1. Son bos froitos os que proceden do Espírito de Xesús .
O Espírito de Xesús é non buscar ser servido senón servir,
estar aos pés dos demais para lavar os pés a calquera.
O Espírito de Xesús é compadecerse sempre, sentirse afectado polas necesidades
do outro, e poñerse á disposición para curar, aliviar, o que faga falta.
Todo o Espírito de servizo, de compaixón coa xente,
de entrega persoal por facer humanidade, é o Espírito de Xesús.
Se ese é o noso Espírito, estamos enxertados nel,
somos bacelos vivos.
José Enrique Galarreta
Texto: Jn, 15, 1-8 // Pascua 5 B.
Comentarios e presentación: Asun Gutiérrez.
Música: Mahler. Sinfonía 5ª. Adagietto.

2. O texto de hoxe e o do próximo
domingo forman parte do
chamado “discurso de
despedida”. Xesús comparte É como o seu
mesa e confidencias. testamento espiritual.
Abre os seus beizos
e o seu corazón nunha cea que
sabe a amor e a despedida.
Trátase de dous discursos
e unha longa oración que Xesús
pronuncia durante a última cea.

3. Eu son a vide verdadeira, e meu Pai é o viñateiro. O Pai corta todos os
bacelos unidos a min que non dan froito e poda os que dan froito, para
que dean máis froito.
Xesús non di que El é a cepa ou o tronco da planta, di que é a vide,
incluíndo tamén os bacelos e o froito.
A poda é o labor constante e amoroso do Pai.
A limpeza, o crecemento, o coidado da planta, necesita a poda.
O viñateiro poda os brotes de soberbia, de egoísmo, de rutina, de insolidariedade...
Poda, con esmero e cariño, todo o que impide dar froito.
Os seus coidados sempre están dirixidos a axudarnos a dar máis
e mellores froitos.

4. Vós xa estades limpios, grazas ás palabras que vos comuniquei.
Permanecede unidos a min, como eu o estou a vós.
Ningún bacelo pode producir froito por si mesmo, sen estar unido á vide, e
o mesmo vos ocorrerá a vós, se non estades unidos a min.
A Palabra de Xesús , a relación achegada e persoal con El limpa e libera.
Vide e bacelos forman un todo. É unha unión íntima e total.
Os bacelos necesitan recibir a Seiva, o Espírito, a Vida, da Vide.
A auténtica vitalidade cristiá amósase na “permanencia” en Xesús e na súa
Palabra, para poder dar froito, para ter e comunicar vida.

5. Eu son a vide, vós os bacelos. O que
permanece unido a min, como eu estou
unido a el, produce moito froito;
porque sen min non podedes facer
nada.
Só Xesús pode dicir “sen min non podedes facer nada”. Ninguén pode nin debe
intentar, ou parecer que o intenta, asumir ese protagonismo. El é a vide, nós os
bacelos unidos á Vide. A unión é con El. El é quen pon nova forza, liberdade,
vitalidade e alegría en nosa vida..
Cada “bacelo”, unido á Vide, ten un crecemento que efectuar e unha misión
que realizar.

6. O que non permanece unido a min, é botado fóra, como os bacelos que se
secan e son amontoados e botados ao lume para ser queimados.
O Pai sabe que hai en cada un de nós que debe ser cortado, eliminado, purificado,
queimado.
Fai os cortes necesarios, con mestría e tenrura, para dar enerxía e vida, para
orientar, para axudar a crecer e a dar froito.
El traballa en min, facendo a miña vida fecunda só con deixalo actuar.

7. Se permanecedes unidos a min e as miñas palabras permanecen en vós,
pedide o que queirades e terédelo. Meu Pai recibe gloria cando
producides froito en abundancia, e os manifestades así como discípulos
meus.
As expresións que repite Xesús son: “permanecer” e “dar froito”.
A imaxe da vide e os bacelos amosan o que era ser discípulo para a comunidade
xoánica e para os cristiáns de todos os tempos : estar unido a Xesús, escoitar,
actualizar e facer vida a súa palabra e implicarse na realidade = dar froito.
Actuar así dá gloria ao Pai e sentido pleno e alegría profunda á vida.
En que noto e en que notan que estou unido a Xesús ?

8. Pódanos o Pai, iso dis Ti.
Poda os que dan froito, para que dean máis.
Pódannos os amigos, o grupo, a comunidade,
a través das relacións claras e fraternais;
a través da axuda, a crítica e a experiencia.
Pódannos cando poñen en crise
o noso estilo de vida e a escala de valores;
cando nos fan afrontar as incoherencias
e zonas escuras de noso ser.
Algúns pódanse a si mesmos para dar más froito.
Saben dicir non a certas cousas.
A maioría das podas veñen sen buscalas.
Tráeas a vida cando menos o esperas;
son podas involuntarias, imprevistas,
a veces duras e dolorosas,
e non sempre as aceptamos como algo positivo.
Involuntaria ou voluntaria, a tempo ou a destempo,
asumida ou rexeitada,
a poda é o secredo das persoas que se fixeron fortes,
dos hombres e mulleres que dan froito,
dos que teñen vida.
Pódanos, Señor! Pódame, Señor!
Ulibarri, Fl.