1. ΦΑΚΕΛΟΣ
32
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23
- ΚΥΡΙΑΚΗ 25
ΜΑΡΤΙΟΥ 2012
ΠΕΙΡΑΪΚΗ - ΠΑΤΡΑΪΚΗ
ΤΑ ΝΕΑ / ENRI CANAJ
ΑΠΟΣΤΟΛΗ
Η βιοµηχανία που έγινε φωλιά
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑ∆ΟΠΟΥΛΟΣ
∆
εν κάνουν βήµα µέσα. Το πά-
τωµα των παλιών γραφείων
του συνδικαλιστικού τους σω-
µατείου «Η Αλληλεγγύη» έχει ναρκο-
θετηθεί µε ανθρώπινα περιττώµατα.
Στην είσοδο βρίσκουν ένα πανό. Το
της απαξίωσης γή περάσαµε στην παροχή υπηρεσι-
ών», σχολιάζει ο πρόεδρος του Εργα-
τικού Κέντρου Πάτρας, Ιωάννης Σου-
βαλιώτης. Τα στοιχεία τον επιβεβαι-
ώνουν. Μέσα στο 2011 άνοιξαν 1.549
νέα εµπορικά καταστήµατα και 1.731
διαγράφηκαν από τα µητρώα του Επι-
µελητηρίου Αχαΐας. Το ισοζύγιο ήταν
για πρώτη φορά αρνητικό.
περιεργάζονται σα να ψαχουλεύουν
στο παρελθόν τους. «Φτάνει πια»,
ελληνικό κράτος. Από τα χρόνια της
ανάπτυξης η Πειραϊκή - Πατραϊκή Κάποτε ήταν έφυγαν, το 1996, όταν αποφασίστη-
κε το οριστικό κλείσιµό του. Η κλω-
∆εκαετίες νωρίτερα λίγοι προέβλε-
παν αυτήν την κατάληξη. «Η Πειραϊ-
γράφει. «Η ανεργία πνίγει την Πά-
τρα». Οι δύο άντρες κοιτάζουν ολό-
είχε περάσει στην κακοδιαχείριση,
την κρατικοποίηση και τους πελα-
η ναυαρχίδα της στοϋφαντουργία είχε σταµατήσει τη
δραστηριότητά της από το ‘92, ωστό-
κή - Πατραϊκή ήταν µια κρατικοδίαι-
τη επιχείρηση, µε µονοπωλιακό χα-
γυρα αναζητώντας κι άλλες γνώρι-
µες εικόνες. Η Πειραϊκή - Πατραϊκή
τειακούς διορισµούς για να φτάσει
στο λουκέτο. Ηταν το πρώτο κοµµά-
κλωστοϋφαντουργίας. σο κάθε τόσο συντηρούνταν τα µηχα-
νήµατα και οι εργαζόµενοι ήλπιζαν
ρακτήρα. Ολες οι ποδιές των µαθητρι-
ών στη χώρα φτιάχνονταν εκεί. Ακό-
ήταν η βιοµηχανία που τους έθρεφε τι στο ντόµινο της αποβιοµηχάνισης Στις εγκαταστάσεις ότι µε πορείες, διαπραγµατεύσεις και µα και όταν λειτουργούσε ως ανώνυ-
για χρόνια πριν ξεβράσει στην πόλη που ευνούχισε τον παραγωγικό το- καταλήψεις κτιρίων θα µπορούσαν να µη εταιρεία, οι εργαζόµενοι αισθάνο-
εκατοντάδες ανέργους. Στον τοίχο µέα και διαµόρφωσε έναν υδροκέφα- της όµως υφάνθηκε µια αναστήσουν την επιχείρηση. «Αµα νταν πιο ασφαλείς από το να δουλεύ-
απέναντι αντικρίζουν ένα σύνθηµα
στα αραβικά: «Ηµουν και εγώ εδώ».
λο κλάδο παροχής υπηρεσιών. Η πε-
ριουσία της λεηλατήθηκε ή πουλήθη- ιστορία απαξίωσης. δεν κλάψει το παιδί η µάνα δεν το
ταΐζει», λένε παλιοί εργαζόµενοι για
ουν στο ∆ηµόσιο. Ελεγαν ότι το εργο-
στάσιο ‘‘είναι κράτος’’», αναφέρει ο
∆ίπλα του παντελόνια και µπλούζες
στεγνώνουν σε ένα καλώδιο που γλί-
κε. Οι εγκαταστάσεις της δεν έχουν
αξιοποιηθεί εδώ και δύο δεκαετίες.
Παρόµοια µε της τις κινητοποιήσεις εκείνης της περι-
όδου. Επειτα από οικειοθελείς απο-
Θανάσης Κούστας, ειδικός σύµβου-
λος στο Επιµελητήριο Αχαΐας. Το ‘60 η
τωσε το πλιάτσικο. Και στην αυλή
σκουριάζουν κατασχεµένες νταλίκες
Σήµερα στα λαγούµια και στα ντου-
βάρια της φωλιάζουν ασυνόδευτοι
Ελλάδας. Η Πειραϊκή - χωρήσεις, οι απολυµένοι έφτασαν
τους 1.850. Περίπου 500 εντάχθηκαν
επιχείρηση είχε 3.900 υπαλλήλους, 16
εκατ. δολάρια έσοδα πωλήσεων, ένα
πάνω στις οποίες µετανάστες χωρίς ανήλικοι µετανάστες. Πατραϊκή εξελίχθηκε σε πρόγραµµα πρόωρης συνταξιοδό- εργοστάσιο στο Χαρτούµ και συµβό-
νόµιµα χαρτιά επιχείρησαν το σάλτο τησης (στα 55 έτη οι άντρες και στα λαιο δεκαετίας προς 300.000 δολάρια
της απόδρασης προς τη ∆ύση. Η ΦΟΥΣΚΑ. «Εµείς γευτήκαµε πρώ- σε σκαλοπάτι της 50 οι γυναίκες) µε 125.000 δραχµές τον χρόνο για να εκπαιδεύει Σουδα-
Τίποτα δεν τους θυµίζει το εργο-
στάσιο που σαν σφύριζε η λήξη της
τοι αυτό που ζει σήµερα όλη η Ελ-
λάδα», λέει ο Νίκος Γατοµάτης, πα- αποβιοµηχάνισης και τον µήνα. Αλλοι τόσοι (µέλη του σω-
µατείου µόνο) έλαβαν έκαστος από
νούς στη νηµατουργία. Εντυπωσια-
σµένη από την επιτυχία της εταιρεί-
βάρδιας έστελνε στους γύρω δρόµους
των προσφυγικών συνοικιών κορί-
λιός εργαζόµενος και συνδικαλιστής
στην Πειραϊκή - Πατραϊκή. «Το σύν-
καταφύγιο µεταναστών 2,5 εκατ. δραχµές ως ποσό επαγγελ-
µατικής αποκατάστασης. Το επένδυ-
ας, η ελληνική κυβέρνηση επιδοτούσε
τότε τους αγρότες να αλλάξουν καλ-
τσια µε µπαµπάκι στα µαλλιά. Μόνο
εκείνο το πανό είναι δικό τους. Μαρ-
θηµά µας το ‘90, όταν έκλεινε το ερ-
γοστάσιο, ήταν: ‘‘Εσείς που µας κοι-
που προσπαθούν σαν σε καφενεία, ψιλικατζίδικα, πε-
ρίπτερα ή µισές άδειες ταξί. Το πα-
λιέργεια από σιτάρι σε βαµβάκι. Τυ-
φλά ανοίγµατα και σπατάλες χρέω-
τυρά τα τελευταία στάδια της πτώ- τάτε, κάποτε σαν κι εµάς θα πεινάτε’’. να δραπετεύσουν κέτο στήριξης τότε από την Πολιτεία σαν τελικά τη βιοµηχανία µε 50 δισ.
σης µιας βιοµηχανίας, η ιστορία της Είχαµε δίκιο. Μετά το λουκέτο πολ- είχε φτάσει τα οκτώ δισεκατοµµύρια. δραχµές. Το 1984 κρατικοποιήθηκε
οποίας υφάνθηκε µε τα ίδια συστα- λοί δεν βρήκαν τον βηµατισµό τους». στην Ευρώπη «Ολα αυτά ήταν φούσκες. Αυτό πλη- µε την υπαγωγή της στον Οργανι-
τικά της απαξίωσης που έντυσαν το Ηταν ένας από τους τελευταίους που ρώνουµε σήµερα. Από την παραγω- σµό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσε-