2. Ιστορική αναδρομή
 Αρχαία Ελλάδα: ο θάνατος= δίκαιη ποινή
για πολλά αδικήματα. Σόλωνας =πρώτος
που αναγνωρίζει το δικαίωμα φόνευσης
του άδικα επιτιθέμενου.
 Ρώμη: Η νομοθεσία διέπεται από την αρχή
της ανταπόδοσης.

3.  Μεσαίωνας: η θανατική ποινή = το πιο κοινό
μέσο τιμωρίας των ενόχων και μετά το 13ο αι.
επιβάλλεται για κάθε αδίκημα. Εφευρίσκονταν
διαρκώς νέα βασανιστήρια για να αποδώσουν
αγριότητα στην ποινή (τροχός, εντοιχισμός,
πυρά, ζωντανή ταφή, κ.α)
 Μέχρι το 18ο αι. θεωρούνταν νόμιμη και η
δημόσια θανάτωση αποτελούσε «θέαμα» ή
διασκέδαση για τα πλήθη, ακόμα και μέσο
θεραπείας από ασθένειες (πχ. επιληψία)

4.  18ος αι: Τσεζάρε Μπεκαρία
(Ιταλός) Περί εγκλημάτων
και ποινών. Αμφισβητεί τη
χρησιμότητα της
θανατικής ποινής και
προτείνει την κατάργησή
της.
 Οι ιδέες του υιοθετήθηκαν
από τους
εγκυκλοπαιδιστές και την
Γαλλική Επανάσταση.

5.  20οςαι: Μετά από δύο παγκόσμιους
πολέμους οι ευρωπαϊκές χώρες καταργούν
και νομικά την ποινή του θανάτου.
 Στην Κίνα, Σαουδική Αραβία, Ιαπωνία και
πολλές πολιτείες των ΗΠΑ η θανατική
ποινή ισχύει και χρησιμοποιείται ευρέως.

6. Α' ΑΠΟΨΗ
Η θανατική ποινή πρέπει να επιβάλλεται σε
περιπτώσεις ιδιαίτερα αποτροπιαστικές γιατί
 1)Ο εγκληματίας κρίνεται άκρως
επικίνδυνος για το κοινωνικό σώμα.
 2)
Ο χαρακτήρας του δεν επιδέχεται
σωφρονισμό.
 3)Αποκαθίσταται "το κοινόν περί δικαίου
αίσθημα".
 4)
Αποδεικνύεται Πολιτεία λαμβάνει
δραστικά μέτρα κατά του εγκλήματος.

7.  5) Προσβλέπει στον παραδειγματισμό
των άλλων και λειτουργεί
αποτρεπτικά.
 6) Η θανάτωση του εγκληματία
συνιστά για τους συγγενείς του
θύματος πράξη δικαίωσης.
 7) Πολλοί εγκληματίες ζητούν οι ίδιοι
την εκτέλεσή τους για να λυτρωθούν
από τις τύψεις τους.

8. Β' ΑΠΟΨΗ
Τα κυριότερα επιχειρήματα που παραθέτουν οι
πολέμιοι της θανατικής ποινής είναι:
 1) Το δικαίωμα της ζωής είναι αναφαίρετο. Η
αφαίρεσή της αντιβαίνει τις αρχές του
ανθρωπισμού.
 2) Επιβάλλοντας τη θανατική ποινή μια κοινωνία
δε σωφρονίζει αλλά εκδικείται. (Εβραϊκός νόμος:
οφθαλμόν αντί οφθαλμού).
 3) Έχει αποδεχτεί ότι σε χώρες, όπου
επιβάλλεται ο θάνατος του εγκληματία, δεν έχει
μειωθεί η εγκληματικότητα (π.χ. Αμερική).

9.  4) Σε περίπτωση δικαστικής πλάνης η ποινή δεν
έχει επανορθωτικό χαρακτήρα.
 5) Η οδύνη για το θάνατο ενός αγαπημένου
προσώπου δεν εξισορροπείται με το θάνατο του
θύτη. Τίποτα δεν μπορεί να φέρει πίσω το
αγαπημένο μας πρόσωπο.
 6) Ο θανατοποινίτης υπόκειται σε εξαιρετικά
απάνθρωπο βασανισμό γνωρίζοντας τον
επικείμενό θάνατό του.

10.  7) Η κοινωνία με τη θανάτωση του
εγκληματία δεν τιμωρεί μονάχα αυτόν,
αλλά και τους συγγενείς του, που δεν
ευθύνονται για τίποτε.
 8) Η επιβολή της θανατικής ποινής
καταδεικνύει την υποκρισία της κοινωνίας,
εφόσον αυτή διαμορφώνει τους
εγκληματίες (δεν αναφερόμαστε σε
περιπτώσεις εκ γενετής ψυχασθενών).

11. Συμπέρασμα
 Η έντονη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί ένα
έγκλημα αποτελεί στοιχείο παραπλανητικό για τις
αποφάσεις μας. Προσπαθώντας, όσο είναι δυνατό, να
κρίνουμε νηφαλιότερα τα πράγματα, καταλήγουμε στο
συμπέρασμα ότι η θανατική ποινή πρέπει να καταργηθεί
γιατί:
 α) Αποτελεί προσβολή των βασικών ανθρώπινων
δικαιωμάτων.
 β) Καμιά ποινή δεν είναι ικανή να πατάξει το έγκλημα, αν
η ίδια η κοινωνία δε δημιουργήσει συνθήκες τέτοιες που
να μπορούν να αποτρέψουν τη γένεση εγκληματιών.

12.  γ) Έχει άλλωστε, παρατηρηθεί ότι η θανατική
ποινή επιβάλλεται κυρίως από ανελεύθερα
καθεστώτα, που, προφασιζόμενα τη δημόσια
ασφάλεια, εξοντώνουν με τον τρόπο αυτό τους
πολιτικούς τους αντιπάλους.
 δ) Οι εγκληματίες που οδηγούνται στο θάνατο
προέρχονται συνήθως από χαμηλά οικονομικά
και κοινωνικά στρώματα, ανήκουν σε μετανάστες
ή μειονότητες. Σπάνια έχει επιβληθεί σε άτομα
κοινωνικά επιφανή, που έχουν όμως διαπράξει ή
υποκινήσει ειδεχθή εγκλήματα (καταχρήσεις
δημόσιου χρήματος, εξουσίας...).

13.  ε) Όσον αφορά στην Πολιτεία, που
καλείται να προστατέψει το κοινωνικό
σύνολο, θα πρέπει να στραφεί
 στην αναδιάρθρωση του
σωφρονιστικού συστήματος,
 στην εξυγίανση των φορέων του
( έτσι ώστε η ισόβια κάθειρξη, που
αντιπροτείνεται στη θανατική ποινή,
να είναι πράγματι ισόβια.)