1. Hoofdstuk 7: Er hangt Romantiek in de lucht Lucia doet haar ogen open en kijkt voorzichtig naar boven. Een blik van herkenning springt op haar gezicht. Ze glimlacht. 'Luciano!' Ze staat op en klopt het zand van de jurk. De mond van Luciano glimlacht en hij kijkt haar vrolijk aan. 'Ik ben zo blij dat ik je heb gevonden.' zegt hij. Lucia glimlacht.

2. 'Ik ben blij dat je er bent.' zegt ze. Luciano lacht, en pakt de hand van Lucia. 'Kom we gaan naar de plek van vanmiddag.' zegt hij. Hand en hand lopen ze door de straten. Ze zijn zeggen niks en het is stil. Lucia voelt zich gelukkig. Ze glimlacht. 'Luciano.' fluistert ze. 'Ik ben verliefd op je.' gaat ze verder.

3. 'Ik ook op jou Lucia Nucci.' zegt hij. Luciano glimlacht. 'Luciano, ik wil je nooit meer kwijt, wil je voor altijd mijn hand vasthouden?' vraagt Lucia. Luciano knikt. Ze zucht en kijkt naar de sterren. 'Wat is het hier prachtig.' zegt Lucia als ze op de pel aan zijn gekomen. Lucia glimlacht. 'Kom eens.' mompelt ze dan.

4. Luciano komt naar haar toegelopen. 'Wat is er?' fluistert hij. 'Ssst.' Lucia legt haar vinger op haar lippen en gaat nog dichter bij Luciano staan. Dan brengt ze zijn lippen bij die van hem. Ze kussen. De kus lijkt minutenlang door te gaan.

5. Het lijkt uren later als de kus word afgebroken. Luciano streelt haar gezicht en Lucia voelt zich intens gelukkig. 'Ik hou van je.' fluistert ze. Haar woorden worden beantwoord met nog een kus. 'Ik ook van jou.' fluistert hij terug.

6. Luciano gaat liggen. 'Mijn moeder is overleden, ik geloof dat ze daarboven op me neerkijkt en me geluk brengt. Sinds ik jou ken heb ik me niet meer zo gelukkig gevoeld. Ik wil de hele dag bij je zijn en ik weet dat dat niet kan. Jij bent een Nucci, ik ben een Rossi. Ik heb geen idee hoe het verder zou moeten gaan.'

7. 'Maar voor nu voelt het goed.' zegt hij. Lucia glimlacht en gaat naast hem liggen. 'Daar ben ik het mee eens, al zal ik wel moeten zeggen dat ik, later graag een Rossi zou worden.' Luciano glimlacht. 'We zullen zien hoe het allemaal gaat lopen.'

8. Lucia grinnikt en draait zich om. 'Weet je, ik heb me geprikt aan de roos die je me hebt gegeven. Er kwam bloed uit mijn vinger, misschien was het een voorteken...' Luciano kijkt haar aan. 'Waarvoor dan?' Ze zucht. 'Dat we hier niet mee door moeten gaan, er gaat bloed vloeien als we hier mee doorgaan en we zetten de levens van onze dierbaren op het spel...'

9. Luciano zucht. 'Lucia, zolang ze het niet weten, kan er geen bloed vloeien. Het laatste bloed heeft een eeuw geleden gevloeid en dat willen onze beide families niet nog een keer meemaken.' Lucia knikt. Luciano gaat verder. 'Onze families zijn toen allebei weggetrokken uit Florence en we zijn jaren later teruggekomen.'

10. 'Jou familie rijker, de mijne armer. Sindsdien is er niks meer gebeurd, alleen wat relletjes.' Lucia staat op. 'Wat relletjes? Iedere keer als er iemand van mijn familie gaat trouwen, staat er een spion van de Rossi's voor onze neus.' Luciano kijkt haar aan. 'Dat is andersom toch ook zo?' Lucia knikt. 'Dat klopt.'

11. Luciano lacht. 'Laten we erover ophouden. We moeten nu niet over onze families nadenken maar over onszelf. We zijn zestien, Lucia. We worden allebei bijna zeventien. We mogen onze eigen beslissingen toch wel maken, ik ben niet van plan om mijn hele leven bij mijn vader onder de duim te blijven.' zegt hij.

12. Lucia knikt. 'Het is al goed.' Luciano gaat ook staan en drukt een kus op haar lippen. Dan streelt hij haar wang. In de verte slaat de kerkklok vijf keer. 'De zon komt zo op.' zucht ze. 'Dan moeten we terug naar de stad.' Hand en hand lopen ze terug.

13. Op het plein geven ze elkaar snel nog een laatste zoen. 'Tot snel. We zien elkaar snel weer.' zegt Luciano dan loopt hij de straat. Lucia zwaait en kijkt hem na. Ze zucht. Wat een heerlijke nacht, ze heeft genoten van het gezelschap van Luciano. Ze glimlacht en voelt voorzichtig aan haar lippen, ze heeft het idee dat zijn ze gezwollen.

14. Zouden haar ouders aan haar kunnen zien dat ze heeft gekust, vraagt ze zichzelf af. Ze loopt voorzichtig naar huis. De lucht aan de overkant van de rivier word roze en de eerste vogeltjes beginnen te fluiten. Lucia fluit met ze mee. Ze is vrolijk, maar wel moe. Ze moet voortaan maar niet al te lang bij Luciano blijven, anders raakt ze oververmoeid.

15. Als het grote witte huis voor haar opdoemt rent ze naar binnen. Ze maakt voorzichtig de voordeur open en loopt de hal binnen. Ze loopt op haar tenen zodat haar kleine hakken de vloer niet kunnen raken en loopt naar boven. Ze kijkt uit bij de derde trede en loopt verder. Op de overloop hoort ze het zachte gesnurk van haar vader door de deur.

16. Ze klopt op haar eigen deur. 'Barbara, slaap je nog?' zegt ze zachtjes. In haar kamer klinkt een zacht gekreun, maar verder niks. Lucia duwt de klink van de deur naar beneden, maar de deur zit op slot. Dat doet ze meestal ook en ze snapt de beslissing van Barbara. Ze blijft even staan en besluit Barbara nog maar even te laten slapen.

17. Ze loopt naar een van de balkondeuren op de overloop en loopt naar een van de grote balkons. Ze geniet van het zonnetje dat langzaam boven de horizon komt. Ze glimlacht maar voelt haar ogen langzaam dichtvallen.

18. 'Hoe hou ik dit de hele dag uit.' mompelt ze. Hopelijk word Barbara zo wakker, dan kan ze nog een paar uurtjes slapen. Lucia wrijft in haar ogen. Ze maakt de deur open en loopt weer naar haar eigen deur. Ze klopt nog een keer. 'Barbara?' zegt ze. Er komt weer alleen een zacht gekreun. Ze klopt nog een keer maar deze keer wat harder.

19. 'Lucia?' hoort ze Barbara fluisteren. 'Ik ben het. Wil je me binnenlaten?' Er klinkt achter de deur wat gerommel. 'Wacht even.' er komt nog meer gerommel en wat gestommel. 'Ik heb de sleutel bijna.' hoort ze Barbara. Net als de sleutel in het slot word gestoken gaat er aan de andere kant van de overloopt een deur open.

20. Beatrice komt helemaal aangekleed, haar krullen keurig gekapt en haar wangen gepoederd de overloop op stappen. 'Barbara, wat doe jij in alle vroegte al hier?' vraagt ze dan.