1. José Antonio Pagola 17 de marzo de 2013
5º Coresma (C)
Lucas 8, 1-11
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Anuncia o perdón inmerecido de Deus a todos. Pásao
Música:Ernesto-Eternite;present: B.Areskurrinaga HC;euskaraz:D.Amundarain
2. Segundo o seu costume,
Xesús pasou a noite a
soas co seu
Pai querido no Monte das
Oliveiras.
Comeza o novo día, cheo
do Espírito de Deus que o
envía a "proclamar a
liberación dos cativos...e
dar liberdade aos
oprimidos.
Axiña se verá rodeado
por un xentío que acode
á explanada do templo
para escoitalo.
3. De pronto, un grupo de escribas e fariseos
irrompe traendo
"unha muller sorprendida en adulterio".
Non lles preocupa o destino terrible da muller.
Ninguén a interroga de nada.
4. Está xa condenada.
Os acusadores déixano moi claro:
“A Lei de Moisés manda apedrar as
adúlteras.
Ti, que dis?”
5. A situación é dramática: os fariseos
están tensos, a muller angustiada,
a xente expectante.
Xesús garda un silencio sorprendente.
6. Ten ante si a aquela muller
humillada, condenada por todos.
Axiña será executada.
É esta a última palabra de Deus
sobre esta filla súa?
7. Xesús, que está sentado, inclínase cara ao
chan e comeza a escribir
algúns trazos na terra.
Seguramente busca luz.
Os acusadores pídenlle unha resposta
no nome da Lei.
8. El responderalles desde a su experiencia
da misericordia de Deus: aquela muller e
os seus acusadores, todos eles, están
necesitados do perdón de Deus.
9. Os acusadores só están
pensando
no pecado da muller e na
condena da Lei.
Xesús cambiará a perspectiva.
Poñerá os acusadores ante
o seu propio pecado.
Ante Deus, todos han de
recoñecerse pecadores.
Todos necesitan o seu perdón.
10. Como lle seguen insistindo cada vez máis, Xesús
incorpórase e dilles:
“O que estea sen pecado, que lle tire
a primeira pedra".
Quen sodes vós para condenar a morte a esa
muller, esquecendo os vosos propio pecados
e a vosa necesidade do perdón e da
misericordia de Deus?
11. Os acusadores
"van liscando un tras outro".
Xesús apunta cara a unha
convivencia onde
a pena de morte non pode
ser a última palabra
sobre un ser humano.
Máis adiante, Xesús dirá
solemnemente:
“Eu non vin para xulgar o
mundo senón para
salvalo".
12. O diálogo de Xesús coa muller dános
nova luz sobre a su actuación.
Os acusadores retiráronse, pero
a muller non se moveu.
Parece que necesita escoitar unha última
palabra de Xesús.
Non se sente aínda liberada.
Xesús dille: "Tampouco eu te condeno.
Vaite e, en adiante, non peques máis".
13. Ofrécelle o seu perdón, e, ao mesmo tempo,
invítaa a non pecar máis.
O perdón de Deus non anula a
responsabilidade, senón que esixe
conversión. Xesús sabe que “Deus non quere
a morte do pecador senón que se converta e
viva”.
14. TODOS NECESITAMOS PERDÓN
Segundo o seu costume, Xesús pasou a noite a soas co seu Pai querido no Monte das Oliveiras. Comeza
o novo día, cheo do Espírito de Deus que o envía a "proclamar a liberación dos cativos...e dar liberdade aos
oprimidos. Axiña se verá rodeado por un xentío que acode á explanada do templo para escoitalo.
De pronto, un grupo de escribas e fariseos irrompe traendo "unha muller sorprendida en adulterio".
Non lles preocupa o destino terrible da muller. Ninguén a interroga de nada. Está xa condenada. Os acusadores
déixano moi claro: “A Lei de Moisés manda apedrar as adúlteras. Ti, que dis?
A situación é dramática: os fariseos están tensos, a muller angustiada, a xente expectante. Xesús garda
un silencio sorprendente. Ten ante si a aquela muller humillada, condenada por todos. Axiña será executada. Es
esta a última palabra de Deus sobre esta filla súa?
Xesús, que está sentado, inclínase cara ao chan e comeza a escribir algúns trazos na terra.
Seguramente busca luz. Os acusadores pídenlle unha resposta no nome da Lei. El respónderalles desde a súa
experiencia da misericordia de Deus: aquella muller e os seus acusadores, todos eles, están necesitados do perdón
de Deus.
Os acusadores só están pensando no pecado da muller e na condena da Lei. Xesús cambiará a
perspectiva. Poñerá os acusadores ante o su propio pecado. Ante Deus, todos han de recoñecerse pecadores.
Todos necesitan o seu perdón.
Como lle seguen insistindo cada vez máis, Xesús incorpórase e dilles: “O que estea sen pecado, que lle
tire a primeira pedra". Quen sodes vós para condenar a morte a esa muller, esquecendo os vosos propios pecados
e a vosa necesidade do perdón e da misericordia de Deus?
Os acusadores "van liscando un tras outro". Xesús apunta cara a unha convivencia onde a pena de
morte non pode ser a última palabra sobre un ser humano. Máis adiante, Xesús dirá solemnemente: “Eu non vin
para xulgar o mundo senón para salvalo".
O diálogo de Xesús coa muller dános nova luz sobre a súa actuación. Os acusadores retiráronse, pero
a muller non se moveu. Parece que necesita escoitar unha última palabra de Xesús. Non se sente aínda liberada.
Xesús dille: "Tampouco eu te condeno. Vaite e, en adiante, non peques máis".
Ofrécelle o seu perdón, e, ao mesmo tempo, invítaa a non pecar máis. O perdón de Deus non anula a
responsabilidade, senón que esixe conversión. Xesús sabe que "Deus non quere a morte do pecador senón que se
converta e viva".
José Antonio Pagola