SlideShare una empresa de Scribd logo
1 de 56
Descargar para leer sin conexión
LA
   VANGUARDIA
    LITERARIA
                  (SECUNDARIA)
              CURS 2010-2011




ESCOLA INTERNACIONAL LAIE
CONTINGUT


                                  EDITORIAL

                                  HIMNE




L
                                  DISCURS DE GRADUACIÓ
          legaron las ansia-      DE 2n DE BATXILLERAT
          das vacaciones. Pa-
                                  DISCURS DE GRADUACIÓ
          rece que no queréis     DE 4t D’ESO
          saber nada del cole-
gio porque ¡estáis descan-
sando! Pero aún así, aquí                   FRUITES
tenéis los pequeños tesoros
que habéis hecho a lo largo                 DIETARI
del curso.
A través de vuestros escri-               HALLOWEEN
tos habéis reflejado la vida               NARRATIVA
del cole, y todos los días es-
peciales que hemos vivido.        CONTES
Todos y cada uno de ellos
merecen la pena, en ellos se               SANT JORDI
ve vuestra desbordante ima-
ginación, el cuidado especial     PROSA
para que el texto salga per-
                                  POESIA
fecto. Sólo con que le pong-
áis un mínimo de atención os
daréis cuenta de lo bien que
lo habéis pasado escribién-
dolos. Y esta corriente de
simpatía os llegará en cuan-
to los leáis. Ya contaréis a la
vuelta.

 Feliz verano.
GRUP D’ESCOLES SAS



                    L’HIMNE
             L’esperit de la nostra escola
            Construirà la il·lusió del futur
           Pas a pas ens formem per la vida
            Que demà haurem d’afrontar

        No oblidem els valors que ens ensenyen
           No oblidem els amics de veritat
            Treballem tots units a les aules
             Professors i alumnes plegats

           Endavant companys, endavant
             Enllacem les nostres mans
  Caminem cap a un nou món que ajudarem a millorar
Caminem cap a un nou món perquè tothom en formi part

             L’esperit de la nostra escola
             Construirà la il·lusió del futur
             Ser persones és la nostra fita
              Això és el més important

          Lluitarem fermament per difondre
          Els principis que ens han ensenyat
            De treball, amistat i honradesa
             Que aprenem les escoles Sas

           Endavant companys, endavant
             Enllacem les nostres mans
  Caminem cap a un nou món que ajudarem a millorar
Caminem cap a un nou món perquè tothom en formi part




                                                       2
Una vez alguien dijo que solo las personas     A pesar de las ganas de ir a la universidad,
lo suficientemente locas como para pensar      siempre hay cosas que echaremos en falta,
que pueden cambiar el mundo son al final       esos pequeños detalles que se vuelven va-
las únicas realmente capaces de hacerlo.       liosos recuerdos: los chistes fáciles de Gui-
Nosotros nos consideramos esos pequeños        llem, las caras de los lunes a primera hora,
locos que hemos querido cambiar las cosas,     los mucho hablar y poco hacer, los desayu-
hacerlas diferentes y que, aunque en algu-     nos de Paula, las aportaciones de Laia en
nas ocasiones, no nos creyeron capaces o       filosofía, los sustos de Júlia, los "huele fa-
pareció que no nos pondríamos de acuerdo,      tal" de Ale...
siempre hemos conseguido todo lo pro-          Nos gustaría también compartir este mo-
puesto: festivales interminables, rutas sal-   mento con todos aquellos compañeros que
vajes, carnavales originales, películas de     a pesar de no estar aquí arriba, para noso-
óscar, presentaciones de trabajos, debates y   tros es como si lo estuvieran, porque lo
excursiones... Y esta vez nuestra gradua-      mejor de todo es que no solamente nos lle-
ción no va a ser menos.                        vamos a grandes amigos sino que también
Como somos esos pequeños locos que no          grandes personas en nuestro corazón.
nos conformamos con lo establecido, este       Se suele decir que una graduación marca el
discurso no se va a quedar atrás. Sobretodo    final de una etapa, nosotros somos afortu-
os queremos dar las gracias a familiares,      nados de decir que ha sido una grandísima
amigos y profesores por confiar en nues-       etapa; pero esto para nosotros no es una
tras capacidades, apoyarnos y aguantarnos.     puerta que se cierra, es una ventana que se
Empezamos hace ya dos años, todavía pare-      abre.
ce como si fuera ayer el mismo el dia en       Si nos tenemos que quedar con lo mejor, yo
que nuestros sueños comenzaban a surgir.       me quedo con el esfuerzo, la pasión, el tra-
Éramos, o mejor dicho, seguimos siendo         bajo, las ganas, la felicidad, los chistes, la
jóvenes emprendedores con ganas de co-         perseverancia, las ganas de tirar la toalla y
mernos el mundo pase lo que pase. Tene-        de no hacerlo y de haber demostrado de lo
mos confianza y fe en nosotros mismos y        que realmente somos capaces.
sabemos que lo que nos proponemos lo           Bachillerato, por fin lo tenemos, aunque pa-
conseguimos, siempre y cuando trabajemos       ra muchos sea difícil de creer, sí, TODOS
juntos.                                        lo conseguimos, después de dos duros años
Porque a pesar de ser muy diferentes y con     de preparación, estrés y agobio... después
ideas muy distintas sabemos que a veces        de innumerables pruebas, evoluciones, llo-
podemos llegar a discutir y enfrentarnos       ros y decepciones. Hemos conseguido
entre nosotros pero aún así sabemos que en     aguantar, resistir pero sobretodo reír.
estos últimos años nos hemos conocido,
nos hemos aguantado y hemos compartido
muchas experiencias que pocos olvidare-
mos.                                           LA CLASE DE 2º DE BACHILLERATO

                                                                                            3
Albert Aguilar 2º ESO A


Soy redondo y duro. Soy peludo pero no pincho. Nazco del cielo en los brazos de mi madre. El día que me
gradúe y pese mucho, mi madre me dejará libre pero cuidado, ese día no paséis a visitarme que un chichón os
dejaré de recuerdo. El día que me encuentren, decapitado acabaré, pero el zumo que se llevará, su alegría lle-
nará. Mi zumo da energía y lo necesitarás porque el esfuerzo que haréis, para abrirme. Es descomunal que a
veces la gente me confunda con una bola de bolos por los tres agujeritos que tengo. Yo no uso la cabeza para
pensar sino para golpear. Soy una fuente de alimentación porque aparte de que llevo líquidos también llevo
carne. Si algún día os perdéis y acabáis en una isla desierta, yo seré vuestro amigo aunque si me queréis
bien sano antes tendréis que escalar. En ese momento no tendré pelo. Solo seré verde como un duende. Soy
un multiusos porque aparte de alimento puedo cubrir ciertas partes del cuerpo así que si no tenéis ropa, ya
sabéis dónde encontrarme. Llevo muchas vitaminas y se me da muy bien rodar. En una bajada soy más rápi-
do que una moto aunque luego no se cómo frenar. Eso ha sido todo sobre mí y ya sabéis dónde encontrarme en
caso de emergencias.



El kiwi                            María Belenguer 2º ESO B

Soy redondo y marrón por fuera y de dentro soy verde y tengo muchas pecas, pero, ¡Por
favor! qué feo que soy. A muchos humanos no les suelo gustar mucho, pero mejor para
mí porque así vivo más. Los humanos me plantan y empiezan mi vida, me abonan, me
cultivan y cuando maduro un poco me comen y acaban con mi vida. Soy bueno cuando
estoy al punto, ni muy verde ni muy maduro. No suelo tener mucho éxito ni pretendien-
tes en los humanos, porque soy tímido, un poquito acido y tengo muchas vitaminas
para curar los resfriados. Me crío en zonas más bien cálidas, en un árbol muy frondoso
y voy madurando poco a poco. Se me come como fruta y también acompañando cosas
saladas como ensaladas. Hay muchos humanos que no conocen mi helado, pero ellos se lo pierden porque esta buenísimo.




EL MELÓN                                Marc Olmedo 2º ESO A

Hola, adivina adivinanza, soy verde por fuera y blanco por dentro, me reproduz-
co mediante semillas que tengo dentro. Me confunden con una pelota de rug-
by, pero al cogerme ya notan la diferencia. ¿Quién soy?
Soy el melón, una fruta muy rica y que siempre apetece. Soy de verano, ya que
hidrato mucho a la gente y tengo un sabor dulce y agradable. Puedes cortarme
a trocitos y preparar conmigo ensaladas ó macedonias, también puedes comer-
me a mordiscos, ó preparar conmigo una riquísima sopa fría.
Aunque como he dicho antes soy fruta de verano, también puedes comerme en invierno ya que me impor-
tan de otros países.
Resulto imprescindible a niños y mayores, ya que les aporto muchísimas vitaminas y minerales. !Ah , y ni pizca
de grasa! , porque soy súper-ligero.
La gente disfruta mucho comiéndome, porque al meterme en su boca, se les hace agua, ¡es impresionante!
En definitiva, creo que en los dos sentidos, ¡estoy buenísimo!

                                                                                                                       4
LA SANDÍA
Carlos Aparicio 2º ESO B


De todas las frutas que me gustan, creo que a la que más me pa-
rezco es a la sandía.
Una de las cosas es que, aunque hay sandía todo el año, la mejor
época es en verano, que es cuando nací yo.
La sandía crece en una planta al aire libre, en la misma planta
hay otras sandías que crecen todas juntas, a mí también me gusta
estar al aire libre y con todos mis amigos.
Su forma es redonda como la pelota de fútbol, mi deporte favori-
to, es una fruta que siempre la tendría en mis manos para comer,
igual que la pelota siempre me gustaría tenerla en mis manos, ya
que en el equipo de fútbol que juego soy el portero y eso quiere
decir que no me marcarían goles.
Su interior es de color rojo, es como yo me pongo muchas veces
por mi timidez, cuando me dicen algo dentro de mi noto un calor y me pongo colorado, y por fuera su piel es
verde, muy dura y muy frágil a la vez, porque si se cae se rompe en pedazos. Mi manera de ser es fuerte, pero mi
timidez me hace ser blando y a veces lo pasó muy mal (no me rompo).
La sandía está llena de pepitas, todas están juntas, es como tener a todos mis amigos junto a mí, es como si estu-
viéramos todo el día juntos en lugar fresco y divirtiéndonos, igual que el interior de la sandia muy refrescante.




LA MANDARINA
Carmina Matachana 2º ESO A



Soy la mandarina, soy naranja y muy rrrrrica. Puedo ser muy pe-
sada de pelar, pero la bomba está ¡dentro! Dicen que mi nombre
viene de China o de Argentina… Es más probable que venga de
China porque allí algunos hablan mandarín. Mis amigos, los por-
tugueses, me trajeron aquí, a España, y vosotros los españoles me
llevasteis a América, largo viaje el mío…
La gente dice que me parezco a la naranja pero ¡nada que ver! La
naranja es rechonchona y yo… más pequeña pero dicen que contra
más pequeño mas sabor! Mi olorcito, es tremendo, no os podréis
resistir. Mis épocas de oro son el invierno y el otoño. Te puedo
ayudar a salir de un resfriado, muy típicos de estas épocas.
Le gusto tanto a la gente que hasta me ponen de nombre en marcas conocidas como “mandarina duck”, en perfu-
mes, batidos, etc. Mi nombre viene del color de los trajes de los mandarines unos gobernadores. También existen
chistes donde aparezco, por ejemplo:
-Un cordobés arriba de una higuera, y otro que pasa le pregunta...
-¡¡Che, Cordobés!!! ¿Qué hace ahí arriba...?
- Estoy comiendo mandarinas...
- Pero si eso es una higuera…
- Y a mí que me importa, si las mandarinas las traigo en el bolsillo....
Ahora vamos a hablar de mi familia china: Todas las personas somos muy parecidas. Todos los chinitos tienen el
pelo liso y muy negro, los ojos rasgados y la nariz pequeña. Son muy alegres y celebran muchas fiestas como el
Año Nuevo 4.708 (para nosotros 2.010), es el Año del Tigre.

                                       La mandarina es la mejor golosina

                                        y también, muy buena medicina.


                                                                                                                 5
EL MELOCOTÓN:
Berta Gómez 1º ESO B



En el árbol todo el día me dejan madurar. Soy redondo y de un color
naranja e incluso algunas veces con alguna tonalidad de rojo.
Mi vida, a veces, puede llegar a ser un poco aburrida, pero también pue-
de ser ¡muy, pero que, muy divertida!
Cuando ya he madurado me cogen del árbol y me ponen en cajas, en este momento me separan de mis
amigos... Pero conozco melocotones nuevos.
Más tarde me reparten en las tiendas, a ver a ver cuál me tocará.
Finalmente, ya he llegado a mi nuevo hogar. Espero que sean buena gente, y a ver quién y cómo son las
otras frutas.
Ahora estoy colocado en una cesta en la frutería, es hora de pasarlo bien. Podemos cantar con los
plátanos de al lado, que por cierto son muy simpáticos, o buscar algún melocotón guapo...
Alrededor de las siete o las ocho ya empieza a oscurecer por lo tanto ya es hora de ir a dormir...
¡Buenas noches!
¡Buen día! ¿Qué vamos a hacer hoy? Puede que hoy alguien se nos lleve en su casa, ¡Qué emoción!
Pues sí, a media tarde ha venido una señora junto con su marido, me han mirado y han dicho:
- mmm... ¡Qué melocotones, qué pinta tienen!
Y, sí, efectivamente me han llevado a su casa, a ver qué casa me va a tocar.
¡Qué suerte! Me ha tocado una casa chulísima, y los señores tienen dos hijos muy simpáticos. Espero
que cuando me coman guarden mi corazón y lo planten en el jardín, de esta forma yo podré tener mi
propia familia de melocotones.




PALOSANTO – CAQUI
Ariadna Ruiz 2º ESO B

Yo soy un palosanto, pero también me llaman caqui. No
soy muy común en todo el año solo salgo en la temporada
de otoño. Cuando me comes sientes un cosquilleo en la
barriga. Me dicen que soy muy, muy dulce. Mi piel no se
come, es áspera y si te la comes es muy amarga, es lisa, fi-
na y lustrosa. Pero por dentro es muy diferente, soy dulce
y jugosa. Tengo unos huesos en mi interior, como unos
tres o cuatro, depende. Y también tengo semillas. Mi padre
es un palosanto, se llama igual que yo. En realidad, toda
mi familia se llama igual. Mi color es un color anaranjado o
amarillento depende del tiempo. Soy originaria de China y
Japón. Mi mejor época es desde finales de octubre hasta
febrero, ¡Es cuando me puedes encontrar más rica que
nunca! Mi forma es redonda, similar a un tomate. Tengo
una textura semejante a la mermelada. Mi sabor es algo
parecido a una mezcla de melocotón, albaricoque y pera. Debo de estar bien madura para mi consumo,
sino estoy mala.

                                                                                                    6
No perdono...
                                                                               Isaac Sené 4º ESO A


                                                                          No perdono la hipocresía, la traición ni la compasión,
                                                                          ya que todas ellas desgarran mi corazón.
                                                                          No perdono el rechazo a un abrazo, ya que ello signifi-
                                                                          ca la ruptura de nuestro lazo, como hermanos o como
                                                                          esposa, como padre o como madre, da igual quien seas
                                                                          pero no lo rechaces, porqué a mi mal haces...
                                                                          Siempre perdono a mis enemigos pero nunca olvido
                                                                          sus nombres, ya que ellos me atacaron y quisieron
                                                                          hundirme sin razón.
                                                                          No perdono a los opresores de mi libertad y les doy el
                                                                          privilegio de mi odio y falsedad, ya que ellos no me-
                                                                          recen mi bondad.
Digo sí a…                                                                No perdono a esta humanidad que ha destrozado toda
                                                                          su realidad. No perdono a esos que arrebatan y destru-
Alexia Martínez 4ºESO A
                                                                          yen vidas sin piedad y a ellos los mataba sin apenas
                                                                          rechistar...
Digo sí al amor, a la amistad, a la confianza, a                           Finalmente no perdono la desigualdad ya que ella nos
sonreír, a gritar y saltar de alegría, a reír hasta                       marca de verdad...
llorar, a comer chocolate, a leer un buen libro, a
mirar series de televisión, a saber que decir en los
momentos oportunos, a saber consolar a alguien, a
ayudar a los demás, a no ser cruel, a creer en co-           Digo sí a… 
sas posibles o tal vez no tan posibles, a desear, a          Patricia Cañadas 4º ESO A 
soñar e intentar cumplir tus sueños, a la dignidad,
a tener paciencia, a la paz…
Resumiendo, digo sí a ser feliz.                        Conozco la historia de un bebé que no quería salir de 
                                                        la  barriga  de  su  madre,  se  llamaba  David.  Él  tenía 
                                                        miedo  del  exterior,  pensaba  que  si  salía  se  podría 
                                                        morir más fácilmente… Entonces otros bebés lo conven‐
                                                        cieron de que el mundo del exterior era mejor ya que 
                                                        jugaría con otros bebés, vería a su madre, crecería y 
                                                        se haría mayor… 
                                                        David no estaba muy convencido… Ya que él estaba muy 
                                                        a  gusto  en  la  barriga  de  su  madre,  y  no  quería  cre‐
           Digo sí a…                                   cer. Los otros bebés que eran los únicos que se pod‐
                                                        ían  comunicar  con  él,  lo  que  hicieron  fue  mostrarle 
           Xènia Rosales 4º ESO B                       cómo  era  su  familia…  Cuando  la  madre  ya  tenía  que 
                                                        romper  aguas,  David  se  vio  preparado  para  salir  y 
                                                        dijo sí a nacer, a crecer… junto a su familia que lo 
Ahora  es  el  momento  de  acordarte  de  todos        quería mucho. 
los momentos a los que dirías SI por ellos. Di‐
go  sí  a  todos  los  momentos  divertidos  en  los 
que todos hemos pasado. 
Digo sí a las fiestas. 
Digo sí a los dibujos animados.                                                             Te admiro por…
Digo sí a todos los días de verano.                                                         Julián Hornos 4º ESO A
Digo sí a todo, lo divertido, lo emocionante, a 
todas  aquellas  películas  con  los  amigos,  a  la    Admiro a mi hermano. La verdad es que desde muy pequeños jugába-
nieve  y  a  la  hoguera,  que  en  invierno  encen‐    mos juntos a todo, nos montábamos nuestras historias con muñecos y
demos.                                                  pistolas. Yo siempre lo he admirado porque siempre ha sido el mejor en
Digo sí a los amigos, aquellos verdaderos que           todo, en fútbol, en básquet, en todos los deportes, y como él desde pe-
están  contigo  en  todos  los  momentos,  los          queño ha estado jugando a fútbol siempre lo he ido a ver a los entrenos,
buenos y los malos,                                     los partidos. Además de jugar bien a este deporte, estaba en los mejores
                                                        clubes y en las mejores categorías de futbol, por lo tanto al jugar contra
Digo sí a muchas cosas, pero sobre todo digo            el Barça, el Español y otros equipos muy buenos yo lo tenía como un
sí a este momento, en el cual tú, estás leyen‐          ídolo y siempre me he querido parecer a él. Supongo que mi admiración
do esto.                                                hacia el viene de esto y aun lo sigo admirando.

                                                                                                                                7
EL DETECTIVE CIEGO                                                             Mi receta favorita
                                                                          Nora Navarro 2º ESO B
  Yang Tang 2º ESO B

                                                                         Nunca me he considerado una gran cocine-
En una aldea de Gales llamada Ipswitchtown, había una                    ra, pero admito que hay una receta que
persona que era ciega y tenía el don de poder intuir lo que              siempre causa sensación. La he creado yo
hacían las personas sin poder verlas. Un día en su aldea                 misma, pero cada uno puede adaptarla a
hubo un asesinato y como el pueblo tenía pocos habitan-
                                                                         sus gustos. Yo la llamo “Salsa de Vida”. Los
tes, todo el mundo se fue a ver el suceso, incluido James
                                                                         ingredientes que yo utilizo no los puedo com-
que era la persona ciega. Después de la explicación de los
                                                                         prar con dinero. Es imposible. Más que nada
sucesos de parte de los testigos, James después de darle
vueltas a la cabeza dijo el hombre que mató a la persona y
                                                                         porque los ingredientes no se pueden conse-
                                                                         guir en ninguna tienda. Lo primero que debe-
el caso se resolvió. Después de este suceso, los periódicos
                                                                         mos hacer es mezclar todos los ingredientes
de todo el país pusieron en la portada: “ Resolución de un
asesinato a cargo de un ciego” y así; James poco a poco se               secos. Mezclamos los 250g de felicidad, los
hizo famoso. Él se proclamó detective y contrató como                    150g de amor, los 75g de vitalidad y los 100g
ayudante a su hermano Severus y ellos comenzaron a te-                   de confianza. Lo mezclamos en un bol con
ner una aventura que fue todo un éxito porque resolvie-                  una cuchara y lo apartamos. Entonces, coge-
ron muchísimos casos: como la de la muerte de la reina de                mos todos los ingredientes líquidos. Verti-
Inglaterra, la del ex primer ministro Gordon Brown... pero               mos en otro bol, el litro de sonrisas, el medio
hubo un caso que les llamó la atención porque fue una                    litro de espontaneidad y las 4 cucharas so-
serie de asesinatos hechas por la misma persona que iba                  peras de alegría. Con una batidora lo mez-
cambiando de identidad después de cada asesinato y les                   clamos todo. Juntamos todos los ingredientes,
costó mucho resolver el enigma.                                          secos y líquidos, y terminamos de mezclar
Después de resolver tantos enigmas el parlamento inglés
                                                                         todo. Obtendremos una salsa homogénea y
consideró a James el segundo mejor detective de la histo-
                                                                         muy rica en color y en sabor. Esta salsa se
ria, después de Sherlock Holmes.
                                                                         puede utilizar en cualquier tipo de vida.
                                                                         ¡Aseguro que tiene su magia!
                                                                         ¡Buen provecho!

Te perdono…
Marina Toral 4º ESO B

No sé si perdonar es una cualidad de las perso-
nas o una excusa para hacer más felices a las
personas que nos han hecho daño en algún
momento de nuestras vidas, u olvidar que hici-
mos daño a alguien.
Algunas religiones dicen que su dios lo perdona
todo si el pecador está completamente arrepenti-                                            Nosotros, los hijos.
do, y si lo está se le impone un castigo, de este
                                                                                            Anna Llasera 4º ESO B
modo los pecadores vivirán tranquilos sabiendo
que hagan lo que hagan siempre podrán ser
perdonados, siempre habrá un poco de luz en su
futuro. ¿Y por qué no? Es una manera de vivir        Nosotros somos quienes desde un principio les hemos sacado una sonrisa a
                                                     nuestros padres, al nacer, y la han seguido manteniendo en todos los bue-
más feliz y de tener esperanza y creo que eso es
                                                     nos momentos que les hemos dado. Sabemos que a veces los sacamos de sus
muy importante.
                                                     casillas y se ponen histéricos, pero, así es la vida. Lo ha sido durante todos
Perdonar siempre ha sido una manera de arre-
                                                     los años y lo seguirá siendo. Porque ¿Quién no ha tenido nunca una bronca
glar problemas entre dos personas “-¿Me perdo-
                                                     con sus padres?, eso sí que sería raro. A pesar de los malos momentos en los
nas, por favor?-Claro que sí.-y un abrazo.” Per-
                                                     que, en ocasiones, caen algunas lágrimas, paralelamente también están los
donar no es fácil, pero es una manera de sentirte
                                                     buenos que hacen que olvidemos los malos y vivamos el momento. Porque,
mejor y saber que nada es tan terrible como
                                                     finalmente, los recuerdos que quedan marcados son los buenos, en los que
habías pensado. Ser perdonado es una manera
                                                     has disfrutad al máximo, en los que has reído hasta llorar…por eso no vale la
de vivir más tranquilo y feliz, de ver esperanza y
                                                     pena pelearse y llorar de pena, cuando podemos llorar de alegría. Nosotros,
de saber que nadie está clavando agujas en un
                                                     los hijos, los que damos problemas, los que gritamos, los que hacemos llo-
muñeco que se te parece… Lo necesitamos,
                                                     rar...pero con todo esto también los amamos, los amamos con toda nuestra
necesitamos que nos digan que todo va a ir bien
                                                     alma, y aunque les hacemos gritar y hacemos que nos castiguen nadie
y que van a olvidar que les hemos hecho daño,
                                                     nunca nos quitará del corazón ese ¡te quiero! que tenemos hacia ellos, los
porque si ellos no lo olvidaran nosotros tampoco
                                                     padres.
podríamos hacerlo.

                                                                                                                                      8
Me pregunto quién soy
Nora Navarro 2º ESO B


Cada día al despertar, me pregunto quién soy. Me miro al espejo, y me pregunto quién soy. ¿Merezco
vivir? ¿Merezco soñar? Algunas veces por la noche, lloro. Lloro de rabia.        No tengo motivos
para sonreír. Estoy atrapada en un burbuja de dónde no puedo salir. No sé quién soy. Lo quiero
descubrir. Pero a veces siento como si fuese invisible, como si me fuera a morir. Pero a nadie le importaría.
Nadie se preocuparía. Nadie. Y, ¿por qué? Porque no sé quién soy. Y si no lo sé ni yo no puedo
esperar que la gente lo sepa. ¿Qué le he hecho al mundo? ¿Por qué me trata así? Lo único que recuerdo
es el día que le grité a mi madre, que mentí a mi amigo, que me burlé de los enfermos, que me preocupé
sólo de mi misma… A lo mejor es eso. Pero, ¿qué sabré yo? Hace años ya que no hablo con nadie.
Hace años que ya no sonrío.            Hace años que ya no vivo. Yo no era así. ¿Qué me pasó? ¿En
quién me he convertido? Mi madre siempre me decía: “Para aprender a querer a alguien, se tiene que
saber quererse a uno mismo”. Pero esa mujer ya no existe para mí. Nunca le hice caso. Y cada día es una
rutina, un ciclo que jamás termina.      Y día tras día al despertar, me pregunto
quién soy.


                                                Te admiro por...
NO PERDONO:                                     Adriana de Dios 4º ESO B
Òscar Ventosa 4º ESO B
                                                Si hiciera una lista probablemente no podría acabarla ni usando
Empezaré diciendo que yo sí que perdono         todos los papeles del mundo. Es increíble el enorme potencial y
la mayoría de veces. Si no me hacen al-         las ganas que siempre tienes de querernos a todos, nunca nos
guna cosa muy, muy grave, yo perdono.           dices que no, y aunque tengas mucho genio... ¿Quién no te admi-
No entiendo a la gente que no perdona           ra? Sí, hombre sí, hablo de la abuela, es la que cuando tus padres
porque en este mundo la gente se tiene          ya te han dejado sin esperanzas para algo va y los convence; la
                                                que te cocina todos tus platos favoritos, y muchos más, por si
que entender, porque si no, pasará lo que
                                                acaso te has quedado con hambre, después de un plato de medio
está empezando a pasar, un caos social.
                                                metro cuadrado; la que te ha visto nacer y crecer y que siempre
Si perdonas normalmente tendrás más             te va apoyar, incluso, en las cosas más alocadas, porque lo único
ventajas y la gente se va a comportar de        que busca es tu felicidad.
distinta manera contigo. Pero, en cambio,       No sé cómo pueden tener el corazón tan grande ¿A quién no le
si no perdonas lo único que vas a conse-        gusta sentirse así de querido? Seguro que a todos os encanta que
guir es estar de mal humor, malos ro-           os cuente un montón de cosas de su infancia, aunque esa historia
llos… y esto a nadie le gusta ni a la per-      la hayas oído, por lo menos, treinta veces, pero, aún así, te en-
sona que lo hace porque le hace sentir          canta sentarte a su lado y escucharla hasta que te quedas dormi-
                                                do envuelto con una de aquellas mantas que cosió hace mucho
muy mal ni a la persona que lo recibe
                                                tiempo para sus hijos y que ahora utilizamos nosotros y nos gus-
porque tiene que ser también más com-           ta igual o más que una nueva.
prensiva y ha de tener en cuenta que si él      Además, todo se tiene que decir, sus regalos, por poquita cosa
algún día hace algo mal no lo van a per-        que sean, siempre hacen ilusión. Ver sus fotografías... y lo gua-
donar porque es como él trata a la gente        pas que se ponían con esos vestidos para salir.
pero en cambio si la persona que si que          La admiro por tener tantas ganas de aprender a usar el mando
perdona hace algo seguramente sí que le         de la tele, a navegar por 'interné' a intentar aprenderse las can-
van a perdonar, porque él lo ha hecho y lo      ciones que ahora están de moda, a teñirse el pelo de diferentes
                                                colores, a preguntarme que es el “scooter” o por los jugadores del
que tú haces también quieres que te lo
                                                Barça para hablar con mis primos y entenderse con ellos.
devuelvan. Así que si quieres algo hazlo        Todo lo que he contado y más que me guardo para mí son las
tú primero y después lo vas a tener como        pequeñas cosas que nos hacen quererla tanto.
recompensa.

                                                                                                                9
TALES OF HALLOWEEN


   Arnau Mas 1st ESO A


My name is Mark, and some friends and I went to the cinema last night. We watched a
movie called “Horror in the graveyard”. I am not easy to scare. But I can assure this movie
did scare me. It was all about a cursed undertaker who buried people alive in a graveyard on
the outskirts of the city. It was really terrifying, and we went straight back home after the
movie. After a while, I forgot about the movie. But when I went to sleep it came to my mind
again. At first I thought it was just a movie, and I didn’t care. But I knew I was afraid. I
knew it.
It was all dark and quiet, and I tried just to sleep. But I couldn’t keep the movie out of my
head. Then I started hearing some noises. And I started seeing some shadows. I was terrified.
It was like the main character of the movie, the cursed undertaker came to my room to scare
me. I heard footsteps and doors squeaking. I was sure it was the undertaker. He was coming
 to get me and bury me at the graveyard. It was all finished now, I was about to die.
I tried to hide under my blanket, although I knew it wouldn’t help much. I felt my blood
stop running through my body. I was all sweaty. I was able to feel his cold breath all over
my face. He started pulling off the blanket. Watching that movie was a terrible mistake.
Something soft and humid started licking my nose. I was shocked.
- Meow!!
My cat Finny was trying to get into my bed. No undertakers, no zombies, no evil murderers.
Just a cat and my imagination.
Imagination could be your worst fear. Even worse than vampires and werewolves, even
worse than ghosts and black cats.

                                                                                           10
Marta Aynés 1 ESO B
                     st




A long time ago there were two best friends called Samantha and Marissa.
One day, Marissa one day had the idea to join their blood together, because, like this, when one
died they would advise the other and they would always be together. At first Samantha didn’t
agree, but then she did.
30 years later, Marissa finished university and got married. 4 years later she had twins. she
was very happy with her family, but she didn’t remember Samantha.
At night, a bad night, it was raining a lot, there were terrible storms and it was horrible. Ma-
rissa went to sleep and had a nightmare. She dreamed that a car skidded in the rain and the
woman inside died because of the accident.
She quickly woke up, surprised. she said, "It was a nightmare" Suddenly, the phone rang. she
went downstairs into the living room where the phone was. She took the phone and pressed the
Breen button then she put the telephone to her ear. It was Samantha. She recognized her just
hearing," Hello". Samantha said, "I told that I would advise you. I am dead " ". Then the
telephone cut off.
Next morning, she didn’t believe what had happened the previous night. But, in the morning,
when she put on the TV, she saw that a car, had skidded the previous night and the women in-
side had died. She didn’t believe it but when she saw it at night.........
Robin, her husband, and John, one of the two children, heard a noise downstairs. They woke
up and went to see that what was happening. When they went downstairs, they saw...........
Marissa dead on the table, in front of the TV and next to her written with blood,
FRIENDS FOREVER!!




                                                                                              11
FULL MOON
Inés Valencia 2º ESO A


 It was a dark, rainy day when he arrived.
 I had woken up to the sound of thunder.
 This weather was pretty normal in autumn here in Wisconsin, but that day was especially grey.
 I got dressed, grabbed an energy bar and headed for school. I was two blocks away when I saw him, walking down the sidewalk on
 the other side of the street. His face was covered, but I could see his eyes. Bright green, almost yellow. When he saw me staring at him,
 he started walking faster and disappeared round a corner.
 When I got to school I was glad to see that I was not the only one who was soaking wet.
 As we were all sitting down in the class, our teacher, Mr. Griggs, came in and demanded our attention.
 “Class, I would like you to meet our new pupil, Drake Wilson. He moved here last week from England. I hope you will welcome him
 to the class and show him around the school.” Then he looked at me. “Jane, I would like you to sit by him and show him all he needs
 to know. Can you do that?” He was a very kind teacher. “Yes, sir” I answered. My teacher smiled “You may come in now, Drake”.
 And there he was, I could have recognized those eyes anywhere. He was the guy I had seen on my way to school. He was pretty good-
 looking, and I could tell, by looking at the rest of the girls in the class, that they were thinking the same thing.
 Mr. Griggs showed him the empty desk next to mine and said “This is Jane Thomas. You can ask her anything you need to know. She
 can help you for the first few days”. My heart was pounding really fast. For some reason, I was nervous.
 When Mr. Griggs had gone back to his desk, I said, “Hi, I’m Jane. Is there anything you would like to know about this class?” He just
 stared at me for a moment and then looked away. I decided to try again. “I saw you on my way to school this morning”. His answer
 was, “Okay”. I decided that he was feeling a little shy so I left him alone for the rest of the morning.
 At lunch I invited him to sit with us but he preferred to sit alone.
 As I was walking home, I thought about how I could help Drake get used to his new school. But then, as I opened the front door to my
 house, I saw him, unlocking the door of the house in front of ours, and going into a dark room, and closing the door. I was amused.
 The next morning I looked out of the window to see when he left his house so I could leave at the same time and try to talk to him on
 our way to school. After some time, I saw him, and quickly ran out of the house with my bag. When he saw me, he tried to walk away
 but I caught up with him. “I didn’t know you lived in front of me”, he shrugged. “Why won’t you talk to me?” I asked. He stopped.
 We looked at each other. There was some anger in his eyes. “Why?” I asked again. He closed his eyes and said “I’m not a good influ-
 ence.” I was surprised at that “I’m dangerous”. For some reason I was not scared. “It’s okay, I’ll be your friend” He looked at me,
 shook his head and said “You don’t understand”. And he didn’t say anything else for the rest of the day.
 That night I woke up to the sound of a door slamming shut. I looked out of my window, and there he was. I saw Drake leaving his
 house at midnight.
 The next day he did not come to school. When I came out of school, I went to the bakery to buy some bread, and to my surprise, I saw
 Drake, walking into the woods behind the bakery. I decided to follow him.
 He walked deeper and deeper into the woods. At last he came to a stop. I looked at my watch, it was eight thirty and it was starting to
 get dark. So I decided to let him know I was there. “Hi Drake! Why have you come here?” He quickly turned around and looked at
 me with fear in his eyes “What are you doing here? Go away! Run!” But it was too late. I watched with horror how he transformed
 into a giant half man, half wolf. He was a werewolf. I was knocked to the
 ground and hurt badly.
 I woke up in hospital a week later. I had suffered from serious wounds.
 Since that day, I have had to spend the nights of full moon in the woods with
 Drake. My new friend.
                                        THE END




I HAD NEVER BEEN SO SCARED IN ALL MY LIFE
Marta Fernández Bessa 3r ESO A

I had never been so scared in all my life. I was in a dark, cold room. I could hardly breathe. The only opening the room
had was a little-square window situated in the room roof. From there the moon’s light was illuminating me directly.
Suddently , I turned my head to the right part of the room. There, I saw a little girl, about seven years old. She was
looking directly at me. She was strange. She had grey straight hair, and grey cold-looking eyes.
I started walking towards her, she went towards me. I noticed she had a knife.
I was scared, but I felt as If I wanted to die. The girl said she wanted to kill herself, and I wanted her to do so.
Then, I realized I was walking towards a mirror.


                                                                                                                                        12
HORROR STORY
Martí Jiménez Mausbach, 3 ESO B


I HAD NEVER BEEN SO SCARED IN MY LIFE. I WAS TIED TO A COLD UNCOMFORTABLE SEAT.
THE ROOM WHERE I WAS LOCATED WAS COMPLETELY DARK. THERE WAS A CATHETER FIXED
TO MY LEFT ARM. BLOOD WAS SLOWLY DROPPING THROUGH THE TUBE AND WAS GOING INTO
THE NEXT ROOM THROUGH A SMALL HOLE. I SUDDENLY HEARD A LOUD SCREAM. A SCARY
THOUGH APPEARED IN MY MIND. MAYBE, A VAMPIRE WAS DRINKING MY RED, NASTY BLOOD. I
STARTED TO FEEL MY WHOLE BODY NUMB, INSENSITIVE AND TOTALLY IMMOBILE. I WAS
SWEATING PROFUSELY AND MY HEART STARTED GALLOPING. I WISHED I COULD WAKE UP
FROM MY HORRIBLE DREAM BUT IT WAS IMPOSSIBLE.



Horror Story                      Frederic Gallar 41 ESO B


While I was in Facebook looking at some pic-
tures, and on Youtube listening to Dj Blend
music video, the necessity of going to the
toilet came to me. It was late so I couldn’t
switch on the light because my parents were
sleeping. Dj Blend was a Disc Jockey who al-
ways played his music with a spooky zombie
clown mask. When I came back from the toilet,
I saw Dj Blend with an extremely terrifying
smile and a sharpened pencil. When I started to shout, I felt how the
cold wood of the pencil went through my neck and I split blood all
over the room.
Suddenly, I heard my parents calling me from the kitchen, “Wake up,
it’s time to go to school”. It was a nightmare. Thank god.



HORROR STORY
Òscar Ventosa 4º ESO

I didin’t know where I was. It was strange and very dark like a wood. I was alone and I
was very scared. I thought that stange creatures would attack me, it was horrible. I
shouted and shouted as much as I could but nobody listened to me. It was the most ter-
rifying thing that ever happened to me. A lot of different species were climing up my
body. Like spiders but very, very big ones. I started to run faster and faster but that
wood seemed never ending. I thought that I would die, there, alone with all the spiders
eating me. But suddently I heard a voice saying ``wake up, it’s time to go to school´´ It
was only a nightmare Thank god!
                                                                                       13
Halloween
                                         story
                                       Alejandro Garrido 2nd ESO B



Today is my birthday, and my dad is away on business. My mum, every year, wakes me up congratulating
me. Now I’m on the way to school by bus, like every day, and at school I have an exam first thing. At
lunch time my friends my friends give to me a birthday cake, everything is going perfectly.
School is over and now I’m going to the train station to get a train to my house. But I have noticed that a
strange person is following me. He is wearing sun glasses and is covered with long clothes from head to the
foot and I don‘t know if it is a man or a woman. Anyway, it is following me and this is not a good thing
and the worst thing is that I’m walking in a deserted street. I’m trying to get to a busy street as fast as I can
but he is nearer every moment. I’m getting really nervous, I can’t stand it anymore, I have to run, but this
person is running much faster than me. A car is coming and I can stop him to ask for help. Aah! The person
that was following me has taken me and is putting me inside the car. I’m feeling bad, I have a bag on my
head. Suddenly they take the bag off from my head and I can now see two old men with serious injuries all
around their bodies. One of them has no fingers on his hands and the other doesn’t have a tongue. The one
that can speak begins to speak me in a very polite tone of voice:
-We don’t want to do this, but she forces us to do it.
-Who are you? Who is she? - I asked.
-I can’t tell you more, only, good luck.
Then he throws me out of the car. I think I am in a forest but I’m not sure. I think I can see a little girl
there. Maybe she is like me here, stunned, helpless? But what can I see? She is changing. Her eyes are be-
coming white and her teeth are becoming red with blood. She jumps over me, is trying to bite me but then I
get a stone and hit her with it on the head. And now I’m running through the forest with the horrible mon-
ster behind me. Ooh, I have fallen down, the girl comes over me, this is the end...
Suddenly, I get up in my bedroom, it has being all a dream. Then I don’t know why, but I am in a grave-
yard watching a burial. My parents were crying, then I go with them, I try to talk them but they don’t hear
me. Then I notice I am dead and the burial was mine...




                                                                                                              14
OTHERS TALES
                                      ...



                                    Jack´s revenge
                                      Anna Roca 1st ESO A

One night on the 6th November 1992, in a village called Calixto, a man with a black jacket and blue
pants named Jack Stuart was killed. He was stabbed with a knife in the heart. The person, who killed
him, stabbed him in the heart three times. Before he died, he said “I will avenge the person who killed
me”.
The years passed and nothing happened. Today is the 6th November 2010; eighteen years ago he was
killed. Everything in Calixto was calm. At night, at the house of Dr.Kero who was the person who killed
Jack, it was calm too. Suddenly he heard a voice saying, “I´m coming for you”. He thought it was his
imagination, but then he heard it closer. Then he got frightened. He drank tea before going to bed.
When he finished he turned around to put the glass in the dishwasher, but when he was going to close
the door of the dishwasher, he saw a silhouette on the wall. He didn´t know what it was. He ap-
proached the wall to see it. Suddenly, he identified the silhouette. He tried to run to hide, but he
couldn’t because Jack quickly held his hand. Then Jack took Dr.Kero into the bedroom, he grabbed a
kitchen knife, but before he killed him he asked a simple question “Why did you kill me?” Dr.Kero an-
swered “because you killed my brother Sam”.”Do you remember?” Jack said that he hadn´t killed him, it
was an accident and this happened when they were seven. When he finished saying those words he killed
him.



                The Mysterious Red Eyes
By: Álvaro Arisó 3º ESO B



                                             MUM’S SOUP

We were having dinner. It was raining outside. We were all in silence. Soup,                  disgusting

mum’s soup. As always. I was fed up with that dinner. Suddenly, the lights went off, one sec-

ond, and turned on again. The soup. Mum. Dad. And my brother. Nothing had happened. I

looked with disgust at the soup. Then, a drop appeared in the glass with water. A dark drop.

There was an enormous black hole in the roof. I had never been so scared in my life. Mum,

dad and my brother were in flames. I rectified my thoughts: maybe…mum’s soup wasn’t as

bad as it seemed.

                                             …THE END…



                                                                                                        15
Story of danger
Ana Montes 2º ESO A
It was a dark night, in a big house, in Japan. A little girl called Sally was dancing and shouting in her bedroom. At that moment the telephone rang...
-Hello! - said Sally.
-Hello?-said Sally surprised.
-Is someone there? - asked Sally scared.
Suddenly, a voice spoke...
-Hi, I will catch you! - said the voice.
-Ha, ha, it’s a joke- said Sally laughing.
Then, the voice hung up. Sally was stranged and her heart started beating faster. She was alone in the house; her parents had gone to the cinema to
watch a romantic film. Another time, the telephone rang...
-Hi!- said Sally confused.
-Hi, your mum is going to die, if you see the number 666 in your eyes- said the strange voice.
Sally was very scared and phoned her father. Nothing happened, the telephone was communicating. Sally called her mother quickly, it was also com-
municating... Sally ran down the stairs. She found a note that said:
                                       Hi, Sally, I am your father, I’m in the hotel ``Los Palomares´´ with your mother. Can you come? Your father, Sam.
Sally immediately closed the doors of her house and tooked a taxi. The taxi was number 666. Sally didn´t care about it.
-Please, can you take me to the hotel ``Los Palomares´´? - asked Sally.
-Yes, of course- said the taxi man.
When they arrived...
-Seven pounds, please- said the man.
-Okay! Here you are, bye! - said sally in a hurry.
-Bye! - said the man.
Sally entered the hotel and asked for her father...
-Hello! Can you look for the name Sam, please?- said Sally.
-Yes, one moment... Yes, here, bedroom 666-said the women.
-Okay, thank you-said Sally.
-You’re welcome-said the woman.
Sally ran up upstairs and found the bedroom. The door was open. Sally entered and shouted...
-Aaahhh! - shouted Sally.
Her parents where dead on the floor...
-I wish I had never answered that phone!-said Sally shouting and crying.

                                                  The end


                                 HORROR STORY
Adriana de Dios 4ESO B.

I was running as fast as I could in a straight corridor. I don’t know where I was and I didn’t want to know it. Everything was dark and the only thing I
could hear was a heavy respiration coming behind me.
On my right I saw a door that led to the stairs and without thinking twice I went up them, I started jumping between the stairs to avoid that breathing
to catch me. I was nearly crying from fear. I was so nervous that I fell down; I knew it was the end. But, suddenly, I heard my parents calling me from
the kitchen, “wake up, it’s time to go to school”. It was only a nightmare. Thank God!

                                                                                                                                                     16
THE NIGHTMARE ON WILLOW STREET
Molouwa Ongunyemi 1st ESO B


Welcome to a story you’ll never forget…

Not so long ago there was an eighteen year old girl called Autumn, who had a great life. She was rich, she went to a
great university, she had lots of friends etc.

Her birthday was coming up and her friends were planning a surprise birthday party for her on 31st October (the
same day as Halloween) and they decided to all dress up in costumes and surprise her, but scare her at the same
time.

· It was the 31st of October

While Autumn was riding her motorcycle towards her apartment she saw that the lights was on, inside, and she was
suspicious because her room mates said that they couldn’t be in ‘till later on that night. So she went upstairs to see
what was going on and once she opened the door all she heard was “SURPRISE”. She couldn’t believe it, all her
close friends were there to celebrate her birthday. She was so happy to have friends like hers.

· After the party…

Once the party had ended everybody left, but her roommates stayed up to help her clean up the living room.
After they were done they decided to have a little midnight feast and play truth or dare.
The first friend to chose a dare and the second friend chose a truth. But then it was Autumns turn and she had a little
difficulty with her decision but she ended up choosing dare. Her friends dared her to go into the “haunted” house that
was around the corner from their building. She should go in through the front door and out through the back door that
led to the ancient looking garden. Then she should go to the graveyard right next to the house and back to the apart-
ment.
When her friends told her what she had to do she was frightened at first, but then she just thought to herself, “how
hard can it be, its just an old house?”

But little did she know that the house was really haunted… ha, ha, ha…

· Later on that night…

At exactly 1:41 am Autumn and her friends stepped outside and headed towards the “haunted” house While they
were walking one of Autumn’s friends quickly said to her, “ Are you sure you want to go through with this”, and she
replied “ I’ve never backed down on a dare and I’m not going to start now. “After that inspiring speech” they finally
got there, so she turned on her touch light and walked inside the big dark house. She had a scared look on her face
but she knew, or at least she thought, that nothing could possibly go wrong with her.
She finally started to walk down the long hallway, but she felt something slivering down her shoulder. She hoped it
was nothing but when she turned her head she saw TWO snakes. She screamed and ran, but then she quickly cov-
ered her mouth so her friends wouldn’t hear her or worry about her. Then out of nowhere a puppy came towards Au-
tumn. She looked at it with its puppy dog eyes and bent down to pat its little head. Then all of a sudden the puppy
started to grow. The “thing” started to grow fangs out of its mouth and its paws got sharper. When her hand went
down to pat it the “thing” jumped up and bit her hand so hard that it started gushing out blood. She shrieked and
shook the little blood sucking puppy off of her arm and ran all the way to a room that was at the of the hall. She sat
on the bed and when she did she heard a whisper in her ear saying, “sorry about our little pet there. He’s just not
used to visitors”. Autumn turned around hoping again that it was nothing, but the moment she turned her head all
she could she were two yellow beady eyes staring at her, and no body to go with them, her mouth just dropped open
at first but then she said to it, “ Excuse me for asking but who or what are you?” The thing’s body started to slowly
appear and it said, “Trust me. You don’t want to know, but I will give you a hint. I’m what you’re going to be if you
don’t leave immediately”. She replied “What do you mean. I’m going to be like you if I don’t leave?”. The man just
stepped out of the shadow and into the little light that appeared through the cracks in the wall. When she saw the
face of this man she stepped back and quickly ran out of the room and into the living room, from the living room. to
the kitchen and then out through the back door.




                                                                                                                    17
Out in the garden, there were a lot of monsters creatures and other ugly, terrifying monsters. The monsters saw Au-
tumn and decided it was dinner. One of the monsters got her by the arm and tried to pull it off but only managed to
pull it out of its socket. Another somehow put its head through her stomach and when it pulled its head back out he
took Autumns guts with it. All of a sudden she couldn’t feel one of her legs. Then she looked down and saw the little
puppy that she had seen before, trying to suck all the blood out of her leg, and he was doing a good job too. Once
she saw the dog she fainted.
After fainting, she woke up to see that not all her fingers were on her hand. After that little accident with the hungry
monsters she found a way to get out with out them noticing. Then she went straight to the graveyard to quickly finish
her dare and get some medical help. But then she ran into more trouble along the way. After sometime the leg that
the vicious puppy had snacked on started to go totally numb and Autumn was finding it very hard to walk. So she sat
on one of the graves in the graveyard and then she felt like she was getting sucked in little by little. She started to
hear shrieks of laughter like, ya-hahahaha, oh-hohoho. She was slowly sinking and sinking and the last thing she
said was, “NOOOOOOOOOOOOOOOOO”.

Oh, but wait (BOOM) it was all just a dream, none of it was true, she was so glad to be in her bed at home.

· After that frightening dream Autumn never celebrated Halloween again and she never forgot her nightmare on Wil-
low street… and neither should you…




HORROR STORY
Ariadna Viladés 4th ESO B

I was studying in my bedroom with                           Horror story
the light very low. Suddenly my con-                        Gerard Puig 4th ESO A
centration      was     interrupted       by   a             
strange noise. I couldn’t concentrate                       I was having lunch with my family, they were all
anymore. I kept looking at the door.                        dressed in black clothes I asked my mom for some
It sounded like footsteps, which was                        spices in other to give a pungent flavor to my meal
impossible as I was alone. Suddenly                         but she didn’t react my father didn’t look at me ei-
the light went off. It was pitch black.                     ther. “What was happening there?” suddenly my
                                                            mother started crying, half a minute later my father,
I felt shivers go down my spine as I
                                                            with a deadly pail face, ran to console my mother. I
heard someone’s breathing. All of a
                                                            decided to follow my father to find out what was
sudden I felt a hand covering my                            happening. Then I saw my mother with a photo of
mouth. I could not shout. I could not                       me and with another one of a memorial stone on
breathe. I was petrified. Suddenly I                        which my name was written.
heard my parents calling me from                            Then I ran to my room. There was nothing there. I
the kitchen “wake up, it’s time to go
                                                            felt really scared I didn’t know what to do next I
                                                            started to scream ‘till I swooned.
to school”. It was only a nightmare,
                                                            Suddenly I heard my parents calling me from the
thank god!                                                  kitchen “wake up, it’s time to go to school”. It was a
                                                            nightmare Thank god!

  HORROR STORY 6
                                                        Josep Comas 3rd ESO A

                                     “I had never been so scared in my life”
                                     ………………….30 minutes ago……………….
It was a normal day in school and I decided to go to the bathroom, which was completely empty. Suddenly, I
heard how the door closed loudly. It had been closed from the outside. I decided to escape through the win-
dow, as it was only one meter above the ground. In the playground everyone was sleeping. I tried to wake
them up, but I couldn’t. There was a big mushroom-shaped cloud in the sky. I saw that their faces were burnt.
There were dead. Suddenly, I started shivering, and my face was burning. I was next.


                                                                                                                     18
The Party in the Wrong
Mireia Amigó Viñuales 1st ESO A

Once upon a day, my friends and I were deciding what to do for Halloween. Suddenly my friend, Laurens, arrived and she explained to us that
there was a Halloween party in an old town close to the mountains called “Thinkbeforecoming”. After a happy discussion, all of us (Laurens,
Franky, Foggy and Purple) decided to go. The party would start tomorrow, Friday.
On Friday, 6:00 pm we took the train to “Thinkbeforecoming”. We were sitting down in our seats talking and singing and we did not realize that
nobody else was on the train. The train started moving and in a moment of silence, we saw that nobody else was there. The train was in complete
silence but you could see the train’s speed by the windows, we were a little bit worried. We decided to go around the train to look for more people
but, we did not see anybody. Then, we went to see the driver but when we arrived at the train cabin, nobody was there, the train was completely
empty. We were really afraid!!!
We went around the train but nobody was there, all the windows and doors were closed, the train was moving at high speed. It did not stop at any
village, we could not do anything, just wait for the end of the trip and on top of that we began to hear a voice saying; “I advised you: Think Before
Coming”. Purple began to cry.
Finally, the train stopped and the doors opened. A voice was saying, “You will not forget us.” We were in an empty village in the mountains.
Nobody was in the streets but there were big signs announcing the Halloween party. We went to the party but we were very scared and we
missed home.
We arrived at an old and dark building; everything was black with very little light. We were at front of the door, and the moment we pushed the
door, the door was opened by a skeleton. All of us began to shout. Then, several skeletons joined us and they caught us we went into the dance
room.
Then it was worse, all the people dancing were skeletons!!! The light was minimum. All of us were crying, we wanted to go home. But we couldn’t
leave the room.
Some skeletons came and start dancing with us. We couldn’t believe what was happening, we were wondering what we were doing there and
what we could do to leave and go back home.
But suddenly when it was 12:00, the lights came on and the skeletons disappeared like a ghost. The doors were open!!! We began to run, we
went out, all the streets were empty, and we went running to the train station. We saw a train and get on and just inside, the doors closed and
again the train was completely empty. The train began to move.
After one hour and a half we arrived at our city, the doors opened and, all the things and people were calm and happy as nothing has happened.
We could not believe it. We started to cry out of happiness and relax after such a scary adventure.
We could not sleep in three days but we were happy. Remember “Thinkbeforecoming”.




                                                                          HALLOWEEN STORY
                                                                                          Paula M. 4th ESO B

It was full moon and we were walking to the house and singing the famous song of “Trick or Treat”. Finally we arrived. Tom decided to knock,
he put his fingers into the spider wels and a horrible scream came off instead of an usual bell. The door opened after the second scream. It
slammed like if anyone had been inside that scary house for years, but suddenly, an enormous rat crossed in front of us, and just behind a skele-
tal cat. It was a bit block hungry cat. We got a candle from the floor and we switched it on with Jim’s lighter. Everything was darkness, dirti-
ness; spiders, pumpkins, lots and lots of brooms and a surprising witch hat. From behind the curtains a diabolic woman appeared. She had the
enormous rat in her hands and the skeletal cat. She was wearing a demon cape and a knife over her hair. Her mysterious eyes were looking at
us, as if we were ghosts or kind of monsters. Her face was a mix of sadness, horror, pain… Suddenly the door closed. Lucy and Matilde hold
my hands hardly. We turned round and discovered that John wasn’t there anymore. With a strange symbol the woman told us to follow her. We
entered into a strange room. On the middle of the centre table a book was opened, on the front page it said “cooking recipes”. The women run
and closed it. She came near Matilde ant told her “your smell is disgusting, it’s like human smell!” She started crying. All of us started
looking around, without reacting and we were really scared. When the women turned round, Lucy whispered something in my ear. As she was
pointing at the window I looked there. I shouted of happiness when I saw John outside the window. I quickly coughed to dissimulate. He was
showing us some tombs whit a name written on it, the name was “Georgina”. I was curious and asked the diabolic women what was her name.
We all started running when she said “Georgina”. Jim opened the door. Matilde, he, Tom, Lucy and me all of us could escaped. John was
waiting for us at the main door. Without deciding anything we started running until we arrived to the village, then Tom saw a small and very
old poster which indicated:
“Haunted House – That way à) that message was written with blood. We accorded that none one would know this story. Until now anyone has
been told this story, but I feel that death is coming t catch me, and I wanted you to know the most terrifying Halloween story.
                                                                                                                                                  19
EL DIARIO DEL MEDALLÓN 
Toni Alcayde 1º ESO A 


“He escrito este diario poniendo las batallas más importantes que sucedieron durante la Era Oscura. Todo el mundo las ha olvi‐
dado y no quiero que se pierda. Es importante que esta era no se olvide y que aprendamos que el mal llevó a la desesperación” 
 
24 de febrero 
(Batalla de Nood) Año 12 Antes de la Era Oscura, Edad Media 
Le pasó una gota de sudor por la frente. Cogió el medallón con sus manos temblorosas, se puso la capa negra y se fue de la 
habitación. Sus piernas no le dejaban caminar bien, sus nervios lo agotaban y el peligro que corría le hacía que la sangre se le 
helara. Entonces, de pronto, se paró. Tenía ante él la puerta que buscaba. La abrió y salió al patio central. Era circular, y tenía 
un poco de césped por el centro. Al final del jardín había un pasillo abierto al cielo. Corrió hacia él y se situó al final del corre‐
dor, que acababa en el aire. Se arrodilló. Miró que estaba en la parte más alta del castillo. Vio la ciudad en llamas que estaba 
bajo sus pies y la batalla que se estaba produciendo dentro y fuera de la fortaleza. 
La ciudad de Nood fue construida rodeando la alta montaña de Nood. Después, se construyó el castillo en la cima de la sagrada 
montaña. Ahora, el pueblo de Nood se estaba defendiendo del ataque de los Érbicos. Los conquistadores no sabían que dentro 
del castillo había una poderosa reliquia que ahora el misterioso personaje tenía en su poder. Se levantó y se giró. Dos guerre‐
ros con espada y dos arqueros lo estaban apuntando. El infiltrado cogió de su espalda un trozo de tela, que se desplegó en la 
mano del mismo y se convirtió en un ala delta. El personaje se agarro al utensilio y saltó al cielo. Los arqueros dispararon sin 
éxito y el infiltrado huyó planeando por el aire. Entonces, pasó por las nubes y atravesó la fortaleza. Después, aterrizó en un 
montículo alejado de la batalla. Miró al castillo en llamas y tocó el medallón que tenía en el cinturón del traje de ninja. Sabía 
que no lo podían atrapar y que no podía fallar a la Hermandad del Medallón, al cual él pertenecía.  Si fallaba, lo matarían o algo 
mucho peor. Entonces, el misterioso hombre corrió y desapareció en el bosque, dejando muerte y destrucción…Esto marcó la 
Era Oscura… 
 
 
30 de Octubre 
(Batalla de Maron) Año 34 Después de la Era Oscura, Edad Media 
Desde el inicio de la Era Oscura, la Edad Media ha sufrido mucho. En la batalla de Nood, unos espectros salieron de la tierra y 
destrozaron todo lo que se encontraba a su paso por culpa de un medallón. Desde entonces, esos espíritus se rebelaron contra 
todo y contra toda la humanidad. Nosotros, los humanos, solo sabíamos que el único enemigo era lo que el medallón creó. No 
sabíamos quién era su jefe ni cómo destruirlos. Solo sabíamos que nos teníamos que defender de la marea de fuerzas hostiles 
que fue creada treintaicuatro años atrás. Era hora de saber qué hizo el medallón. Es por eso que nosotros, los humanos, acaba‐
mos de crear un plan para descubrir más sobre el medallón. 
Las barreras fronterizas Orientales de Maron están rodeadas por los peligrosos ejércitos de espíritus que despertaron por culpa 
de la desaparición del despreciable medallón en las montañas sagradas de Nood. Los humanos nos lanzamos a la muerte con‐
tra las fuerzas del mal para conquistar las murallas. El problema es que en esta batalla  los espíritus son más numerosos. No 
obstante, si se ataca a la parte más importante del enemigo, como las murallas, su jefe aparecerá por fuerza, y si aparece el 
jefe, se podrá descubrir todo lo que pasó. 
 Eliot corría luchando con todo lo que se encontraba a su paso. Eliot no paraba de usar su espada con furia.  Sus amigos caían 
ante él por culpa de los espíritus y sus enemigos caían ante la furia humana. Las catapultas, los elefantes de guerra, los caballos 
o las máquinas de asedio eran numerosas, pero caían como moscas ante los troles, los dragones o los monstruos de los fantas‐
mas. 
‐¡Vamos, vamos!‐Gritaba Eliot 
Los soldados humanos eran arrasados 

                                                                                                                                  20
‐¡Ah! 
‐¡No! 
‐¡Tenemos que ganar esta batalla! 
La batalla era grande. Eliot luchaba con furia por el campo de batalla. Los espíritus se convertían en humo cuando morían, y 
otros aparecían del suelo y causaban caos y destrucción. Los dragones lanzaban bolas de fuego contra los soldados humanos. 
No había esperanzas de victoria ni de que apareciera su jefe. 
Entonces, una figura negra se presentó ante Eliot. Era de unos dos metros, llevaba una máscara de hierro, un traje y una capa 
negra y un medallón. En sus ojos amarillos se podía ver odio, violencia y malevolencia. No era como los otros, era mucho más 
alto que los demás y su aspecto era mucho más corpulento y poderoso. El espíritu levantó su garrote y atacó a Eliot, pero lo 
esquivó. Volvió a atacar, esta vez tres veces, y Eliot los bloqueó todos. Entonces, el espíritu de la máscara de hierro levantó la 
mano y el cielo se nubló como por arte de magia, y unos relámpagos cayeron en el campo de batalla. El hombre miró a Eliot y 
levantó otra vez su garrote. Entonces, cuatro catapultas lanzaron piedras que destruyeron toda la muralla de Maron. Por fin el 
objetivo que andábamos buscando. Ahora no tardaría de aparecer el jefe de todo. El espíritu, furioso, se dispuso a hacer su 
golpe final contra Eliot, pero él le dio un golpe de espada en el pecho, que cortó la cuerda del medallón que el espíritu llevaba y 
cayó al suelo. 
Entonces, de pronto, un guerrero señaló con el dedo al horizonte. Miles de refuerzos de soldados humanos venían al campo de 
batalla. El espíritu, furioso, hizo otro movimiento con la mano, y un dragón se acercó, el espíritu con mascara musitó unas pala‐
bras que Eliot no entendió y saltó al dragón, que se fue volando rápidamente. Los espíritus iniciaron la retirada ante la marea 
de soldados humanos que venían. Poco después, la batalla había acabado, dejando el medallón en las manos de Eliot. 
 
 
 
30 de Octubre 
(Batalla de Tiin) Año 34 Después de la Era Oscura, Edad Media 
Después de la victoria en Maron, los humanos hemos descubierto quién es el jefe de todo este caos. El hombre que Eliot vio y 
que tenía poderes diferentes que los otros era, sin duda, el jefe de todo ese lío. Ahora era hora de destruir al espíritu jefe. 
En el monte nevado de Tiin hay un monasterio defendido por magos y sabios que luchan contra  los espíritus del mal. No resis‐
tirán mucho si no les ayudamos y les damos refuerzos. Además, los sabios lo saben todo, y nos pueden ayudar en la destruc‐
ción del medallón. Mientras, Eliot ha sido enviado a preguntar al sabio Connor para que le revele como destruir el medallón… 
Eliot se presentó ante el sabio Connor. 
‐Bien, dame el medallón‐Dijo el sabio 
‐¿Como lo podemos destruir?‐Dijo Eliot 
‐Miraré a través del medallón para descubrir lo que pasó 
Cogió el medallón, se arrodilló, y entró en trance. Desde dentro de la habitación se podía oír la batalla que se estaba produ‐
ciendo fuera. Las explosiones y los choques de espadas se oían y producían el estremecimiento en los músculos de Eliot. Enton‐
ces, se oyó un ruido escandaloso y la puerta se rompió. Eliot levantó su espada 
‐¡Connor! 
El sabio no le oía por culpa del trance. Los espíritus entraron y Eliot atacó. Bloqueaba todos los ataques que le venían y él se los 
devolvía. No obstante, eran demasiados. Los espíritus se le tiraban encima. Eliot no sobreviviría. Entonces, el sabio se despertó 
de pronto. Cogió el cetro que tenía a su lado y pronunció unas palabras. Entonces, un muro de fuego se levantó ante los espíri‐
tus, que cayeron como moscas. Eliot miró sorprendido al sabio 
‐¿Qu, que has visto? 
‐Ese hombre que viste en la batalla de Maron robó el medallón hace cuarentaisiete años del castillo de Nood. El medallón con‐
sumió al ladrón y le convirtió en espíritu. Además, el medallón formó un ejército de fantasmas dispuestos a matar. Cualquier 
persona que muera da su alma al espíritu y formará parte del mismo. Solo podrás destruir el ejército de espíritus si destruyes el 
medallón en el altar de la vida, situado en el jardín del castillo de Nood. También hay otra cosa que debes saber: si matas al 
espíritu, acabarás con las almas de toda persona que haya muerto. La única forma de salvar la humanidad es destruyendo el 
medallón… 
1 de Noviembre 
(II Batalla de Nood) Año 35 después de la Era Oscura 
Es hora de poner fin a la Era Oscura. Grandes ejércitos comandados por Eliot nos lanzamos a los campos de Nood para poner 
fin al ladrón que lo inició todo. Humanos y espíritus lucharán hasta la muerte. No sé si nuestros sacrificios servirán de mucho. 
Es importante destruir el medallón, y está claro que si fallamos, no podremos atacar otra vez el castillo. Si Eliot destruye el me‐
dallón, nuestras almas podrán descansar en paz… 
Las catapultas destrozaron las murallas, que se destrozaron con un horrible ruido. Los hombres entraron arrasándolo todo. No 
obstante, una oleada de espíritus vino a recibirnos con las espadas en alto. Eliot atacaba sin piedad a todo lo que se encontra‐
ba a su paso. Entró en el castillo. Convertía en humo a todo fantasma que se encontraba delante de él o que surgía bajo sus 
pies. La batalla no acabaría hasta que el último guerrero quedase sin vida. Al fin, Eliot llegó al altar en los jardines. Entonces, de 
pronto, algo parecido a un terremoto ocurrió en la habitación. Se  cerró la puerta del jardín y ningún guerrero pudo pasar. En‐
tonces, un guerrero con una máscara de hierro surgió del suelo. Era el ladrón. Entonces, el espíritu cogió de la mano el me‐
dallón de Eliot. Eliot estaba atrapado con el culpable de todo. El Espíritu levantó su garrote 

                                                                                                                                   21
‐¡Tú me robaste el medallón! 
‐¡Y tú empezaste la maldad!‐El ladrón rió 
‐¡Yo solo hice mi trabajo! pertenecí a la Hermandad del medallón‐El hombre  bajó su garrote‐La Hermandad del Medallón pro‐
tegía el objeto de las manos malvadas, pero los ciudadanos robaron el medallón. Me enviaron a mí para recuperarlo, pero caí 
en la tentación y desaté su poder. Después, me convirtió en este ser… 
El espíritu levantó su arma y atacó a Eliot, pero reaccionó a tiempo y atacó al ladrón. El impacto de Eliot cortó el brazo del espí‐
ritu. 
 
Final uno (Final bueno): 
‐¡Ah!‐El ladrón cayó al suelo 
‐Déjame el medallón y te librarás de este sufrimiento 
‐No, no, no ¡no!‐Eliot arrancó el medallón de la mano del espíritu 
‐¡Espera!...por favor… ¡dame otra oportunidad! 
‐Ya has hecho mucho daño 
‐¡No! Por favor…‐El ladrón se arrodilló‐no sé cómo he sido tan necio…‐Eliot se giró y miró al altar‐ no sé cómo he sido tan ne‐
cio… ¡de no haberte matado antes! 
El ladrón cogió su garrote y se abalanzó contra Eliot, pero lo esquivó, y Eliot le clavó su espada en el corazón. 
‐¡¡¡¡¡No!!!!!!! 
Eliot puso la reliquia en el altar. Un terrible ruido retumbó por el jardín y el cuerpo del ladrón se convirtió en humo. El ruido de 
las espadas había callado. La Era Oscura había terminado. 
Final dos (Final malo): 
‐¡Ah!‐El ladrón cayó al suelo 
‐Déjame el medallón y te librarás de este sufrimiento 
‐No, no, no ¡no!‐Eliot arrancó el medallón de la mano del espíritu‐¡Espera! Por…por favor…no, no lo destruyas…‐Eliot miró al 
indefenso ladrón, y tiró su espada al suelo‐si lo destruyes…me, ¡me matarás!… 
‐¿Porqué evitar la muerte de un ser como tú? 
‐Porqué si me matas, matarás a las almas de la gente que ha muerto…‐Eliot le miró sorprendido‐recuerda lo que te dijo el sa‐
bio… 
Eliot se giró y miró al altar. Estaba tan indeciso, que no se dio cuenta de que el espíritu había cogido su garrote. Lo último que 
Eliot vio fue una mancha roja, una máscara de yerro que sonreía y una percepción de engaño. 




SÓLO ERA UNA PESADILLA
Arnau Mas 1º ESO A



Me acababa de despertar. Tenía la sensación de no estar en mi cama. Una luz me deslumbraba. Me costó abrir los ojos. Al
ver el entorno que me rodeaba me asusté. No era mi casa. Era una cueva iluminada por la deslumbrante luz del exterior.
Intenté levantarme. Tenía la espalda agarrotada, como si hubiera estado un mes entero en la misma postura. El erguirme,
pude ver el exterior. Un bosque precioso dominaba la colina delante de la cueva. Me quedé maravillado por esa impresio-
nante vista. Por un breve momento pensé que me encontraba delante de un mar verde intenso, que calmaba solamente al
mirarlo.
Pero mi mente se perturbó al ver que ese gran mar empequeñecía por momentos. Uno a uno los árboles iban cayendo. Me
di cuenta que unas máquinas los estaban talando. No podían hacerlo, era imposible, no podían eliminar tal belleza. Sería
algo inhumano.
 Tomé una decisión muy precipitada. Eché a correr ladera abajo. No pensé en lo que podría pasar. Simplemente eché a
correr con la intención de parar esas máquinas “devora-árboles”. A mi alrededor todo era de color verde difuminado, como
si la tinta que daba color a ese maravilloso paisaje se corriera a mi paso.
Al fin llegué allí donde estaban las máquinas. Para mi eran simple montones de chatarra que querían destruir el bosque,
nada más que eso. Pero parecía que las máquinas no se preocupaban de destruir algo más que árboles.
De pronto me encontré cara a cara con la pala gigantesca de una de esas máquinas. Grité, levanté la cabeza y me di cuen-
ta de que estaba en mi cama.
Suspiré aliviado, todo había sido una pesadilla, volví a dormirme.
                                                                                                                                 22
LA LLAVE DE LOS SUEÑOS
Marta Aynés 1º ESO B



-Mama, ¿pero por qué no?- No dejaba de repetir Carlota.
-Porque ya falta poco para tu cumpleaños, no entiendo por qué lo quieres adelantar.
-Ya, pero tengo tantas ganas que quiero que sea ahora mismo.
-Hija, si digo que no es no y ahora a dormir.
Carlota subió las escaleras enfurecida, no dijo ni buenas noches. Entró en su habitación dio un portazo, cerró la
ventana para que al día siguiente no le molestará la luz e intentó, con mucho esfuerzo, dormir.
Cuando por fin llegó el día de de su cumpleaños, tuvo una fiesta chulísima. Habían venido todos sus amigos de la
escuela y toda su familia a celebrarlo.

Todos los regalos eran extraordinarios pero uno de los que más le asombró fue el de su abuela Alicia, que le rega-
lo una llave de bronce, fina y suave. Ella decía que aquella llave había pasado de su bisabuela a su abuela de esta
a su madre, pero su madre no lo quiso aceptar y ahora era para ella.

No sabía qué decir estaba asombrada pero a la vez curiosa, para qué serviría aquella llave, tendría un tesoro o
era una simple llave de decoración, pero la abuela Alicia no quiso decir nada más sobre la llave misteriosa.

Durante horas, días e incluso semanas había estado intentando averiguar para qué serviría aquella misteriosa
llave, que le dio la abuela Alicia. Probé todas las habitaciones de la casa: la entrada, las habitaciones, el salón y
hasta el garaje, pero no tuvo suerte.

 Pero pensó que tal vez podía aprovechar que la abuela se había ido a China a hacer unas investigaciones sobre el
arroz y su cultivo para probar la llave su casa , además, simplemente estaba delante de mi casa no me podía
costar mucho llegar hasta allí.

Al llegar a la casa de la abuela, con el permiso de mama, probé todas las habitaciones, armarios… Pero entonces
caí en la cuenta de que el lugar favorito de la abuela era el jardín. Pero el jardín no tenia puertas era solo un
jardín en el que la abuela se pasaba todo el verano poniendo las rosas y los claveles, donde los pájaros silbaban a
su alrededor, pero ahora era invierno todas las flores se habían podrido y empapado con el agua de las lluvias y la
nieve, todo estaba feo… pero sí había una puerta, y era la puerta donde la abuela guardaba las semillas.

 La verdad es que había visto muchas veces entrar a la abuela allí pero ella nunca había entrado antes. Ella en-
traba con una llave cierto, pero toda su casa se habría con llaves y todas eran iguales.

Entré en la casita, estaba toda rota, sucia y vieja, hasta la puerta estaba atrancada, olía a semillas, lleno de cajo-
nes viejo y libros sobre plantas.

Al fondo había un armario viejo, pero estaba cerrado con una llave, probé la llave y encajaba perfectamente,
mucho mejor que en todas las otras habitaciones. Dentro del armario había un cartel en el que ponía mas allá de
los sueños y unas cuantas semillas.

Cogí unas semillas para ver lo poco especial que tenían pero de golpe…

La puerta se cerró y todo se volvió azul que era mi color favorito y olía a lasaña que me encantaba desde peque-
ña. Todo estaba lleno de pajaritos y estaban mis amigos y familia, la llave seguía en mi mano agarrada de una
semilla pero lo que más me asombro era que estaba mi padre conmigo.

Mi padre murió cuando tenía 4 años en un accidente de coche. Allí pensé que estaba todo lo que yo siempre había
querido y delante de mí, me estuve un rato mas, pero vino mi hermano pequeño de siete años, él y yo nos llevá-
bamos seis años y vio la llave desde fuera de la caseta de jardín y la sacó, intenté gritarle pero no me oía. Me que-
de allí dentro cerrada aproximadamente unas tres horas.

                                                                                                                    23
Yo estaba llorando y todo lo bueno se había ido ya no olía a lasaña sino a menta podrida y los calcetines de mi
hermano, la habitación se había vuelto de color marrón y mi padre ya no estaba, estaba lleno de ratas y gatos
enfermos me di cuenta que si yo estaba triste todo estaba triste, pero no podía estar feliz pensando que me que-
daría allí mucho rato, es decir par siempre, había oído como mi hermano tiraba la llave por al pozo y ahora esta-
ba cerrada para siempre.

PIP, PIP, PIT…. Me desperté todo había sido un sueño, estaba muy asombrada todo estaba justo como lo había
dejado antes de irme a dormir. Al levantarme de la cama di unos pasos hasta la puerta, pise algo era un tacto
extraño, bajo mi pie había la llave que la abuela me había regalado en mi sueño.




UNA TARDE DE VERANO
Eduard Llasera 1º ESO B


Todos los veranos la familia Rodríguez se marchaba a pasar el verano a un pueblecito del sur de España llamado Jerez
de la Frontera. Era un pueblo tranquilo donde los veranos pasaban con mucho calor y pocas novedades. Pero ese vera-
no sería diferente. El señor y la señora Rodríguez les gustaba este pueblo porque ya de pequeños veraneaban con sus
padres. Santi y Luís eran sus hijos, tenían 13 y 15 años. Santi era el mayor y también el más responsable, en cambio
Luís era muy travieso y despistado. Los dos hermanos tenían una pandilla donde jugaban y se divertían. No eran mu-
chos; estaba: Miguel, un niño pelirrojo lleno de pecas y muy gracioso. Juan, moreno y con un acento muy gracioso y
Clara la chica menos chica que puede existir. A todos les gustaba ir a la piscina y jugar allá hasta la hora de la comida,
y por las tardes, cuando el sol no quemaba, cogían las bicicletas y se iban a descubrir caminos y lugares cercanos de la
zona.
Una tarde, como otra cualquiera, quedaron en la plaza del pueblo para salir con sus bicis hacia un monte bastante
cercano, y merendar allá. Miguel traía una pelota y Clara unas cuerdas, para jugar al fútbol o hacer algún columpio…
Cuando ya terminaron de merendar se empezó a nublar, y sin darse mucha cuenta empezó a llover muy fuerte. Mi-
guelito estaba muy asustado porque le daban miedo los truenos, pero Santi le explicó que no tenía que tener miedo, ya
que los truenos eran solamente el ruido de las nubes al chocar, y eso no les podía hacer daño. Lo malo llegó después,
cuando empezaron a cae relámpagos. Los cinco niños buscaron un refugio por el bosque, y se metieron dentro de una
gruta. Estaban empapados y nerviosos porque nunca ninguno había vivido una situación así. Santi llevaba un móvil,
pero donde estaban no había cobertura, intentó enviar un MSM de emergencia sin éxito. Luís le notó que estaba pre-
ocupado y le propuso ir con su bici a buscar ayuda, ya que era muy rápido y no tenía miedo de la tormenta.
Clara estaba tranquila y emocionada, a ella le encantaban las tormentas y también¡ las aventuras! Santi decidió que
Luís tenía razón, alguno de ellos había de bajar al pueblo a pedir ayuda. Cuando Luís iba a coger su bici un relámpago
cayó, y el tronco de un árbol les tapó la salida de donde estaban. La situación se empezaba a complicar, ahora no solo
se protegían de la lluvia, sino que se encontraban atrapados sin poder salir. Clara, Luís, Santi y el pobre Miguel se que-
daron mudos, hasta que Miguel digo –Ahora sí que no podré volver a ver a mi mama nunca más. – Santi lo fue a conso-
lar explicándole que, en cuanto los padres de cada uno de ellos, se dieran cuenta de que no volvían a casa, los irían a
buscar. De todas formas, Santi también estaba asustado.
En seguida dejó de llover y como estaban en el mes de Agosto salió el sol. Con el sol lo vieron todo más claro y les pa-
reció que, entre el tronco que había caído, quedaba un pequeño espacio donde Miguel se podía deslizar y salir a fuera
para buscar ayuda. Miguel no quería, le daba miedo salir solo, pero entre todos lo convencieron de que era la única
solución. Miguel se rascó toda la espalda, pero finalmente pudo salir. Una vez a fuera cogió su bici y se marchó como
un rayo hacia el pueblo. Estaba tan nervioso que no notaba las lagrimas ni se daba cuenta que pedaleaba tan rápido
que no hacia ni falta porque estaba en una vajada .
Al fin llegó al pueblo y se encontró con el coche de la policía; Miguel nada más ver a los agentes los paró con las manos
y entrecortadamente les explicó todo lo que había sucedido. La policía llamó a los padres de los niños avisándolos de
lo ocurrido. En seguida los fueron a buscar con Miguel al frente, indicando el camino. Los encontraron sanos y salvos.
Los chicos no olvidaron nunca “la tarde de verano” que pasaron. 
                                                                                                                       24
PAPIROFOBIA 
Sara Mendavia 1ºº ESO A 



Al salir de su casa aquella mañana, Lorenzo sabía 
que nunca volvería atrás. El día anterior había sido 
su cumpleaños (había cumplido ocho años)y había 
sido un día muy triste. Como regalo había pedido 
una cosa que él quería desde hace mucho tiempo: 
unas zapatillas de fútbol. Por desgracia, tenía muy 
pocas oportunidades de hacer fútbol (aparte de la 
hora de gimnasia).                                        lo llevaba de su casa a la ciudad vio una tienda de 
Le habría gustado ser de un equipo de fútbol profe‐       zapatillas de fútbol. Entró y vio unas que el gustaron 
sional de su categoría.                                   y las intentó coger, pero la chica de la tienda le dijo 
Muchos fines de semana sus compañeros iban con            que se fuera con sus padres y él le contestó que es‐
sus padres al campo, pero él no. Ni a su padre ni a su    taba en la otra sección y sin saber por qué salió co‐
madre les gustaba salir de la ciudad. A su madre le       rriendo de la tienda. <El parque está mucho mejor> 
daban miedo los ratones y su padre era, muy pere‐         pensó y así se fue al parque. Tenía mucha hambre 
zoso. De modo que se pasaban todos los fines de           cuando recordó que al otro lado del parque había 
semana en casa, leyendo.                                  una máquina de comida. Se compró unas galletas e 
Cuando llegó la hora de los regalos de cumpleaños         intentó buscarse un banco libre y lo encontró con 
Lorenzo cogió el paquete de su madre y por lo que         otro anciano a su lado, al oír el crujido de las galletas 
pesaba no podía ser nada bueno. Lo desenvolvió            el anciano levanto la cabeza y preguntó:‐¿Quién 
lentamente y en lugar de las zapatillas de fútbol se      eres?‐ y Lorenzo le respondió:‐soy Lorenzo‐ a lo que 
encontró con unos libros. No pudo aguantar su tris‐       el anciano pregunto: ‐¿Eres un niño?‐ 
teza y se echó a llorar.                                  ‐Sí‐ contesto Lorenzo 
‐Querido no llores, ahora‐ le decía su madre‐llorarás     ‐¿Por qué no estás en la escuela?‐ 
después de haberlos leído.                                ‐Hoy la profesora estaba enferma‐dijo Lorenzo 
‐Mira‐ le decía su padre con tono de invitación‐          El anciano permaneció en silencio durarte un mo‐
también hay ilustraciones de colores‐                     mento ‐ Sabes, siempre que me encuentro a un niño 
Desde su nacimiento en su cumpleaños solo le rega‐        por la mañana siempre pienso que se ha escapado 
laban libros.                                             de casa‐ <menos mal que es ciego> pensó Leopoldo 
Poco después su madre le invitó a soplar las velas de     porque notaba que sus mejillas se estaban poniendo 
la tarta y Lorenzo les respondió que las apagarán         coloradas. 
ellos.                                                    ‐¿Y sabes por qué lo pienso?‐siguió diciendo el an‐
El año anterior su madre lo llevó al psicólogo. El        ciano‐porque yo a tu edad me escapé de casa 
doctor le hizo muchas preguntas y le pidió que juga‐      ‐¿De verdad?‐ 
ra con unos cubitos de plástico y al final con un tono    ‐Si era muy infeliz con mi familia así que me fui. 
serio dijo:‐ “papirofobia “es una leve enfermedad         ‐¿Y donde dormía?‐ 
muy nueva que trata de que los niños les tienen           ‐No te lo vas a creer, pero aunque no era muy mayor 
manía a los libros. La culpa mi querida señora es de      me embarqué en un buque‐ 
los videojuegos, la televisión…Sáqueselos oblíguele       ‐¿Cómo grumete?‐ 
a leer, a usar la cabeza, y verá como en pocos meses      ‐Así es, como grumete‐ 
tendrá un increíble mejoría. Al subir al coche Loren‐     Después de eso el anciano empezó a contarle su 
zo dijo que él veía poco la tele, pero su madre le        vida. Había dado la vuelta al mundo dieciocho ve‐
contestó que lo que decía el doctor era lo que se         ces. Viajando alrededor de la tierra, le habían suce‐
había de hacer.                                           dido cosas extraordinarias: había cazado ballenas, 
Esa misma noche tuvo un sueño que le horrorizo:           combatido contra piratas del mar de China… 
estaba con su bici y al cabo de un minuto se le apa‐      Hasta que llegó a Mongolia ‐Una tribu de rebeldes 
rece un monstruo hecho de libros. Agitaba las ma‐         me tomó como espía y me quitó la vista con una 
nos hechas con novelas policiacas.                        espada en llamas. 
Por la mañana, antes de que sus padres se desperta‐       ‐Espantoso‐ dijo Lorenzo 
ran, Lorenzo se escapó de casa. Al bajar del bus que      ‐Sí, fue realmente muy espantoso‐pero sabes qué, 

                                                                                                                 25
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011
Vanguardia literaria eso 2011

Más contenido relacionado

La actualidad más candente

Construyo mi proyecto de vida
Construyo mi proyecto de vidaConstruyo mi proyecto de vida
Construyo mi proyecto de vidaAngel1711
 
Universidad agraria del ecuador proyecto de vida tkm.. m
Universidad agraria del ecuador proyecto de vida tkm.. mUniversidad agraria del ecuador proyecto de vida tkm.. m
Universidad agraria del ecuador proyecto de vida tkm.. mDennys Marlon Tierra Alvarado
 
Graduación de sexto (11 12)
Graduación de sexto (11 12)Graduación de sexto (11 12)
Graduación de sexto (11 12)baezafgt
 
Carta despedida[1][1]
Carta despedida[1][1]Carta despedida[1][1]
Carta despedida[1][1]rhdez2
 
Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014
Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014
Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014CEIP TIERRA DE PINARES
 
Despierta Papa Despierta
Despierta Papa DespiertaDespierta Papa Despierta
Despierta Papa DespiertaLuis Alvarado
 
00g discurso de graduación de infantil
00g discurso de graduación de infantil00g discurso de graduación de infantil
00g discurso de graduación de infantilM Jesus Yebenes
 
Un pequeño recuerdo
Un pequeño recuerdoUn pequeño recuerdo
Un pequeño recuerdofjppcamino
 
Discurso de despedida a los alumnos de septimo grado
Discurso de despedida a los alumnos de septimo gradoDiscurso de despedida a los alumnos de septimo grado
Discurso de despedida a los alumnos de septimo gradoguillermocoronel10
 

La actualidad más candente (18)

La Gaceta del Daoíz. Curso 2013-2014
La Gaceta del Daoíz. Curso 2013-2014La Gaceta del Daoíz. Curso 2013-2014
La Gaceta del Daoíz. Curso 2013-2014
 
Proyecto de vida
Proyecto de vidaProyecto de vida
Proyecto de vida
 
Periodico 9
Periodico 9Periodico 9
Periodico 9
 
Construyo mi proyecto de vida
Construyo mi proyecto de vidaConstruyo mi proyecto de vida
Construyo mi proyecto de vida
 
Anuario gabriela
Anuario gabrielaAnuario gabriela
Anuario gabriela
 
Discurso
DiscursoDiscurso
Discurso
 
Universidad agraria del ecuador proyecto de vida tkm.. m
Universidad agraria del ecuador proyecto de vida tkm.. mUniversidad agraria del ecuador proyecto de vida tkm.. m
Universidad agraria del ecuador proyecto de vida tkm.. m
 
Proyecto de vida
Proyecto de vidaProyecto de vida
Proyecto de vida
 
Graduación de sexto (11 12)
Graduación de sexto (11 12)Graduación de sexto (11 12)
Graduación de sexto (11 12)
 
Carta despedida[1][1]
Carta despedida[1][1]Carta despedida[1][1]
Carta despedida[1][1]
 
Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014
Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014
Discurso graduación sexto_primaria_junio_2014
 
Despierta Papa Despierta
Despierta Papa DespiertaDespierta Papa Despierta
Despierta Papa Despierta
 
Cartilla Didactica
Cartilla DidacticaCartilla Didactica
Cartilla Didactica
 
00g discurso de graduación de infantil
00g discurso de graduación de infantil00g discurso de graduación de infantil
00g discurso de graduación de infantil
 
Un pequeño recuerdo
Un pequeño recuerdoUn pequeño recuerdo
Un pequeño recuerdo
 
Proyecto de vida
Proyecto de vidaProyecto de vida
Proyecto de vida
 
Discurso de despedida a los alumnos de septimo grado
Discurso de despedida a los alumnos de septimo gradoDiscurso de despedida a los alumnos de septimo grado
Discurso de despedida a los alumnos de septimo grado
 
Discurso de despedida
Discurso de despedidaDiscurso de despedida
Discurso de despedida
 

Similar a Vanguardia literaria eso 2011

Proyecto de vida dayana carrillo
Proyecto de vida dayana carrilloProyecto de vida dayana carrillo
Proyecto de vida dayana carrilloStalin Alcaciega
 
Periodico 10
Periodico 10Periodico 10
Periodico 10lolosan10
 
Revista 20112 secundaria internet
Revista 20112 secundaria internetRevista 20112 secundaria internet
Revista 20112 secundaria internethomelink
 
Proyecto de vida christian caiza
Proyecto de vida christian caizaProyecto de vida christian caiza
Proyecto de vida christian caizaJose Basantes
 
Sebas proyecto t9
Sebas proyecto t9Sebas proyecto t9
Sebas proyecto t9Sa7780
 
Proyecto de aula de la asignatura proyecto de vida
Proyecto de aula de la asignatura proyecto de vidaProyecto de aula de la asignatura proyecto de vida
Proyecto de aula de la asignatura proyecto de vidaSoniarcos
 
Jersson barriga c-301_-_ ( yo soy mi mejor trabajo )
Jersson barriga c-301_-_ ( yo soy mi mejor trabajo )Jersson barriga c-301_-_ ( yo soy mi mejor trabajo )
Jersson barriga c-301_-_ ( yo soy mi mejor trabajo )Jersson Barriga
 
Microsoft word proyecto de vida software (1)
Microsoft word   proyecto de vida software (1)Microsoft word   proyecto de vida software (1)
Microsoft word proyecto de vida software (1)Steven Chacha
 
Proyecto de vida zulay universidad 1
Proyecto de vida zulay universidad 1Proyecto de vida zulay universidad 1
Proyecto de vida zulay universidad 1Félix Bravo Faytong
 
Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013
Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013
Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013beatarafaela23
 
Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013
Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013
Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013beatarafaela23
 
Plan de Vida Universidad del Buen Vivir
Plan de Vida Universidad del Buen VivirPlan de Vida Universidad del Buen Vivir
Plan de Vida Universidad del Buen VivirColombo Arteaga Paucar
 

Similar a Vanguardia literaria eso 2011 (20)

Discurso
DiscursoDiscurso
Discurso
 
Proyecto de economia
Proyecto de economiaProyecto de economia
Proyecto de economia
 
Proyecto de vida dayana carrillo
Proyecto de vida dayana carrilloProyecto de vida dayana carrillo
Proyecto de vida dayana carrillo
 
Periodico 10
Periodico 10Periodico 10
Periodico 10
 
Plan de vida.1
Plan de vida.1Plan de vida.1
Plan de vida.1
 
Revista 20112 secundaria internet
Revista 20112 secundaria internetRevista 20112 secundaria internet
Revista 20112 secundaria internet
 
Proyecto de vida christian caiza
Proyecto de vida christian caizaProyecto de vida christian caiza
Proyecto de vida christian caiza
 
Sebas proyecto t9
Sebas proyecto t9Sebas proyecto t9
Sebas proyecto t9
 
Proyecto de aula de la asignatura proyecto de vida
Proyecto de aula de la asignatura proyecto de vidaProyecto de aula de la asignatura proyecto de vida
Proyecto de aula de la asignatura proyecto de vida
 
Jersson barriga c-301_-_ ( yo soy mi mejor trabajo )
Jersson barriga c-301_-_ ( yo soy mi mejor trabajo )Jersson barriga c-301_-_ ( yo soy mi mejor trabajo )
Jersson barriga c-301_-_ ( yo soy mi mejor trabajo )
 
Proyecto de economia
Proyecto de economiaProyecto de economia
Proyecto de economia
 
Microsoft word proyecto de vida software (1)
Microsoft word   proyecto de vida software (1)Microsoft word   proyecto de vida software (1)
Microsoft word proyecto de vida software (1)
 
Proyecto diego
Proyecto diegoProyecto diego
Proyecto diego
 
Proyecto de vida zulay universidad 1
Proyecto de vida zulay universidad 1Proyecto de vida zulay universidad 1
Proyecto de vida zulay universidad 1
 
Proyecto de vida
Proyecto de vidaProyecto de vida
Proyecto de vida
 
Mi Paso por el Colegio
Mi Paso por el ColegioMi Paso por el Colegio
Mi Paso por el Colegio
 
Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013
Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013
Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013
 
Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013
Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013
Celebracion de accion de gracias y fin de curso2013
 
Autobiografía
AutobiografíaAutobiografía
Autobiografía
 
Plan de Vida Universidad del Buen Vivir
Plan de Vida Universidad del Buen VivirPlan de Vida Universidad del Buen Vivir
Plan de Vida Universidad del Buen Vivir
 

Más de homelink

Revista literaria 2015
Revista  literaria 2015Revista  literaria 2015
Revista literaria 2015homelink
 
Petit junio 15
Petit junio 15Petit junio 15
Petit junio 15homelink
 
Petit Espai - Març 2015
Petit Espai - Març 2015Petit Espai - Març 2015
Petit Espai - Març 2015homelink
 
Petit espai - dec 2014
Petit espai - dec 2014Petit espai - dec 2014
Petit espai - dec 2014homelink
 
Hábitos de automomía
Hábitos de automomíaHábitos de automomía
Hábitos de automomíahomelink
 
Programa "leading program BCN 2014"
Programa "leading program BCN 2014"Programa "leading program BCN 2014"
Programa "leading program BCN 2014"homelink
 
Revista 2014 Primaria
Revista 2014 PrimariaRevista 2014 Primaria
Revista 2014 Primariahomelink
 
Petit junio 14
Petit junio 14Petit junio 14
Petit junio 14homelink
 
Escuela de la india
Escuela de la indiaEscuela de la india
Escuela de la indiahomelink
 
PETIT ESPAI Març 2014
PETIT ESPAI Març 2014PETIT ESPAI Març 2014
PETIT ESPAI Març 2014homelink
 
La Vanguardia Literaria (primaria)
La Vanguardia Literaria (primaria)La Vanguardia Literaria (primaria)
La Vanguardia Literaria (primaria)homelink
 
Petit Espai - Març 2013
Petit Espai - Març 2013Petit Espai - Març 2013
Petit Espai - Març 2013homelink
 
PETIT ESPAI - Desembre 2012
PETIT ESPAI - Desembre 2012PETIT ESPAI - Desembre 2012
PETIT ESPAI - Desembre 2012homelink
 
Revista 2012 primaria
Revista 2012  primariaRevista 2012  primaria
Revista 2012 primariahomelink
 
Petit espai junio 12
Petit espai junio 12Petit espai junio 12
Petit espai junio 12homelink
 
Petit marzo 2012
Petit marzo 2012Petit marzo 2012
Petit marzo 2012homelink
 
Petit diciembre 11
Petit diciembre 11Petit diciembre 11
Petit diciembre 11homelink
 
Petit espai junio 2011
Petit espai junio 2011Petit espai junio 2011
Petit espai junio 2011homelink
 

Más de homelink (20)

Revista literaria 2015
Revista  literaria 2015Revista  literaria 2015
Revista literaria 2015
 
Petit junio 15
Petit junio 15Petit junio 15
Petit junio 15
 
Petit Espai - Març 2015
Petit Espai - Març 2015Petit Espai - Març 2015
Petit Espai - Març 2015
 
Petit espai - dec 2014
Petit espai - dec 2014Petit espai - dec 2014
Petit espai - dec 2014
 
Hábitos de automomía
Hábitos de automomíaHábitos de automomía
Hábitos de automomía
 
Programa "leading program BCN 2014"
Programa "leading program BCN 2014"Programa "leading program BCN 2014"
Programa "leading program BCN 2014"
 
Revista 2014 Primaria
Revista 2014 PrimariaRevista 2014 Primaria
Revista 2014 Primaria
 
Petit junio 14
Petit junio 14Petit junio 14
Petit junio 14
 
UCMAS
UCMASUCMAS
UCMAS
 
Cas 13 15
Cas 13 15Cas 13 15
Cas 13 15
 
Escuela de la india
Escuela de la indiaEscuela de la india
Escuela de la india
 
PETIT ESPAI Març 2014
PETIT ESPAI Març 2014PETIT ESPAI Març 2014
PETIT ESPAI Març 2014
 
La Vanguardia Literaria (primaria)
La Vanguardia Literaria (primaria)La Vanguardia Literaria (primaria)
La Vanguardia Literaria (primaria)
 
Petit Espai - Març 2013
Petit Espai - Març 2013Petit Espai - Març 2013
Petit Espai - Març 2013
 
PETIT ESPAI - Desembre 2012
PETIT ESPAI - Desembre 2012PETIT ESPAI - Desembre 2012
PETIT ESPAI - Desembre 2012
 
Revista 2012 primaria
Revista 2012  primariaRevista 2012  primaria
Revista 2012 primaria
 
Petit espai junio 12
Petit espai junio 12Petit espai junio 12
Petit espai junio 12
 
Petit marzo 2012
Petit marzo 2012Petit marzo 2012
Petit marzo 2012
 
Petit diciembre 11
Petit diciembre 11Petit diciembre 11
Petit diciembre 11
 
Petit espai junio 2011
Petit espai junio 2011Petit espai junio 2011
Petit espai junio 2011
 

Vanguardia literaria eso 2011

  • 1. LA VANGUARDIA LITERARIA (SECUNDARIA) CURS 2010-2011 ESCOLA INTERNACIONAL LAIE
  • 2. CONTINGUT EDITORIAL HIMNE L DISCURS DE GRADUACIÓ legaron las ansia- DE 2n DE BATXILLERAT das vacaciones. Pa- DISCURS DE GRADUACIÓ rece que no queréis DE 4t D’ESO saber nada del cole- gio porque ¡estáis descan- sando! Pero aún así, aquí FRUITES tenéis los pequeños tesoros que habéis hecho a lo largo DIETARI del curso. A través de vuestros escri- HALLOWEEN tos habéis reflejado la vida NARRATIVA del cole, y todos los días es- peciales que hemos vivido. CONTES Todos y cada uno de ellos merecen la pena, en ellos se SANT JORDI ve vuestra desbordante ima- ginación, el cuidado especial PROSA para que el texto salga per- POESIA fecto. Sólo con que le pong- áis un mínimo de atención os daréis cuenta de lo bien que lo habéis pasado escribién- dolos. Y esta corriente de simpatía os llegará en cuan- to los leáis. Ya contaréis a la vuelta. Feliz verano.
  • 3. GRUP D’ESCOLES SAS L’HIMNE L’esperit de la nostra escola Construirà la il·lusió del futur Pas a pas ens formem per la vida Que demà haurem d’afrontar No oblidem els valors que ens ensenyen No oblidem els amics de veritat Treballem tots units a les aules Professors i alumnes plegats Endavant companys, endavant Enllacem les nostres mans Caminem cap a un nou món que ajudarem a millorar Caminem cap a un nou món perquè tothom en formi part L’esperit de la nostra escola Construirà la il·lusió del futur Ser persones és la nostra fita Això és el més important Lluitarem fermament per difondre Els principis que ens han ensenyat De treball, amistat i honradesa Que aprenem les escoles Sas Endavant companys, endavant Enllacem les nostres mans Caminem cap a un nou món que ajudarem a millorar Caminem cap a un nou món perquè tothom en formi part 2
  • 4. Una vez alguien dijo que solo las personas A pesar de las ganas de ir a la universidad, lo suficientemente locas como para pensar siempre hay cosas que echaremos en falta, que pueden cambiar el mundo son al final esos pequeños detalles que se vuelven va- las únicas realmente capaces de hacerlo. liosos recuerdos: los chistes fáciles de Gui- Nosotros nos consideramos esos pequeños llem, las caras de los lunes a primera hora, locos que hemos querido cambiar las cosas, los mucho hablar y poco hacer, los desayu- hacerlas diferentes y que, aunque en algu- nos de Paula, las aportaciones de Laia en nas ocasiones, no nos creyeron capaces o filosofía, los sustos de Júlia, los "huele fa- pareció que no nos pondríamos de acuerdo, tal" de Ale... siempre hemos conseguido todo lo pro- Nos gustaría también compartir este mo- puesto: festivales interminables, rutas sal- mento con todos aquellos compañeros que vajes, carnavales originales, películas de a pesar de no estar aquí arriba, para noso- óscar, presentaciones de trabajos, debates y tros es como si lo estuvieran, porque lo excursiones... Y esta vez nuestra gradua- mejor de todo es que no solamente nos lle- ción no va a ser menos. vamos a grandes amigos sino que también Como somos esos pequeños locos que no grandes personas en nuestro corazón. nos conformamos con lo establecido, este Se suele decir que una graduación marca el discurso no se va a quedar atrás. Sobretodo final de una etapa, nosotros somos afortu- os queremos dar las gracias a familiares, nados de decir que ha sido una grandísima amigos y profesores por confiar en nues- etapa; pero esto para nosotros no es una tras capacidades, apoyarnos y aguantarnos. puerta que se cierra, es una ventana que se Empezamos hace ya dos años, todavía pare- abre. ce como si fuera ayer el mismo el dia en Si nos tenemos que quedar con lo mejor, yo que nuestros sueños comenzaban a surgir. me quedo con el esfuerzo, la pasión, el tra- Éramos, o mejor dicho, seguimos siendo bajo, las ganas, la felicidad, los chistes, la jóvenes emprendedores con ganas de co- perseverancia, las ganas de tirar la toalla y mernos el mundo pase lo que pase. Tene- de no hacerlo y de haber demostrado de lo mos confianza y fe en nosotros mismos y que realmente somos capaces. sabemos que lo que nos proponemos lo Bachillerato, por fin lo tenemos, aunque pa- conseguimos, siempre y cuando trabajemos ra muchos sea difícil de creer, sí, TODOS juntos. lo conseguimos, después de dos duros años Porque a pesar de ser muy diferentes y con de preparación, estrés y agobio... después ideas muy distintas sabemos que a veces de innumerables pruebas, evoluciones, llo- podemos llegar a discutir y enfrentarnos ros y decepciones. Hemos conseguido entre nosotros pero aún así sabemos que en aguantar, resistir pero sobretodo reír. estos últimos años nos hemos conocido, nos hemos aguantado y hemos compartido muchas experiencias que pocos olvidare- mos. LA CLASE DE 2º DE BACHILLERATO 3
  • 5. Albert Aguilar 2º ESO A Soy redondo y duro. Soy peludo pero no pincho. Nazco del cielo en los brazos de mi madre. El día que me gradúe y pese mucho, mi madre me dejará libre pero cuidado, ese día no paséis a visitarme que un chichón os dejaré de recuerdo. El día que me encuentren, decapitado acabaré, pero el zumo que se llevará, su alegría lle- nará. Mi zumo da energía y lo necesitarás porque el esfuerzo que haréis, para abrirme. Es descomunal que a veces la gente me confunda con una bola de bolos por los tres agujeritos que tengo. Yo no uso la cabeza para pensar sino para golpear. Soy una fuente de alimentación porque aparte de que llevo líquidos también llevo carne. Si algún día os perdéis y acabáis en una isla desierta, yo seré vuestro amigo aunque si me queréis bien sano antes tendréis que escalar. En ese momento no tendré pelo. Solo seré verde como un duende. Soy un multiusos porque aparte de alimento puedo cubrir ciertas partes del cuerpo así que si no tenéis ropa, ya sabéis dónde encontrarme. Llevo muchas vitaminas y se me da muy bien rodar. En una bajada soy más rápi- do que una moto aunque luego no se cómo frenar. Eso ha sido todo sobre mí y ya sabéis dónde encontrarme en caso de emergencias. El kiwi María Belenguer 2º ESO B Soy redondo y marrón por fuera y de dentro soy verde y tengo muchas pecas, pero, ¡Por favor! qué feo que soy. A muchos humanos no les suelo gustar mucho, pero mejor para mí porque así vivo más. Los humanos me plantan y empiezan mi vida, me abonan, me cultivan y cuando maduro un poco me comen y acaban con mi vida. Soy bueno cuando estoy al punto, ni muy verde ni muy maduro. No suelo tener mucho éxito ni pretendien- tes en los humanos, porque soy tímido, un poquito acido y tengo muchas vitaminas para curar los resfriados. Me crío en zonas más bien cálidas, en un árbol muy frondoso y voy madurando poco a poco. Se me come como fruta y también acompañando cosas saladas como ensaladas. Hay muchos humanos que no conocen mi helado, pero ellos se lo pierden porque esta buenísimo. EL MELÓN Marc Olmedo 2º ESO A Hola, adivina adivinanza, soy verde por fuera y blanco por dentro, me reproduz- co mediante semillas que tengo dentro. Me confunden con una pelota de rug- by, pero al cogerme ya notan la diferencia. ¿Quién soy? Soy el melón, una fruta muy rica y que siempre apetece. Soy de verano, ya que hidrato mucho a la gente y tengo un sabor dulce y agradable. Puedes cortarme a trocitos y preparar conmigo ensaladas ó macedonias, también puedes comer- me a mordiscos, ó preparar conmigo una riquísima sopa fría. Aunque como he dicho antes soy fruta de verano, también puedes comerme en invierno ya que me impor- tan de otros países. Resulto imprescindible a niños y mayores, ya que les aporto muchísimas vitaminas y minerales. !Ah , y ni pizca de grasa! , porque soy súper-ligero. La gente disfruta mucho comiéndome, porque al meterme en su boca, se les hace agua, ¡es impresionante! En definitiva, creo que en los dos sentidos, ¡estoy buenísimo! 4
  • 6. LA SANDÍA Carlos Aparicio 2º ESO B De todas las frutas que me gustan, creo que a la que más me pa- rezco es a la sandía. Una de las cosas es que, aunque hay sandía todo el año, la mejor época es en verano, que es cuando nací yo. La sandía crece en una planta al aire libre, en la misma planta hay otras sandías que crecen todas juntas, a mí también me gusta estar al aire libre y con todos mis amigos. Su forma es redonda como la pelota de fútbol, mi deporte favori- to, es una fruta que siempre la tendría en mis manos para comer, igual que la pelota siempre me gustaría tenerla en mis manos, ya que en el equipo de fútbol que juego soy el portero y eso quiere decir que no me marcarían goles. Su interior es de color rojo, es como yo me pongo muchas veces por mi timidez, cuando me dicen algo dentro de mi noto un calor y me pongo colorado, y por fuera su piel es verde, muy dura y muy frágil a la vez, porque si se cae se rompe en pedazos. Mi manera de ser es fuerte, pero mi timidez me hace ser blando y a veces lo pasó muy mal (no me rompo). La sandía está llena de pepitas, todas están juntas, es como tener a todos mis amigos junto a mí, es como si estu- viéramos todo el día juntos en lugar fresco y divirtiéndonos, igual que el interior de la sandia muy refrescante. LA MANDARINA Carmina Matachana 2º ESO A Soy la mandarina, soy naranja y muy rrrrrica. Puedo ser muy pe- sada de pelar, pero la bomba está ¡dentro! Dicen que mi nombre viene de China o de Argentina… Es más probable que venga de China porque allí algunos hablan mandarín. Mis amigos, los por- tugueses, me trajeron aquí, a España, y vosotros los españoles me llevasteis a América, largo viaje el mío… La gente dice que me parezco a la naranja pero ¡nada que ver! La naranja es rechonchona y yo… más pequeña pero dicen que contra más pequeño mas sabor! Mi olorcito, es tremendo, no os podréis resistir. Mis épocas de oro son el invierno y el otoño. Te puedo ayudar a salir de un resfriado, muy típicos de estas épocas. Le gusto tanto a la gente que hasta me ponen de nombre en marcas conocidas como “mandarina duck”, en perfu- mes, batidos, etc. Mi nombre viene del color de los trajes de los mandarines unos gobernadores. También existen chistes donde aparezco, por ejemplo: -Un cordobés arriba de una higuera, y otro que pasa le pregunta... -¡¡Che, Cordobés!!! ¿Qué hace ahí arriba...? - Estoy comiendo mandarinas... - Pero si eso es una higuera… - Y a mí que me importa, si las mandarinas las traigo en el bolsillo.... Ahora vamos a hablar de mi familia china: Todas las personas somos muy parecidas. Todos los chinitos tienen el pelo liso y muy negro, los ojos rasgados y la nariz pequeña. Son muy alegres y celebran muchas fiestas como el Año Nuevo 4.708 (para nosotros 2.010), es el Año del Tigre. La mandarina es la mejor golosina y también, muy buena medicina. 5
  • 7. EL MELOCOTÓN: Berta Gómez 1º ESO B En el árbol todo el día me dejan madurar. Soy redondo y de un color naranja e incluso algunas veces con alguna tonalidad de rojo. Mi vida, a veces, puede llegar a ser un poco aburrida, pero también pue- de ser ¡muy, pero que, muy divertida! Cuando ya he madurado me cogen del árbol y me ponen en cajas, en este momento me separan de mis amigos... Pero conozco melocotones nuevos. Más tarde me reparten en las tiendas, a ver a ver cuál me tocará. Finalmente, ya he llegado a mi nuevo hogar. Espero que sean buena gente, y a ver quién y cómo son las otras frutas. Ahora estoy colocado en una cesta en la frutería, es hora de pasarlo bien. Podemos cantar con los plátanos de al lado, que por cierto son muy simpáticos, o buscar algún melocotón guapo... Alrededor de las siete o las ocho ya empieza a oscurecer por lo tanto ya es hora de ir a dormir... ¡Buenas noches! ¡Buen día! ¿Qué vamos a hacer hoy? Puede que hoy alguien se nos lleve en su casa, ¡Qué emoción! Pues sí, a media tarde ha venido una señora junto con su marido, me han mirado y han dicho: - mmm... ¡Qué melocotones, qué pinta tienen! Y, sí, efectivamente me han llevado a su casa, a ver qué casa me va a tocar. ¡Qué suerte! Me ha tocado una casa chulísima, y los señores tienen dos hijos muy simpáticos. Espero que cuando me coman guarden mi corazón y lo planten en el jardín, de esta forma yo podré tener mi propia familia de melocotones. PALOSANTO – CAQUI Ariadna Ruiz 2º ESO B Yo soy un palosanto, pero también me llaman caqui. No soy muy común en todo el año solo salgo en la temporada de otoño. Cuando me comes sientes un cosquilleo en la barriga. Me dicen que soy muy, muy dulce. Mi piel no se come, es áspera y si te la comes es muy amarga, es lisa, fi- na y lustrosa. Pero por dentro es muy diferente, soy dulce y jugosa. Tengo unos huesos en mi interior, como unos tres o cuatro, depende. Y también tengo semillas. Mi padre es un palosanto, se llama igual que yo. En realidad, toda mi familia se llama igual. Mi color es un color anaranjado o amarillento depende del tiempo. Soy originaria de China y Japón. Mi mejor época es desde finales de octubre hasta febrero, ¡Es cuando me puedes encontrar más rica que nunca! Mi forma es redonda, similar a un tomate. Tengo una textura semejante a la mermelada. Mi sabor es algo parecido a una mezcla de melocotón, albaricoque y pera. Debo de estar bien madura para mi consumo, sino estoy mala. 6
  • 8. No perdono... Isaac Sené 4º ESO A No perdono la hipocresía, la traición ni la compasión, ya que todas ellas desgarran mi corazón. No perdono el rechazo a un abrazo, ya que ello signifi- ca la ruptura de nuestro lazo, como hermanos o como esposa, como padre o como madre, da igual quien seas pero no lo rechaces, porqué a mi mal haces... Siempre perdono a mis enemigos pero nunca olvido sus nombres, ya que ellos me atacaron y quisieron hundirme sin razón. No perdono a los opresores de mi libertad y les doy el privilegio de mi odio y falsedad, ya que ellos no me- recen mi bondad. Digo sí a… No perdono a esta humanidad que ha destrozado toda su realidad. No perdono a esos que arrebatan y destru- Alexia Martínez 4ºESO A yen vidas sin piedad y a ellos los mataba sin apenas rechistar... Digo sí al amor, a la amistad, a la confianza, a Finalmente no perdono la desigualdad ya que ella nos sonreír, a gritar y saltar de alegría, a reír hasta marca de verdad... llorar, a comer chocolate, a leer un buen libro, a mirar series de televisión, a saber que decir en los momentos oportunos, a saber consolar a alguien, a ayudar a los demás, a no ser cruel, a creer en co- Digo sí a…  sas posibles o tal vez no tan posibles, a desear, a Patricia Cañadas 4º ESO A  soñar e intentar cumplir tus sueños, a la dignidad, a tener paciencia, a la paz… Resumiendo, digo sí a ser feliz. Conozco la historia de un bebé que no quería salir de  la  barriga  de  su  madre,  se  llamaba  David.  Él  tenía  miedo  del  exterior,  pensaba  que  si  salía  se  podría  morir más fácilmente… Entonces otros bebés lo conven‐ cieron de que el mundo del exterior era mejor ya que  jugaría con otros bebés, vería a su madre, crecería y  se haría mayor…  David no estaba muy convencido… Ya que él estaba muy  a  gusto  en  la  barriga  de  su  madre,  y  no  quería  cre‐ Digo sí a…  cer. Los otros bebés que eran los únicos que se pod‐ ían  comunicar  con  él,  lo  que  hicieron  fue  mostrarle  Xènia Rosales 4º ESO B  cómo  era  su  familia…  Cuando  la  madre  ya  tenía  que  romper  aguas,  David  se  vio  preparado  para  salir  y  dijo sí a nacer, a crecer… junto a su familia que lo  Ahora  es  el  momento  de  acordarte  de  todos  quería mucho.  los momentos a los que dirías SI por ellos. Di‐ go  sí  a  todos  los  momentos  divertidos  en  los  que todos hemos pasado.  Digo sí a las fiestas.  Digo sí a los dibujos animados.  Te admiro por… Digo sí a todos los días de verano.  Julián Hornos 4º ESO A Digo sí a todo, lo divertido, lo emocionante, a  todas  aquellas  películas  con  los  amigos,  a  la  Admiro a mi hermano. La verdad es que desde muy pequeños jugába- nieve  y  a  la  hoguera,  que  en  invierno  encen‐ mos juntos a todo, nos montábamos nuestras historias con muñecos y demos.  pistolas. Yo siempre lo he admirado porque siempre ha sido el mejor en Digo sí a los amigos, aquellos verdaderos que  todo, en fútbol, en básquet, en todos los deportes, y como él desde pe- están  contigo  en  todos  los  momentos,  los  queño ha estado jugando a fútbol siempre lo he ido a ver a los entrenos, buenos y los malos,  los partidos. Además de jugar bien a este deporte, estaba en los mejores clubes y en las mejores categorías de futbol, por lo tanto al jugar contra Digo sí a muchas cosas, pero sobre todo digo  el Barça, el Español y otros equipos muy buenos yo lo tenía como un sí a este momento, en el cual tú, estás leyen‐ ídolo y siempre me he querido parecer a él. Supongo que mi admiración do esto.  hacia el viene de esto y aun lo sigo admirando. 7
  • 9. EL DETECTIVE CIEGO Mi receta favorita Nora Navarro 2º ESO B Yang Tang 2º ESO B Nunca me he considerado una gran cocine- En una aldea de Gales llamada Ipswitchtown, había una ra, pero admito que hay una receta que persona que era ciega y tenía el don de poder intuir lo que siempre causa sensación. La he creado yo hacían las personas sin poder verlas. Un día en su aldea misma, pero cada uno puede adaptarla a hubo un asesinato y como el pueblo tenía pocos habitan- sus gustos. Yo la llamo “Salsa de Vida”. Los tes, todo el mundo se fue a ver el suceso, incluido James ingredientes que yo utilizo no los puedo com- que era la persona ciega. Después de la explicación de los prar con dinero. Es imposible. Más que nada sucesos de parte de los testigos, James después de darle vueltas a la cabeza dijo el hombre que mató a la persona y porque los ingredientes no se pueden conse- guir en ninguna tienda. Lo primero que debe- el caso se resolvió. Después de este suceso, los periódicos mos hacer es mezclar todos los ingredientes de todo el país pusieron en la portada: “ Resolución de un asesinato a cargo de un ciego” y así; James poco a poco se secos. Mezclamos los 250g de felicidad, los hizo famoso. Él se proclamó detective y contrató como 150g de amor, los 75g de vitalidad y los 100g ayudante a su hermano Severus y ellos comenzaron a te- de confianza. Lo mezclamos en un bol con ner una aventura que fue todo un éxito porque resolvie- una cuchara y lo apartamos. Entonces, coge- ron muchísimos casos: como la de la muerte de la reina de mos todos los ingredientes líquidos. Verti- Inglaterra, la del ex primer ministro Gordon Brown... pero mos en otro bol, el litro de sonrisas, el medio hubo un caso que les llamó la atención porque fue una litro de espontaneidad y las 4 cucharas so- serie de asesinatos hechas por la misma persona que iba peras de alegría. Con una batidora lo mez- cambiando de identidad después de cada asesinato y les clamos todo. Juntamos todos los ingredientes, costó mucho resolver el enigma. secos y líquidos, y terminamos de mezclar Después de resolver tantos enigmas el parlamento inglés todo. Obtendremos una salsa homogénea y consideró a James el segundo mejor detective de la histo- muy rica en color y en sabor. Esta salsa se ria, después de Sherlock Holmes. puede utilizar en cualquier tipo de vida. ¡Aseguro que tiene su magia! ¡Buen provecho! Te perdono… Marina Toral 4º ESO B No sé si perdonar es una cualidad de las perso- nas o una excusa para hacer más felices a las personas que nos han hecho daño en algún momento de nuestras vidas, u olvidar que hici- mos daño a alguien. Algunas religiones dicen que su dios lo perdona todo si el pecador está completamente arrepenti- Nosotros, los hijos. do, y si lo está se le impone un castigo, de este Anna Llasera 4º ESO B modo los pecadores vivirán tranquilos sabiendo que hagan lo que hagan siempre podrán ser perdonados, siempre habrá un poco de luz en su futuro. ¿Y por qué no? Es una manera de vivir Nosotros somos quienes desde un principio les hemos sacado una sonrisa a nuestros padres, al nacer, y la han seguido manteniendo en todos los bue- más feliz y de tener esperanza y creo que eso es nos momentos que les hemos dado. Sabemos que a veces los sacamos de sus muy importante. casillas y se ponen histéricos, pero, así es la vida. Lo ha sido durante todos Perdonar siempre ha sido una manera de arre- los años y lo seguirá siendo. Porque ¿Quién no ha tenido nunca una bronca glar problemas entre dos personas “-¿Me perdo- con sus padres?, eso sí que sería raro. A pesar de los malos momentos en los nas, por favor?-Claro que sí.-y un abrazo.” Per- que, en ocasiones, caen algunas lágrimas, paralelamente también están los donar no es fácil, pero es una manera de sentirte buenos que hacen que olvidemos los malos y vivamos el momento. Porque, mejor y saber que nada es tan terrible como finalmente, los recuerdos que quedan marcados son los buenos, en los que habías pensado. Ser perdonado es una manera has disfrutad al máximo, en los que has reído hasta llorar…por eso no vale la de vivir más tranquilo y feliz, de ver esperanza y pena pelearse y llorar de pena, cuando podemos llorar de alegría. Nosotros, de saber que nadie está clavando agujas en un los hijos, los que damos problemas, los que gritamos, los que hacemos llo- muñeco que se te parece… Lo necesitamos, rar...pero con todo esto también los amamos, los amamos con toda nuestra necesitamos que nos digan que todo va a ir bien alma, y aunque les hacemos gritar y hacemos que nos castiguen nadie y que van a olvidar que les hemos hecho daño, nunca nos quitará del corazón ese ¡te quiero! que tenemos hacia ellos, los porque si ellos no lo olvidaran nosotros tampoco padres. podríamos hacerlo. 8
  • 10. Me pregunto quién soy Nora Navarro 2º ESO B Cada día al despertar, me pregunto quién soy. Me miro al espejo, y me pregunto quién soy. ¿Merezco vivir? ¿Merezco soñar? Algunas veces por la noche, lloro. Lloro de rabia. No tengo motivos para sonreír. Estoy atrapada en un burbuja de dónde no puedo salir. No sé quién soy. Lo quiero descubrir. Pero a veces siento como si fuese invisible, como si me fuera a morir. Pero a nadie le importaría. Nadie se preocuparía. Nadie. Y, ¿por qué? Porque no sé quién soy. Y si no lo sé ni yo no puedo esperar que la gente lo sepa. ¿Qué le he hecho al mundo? ¿Por qué me trata así? Lo único que recuerdo es el día que le grité a mi madre, que mentí a mi amigo, que me burlé de los enfermos, que me preocupé sólo de mi misma… A lo mejor es eso. Pero, ¿qué sabré yo? Hace años ya que no hablo con nadie. Hace años que ya no sonrío. Hace años que ya no vivo. Yo no era así. ¿Qué me pasó? ¿En quién me he convertido? Mi madre siempre me decía: “Para aprender a querer a alguien, se tiene que saber quererse a uno mismo”. Pero esa mujer ya no existe para mí. Nunca le hice caso. Y cada día es una rutina, un ciclo que jamás termina. Y día tras día al despertar, me pregunto quién soy. Te admiro por... NO PERDONO: Adriana de Dios 4º ESO B Òscar Ventosa 4º ESO B Si hiciera una lista probablemente no podría acabarla ni usando Empezaré diciendo que yo sí que perdono todos los papeles del mundo. Es increíble el enorme potencial y la mayoría de veces. Si no me hacen al- las ganas que siempre tienes de querernos a todos, nunca nos guna cosa muy, muy grave, yo perdono. dices que no, y aunque tengas mucho genio... ¿Quién no te admi- No entiendo a la gente que no perdona ra? Sí, hombre sí, hablo de la abuela, es la que cuando tus padres porque en este mundo la gente se tiene ya te han dejado sin esperanzas para algo va y los convence; la que te cocina todos tus platos favoritos, y muchos más, por si que entender, porque si no, pasará lo que acaso te has quedado con hambre, después de un plato de medio está empezando a pasar, un caos social. metro cuadrado; la que te ha visto nacer y crecer y que siempre Si perdonas normalmente tendrás más te va apoyar, incluso, en las cosas más alocadas, porque lo único ventajas y la gente se va a comportar de que busca es tu felicidad. distinta manera contigo. Pero, en cambio, No sé cómo pueden tener el corazón tan grande ¿A quién no le si no perdonas lo único que vas a conse- gusta sentirse así de querido? Seguro que a todos os encanta que guir es estar de mal humor, malos ro- os cuente un montón de cosas de su infancia, aunque esa historia llos… y esto a nadie le gusta ni a la per- la hayas oído, por lo menos, treinta veces, pero, aún así, te en- sona que lo hace porque le hace sentir canta sentarte a su lado y escucharla hasta que te quedas dormi- do envuelto con una de aquellas mantas que cosió hace mucho muy mal ni a la persona que lo recibe tiempo para sus hijos y que ahora utilizamos nosotros y nos gus- porque tiene que ser también más com- ta igual o más que una nueva. prensiva y ha de tener en cuenta que si él Además, todo se tiene que decir, sus regalos, por poquita cosa algún día hace algo mal no lo van a per- que sean, siempre hacen ilusión. Ver sus fotografías... y lo gua- donar porque es como él trata a la gente pas que se ponían con esos vestidos para salir. pero en cambio si la persona que si que La admiro por tener tantas ganas de aprender a usar el mando perdona hace algo seguramente sí que le de la tele, a navegar por 'interné' a intentar aprenderse las can- van a perdonar, porque él lo ha hecho y lo ciones que ahora están de moda, a teñirse el pelo de diferentes colores, a preguntarme que es el “scooter” o por los jugadores del que tú haces también quieres que te lo Barça para hablar con mis primos y entenderse con ellos. devuelvan. Así que si quieres algo hazlo Todo lo que he contado y más que me guardo para mí son las tú primero y después lo vas a tener como pequeñas cosas que nos hacen quererla tanto. recompensa. 9
  • 11. TALES OF HALLOWEEN Arnau Mas 1st ESO A My name is Mark, and some friends and I went to the cinema last night. We watched a movie called “Horror in the graveyard”. I am not easy to scare. But I can assure this movie did scare me. It was all about a cursed undertaker who buried people alive in a graveyard on the outskirts of the city. It was really terrifying, and we went straight back home after the movie. After a while, I forgot about the movie. But when I went to sleep it came to my mind again. At first I thought it was just a movie, and I didn’t care. But I knew I was afraid. I knew it. It was all dark and quiet, and I tried just to sleep. But I couldn’t keep the movie out of my head. Then I started hearing some noises. And I started seeing some shadows. I was terrified. It was like the main character of the movie, the cursed undertaker came to my room to scare me. I heard footsteps and doors squeaking. I was sure it was the undertaker. He was coming to get me and bury me at the graveyard. It was all finished now, I was about to die. I tried to hide under my blanket, although I knew it wouldn’t help much. I felt my blood stop running through my body. I was all sweaty. I was able to feel his cold breath all over my face. He started pulling off the blanket. Watching that movie was a terrible mistake. Something soft and humid started licking my nose. I was shocked. - Meow!! My cat Finny was trying to get into my bed. No undertakers, no zombies, no evil murderers. Just a cat and my imagination. Imagination could be your worst fear. Even worse than vampires and werewolves, even worse than ghosts and black cats. 10
  • 12. Marta Aynés 1 ESO B st A long time ago there were two best friends called Samantha and Marissa. One day, Marissa one day had the idea to join their blood together, because, like this, when one died they would advise the other and they would always be together. At first Samantha didn’t agree, but then she did. 30 years later, Marissa finished university and got married. 4 years later she had twins. she was very happy with her family, but she didn’t remember Samantha. At night, a bad night, it was raining a lot, there were terrible storms and it was horrible. Ma- rissa went to sleep and had a nightmare. She dreamed that a car skidded in the rain and the woman inside died because of the accident. She quickly woke up, surprised. she said, "It was a nightmare" Suddenly, the phone rang. she went downstairs into the living room where the phone was. She took the phone and pressed the Breen button then she put the telephone to her ear. It was Samantha. She recognized her just hearing," Hello". Samantha said, "I told that I would advise you. I am dead " ". Then the telephone cut off. Next morning, she didn’t believe what had happened the previous night. But, in the morning, when she put on the TV, she saw that a car, had skidded the previous night and the women in- side had died. She didn’t believe it but when she saw it at night......... Robin, her husband, and John, one of the two children, heard a noise downstairs. They woke up and went to see that what was happening. When they went downstairs, they saw........... Marissa dead on the table, in front of the TV and next to her written with blood, FRIENDS FOREVER!! 11
  • 13. FULL MOON Inés Valencia 2º ESO A It was a dark, rainy day when he arrived. I had woken up to the sound of thunder. This weather was pretty normal in autumn here in Wisconsin, but that day was especially grey. I got dressed, grabbed an energy bar and headed for school. I was two blocks away when I saw him, walking down the sidewalk on the other side of the street. His face was covered, but I could see his eyes. Bright green, almost yellow. When he saw me staring at him, he started walking faster and disappeared round a corner. When I got to school I was glad to see that I was not the only one who was soaking wet. As we were all sitting down in the class, our teacher, Mr. Griggs, came in and demanded our attention. “Class, I would like you to meet our new pupil, Drake Wilson. He moved here last week from England. I hope you will welcome him to the class and show him around the school.” Then he looked at me. “Jane, I would like you to sit by him and show him all he needs to know. Can you do that?” He was a very kind teacher. “Yes, sir” I answered. My teacher smiled “You may come in now, Drake”. And there he was, I could have recognized those eyes anywhere. He was the guy I had seen on my way to school. He was pretty good- looking, and I could tell, by looking at the rest of the girls in the class, that they were thinking the same thing. Mr. Griggs showed him the empty desk next to mine and said “This is Jane Thomas. You can ask her anything you need to know. She can help you for the first few days”. My heart was pounding really fast. For some reason, I was nervous. When Mr. Griggs had gone back to his desk, I said, “Hi, I’m Jane. Is there anything you would like to know about this class?” He just stared at me for a moment and then looked away. I decided to try again. “I saw you on my way to school this morning”. His answer was, “Okay”. I decided that he was feeling a little shy so I left him alone for the rest of the morning. At lunch I invited him to sit with us but he preferred to sit alone. As I was walking home, I thought about how I could help Drake get used to his new school. But then, as I opened the front door to my house, I saw him, unlocking the door of the house in front of ours, and going into a dark room, and closing the door. I was amused. The next morning I looked out of the window to see when he left his house so I could leave at the same time and try to talk to him on our way to school. After some time, I saw him, and quickly ran out of the house with my bag. When he saw me, he tried to walk away but I caught up with him. “I didn’t know you lived in front of me”, he shrugged. “Why won’t you talk to me?” I asked. He stopped. We looked at each other. There was some anger in his eyes. “Why?” I asked again. He closed his eyes and said “I’m not a good influ- ence.” I was surprised at that “I’m dangerous”. For some reason I was not scared. “It’s okay, I’ll be your friend” He looked at me, shook his head and said “You don’t understand”. And he didn’t say anything else for the rest of the day. That night I woke up to the sound of a door slamming shut. I looked out of my window, and there he was. I saw Drake leaving his house at midnight. The next day he did not come to school. When I came out of school, I went to the bakery to buy some bread, and to my surprise, I saw Drake, walking into the woods behind the bakery. I decided to follow him. He walked deeper and deeper into the woods. At last he came to a stop. I looked at my watch, it was eight thirty and it was starting to get dark. So I decided to let him know I was there. “Hi Drake! Why have you come here?” He quickly turned around and looked at me with fear in his eyes “What are you doing here? Go away! Run!” But it was too late. I watched with horror how he transformed into a giant half man, half wolf. He was a werewolf. I was knocked to the ground and hurt badly. I woke up in hospital a week later. I had suffered from serious wounds. Since that day, I have had to spend the nights of full moon in the woods with Drake. My new friend. THE END I HAD NEVER BEEN SO SCARED IN ALL MY LIFE Marta Fernández Bessa 3r ESO A I had never been so scared in all my life. I was in a dark, cold room. I could hardly breathe. The only opening the room had was a little-square window situated in the room roof. From there the moon’s light was illuminating me directly. Suddently , I turned my head to the right part of the room. There, I saw a little girl, about seven years old. She was looking directly at me. She was strange. She had grey straight hair, and grey cold-looking eyes. I started walking towards her, she went towards me. I noticed she had a knife. I was scared, but I felt as If I wanted to die. The girl said she wanted to kill herself, and I wanted her to do so. Then, I realized I was walking towards a mirror. 12
  • 14. HORROR STORY Martí Jiménez Mausbach, 3 ESO B I HAD NEVER BEEN SO SCARED IN MY LIFE. I WAS TIED TO A COLD UNCOMFORTABLE SEAT. THE ROOM WHERE I WAS LOCATED WAS COMPLETELY DARK. THERE WAS A CATHETER FIXED TO MY LEFT ARM. BLOOD WAS SLOWLY DROPPING THROUGH THE TUBE AND WAS GOING INTO THE NEXT ROOM THROUGH A SMALL HOLE. I SUDDENLY HEARD A LOUD SCREAM. A SCARY THOUGH APPEARED IN MY MIND. MAYBE, A VAMPIRE WAS DRINKING MY RED, NASTY BLOOD. I STARTED TO FEEL MY WHOLE BODY NUMB, INSENSITIVE AND TOTALLY IMMOBILE. I WAS SWEATING PROFUSELY AND MY HEART STARTED GALLOPING. I WISHED I COULD WAKE UP FROM MY HORRIBLE DREAM BUT IT WAS IMPOSSIBLE. Horror Story Frederic Gallar 41 ESO B While I was in Facebook looking at some pic- tures, and on Youtube listening to Dj Blend music video, the necessity of going to the toilet came to me. It was late so I couldn’t switch on the light because my parents were sleeping. Dj Blend was a Disc Jockey who al- ways played his music with a spooky zombie clown mask. When I came back from the toilet, I saw Dj Blend with an extremely terrifying smile and a sharpened pencil. When I started to shout, I felt how the cold wood of the pencil went through my neck and I split blood all over the room. Suddenly, I heard my parents calling me from the kitchen, “Wake up, it’s time to go to school”. It was a nightmare. Thank god. HORROR STORY Òscar Ventosa 4º ESO I didin’t know where I was. It was strange and very dark like a wood. I was alone and I was very scared. I thought that stange creatures would attack me, it was horrible. I shouted and shouted as much as I could but nobody listened to me. It was the most ter- rifying thing that ever happened to me. A lot of different species were climing up my body. Like spiders but very, very big ones. I started to run faster and faster but that wood seemed never ending. I thought that I would die, there, alone with all the spiders eating me. But suddently I heard a voice saying ``wake up, it’s time to go to school´´ It was only a nightmare Thank god! 13
  • 15. Halloween story Alejandro Garrido 2nd ESO B Today is my birthday, and my dad is away on business. My mum, every year, wakes me up congratulating me. Now I’m on the way to school by bus, like every day, and at school I have an exam first thing. At lunch time my friends my friends give to me a birthday cake, everything is going perfectly. School is over and now I’m going to the train station to get a train to my house. But I have noticed that a strange person is following me. He is wearing sun glasses and is covered with long clothes from head to the foot and I don‘t know if it is a man or a woman. Anyway, it is following me and this is not a good thing and the worst thing is that I’m walking in a deserted street. I’m trying to get to a busy street as fast as I can but he is nearer every moment. I’m getting really nervous, I can’t stand it anymore, I have to run, but this person is running much faster than me. A car is coming and I can stop him to ask for help. Aah! The person that was following me has taken me and is putting me inside the car. I’m feeling bad, I have a bag on my head. Suddenly they take the bag off from my head and I can now see two old men with serious injuries all around their bodies. One of them has no fingers on his hands and the other doesn’t have a tongue. The one that can speak begins to speak me in a very polite tone of voice: -We don’t want to do this, but she forces us to do it. -Who are you? Who is she? - I asked. -I can’t tell you more, only, good luck. Then he throws me out of the car. I think I am in a forest but I’m not sure. I think I can see a little girl there. Maybe she is like me here, stunned, helpless? But what can I see? She is changing. Her eyes are be- coming white and her teeth are becoming red with blood. She jumps over me, is trying to bite me but then I get a stone and hit her with it on the head. And now I’m running through the forest with the horrible mon- ster behind me. Ooh, I have fallen down, the girl comes over me, this is the end... Suddenly, I get up in my bedroom, it has being all a dream. Then I don’t know why, but I am in a grave- yard watching a burial. My parents were crying, then I go with them, I try to talk them but they don’t hear me. Then I notice I am dead and the burial was mine... 14
  • 16. OTHERS TALES ... Jack´s revenge Anna Roca 1st ESO A One night on the 6th November 1992, in a village called Calixto, a man with a black jacket and blue pants named Jack Stuart was killed. He was stabbed with a knife in the heart. The person, who killed him, stabbed him in the heart three times. Before he died, he said “I will avenge the person who killed me”. The years passed and nothing happened. Today is the 6th November 2010; eighteen years ago he was killed. Everything in Calixto was calm. At night, at the house of Dr.Kero who was the person who killed Jack, it was calm too. Suddenly he heard a voice saying, “I´m coming for you”. He thought it was his imagination, but then he heard it closer. Then he got frightened. He drank tea before going to bed. When he finished he turned around to put the glass in the dishwasher, but when he was going to close the door of the dishwasher, he saw a silhouette on the wall. He didn´t know what it was. He ap- proached the wall to see it. Suddenly, he identified the silhouette. He tried to run to hide, but he couldn’t because Jack quickly held his hand. Then Jack took Dr.Kero into the bedroom, he grabbed a kitchen knife, but before he killed him he asked a simple question “Why did you kill me?” Dr.Kero an- swered “because you killed my brother Sam”.”Do you remember?” Jack said that he hadn´t killed him, it was an accident and this happened when they were seven. When he finished saying those words he killed him. The Mysterious Red Eyes By: Álvaro Arisó 3º ESO B MUM’S SOUP We were having dinner. It was raining outside. We were all in silence. Soup, disgusting mum’s soup. As always. I was fed up with that dinner. Suddenly, the lights went off, one sec- ond, and turned on again. The soup. Mum. Dad. And my brother. Nothing had happened. I looked with disgust at the soup. Then, a drop appeared in the glass with water. A dark drop. There was an enormous black hole in the roof. I had never been so scared in my life. Mum, dad and my brother were in flames. I rectified my thoughts: maybe…mum’s soup wasn’t as bad as it seemed. …THE END… 15
  • 17. Story of danger Ana Montes 2º ESO A It was a dark night, in a big house, in Japan. A little girl called Sally was dancing and shouting in her bedroom. At that moment the telephone rang... -Hello! - said Sally. -Hello?-said Sally surprised. -Is someone there? - asked Sally scared. Suddenly, a voice spoke... -Hi, I will catch you! - said the voice. -Ha, ha, it’s a joke- said Sally laughing. Then, the voice hung up. Sally was stranged and her heart started beating faster. She was alone in the house; her parents had gone to the cinema to watch a romantic film. Another time, the telephone rang... -Hi!- said Sally confused. -Hi, your mum is going to die, if you see the number 666 in your eyes- said the strange voice. Sally was very scared and phoned her father. Nothing happened, the telephone was communicating. Sally called her mother quickly, it was also com- municating... Sally ran down the stairs. She found a note that said: Hi, Sally, I am your father, I’m in the hotel ``Los Palomares´´ with your mother. Can you come? Your father, Sam. Sally immediately closed the doors of her house and tooked a taxi. The taxi was number 666. Sally didn´t care about it. -Please, can you take me to the hotel ``Los Palomares´´? - asked Sally. -Yes, of course- said the taxi man. When they arrived... -Seven pounds, please- said the man. -Okay! Here you are, bye! - said sally in a hurry. -Bye! - said the man. Sally entered the hotel and asked for her father... -Hello! Can you look for the name Sam, please?- said Sally. -Yes, one moment... Yes, here, bedroom 666-said the women. -Okay, thank you-said Sally. -You’re welcome-said the woman. Sally ran up upstairs and found the bedroom. The door was open. Sally entered and shouted... -Aaahhh! - shouted Sally. Her parents where dead on the floor... -I wish I had never answered that phone!-said Sally shouting and crying. The end HORROR STORY Adriana de Dios 4ESO B. I was running as fast as I could in a straight corridor. I don’t know where I was and I didn’t want to know it. Everything was dark and the only thing I could hear was a heavy respiration coming behind me. On my right I saw a door that led to the stairs and without thinking twice I went up them, I started jumping between the stairs to avoid that breathing to catch me. I was nearly crying from fear. I was so nervous that I fell down; I knew it was the end. But, suddenly, I heard my parents calling me from the kitchen, “wake up, it’s time to go to school”. It was only a nightmare. Thank God! 16
  • 18. THE NIGHTMARE ON WILLOW STREET Molouwa Ongunyemi 1st ESO B Welcome to a story you’ll never forget… Not so long ago there was an eighteen year old girl called Autumn, who had a great life. She was rich, she went to a great university, she had lots of friends etc. Her birthday was coming up and her friends were planning a surprise birthday party for her on 31st October (the same day as Halloween) and they decided to all dress up in costumes and surprise her, but scare her at the same time. · It was the 31st of October While Autumn was riding her motorcycle towards her apartment she saw that the lights was on, inside, and she was suspicious because her room mates said that they couldn’t be in ‘till later on that night. So she went upstairs to see what was going on and once she opened the door all she heard was “SURPRISE”. She couldn’t believe it, all her close friends were there to celebrate her birthday. She was so happy to have friends like hers. · After the party… Once the party had ended everybody left, but her roommates stayed up to help her clean up the living room. After they were done they decided to have a little midnight feast and play truth or dare. The first friend to chose a dare and the second friend chose a truth. But then it was Autumns turn and she had a little difficulty with her decision but she ended up choosing dare. Her friends dared her to go into the “haunted” house that was around the corner from their building. She should go in through the front door and out through the back door that led to the ancient looking garden. Then she should go to the graveyard right next to the house and back to the apart- ment. When her friends told her what she had to do she was frightened at first, but then she just thought to herself, “how hard can it be, its just an old house?” But little did she know that the house was really haunted… ha, ha, ha… · Later on that night… At exactly 1:41 am Autumn and her friends stepped outside and headed towards the “haunted” house While they were walking one of Autumn’s friends quickly said to her, “ Are you sure you want to go through with this”, and she replied “ I’ve never backed down on a dare and I’m not going to start now. “After that inspiring speech” they finally got there, so she turned on her touch light and walked inside the big dark house. She had a scared look on her face but she knew, or at least she thought, that nothing could possibly go wrong with her. She finally started to walk down the long hallway, but she felt something slivering down her shoulder. She hoped it was nothing but when she turned her head she saw TWO snakes. She screamed and ran, but then she quickly cov- ered her mouth so her friends wouldn’t hear her or worry about her. Then out of nowhere a puppy came towards Au- tumn. She looked at it with its puppy dog eyes and bent down to pat its little head. Then all of a sudden the puppy started to grow. The “thing” started to grow fangs out of its mouth and its paws got sharper. When her hand went down to pat it the “thing” jumped up and bit her hand so hard that it started gushing out blood. She shrieked and shook the little blood sucking puppy off of her arm and ran all the way to a room that was at the of the hall. She sat on the bed and when she did she heard a whisper in her ear saying, “sorry about our little pet there. He’s just not used to visitors”. Autumn turned around hoping again that it was nothing, but the moment she turned her head all she could she were two yellow beady eyes staring at her, and no body to go with them, her mouth just dropped open at first but then she said to it, “ Excuse me for asking but who or what are you?” The thing’s body started to slowly appear and it said, “Trust me. You don’t want to know, but I will give you a hint. I’m what you’re going to be if you don’t leave immediately”. She replied “What do you mean. I’m going to be like you if I don’t leave?”. The man just stepped out of the shadow and into the little light that appeared through the cracks in the wall. When she saw the face of this man she stepped back and quickly ran out of the room and into the living room, from the living room. to the kitchen and then out through the back door. 17
  • 19. Out in the garden, there were a lot of monsters creatures and other ugly, terrifying monsters. The monsters saw Au- tumn and decided it was dinner. One of the monsters got her by the arm and tried to pull it off but only managed to pull it out of its socket. Another somehow put its head through her stomach and when it pulled its head back out he took Autumns guts with it. All of a sudden she couldn’t feel one of her legs. Then she looked down and saw the little puppy that she had seen before, trying to suck all the blood out of her leg, and he was doing a good job too. Once she saw the dog she fainted. After fainting, she woke up to see that not all her fingers were on her hand. After that little accident with the hungry monsters she found a way to get out with out them noticing. Then she went straight to the graveyard to quickly finish her dare and get some medical help. But then she ran into more trouble along the way. After sometime the leg that the vicious puppy had snacked on started to go totally numb and Autumn was finding it very hard to walk. So she sat on one of the graves in the graveyard and then she felt like she was getting sucked in little by little. She started to hear shrieks of laughter like, ya-hahahaha, oh-hohoho. She was slowly sinking and sinking and the last thing she said was, “NOOOOOOOOOOOOOOOOO”. Oh, but wait (BOOM) it was all just a dream, none of it was true, she was so glad to be in her bed at home. · After that frightening dream Autumn never celebrated Halloween again and she never forgot her nightmare on Wil- low street… and neither should you… HORROR STORY Ariadna Viladés 4th ESO B I was studying in my bedroom with Horror story the light very low. Suddenly my con- Gerard Puig 4th ESO A centration was interrupted by a   strange noise. I couldn’t concentrate I was having lunch with my family, they were all anymore. I kept looking at the door. dressed in black clothes I asked my mom for some It sounded like footsteps, which was spices in other to give a pungent flavor to my meal impossible as I was alone. Suddenly but she didn’t react my father didn’t look at me ei- the light went off. It was pitch black. ther. “What was happening there?” suddenly my mother started crying, half a minute later my father, I felt shivers go down my spine as I with a deadly pail face, ran to console my mother. I heard someone’s breathing. All of a decided to follow my father to find out what was sudden I felt a hand covering my happening. Then I saw my mother with a photo of mouth. I could not shout. I could not me and with another one of a memorial stone on breathe. I was petrified. Suddenly I which my name was written. heard my parents calling me from Then I ran to my room. There was nothing there. I the kitchen “wake up, it’s time to go felt really scared I didn’t know what to do next I started to scream ‘till I swooned. to school”. It was only a nightmare, Suddenly I heard my parents calling me from the thank god! kitchen “wake up, it’s time to go to school”. It was a nightmare Thank god! HORROR STORY 6 Josep Comas 3rd ESO A “I had never been so scared in my life” ………………….30 minutes ago………………. It was a normal day in school and I decided to go to the bathroom, which was completely empty. Suddenly, I heard how the door closed loudly. It had been closed from the outside. I decided to escape through the win- dow, as it was only one meter above the ground. In the playground everyone was sleeping. I tried to wake them up, but I couldn’t. There was a big mushroom-shaped cloud in the sky. I saw that their faces were burnt. There were dead. Suddenly, I started shivering, and my face was burning. I was next. 18
  • 20. The Party in the Wrong Mireia Amigó Viñuales 1st ESO A Once upon a day, my friends and I were deciding what to do for Halloween. Suddenly my friend, Laurens, arrived and she explained to us that there was a Halloween party in an old town close to the mountains called “Thinkbeforecoming”. After a happy discussion, all of us (Laurens, Franky, Foggy and Purple) decided to go. The party would start tomorrow, Friday. On Friday, 6:00 pm we took the train to “Thinkbeforecoming”. We were sitting down in our seats talking and singing and we did not realize that nobody else was on the train. The train started moving and in a moment of silence, we saw that nobody else was there. The train was in complete silence but you could see the train’s speed by the windows, we were a little bit worried. We decided to go around the train to look for more people but, we did not see anybody. Then, we went to see the driver but when we arrived at the train cabin, nobody was there, the train was completely empty. We were really afraid!!! We went around the train but nobody was there, all the windows and doors were closed, the train was moving at high speed. It did not stop at any village, we could not do anything, just wait for the end of the trip and on top of that we began to hear a voice saying; “I advised you: Think Before Coming”. Purple began to cry. Finally, the train stopped and the doors opened. A voice was saying, “You will not forget us.” We were in an empty village in the mountains. Nobody was in the streets but there were big signs announcing the Halloween party. We went to the party but we were very scared and we missed home. We arrived at an old and dark building; everything was black with very little light. We were at front of the door, and the moment we pushed the door, the door was opened by a skeleton. All of us began to shout. Then, several skeletons joined us and they caught us we went into the dance room. Then it was worse, all the people dancing were skeletons!!! The light was minimum. All of us were crying, we wanted to go home. But we couldn’t leave the room. Some skeletons came and start dancing with us. We couldn’t believe what was happening, we were wondering what we were doing there and what we could do to leave and go back home. But suddenly when it was 12:00, the lights came on and the skeletons disappeared like a ghost. The doors were open!!! We began to run, we went out, all the streets were empty, and we went running to the train station. We saw a train and get on and just inside, the doors closed and again the train was completely empty. The train began to move. After one hour and a half we arrived at our city, the doors opened and, all the things and people were calm and happy as nothing has happened. We could not believe it. We started to cry out of happiness and relax after such a scary adventure. We could not sleep in three days but we were happy. Remember “Thinkbeforecoming”. HALLOWEEN STORY Paula M. 4th ESO B It was full moon and we were walking to the house and singing the famous song of “Trick or Treat”. Finally we arrived. Tom decided to knock, he put his fingers into the spider wels and a horrible scream came off instead of an usual bell. The door opened after the second scream. It slammed like if anyone had been inside that scary house for years, but suddenly, an enormous rat crossed in front of us, and just behind a skele- tal cat. It was a bit block hungry cat. We got a candle from the floor and we switched it on with Jim’s lighter. Everything was darkness, dirti- ness; spiders, pumpkins, lots and lots of brooms and a surprising witch hat. From behind the curtains a diabolic woman appeared. She had the enormous rat in her hands and the skeletal cat. She was wearing a demon cape and a knife over her hair. Her mysterious eyes were looking at us, as if we were ghosts or kind of monsters. Her face was a mix of sadness, horror, pain… Suddenly the door closed. Lucy and Matilde hold my hands hardly. We turned round and discovered that John wasn’t there anymore. With a strange symbol the woman told us to follow her. We entered into a strange room. On the middle of the centre table a book was opened, on the front page it said “cooking recipes”. The women run and closed it. She came near Matilde ant told her “your smell is disgusting, it’s like human smell!” She started crying. All of us started looking around, without reacting and we were really scared. When the women turned round, Lucy whispered something in my ear. As she was pointing at the window I looked there. I shouted of happiness when I saw John outside the window. I quickly coughed to dissimulate. He was showing us some tombs whit a name written on it, the name was “Georgina”. I was curious and asked the diabolic women what was her name. We all started running when she said “Georgina”. Jim opened the door. Matilde, he, Tom, Lucy and me all of us could escaped. John was waiting for us at the main door. Without deciding anything we started running until we arrived to the village, then Tom saw a small and very old poster which indicated: “Haunted House – That way à) that message was written with blood. We accorded that none one would know this story. Until now anyone has been told this story, but I feel that death is coming t catch me, and I wanted you to know the most terrifying Halloween story. 19
  • 21. EL DIARIO DEL MEDALLÓN  Toni Alcayde 1º ESO A  “He escrito este diario poniendo las batallas más importantes que sucedieron durante la Era Oscura. Todo el mundo las ha olvi‐ dado y no quiero que se pierda. Es importante que esta era no se olvide y que aprendamos que el mal llevó a la desesperación”    24 de febrero  (Batalla de Nood) Año 12 Antes de la Era Oscura, Edad Media  Le pasó una gota de sudor por la frente. Cogió el medallón con sus manos temblorosas, se puso la capa negra y se fue de la  habitación. Sus piernas no le dejaban caminar bien, sus nervios lo agotaban y el peligro que corría le hacía que la sangre se le  helara. Entonces, de pronto, se paró. Tenía ante él la puerta que buscaba. La abrió y salió al patio central. Era circular, y tenía  un poco de césped por el centro. Al final del jardín había un pasillo abierto al cielo. Corrió hacia él y se situó al final del corre‐ dor, que acababa en el aire. Se arrodilló. Miró que estaba en la parte más alta del castillo. Vio la ciudad en llamas que estaba  bajo sus pies y la batalla que se estaba produciendo dentro y fuera de la fortaleza.  La ciudad de Nood fue construida rodeando la alta montaña de Nood. Después, se construyó el castillo en la cima de la sagrada  montaña. Ahora, el pueblo de Nood se estaba defendiendo del ataque de los Érbicos. Los conquistadores no sabían que dentro  del castillo había una poderosa reliquia que ahora el misterioso personaje tenía en su poder. Se levantó y se giró. Dos guerre‐ ros con espada y dos arqueros lo estaban apuntando. El infiltrado cogió de su espalda un trozo de tela, que se desplegó en la  mano del mismo y se convirtió en un ala delta. El personaje se agarro al utensilio y saltó al cielo. Los arqueros dispararon sin  éxito y el infiltrado huyó planeando por el aire. Entonces, pasó por las nubes y atravesó la fortaleza. Después, aterrizó en un  montículo alejado de la batalla. Miró al castillo en llamas y tocó el medallón que tenía en el cinturón del traje de ninja. Sabía  que no lo podían atrapar y que no podía fallar a la Hermandad del Medallón, al cual él pertenecía.  Si fallaba, lo matarían o algo  mucho peor. Entonces, el misterioso hombre corrió y desapareció en el bosque, dejando muerte y destrucción…Esto marcó la  Era Oscura…      30 de Octubre  (Batalla de Maron) Año 34 Después de la Era Oscura, Edad Media  Desde el inicio de la Era Oscura, la Edad Media ha sufrido mucho. En la batalla de Nood, unos espectros salieron de la tierra y  destrozaron todo lo que se encontraba a su paso por culpa de un medallón. Desde entonces, esos espíritus se rebelaron contra  todo y contra toda la humanidad. Nosotros, los humanos, solo sabíamos que el único enemigo era lo que el medallón creó. No  sabíamos quién era su jefe ni cómo destruirlos. Solo sabíamos que nos teníamos que defender de la marea de fuerzas hostiles  que fue creada treintaicuatro años atrás. Era hora de saber qué hizo el medallón. Es por eso que nosotros, los humanos, acaba‐ mos de crear un plan para descubrir más sobre el medallón.  Las barreras fronterizas Orientales de Maron están rodeadas por los peligrosos ejércitos de espíritus que despertaron por culpa  de la desaparición del despreciable medallón en las montañas sagradas de Nood. Los humanos nos lanzamos a la muerte con‐ tra las fuerzas del mal para conquistar las murallas. El problema es que en esta batalla  los espíritus son más numerosos. No  obstante, si se ataca a la parte más importante del enemigo, como las murallas, su jefe aparecerá por fuerza, y si aparece el  jefe, se podrá descubrir todo lo que pasó.   Eliot corría luchando con todo lo que se encontraba a su paso. Eliot no paraba de usar su espada con furia.  Sus amigos caían  ante él por culpa de los espíritus y sus enemigos caían ante la furia humana. Las catapultas, los elefantes de guerra, los caballos  o las máquinas de asedio eran numerosas, pero caían como moscas ante los troles, los dragones o los monstruos de los fantas‐ mas.  ‐¡Vamos, vamos!‐Gritaba Eliot  Los soldados humanos eran arrasados  20
  • 22. ‐¡Ah!  ‐¡No!  ‐¡Tenemos que ganar esta batalla!  La batalla era grande. Eliot luchaba con furia por el campo de batalla. Los espíritus se convertían en humo cuando morían, y  otros aparecían del suelo y causaban caos y destrucción. Los dragones lanzaban bolas de fuego contra los soldados humanos.  No había esperanzas de victoria ni de que apareciera su jefe.  Entonces, una figura negra se presentó ante Eliot. Era de unos dos metros, llevaba una máscara de hierro, un traje y una capa  negra y un medallón. En sus ojos amarillos se podía ver odio, violencia y malevolencia. No era como los otros, era mucho más  alto que los demás y su aspecto era mucho más corpulento y poderoso. El espíritu levantó su garrote y atacó a Eliot, pero lo  esquivó. Volvió a atacar, esta vez tres veces, y Eliot los bloqueó todos. Entonces, el espíritu de la máscara de hierro levantó la  mano y el cielo se nubló como por arte de magia, y unos relámpagos cayeron en el campo de batalla. El hombre miró a Eliot y  levantó otra vez su garrote. Entonces, cuatro catapultas lanzaron piedras que destruyeron toda la muralla de Maron. Por fin el  objetivo que andábamos buscando. Ahora no tardaría de aparecer el jefe de todo. El espíritu, furioso, se dispuso a hacer su  golpe final contra Eliot, pero él le dio un golpe de espada en el pecho, que cortó la cuerda del medallón que el espíritu llevaba y  cayó al suelo.  Entonces, de pronto, un guerrero señaló con el dedo al horizonte. Miles de refuerzos de soldados humanos venían al campo de  batalla. El espíritu, furioso, hizo otro movimiento con la mano, y un dragón se acercó, el espíritu con mascara musitó unas pala‐ bras que Eliot no entendió y saltó al dragón, que se fue volando rápidamente. Los espíritus iniciaron la retirada ante la marea  de soldados humanos que venían. Poco después, la batalla había acabado, dejando el medallón en las manos de Eliot.        30 de Octubre  (Batalla de Tiin) Año 34 Después de la Era Oscura, Edad Media  Después de la victoria en Maron, los humanos hemos descubierto quién es el jefe de todo este caos. El hombre que Eliot vio y  que tenía poderes diferentes que los otros era, sin duda, el jefe de todo ese lío. Ahora era hora de destruir al espíritu jefe.  En el monte nevado de Tiin hay un monasterio defendido por magos y sabios que luchan contra  los espíritus del mal. No resis‐ tirán mucho si no les ayudamos y les damos refuerzos. Además, los sabios lo saben todo, y nos pueden ayudar en la destruc‐ ción del medallón. Mientras, Eliot ha sido enviado a preguntar al sabio Connor para que le revele como destruir el medallón…  Eliot se presentó ante el sabio Connor.  ‐Bien, dame el medallón‐Dijo el sabio  ‐¿Como lo podemos destruir?‐Dijo Eliot  ‐Miraré a través del medallón para descubrir lo que pasó  Cogió el medallón, se arrodilló, y entró en trance. Desde dentro de la habitación se podía oír la batalla que se estaba produ‐ ciendo fuera. Las explosiones y los choques de espadas se oían y producían el estremecimiento en los músculos de Eliot. Enton‐ ces, se oyó un ruido escandaloso y la puerta se rompió. Eliot levantó su espada  ‐¡Connor!  El sabio no le oía por culpa del trance. Los espíritus entraron y Eliot atacó. Bloqueaba todos los ataques que le venían y él se los  devolvía. No obstante, eran demasiados. Los espíritus se le tiraban encima. Eliot no sobreviviría. Entonces, el sabio se despertó  de pronto. Cogió el cetro que tenía a su lado y pronunció unas palabras. Entonces, un muro de fuego se levantó ante los espíri‐ tus, que cayeron como moscas. Eliot miró sorprendido al sabio  ‐¿Qu, que has visto?  ‐Ese hombre que viste en la batalla de Maron robó el medallón hace cuarentaisiete años del castillo de Nood. El medallón con‐ sumió al ladrón y le convirtió en espíritu. Además, el medallón formó un ejército de fantasmas dispuestos a matar. Cualquier  persona que muera da su alma al espíritu y formará parte del mismo. Solo podrás destruir el ejército de espíritus si destruyes el  medallón en el altar de la vida, situado en el jardín del castillo de Nood. También hay otra cosa que debes saber: si matas al  espíritu, acabarás con las almas de toda persona que haya muerto. La única forma de salvar la humanidad es destruyendo el  medallón…  1 de Noviembre  (II Batalla de Nood) Año 35 después de la Era Oscura  Es hora de poner fin a la Era Oscura. Grandes ejércitos comandados por Eliot nos lanzamos a los campos de Nood para poner  fin al ladrón que lo inició todo. Humanos y espíritus lucharán hasta la muerte. No sé si nuestros sacrificios servirán de mucho.  Es importante destruir el medallón, y está claro que si fallamos, no podremos atacar otra vez el castillo. Si Eliot destruye el me‐ dallón, nuestras almas podrán descansar en paz…  Las catapultas destrozaron las murallas, que se destrozaron con un horrible ruido. Los hombres entraron arrasándolo todo. No  obstante, una oleada de espíritus vino a recibirnos con las espadas en alto. Eliot atacaba sin piedad a todo lo que se encontra‐ ba a su paso. Entró en el castillo. Convertía en humo a todo fantasma que se encontraba delante de él o que surgía bajo sus  pies. La batalla no acabaría hasta que el último guerrero quedase sin vida. Al fin, Eliot llegó al altar en los jardines. Entonces, de  pronto, algo parecido a un terremoto ocurrió en la habitación. Se  cerró la puerta del jardín y ningún guerrero pudo pasar. En‐ tonces, un guerrero con una máscara de hierro surgió del suelo. Era el ladrón. Entonces, el espíritu cogió de la mano el me‐ dallón de Eliot. Eliot estaba atrapado con el culpable de todo. El Espíritu levantó su garrote  21
  • 23. ‐¡Tú me robaste el medallón!  ‐¡Y tú empezaste la maldad!‐El ladrón rió  ‐¡Yo solo hice mi trabajo! pertenecí a la Hermandad del medallón‐El hombre  bajó su garrote‐La Hermandad del Medallón pro‐ tegía el objeto de las manos malvadas, pero los ciudadanos robaron el medallón. Me enviaron a mí para recuperarlo, pero caí  en la tentación y desaté su poder. Después, me convirtió en este ser…  El espíritu levantó su arma y atacó a Eliot, pero reaccionó a tiempo y atacó al ladrón. El impacto de Eliot cortó el brazo del espí‐ ritu.    Final uno (Final bueno):  ‐¡Ah!‐El ladrón cayó al suelo  ‐Déjame el medallón y te librarás de este sufrimiento  ‐No, no, no ¡no!‐Eliot arrancó el medallón de la mano del espíritu  ‐¡Espera!...por favor… ¡dame otra oportunidad!  ‐Ya has hecho mucho daño  ‐¡No! Por favor…‐El ladrón se arrodilló‐no sé cómo he sido tan necio…‐Eliot se giró y miró al altar‐ no sé cómo he sido tan ne‐ cio… ¡de no haberte matado antes!  El ladrón cogió su garrote y se abalanzó contra Eliot, pero lo esquivó, y Eliot le clavó su espada en el corazón.  ‐¡¡¡¡¡No!!!!!!!  Eliot puso la reliquia en el altar. Un terrible ruido retumbó por el jardín y el cuerpo del ladrón se convirtió en humo. El ruido de  las espadas había callado. La Era Oscura había terminado.  Final dos (Final malo):  ‐¡Ah!‐El ladrón cayó al suelo  ‐Déjame el medallón y te librarás de este sufrimiento  ‐No, no, no ¡no!‐Eliot arrancó el medallón de la mano del espíritu‐¡Espera! Por…por favor…no, no lo destruyas…‐Eliot miró al  indefenso ladrón, y tiró su espada al suelo‐si lo destruyes…me, ¡me matarás!…  ‐¿Porqué evitar la muerte de un ser como tú?  ‐Porqué si me matas, matarás a las almas de la gente que ha muerto…‐Eliot le miró sorprendido‐recuerda lo que te dijo el sa‐ bio…  Eliot se giró y miró al altar. Estaba tan indeciso, que no se dio cuenta de que el espíritu había cogido su garrote. Lo último que  Eliot vio fue una mancha roja, una máscara de yerro que sonreía y una percepción de engaño.  SÓLO ERA UNA PESADILLA Arnau Mas 1º ESO A Me acababa de despertar. Tenía la sensación de no estar en mi cama. Una luz me deslumbraba. Me costó abrir los ojos. Al ver el entorno que me rodeaba me asusté. No era mi casa. Era una cueva iluminada por la deslumbrante luz del exterior. Intenté levantarme. Tenía la espalda agarrotada, como si hubiera estado un mes entero en la misma postura. El erguirme, pude ver el exterior. Un bosque precioso dominaba la colina delante de la cueva. Me quedé maravillado por esa impresio- nante vista. Por un breve momento pensé que me encontraba delante de un mar verde intenso, que calmaba solamente al mirarlo. Pero mi mente se perturbó al ver que ese gran mar empequeñecía por momentos. Uno a uno los árboles iban cayendo. Me di cuenta que unas máquinas los estaban talando. No podían hacerlo, era imposible, no podían eliminar tal belleza. Sería algo inhumano. Tomé una decisión muy precipitada. Eché a correr ladera abajo. No pensé en lo que podría pasar. Simplemente eché a correr con la intención de parar esas máquinas “devora-árboles”. A mi alrededor todo era de color verde difuminado, como si la tinta que daba color a ese maravilloso paisaje se corriera a mi paso. Al fin llegué allí donde estaban las máquinas. Para mi eran simple montones de chatarra que querían destruir el bosque, nada más que eso. Pero parecía que las máquinas no se preocupaban de destruir algo más que árboles. De pronto me encontré cara a cara con la pala gigantesca de una de esas máquinas. Grité, levanté la cabeza y me di cuen- ta de que estaba en mi cama. Suspiré aliviado, todo había sido una pesadilla, volví a dormirme. 22
  • 24. LA LLAVE DE LOS SUEÑOS Marta Aynés 1º ESO B -Mama, ¿pero por qué no?- No dejaba de repetir Carlota. -Porque ya falta poco para tu cumpleaños, no entiendo por qué lo quieres adelantar. -Ya, pero tengo tantas ganas que quiero que sea ahora mismo. -Hija, si digo que no es no y ahora a dormir. Carlota subió las escaleras enfurecida, no dijo ni buenas noches. Entró en su habitación dio un portazo, cerró la ventana para que al día siguiente no le molestará la luz e intentó, con mucho esfuerzo, dormir. Cuando por fin llegó el día de de su cumpleaños, tuvo una fiesta chulísima. Habían venido todos sus amigos de la escuela y toda su familia a celebrarlo. Todos los regalos eran extraordinarios pero uno de los que más le asombró fue el de su abuela Alicia, que le rega- lo una llave de bronce, fina y suave. Ella decía que aquella llave había pasado de su bisabuela a su abuela de esta a su madre, pero su madre no lo quiso aceptar y ahora era para ella. No sabía qué decir estaba asombrada pero a la vez curiosa, para qué serviría aquella llave, tendría un tesoro o era una simple llave de decoración, pero la abuela Alicia no quiso decir nada más sobre la llave misteriosa. Durante horas, días e incluso semanas había estado intentando averiguar para qué serviría aquella misteriosa llave, que le dio la abuela Alicia. Probé todas las habitaciones de la casa: la entrada, las habitaciones, el salón y hasta el garaje, pero no tuvo suerte. Pero pensó que tal vez podía aprovechar que la abuela se había ido a China a hacer unas investigaciones sobre el arroz y su cultivo para probar la llave su casa , además, simplemente estaba delante de mi casa no me podía costar mucho llegar hasta allí. Al llegar a la casa de la abuela, con el permiso de mama, probé todas las habitaciones, armarios… Pero entonces caí en la cuenta de que el lugar favorito de la abuela era el jardín. Pero el jardín no tenia puertas era solo un jardín en el que la abuela se pasaba todo el verano poniendo las rosas y los claveles, donde los pájaros silbaban a su alrededor, pero ahora era invierno todas las flores se habían podrido y empapado con el agua de las lluvias y la nieve, todo estaba feo… pero sí había una puerta, y era la puerta donde la abuela guardaba las semillas. La verdad es que había visto muchas veces entrar a la abuela allí pero ella nunca había entrado antes. Ella en- traba con una llave cierto, pero toda su casa se habría con llaves y todas eran iguales. Entré en la casita, estaba toda rota, sucia y vieja, hasta la puerta estaba atrancada, olía a semillas, lleno de cajo- nes viejo y libros sobre plantas. Al fondo había un armario viejo, pero estaba cerrado con una llave, probé la llave y encajaba perfectamente, mucho mejor que en todas las otras habitaciones. Dentro del armario había un cartel en el que ponía mas allá de los sueños y unas cuantas semillas. Cogí unas semillas para ver lo poco especial que tenían pero de golpe… La puerta se cerró y todo se volvió azul que era mi color favorito y olía a lasaña que me encantaba desde peque- ña. Todo estaba lleno de pajaritos y estaban mis amigos y familia, la llave seguía en mi mano agarrada de una semilla pero lo que más me asombro era que estaba mi padre conmigo. Mi padre murió cuando tenía 4 años en un accidente de coche. Allí pensé que estaba todo lo que yo siempre había querido y delante de mí, me estuve un rato mas, pero vino mi hermano pequeño de siete años, él y yo nos llevá- bamos seis años y vio la llave desde fuera de la caseta de jardín y la sacó, intenté gritarle pero no me oía. Me que- de allí dentro cerrada aproximadamente unas tres horas. 23
  • 25. Yo estaba llorando y todo lo bueno se había ido ya no olía a lasaña sino a menta podrida y los calcetines de mi hermano, la habitación se había vuelto de color marrón y mi padre ya no estaba, estaba lleno de ratas y gatos enfermos me di cuenta que si yo estaba triste todo estaba triste, pero no podía estar feliz pensando que me que- daría allí mucho rato, es decir par siempre, había oído como mi hermano tiraba la llave por al pozo y ahora esta- ba cerrada para siempre. PIP, PIP, PIT…. Me desperté todo había sido un sueño, estaba muy asombrada todo estaba justo como lo había dejado antes de irme a dormir. Al levantarme de la cama di unos pasos hasta la puerta, pise algo era un tacto extraño, bajo mi pie había la llave que la abuela me había regalado en mi sueño. UNA TARDE DE VERANO Eduard Llasera 1º ESO B Todos los veranos la familia Rodríguez se marchaba a pasar el verano a un pueblecito del sur de España llamado Jerez de la Frontera. Era un pueblo tranquilo donde los veranos pasaban con mucho calor y pocas novedades. Pero ese vera- no sería diferente. El señor y la señora Rodríguez les gustaba este pueblo porque ya de pequeños veraneaban con sus padres. Santi y Luís eran sus hijos, tenían 13 y 15 años. Santi era el mayor y también el más responsable, en cambio Luís era muy travieso y despistado. Los dos hermanos tenían una pandilla donde jugaban y se divertían. No eran mu- chos; estaba: Miguel, un niño pelirrojo lleno de pecas y muy gracioso. Juan, moreno y con un acento muy gracioso y Clara la chica menos chica que puede existir. A todos les gustaba ir a la piscina y jugar allá hasta la hora de la comida, y por las tardes, cuando el sol no quemaba, cogían las bicicletas y se iban a descubrir caminos y lugares cercanos de la zona. Una tarde, como otra cualquiera, quedaron en la plaza del pueblo para salir con sus bicis hacia un monte bastante cercano, y merendar allá. Miguel traía una pelota y Clara unas cuerdas, para jugar al fútbol o hacer algún columpio… Cuando ya terminaron de merendar se empezó a nublar, y sin darse mucha cuenta empezó a llover muy fuerte. Mi- guelito estaba muy asustado porque le daban miedo los truenos, pero Santi le explicó que no tenía que tener miedo, ya que los truenos eran solamente el ruido de las nubes al chocar, y eso no les podía hacer daño. Lo malo llegó después, cuando empezaron a cae relámpagos. Los cinco niños buscaron un refugio por el bosque, y se metieron dentro de una gruta. Estaban empapados y nerviosos porque nunca ninguno había vivido una situación así. Santi llevaba un móvil, pero donde estaban no había cobertura, intentó enviar un MSM de emergencia sin éxito. Luís le notó que estaba pre- ocupado y le propuso ir con su bici a buscar ayuda, ya que era muy rápido y no tenía miedo de la tormenta. Clara estaba tranquila y emocionada, a ella le encantaban las tormentas y también¡ las aventuras! Santi decidió que Luís tenía razón, alguno de ellos había de bajar al pueblo a pedir ayuda. Cuando Luís iba a coger su bici un relámpago cayó, y el tronco de un árbol les tapó la salida de donde estaban. La situación se empezaba a complicar, ahora no solo se protegían de la lluvia, sino que se encontraban atrapados sin poder salir. Clara, Luís, Santi y el pobre Miguel se que- daron mudos, hasta que Miguel digo –Ahora sí que no podré volver a ver a mi mama nunca más. – Santi lo fue a conso- lar explicándole que, en cuanto los padres de cada uno de ellos, se dieran cuenta de que no volvían a casa, los irían a buscar. De todas formas, Santi también estaba asustado. En seguida dejó de llover y como estaban en el mes de Agosto salió el sol. Con el sol lo vieron todo más claro y les pa- reció que, entre el tronco que había caído, quedaba un pequeño espacio donde Miguel se podía deslizar y salir a fuera para buscar ayuda. Miguel no quería, le daba miedo salir solo, pero entre todos lo convencieron de que era la única solución. Miguel se rascó toda la espalda, pero finalmente pudo salir. Una vez a fuera cogió su bici y se marchó como un rayo hacia el pueblo. Estaba tan nervioso que no notaba las lagrimas ni se daba cuenta que pedaleaba tan rápido que no hacia ni falta porque estaba en una vajada . Al fin llegó al pueblo y se encontró con el coche de la policía; Miguel nada más ver a los agentes los paró con las manos y entrecortadamente les explicó todo lo que había sucedido. La policía llamó a los padres de los niños avisándolos de lo ocurrido. En seguida los fueron a buscar con Miguel al frente, indicando el camino. Los encontraron sanos y salvos. Los chicos no olvidaron nunca “la tarde de verano” que pasaron.  24
  • 26. PAPIROFOBIA  Sara Mendavia 1ºº ESO A  Al salir de su casa aquella mañana, Lorenzo sabía  que nunca volvería atrás. El día anterior había sido  su cumpleaños (había cumplido ocho años)y había  sido un día muy triste. Como regalo había pedido  una cosa que él quería desde hace mucho tiempo:  unas zapatillas de fútbol. Por desgracia, tenía muy  pocas oportunidades de hacer fútbol (aparte de la  hora de gimnasia).  lo llevaba de su casa a la ciudad vio una tienda de  Le habría gustado ser de un equipo de fútbol profe‐ zapatillas de fútbol. Entró y vio unas que el gustaron  sional de su categoría.  y las intentó coger, pero la chica de la tienda le dijo  Muchos fines de semana sus compañeros iban con  que se fuera con sus padres y él le contestó que es‐ sus padres al campo, pero él no. Ni a su padre ni a su  taba en la otra sección y sin saber por qué salió co‐ madre les gustaba salir de la ciudad. A su madre le  rriendo de la tienda. <El parque está mucho mejor>  daban miedo los ratones y su padre era, muy pere‐ pensó y así se fue al parque. Tenía mucha hambre  zoso. De modo que se pasaban todos los fines de  cuando recordó que al otro lado del parque había  semana en casa, leyendo.  una máquina de comida. Se compró unas galletas e  Cuando llegó la hora de los regalos de cumpleaños  intentó buscarse un banco libre y lo encontró con  Lorenzo cogió el paquete de su madre y por lo que  otro anciano a su lado, al oír el crujido de las galletas  pesaba no podía ser nada bueno. Lo desenvolvió  el anciano levanto la cabeza y preguntó:‐¿Quién  lentamente y en lugar de las zapatillas de fútbol se  eres?‐ y Lorenzo le respondió:‐soy Lorenzo‐ a lo que  encontró con unos libros. No pudo aguantar su tris‐ el anciano pregunto: ‐¿Eres un niño?‐  teza y se echó a llorar.  ‐Sí‐ contesto Lorenzo  ‐Querido no llores, ahora‐ le decía su madre‐llorarás  ‐¿Por qué no estás en la escuela?‐  después de haberlos leído.  ‐Hoy la profesora estaba enferma‐dijo Lorenzo  ‐Mira‐ le decía su padre con tono de invitación‐ El anciano permaneció en silencio durarte un mo‐ también hay ilustraciones de colores‐  mento ‐ Sabes, siempre que me encuentro a un niño  Desde su nacimiento en su cumpleaños solo le rega‐ por la mañana siempre pienso que se ha escapado  laban libros.  de casa‐ <menos mal que es ciego> pensó Leopoldo  Poco después su madre le invitó a soplar las velas de  porque notaba que sus mejillas se estaban poniendo  la tarta y Lorenzo les respondió que las apagarán  coloradas.  ellos.  ‐¿Y sabes por qué lo pienso?‐siguió diciendo el an‐ El año anterior su madre lo llevó al psicólogo. El  ciano‐porque yo a tu edad me escapé de casa  doctor le hizo muchas preguntas y le pidió que juga‐ ‐¿De verdad?‐  ra con unos cubitos de plástico y al final con un tono  ‐Si era muy infeliz con mi familia así que me fui.  serio dijo:‐ “papirofobia “es una leve enfermedad  ‐¿Y donde dormía?‐  muy nueva que trata de que los niños les tienen  ‐No te lo vas a creer, pero aunque no era muy mayor  manía a los libros. La culpa mi querida señora es de  me embarqué en un buque‐  los videojuegos, la televisión…Sáqueselos oblíguele  ‐¿Cómo grumete?‐  a leer, a usar la cabeza, y verá como en pocos meses  ‐Así es, como grumete‐  tendrá un increíble mejoría. Al subir al coche Loren‐ Después de eso el anciano empezó a contarle su  zo dijo que él veía poco la tele, pero su madre le  vida. Había dado la vuelta al mundo dieciocho ve‐ contestó que lo que decía el doctor era lo que se  ces. Viajando alrededor de la tierra, le habían suce‐ había de hacer.  dido cosas extraordinarias: había cazado ballenas,  Esa misma noche tuvo un sueño que le horrorizo:  combatido contra piratas del mar de China…  estaba con su bici y al cabo de un minuto se le apa‐ Hasta que llegó a Mongolia ‐Una tribu de rebeldes  rece un monstruo hecho de libros. Agitaba las ma‐ me tomó como espía y me quitó la vista con una  nos hechas con novelas policiacas.  espada en llamas.  Por la mañana, antes de que sus padres se desperta‐ ‐Espantoso‐ dijo Lorenzo  ran, Lorenzo se escapó de casa. Al bajar del bus que  ‐Sí, fue realmente muy espantoso‐pero sabes qué,  25