2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x Jasmine, Casper
x Belinda x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig x Casper,
baby, Ralph x Christine, Armando x Lilah, Marloes
9. Stefan x Marie, Eva x Olivier x Alan, Renate x Milan, Arthur x Anna, Richard x
Claire, Olga x Olivier, baby, Jasper, Emma x Zeb, Robin, baby
10. Olivier x Olga, Lars, Linda, Ruben, Nicole, baby, baby, Simone, Ilona

3. * = zie andere stamboom
De hoofdfamilie

4. * = zie andere stamboom
Aanverwante families

5. Afstammelingen van de ‘echte’ familie

6. De vorige keer
- Fam. Stolk: Marloes vertrok naar de universiteit. Robin groeide
op tot kind.
- Universiteit: Marloes gedroeg zich als een echte
Romantieksim, maar dat zorgde wel voor problemen.
- Fam. De Leeuw: Emma bleek zwanger te zijn en Zeb nam haar
mee op een zonnige vakantie, waar hij her ten huwelijk vroeg.
Weer thuis trouwden ze.
-Fam. Valentijn: Olivier haalde Eva terug en iedereen was dolblij.
- Fam. Valentijn: Richard en Claire haalden alles uit de kast voor
een onvergetelijke bruiloft.
- Fam. Valentijn: Linda bezocht haar eerste schoolfeest, maar dat
viel tegen.
- Fam. Stadsie: Er werd weer een tweeling geboren: Ilona en
Simone. Ruben en Nicole groeiden op tot tieners.

7. Familie Stolk
2kijken
Belinda
Armando
Lilah
Robin

8. ‘Het stelt niks voor, zo’n eerste schooldag.’ verzekerde Armando zijn dochtertje. ‘Je
leert allemaal leuke kinderen kennen en je krijgt een hele leuke juf of meester.’
‘Ik ben ook niet bang.’ Robin leek kalmer te zijn dan haar papa. Ze lachte. ‘Ik ga me
aankleden, wat hebben we voor ontbijt?’
‘Omeletten.’
‘Yes!’

9. Toen Robin uit school kwam, had ze gelijk iemand meegenomen. Armando had zich
geen zorgen hoeven maken. Robin zat zelfs in de klas bij haar neefje Menno; die
twee waren al sinds hun peutertijd beste vrienden.
‘Kom nou, Menno!’ riep Robin over haar schouder. ‘Dan gaan we samen sommetjes
maken!’ Robin voelde zich maar wat groot dat ze al huiswerk had.

10. De volgende dag ging ze uit school mee met een ander klasgenootje; de iets oudere
Liz. Hoewel het meisje ook een nichtje van haar was – haar papa Jesse was een
halfbroer van Lilah – hadden ze elkaar nog nooit gezien.
‘Leuk om je te ontmoeten, Robin!’
‘Mama heeft veel over u verteld, oom Jesse.’ zei Robin een beetje verlegen.
‘Páp, laat haar nou met rust!’

11. ‘Wij gaan in het bos spelen.’ riep Liz nog naar haar ouders, zonder op goedkeuring te
wachten.
‘Tikkie, jij bent ‘m!’ Liz porde Robin hard tegen haar schouder en verdween meteen
tussen de bomen. Een beetje verbouwereerd bleef Robin staan. Normaal besprak je
toch eerst wat je ging spelen?
Toen haalde ze haar schouders op en rende het bos in.

12. Al gauw zag ze het blauwe hemd van haar nichtje oplichten tussen de stammen en
al gauw had ze haar te pakken. Nu was het haar beurt om het op een lopen te
zetten.
Giechelend en gillend holden ze achter elkaar aan.

13. Uitgeput ploften ze even later tegen een boomstam neer.
‘O, kijk nou eens wat ik hier vind. Die heb ik hier de vorige keer laten liggen.’ Liz
haalde een flesje bellenblaas tevoorschijn en blies een paar bellen. ‘Weet je wat ik
me nou afvraag…’ begon ze. ‘Dit spul ruikt best lekker. Een beetje naar lolly’s. Zou
het ook zo smaken?’

14. Nog voor Robin het meisje tegen kon houden, had ze een flinke slok genomen.
‘Liz, nee!’ wist Robin nog net ademloos uit te brengen. Stomverbaasd keek ze hoe
Liz begon te hoesten, en grote bubbels uit haar mond toverde.
Ze leek wel te stikken… Robin keek paniekerig om zich heen.

15. Tot Liz ineens kalmeerde en met een triomfantelijk gezicht op keek. Ze smakte een
paar keer en knikte toen goedkeurend.
‘Niks mis mee! Nu ben ik ook weer helemaal schoon van binnen!’

16. Toen kon Robin zich pas ontspannen. Liz had haar behoorlijk laten schrikken, maar
ze begon nu wel te beseffen dat het kind gewoon zo gek als een deur was.
‘Ik hoop dat er ook bubbels uit komen als ik naar de wc ga.’ vervolgde Liz. Robin
werd rood, maar moest toch ook lachen.
‘LIZ!’ proestte ze. Ondanks alles keek ze toch wel een beetje op tegen haar nichtje,
en ze hoopte dat ze vaker samen zouden spelen.

17. Toen Lilah naar de verhalen van haar dochter luisterde, hoopte ze maar niet dat die
Liz een slechte invloed op haar zou hebben.
Lusteloos zette ze een pan spaghettisaus op het vuur. Ze vond het fijn voor Robin
dat ze zo vrolijk was – maar zelf was ze al een hele tijd somber.
Wanneer krijg ik eindelijk weer een baby?

18. Universiteit de
Keizer
Marloes

19. Marloes verloor de controle over zichzelf. Ze was altijd al een Romantieksim
geweest, maar dat kwam nu ineens voor 100% tot uiting.
Ze raakte zelfs aan de praat met Steven, de biologische vader van haar adoptiezusje
Emma. Ze wist dat ze hem niet aantrekkelijk moest vinden, maar ze kon er niks aan
doen.

20. Ze probeerde niets van haar gevoelens te laten doorschemeren, maar waarschijnlijk
was het zelfs voor een voorbijganger nog duidelijk dat de vonken er tussen hen
vanaf sprongen.
Bij het afscheid nam Steven haar zonder pardon in zijn armen en kuste haar
dwingend.
Marloes was zo overdonderd dat ze niet protesteerde en hem zwijgend na keek.

21. Haar hoofd liep zo onderhand over van de zorgen om jongens waar ze ruzie mee
had, die verliefd op haar waren of waar ze nog plannen mee had.
Toch ging haar studie ook nog door, en daarnaast werkte ze hard aan haar
bekendheid in de muziek. Rockster worden was immers haar levenswens.

22. En dan, als ze op het podium stond met haar gitaar in haar handen, vergat ze
eindelijk alles om haar heen. Dan pas was ze echt gelukkig!

23. Nog in de roes van het optreden belandde Marloes die nacht weer met Olaf in bed.

24. Waardoor Niels zich vreselijk gekwetst voelde, omdat hij ervan uit was gegaan dat
hij en Marloes iets hadden.

25. En waardoor de twee jongens knallende ruzie kregen – puur omdat ze Marloes
allebei voor zichzelf wilden.
‘En nou eruit! Allebei!’ schreeuwde Marloes uiteindelijk. Ze had plezier met ze
gehad, maar nu was het toch echt genoeg geweest. ‘Ik wil niks meer met jullie te
maken hebben.’

26. Zo wees ze dus Olaf én Niels de deur. Ze kon zich niet meer concentreren. Ze had
Niels best aardig gevonden, en hem het idee gegeven dat er iets bijzonders tussen
hen was. Ze was er ook van overtuigd dat hij echt verliefd op haar was – terwijl het
bij haar alleen om het plezier ging.

27. In plaats van zich schuldig te voelen besloot Marloes om er dan nu ook maar echt
voor te gaan.
Eens een Romantieksim, altijd een Romantieksim!
En dus stak ze zich in haar meest sexy jurkje en begaf zich naar de dichtstbijzijnde
koffietent, waarvan ze wist dat er op donderdagavond veel jongens rondhingen.

28. Zoals ze al had gehoopt kwamen de jongens op haar af als wespen op limonade.
‘Volgens mij heb ik jou hier nog nooit gezien.’ glimlachte een blonde man met het
uiterlijk van een fotomodel. ‘Laat ik me even voorstellen: ik ben Valentijn Gast.’

29. Nog voor Marloes iets terug kon zeggen, werd ze op haar schouder getikt en bij de
hand gepakt door een andere jongeman.
‘Jonne Sterk. Neem gerust een drankje, op mijn kosten.’ Hij knipoogde.

30. Marloes bedankte hem, maar ging verder op geen van beide jongens in. Ze vond ze
simpelweg niet aantrekkelijk.
De muziek was op z’n minst ouderwets te noemen, maar toch ging ze tussen de
andere dansende studenten staan.
Haar sexy moves hadden resultaat – al gauw was ze weer omringd door jongens.

31. Met een grofgebouwde, roodharige jongen had ze duidelijk een klik. Telkens als ze
zijn blik ving, voelde ze de vonken overspringen.
Ze dansten wat, maar al gauw was dat voor Marloes niet meer genoeg.

32. Ze raakte de jongen uit het oog, maar had wel zijn naam onthouden: Xavier.
Van al dat dansen en flirten was ze toch wel dorstig geworden. Aan de bar voelde ze
twee sterke armen om haar middel, en iemand draaide haar naar zich toe. Een
beetje hardhandig drukte een onbekende man haar tegen zich aan, en na een
zwoele blik kuste hij haar.
‘Dat is nog eens een aangename verrassing.’ glimlachte Marloes achteraf. Zulke
mannen – daar hield ze van.

33. Hij stelde zichzelf voor als Sander, maar nam verder niet de moeite een gesprek aan
te knopen. Hij wist waar het Marloes om ging – en voor hem gold precies hetzelfde.
‘M’n kamer is hier vlakbij.’
In Sanders armen vergat Marloes al haar vorige scharrels; dít was nog eens een vent!

34. Toch bleef het niet bij Sander. Het leek wel alsof ze nu echt de smaak te pakken had.
Ze belandde zelfs, ondanks alles, in bed met Steven.
Zelfs had ze niet veel last van schuldgevoelens (niemand zou het tenslotte ooit te
weten komen) maar Steven was er duidelijk helemaal kapot van. Op de rand van het
bed kwam het besef dat hij een vrouw had, een dochter, en binnenkort opa zou
worden.
Te laat. Nu was het al gebeurd.

35. Marloes haalde haar schouders op. Ze zag Steven daarna nooit meer, maar zij had
haar nachtje plezier gehad.
De roodharige metalhead uit het koffiehuis kreeg ze ook onder de lakens; al was ze
eerlijk gezegd zijn naam alweer vergeten.

36. Hij bleef zelfs tot het ontbijt – een teken dat hij hun avontuurtje veel te serieus nam.
Hij babbelde honderduit, maar Marloes luisterde niet eens.
Ze studeerde vandaag af, en dán… dan begon het echte leven pas. Dan zou ze
teruggaan naar Nirvoas en pas écht alle remmen los gooien.

37. Ze kon niet wachten!
Zoals ze wel verwacht had, waren haar afstudeercijfers niet erg hoog. Ze had dan
ook haar tijd aan hele andere dingen besteed.
De toga en het petje dat ze droeg bij de ceremonie waren afschuwelijk en totaal niet
sexy, maar ze had het er voor over.

38. Eindelijk weer eens rustig samen met haar familie en vrienden van vroeger. Wat was
dat vreemd en vertrouwd tegelijk.
Marloes keek naar haar moeder, haar zusje, haar buurvrouw en buurmeisje. Ze
moesten eens weten wat ze hier allemaal uitgespookt had…!
Sander zat er ook bij, maar ze lieten geen van beiden merken dat er meer tussen hen
was dan vriendschap.

39. En eigenlijk was er ook niks. Marloes voelde vrij weinig voor de jongens met wie ze
naar bed was geweest. Het ging om de fun. Ze wilde het gewoon; het avontuur, de
spanning, de ervaring.
Tijdens haar studietijd had ze veel geleerd; maar dat lag meer op seksueel gebied
dan op het vak waar ze voor stond ingeschreven.

40. Marloes gniffelde in zichzelf. Wie had dat kunnen denken toen ze hier als brave
tiener naartoe was gekomen.
En moest je haar nu eens zien! Marloes groeide op en bewonderde haar outfit.
Haar volwassen leven zou nog opwindender worden dan haar studietijd – en met dit
jurkje ging dat zeker lukken!

41. Familie de Leeuw
2kijken
Zeb
Emma

42. Het was laat op de avond maar Emma kon niet slapen. Ze had de hele dag al last van
buikkrampen, die ze probeerde te negeren door non-stop tv te kijken.
Het hielp niet. Op een gegeven moment was het zelfs zo erg dat ze naar de wc
strompelde – maar toen begonnen de weeën.

43. Eigenlijk had ze het onbewust de hele dag al geweten: de bevalling kwam eraan.
Nu het dan echt zo ver was, klemde ze haar kaken op elkaar en ademde diep in door
haar neus, uit door haar mond.
Dit kon ze. Ze zou sterk zijn.

44. Kinderen krijgen was haar grootste wens, en nu was het moment eindelijk daar.
Even door de pijn heen – en daar hield ze dan haar dochtertje in haar armen.

45. ‘Een meisje! Zeb!’ stamelde Emma tegen haar man, die inmiddels was toegesneld.
‘Ze heeft mijn ogen!’ fluisterde hij vol bewondering. ‘Onze Lianne!’

46. Maar toen kromp Emma weer in elkaar.
Allebei keken ze stomverbaasd toen er nog een tweede baby geboren werd: een
jongetje dit keer.
‘Een tweeling. Dat meen je niet!’ lachte Zeb verrast.
‘Hij heeft mijn ogen.’ glimlachte Emma, toen ze van de schrik bekomen was.

47. ‘Ongelofelijk. Had jij ooit gedacht dat we een tweeling zouden krijgen?’ Zeb kon er
maar niet over uit.
Samen gaven ze Leon en Lianne hun flesje, maar vooral Leon sputterde nogal tegen.

48. Emma’s ouders waren zo trots als een pauw met hun kleinkinderen. Vooral Aurora
wilde overal mee helpen, en deed met een stralende lach haar kleinzoontje in bad.
‘Dat is lekker, hè, Leon? Zal oma jou straks lekker in bedje leggen?’

49. Emma was dankbaar voor de hulp, want ze was best moe na de bevalling. Toch kon
ze er na een middagje rusten weer tegenaan, en zag dat haar tweeling rustig in hun
wiegjes lag. Zo te ruiken was het wel tijd voor een schone luier.

50. Het huis was vol visite die in en uit liep, en Zeb stond iedereen apetrots te woord.
‘Mag ik even bij ze kijken?’ vroeg hun buurmeisje Denise een beetje verlegen.
‘Natuurlijk, ze slapen wel, maar kom maar mee.’ Emma nam het meisje, dat maar
een paar jaar jonger dan zij was, mee naar het kamertje.
‘Als je ooit een oppas nodig hebt, weet je mij te vinden!’

51. ‘Ik zal het onthouden.’ knikte Emma. Ze mocht Denise wel.
‘Dus als m’n zus het ook vraagt, of iemand anders – ik was als eerste!’ zei Denise
snel.
‘Ja ja, jij mag oppassen.’ gniffelde Emma. ‘Bij deze is het officieel bevestigd.’

52. Het leek wel of Emma van alle kanten hulp kreeg. Oude
vrienden, familieleden, buren – ze stonden allemaal te popelen om voor de tweeling
te zorgen.
Toch was Emma ook wel blij toen ze de volgende morgen weer alle tijd voor zichzelf
had.

53. Erg lang duurde die rust niet, want aan het eind van de middag stroomde de
verjaardagsvisite alweer binnen.
De afgelopen dagen waren voorbij gevlogen en nu was de tweeling alweer jarig!

54. ‘Kijk eens wat een mooie kaarsjes, Leon!’ kirde Zeb vrolijk, maar zijn zoontje lag
meer naar het plafond te kijken en wat met zijn voetjes te trappelen.
‘Blaas ze maar gewoon uit,’ giechelde Emma.

55. ‘Precies zijn papa!’ schreeuwde Zeb even later, zich al gelijk schamend voor zijn
uitbundige reactie. Leon keek hem ook een beetje vreemd aan.
Emma lachte. ‘Je hebt gelijk. Maar hij heeft mijn ogen!’

56. ‘Nu je zusje, Leon. Kom je mee kijken?’
Leon zei iets in zijn eigen brabbeltaaltje en liet zich door zijn vader naar de keuken
dragen.
Emma hielp Lianne met de kaarsjes, en Zeb gooide confetti over hen heen.

57. Emma schoot in de lach. Lianne was duidelijk actiever dan haar stille broertje, en dat
was ook aan haar ondeugende koppie te zien. Ze had veel weg van Zeb, maar haar
neus was duidelijk die van Emma.
‘Li groot!’
Emma kuste haar meisje. ‘Mama is zo trots op jou!’

58. En Zeb voelde zich precies hetzelfde. Vader van een tweeling… ongelofelijk!

59. Familie Valentijn
2kijken
Stefan
Marie
Lars
Olivier
Eva

60. Verliefd staarde Olivier over tafel naar Eva. Ze was nu al een tijdje terug, maar hij
stond er elke dag weer versteld van.
Hij was haar niet kwijt!
Hij kon alleen maar naar haar kijken, naar haar groene gezichtje, haar glanzende
zwarte haren, haar mooie ogen.

61. ‘Je bent mooi, Eef.’ glimlachte hij.
Eva mompelde wat met haar mond vol – en Olivier glimlachte.
Hij vatte haar zwijgzaamheid op als slaperigheid, of verlegenheid.
Door zijn roes van verliefdheid merkte hij niet dat Eva veranderd was, anders deed
tegenover hem.

62. Marie merkte wel dat er iets veranderd was aan Eva, maar ze besloot zich er verder
niet mee te bemoeien. Dat was een zaak tussen Eva en Olivier.
Zelf hield ze zich liever bezig met schilderen, en natuurlijk met haar twee honden.
‘Kom op, Apollo! Hier, Athena! Rennen met die luie kont!’

63. Beide honden sprongen om elkaar heen om de bal te kunnen vangen. Marie
glimlachte. Apollo, die ze als pup gekocht had, was inmiddels ook al opgegroeid tot
een mooie gevlekte reu.
De twee konden het goed met elkaar vinden – misschien zaten er ooit puppies in?

64. Familie Valentijn
2kijken
Richard
Claire

65. ‘Ik had ons nooit als ouders gezien, maar ik ben toch wel heel blij!’ lachte Richard.
Claire had net ontdekt dat ze zwanger was, en drukte zich nu stomverbaasd in haar
mans armen.
‘Jeetje, we krijgen gewoon een kind…’

66. ‘Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen!’

67. Toen begon het grote zoeken naar een goede naam. Claire zocht het hele internet af
naar mooie namen.
‘Chris? Nick? Dennis?’
‘Ik wil iets bijzonders.’ mompelde Richard met zijn mond vol.

68. ‘Pff, ik geef het op. Zoek zelf maar even.’
Claire vertrok naar bed en Richard schoof achter de computer. Op populaire sites
voor babynamen kwam hij niet veel verder. Hij vond de namen vreselijk standaard
en nietszeggend.
Hun kindje zou een unieke naam krijgen; iets met betekenis, of iets compleet
nieuws.

69. Familie Valentijn
2kijken
Arthur
Anna
Linda

70. Anna begon zich, net als haar man, steeds meer aan de huisbaas te ergeren. Had ze
het vroeger nog over zich heen laten komen, nu kwam ze in opstand.
Bij de zoveelste denigrerende opmerking schold ze hem de huid vol en vertelde hem
eens goed de waarheid.

71. Na afloop voelde ze zich schuldig. Ze waren immers wel van de man afhankelijk.
‘Hij is gewoon zo onuitstaanbaar. Hij behandelt ons alsof we niet goed wijs zijn,
alleen maar omdat we niet veel geld hebben.’ Anna zuchtte schuldig.
‘Mam, het is goed dat je voor ons opkwam. Zelfs die man hoort niet alles te mogen
zeggen.’ zei Linda.

72. Door hun gesprek vergaten ze de pan die op het vuur stond – en zo brak er voor de
zoveelste maal brand uit in het appartement.

73. Anna schaamde zich kapot. Weer een mogelijkheid tot pesterijen, die de huisbaas
met beide handen aan zou grijpen.
Ook Arthur was zich daarvan bewust, maar besloot dat hij wel belangrijkere dingen
aan zijn hoofd had.
‘Zoals?’
‘Zoals jou, bijvoorbeeld.’

74. Familie Stadsie
2kijken
Renate
Milan
Ruben
Nicole
Simone
Ilona

75. Milan liep naar de keuken en gaf zijn vrouw een klap op haar achterste.
‘En, wat staat er vandaag op het menu?’ vroeg hij opgewekt.
Renate draaide zich met hangende schouders om.
‘Niks, ben ik bang. De koelkast is leeg…’

76. Milan slikte moeizaam en ook Renate trok bleek weg.
Gelukkig hadden ze nog wat flesjes staan, zodat de baby’s niet zouden verhongeren.

77. De tweeling wist nog nergens van. Die was na school naar hun halfzussen
gegaan om huiswerk te maken.

78. ‘Je zoekt verkeerd, Nic.’ Ruben probeerde iets in te typen, maar zijn zus duwde zijn
hand weg.
‘Ik weet het heus wel.’
Eigenlijk hadden ze geen van allen zin om aan hun schoolopdrachten te werken.

79. En veel kwam er dan ook niet van. Ze maakten veel liever lol dan dat ze met hun
neus in de boeken zaten.
Nu ze tieners waren, konden ze over veel meer dingen met elkaar praten en lachen.
Hun band was nog sterker geworden en ze waren naast familie ook gewoon de
allerbeste vrienden.

80. Met z’n allen gingen ze naar huis, waar de baby’s jarig waren.
Renate maakten zich zorgen – stel dat er écht problemen zouden komen door de
lege koelkast? Er moesten hier wel zes mensen gevoed worden!
Toch bleef de oudste tweeling optimistisch. De baby’s waren jarig, en dat betekende
taart.

81. Zo was er toch iets te eten.
‘Jezus!’ riep Ruben toen de kleine tweeling tot peuters was opgegroeid. ‘Ze lijken
écht als twee druppels water op elkaar!’
‘Jep.’ zei Nicole vrolijk. ‘Een eeneiige!’

82. Ruben pakte Simone op en veranderde haar kapsel. Het warme grijze winterjasje
hield hij zo; zo zou ze in ieder geval geen kou lijden.
Ook Ilona zat er warmpjes bij in haar berenpakje.
Weer verbaasde hij zich erover hoe veel ze op elkaar leken.

83. Renate had de tweeling nog nauwelijks gezien. Ze voelde zich vreselijk.
‘Ik ben een slechte moeder.’

84. Ze at amper van de taart, bang dat er niets voor de anderen over zou blijven. Ze
moesten zuinig zijn – in de koelkast was nog geen restje yoghurt overgebleven.
Alles was weg.
Denise bleef even rondhangen om te helpen, want ze merkte wel dat alles hier niet
helemaal ging zoals het hoorde.

85. En ineens leek alles te bevriezen.
Renate gilde.
Ze had een geest gezien, een verschijning, een visioen – wie zou het zeggen?

86. Haar gil echode nog lang door de keuken, en stierf toen weg.
Bewegingloos liet Denise Simone uit haar armen glijden en staarde naar de vrouw
van haar vader.

87. Renate stond te tollen op haar benen. Ze greep naar haar pols, en voelde het
tegelijkertijd door haar hele lichaam: haar hartslag was ermee opgehouden.

88. Met een diepe zucht zakte ze in elkaar.
‘Nee!’ gilde Denise. Tegelijk met Milan was ze bij Renate.

89. Ook Nicole en Ruben snelden toe.
‘Wat is er gebeurd? Wat is er gebeurd?’ hijgde Nicole in paniek. Rubens ogen flitsten
door de kamer, nauwelijks gelovend wat hij daar zag.
‘Mama!’

90. Simone begon ook te krijsen, van de honger, van de slaap, van het veel te lang zitten
in een vieze luier – maar ook omdat ze haar mama ineens op de grond zag liggen.
Hoewel ze nog heel jong was, begreep ze diep van binnen heel goed wat hier aan de
hand was.

91. Renate stierf en met haar stierf een stukje van de familie.

92. De kleine meisjes werden aan hun lot overgelaten. Ilona viel in slaap in het
hondenverblijf.

93. Na een paar uur plukte Nicole haar tussen de verwaarloosde viervoeters uit en legde
haar in een bedje in de woonkamer.
Niemand kon die nacht slapen.

94. Ook Nicole dacht er niet eens aan om naar bed te gaan. Ze had vreselijke honger en
hoofdpijn, en ze was in shock na het overlijden van haar moeder.
En toen zag zij het ook: dat wat haar moeder ook had gezien.

95. En dat wat haar moeder fataal was geworden, werd ook voor Nicole het einde.
‘Nee…nee!’ kermde ze zwakjes, voor ze in elkaar zakte.

96. Milan greep zich vast aan het ledikantje. Droomde hij? Hij wist niet meer of hij
wakker was of sliep. Nachtmerrie en werkelijkheid vloeiden in elkaar over.
‘Nicole! Neeneeneenee!’ jammerde Nicole, en Ilona viel hem bij in zijn rouwklacht.

97. Hoe hij het uiteindelijk voor elkaar kreeg wist Ruben niet, maar de tweeling zat
eindelijk in hun bed.

98. Toen klonken er banden op het asfalt voor hun huis, en Ruben zag het busje van de
kinderbescherming voor rijden.
Hij was zelfs te vermoeid om maar te vloeken.
Gelukkig bleek zijn vader een tweede kans te krijgen.
‘Je hebt nog één dag.’ zei de vrouw. ‘Als er dan nog niet goed voor de kinderen
gezorgd wordt, nemen we ze mee.’

99. ‘Ja…ja.’ mompelde Milan verward. Hij kon niet meer helder denken.
Hij kon niets meer.
Renate was weg. Nicole was weg. Waar waren ze?
Ineens doemde er vlak voor hem een gezicht op uit de koelkast. Bloeddoorlopen
ogen, een doorschijnende huid – Milan sprong bijna een halve meter de lucht in van
schrik.

100. Zijn gil galmde door het uitgestorven huis.

101. En zo had Magere Hein weer een slachtoffer gemaakt.
In één nacht drie keer prijs. Niet slecht – moet hij gedacht hebben.
Zo nam hij ook Milan mee.

102. ‘Nee, neeneeneenee, néé!’ jammerde Ruben aan één stuk door. Hij schudde heftig
met zijn hoofd en ijsbeerde nietsziend door de kamer.
Dit kon niet waar zijn. Nu bleef hij alleen achter met de tweeling.
En de honger bleef knagen…