Teoria Institucionale 379
TEORIA INSTITUCIONALE
Teoria institucionale është një qasje për të
kuptuar praktikat organizative dhe
menaxheriale si produkte të presioneve
sociale sesa ekonomike. Është bërë një
perspektivë e njohur në teorinë e
menaxhmentit për shkak të aftësisë së saj për
të shpjeguar sjelljet organizative që e sfidojnë
racionalitetin ekonomik. Është përdorur për të
shpjeguar, për shembull, se pse disa
inovacione menaxheriale miratohen nga
organizatat ose përhapen ndërmjet
organizatave përkundër paaftësisë së tyre për
të përmirësuar efikasitetin ose efektivitetin
organizativ. Sipas teorisë institucionale,
shpjegimi bazohet në idenë kyçe se adoptimi
dhe ruajtja e shumë praktikave organizative
varet shpesh nga presionet sociale për
konformitet dhe legjitimitet sesa nga
presionet teknike për performancë
ekonomike. Në këtë hyrje, janë përmbledhur
konceptet bazë të teorisë institucionale, janë
shqyrtuar historia dhe evolucioni i saj dhe në
fund janë diskutuar aplikime të zgjedhura
menaxheriale të teorisë.
Bazat
Gjashtë koncepte kryesore e formojnë bazën e
teorisë institucionale: infuzioni i vlerës,
difuzioni, mitet racionale, bashkimi i lirshëm,
legjitimiteti dhe izomorfizmi. Secila prej
këtyreve është elaboruar më poshtë.
Infuzioni i Vlerës
Teoria institucionale bazohet në vëzhgimin se
strukturat sociale abstrakte, të tilla si familja,
organizata, kisha, mundohen të marrin kuptim
dhe rëndësi që zgjatet përtej qëllimit të tyre
origjinal. Institucionalizimi është proces gjatë
të cilit, me kalimin e kohës, detyrat rutinore,
strukturat organizative ose pozitat
funksionale fitojnë kuptim ose vlerë të shtuar
përtej funksionit të tyre bazik. Phillip Selznick
është i pari që e artikuloi këtë ide themelore.
Selznick ishte një sociologjist amerikan i cili në
studimin e tij të vitit 1949 rreth Autoritetit të
Luginës Tennessee (një organizatë e madhe e
qeverisë federale, e krijuar për të promovuar
ruajtjen si pjesë e Marrëveshjes së Re të
Administratës Roosvelt) vëzhgoi se mbijetesa
e organizatës i kushton qëllimit të saj origjinal.
Studimi i Selznickut ofroi dy informacione me
rëndësi të cilat formojnë bazën e teorisë
institucionale. Së pari, ai arriti në përfundim se
organizatat bëhen infuzive me (fitojnë)
rëndësi (kuptim dhe vlerë) që shtrihet përtej
dobisë funksionale të tyre. Së dyti, ai vuri re se
si rezultat i këtij infuzioni të kuptimit dhe
vlerës, ekzistojnë shpesh pasoja të
padëshiruara në veprimin e qëllimshëm.
Kështu, punimi i Selznickut e ndau aktivitetin
organizativ në dy fusha të ndryshme: fusha
teknike dhe racionale e veprimit të
qëllimshëm dhe fusha simbolike dhe
institucionale e kuptimit dhe vlerës.
Difuzioni
Një ide e lidhur është të kuptuarit se praktikat
e reja shpesh adoptohen, jo për shkak të
rezultateve të tyre teknike, por sepse ato
rezonojnë me vlerat shoqërore dhe të
komunitetit. Ky vëzhgim u shfaq në vitin 1962
përmes botimit të librit të Përhapjes së
Inovacioneve (The Diffusion of Innovations) të
Everett Rogers. Rogers ishte një profesor i
sociologjisë rurale i interesuar për të kuptuar
se pse disa risi përhapen me sukses dhe disa të
tjera jo. Ai vëreu se adoptimi i një inovacioni
varet pak nga karakteristikat objektive ose
teknike të inovacionit dhe më shumë nga
interpretimet subjektive të inovacionit nga
adoptuesi. Për shembull, një komunitet
indigjen mund të refuzojë adoptimin e
praktikave moderne të shëndetit (psh, pirjen e
ujit të vluar) nëse arsyet e adoptimit nuk
komunikohen në një mënyrë konsistente me
besimet tradicionale të atij komuniteti.
Identifikimi i Rogersit në lidhje me motivet e
ndryshme të adoptimit (psh, teknike kundrejt
sociale) dhe modelet e difuzionit të

380 Teoria Institucionale
inovacioneve të reja kanë ndikuar në
hulumtimet institucionale të organizatave.
Hulumtuesit kanë studiuar gjerësisht lëvizjet e
inovacioneve menaxheriale nëpër grupe të
organizatave me informacionin kryesor se
adoptimi i praktikave shpesh varet nga
përceptimet subjektive për konformitet me
vlerat e përbashkëta në mjedisin e gjerë
shoqëror ose institucional brenda të cilit
ekzistojnë organizatat adoptuese.
Mitet Racionale
Themeli i teorisë institucionale moderne në
menaxhment qëndron në idenë e miteve
racionale të publikuara në një studim seminal
në vitin 1977 nga John Meyer dhe Brian
Rowan, me titull “Organizatat Institucionale:
Të Strukturara Formale si Mite dhe
Ceremoniale” (Institutional Organization:
Formal Structured as Myth and Ceremony).
Meyer dhe Rowan ofruan një shpjegim në
lidhje me vëzhgimet e mëhershme se shumë
aktivitete organizative nuk kanë lidhje me
produktivitetin ekonomik. Ata argumentojnë
se organizatat ekzistojnë në kontekste sociale
në të cilat rregullat e sjelljes së përshtatshme
përcaktohen jo nga racionaliteti ekonomik,
por më tepër nga mitet mbizotëruese në lidhje
me atë se çfarë është racionaliteti ekonomik –
me fjalë të tjera, supozimet e pranuara se si
duhet të jetë një organizatë e suksesshme. Ata
theksojnë se organizatat mund të mbijetojnë
në mënyrë të suksesshme duke u përshtatur
ose duke u bërë izomorfe me mjedisin e tyre
institucional. Supozimi se organizatat e
suksesshme duhet të kenë një funksion formal
të stafit është një shembull i mitit racional.
Bashkimi i Lirshëm
Lidhur me idenë e miteve racionale është
zbulimi nga Meyer dhe Rowan, që organizatat
shpesh adoptojnë disa praktika vetëm në
mënyrë ceremoniale. Kjo do të thotë,
organizatat shpesh duhet të ndajnë dhe të
shmangin funksionet e tyre kryesore
prodhuese (aktivitetet e tyre teknike) nga
funksionet e miratuara si rezultat i presioneve
institucionale. Për shembull, organizatat
shpesh arrijnë bashkim të lirshëm duke ndarë
adoptimin zyrtar të një praktike nga zbatimi i
saj. Kështu, gjatë periudhave të vështirësive
ekonomike, disa firma lajmërojnë se do të
largojnë një numër të madh të punëtorëve, por
nuk arrijnë ta zbatojnë këtë. Lajmërimi ndodh
për t’u përshtatur me presionet sociale – në
përputhje me mitin racional se korporatat e
suksesshme janë të “thjeshta” (ose holla
metafor.). Dështimi i zbatimit ndodh sepse
firma e pranon se do të ishte e paaftë për të
mbajtur produktivitetin e saj aktual nëse do të
përshtatej në mënyrë të plotë me presionet
institucionale.
Legjitimiteti
Organizatat u përmbahen miteve racionale
dhe miratojnë praktika izomorfe nga dëshira
për t'u dukur si një organizatë legjitime. Kjo
nënkupton se një supozim kryesor i teorisë
institucionale është ideja se organizatat
përmirësojnë shanset e tyre për të mbijetuar
duke u përshtatur me pritshmëritë e
zakonshme se si duhet të duket një organizatë
e suksesshme. Organizatat që mundohen të
jenë legjitime kanë më shumë gjasa t’u qasen
burimeve sesa ato që nuk mundohen të jenë
legjitime. Kështu, një organizatë me një plan
formal biznesi ka më shumë mundësi të fitojë
financim bankar sesa një organizatë që nuk ka.
Në mënyrë të ngjashme, një organizatë me një
program formal me mundësi të barabarta ka
më shumë mundësi të pranojë kontrakte nga
qeveria federale sesa një organizatë që nuk ka.
Legjitimiteti merret duke iu përmbajtur
rregullave të qarta dhe normave të
nënkuptuara të mjedisit social brenda të cilit
ekziston një firmë.
Izomorfizmi
Përshtatja me një mjedis institucional
sinjalizohet kryesisht nga adoptimi i
strukturave, praktikave dhe sjelljeve të
ngjashme me organizatat e tjera kryesore.

Teoria Institucionale 381
Prandaj, organizatat të cilat ndajnë një fushë të
përbashkët sociale, janë subjekt i presioneve
të ngjashme sociale dhe me kalimin e kohës do
të bëhen më të ngjashme ose izomorfe me
njëra-tjetrën. Kjo ide bazike është ofruar
fillimisht nga Paul J. DiMaggio dhe Walter W.
Power në një artikull kryesor të publikuar në
vitin 1983 dhe të titulluar “Rivizitimi i Kafazit
të Hekurit: Izomorfizmi Institucional dhe
Racionaliteti Kolektiv në Fushat e
Institucionalizuara” (The Iron Cage Revisited:
Institutional Isomorphism and Collective
Rationality in Institutionalized Fields). Ata
argumentojnë se burimet kryesore të
përshtatjes me presionin social vijnë nga
profesionet dhe shteti. DiMaggio dhe Power i
kategorizojnë llojet e izomorfizmit që u
ekspozohen organizatat në tri lloje:
Izomorfizmi detyrues është kryesisht politik
për nga natyra dhe lind nga nevoja e
organizatave për t’u paraqitur legjitime te të
tjerët, tek akterë më të fuqishëm, të tillë si
shteti. Këto rregulla konformiteti janë shpesh,
por jo domosdoshmërisht, të artikuluara qartë
në formën e rregullave dhe ligjeve.
Izomorfizmi normativ është nevoja për të
adoptuar praktikat supozuese e asaj se çfarë
është e duhur ose e drejtë nga akterë të
rëndësishëm moralisht, të tillë si profesionet.
Këto rregulla konformiteti janë shpesh, por jo
domosdoshmërisht, të nënkuptuara. Në fund,
izomorfizmi mimetik (mimikë) i referohet
prirjes së disa organizatave për të kopjuar
organizatat e tjera të cilat përceptohen si të
suksesshme ose legjitime nën kushte
paqartësie – pra, kur kriteri ose rruga e
suksesit nuk është e qartë.
Këto gjashtë koncepte formojnë bazën e
teorisë institucionale në menaxhment. Në
mënyrë kolektive, këto ofrojnë një model për
sjelljen organizative që qëndron në
kundërshtim të fortë me modelet e zgjedhjes
ekonomike ose racionale të sjelljes së firmave.
Pra, me anë të këtyre koncepteve, teoria
institucionale sugjeron se organizatat
ekzistojnë në dy botë në të njëjtën kohë: një
botë teknike ku ato duhet t’u përmbahen
burimeve, të tilla si kapitalit dhe punës dhe në
një botë sociale ku duhet t’u përmbahen
burimeve simbolike, të tilla si legjitimiteti dhe
statusi.
Evolucioni
Shumë studiues bëjnë dallim ndërmjet
institucionalizmit të “vjetër” dhe të “ri”.
Institucionalizmi i vjetër i referohet studim
rasteve të detajuara kuantitative të
organizatave nga sociolistët organizativ në
vitin 1950 dhe 1960. Studim rasti i Selznickut
në lidhje me Autoritetin e Luginës së
Tennesseesë në vitin 1949 përcakton kufijtë e
fillimit të institucionalizmit të “vjetër”. Pasuar
nga publikimi i “Arma e Organizatës” (The
Organizational Weapon) të Selznickut në vitin
1952, një studim i organizatës leniniste, e cila
tërheq vëmendjen në procesin në të cilin
organizata bëhet e “institucionalizuar” ose
merr një karakter dhe vlerë të ndryshme prej
objektivave funksionale ose teknike
organizative.
Institucionalizmi i ri përcaktohet me
publikimin e artikullit klasik të Meyer dhe
Rowan në vitin 1977 me titull “Organizatat e
Institucionalizuara: Struktura Formale si Mit
dhe Ceremoni” (Formal Structure As Myth and
Ceremony), pasuar afër nga artikulli i
DiMaggio dhe Powell i vitit 1983, “Rivizitimi i
Kafazit të Hekurit: Izomorfizmi Institucional
dhe Racionaliteti Kolektiv në Fushat e
Institucionalizuara”. Termi “institucionalizim i
ri” përfshin një zhvendosje konceptuale drejt
një pikëpamje të institucioneve si kognicione
kolektive ose supozime të përbashkëta të cilat,
me kalimin e kohës fitojnë një shkallë
konkretiteti shoqëror. Pra, ato pranohen si të
mirëqena dhe si rezultat, kufizojnë sjelljen
organizative. Po ashtu, ekziston edhe një
dallim i qartë metodologjik ndërmjet
institicionalizimit të ri dhe të vjetër. Përderisa
institucionalizimi i vjetër tërheq vëmendjen
në proceset të cilat ndodhin brenda
organizatave individuale, institucionalizimi i ri
fokusohet në proceset të cilat ndodhin përtej

382 Teoria Institucionale
grupeve të organizatave që ndërveprojnë
shpesh me njëra-tjetrën – një nivel analize që
zakonisht referohet si fusha organizative.
Këta dy artikuj kryesor kanë nxitur një
shqyrtim intenziv të proceseve me të cilët
praktikat institucionale shpërndahen matanë
fushës organizative dhe njëkohësisht, mënyrat
me të cilat organizatat bëhen më shumë të
ngjashme me njëra-tjetrën. Këto studime të
“shpërndarjes” fillimisht u fokusuan në
procesin në të cilin organizatat adoptojnë
struktura të ngjashme, pra, bëhen izomorfe.
Një studim i hershëm nga Pamela S. Tolbert
dhe Lynne G. Zucker i vitit 1983, formuloi një
model dy-fazësh të adoptimit mimetik në të
cilin disa organizata fillimisht adoptojnë një
praktikë për arsye teknike – pra kjo praktikë
përmirësonte performancën e firmës.
Megjithatë, adoptuesit e mëvonshëm e bëjnë
këtë për arsye konformiteti: Adoptimmi i
praktikës nuk e përmirëson performancën,
por e bën organizatën adoptuese të duket
legjitime.
Studimet e tjera u fokusuan në mekanizmat e
difuzionit (shpërndarjes) duke analizuar
faktorët që pengojnë ose promovojnë
adoptimin e praktikave matanë një fushe
organizative. Agjentët kryesorë që janë
zbuluar si lehtësues ose pengues të difuzionit
përfshijnë profesionet, qeveria, konsulentët e
menaxhmentit dhe rrjetet e ndërlidhura të
ekzekutivit të korporatave. Studimet e tjera
identifikuan atributet si në vazhdim të
organizatave të cilat janë subjekt i difuzionit:
pozitat funksionale në organizata, praktikat
menaxheriale të tilla si menaxhimi i cilësisë
totale dhe vendimet strategjike, të tilla si
bashkimet dhe shkrirjet, zvogëlimet e firmave
dhe planet stimuluese afat-gjate.
Nga fillimi i vitit 1990, teoricientët filluan të
ngrenë shqetësime në lidhje me premisën
thelbësore të institucionalizimit të “ri”.
DiMaggio dhe Powell e kanë modeluar
artikullin e tyre rreth pyetjes “Pse organizatat
janë kaq të ngjashme?”. Përgjigja e tyre ishte se
organizatat adoptojnë praktika dhe struktura
të ngjashme në përpjekje për t’u përshtatur
me mjedisin e tyre institucional. Megjithatë,
kritikuesit kanë vërejtur se jo të gjitha
organizatat janë të njëjta brenda një fushe
organizative. Disa organizata janë të afta për t’i
rezistuar presionit institucional. Ata
gjithashtu theksuan se disa forma ose praktika
organizative të institucionalizuara tepër
ndryshojnë ndonjëherë. Ata argumentojnë se
teoria institucionale i përshkruan në mënyrë
të padrejtë organizatat si “produkte
kulturore", të ndikuara shumë nga besimet
kolektive, dhe kjo, siç akuzuan ata, ishte e
pasaktë.
Në një publikim të hershëm të njërit nga
themeluesit të institucionalizimit të ri, Paul
DiMaggio llogariti mundësinë e ndryshimit të
institucioneve. DiMaggio identifikoi disa
akterë të quajtur “ndërmarrës institucional”
me shkathtësi unike të dallimit dhe rezistimit
të ndikimit të fuqishëm të besimeve sociale
kolektive. Në një argument të kësaj teme,
Christine Oliver vuri re se disa organizata
angazhohen në mënyrë aktive dhe u rezistojnë
në mënyrë strategjike presioneve
institucionale për konformitet.
Ideja se këta akterë kanë forcën për t’ju
rezistuar presioneve institucionale dhe
ndryshuar ato, krijoi një rrymë të re të
studimit me fokus në proceset e ndryshimit
institucional. Studimet e hershme kanë
sugjeruar se ndryshimi institucional mund të
ndodh vetëm në mënyrë ekzogjene,
domethënë, nga ndonjë ngjarje katastrofike e
cila ndodh jashtë fushës organizative.
Sidoqoftë, studimet e mëvonshme e sfiduan
këtë duke demonstruar se akterët marxhinalë
në periferinë e fushës organizative nuk janë
subjekt i presionit konformues dhe kanë të
ngjarë më shumë të iniciojnë ndryshimin.
Studimet e vonshme e zgjeruan këtë duke vënë
në pah se disa akterë zënë pozicione lidhëse
ndërmjet fushave të ndryshme organizative
dhe mund të iniciojnë ndryshimin duke
zhvendosur idetë institucionale përtej fushës
organizative.
Studiuesit skandinavë e sfiduan mendimin
nëse idetë institucionale zhvendosen përtej

Teoria Institucionale 383
organizatave në mënyrë të paprekur. Ata
zbuluan se praktikat institucionale shpesh
përkthehen ose abstraktohen në mënyrë për
t’u zhvendosur nga një vend në tjetrin dhe
pastaj adaptohen në kontekstin lokal pasi të
adoptohen nga organizatat individuale. Një
grup tjetër i studimeve fokuson vëmendjen në
përdorimin e një gjuhe bindëse, retorike ose
ligjërimit për të lehtësuar ndryshimin duke
bërë që modelet e reja të duken legjitime.
Një zgjerim logjik i këtij studimi është
fokusuar në “punën institucionale” ose
proceset në të cilat akterët angazhohen në
krijimin, ndryshimin dhe mirëmbajtjen e
institucioneve. Ideja bazë e punës
institucionale është prezantuar nga Tom
Lawrence dhe Roy Suddaby në vitin 2006 në
një artikull të titulluar “Institucionet dhe Puna
Institucionale” (Institutions and Institutional
Work). Ideja bazë e punës institucionale
bazohet në supozimin se disa akterë në fushën
organizative fitojnë një shkallë të
ndërgjegjësimit kognitiv të mjediseve të tyre
institucionale, si dhe një shkallë ose
kompetencë në menaxhimin ose manipulimin
e mjedisit. Ekzistenca e një ndërgjegjësimi ose
aftësie të tillë bazohet në kuptimin se akterët
(edhe individualë edhe atyre të përbërë) nuk
janë të burgosur të plotë kognitiv të mjedisit të
tyre institucional.
Me pak fjalë, studimet institucionale prej mesit
të vitit 1990 e tutje dhe duke përfshirë ato të
tanishme, kanë adoptuar një fokus më të fortë
në agjencinë (më lartë cituar si “forcën”).
Organizatat tashmë nuk paraqiteshin si
presione kulturore, por përkundrazi shiheshin
si të angazhuara në mënyrë aktive në procesin
e përshtatjes dhe si rrjedhojë, të ndikimit në
mjedisin institucional në të cilin veprojnë. Si
rezultat, teoria institucionale është bërë më
pak e lidhur me idenë e përshtatjes së verbër
dhe adoptimit ceremonial dhe më shumë e
interesuar në kuptimin se si organizatat
ndikojnë në mënyrë aktive në mjedisin e tyre.
Rëndësia
Teoria institucionale, si teori e organizatave,
ka shfaqur një rezistim të jashtëzakonshëm.
Ajo është shëndërruar nga një kornizë e
krijuar për të shpjeguar ngjashmërinë
organizative dhe mungesën e agjencisë në një
kornizë e cila shpjegon ndryshimin
organizativ dhe agjensinë e thellë. Edhe pse
me një transformim kaq ngatërrues në
ideologjinë e saj thelbësore, përsëri, teoria
institucionale ka arritur të ruajë një fije të
fortë të koherencës së brendshme. E
pandryshueshmja brenda teorisë
institucionale është supozimi se strukturat
dhe proceset organizative marrin kuptim dhe
rëndësi që zgjatet përtej qëllimit të tyre teknik.
Ideja se organizatat funksinojnë në mjediset
tenike dhe institucionale në të njëjtën kohë
ofron qëndrueshmëri dhe koherencë të kësaj
perspektive konceptuale në organizata.
Teoria institucionale vazhdon të ketë një
ndikim të fuqishëm në teorinë organizative.
Është tema e vetme më e popullarizuar në
artikujt e fundit në Divizionin e Teorisë
Organizative dhe Menaxheriale të Akademisë
së Menaxhmentit dhe është përshkruar (p.sh.,
nga Royston Greenwood dhe kolegët) si qasja
dominuese për të kuptuar organizatat.
Megjithatë, ndikimi i saj ka qenë relativisht i
kufizuar brenda akademisë në teorinë
organizative dhe nuk ka arritur të bëjë ndikim
të rëndësishëm në studimet e menaxhimit
strategjik ose në teoritë e sjelljes organizative
që përqendrohen në nivelin individual të
analizës.
Në mënyrë të ngjashme, teoria institucionale
ka pasur relativisht pak ndikim në menaxherët
dhe praktikuesit jashtë fushës akademike.
Pjesërisht, kjo mund të shpjegohet nga
supozimet e saj themelore të cilat deri së fundi
dukej se zvogëlonin rolin e menaxhmentit në
përcaktimin e mbijetesës organizative.
Sidoqfotë, është i pasaktë supozimi se
menaxherët nuk kanë ndonjë rol të
rëndësishëm në teorinë institucionale.
Kuptimet menaxheriale të teorisë

384 Teoria Institucionale
institucionale nuk mungojnë nga teoria, por
thjeshtë nuk janë ende të artikuluara si duhet.
Është e qartë se kthimi drejt agjencisë në
teorinë institucionale dhe idetë rreth punës
institucionale duhet të përqendrojnë
vëmendjen në idenë se akterët mund të
menaxhojnë në mënyrë aktive mjediset e tyre
institucionale. Menaxherët gjithnjë e më
shumë janë duke u angazhuar në këtë lloj të
punës institucionale. Kështu, për shembull, në
fillimin e shekullit 21, menaxherët e biznesit
janë angazhuar gjithnjë e më shumë në
çështjet e përgjegjësisë sociale të korporatave,
e cila mund të shihet si një mënyrë e
angazhimit direkt të menaxherëve me
mjedisin institucional. Në mënyrë të
ngjashme, përfshirja gjithnjë e më e madhe e
korporatave në aktivitete politike, të tilla si
financimi i aktiviteteve politike dhe lobimi për
qeverinë dhe udhëheqësit, është një mënyrë
tjetër thelbësore në të cilën menaxherët
mundohen të kontrollojnë mjedisin e tyre
institucional. Studimet kanë treguar se disa
organizata janë të afta t’i rezistojnë presioneve
politike, për shembull, duke ndryshuar
përmbajtjen dhe shpërndarjen e rregullave
ligjore. Një grup tjetër i vonshëm i studimeve
kanë identifikuar mënyra në të cilat
organizatat biznesore janë duke përshtatur
dhe internalizuar në mënyrë të madhe
elemente nga sfera publike, të tilla si
universitetet korporative, ushtritë
korporative dhe muzetë korporative, të cilat
po ashtu mund të shihen si mjete me të cilat
menaxherët biznesor mundohen të
angazhohen në mjedisin institucional të një
organizate. Studimet e ardhshme do të ofrojnë
një elaborim më të qartë të këtyre fenomeve
dhe rolit të menaxhimit në praktikat
institucionale.
Roy Suddabry
Lexime të Mëtutjeshme
DiMaggio, P. J. (1988). Interest and agency in
institutional theory. In L. G. Zucker (Ed.),
Institutional patterns and organizations (pp.
3–21). Cambridge, MA: Ballinger.
DiMaggio, P. J., & Powell, W. W. (1983). The
iron cage revisited: Institutional isomorphism
and collective rationality in organizational
fields. American Sociological Review , 48, 147–
160.
Greenwood, R., Oliver, C. K., Sahlin, K., &
Suddaby, R. (2008). The Sage handbook of
organizational institutionalism. London,
England: Sage.
Lawrence, T. B., & Suddaby, R. (2006).
Institutions and institutional work. In S. R.
Clegg, C. Hardy, T. B. Lawrence, & W. R. Nord
(Eds.), Sage handbook of organizations studies
(2nd ed., pp. 215–254). London, England: Sage.
Meyer, J. W., & Rowan, B. (1977).
Institutionalized organizations: Formal
structure as myth and ceremony. American
Journal of Sociology, 83, 440–463.
Oliver, C. (1991). Strategic responses to
institutional processes. Academy of
Management Review, 16, 145–179.
Scott, W. R. (2001). Institutions and
organizations (2nd ed.). Thousand Oaks, CA:
Sage.
Selznick, P. (1949). TVA and the grass roots: A
study in the sociology of formal organization.
Berkeley: University of California Press.
Suddaby, R. (2011). Challenging institutions.
Journal of Management Inquiry, 19 (1), 14–20.
Suddaby, R., & Greenwood, R. (2005).
Rhetorical strategies of legitimacy.
Administrative Science Quarterly, 50, 35–67.

Teoria Institucionale 379
Burimi: Eric H. Kessler, “Encyclopedia of Management Theory”, Pace University, Sage Publications,
2013.
Përktheu: Kujtim Hameli, student doktorature në Universitetin e Stambollit, dhjetor 2020.