1. 9 de xuño de 2013
10º Tempo Ordinario (C)
Lucas 7, 11-17
Red Evangelizadora BUENAS
NOTICIAS
Difunde a bendición de Xesús. Pásao.
José Antonio Pagola
Música: Adagio.García Caffi; Presentación:B.Areskurrinaga HC; uskaraz:D.Amundarain

2. Xesús chega a Naín cando naXesús chega a Naín cando na
pequena aldea se está vivindopequena aldea se está vivindo
un feito moi triste.un feito moi triste.
Xesús vén do camiño,Xesús vén do camiño,
acompañado dos seusacompañado dos seus
discípulos e dun gran xentío.discípulos e dun gran xentío.

3. Da aldea sae un cortexo fúnebre
camiño do cemiterio.
Unha nai viúva, acompañada
polos seus veciños, leva a
enterrar o seu único fillo.

4. En poucas palabras, Lucas descríbenosEn poucas palabras, Lucas descríbenos
a trágica situación da muller.a trágica situación da muller.
É unha viúva, sen esposo que a coide e protexa naquelaÉ unha viúva, sen esposo que a coide e protexa naquela
sociedade controlada polos varóns.sociedade controlada polos varóns.
Quedáballe só un fillo, pero tamén este acaba de morrer.Quedáballe só un fillo, pero tamén este acaba de morrer.
A muller non di nada. Só chora a súa dor.A muller non di nada. Só chora a súa dor.
Que será dela?Que será dela?

5. O encontro foi
inesperado.
Xesús viña anunciar
tamén
en Naín
a Boa Nova
de Deus.
Cal será a súa
reacción?
Segundo o relato,
“o Señor mirouna,
conmoveuse e
díxolle: Non chores”.
É difícil describir
mellor o Profeta da
compaixón de Deus.

6. Non coñece a muller, pero míraa detidamente.Non coñece a muller, pero míraa detidamente.
Capta a súa dor e soidade, e conmóveseCapta a súa dor e soidade, e conmóvese
ata as entrañas.ata as entrañas.
O abatemento daquela muller chégalle ata dentro.O abatemento daquela muller chégalle ata dentro.
A súa reacción é inmediata: “Non chores”.A súa reacción é inmediata: “Non chores”.
Xesús non pode ver a ninguén chorando.Xesús non pode ver a ninguén chorando.
Necesita intervir.Necesita intervir.

7. Non o pensa dúas veces.Non o pensa dúas veces.
Achégase ao féretro, detén o enterroAchégase ao féretro, detén o enterro
e dille ao morto:e dille ao morto:
““Mozo, dígochoa ti, érguete”.Mozo, dígochoa ti, érguete”.

8. Cando o mozo se reincorpora e
comeza a falar, Xesús
“entrégallo a súa nai”
para que deixe de chorar.
De novo están xuntos.

9. Todo parece sinxelo.
O relato non insiste no aspecto prodixioso do que
acaba de facer Xesús.
Invita os seus lectores a que vexan nel a revelación
de Deus como Misterio de compaixón e
Forza de vida, capaz de salvar
incluso da morte.

10. É a compaixón de Deus a que fai
a Xesús tan sensible ao sufrimento
da xente.

11. Na Igrexa temos que recuperar canto antes aNa Igrexa temos que recuperar canto antes a
compaixón como o estilo de vida propiocompaixón como o estilo de vida propio
dos seguidores de Xesús.dos seguidores de Xesús.
Temos que rescatala dunha concepciónTemos que rescatala dunha concepción
sentimental e moralizante que a desprestixiou.sentimental e moralizante que a desprestixiou.

12. A compaixón que esixe xustiza
é o gran mandato de Xesús:
“Sed compasivos como o voso Pai
é compasivo”.

13. Esta compaixón é hoxe máis necesaria que nunca.
Desde os centros de poder, todo se ten en conta
antes que o sufrimento das vítimas.
Funciónase como se non houbese doentes nin
perdedores.

14. Desde as comunidadesDesde as comunidades
de Xesús tense quede Xesús tense que
escoitarescoitar
un grito de indignaciónun grito de indignación
absoluta:absoluta:
o sufrimento doso sufrimento dos
inocentes ha de serinocentes ha de ser
tomado en serio; nontomado en serio; non
pode ser aceptadopode ser aceptado
socialmente como algosocialmente como algo
normalnormal
pois é inaceptablepois é inaceptable
para Deus.para Deus.
El non quere ver aEl non quere ver a
ninguén chorando. ninguén chorando.

15. O SUFRIMENTO HA DE SER TOMADO EN SERIO
Xesús chega a Naín cando na pequena aldea se está vivindo un feito moi triste. Xesús vén do
camiño, acompañado dos seus discípulos e dun gran xentío. Da aldea sae un cortexo fúnebre camiño do
cemiterio. Unha nai viúva, acompañada polos seus veciños, leva a enterrar o seu único fillo.
En poucas palabras, Lucas describiunos a tráxica situación da muller. É unha viúva, sen esposo
que a coide e a protexa naquela sociedade controlada polos varóns. Quedáballe só un fillo, pero tamén este
acaba de morrer. A muller non di nada. Só chora a súa dor. Que será dela?
O encontro foi inesperado. Xesús viña anunciar tamén en Naín a Boa Nova de Deus. Cal será a súa
reacción? Segundo o relato, “o Señor mirouna, conmoveuse e díxolle: Non chores”. É difícil describir mellor o
Profeta da compaixón de Deus.
Non coñece a muller, pero míraa detidamente. Capta a súa dor e soidade, e conmóvese ata as
entrañas. O abatemento daquela muller chégalle ata dentro. A súa reacción é inmediata: “Non chores”. Xesús
non pode ver a ninguén chorando. Necesita intervir.
Non o pensa dúas veces. Achégase ao féretro, detén o enterro e dille ao morto: “Mozo, dógocho a
ti, érguete”. Cando o mozo se reincorpora e comenza a falar, Xesús “entrégallo a súa nai” para que deixe de
chorar. De novo están xuntos. A nai xa non estará soa.
Todo parece sinxelo. O relato non insiste no aspecto prodixioso do que acaba de facer Xesús.
Invita os seus lectores a que vexan nel a revelación de Deus como Misterio de compaixón e Forza de vida, capaz
de salvar incluso da morte. É a compaixón de Deus a que fai a Xesús tan sensible ao sufrimento da xente.
Na Igrexa temos que recuperar canto antes a compaixón como o estilo de vida propio dos
seguidores de Xesús. Temos que rescatala dunha concepción sentimental e moralizante que a desprestixiou. A
compaixón que esixe xustiza é o gran mandato de Xesús: “Sed compasivos coma o voso Pai é compasivo”.
Esta compaixón é hoxe máis necesaria que nunca. Desde os centros de poder, todo se ten en conta antes que o
sufrimento das vítimas. Funciónase como se non houbese doentes nin perdedores. Desde as comunidades de
Xesús tense que escoitar un grito de indignación absoluta: o sufrimento dos inocentes ha de ser tomado en
serio; non pode ser aceptado socialmente como algo normal pois é inaceptable para Deus. El non quere ver a
ninguén chorando
José Antonio Pagola