Domingo B

1. 30 agosto 201530 agosto 2015
22º Tempo Ordinario22º Tempo Ordinario
Marcos 7, 1-8. 14-15. 21-Marcos 7, 1-8. 14-15. 21-
2323
José Antonio Pagola
Presentación: B. Areskurrinaga HCHC
Euskaraz: D. Amundarain
Música:Claederman-El sonido do silencio

2. Non sabemos cando nin onde ocorreuNon sabemos cando nin onde ocorreu
o enfrontamento. Ao evanxelista só lleo enfrontamento. Ao evanxelista só lle
interesa evocar a atmosfera na que seinteresa evocar a atmosfera na que se
move Xesús, rodeado de mestres damove Xesús, rodeado de mestres da
lei, observantes escrupulosos daslei, observantes escrupulosos das
tradicións, que se resisten cegamentetradicións, que se resisten cegamente
á novidade que o Profeta do amorá novidade que o Profeta do amor
quere introducir nas súas vidas.quere introducir nas súas vidas.

3. Os fariseos observan indignados que os seus
discípulos comen con mans impuras.
Non o poden tolerar:
«Por que os teus discípulos non seguen as
tradicións dos maiores?».

4. Aínda que falan dos discípulos, o
ataque vai dirixido a Xesús. Teñen
razón. É Xesús o que está rompendo
esa obediencia cega ás tradicións ao
crear arredor seu un "espazo de
liberdade“ onde o decisivo é o amor.

5. Aquel grupo de mestres relixiosos non entenderon nadaAquel grupo de mestres relixiosos non entenderon nada
do Reino de Deus que Xesús lles está anunciando.do Reino de Deus que Xesús lles está anunciando.
No seu corazón non reina Deus. Segue reinando a lei,No seu corazón non reina Deus. Segue reinando a lei,
as normas, os usos e os costumes marcados polasas normas, os usos e os costumes marcados polas
tradicións.tradicións.

6. Para eles o importante é observar o establecido
“polos maiores".
Non pensan no ben das persoas.
Non lles preocupa "buscar o Reino de Deus e
a súa xustiza".

7. O erro é grave. Por iso,O erro é grave. Por iso,
Xesús respóndelles conXesús respóndelles con
palabras duras:palabras duras:
««Vós deixades de lado oVós deixades de lado o
mandamento de Deus paramandamento de Deus para
aferrarvos á tradición dosaferrarvos á tradición dos
homeshomes ».».

8. Os doutores falan conOs doutores falan con
veneración de "tradiciónveneración de "tradición
dos maiores" edos maiores" e
atribúenlle autoridadeatribúenlle autoridade
divina.divina.
Pero Xesús califícaa dePero Xesús califícaa de
"tradición humana"."tradición humana".
Non hai que confundirNon hai que confundir
xamais a vontade dexamais a vontade de
Deus co que é froito dosDeus co que é froito dos
homes.homes.

9. Sería tamén hoxe
un grave erro que a
Igrexa quedase
prisioneira de
tradicións humanas
dos nosos
devanceiros, cando
todo nos está
chamando a unha
conversión
profunda a
Xesucristo, o noso
único Mestre e
Señor.

10. O que nos ha de preocupar non é conservar intacto o
pasado, senón facer posible o nacemento dunha Igrexa
e dunhas comunidades cristiás capaces de reproducir
con fidelidade o Evanxeo e de actualizar o proxecto do
Reino de Deus na sociedade contemporánea.

11. A nosa responsabilidade primeira non
é repetir o pasado, senón facer
posible nos nosos días a acollida de
Xesucristo, sen ocultalo nin
escurecelo con tradicións humanas,
por moi venerables que nos poidan
parecer.

12. NON AFERRARNOS A TRADICIÓN HUMANAS
Non sabemos cando nin onde ocorreu o enfrontamento. Ao evanxelista só lle interesa
evocar a atmosfera na que se move Xesús, rodeado de mestres da lei, observantes escrupulosos
das tradicións, que se resisten cegamente á novidade que o Profeta do amor quere introducir
nas súas vidas.
Os fariseos observan indignados que os seus discípulos comen con mans impuras.
Non o poden tolerar: «Por que os teus discípulos non seguen as tradicións dos maiores?». Aínda
que falan dos discípulos, o ataque vai dirixido a Xesús. Teñen razón. É Xesús o que está
rompendo esa obediencia cega ás tradicións ao crear arredor seu un "espazo de liberdade“ onde
o decisivo é o amor.
Aquel grupo de mestres relixiosos non entenderon nada do Reino de Deus que Xesús
lles está anunciando. No seu corazón non reina Deus. Segue reinando a lei, as normas, os usos e
os costumes marcados polas tradicións. Para eles o importante é observar o establecido “polos
maiores". Non pensan no ben das persoas. Non lles preocupa "buscar o Reino de Deus e a súa
xustiza".
O erro é grave. Por iso, Xesús respóndelles con palabras duras: «Vós deixades de
lado o mandamento de Deus para aferrarvos á tradición dos homes ».
Os doutores falan con veneración de "tradición dos maiores" e atribúenlles
autoridade divina. Pero Xesús califícaa de "tradición humana". Non hai que confundir xamais a
vontade de Deus co que é froito dos homes.
Sería tamén hoxe un grave erro que a Igrexa quedase prisioneira de tradicións
humanas dos nosos devanceiros, cando todo nos está chamando a unha conversión profunda a
Xesucristo, o noso único Mestre e Señor. O que nos ha de preocupar non é conservar intacto o
pasado, senón facer posible o nacemento dunha Igrexa e dunhas comunidades cristiás capaces
de reproducir con fidelidade o Evanxeo e de actualizar o proxecto do Reino de Deus na
sociedade contemporánea.
A nosa responsabilidade primeira non é repetir o pasado, senón facer posible nos
nosos días a acollida de Xesucristo, sen ocultalo nin escurecelo con tradicións humanas, por
moi venerables que nos poidan parecer.
José Antonio Pagola