2. БОБИ 1
Ошер, писари даҳуми Яъқуб ва
Зилфо. Тавсифи шахсияти дугона.
Аввалин достони Ҷекил ва Ҳайд.
Барои изҳороти Қонуни ҷуброн, ки
Эмерсон аз он баҳра мебурд, ба ояти
27 нигаред.
1 Нусхаи Аҳд ба Ошер, ки ӯ дар саду
бисту панҷуми ҳаёти худ ба
писаронаш чӣ гуфта буд.
2 Зеро, ҳангоме ки ӯ ҳанӯз сиҳат буд,
ба онҳо гуфт: «Эй фарзандони Ошер,
ба падари худ гӯш диҳед, ва Ман ҳар
он чиро, ки дар назари Худованд
рост аст, ба шумо баён хоҳам кард.
3 Худо ба фарзандони инсон ду роҳ
ва ду майл ва ду амал ва ду намуди
амал ва ду масъала додааст.
4 Бинобар ин, ҳама чиз ду-дуто аст,
яке бар зидди дигаре.
5 Зеро ду роҳи некӣ ва бад вуҷуд
дорад ва бо ҳамин ду майл дар
синаҳои мо онҳоро фарқ мекунад.
6 Пас, агар нафс аз майли нек
ҳаловат барад, тамоми аъмоли вай ба
адолат аст; ва агар гуноҳ кунад,
дарҳол тавба мекунад.
7 Зеро, ки андешаҳояш бар адолат ва
бадиро дур карда, дарҳол бадро
меафканад ва гуноҳро решакан
мекунад.
8 Ва агар майл ба бадӣ кунад, ҳама
амалаш ба зишт аст ва некиро
меронад ва ба бадӣ мечаспад ва
кофир аст. агарчи кори нек бошад
ҳам, онро ба бадӣ мегардонад.
9 Зеро, ҳар гоҳ ки ба кори нек шурӯъ
кунад, вай дар бораи кирдораш ба
бадӣ водор мекунад, зеро мебинад,
ки ганҷи майл аз рӯҳи бад пур
шудааст.
10 Он гоҳ одам метавонад бо сухан
ба некӣ ба хотири бадӣ ёрӣ диҳад,
вале кори амал боиси фасод мешавад.
11 Марде ҳаст, ки ба касе раҳм
намекунад, ки навбати худ дар бадӣ
мекунад; ва ин чиз ду ҷанбаро
оббозӣ мекунад, аммо ҳамааш бад
аст.
12 «Ва касе ҳаст, ки бадӣкунандаро
дӯст медорад, зеро ки ба хотири вай
ҳатто дар бадӣ мурданро афзал
медонад; ва дар ин бора маълум аст,
ки он ду ҷанбаро ғусл мекунад, аммо
ҳама кори бад аст.
13 Ҳарчанд вай дар ҳақиқат
муҳаббат дорад, вай шарир аст, ки
бадиро ба хотири исми нек пинҳон
мекунад, аммо оқибати кор ба бадӣ
моил аст.
14 Дигаре дуздӣ мекунад, ноинсофӣ
мекунад, ғорат мекунад, фиреб
медиҳад ва мискинонро раҳм
мекунад: ин ҳам дутарафа аст, аммо
ҳамааш бад аст.
15 Касе ки ёри худро фиреб медиҳад,
Худоро ба хашм меорад ва бар
Худои Таоло қасамҳои бардурӯғ
мехӯрад, вале ба мискинон раҳм
мекунад: Худованде, ки шариатро

3. амр фармуд, рад мекунад ва ба хашм
меорад, вале мискинонро ором
мекунад.
16 Ӯ рӯҳро палид мекунад ва ҷисмро
ҳамҷинсгаро месозад; бисьёрро
мекушад ва ба андаке раҳм мекунад:
ин ҳам дутарафа аст, лекин ҳамааш
бад аст.
17 Дигаре зино ва зино мекунад ва аз
хӯрок парҳез мекунад, ва ҳангоме ки
рӯза мегирад, бадӣ мекунад, ва бо
қудрати дороии худ бисьёр касонро
мағлуб мекунад; ва ба шарорати аз
ҳад зиёди худ нигоҳ накарда,
аҳкомро ба ҷо меоварад: ин ҳам
дутарафа дорад, лекин ҳамааш бад
аст.
18 Чунин одамон харгӯшанд; пок, —
монанди онҳое, ки наёро аз ҳам ҷудо
мекунанд, вале дар амал наҷисанд.
19 Зеро ки Худо дар ҷадвалҳои
аҳком чунин баён кардааст.
20 «Лекин шумо, эй фарзандони ман,
ду чеҳраи ба онҳо монандро надоред:
некӣ ва бадӣ; Балки ба некӣ
бипайванд, ки Худо дар он
ҷойгоҳест ва мардум онро мехоҳанд.
21 Аммо аз бадӣ гурехта, майли
бадро бо аъмоли неки худ нест кунед;
Зеро ки дурӯғпарастон на ба Худо,
балки ба ҳавасҳои нафси худ
парастиш мекунанд, то ба дурӯғгӯён
писанд оянд ва мардум низ ба
худашон маъқул шаванд.
22 Зеро ки одамони нек, ҳатто онҳое
ки якрӯянд, гарчанде ки онҳоро
дучеҳраи гуноҳ гумон мекунанд, дар
пеши Худо одил ҳастанд.
23 Зеро бисьёр касон бо куштани
шарир ду амал мекунанд: некӣ ва бад;
лекин ҳамааш хуб аст, зеро ки Ӯ чизи
бадро решакан ва нест кардааст.
24 Яке аз марде ки раҳмдил ва золим
ва аз марде ки зино карда, рӯзадор
аст, нафрат дорад: ин ҳам ду ҷанба
дорад, аммо тамоми кор хуб аст, зеро
ӯ ба намунаи Худованд пайравӣ
мекунад, ба тавре ки некии зоҳириро
қабул намекунад. ҳамчун некӯии
ҳақиқӣ.
25 Дигаре мехоҳад, ки бо онҳо рӯзи
нек набинад, ки набинанд, то ҷисми
худро палид ва ҷони ӯро палид
накунад; ин хам ду-руст аст, вале
хамааш хуб аст.
26 Зеро ки ин гуна одамон ба бухорӣ
ва гӯсфандон монанданд, зеро ба
намуди ҳайвоноти ваҳшӣ наҷис
метобанд, лекин тамоман поканд;
зеро ки онҳо бо ҷидду ҷаҳд барои
Худованд рафтор мекунанд ва аз он
чи Худо низ нафрат дорад ва бо
аҳкоми Ӯ ҳаром кардааст, парҳез
мекунанд ва бадро аз некӣ дафъ
мекунанд.
27 Шумо, эй фарзандони ман,
мебинед, ки дар ҳама чиз ду ҳаст, яке
бар зидди дигаре, ва яке аз дигараш
ниҳон аст: дар сарват тамаъ ниҳон
аст, дар тамаъ мастӣ, дар ханда, дар
ғамгинӣ, дар никоҳ.
28 Марг ба ҳаёт, нангин ба ҷалол,
шаб ба рӯз ва торикӣ ба рӯшноӣ

4. меояд; ва ҳама чиз дар зери рӯз аст,
он чи дар зери ҳаёт аст, ва он чи дар
зери мамот аст; бинобар ин ҳаёти
ҷовидонӣ низ маргро интизор аст.
29 Натавон гуфт, ки рост дурӯғ аст ва
на ҳақ нодуруст. зеро ки ҳама
ҳақиқат дар зери нур аст, чунон ки
ҳама чиз дар зери Худост.
30 Бинобар ин, ҳамаи ин чизҳоро
ман дар ҳаёти худ исбот кардам, ва
аз ростии Худованд саргардон
нашудам, ва аҳкоми Ҳаққи Таолоро
омӯхтам ва бо тамоми қувваи худ бо
якдилӣ ба некӣ рафтор мекардам. .
31 Пас, шумо низ, эй фарзандони
ман, аз аҳкоми Худованд эҳтиёт
шавед ва аз рӯи ростӣ бо якдилӣ
пайравӣ кунед.
32 Зеро ки дурӯягон гуноҳи дукарата
доранд; зеро ки ҳарду кори бадро
мекунанд ва аз онҳое, ки ин корро
мекунанд, лаззат мебаранд, ки ба
арвоҳи маккор пайравӣ намуда, бар
зидди одамон мубориза мебаранд.
33 Пас, шумо, эй фарзандони ман,
шариати Худовандро риоя кунед ва
ба бадӣ мисли некӣ гӯш надиҳед;
балки ба он чи дар ҳақиқат хуб аст,
нигоҳ кунед ва онро дар тамоми
аҳкоми Худованд риоя кунед ва дар
он сӯҳбат кунед ва дар он истироҳат
кунед.
34 Зеро ки ниятҳои охирини одамон,
вақте ки бо фариштагони Худованд
ва шайтон вохӯранд, адолат ё
ноадолатии онҳоро нишон медиҳанд.
35 Зеро, вақте ки рӯҳ музтариб
меравад, рӯҳи нопок, ки вай низ бо
ҳавасҳо ва аъмоли бад хизмат
мекард, азоб мекашад.
36 Аммо агар вай бо шодмонӣ
осоишта бошад, бо фариштаи
осоиштагӣ вомехӯрад ва ӯро ба
ҳаёти ҷовидонӣ мебарад.
37 Эй фарзандони ман, мисли Садӯм
нашавед, ки бар зидди фариштагони
Худованд гуноҳ карда, то абад нобуд
шуд.
38 Зеро медонам, ки шумо гуноҳ
карда, ба дасти душманони худ
таслим хоҳед шуд; ва замини шумо
хароб хоҳад шуд, ва муқаддасоти
шумо хароб хоҳад шуд, ва шумо ба
чор гӯшаи замин пароканда хоҳед
шуд.
39 Ва шумо дар парокандагӣ ҳамчун
об нопадид хоҳед шуд.
40 То он даме, ки Ҳаққи Таоло
заминро тамошо карда, ҳамчун одам
меояд, бо мардум мехӯрад ва
менӯшад ва сари аждаҳоро дар об
мешиканад.
41 Ӯ Исроил ва тамоми
ғайрияҳудиёнро наҷот хоҳад дод, ки
Худо дар симои инсон сухан
меронад.
42 «Бинобар ин шумо, эй
фарзандонам, ба фарзандони худ
инро бигӯед, ки онҳо ба Ӯ итоат
накунанд.

5. 43 Зеро ман медонам, ки шумо
бешубҳа беитоат хоҳед шуд ва осиён
хоҳед шуд ва на ба шариати Худо,
балки ба аҳкоми одамон гӯш дода, бо
шарорат фосид хоҳед шуд.
44 Ва аз ин рӯ, шумо мисли
бародарони ман Ҷод ва Дон
пароканда хоҳед шуд, ва заминҳо,
қабила ва забони худро нахоҳед
донист.
45 Аммо Худованд ба воситаи
марҳамати худ ва ба хотири
Иброҳим, Исҳоқ ва Яъқуб шуморо
дар имон ҷамъ хоҳад кард.
46 Ва инро ба онҳо гуфт, ба онҳо
фармуд ва гуфт: «Маро дар Ҳебрӯн
дафн кунед».
47 Ва ӯ хоб рафта, дар пирии хуб
мурд.
48Ва писаронаш он чи фармуда буд,
ба ҷо оварданд, ва ӯро ба Ҳебрӯн
бурданд, ва дар назди падаронаш
дафн карданд.