.“
გამოვედით ბუნაგიდან და ვხედავთ ლინკოს. მას თეთრი მაისური ეცვა და მუცლიდან
წამოსული სისხლი კარგად ჩანდა. არ იყო კარგი სანახავი ლინკო, დასუსტებულიყო ამ ოთხ
დღეზე, თვალები საშინლად ჰქონდა ჩავარდნილი და ჩაწითლებული. მე და ფოქსი მივვარდით
მასთან ეიბს კი თითიც არ გაუნძრევია, ის ასეთ სიტუაციაში გულქვა იყო ხოლმე.ჩვენ ლინკო
ძირს დავაწვინეთ,თავი ფოქსის მუხლებზე ჰქონდა დადებული და უკვე სულს ღაფავდა.
როგორც ჩანს იგი გამოიპარა „სარეაბილიტაციო ოთახიდან“. ეს ოთახი სულაც არ იყო,ეს ბინა
იყო ოცდამეჩვიდმეტე ქუჩაზე. იქ მეც ვიყავი ერთხელ როცა მხარში ვიყავი მსუბუქად დაჭრილი.

6. გავიდა რამოდენიმე წუთი. ლინკოს ხმა არ ამოუღია, არც ჩვენ. მე ზემოდან დავყურებდი
მომაკვდავს და დღევანდელ საღამოზევფიქრობდი. ცხოვრებაში პირველად ვიგრძენი რომ
შეიძლება მომკვდარიყავი. მომკვდარიყავი ამ დროს, როცა ჩემი კარიერა წინ იყო. ამ დროს
ფოქსმა ლინკოს სახეზე ხელი ჩამოუსვა , მას თვალები დაახუჭინა.მოკვდა საბრალო.
გვამს იქ ვერ დავტოვებდით და გადავწყვიტეთ ჩვენს პანთეონში დაგვემარხა. ეს პანთეონი
ქალაქიდან თხუთმეტი წუთის სავალზე იყო. მე მანქანის საშოვნელად წავედი,ორიოდ წუთში კი
ერთი შავი ფურგონით მოვფრინდი. გვამი ჩავტენეთ და წავედით. ეიბი მის გზას გაუდგა.
III
შვიდი წლის წინ ამ მოვლენებამდე დერიკოს ცხოვრებაში მოხდა ის რამაც მისი ცხოვრება
საგრძნობლად შეცვალა. მას ჰყავდა საყვარელი სახელად მენე. სწორედ ამ მენეს გამო მოხდა ის
რაც მოხდა. მენედერიკოს ძალიან უყვარდა, თავიდან მენესაც უყვარდა,მაგრამ რატომღაც ისინი
ერთმანეთს ვერ შეეწყვნენ, ალბათ დერიკოს თავისებური ხასიათის გამო. მენეს თანდათან
უნელდებოდა სიყვარულის გრძნობა და სიძულვილში იზრდებოდა. ეს სიძულვილი იმდენად
ძლიერი გახდა, რომ მენემ დრიკოს გასაღება მოინდომა. ამას დერიკო მიუხვდა. მან ბიჭები
მიასია და ის ოთხში ჩაკეტეს. დერიკოს არ უნდოდა მისი მოკვლა, ალბათ მაინც უყვარდა სულის
სიღრმეში და მას სამუდამო შრამი დაადო, ეს შრამი იყო დამბლა. მენე წელსქვევით მოწყდა.
ასეთ ვითარებაში მიაგდო დერიკომ იგი.
ამის შემდეგ ყველასდა გასაოგნებლად მენე ქალაქში ყველაზე დაუნდობელ ქილერთა ხროვის
ლიდერთა ხუთეულში მოხვდა. ის ეძებდა დერიკოს ტყავს, და იპოვიდა კიდეც რომ არა პატარა
ჩიტის და ფოქსის დამეგობრება. ამ სამმა შექმნეს საკუთარი ქილერთა ხროვა, რომელშიც მე ვარ
გაწევრიანებული, ხოლო იმ საღამოს კი მენე უნდა მოგვენახულებინა.