BULLYING project = LIKE the page and get for free the ONLY E BOOK/pdf from this book = like /SUPORT= https://www.facebook.com/magikdosystem - a 7y research/project HOW one magi[k] ..shadow can lead to the light with the.. the help of the orange ball and..MANY pioneer projects on SPORTS/ART/EDU/BUSINESS ... - looking for partners,support, for the projects AND .. team,academy to any country... TO CREATE the 1st professional academy in the world. . [ ASK for resume/about me /presentation ]

1. ' *»
li
V
Tiapajtij
"S E S S TY w u e u v o s e p Y o o w p 1 0 0
M o v u o n s A « P c>vn5
ft
i d i
I
I #*i.
V
ft E i6 m n € n 6 o o n y io io v
OXOfilKO C K c p o ^ io p o
o n o ra
Public
maiikdcsystem

3. l t d Public ταετεύουμε
6τη δημ ίου^ικπ έκ<ρ£*Α6Τ| τω ν πεώ ώ ν!
■’· ' __ [___— :—-J' ΚίδεttcuSlμπορείvaavaKaXú|)8ixaτολέντοτου,va
a<j>unvÍ6aτπν (¡tívtaaci καιτηνπεριέργειοτου,ορκείvaεκτεδεί 6caερε&εμοτοεκείνοπου
§aτουεπιτρέψουνvaοκτάβα,το δημιουργικόδυνομικότου.
Αποετολή μος,anóτηνπρώτη ημέρολαχουργίος μaςείνοι vaπροε<ί>έρουμεeranaiStáοΐρορμές
t "¡fiaδημιουργικήέκ<(ροεη,¿ÑÁ Kai’¡fiaτην κολλέργεωδεξιοτήτωνττου§a&ηδήβουντην
: > προεωπικήτουςονόπτυξή. /Λέεοanóτις δωρεήνεκδηλώεας,εεμινόριοκι εργοετήριοπου
υλοπαούνκκ εεόλοτοκaτa6τήμacáμaς ετηνΑδήνοKai ετηνττερκρέρείΑ,
Tana¿(4^ü?/τη δυvaτóτnτava κολλιεργή^ουντη (¡avtaoíaτους,vaονοζητήεουνλύεεις
#προ@ήμοτα va ευμμετόεχουν εεεργοείες Kaiva ευζητήεουνιδέες.
H ψ Τοπορομύδιπου κρaτáτε «a χέριο εος είνοιτο έργο μιος oμáδaςποιδιώνδημοτικούπου
ευζήτηεε,έμ^ε,τρ^ούδηκ, ζωγρήιμεε κι^ ψ ε ^ τ ο βχολικόέκζεμά μεa<foρμή
τοεργοετήρι δημιουργικήςγροιμτςπου διοργονώεομεero κοτόετημοPuWicτου βέλου εε
ευνεργοείο μετον ευγγρο<)>έοΑιονύεηΑφανή, Ελπίζουμεvaτο οιτολιύεετε,όπωςεμείς
οπολούεομετη διοδικοείοτηςδημιουργίοςτου. βοηδόμετοποώά μaς νοονοκολύψουντο
Td}évraτους,&ηδόμεTaποίδιό μοςvaοπελευδερώεουντηδημιουργικότητότους!
^κέρινο /λοπομπλενη
(μιοευχήεκμέρους όλωντωνποιδιών)
I '/γ.Ηδημιουργική'γροΐρήμε
I τον κύριοΛαμονήήτο,νμαγική-

4. Ιβτο^ίεςμεαεμ<ιτονδχολικόεκ<ρο&6μόμεΐη^ωεςζώα.
Στο εργαετήρι δημβυργικής γραψής πού ¿γίνε eux Public βόλου to χρονικό
διάετημα fá(xm¡*flÁr)St 2016 ®υμρρ&αν μαδητές Δημοτικοί « a Ψ~Χ2
ετών. Το εργαετήρι ολοκληρώθηκε βε 3 εβδομαδιαίες ευναντήεεις και
είχε δέμα «Σχολικός εκ<ροβ.εμος Κ41λογοτεχνίες Στις ευναντήεείς μας
μάδαμε η είναι εχολικός εκψοβιεμός, μιλήβαμεγια tov εχολικά εκψοβιεμό
που δυετυχώς έχουν βιώεει ta ίδια ta παιδιά ή οι ευμμμαδητές τους eto
εχολείο, τραγουδήεαμε, ζωγραψίεαμε και γράψαμε με εύνδημα την εξής
ψράεη που μάθαμε να τη λέμε δυνατά χωρίς να ψοβόμαετε πια: «Τον ώόβο
τον διώχνουμε4πό μέεα μ<τς,óccjyδενtov <¡>oβάμαβεε,όταν μιλάμε·,όταν
κάνουμε κάτιγΐεΐνατονδιώξουμε μακριά μ<Λς...»
Στις^&υταίες ευναντήεεις pS| κάλεβα ta παιδιά va γράν|#»ίρ<ά &Κρή
tôtopia για τον εχολικό εκψοβιεμ0:ρλ§ντας για ένα άγριο, άτακτο ζώο που
μπαίνει ξαψντκά,.εε ένα;βχολείο ήευχων ξϊώωϊί,Α
Τοαποτέλεεμεί εας το π^οεψέ^ουμε, εε όλους τους πελάτες του
πολυκ<3Μ6εΐίμ<5εος Pukfic,που μ<Λςψιλοξενηεε ετονχώ^ο του &6λίου
Kdi εας κελούμενεΐγίναε οιπρώτοι ανείγνώετεςτωνποδιών
του ε^ετηρΐου...
Μόνο μην κρίνετε αυετηρά τις ιετορίες τους™
βγήκαν με πολύ κέψι απ' την καρδιά τους!
0 υπεύθυνοςτου εργαετηρ>ίου,exf^çaCfécx;^.ονύ&ηςΑέίμονής

5. I
Ο ± .ψ ί4 ς
από την Έλενα Λπαμπλένη, 9 ετών
Μια ψορα κι έναν καιρό 6ε μια μακρινή δάλαδδα είχε ανοίξει πρόβψατα ένα υποδαλάδβιο
βχολειο όττου παρακολουδούεαν μαδήματα όλα τα ψάρια του βυδού. Τον δεύτερο χρόνο
λειτουργίας του γράψτηκε βίο βχολείο ένας ξιφίας πολύ νευρικός, που ενοχλούβε όλα τα
άλλα ήρεμα ψάρια. Μια μέρα ο ξιφίας αποψάδίβε να κάνει κάτι πολύ κακό χωρίς να τον
πάρει μυρωδιά κανείς. 'Οταν χτύπηβε κουδούνι για διάλειμμα, ο ξιφίας πάγε από αίδουεα 6&
αίδουεα &ε όλες τις τάζεις, μουτζούρωεε κι έδχιβε τις ζωγραψιές των μαθητών, χάλαβε κι
έδπαβε, ό,τι μπορούβε με μανία. Όμως τελείωβε ό,τι ηδελε να κάνει και το κουδούνι δεν είχε
χτυπηεει ακόμη για μέ&α. Έβαψε τότε με-κόκκινη μπογιά ένα μέρος της ουράς του, πήγε
6τον διευθυντή και λέγοντας ότι χτύπηβε έμεινε βτην τάξη του μέχρι
να χτυπήόει το κουόουνι.
Μόλις χτύπηεε το κουδούνι για να μπουν μέβα οι μαδητές-ψάρια, κολύμπηβε και πήγε βτις
τουαλέτες. Καδάριεε την δήδεν πληγη του κι άρχιεε να τρομάζει όλα τα άλλα ψαράκια, που
περνούδαν απ' έζω. Τρόμαζε τις γαρίδες, τους αετακούς, τα καλαμαράκια, τις καραβίδες,
καδώς και άλλα πιο μικρά ψαράκια. Ακόμα κι έναν δάβκαλο, τον κύριο Χελιδονόψαρο,
τρόμαζε ο δκανταλιάρης Ξιψίας. 0 δάδκαλος, όμως τον μάλωβε αυβτηρά. Τίαρόλα αυτά δεν
κατάλαβε τι έκανε ο ζιψιας &ταάλλα ψάρια. Όταν τα ψάρια μπήκαν ετις τάζεις τους, άρχιβαν
να κουνούν τα πτερύγιά τους ανηβυχα, καδώς όλα ήταν άνω-κάτω κι ζωγραψιές τους
δχιεμένες και μουτζουρωμένες. Αραγε, ποιος να το είχε κάνει; 11εαρδέλα είπε, ότι ο ζιψίας
ήταν μέβα δτην τάζη, αυτός δα το "κάνε... Το βαψρίδι αναρωτηδηκε μήπως ο αέρας έεχιβε τις

6. -Δεν ξέρω ποιος τα μουτζούρωοε, είπε η τβιπούρα 6οβαρή. 2 * 0 3
Οι Sd6KdAoL δύμώβαν πολύ. Στο δεύτερο και ετο τρίτο διάλειμμά ο ξιψίας ¡gB#'’' '
κυνηγούεε και χτυπούβε τα άλλα ψάρια Τότε ένα μπαρμπούνι κατακόιικινο &
από τη βτενοχώρια και δυμωμένο ετάδηκε μπροετά του και με δυνατή ψωνή του είπε; ®
-Δεν εε ψοβάμαι. Ξέρω ότι εβύ μουτζούρωεες κι έβχιβες τις ζωγραψιές μας.
Εεύ τα χάλαβες όλα. 0 ξιψίας βάβτιβε λίγο αλλά δεν τα 'χάβε:
-Καλά βας έκανα, ψώναξε να τον ακούβουν όλοι. Τα άλλα ψάρια και πιο πολύ τα λαβράκια
άρχιβαν να χειροκροτούν το μπαρμπούνι και να του ψωνάζουν «μπράβο».
Το μπαρμπούνι πληβίαβε τον ξιψία:
-Είβαι μόνος, «ψιλαράκο» του ψιδύριβε βτα βράγχια, και δεν είναι καλό αυτά. Μπορείς να έλθεις
οτην παρέα μας και να είβαι μαζί μας, αν αλλάξεις βυμπεριψορά. Κοίταξε πόβους ψίλους δα έχεις!
0 κύριος Χρικτόψαρος, ο δάεκαλος της τάξης τους, από το παράθυρο τα άκουβε όλα αυτά. ΤΙήγε
λοιπόν κοντά τους και πήρε τον ξιψία με το καλό:
-Εβαι καλό ψάρι και το γνωρίζω. Μπορείς να γίνεις ψίλος τους με ένα απλό βυγγνώμη. |Ία είβαι
βίγουρος πως δα αιβδανδείς τότε πολύ χαρούμενος.0 ξιψίας κάρψωβε τη μύτη του 6τη λάβπη και
το δκέψτηκε πολύ. Στο τέλος μετάνιωεε, ζήτηβε ευγγνώμη από τα ψαράκια και γυρίζοντας βτον
κύριο Χρίδτόψαρο, τον δάβκαλό του, μουρμούριβε:
-Με ποιο τρόπο δα επανορδώεω:
-θα βας δώβω μπογιές και κόλλες κι όλοι μαζί δα κάνετε καινούργιες ζωγραψιές.
Εδύ, ξιψία, που έχεις μεγάλη μύτη κι είβαι ο ευκίνητος, δα τις κρεμάβεις πιο εύκολα οτην τάξη.
Ετοι δα γίνει όμορψη όπως πριν... Ολα τα ψάρια χαρούμενα ξελεπιάστηκαν από τη χαρά τους για
την ιδέα του δαβκάλου τους και βτρώδηκαν οτη δουλειά με πρώτο και καλύτερο τον ξιψία, που
είχε διώξει τον δυμό από μέβα του και με τους ψίλους του έζηβε καλά για πάντα.

7. ΟΠιγκουΐνος κ^ι η πε^ιττέυεώ του!
<χπότην Κατερίνα Λπ<φττλενη, 8 ετών
η ι<*<ρο^ό ζούβε μόνος 6ε μια βάρκ# βχην -απέθαντη <ΑΚχή μΐ4ς μεγόλης δάλ^β&άς ένας
βκανταλίά^ϊις πιγκουΐνος, που 5&ν πήγαινε &χο σχολείο χων ζώων, γιατί δεν ήδελε χους
άλλους.
ΓΜ ψορά που τον πήγαν
κοροΐδευε για *4 κάνει τον μάγκα |^^!ν»αήί»(μωρήριρι'ί?: ϊ χ ^ Λ φ Μ τότεϋΜ ^φ.
&την ά κρ ή ·1 β ΐ6 ά νί^^ |(Γ ί< α ΐ;β ρ ^(^ β '^ ® Ν ίίΜ Μ ΐΒ ^& ® ® ^ξ'Ρ # ^ ϊ^ον':<ίζ
ολομόναχη
Λια μέρα βγαίνανβίΐς απΙΐ^^άλαβοαίΐΜ ίίΡΡ ϋ^^ άκτή ώ η ϋ έψταβε
Κι^ϋ^πό ^ ^ · μεγάλο δένδρο. Ιε ένα κλαδί του καδόταν μια κουκουβάγια, βτα πόδια της
ΧρρούΙβ / ^ΒΜ)^Γΐ1ιΐ1!ί^ I) κουκουβάγια πέταξε 6ε ένα άλλο κλαδί, το χαρτί έπεβε κάτω.
8 πι|® ^νος πήρε το χαρτί και το κοίταξε.
Ήταν ένας χάρτης... Τον άρπαξε και τον πήρε μαζί του.
Λίγο πιο πέρα κάδιβε να εξετάβει τον χάρτη. Κάτι μέβα του τού έλεγε πως ήταν αλη&ινός κι
όχι ψεύτικος. Χωρίς να το πολυεκεψτεί ακολούσ'η&ε τον χάρτη και βρέδηκε μπροετα 6ε εναν
μικρό βράχο. Γήκωεε τον βράχο, βρήκε από κάτω ένα κλαδί, το πήρε. Συνέχιεε να βαδίζει
6ΐον δρόμο, όπως έδειχνε ο χάρτης και λίγο πιο πέρα έψτατε βε μια μικρή βπηλιά. Κοίταξε
μέβα και είδε ότι υπήρχε ένα μικρό μπαούλο, ίεκλείδωβε το μπαούλο με το κλειδί και μέεα
βρήκε μιαιβτορία για τη ψιλία. Τη διάβαβε μονορούψΐ:
Μιλούδε για ένα άγριο ζώο, που εξαιτίας της ξεροκεψαλιάς του και της επιθετικότητας του
ζούβε δυβτυχιβμένο κι έμανε για πάντα με τη μοναξιά του.
Ήταν μια πολύ δραματική ιβτορία, από την οποία, όμως επηρεάβτηκε τόβο πολύ, που
άλλαξε η βυμπεριψορά του την ίδια βτιγμή βαν να μετακίνηβε κάποιος έναν μοχλό

8. 6to εκοτεινό μυαλό του.
ΊΕτει, όταν γύριεε έτη βάρκα, πήρε τη εχολική του τεάντα
και ένα και δυο βρέθηκε 6την πόρτα του εχολείου των ζώων.
Τα χαιρέτηεε και τους μίληεε με ευγένεια και καλοεύνη.
Όλα τα ζώα παραξενεύτηκαν με την αλλαγή της ευμπ&ρι^οράς του,
αλλά τον υποδέχτηκαν με ένα χαμόγελο και τον πήραν ετην παρέα τους
να παίξουν αγαπημένα.
Από τότε 6 αυτήν την ακτή και ero εχολείο βαειλεύει η (ρΐλία.

9. Τοά#ΚΕΟ
απότην Ειρήνη Τ^ίκα, 8 ετών
Λια γορά κι έναν καιρό ήταν ένα μχολείο ετο οποίο πηγαίνανε μόνο τα ζωάκια, όλα τα
καλά ζωάκια, όπως λαγουδάκια, ζαρκάδια, χάρανδοι, εκίουροι, πουλάκια και άλλα. Ααεκάλα
τους ήταν η κυρία αγελάδα. Γ αυτό το μχολείο μια μέραγράφτηκε ένα άγριο δηρίο της
ζούγκλας, ένα λιοντάρι.
Το λιοντάρι από την πρώτη μέρα που πάτημετο πόδι του μτο ήμυχο μχολείο δημιουργούμε
ευνεχώς ^αεαρίες, ενοχλούμετα ζώα, τα εκφόβιζε, τα τρομοκρατούμε. Τα ζωάκια
ταράχτηκαν κι άρχιεαν να κάνουν παράπονα ετη δαεκάλα τους. Το λιοντάρι δεν
καταλάβαινε τίποτα. Ηκυρία αγελάδα προεπάδηεε να του βάλει μυαλό, αλλά εκείνο
μούγκριζε και πάγωνε το αίμα όλων των ζώων του εχολείου.
Τελικά ο διευθυντής του εχολείου, ο κύριος Γάιδαρος, αν και είχε μεγάλη υπομονή,
αναγκάετηκε μια μέρα να τον διώξει οριετικά από το μχολείο για να μην ενοχλεί τους
μασητές - ζώα, α^ού το άτακτο λιοντάρι δεν έπαιρνε από κουβέντες. Από τότε όλοι
έζηεαν καλά και τα ζωάκια του εχολείου καλύτερα.
Όεο για το άτακτο λιοντάρι,
οι μυμμαδητές του έμαδαν πως
μετάνιωεεγια τη ευμπερκρ>ρά του
και γράφτηκε αργότερα με ένα άλλο
μχολείο, γιατί ντρεπόταν να αντικρίμει
τους παλιούς μυμμαδητές του και-τους
δαεκάλους του κι είχε γίνει ήρεμο και
καλά ζώο μτο νέο του μχολείο μαν μια
ήρεμη, άκακη γάτα..

10. V
ϋ δύναμητηςψιλίας
<*ττότην Ανδρομάχη Τάλ<*5ΐ4νού, 10 ετών
Αια ψορά κι &ν<Λνκαιρό 6το εχολείο των ζώωνγράψτηκε ένα λιοντάρι
που πήγαινε ετην ΓΓ τάξη και ψόβιζε όλατα μικρότερα ζώα.
Οι δάβκαλοι προβπαδούβαν να το ηρεμηβουν, αλλά δεν μπορούδαν με
τίποτα να του βάλουν μυαλό. Τα ζωάκια που φόβιζε κυρίως ήταν η Ρούλα η
ελεψαντούλα, ο Απούλης το γουρουνάκι. η Ψηλομύταγάτα κι ο άβπρόμαυρος βκύλος.
Το λιοντάρι έλεγε ότι όλο το βχολείο ήταν δικό του γιατί ήταν τάχα το πιο άγριο
ζώο της ζούγκλας!!?
Οι δάβκαλοι κατάλαβαν ότι βυμπερκρερόταν έτ&ιγιατί κανείς δεν τον έκανε παρέα και δεν
είχε φίλους. Ττβι, μάζεψαν τα ζώα του δχολείου και τους μίληβανγια το νόημα της ψιλίας.
«Η ψιλία» τους είπε η κυρία βάγια η-κουκουβάγια, «είναι το πιο οημαντικό πράγμα οτη ζωη
των ανδρώπων και των ζώων, αλλά το πιο οημαντικό είναι να μπορείς να κάνεις ψίλους και
να δυγχωρείς τα λάδη τους».
Τα ζώα του δχολείου κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και βυμψώνηβαν με την κυρία τους 'Οταν
χτύπηδε το κουδούνιγια μάδημα, ζητηβαν από την κυρία τους να παραμείνουν &τηναυλ'
του οχολείου κι αποψάδίδαν νά’&τοιμάδουν μια έκπληξη βτο λιοντάρι. ί?
Την επόμενη μέρα το άγριο λιοντάρι είδε όλατα ζώα-μαδητές του δχολείου νατον
περιμένουν με χαρά, ένα από αυτά του είπε εκ μέρους όλων:
«Φέλείς να παίξουμε όλοι μαζί βτο διάλειμμα?».
Το λιοντάρι ένιωβε όμορφα Χι αμέβως βρυχηδηκε χωρίς,
όμως' τώρα να ψοβηδούν καδόλου
οι βυμμαδητές του: «Ναιιιαι... ψυδίκά...»
Έτδΐ δτο διάλειμμα άρχιζε να παίζει με τα ζώα
και δεν τα ξαναχτύπηβε ποτέ πια.
" Π " Β|ηΜ·Β

11. Έλλvd κάνουμε
απότην βαβιλική Γιουμουρέκη, 9 ετών
Να φορά κι έναν καιρό eco βχολείο των ζώων γράφτηκε ένα άγριο δηρίο. Μάταια οι
δάβκολοι προβπαδούβαν vd το ηρεμήβουν. Εκείνο έκανε επιδέβεις βτα φιλήβυχα ζώα-
μαδητές κι όλο τους προκαλούβε προβλήματα.
Αυτό το ζώο, που εκφόβιζε τα άλλα ήταν ένα λιοντάρι που γράφτηκε βτο βχολείο κι ακόμα
5εν είχε κανέναν φίλο. 'Οταν πήγαινε να μιλήβει βτα ζώα βυμμαδητές του τον φοβούνταν κι
έτρεχαν να μην τους κάνει κακό.
Τίεριββάτερο απ’όλα το φοβούνταν η χελώνα, το βατράχι και ο κάβτορας, γιατί αυτά είναι
μικρόβωμα ζώα και φοβούνταν μην τα κάνα μια χαψιά.
Αντίδοτα ο ελέφαντας κι η καμηλοπάρδαλη, που είναι πιο ψηλά ζώα από το λιοντάρι,
πήγανε και πήρανε τον βάτραχο, τη χελώνα και τον κάβτορα να τα προβτατέψουν, ενώ
παράλληλα μίληβαν βτο άγριο λιοντάρι. Του εςήγηβαν πως χωρίς να το δέλα τρομάζα τα
μικρότερα ζώα και γι’αυτά τον φοβούνται.
«Αν όμως τους δείξεις ότι έχεις ευγενικά αιβδήματα, δα βε κάνουν φίλο τους».
Μετά μίληβαν και βτα μικρόβωμα ζώα, τους εξήγηβαν ότι δεν πρέπει να κρίνουμε
τους άλλους από την εξωτερική τους
εμφάνιβη αλλά απ' τον χαρακτήρα τους
κι από τη βυμπεριφορά τους.
Εκείνα κατάλαβαν το λάδος τους όπως
και το λιοντάρι, αφού όλοι μαζί.
μπορούβαν να περνάνε καλά αντί ya
μαλώνουν και να φοβίζει το ένα το άλλο.
Έτβι έγιναν όλοι φίλοι, έκαναν καλή
παρέα και περνούβαν όμορφα,
αγαπημένοι για πάντα.

12. Το<ία&46ο ¿λογοπ<Αει6χολείο
£ΐπότον Γιάννη Σ^πουνά, 7 ετών
Λια μέρα ένα άγριο άλογο γράφτηκε 6ΐο εχολείο χων ζώων
επειδή οι γονείς του είχαν κουραβτεί από χις βκανταλιές χου.
Το έγραψαν λοιπόν εκεί μήπως βυμμορψωδεί και ηρεμήβει επιτέλους.
Ηδαοκάλα χου, η κυρία προβατίνα, μάταια προβπαδούβε να χο φρονιμέψει.
Το άλογο κλωχβούβε με μανία όλα χα ζώα. κι αρνοΰνταν να χου περάεουν οι δάβκαλοι
χαλινάρι, αψοΰ μέχρι χώρα είχε βυνηδίβει να ζει ελεύθερο βχο μακρινό 5άβος.
Λα χελικά μια καχβίκα καχάψερε ναγίνει ψίλη χου, γιαχί μια μέρα που χο άλογο ζέμεινε
από κολατβιό -εκτός από ατίδαβο ήταν και λαίμαργο- εκείνη χου πρόβψερε χο δικό
χης. Τότε ζαψνικά όλα άλλαζαν. ΜΛούλα η κατακούλα έχρεζε έτους δαοκάλους και τους
ενημέρωβε πως χο άλογο δεν άντεχε τη οκλαβιά και γι αυχό ανχιδροΰβε χόβο επιθετικά.
Έπρεπε να μάδει να υπακούει όχι από ψόβο αλλά από οεβαομό χους δαεκάλους, να
βυνηδίεει να βέβεται χους ευμμαδητές χου με χο καλό. Οι δάεκαλοι βυμψώνηβαν
ομάψωνα. και δήλωεαν πως ήταν πρόδομοι να βταδούν κονχά χου για να χο Βοηδηεουν.
Έχει κι έγινε, ειγά ειγά χο ατίδαβο άλογο ηρέμηβε, βυνήδιβε.
έμαδε να επικοινωνεί και να βυνεργάζεχαι με χους δαβκάλους
και χους βυμμαδηχές του κι από τότε περνούβαν όλοι μια χαρά.

13. 4πό την Τζώ^τζι«* Ντ4Ϊ<ρά, 7 ετών
Μια ^ορά κι έναν καιρό ετο εχολείο των ζώων
γράφτηκε μια ύαινα, που όλο προεπαδούεε
να προκαλεί προβλήματα ετα άλλα ζώα.
Η ύαινα αυτή φοβέριζε τα ζωάκια, το μαραμπού,
τα ροζ <^>λαμίνγκο, τη λεοπάρδαλη, τον εκαντζόχοιρο και τις ζέβρες.
Ολόκληρη η εαβάνα ήταν αναετατωμένη από αυτήν τη ευμπερί^ορά της.
Οι γαζέλες (ροβόντουεαν να πάνε εχολείο εξαιτίας της, γιατί ετο διάλειμμα
η ύαινα τις γρατζουνούεε.
Οι μικρές λέαινες έλεγαν ετη μαμά τους .ότι η ύαινα έεκιζε τα βιβλία τους.
0 βούβαλος, ο διευθυντής του εχολείου έκανε ευνέχεια παρατηρηεεις
ετην άτακτη ύαινα, αλλά αυτή &υνέχιζε να έχει την ίδια απαράδεκτη ευμπερκρορά.
Μια μέρα, όμως ετον δρόμο για το εχολείο η ύαινα πιάετηκε εε μια παγίδα κυνηγών.
Κάποιοι ευμμα^ητές της την είδαν, τη λυπήθηκαν κι απο^άειεαν
να τη βοη^ή&ουν. 'Έχει η ύαινα κατάλαβε ότι δεν πρέπει να προκαλεί ^όβο και
πόνο ετα άλλα ζωάκια, αλλά μόνο να χαίρεται και να παίζει μαζί τους.

14. Δ ε μ ε λ έ ν ε « & ρ έ λ α »
<χπότην Ευτυχία /Ι^χυζομίχάλη, 9 ετών
Ιε ένα μακρινό χωριό της Α^ικής άνοιξε ένα σχολείο για τ^ κ ια . *
Μια μέρα όμως μια οικογένεια ελεφάντων μετακόμιβε βτο βπιτάκι δίπλα
από το βχολείο κι έτβι το μικρό τους ελε^ντάκι αναγκάστηκε να εγγράφει
6το βχολείο με τα τιγράκια.
Εκεί όμως όλοι τον κοροΐδευαν και τον έλεγαν «&ρέλα*.
Το μικρό ελ&ίραντάκι καδόταν μέβα στηντάξη &εόλα τα διαλείματα, έκλαιγε και
ρου^ούβε με δύναμη την προβοβκίδα του. 'ββπου απο^άβιβε να μιλήσει
βτους γονείς του, τους ελέ<(»αντες.
Οι γονείς του πήγαν την επόμενη μέρα 6το βχολείο να μιλήσουν βτον διευδυντή.
Τότε τα μικρά τιγράκια τρόμαξαν και δεν ξανατόλμησαν να ενοχλήσουντο ελε^αντάκι.
1
Κατάλαβαν ότι αν και το ελε^ανεάκι ήταν
διαφορετικό από αυτά, ήταν ένα «μικρό» ζώο
κι αυτό, που ήδελε αγάπη και λαχταρούβε να
παίζει και να χαίρεται με τους φίλους του.
/4πό εκείνη τη μέρα τα ζώα βτο βχολείο
παίζουν όλοι μαζί αγαπημένοι και χαίρονται.

15. Μ il
I
m
<χπάxtiv Ευτυχία Λαυρομιχάλη, 9 ετών
Ιε ένα μακρινό m ç ιό της Αδικης,άνοιξε ένα εχολείο για τιγ^άκια.
mια μέ^α όμως μια οικογένεια ελεφάντων μετακόμιβε 6to επιτάκι δίπλα
από το εχολείο κι έτ6ΐ το μικ^ό τους ελε^αντάκι αναγκάετηκε να εγγ^α^εί
6το εχολείο με τα τιγ^άκια.
Εκεί όμως όλοι τον κοροΐδευαν και τον έλεγαν «βαρέλα5*.
Το μικ^ό ελε<ραντάκι καθόταν μέεα ετην τάξη εε όλα τα διαλείματα, έκλαιγε και
^ου^ούβε με δύναμη την π^οβοεκίδα του. 'Οεπου απο<^άειεε να μιληεει
έτους γονείς του, τους ελέφαντες.
Οι γονείς του πήγαν την επόμενη μέ^α ετο εχολείο να μιληεουν ετον διευθυντή.
Τότε τα μικ^α τιγ^άκια τρόμαξαν και δεν ξανατόλμηεαν να ενοχληεουν το ελεο>αντάκι.
Κατάλαβαν ότι αν και το ελε^αντάκι ήταν
διαφορετικό από αυτά, ήταν ένα «μικ^ό» ζώο
κι αυτό, που ηδελε αγάπη και λαχτα^ούεε να
παίζει και να χαίρεται με τους ώίλους του.
Από εκείνη τη μέ^α τα ζώα ετο εχολείο
παίζουν όλοι μαζί αγαπημένοι και χαίρονται.
13
"Π"

16. Τίροεοχη». οΤΙέι^ος δα^κώνα
<Λττό την Αλίκη Κ<Α£4λή, 9 ετών
Κάποτε 6 ^ Ιϋ ίί^ Β ΐ|ι ^ι<ι ε$<| ^ίΧι που τ° έλε)('4ν °·
0 Πέτρος δάγκωνε, τρόμαζε και ενοχλούεε τα άλλα ζώα.
Όμως πιο πολύ ενοχλούβε την Έιρηνη τη χελώνα, χον Γιάννη τ°ν γαϊδαράκο και την Ελένη
το βκιουράκι. Οι δάβκαλοΐ δεν μπορούβαν να ηρεμήβουν τον Πέτρο,το 9*?^ τρόμαζε
και τους δαεκάλους του ακόμα.
Μια μέρα όμως ο διευθυντής και οι δάεκαλοΐ φώναξαν τους γονείς χ°υ, ^ους χα είπαν
όλαγια τα καμώματα του κανακάρη τους και για την επιθετική βυμπερκρορα χου.
Όταν ©χόλα6ε ο Πέτρος και πήγε βπίτι, οι γονείς.του τού έβαλαν χις <^ωνές
αλλά εκείνος δεν έπαιρνε από κουβέντες,
Μια μέρα ο Πέτρος το <{>ίδι είδε όλατα άλλα ζώα να παίζουν όλοι μαζί. Τότε βκέ^τηκε και
κατάλαβε όχι με αυτή χου τη ©υμπέρι^ορά είχε μείνει μόνος χωρίς φίλους, μετάνιωεε και
ζηχηβε ©υγνώμη. Εκείνα χον ©υγχώρε&αν και από τότε όλοι παίζουν και χαίρονται βαν μια
παρέα.

17. από την Ιωάννα Μέκκα, 10 ετών •ί' ι
φο^<χ κι εναν καΐ£>ο 6χο θχοΛ&ιοχων ςωων
άγ^ιο (ρίδι, ο Αένιος, μια κόμπρα. ’'Ομως από χόχε που
χο δχολείο κανείς δεν χον έκανε πα^έα, αν κι ο Αένιος ηδελε
φίλους. Εκείνα, όμως ^οβόνχουδαν μην χους πεχάζει βχα
>ιο.
αποκχή&ει
γούμενα
«Λ^ού με φοβούνται, δα χους ^οβί&ω κι εγώ πε0ΐ660χε^ο,
έχβι μόνο δα με κάνουν πα^έα·3*,έλεγε ο Αένιος από μέ&αχου κι άρχιεε να
εκφοβίζει χη Σούλα, χη χελώνα και χον Γιάννη, χον πελαργό.
Έχβι πέ^αβαν δύο μήνες και κανείς δάβκαλος δεν μπο^ούβε να χον η^εμηβει.
Μετά από λίγες μέ^ες όλοι οι δά&καλοι χον κάλε&αν &χογ^α^είο για να χου μιληθούν
για χη ευμπε^ο^ά χου. Στη βυνέλευβη πα^α%έδηκε κι ο διευδυνχης.
ΟΑένιος χους άκουεε π^οόεκχικά και είπε μεχανιωμένος κουλου^ιαβμένος;
«Εγώ νόμιζα πως έχβι μόνο δα με έκαναν φίλο χους. /
Αεν ηδελα να χους κάνω κακό^, ρ
¿τ*

18. X ÍV
Λ
^ *
*
O Σ ά κ η ς , e c o β χ ο λ ε ίο τ ω ν ζ ώ ω ν1
από τον /^&λο-Χ0Μ6οβ<Λλάντη Στούρνο
Κάπου «νάμεεο εχα κ*Μπράεινο δένχρη ήχ«ν κρυμμένο ένο εχολείο εχο οποίο ^οιχουεον
μονο ζώο. δίφορων ειδών ζωο. ύοεκαλοχους ήΐ4ν η εοψή κουκουβάγια Σχο εχολείο ουχά
γ ρ ^ η κ ε κάποχε μΐ4 ενυδριδη γενικού γένους με χο ¿vojw Σάκης.
0 Σάκης <ιπόχην πρώχη μέρο φάνηκε πολύ εξοργ16χικάς 6ε ¿λους, Ινοχλού6ε ανέχεια t<i
υπόλοιπο ζωη-ευμμηδηχες χου κοι περιεεόχερο χον ΤΚχτη. χον πιγκουΐνο. 0 Τΐίπης ήχον
ένο μικρό πιγκουινάκι, που εποιρνε πάνχο Α εχον έλεγχο κι ενέπνεε εεβηεμό εε όλους
προδυμος πονχο ν* βοηδηεει χον Καμένο. 0 ΤΙίπης είχε μεγολώεει εε ένο περιβάλλον ήρεμο
γεμοχο ογοττη κι ογοπη εκορπουεεγύρω χου. θύμωνε δύεκολο μεχους άλλους, εχεδόν '
ποχέ. Η ευμπεριίρορο χου Σάκη. όμως χον εχενοχωρούβε,γιοχί κοδημερινά έκρυβε χο
χεχρο ΙΟχων fM ν χου εχον ποχομό, έβαζε εολιγκάριο εχις κορέκλες χους, ώεχε νο μην
μπορούν νο κοάιεουν κοι νο ανοι κούροι κοι χο χείράχερο, χην ώρο χης μελέχης εχον
βροχο χης γνωεης με χην ουρά χου προκολούεε ψοεορίο κι έεπρωχνεχους ευμμοδηχές χου
που διάβαζαν.
Η δα&κάΛατους, η βοψη κουκουβάγια, π^οβπασού&ε μάταια να του εξηγηδει ότι ti
δυμπε^ιψο^ά του δεν ήταν πια ανεκτή. Τον χαβά του αυτός...
Με τον διευθυντή του σχολείου, τον κύ^ΐο Ταύ^ο, έναν έξυπνο κι αυβτη^ό διευθυντή,
αποψάβιβαν να μαοουν την αίτια της άδχημης βυμπ&^ιψο^άς του Σάκη. Oeo και αν έψαξαν,
δεν κατάψε^αν να β^ουν κανέναν δυμένη του κι αυτό τους ψάνηκε πολύ παράξενο!!!
ΤΙέ^αδαν μέ^&ς έρευνας, ώδπου 6τη δεύτερη ανατολή. 6την κουψάλα ενός αιωνόβιου
δέντρου, ο Χ^υβαψένίος Αετός τους κάλεεε να τους α&ηγησει μια Λυπητερή ιβτο^ία.
ΤΙαιν από πολύ και^ό μια δυνατή πλημμύρα έπνιξε τους γονείς του ?του ζού&αν βτην άλλη

19. άκρη cou δάεους κι ο μικρός τότε Σάκης εώδηκε απο μιη
ευμμορία κροκόδειλων, ενώ οι γονείς tou χάδηκαν. 0 Σάκης μεγάλωεε
με εκληρό κι αυταρχικά tpoTro, Έγινε επιδετικάς, όπως εκείνοι.
0 λρυεαψένιος Αετός ήταν εκείνος tou μια μέρα τον ευμβούλεψε να ψύγει
και vd κάνει μια vôd αρχή ετη ζωή του. Εκείνος τον παρακάλεεε να πάει εχολείο, Ψ
vd κάνει νέους ψιλούς, va μάδει vd ευμπεριψέρεται Yld vd είναι χρήειμος μυι μέpd έτους
άλλους. Χρειαζόταν, όμως Kdipô γι' dutô Kdi τώρα λυπόταν Yid tnv επιθετική του ευμπερίψορα.
0 κύριος Ταύρος δεν άντεξε να ακούεει άλλα. Ήξερε πλέον τι έπρεπε να κάνει.
Το επόμενο πρωί ο Σάκης ετοιμάστηκε για το εχολείο. Προς μεγάλη του έκπληξη, όμως,
διαπίετωεε ότι δεν υπήρχαν μαδητές. Τότε ένιωεε μεγάλη απόγνωεη, ψόβο,μοναξιά...
Λίγο αργότερα οι ευμμαδητές του ξεπτάχτηκαν μπροετα του, ο καδένας με ένα δώρο.
0 Σάκης τα χάβε απ' την αγάπη που δεν*άξιζε. Τα ζώα του είπαν ότι τον ευγχώρεεαν για τις
επιδέεεις του Kdl πως για εκείνους ήταν ο νέος (¡έλος, που δα πρόεεχαν. Μάλιετα ο Πίπης του
υποεχέδηκε να του μάδει να διαβάζει, ώετε να παίρνει και εκείνος A ετον έλεγχο από δω και
πέρα, αψού ήταν πολύ έξυπνος...
0 Σάκης μετά από πολύ καιρό ένιωδέ χαρούμενος, που επιτέλους δε δα είχε επιδετική
ευμπεριψορά ετο εχολείο για να τον-ΐίρ'οεέξουν.
Το ίδιο βράδυ αναζήτηεε τον Χρυεαψένιο Αετό να τον ευχαριετήεει για όλα. Εκείνος του έδειξε
δυο λαμπερά αετέρια ψηλά ετον ουρανό που ψώτιζαν τη γη εαν αετραψτερά διαμάντια.
«Οι γονείς εου εε βλέπουν κι είναι περήφανοι για εένα, μικρέ...
Μην τους απογοητεύεας ξανά», του είπε δακρυεμένος
Kdi δεν τους απογοήτευεε ποτέ πια ο Σάκης...

20. Τνοις νι^ης^ια κλάμ<Ήθ-
otó την Άννη Kwv6tdvtiví5ri, 8.5 ετών
Η ιετορία μου ετη γρα^ή μιλάει για έναν νταή...
Λια <fopá κι έναν καιρό ήταν ένα εχολείο για όλα μ δαλαεεινά, αλλά η κάδε τ^ΜίιβΙχε
διαφορετικά δαλαεεινά είδη. ΊΕτει π πρώτη 5ημοΐ|ρκ*ι*ε λαυράκι&,ίΚΑί η δευτέρα
Λημοτικού πολλές μουρμούρες. Μια μέρΑ 6ΐην τάξη της τρίτης π·ου'!ρΜ^ί^·'ΐτΓ(||μΑμ'ΐτ«ίι)'
γράφτηκε ένΑς νταής πιράνχας. Επειδή, όμως οι ευμμαδητές του του μαινόταν 5lA<j>o^^^^
άρχιεε va βαράει τους Αλλους ιππόκαμπους της τάξης τους και τις τειπούρες της
Τετάρτης. Τους χτυπούεε και τους κοροΐδευε. Όταν εχόλαεε, γύριεε επίτι και χώδηκε eco
πατάρι της αποδήκης. Εκεί ανακάλυψε ¿va πολύ γερό δίχτυ και χωρίς vaτον πάρουν οι
YovjfeqgN |$||>ωδι<%Ι»:®κρυφ»ιαετίΙ<ά μέεα ετηντεάντα του και κοιμήδηκε χωρίς va πει
κουβέντα εε ΚΑνένΑν ετο μαλακό κρεβατάκι του.
Την άλλη μέρΑτο πιράνχας πήγε’ετο εχολείο και ετο διάλειμμα κατάψερε να ψυλακίεει
«ΪΙίδίχτυ του &ήϊή& 6|κ<<ρ|^ς, αλλά κ α ν ^ δεν τον
άκουγε από την πολλή ψαεΑρίΑ ετην αυλή. Άλλωβ| οι ιππόκαμιί^Κουν χΛηλή <>ωνή
ήταν και λιγουλάκι κρυωμένος εκείνες τις μέρες!!!
Ευτυχώς ένας κύριος Καρχαρίας, που είχε ευημερία εκείνη τη μέρα ετην αυλή, τον
Ανακάλυ'ρίτυλιγμένο ετο &ιϊ».ΚΑϊ:*<8!««ίύδέρώεε. 0 ιππόκαμπος^|ν ευχαριετηβε και
η ψυλάκιεη του ιππόκαμπου μαδεύτηκε εε όλο το εχολείο κι έγινε το μεγάλο δέμα της
ημέρας. Τότε <á^¡eaii£4.£l μεγάλες μαδήτριεςϊΐς πέμπτης, που είχα$:,ί<ατΑλάί>ει
ψυλάκιεετον μικρό ιππόκαμπο, ανέλαβαν δράεη. Τίληείαεαν το πιράνχας και με ενα
εύνδημα του έριξαν ολόγυρά του το μελάνι τους..® πιράνχας ξΐ^ΜΙετηκε, τυψλώδιγΚ
, και με εοβαρά πΑραπατώντας κατάψερε να γυρίεει επίτι του ετο
κακό του το χάλι.

21. tilitk.L- . Jib
£ o :
oEHniM
Την άλλη μέρα οι δάβκαλοι απο^αβιβαν να τιμωρήβουν το
πιράνχας βτέλνοντας τον βε πιο μικρή τάξη, τη δευτέρα και
μάλιβτα οι μουρμούρες της δευτέρας τον απομόνωβαν και καδόχαν
ευνέχεια 6&ένα δρανίο μόνος του αμίλητος με καχεβαδμένη τη μούρη.
Ίχβΐ το πιράνχας κατάλαβε το λάδος του και απο<ράδΐδε να ζητήεει
ευννώμηγια την άβχημη &υπερι.^ορά του &χο δχολείο των δαλαεβινών.
ΤΙρώταπρώτα ζητηβε βυγνώμη από το δύμα του, τον ιππόκαμπο.
0 ιππόκαμπος βτην αρχή τον κοίταξε αδιάφορα χωρίς να του δίνει
βημαβία, άλλωβτε φοβόταν μη του βτήνει πάλι καμία παγίδα*.
Μ
«Τι δέλεις πάλι από εμένα?», του είπε, «μήπως να με ξαναβάλεις βε κανένα δίχτυ;»
«Όχι» του απάντηεε το πιράνχας,*«δέλω πραγματικά να γίνουμε <μίΛοι αυτήν
τη <ρορά, ξέχνα ό,τι βου έκανα χδες, αρκετά τιμωρήθηκα από όλους βας»
0 ιππόκαμπος τον κοίταξε καλά,τον λυπήδηκε και τον βυγχώρεβε.
Άνοιξε την αγκαλιά του και τον έβαλε μέεα.
Αεχά τον πήγε δτους άλλους και
τους είπε πως από δω και πέρα όλα σα
πάνε καλά. Από τότε πραγματικά παίζουν
και ξε<5ραντώνουνδτην αυλή του βχολ&ίου
των δαλαβεινών όλοι μαζί κι αντηχούν
ως τα βάδη του βυδού τα χαχανητά
και οι ζρωνές τους.
Ακούετε τους...

22. Izo e x o A d o io )vS )o)v
dTTÓ XOV Anuo T6lX6ávn, 5 &TOV
A id (po^cí kl ¿VdV K ciipó r jtd v ¿V d y.LK^ó K di xd£>ovu& vo K ovvsA dK i, ttov xo ¿A sy d v AdKH-
0 A dK nq K d o s tt^ o í rrrfy d iv s ex o e x o A d o x o v Z Joov dAAd íjso^óxdv x o v 74(>n, x o Alovx4 ^ i ,ttou
XOV XXV7TOV6& KdL XOV KO£>Óͧ£V£.
0 'A(Xiq nxdv o dpxrfyóq }údq xrd(>£dq vxdnSov xov óxoA&Íov Kl sSó Kdi iroAv Kdl£Ó
Kvvrfyov6&xov AdKn Kdi xov ¿Ae^s «dVTdKd5**Kdi ^vdAdKid-jxvom d^.
To Kdrij^&vo xo kovvsAAkl slxs x^oiíóR^dxriiei |as dvxó ttov ^ivóxdv Kd&s }*£pd exo 6xoAs Ío,
dAAd c5SV XoA[AOJ6&Vd jAlA^6£l 6S KdVSVdV, ÓóTTOV §SV dVX£$S dAAo KL d7TÓ(j>46l6£ Vd Xd
s£o^oAo^r$d óAd &xr>v kv p Ld Tívd, xnv TT^o^dxívd.
EkSLVH xov dKOJ6& }*&TT^060Xn KdL XOV UTr06X£^’nK£ Vd |4lAf¡6Sl 6XOV T ^ n .
T n v Í5 ld K ioA dq fji&^d, ó x d v óA d X d ^ ó d sxóA dedV , n Kv^>íd Iív d , n T rp o ^ d x iv d K P dxnes- x o v
'A ^ n 6xnv X d ? n K di M& x ^Ótto u ^ o O T d o n s s v d x o v S ó e s t v d K d x d A d fel TTOq d v x ó rro v Kdv&i
Kl d v x ó q kl r¡ T rd ^ é d x o v 6Xov A dK n dAAd íe o q K di e s dAAd £ ó d ttov dKÓ|Ád §& €¿>nKdv x o
¡M ^oq Vd XO 7TOVV 5sv sívdl KdlóAoV OPdlO KdL 606X0. Tov XOVL6&, STTLótiq TTGiq dV 6VV&XL6SL
dvxfiV til svuiTs^i^o^d, &d virox^socM vd xov xi^tó^Ae&t dV6xn(>d.
0 T ^ n q K d x s ^ d e s x o K£<fdAi v x ^ o irtd 6 ^ & v o q ,
K dX dA d^e x o A d ^ o c Kl ¿(fV ^ s u s x n v o v p d
6Xd sK sA idl
Ano xóxe exdfAdxnee vd svoxAsí xov AdKn
Kdi xd dAAd £ód, n ird^éd xov vxdnSov
dKoAov^nes xnv &vpjrs(H<j?o^d xov dpxn^ov
KL &X6L xd p>d ¿yivdv <j>íAoi ^sxd^x» xovq
Kl ¿TTdl^dv ó|Ao^(fd 6X0 exoA&ío.
wrnm " "[ TT’

23. Tv4 ^ovcd^L με ει§ικές ανάγκες
«Απότην IA<xçi<x- Ζωή Λπιντόκ^, 5 ετών
/ / ! >
Mid ψορά και évdv καιρό ήταν ένΰ δηρίο που το λέγανε λιοντάρι. Αυτό το
λιοντάρι γράψτηκε κάποτε εε ένα εχολείο ζώων. Επειδή, όμως είχε μειωμένη όραεη,
τα υπόλοιπα ζώα απέψευγαν να το κάνουν παρέα και το άφηναν πάντα μόνο του να
βρυχιέται λυπημένο. Γι’αυτά λοιπόν αποψάειεε να εκμεταλλευτεί τη εωματική του δύναμη
τρομοκρατώντας τα υπόλοιπα ζώα, όπως τον Τάκη το γουρουνάκι, την Χαλιμά τη γάτα,τον
Νώε τον εκύλο,
Νόμιζε πως τρομοκρατώντας και κοροϊδεύοντας κάνει κάτι εημαντικό.
Λιά μέρα πήγε να κοροϊδέψει τους ευμμαδητές του για να νιώεουν κι αυτοί άεχημα. Ομως,
για κακή του τύχη περνούεε από εκεί η δαεκάλα τους, η κυρία κατείχα η Κατερίνα και δεν
μπόρεεε να το κάνα.
Την άλλη μέρα το προεπάδηεε ξανά με κάτι άλλους νταήδες προεέχοντας να μην περνάει
από εκεί η κυρία κατείχα. Όμως δ·Τάκης ο γουρουνάκης είχε κρυψτεί πίεω απ τον τοίχο και
παρακολουδούεε κάδε κίνηεή τους.
Τότε πήγε ετον διευδυντή τους, που ήταν ο γορίλας ο κύριος Γιώργος, και τα μαρτύρηεε άλα
ετη δαεκάλα τους για το άτακτο λιοντάρι και τα καμώματά του, αλλά και για τους ρατειετές
ευμμαδητές τους.
Ηδαεκάλα, αψού άκουεε τι γινόταν ετο εχολείο,
αποψάειεε να τιμωρήεει όλους τους μαδητές του
εχολείου για να καταλάβουν το λάδος τους,Η τιμωρία
τους ήταν να καδαρίζουν για πέντε χρόνια το
εύετημα αποχέτευεης του εχολείου. Έτει μετάνιωεαν
για το λάδος τους, ζήτηεαν ευγνώμη ο ένας ετον
«άλλον κι έζηεαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!
Τ---- τ ~

24. Βυ!
Τολιονι^άκι καιχαντάκια
από την Μα^ίλια Τδΐ,χμή, ψ ετών :
Αια ψορά κι έναν καιρό γράψτηκε ετο βχολείο των γάτων ένα
άγριο λιονταράκι που το λέγαν Νικολάκπ.Το%ονταράκι αυτό
ζήλευε όμως τα υπόλοιπα ζωάκια, γιατί ήτανε γατάκια και όχι
λιονταράκια χι αποψάειεε να τα ενοχλεί και να τους κάνει κακό.
Στο παιχνίδι του 5ιαλεί®ρ^τοΜ2^ά^καζείΜ|αίζουν ά,τι
ήδελε αυτό κι απειλούεε τα μικρά γατάκια πως αν δεν το κάνουν δα τα δάγκωνε.
Τα μικρά γατάκια πολύ ενοχλημένα του είπαν πως δα τα πουν όλα χαρτί και καλαμάρι ετον
δάεκαλό τους και το λιονταράκι. που το λέγαν Νικολάκη, τους απάντηοε πως αν το ρωτήεει
οΙάβκαλο^ |α $Ρ?^ |Β |ρ ^ ρ ^ ρ μικρά γατάκια του πράταναν όλο εκανταλιές,
όπωςίί#ι εκαρψαλώεουνλκα ιι *(ϊ|Η^ΠΜδΐΐΒ>ί η να^το οκβ&υν α#^Τ®:βχολεία;^ά·να
Κοροϊδέψουν τους δαβκάλους τους.
Τα μικρά γατάκια για μιαιρτ^τψαΐΡί^αν, αλλά αμέεως δυμήδηκαν τα λόγια κάποιου
δαεκάλου τους, του κυρίου Αεμονίδη, που τους έλεγε πως «τον ψόεο τον διώχνουμε από
μέεα μας κάνουμε κάτι για ί$?τον διώξουμε
μακρΡμας.,.*. Κι έτει αποψάειεαν να αντιδράεουν δυναμικά.
Μίληεαν έτους γονείς και ετον δάεκαλό τους, τους είπαν με το νι και με το είγμα ά,τι τούς
έλεγε το λιονταράκι^
Την επόμενη μέρα ο κύρ&£; Φουρψουρής, α||ευδυντής ταν*εχολ&ίου τ ώ ΐγ ά ^ ^ ΙΙί^ Κ ^ ί
γραψείο του ί® μικρό λιονταράκι και του νιαούρρίέ άγρια για τα κ α μ ώ μ α ·ρ ΐ^ ^ι έδωβκ
να καταλάβει πως αν δεν ευμπεριψέρονταν εωετά έτους ευμμαδητές|ρδ^'δ4% έδιωχνε από
το εχολείο. Το μικρό, άτακτο λιονταράκι τα εκέψτηκε όλα αυτά, αναγνώριεε το λάδος του
και αποψάειεε να γίνει από την επόμενη μέρα ένα μικρό, υπάκουο λιονταράκι.
. Έτει παρέμειν^·®| εχολείο του και έγινε ο καλύτερος ψίλος των μικρών γάτων και έζηεαν
όλοι αυτοί καλά κι ευτυχιεμένα κι εμείς καλύτερα.

25. η (ρ ΐΛ α π ^ ν ο ^ ν ικ ά
<Αττότην Κωνβταντίνα Λιάμχαου, 8.5 ετών
-Γ
, ν
&
Μια (¡>ορά κι έναν καιρό ζούβε βε ένα όμορφο δάβος η νότα η Κωνβταντίνα, ®
η Άννη το άλογο, η Κατερίνα η αλεπού και η Χριβτίνα π κουκουβάγια,
πια μέρα τα τέββερα ήβυχα ζωάκια έπαιζαν βτην αυλή του εχολείου αλλά μετά από λίγη
ώρα βαρέθηκαν πολύ. Έτβι για παιχνίδι αποψάβιβαν να παραχολουδήβουν την αδερφή της
Κατερίνας, την Ίλενα τη βκιουρίνα με τη φουντωτή ουρά.
Λίγο πιο πέρα καδόταν ο Γιάννης, ο αββός που όλο τις πείραζε και τους χαλούβε το παιχνίδι.
0 Δήμος, το κουνέλι δε βυμ^ωνούβε με τη βυμπεριίρορά του και δεν τον έπαιζε. 0 αββός
ζήτηβε από τα κορίτβια να παίζει κι εκείνος μαζί τους. Όμως η Κατερίνα, η αλεπού νόμιζε
ότι όα τις πρόδιδε βτη βκιουρίνα, την Τλενα και τους χαλούβε το παιχνίδι. Τότε άρχιβε να
κλαίει με τέτοιους λυγμούς, ποΐπδεν μπορούβε να βταματήβει.
Την άλλη μέρα κάτι άλλαξε. 0 Γιάννης ο αββός τήρηβε τη βυμι^ωνία και δεν τις πρόδωβε. Οι
«¡»ίλες της η Κωνβταντίνα, η Άννη και η Χριβτίνατου είχαν μιλήβει και τον βυμβούλεψαν να
βταματήβει να τους φέρεται- άβχημαγια να τον εμπιβτεύονται όπως το Δήμο, το κουνέλι.
Έτβι λοιπόν τον άψηβαν να έρδει βτην παρέα
τους. Η Κωνβταντίνα η γάτα φώναξε έπειτα
και το Δήμο κι όλοι μαζί παρακολούδηβαν
την 'Έλενα τη βκιουρίνα με τη
φουντωτή ουρά.
Τελικά η εμπιβτοβύνη βτους φίλους μου
νικάει ΤΜΝΤΛ!!!

26. Μιαύαιναπου ζήυη6ε βυ^νώμη».
απότονΛεύτερη Ελευδερ>ι<ά5ΐ"ΐ,¿0 ετών
ΙΑέ64 ετην άγρ(.4 ζούγκλα υπήρξε κάποτε έν<Απειραματικό εχολείο λιονταρών.
Εκεί πήγαιναν τα πιο έξυπνα λιοντάριατης περιοχής.
Διευθυντής ήταν το πιο εοφό και γενναίο λιοντάρι της ζούγκλας.
Ήταν ένα εξαδέειο εχολείο με δαεκάλους λιοντάρια. Γυμναετική όμως τους έκανε μια
κιτρινάμαυρη τίγρη. Μια μέρα ετην τετάρτη τάξη γράφτηκε μια αλλοδαπή ύαινα,
που ήδελε κι αυτή να ευμμετέχει εε όλα άεα έκαναν οι μαδητές- ζώα του εχολείου.
Κανείς δεν της έδινε, όμως ευμμαχία, γιατί ήταν μια ξένη.
Τότε η ύαινα άρχιεε να χτυπάει τους ευμμαδητές της και μάλιετα μια μέρα
εκέφτηκε να ετήεει μια παγίδα για να επάεει πλάκα μαζί τους.
'Έτει όταν τα λιονταράκια όρμηεαν να φάνε μια ζέβρα-δόλωμα, έπεεαν ετην παγίδα της
ύαινας και δεν μπορούεαν να φύγουν.
ΙΚετά από ώρα, ευτυχώς πέραεε-απο εκεί η καδαρίετρια και τι να δει... τα φυλακιεμένα
λιονταράκια που έκλαιγαν. Αμέεως έτρεξε και ενημέρωεετον διευδυντή του εχολείου κι
εκείνος εε λίγο τα ελευδέρωεε κι άρχιεε την έρευνα για να ανακαλύψει ποιος είχε ετήεει
παγίδα ετα λιονταράκια.
Την επόμενη μέρα τα λιονταράκια αποφάειεαν να εκδικηθούν την ύαινα ετήνοντάς της μια
παγίδα για να δα τη «γλύκα». Μετά από δυο μέρες που η ύαινα ξεχάετηκε έπεεε κι η ί°ι<Α
εε παγίδα, ένιωεε πως είναι να εε παγιδεύουν και κατάλαβε το λάδος της.

27. Η Η Ι
Β ϋ ·
¡ ■ Τ Ι
1 ι : ψΗ
...... ϋ
*■ ' ’
Τα λιονχα^άκια τη λυπήθηκαν και την ελευ&έ^ωβαν κι
εκείνη τους ζητηοε ευγγνώμη κλαίγοντας.
Από την άλλη κιόλας μέ^α η ύαινα πήγε 6το εχολείο χαμογελαετή,
ήταν είγου^η πως από δω και πέ^α ^α πε^νούεε τέλεια με τους ευμμα^ητές
της κι ας ήταν ξένη και πραγματικά κανείς δεν ξαναέ&τη&ε παγίδα 6ε κανέναν.
η
25
Τ*

28. Τ ρ ί α μ α ύ ρ α ε λ ε ψ α ν ι ά κ ι α
από τον Αημητρη ΓλευδεριαδΓι, 4,5 ετών
Μέβα βτην ζούγκλα υπάρχουν πολλά βχολεία για ζώα, όπως λένε τα παραμύθια.
Ένα απ' αυτά είναι το βχολείο για μικρά ελεφανεάκια. Ζτο βχολείο αυτό υπάρχει και
τμήμα για τα προνηπια ελεψαντάκια βαν εμένα- Ιυνή^ως, βτο βχολείο αυτό υπάρχει
ηβυχία αλλά μερικές φορές κάποια νευρικά ελεφανιάκια κουνούν τα αυτιά τους
και με τις προβοβκίδες τους χτυπούν τα υπόλοιπα.
Μια μέρα βτο βχολείο ήρδαν τρία κάτάμαυρα ελεφαντάκια, η Κέϊτ, η 'Λμπι και ο ?ενε.
Τα τρία ελεφαντάκια αυτά ήταν ή&υχα και δε μιλούβαν καθόλου βτα υπόλοιπα,
μόνο τους κοίταζαν φοβιβμένα.
Τα υπόλοιπα ελεφαντάκια δεν μπορούβαν να χωνέψουν ότι οι νέοι βυμμαδητές
τους είχαν άλλο χρώμα και τους κοίταζαν με μιβό μάτι.
¡1 κυρία διευθύντρια, η κυρία Ελεφάντινα ανηβυχούβεγια αυτό και μια μέρα καλόπιαβε
τα λευκά ελεψαντάκια και πριν το καταλάβουν τους έριξε μαύρη μπογιά και τα έβαψε
κατάμαυρα/Ολα τότε έβκαβαν βταγέλια με τη νέα τους εμψάνιβη κοιτάζοντας το
ένα το άλλο.
Ηδιευθύντρια τους εξήγηβε με απλά λόγια βαν καλή μανούλα ότι όλοι είναι ίδιοι
κι ας είναι διαφορετικοί.
Τα ελεψαντάκια μετάνιωβαν για την κακή τους βυμπεριψορά κι από εκείνη τη μέρα
δεν έβλεπαν καμιά διαφορά μεταξύ τους κι ας έφυγε η μπογιά από πάνω τους
με πολύ τρίψιμο και μπάνιο με ζεβτό νερό.

29. (ομικρός Αημήτρηςείναι αδερφόςτουΛεύτερη, (¡ιυεικάδεν μπορούεενα
γράψειτηνιετορία.άκουγεόμωςτις ιέΐορίεςτων μεγαλύτερωνπαιδιών και
ζωγράφε... Στηευνέχειαμετη βοήθειατηςγιαγιάςτου μπόρεεεμεπολλή
χαρά ναετήεει μιαιετορίαετομυαλουδάκιτουεαν που5εθέλαμεεε
καμίαπερίπτωεηναεαςτηετερήεουμε.Τονπεριμένουμε κοντάμας εεδύο
χρόνιαπου δα ξέρει ναγράφει,ναπαίζει και ναχαίρεται μετις λέξεις...')

30. ΟΙτ^νκιπάν <*ττότοΤ1<^κΐ6τάν
<«τότην Βαγγέλιά Κτ^γιανέλου, 10 ετών
Κάποτε, εε ένα μοικ^ινό χωριό ετη ψύεη όπου ζούεαν μόνο ζώο και μάλιετα διαψορετιχά
μεταξύ τους, τη Μακρυράχη αν έχετε ακουετά, ευνέβη κάτι εντελώς παράξενο που τάραξε
την ηρεμία και τη γαλήνη του εχολείου της περιοχής.
Οι μαδητές-ζώα εκείνη την ώρα έκαναν μάδημα Ιετορίας, όταν ξαψνικά χτΰπηεε η πόρτα.
Νδαεκάλα πήγε κι άνοιξε την πόρτα. Ήταν ο κύριος διευθυντής, που ευνόδευε εοβαρός
εοβαρός ένα περίεργο ζώο μεγυαλιά.
«Αυτός είναι ο καινούριος ευμμαδητής εας», είπε ο διευδυντής,
«τον λένε Στανκιπάν και ήρδε από το ΤΙακιβτάν. θέλω να τον προεέχετε, γιατί δεν ξέρει
καλά τους χώρους του εχολείου ούτε τη γλώεεα», κι έψυγε.
Την άλλη μέρα η δαεκάλα ρώτηεε τα ζωάκια ποιος έμαδε το μάδημα της προηγούμενης
μέρας. 0 Νίκος, ο καλύτερος μαδητής της τάξης, εήκωεε χέρι, αλλά δεν είπε πολύ καλά το
μάδημα. Τότε ο Στανικιπάν ζήτηεε να μιλήεει και το είπε τόεο καλά, που η δαεκάλα του
έβαλε Άριετα! Οι άλλοι μαδητές, όμως ειγοψιδύριζαν και μουρμούριζαν-
Όταν βγήκε η δαεκάλα από την τάξη, οι μαδητές πληείαεαν τον Στανκιπάν κι ο Νίκος
που ευνήδως έπαιρνε πάντα δέκα του είπε: «Άκου, αγοράκι μου, εδώ μέεα κουμάντο
κάνω μόνο εγώ! Μόνο εγώ παίρνω Άριετα και κανένας άλλος δεν το παίζει έξυπνος!!!
ίέρεις τι είεαι: Είεαι ένα γιαλαμπούκας! Μηντολμήεεις να ξαναπείς μάδημα, δε δα
περάεεις καδόλου καλά μαζί μας...»
Ένα άλλο κορίτει πήρε την τεάντα του Στανκιπάν, την αναποδογύριεε κι έριξε όλα τα
βιβλία του ετο πάτωμα. Μετά τον άοηεαν μόνο του να τα μαζέψει κι έψυγαν!!!
Ένα κοριτεάκι όμως, τον πληείαεε και του είπε:

31. -Με λένε Ευτυχία, μην κλαις, εε παρακαλώ...
-Πώς να μην κλαίω? Σε όποιο βχολείο πηγαίνω με φωνάζουν γυαλάκια και Πακιετανό...
ΜΕυτυχία τον συμβούλεψε να τα μαρτυρήεει όλα ετη δαεκάλα. 0 Νίκος που κρυψάκουγε ετη
γωνία ορμάει τότε και αρπάζει τον Στανκιπάν από την μπλούζα:
-Να ψύγεις αμέεως από το χωριό μας, Ακούς εκεί ένας Τίακιοτανός ετη Μακρυράχηϋί Από που κι
ως πού, ρε ψίλε;
Ευτυχώς για καλή του τύχη, να τη κι η δα&κάλα που τα 'χαεε μόλις αντίκριεε αυτήν τη εκηνη, ο
Νίκος να δέρνει και να κακοποιεί τον καινούριο μαδητή...
Τότε η δασκάλα απόψάειεε να μιλήεει έτους μαδητές της για το μπούλινγκ, τη εχολική δηλαδή
κακοποίηεη και τον εκψοβιεμό. Μίλαγε η δαεκάλα, άκουγαν οι μαδητές κι όλο χαμήλωναν τα
κεψάλια τους ετο πάτωμα από ντροπή και δεν κοίταγε ο ένας τον άλλον. Μίλαγε πολλή ώρα
έτους μαδητές της μέχρι επιτέλους όλοι να χωνέψουν πως το να είεαι νταής είναι αδυναμία
κι έχει χάνεις την ευκαιρία να.έχεις ψιλούς και να χαίρεεαι, άεε που κάνεις τους υπόλοιπους
δυετυχιεμένους.
'Οταν τελείωεε να μιλάει, να εξηγεί και να μαδαίνει την αγάπη έτους μαδητές, ο Νίκος με δάκρυα
6τα μάτια ζήτηεε ευγνώμη από τον Στανκιπάν κι ο Στανκιπάν κρύψτηκε ετην αγκαλιά του.
Έπειτα όλοι βγήκαν ετην αυλή εαν ψιλοί, εχημάτιεαν έναν τεράετίο κύκλο, είπαν όχι ετη βία,
ναι ετη ψιλία κι όταν την άλλη ώρα μππήκαν ετο εργαετήριο πληροφορικής με τη βοήδεια του
δαεκάλου τους κατάψεραν να ανεβάεουν ένα βίντεο ετο διαδίκτυο για τον εχολικό εκψοβιεμό.
Ααααα ξέχαεα να εας πω ότι ο Στανκιπάν ο "Πακιετανός και όλοι οι μαδητές αυτού του εχολείου
ήταν ζωάκια με ανδρώπινα ονόματα!!!

32. ΐ^^Ρ^νεώνεκ και μας- απελευδε^ώνα.H επα<ρή
Στόκοςτου ε^αδτηρίου να ξε<ροβηδοΰν καιΓνα^χ©/ ΐδουν
■^^§;φε.^μρΑογ^ϊ>ι.ΐί(4ντρυς φόβους τόυς
ναχ6υνρυΐ60|ν|ναμιλούν.και ναγ^α^ουν
τώρατους<)>ό&ζεeen
(«ςτ^ουδήόαμι

33. Στους υπεύθυνους του ΡυΜίο
γΐΛτην καΜ ιμλοξενίΑ και τη δωδεβη
όλουτου υλικούπου είχΑμεΑνφκη-
ϊυχΑ^ιετώ ΙαίόΙΧ&ΡύγΐΑτην ω^ΑΐΑβυνε^βΰι
υρία « Ρ ^ ^ ^ ^ ^ ^ Μ Φ ^ Β ε ύ δ υ ν η εκδηλώβεωντου
1Αιευδυντητου ?ιιί?Ιο ρόλου, κύρο
.χ^εΐΑβτήκΑμεπΑντΑ με,!
■ την τηΑηΑ^βητών Ρυό^ίο,
I τις μΑμύδες,τους μπΑμπόδες,τους παππούδες,ττς·γΐχίγιΛ5ες και τους νονούς (0
τωνπΑίδών,που μεχΑ^ύέ ^ ν ο ν κύδε ε&δομ&Ατά πάδιύ κβντύ μ^ς
ΚΑΙτέλοςχα παιδιύ,τους μικ^ςύς μβς βυ^ρΑ^είς β' Αυτήντην πΑίδική ΛνδολογΪΑ
πΑ^Αμυδιού,γΐΑτις δε^μές ¿^κολιές που μου χΑ^ιβΑν,τΑ<μλώτους καιτην Αχάπη
τους ΚΑδώς καιγΐΑτΑόμοριμΑλόγΐΑ,που Σ>α κου&ιλώγΐΑπύντΑ μέβΑμου ωςτηνπίο
ιΚΑνοποιητική «Αμοιβή* μέχρι νΑξΑνΑντΑμώεουμεγΐΑ μίΑνεΑδ^Αβη με ένΑΚΑΐνούριο
δέμΑ μεπολύ καΜ διΛδεβη και με£Ακι~

34. Κμΰΐ η Έλενα, χορεύω, ζωγραφίζω, γρά<ρω
μα να παίξω με τις ιρίλες μου 5εν παύω
λατρεύω ετο εχολείο τα μαθηματικά
και ετην κουζίνα τις εαλάτες και τα... ζαρζαβατικά..
Κίΐε^ίνα/^μπλενη,8εαόν
¡Είμαι π Κατερίνα γεννημένη ετην Αδήνα
τώρα ζω ετον βόλο με όλη την οικογένειά μου
μωβ είναι το χρώμα που αγαπώ και ψάρι το
αγαπημένο μου (ρΟγητό.
Λατρεύω να πηγαίνω ετο εχολείο
κί είμαι πολύ καλή ε αυτό...
ΕιρήνηΤ^ίκΛ, 8 εών
Είμαι η Ειρήνη Τρίκα, μου αρέεει το μπαλέτο, η μουεική,
το δέατρο μου αρέεει όμως πολύ και η δημιουργική γρα^ή
Όταν μεγαλώεω δα γίνω μια δαεκάλα, μια καλή
κολυμβήτρια, ίεως και μια καδηγήτρια...
Λα τώρα που είμαι μικρή αεχολούμαι χαίρομαι τη γρα^ή
και τη ζωγραφική...

35. TdXdSwvouΛνδ^ομ^χπ,iO ετών
Με οωνάζουν Ανδρομάχη όλοι οι ψίλοι κι οι γνωετοί
κι αγαπώ να ζωγραφίζω απ' όταν ήμουνα μικρή
Μεπινέλο Kdt με μπογιές βάψω,
ράβω και κολλάω εχέδια και ζωγραψιές.
Όταν πάλι με κουράζει, προτιμώ την ξεγνοιαειά,
με μπαλίτεες και παιχνίδια, ζήτω η ανεμελιά!!!
βααλ,κηΣιουμσυ^έκη, 9εεων
Είμαι η βαειλική, μια γοργόνα μελαμψή
κολυμπώ μες ετον γιαλό και την τύχη μου ζητώ
ψάχνω να βρω τον δεό, που πολύ τον αγαπώ
κι όταν κάπου δα τον βρώ δέλω τόεο να του πω:
δεέ μου, εε παρακαλώ, δώεε νου και λογική
έτους «εοψούς» αυτής της γης
η Ελλάδα, η λαμπρή απ' τα δύεκολα ν<5βγει».
Μέχρι τότε εας κερνώτην ιετορία αυτή™
απ' τη δημιουργικήγραψή.
Γιάννης Ζάιτουνάς, τ2εχών ΓυΛΝ|
Με λένε Γιάννη και κανείς δε με πιάνει
ετο καράτε, ετηγραψή, ετον αδλητιεμό και ετη ζωγραφική.
Μ' αρέεα ακόμα η πετρογλυπτική
ίεως απ' άλατα άλλα πιο πολύ.»
ετο εργαετήρι εκέψτηκα κι έγραψα την ιετορία αυτή:

36. Τζώ^ΐζω Ψεχών
Το όνομά μου είναι Τζώρτζια, το επίθετο Νταϊφά
έχω γεννηδεί βτον βόλο, 6,5 χρόνια πιο παλιά
'Εχω έναν αδερ^,^ρΐϊίφίρΜτοβ^β^Ηίυμε πολύ
ζωγραφίζουμε παρέα και γελάμ&ιϊίΡ το πρωί...
Φέτος πήγα και εχολείο, πρώτη τάξη του Δημοτικού
και πολύ πολύ μου αρέεει το μάδημα Ζούμπα χορού
αγαπάω τα εκυλάκια,τα βιβλία, τη μουεική
όταν μεγαλώεω δα γίνω μια χορεύτρια ψανταετικη...
6Το βιβλίο ευμμετέχω με την ιδιορία αυτή1
Ζ~~ ^ τυ^^Λ- / V I
Ευτυχία Λαυρομιχίλι, 9 εχών
Ημαι η Ευτυχία και μου αρέεει πολύ η γραψή
V Είμαι ταλέντο ετον ετίβο και ξεφτέρι ετη μουεική
Αγαπώ την Ιετορία και 1 ^ ρ | | τη γυμναετική·.·
Στο εργαετήρι κάδηεα και εκέ^τηκα κι έγραφα την.|«ρ3ρία αυτή!
Αλίκη ^ ¿λ ή , 9 εχών
Είμαι η Αλίκη. <ιγαπάω,#*;ί& ϋ
τρέχω, παίζω κα^έλώ*^^|»ίΜΐ8ίΙίϊ? μαγικό
με τη <μιλη μου που πφμΤΒρ
0 £ ί ΤΙ»

37. ΙωάνναΜέκΚ4,ΧΟ εαόν
Ημαι η Ιωάννα Αέκκα και ξυπνάω από τις δέκα
τρέχω, παίζω, τραγουδώ και γυρίζω βτο λεπτό
είμαι άββος seo κολύμπι
και γλιβτρώ βαντο δελ&ίνι
Οβογια τα μαδήματά μου, ápista παίρνω 6ταγραπτά μου
με αγαπάνε seo δχολείο και δα πάρω και βραβείο...
Αυτό εδώ εύχομαι va είναι το πρώτο μου βιβλίο.
N r “*
¿®¡ÉÜI ‘--,τ;
"Α γ^ελ^ς-^υδο& Μ νεης Στούρνος
Εμ^ι ο Άγγελος, ο μικρός, Ϊ6ωςλίγο διαφορετικός
βιβλία διαβάζωπολλά, ταξίδια κάνω μαγικά
με το μυαλό και την καρδιά
παρέα με τη ψανταβία,τα όνειρα, την istopía
Πίβτεψα βτην ηδοποιία χάνομαι βτηγοητεία
ρόλους δέλω ιδανικούςγια μεγάλους και τρανούς-
Όβογιατη δημιουργικήγρα^ή
μπόρεβα ναγράψωτην ιβτορία αυτή:
'Awn IWewvavíSrt 8,5 εχών
Ημαι η Άνη που βολτάρει seo λιμάνι
βπίτι μου έχω λουλούδια και λατρεύωτα λουκούμια
παίζω όλατα παιχνίδια, τρώω κι αρκετά καρύδια
μα φοβάμαι τις ψωτιές που πετάνε λιχουδιές
τρελαίνομαι για πατάτες τηγανητές, 6ανπαιδί κάνωζαβολιές.
CV

38. ι ι { 1^·
- 1· μ I 4 Λ _
ΔήμοςΤατ^νης, 8 εεών
Εμαι ο Δήμος ο Τβιτθάνης
κι όταν τρέχω δεν με πιάνεις
το ποδήλατό μου παίρνω
και να τρέχω δεν χορταίνω...
ί ί ί 6 ^ Η|
_<*- - Ζωη^τηντΛΚ<Λ,9 εχών
Εμαι η Μαρία-Ζωή και μ' αρέβει η ζωή
Λατρεύω την τρεχάλα, μα μου αρέεουνε και άλλα,
όπως η ανάγνωβη και η μουβική, το κολύμπι, η ζωγραφική
κάνω και κανώ καγιάκ με ευχαρίβτηβη πολλή
6ε όλα είμαι ένα ξεφτέρι και βτην αγάπη...
δυνατήηηηηηηηηη
η. η ’’■«·
Μπίλια Τβιχμη, 7 ετών
Εμαι η Μαρίλια εγώ, βαν παιδάκι τα παιχνίδια αγαπώ! |Λη εκεψτείτε,
όμως ούτε λεπτό ότι κάνω'μόνο αυτό. Εμαι πρίμα μπαλαρίνα, αλλά
και ζωγραφίζω «μίνακαι τα έργα μου δα δείτε, αν ετο βπίτι μου
δα 'ρδείτε. Δύο χρόνια βτο ωδείο με την κυρία κάνω μουβική
προπαιδεία. Τι άλλο να βας πωι Χίλια πράγματα αγαπώ, αγαπώ και
τη γραψή με τον κύριο Λαμονή,κι αν και είμαι η πιο μικρή έγραψα
μια ιετορίαγια τη γατοπολιτεία βαν αυτή!

39. I
Ι^νβκιναναΛάμΜου, $,5αών
ΗΚωνυταντίναείμαι εγώ
λατρεύω το τραγούδι και τον χορό.
τα απογεύματα μου με τους φίλους μουν^ώ#®
το καλοκαίρι αγαπώ
και βτη δάλαββα τβαλαβουτώ-
¡ Ο Ι
Λευεέ^ης Έλευ^ερώδης,IX) εχών
Είμαι ο Λεύτερης
και μικρός ξειγτέρης
ΤΙαιζω ώρες οκάκι, κάνω και μπανάκι
Ήρδα ωςτον Ρόλο, μπήκαΙΜβ παρέα,
πέραβα ωραία...
Ορίβτε και μια ιβτορία που έγραφα για την παρέα!

40. Αημπε^πςΣλευδε^ι^δης, 4,5 επών
Βμαι ο Δημήτρης που γεννηδηκα βτον βόλο
και μ" ορέ«* όλο να παίζω με ένα οπλοπολυβόλο.
Αγαπώ τα ελείραντάκια, που είναι eav μικρά παιδάκια.
Έχω <μίλοτον Αντρέα που με βαράει κάδε μέρα
fi δαβκάλα τον μαλώνει κι αυτός τότε δυμώνει...
Κ Λ
Έυ^&λίοι 14^<%ωνέλου,1 0 επών
Λε λενε Ευαγγελία κι είμαι «άοβος» ecn <μλία
πιάνω φίλους eco πι και <¡>1
και πολλοί αναρωτιούνται το πώς και το γιατί...
αλλά είμαι «άββος» και eco κολύμπι, βτις βουτιές,
βτις ξαπλωτές παρόλο που <ρέτος μας βρήκανε μπάρες πολλές,
ξαφνικές αβτραποβροντές...
1 , Όβο για την ιβτορία μου...
να που τα κατά^ερα κι εγώ να βας την πω...
βας την προβδέτω λοιπόν εδώ», με ένα μεγάλο «ευχαριβτώ*
38 . .
W n
: ’ ' Τ · ’·
■ί» 1 Í ■

41. Αιονύβης Αεϊμονης, Συγ^ίρέας - εκπαιδευτικός
Τεννήδηκα ετο Αιτωλικό, μια «νερένια πολιτεία*. Τρά<ρω ιετορίες:4Γ0 μικρός;
αεχολούμαι με την ελληνική γλώεεα και τη γρα<ρή διδάεκοντας εε Τυμνάειο
της Κέας Ιωνίας βόλου, όποιι ζω τα τελευταία 2 9 ’&<ρόνια! Κατά καινούς
δημοειεύω άράρα εε εφημερίδες και περιοδικά και γράΐρω μυδιετορήματα για
μικρούς και μεγάλους, όπως η «Η Κολυμβήδρα του Σιλωάμ», «Το μυετικά της
Ααγκάνας, «Το Χαμέν&'ταίρι», «Τα τίμια δώρα», «Το δέκατο έβδομο κιβώτιο^
«Το γέλιο κάνει καλά ετο εχολείο», μια ευλλογική έκδοεη 3 3 ευγγραιρέ^ν
και εικονογράΐρων... Ααα και. ετον ελεύδερο χρόνο μου οργαΑϊ® εργαετήριά
γραφής για μεγάλους και μικρούς και «Μιλάω για το βιβλίο» με ευγγραίρείς
και εικονογράψους ετο ραδιόφωνο!
Νίκος Κυ^ίτ6Γις, Ζωγράφος
Τεννήδηκε ετον ΤΤ&ιραιά ( Í 9 4 9 T Σπούδαεε νομικά ετο ΤΙανεπιετήμιο Αδην®®',
ζωγραφική με δαεκάλους τον ΤΙ. Σαραΐρίανό και βρ. βλαχόπουλο και
εκηνογραΐρία-ενδυματολογία ετη Σχολή Θεάτρου και Κινηματογράφου
Λ. Σταυράκου. Εχει πραγματοποιή^; δέκα ατομικές εκδέεεις κι έχει ευμμετάεχει
εε μεγάλο αριομό ομαδικών διοργανώεεων ετην Ελλάδα και ετο εξωτερικά.
' ' 'Ειδικήέκδοση
' ' . * · * ' ■■ ^ - Ερμου 25-145 64 Κηφισιά

42. Ειδική έκδοση γιο τον
σχολικό εκφοβισμό
ΟΠΟ ÏQ
Public