1. A Canción das Persoas
“Cando unha muller de certa tribo de África
descobre que está embarazada, vai á selva con outras
mulleres
e xuntas rezan e meditan ata que aparece a “canción
da nova criatura”.
Cando nace o meniño, a comunidade xúntase
e cántanlle a súa canción.
Logo, cando o neno comeza a súa educación,
o pobo xúntase e cántanlle a súa canción.
Cando se converte en adulto, a xente xúntase
novamente e canta.
Cando chega o momento do seu casamento a persoa
escoita a súa canción.

2. Finalmente, cando a súa alma está para abandonar este
mundo,
a familia e os amigos aproxímanse e,
ao igual que no seu nacemento,
cantan a súa canción para acompañalo na “viaxe”.
“Nesta tribo de África hai outra ocasión na cal se canta a
canción.
Se nalgun momento da súa vida a persoa comete un crime
ou un acto social aberrante, lévana ao centro do poboado
e a xente da comunidade forma un círculo ao seu redor.
Entón cántanlle a súa canción".

3. “A tribo recoñece que a correción das condutas
antisociais non é o castigo.
É o amor e o afianzamento da súa verdadeira identidade.
Cando recoñecemos a nosa propia canción
xa non temos desexos nin necesidade de prexudicar a
ninguén."
“Os teus amigos coñecen “a túa canción"
E cántana cando ti a esqueces.
Aqueles que te aman non poden ser enganados polos
erros que cometes ou as escuras imaxes que amosas
aos demais.

4. Eles recordan a túa beleza cando te sentes feo;
a túa integridade cando estás quebrado;
a túa inocencia cando te sentes culpable
e o teu propósito cando estás confuso.“
Tolba Phanem

5. A túa propia canción Tolba Phanem, muller, poeta, africana.
Tamén poderiamos dicir: poeta, africana, muller. Ou:
africana, muller, poeta. E sempre estariamos dicindo:
inmensamente tenra, rotundamente idéntica,
afortunadamente femia. Só unha persoa namorada da súa
terra, enrolada na poesía e portadora da súa condición de
muller como unha irrenunciable bandeira de amor; pode
sacar desde o máis enigmático, fértil e máxico das súas
entrañas palabras coma estas. Porque os poetas, as
mulleres e África, son igualmente enigmáticos, fértiles e
máxicos. Compartín estas palabras. É o mellor aplauso que
se lle puede brindar a: Tolba Phanem, muller, poeta,
africana.
O Texto desta páxina foi tomado do sitio da Asociación Arxentina de Actores.