1.
José Antonio Pagola
Rede evanxelizadora Buenas Noticias
Contribúe a manter esperta a fe. Pásao.
José Antonio Pagola
Música: Maranatha;
Presentación: B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.Amundarain
30 de novembro de 2014
1º Advento (B)
Marcos 23, 33 - 37

2.
As primeiras xeracións cristiás viviron
obsesionadas pola pronta vinda de Xesús.
O resucitado non podía tardar.
Vivían tan atraídos por El que querían
encontrarse de novo canto antes.

3.
Os problemas empezaron cando
viron que o tempo pasaba e a vinda
do Señor se demoraba.

4.
Co tempo, aquelas pequenas comunidades
podían caer pouco a pouco na indiferenza e
o esquecemento.
Axiña se
decataron de
que esta
tardanza
encerraba un
perigo mortal.
Podíase apagar
o primeiro ardor.

5.
Preocupábaos unha
cousa:
«Que, ao chegar,
Cristo non nos
atope dormidos».

6.
A vixilancia
é a palabra clave.
Os evanxeos repítena
constantemente:
«Vixiade», «estade alerta»,
«vivide espertos ».

7.
Segundo Marcos, a orde de
Xesús non é só para os
discípulos que o están
escoitando.
«O que vos digo a vós ,
dígollo a todos: Velade».

8.
Non é unha chamada máis.
A orde é para todos os seus
seguidores de todos os tempos..

9.
Pasaron vinte séculos de cristianismo.
Como a vivimos os cristiáns de
hoxe?
Mantense viva a nosa fe ou foise
apagando na indiferenza e a
mediocridade?

10.
Non vemos que
a Igrexa
necesita un
corazón novo?
Non sentimos
a necesidade de
sacudirnos a apatía
e o autoengano?

11.
Non imos espertar o mellor que hai na
Igrexa?
Non imos reavivar esa fe humilde e limpa de
tantos crentes sinxelos?

12.
Non temos que
recuperar
o rostro vivo de
Xesús,
que atrae,
chama,
interpela e
esperta?

13.
Como podemos
seguir falando,
escribindo e
discutindo tanto
de Cristo, sen
que a súa persoa
nos enamore e
trasforme un
pouco máis?

14.
Non nos decatamos de que unha Igrexa
«durmida» á que Xesucristo non seduce nin toca
o corazón, é unha Igrexa sen futuro, que se irá
apagando e envellecendo por falta de vida?

15.
Non sentimos a
necesidade de espertar e
intensificar a nosa
relación con El?
Quen coma El pode espertar o
noso cristianismo da
inmobilidade, da inercia, do
peso do pasado, da falta de
creatividade?

16.
Quen poderá
contaxiarnos
a súa
ledicia?
Quen nos dará a súa forza
creadora e a súa vitalidade?

17.
UNHA IGREXA ESPERTA
As primeiras xeracións cristiás viviron obsesionadas pola pronta vinda de Xesús. O resucitado non podía
tardar. Vivían tan atraídos por El que querían encontrarse de novo canto antes. Os problemas
empezaron cando viron que o tempo pasaba e a vinda do Señor se demoraba.
Axiña se decataron de que esta tardanza encerraba un perigo mortal. Podíase apagar o primeiro ardor.
Co tempo, aquelas pequenas comunidades podían caer pouco a pouco na indiferenza e o
esquecemento. Preocupábaos unha cousa: «Que, ao chegar, Cristo non nos atope durmidos».
A vixilancia converteuse na palabra clave. Os evanxeos repítena constantemente: «Vixiade», «estade
alerta», «Vivide espertos». Segundo Marcos, a orde de Xesús non é só para os discípulos que o están
esoitando. «O que vos digo a vós, dígollo a todos: Velade». Non é unha chamada máis. A orde é para
todos os seus seguidores de todos os tempos.
Pasaron vinte séculos de cristianismo. Que foi desta orde de Xesús? Como a vivimos os cristiáns de
hoxe? Seguimos espertos? Mantense viva a nosa fe ou foise apagando na indiferenza e a
mediocridade?
Non vemos que a Igrexa necesita un corazón novo? Non sentimos a necesidade de sacudirnos a apatía
e o autoengano? Non imos espertar o mellor que hai na Igrexa? Non imos reavivar esa fe humilde e
limpa de tantos crentes sinxelos?
Non temos que recuperar o rostro vivo de Xesús, que atrae, chama, interpela e esperta? Como
podemos seguir falando, escribindo e discutindo tanto de Cristo, sen que a súa persoa nos enamore e
trasforme un pouco máis? Non nos decatamos de que unha Igrexa «durmida» á que Xesucristo non
seduce nin toca o corazón, é unha Igrexa sen futuro, que se irá apagando e envellecendo por falta de
vida?
Non sentimos a necesidade de espertar e intensificar a nosa relación con El? Quen coma El pode
espertar o noso cristianismo da inmobilidade, da inercia, do peso do pasado, de falta de creatividade?
Quen poderá contaxiarnos a súa ledicia? Quen nos dará a súa forza creadora e a súa vitalidade?