Traballo escolar por Daniel

2.  O virus Ébola , é o único "virus" pertencente á “especie” Ebolavirus
Zaire .Antes este "virus" chamábase Ebolavirus Zaire, escrito igual
que o nome da especie, pero sen letra cursiva, e despois propúxose o
cambio do nome a virus Ebola, pero o da especie permaneceu
igual. O Ebolavirus Zaire é o máis perigoso das cinco especies
de ebolavirus, todas as cales poden causar a enfermidade do virus
Ebola, xa sexa en animais ou en humanos.O virus causa unha febre
hemorráxica extremadamente grave nos humanos e outros primates.

3.  O EBOV é un axente selecto encadrado como patóxeno do grupo de risco
4 da Organización Mundial da Saúde (que require un Nivel 4
de bioseguridade), e é un patóxeno prioritario da categoría A para
os Institutos Nacionais da Saúde/Instituto Nacional da Alerxia e
Enfermidades Infecciosas de EUA, e un axente de bioterrorismo de
categoría A para o CDC (Centros para o Control e Prevención de
Enfermidades) de EUA, e está considerado un axente biolóxico para o
control da exportación polo Grupo Australia.

4.  O seu nome procede do río Ebola (ás veces ortografado Ébola) en Zaire
(hoxe chamado República Democrática do Congo), preto do cal se
descubriu.
 O EBOV é un virus filamentoso ou cilíndrico cun xenoma de ARN
monocatenario de aproximadamente 19 kb, que codifica sete proteínas
estruturais, que son: nucleoproteína (NP), cofactor da polimerase (VP35),
proteína da matriz (VP40), glicoproteína das espículas (GP), activador da
transcrición (VP30), outra proteína da matriz (VP24), e unha ARN
polimerase ARN dependente (L).

6.  As micrografías electrónicas do EBOV mostran que ten a estrutura
filamentosa característica dos filovirus (Filoviridae). O virión é
cilíndrico/tubular cunha envoltura viral, unha matriz e unha nucleocápsida
e leva un xenoma de ARN de sentido negativo. Os cilindros completos
teñen aproximadamente 80 nm de diámetro, e presentan
unha glicoproteínaviral codificada (GP) que se proxecta formando
espículas de 7-10 nm de longo desde a superficie da bicapa lipídica.

7.  Os cilindros son de lonxitude variable, xeralmente de 800 nm, pero ás
veces chegan a 1000 nm. A envoltura viral externa do virión deriva de
evaxinacións da membrana plasmática da célula hóspede nas zonas onde
se insiren as espículas de GP durante a súa biosíntese. Cada molécula de
GP está separada da seguinte uns 10 nm. As proteínas virais VP40 e
VP24 están localizadas entre a envoltura e a nucleocápsida, no espazo da
matriz.

8.  No centro da estrutura do virión está a nucleocápsida, que está composta
por unha serie de proteínas virais unidas ao ARN de sentido negativo liñal
de 18-19 kb sen poliadenilación 3' nin carapucha 5; o ARN está enrolado
helicoidalmente e en complexo coas proteínas NP, VP35, VP30, e L. Esta
hélice ten un diámetro de 80 nm e contén unha canle central de 20–30 nm
de diámetro.

10.  O virión contén unha molécula de ARN monocatenario liñal de sentido
negativo de 18.959 a 18.961 nucleótidos. O extremo 3' non está
poliadenilado e o 5' non ten carapucha. Codifica sete proteínas estruturais
e unha proteína non estrutural. A orde dos xenes é 3′ – líder – NP – VP35
– VP40 – GP/sGP – VP30 – VP24 – L – tráiler – 5′; o líder e o tráiler son
rexións non tanscritas, que levan importantes sinais para o control
da transcrición, replicación, e empaquetado dos xenomas virais en novos
virións. Identificáronse seccións dos xenes da NP e de L de filovirus en
forma de xenes endóxenos en xenomas de moitos grupos de pequenos
mamíferos.

11.  Os 472 nucleótidos do extremo 3' e os 731 nucleótidos do extremo 5' son
suficientes para a replicación do "minixenoma" viral, aínda que non son
suficientes para a infección.
 O material xenéntico do minixenoma non é infeccioso de seu, porque as
proteínas virais, como a ARN polimerase ARN dependente, son
necesarias para transcribir o xenoma viral orixinando ARNms dado que é
un virus de sentido negativo, e tamén para a replicación do xenoma viral.

12.  Unha proteína codificada polo hóspede, a Niemann–Pick C1 (NPC1),
parece ser esencial para a infección do Ebola. Dous estudos
independentes informaron que para a entrada na célula do virus Ebola e a
súa replicación é necesaria esta proteína transportadora de colesterol
NPC1. Cando as células de pacientes da enfermidade de Niemann-Pick,
tipo C se expoñen ao virus Ebola no laboratorio, as células sobreviven e
parecen inmunes ao virus, o que indica que o virus depende da NPC1
para entrar na célula.

13.  Os mesmos estudos describiron resultados similares co filovirus
emparentado co do Ebola, o virus Marburg, que mostraron que tamén
necesita da NPC1 para a entrada na célula. Ademais, a NPC1 media na
infección ao unirse directamente á glicoproteína da envoltura nuclear. Un
estudo posterior confirmou o resultado de que a NPC1 é un receptor
fundamental para que os filovirus poidan infectar ao unirse á glicoproteína
viral, e viuse que o segundo dominio lisosómico da NPC1 é o que intervén
nesta unión.

14.  Nun dos estudos orixinais, unha pequena molécula (a bencilpiperacina
adamantano diamida) inhibía a infección polo virus Ebola impedindo que a
proteína do virus se una á NPC1. No outro estudo, os ratos que
eran heterocigotos para a NPC1 estaban protexidos do virus Ebola
adaptado para ratos. Todo isto indica que a NPC1 pode ser unha diana
terapéutica potencial para os fármacos antivirais contra o Ebola.

15.  Os virus utilizan a maquinaria e metabolismo da célula hóspede para
producir moitas copias de si mesmos e ensamblarse dentro das células. O
virus Ebola seguiría estes pasos:
 O virus únese a receptores da célula hóspede polo peplómero
glicoproteína (GP) da súa superficie, e é seguidamente endocitado dentro
dun macropinosoma (vesícula) na célula hóspede.
 A membrana viral fusiónase coa membrana da vesícula, e libérase
a nucleocápsida no citoplasma.
 O ARN monocatenario de sentido negativo encapsulado utilízase como
molde para a síntese (3'–5') de ARNms monocistrónicos poliadenilados.

16.  Ten lugar a tradución do ARNm viral a proteínas utilizando a
maquinaria da célula hóspede.
 Procésanse as proteínas virais, clívase o precursor da glicoproteína
(GP0) para dar a GP1 e a GP2, as cales están moi glicosiladas. Estas
dúas moléculas ensámblanse, primeiro formando heterodímeros, e
despois trímeros que constitúen os peplómeros de superficie. O
precursor da glicoproteína segregada (sGP) clívase formando a sGP e
o delta-péptido, e ambos son liberados da célula.

17.  A medida que os niveis de proteínas virais se elevan, ocorre un cambio
desde as actividades de tradución ás de replicación. Sintetízase agora un
ARN monocatenario de sentido positivo complementario utilizando como
molde o ARN xenómico de sentido negativo; despois o ARN de sentido
positivo é utilizado como molde para a síntese de novo ARN xenómico de
sentido negativo, que é rapidamente encapsidado.
 As nucleocápsidas formadas e as proteínas de envoltura asócianse na
membrana plasmática da célula hóspede. Finalmente, ten lugar a saída
por evaxinación do virus, que destrúe a célula.