1. 3 de agosto de 2014
18º Tempo ordinario (A)
Mateu 14, 13-21
Música: Mantovani-La mer-Presentación: B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.Amundarain
José Antonio Pagola
Rede evanxelizadora BUENAS
NOTICIAS
Sacode as conciencias. Pásao.
DÁDELLES
VÓS
DE COMER

2. Xesús está ocupado en curar a aquelas xentes
enfermas e desnutridas que lle traen de todas partes.
Faino, segundo o evanxelista, porque o seu sufrimento
o conmove.
Mentres tanto, os seus discípulos ven que está
chegando a tardiña.
O seu diálogo con Xesús permítenos penetrar no
significado profundo do episodio chamado
erroneamente “a multiplicación dos pans”.

3. Os discípulos fan a Xesús un planeamento
realista e razoable:
““Despide a multitude para que vaian ás aldeasDespide a multitude para que vaian ás aldeas e
merquen algo de comer”.
Xa recibiron de Xesús a atención que necesitaban.necesitaban.
Agora, que cada un se volva á súa aldea e merquee merque algo
de comer, segundo os seus recursos e posibilidades.posibilidades.

4. A reacción de
Xesús é
sorprendente:
“Non fai falla
que se vaian.
Dádelles vós
de comer”.

5. A fameA fame é un problema demasiado grave para desentendernosé un problema demasiado grave para desentendernos
uns dos outros e deixar que cada un o resolva na súa propiauns dos outros e deixar que cada un o resolva na súa propia
aldea como poida.aldea como poida.
Non é o momento de separarse, senón de unirse máis que nuncaNon é o momento de separarse, senón de unirse máis que nunca
para compartir entre todos o que haxa, sen excluír a ninguén.para compartir entre todos o que haxa, sen excluír a ninguén.

6. Os discípulos fanlle ver que só haiOs discípulos fanlle ver que só hai
cinco bolos de pans e dous peixes.cinco bolos de pans e dous peixes.
Non importa. O pouco abonda cando se comparteNon importa. O pouco abonda cando se comparte
con xenerosidade.con xenerosidade.
Xesús manda que senten todos sobre o prado paraXesús manda que senten todos sobre o prado para
celebrar unha gran xantar.celebrar unha gran xantar.

7. Axiña todo cambia.
Os que estaban a punto de separarse para saciar a súa fame na
súa propia aldea, sentan xuntos a carón de Xesús para
compartir o pouco que teñen.
Así quere ver Xesús a comunidade humana.

8. Que sucede cos bolos
de pans e os peixes nas
mans de Xesús?
Non os “multiplica”.
Primeiro bendí a Deus e
dálle grazas: aqueles
alimentos veñen de
Deus:
son de todos.

9. Logo vainos partindo e dándoos aos discípulos.
Estes, á súa vez, van repartíndoos á xente.
Os pans e os peixes foron pasando de uns a outros.
Así puideron saciar a súa fame todos.

10. O arcebispo de Tánxer levantou unha vez máis a súa voz paraO arcebispo de Tánxer levantou unha vez máis a súa voz para
lembrarnos “o sufrimento de miles de homes, mulleres e nenos que,lembrarnos “o sufrimento de miles de homes, mulleres e nenos que,
deixados á súa sorte ou perseguidos polos gobernos, e entregadosdeixados á súa sorte ou perseguidos polos gobernos, e entregados
ao poder usureiro e escravizante das mafias,ao poder usureiro e escravizante das mafias,
mendigan, sobreviven, sofren e morren nomendigan, sobreviven, sofren e morren no
camiño da emigración”.camiño da emigración”.

11. En vez de unir as nosas forzas para erradicar na
súa raíz a fame no mundo, só se nos ocorre
encerrarnos no noso “benestar egoísta” erguendo
barreiras cada vez máis degradantes e asasinas.

12. En nome de queEn nome de que
Deus osDeus os
despedimosdespedimos
para que separa que se
afundan na súaafundan na súa
miseriamiseria?
Onde están osOnde están os
seguidores de Xesús?seguidores de Xesús?
Cando se oe nas nosas eucaristías o gritoCando se oe nas nosas eucaristías o grito
de Xesús:de Xesús:
““Dadelles vós de comer”?Dadelles vós de comer”?

13. DÁDELLES VÓS DE COMER
Xesús está ocupado en curar a aquelas xentes enfermas e desnutridas que lle traen de todas partes.
Faino, segundo o evanxelista, porque o seu sufrimento o conmove. Mentres tanto, os seus discípulos ven que está
chegando a tardiña. O seu diálogo con Xesús permítenos penetrar no significado profundo do episodio chamado
erroneamente “a multiplicación dos pans”.
Os discípulos fan a Xesús un planeamento realista e razoable: “Despide a multitude para que vaian ás
aldeas e merquen algo de comer”. Xa recibiron de Xesús a atención que necesitaban. Agora, que cada un se
volva á súa aldea e merque algo de comer, segundo os seus recursos e posibilidades.
A reacción de Xesús é sorprendente: “Non fai falla que se vaian. Dádeles vós de comer”. A fame é un
problema demasiado grave para desentendernos uns dos outros e deixar que cada un o resolva na súa propia
aldea como poida. Non é o momento de separarse, senón de unirse máis que nunca para compartir entre todos o
que haxa, sen excluír a ninguén.
Os discípulos fanlle ver que sóo hai cinco bolos de pans e dou peixes. Non importa. O pouco abonda
cando se comparte con xenerosidade. Xesús manda que senten todos sobre o prado para celebrar un gran
xantar. Axiña todo cambia. Os que estaban a punto de separarse para saciar a súa fame na súa propia aldea,
sentan xuntos a carón de Xesús para compartir o pouco que teñen. Así quere ver Xesús a comunidade humana.
Que sucede cos pans e os peixes en mans de Xesús? Non os “multiplica”. Primeiro bendí a Deus e
dálles grazas: aqueles alimentos veñen de Deus: son de todos. Logo vainos partindo e dándoos aos discípulos.
Estes, á súa vez, vanos repartindoos entre a xente.
O arcebispo de Tánxer levantou unha vez máis a súa voz para recordarnos “o sufrimento de miles de
homes, mulleres e nenos que, deixados á súa sorte ou perseguidos polos gobernos, e entregados ao poder
usureiro e escravizante das mafias, mendigan, sobreviven, sofren e morren no camiño da emigración”.
En vez de unir as nosas forzas para erradicar na súa raíz a fame no mundo, só se nos ocorre
encerrarnos no noso “benestar egoísta” erguendo barreiras cada vez máis degradantes e asasinas. En nome de
que Deus os despedimos para que se afundan na súa miseria? Onde están os seguidores de Xesús?
Cando se oe nas nosas eucaristías o grito de Xesús: “Dádelles vós de comer”?
José Antonio Pagola