SlideShare una empresa de Scribd logo
1 de 83
Descargar para leer sin conexión
LECTURA CONTINUADA 2014
BIBLIORIBEIRA
IES RIBEIRA DO LOURO
1ªSESIÓN
2ºESO B
RAYA, DORADO SOL
Raya, dorado Sol, orna y colora
del alto monte la lozana cumbre;
sigue con agradable mansedumbre
el rojo paso de la blanca Aurora;
suelta las riendas a Favonio y Flora,
y usando, al esparcir tu nueva lumbre,
tu generoso oficio y real costumbre,
el mar argenta, las campañas dora,
para que desta vega el campo raso
borde saliendo Flérida de flores;
mas si no hubiese de salir acaso,
ni el monte rayes, ornes, ni colores,
ni sigas de la Aurora el rojo paso,
ni el mar argentes, ni los campos dores.
Luis de Góngora
2ºB 3ª hora­1ª
Mi vida con la ola
Cuando dejé aquel mar, una ola se adelanto entre todas. Era esbelta y ligera. A pesar de los 
gritos de las otras, que la detenían por el vestido flotante, se colgó de mi brazo y se fue 
conmigo saltando. No quise decirle nada, porque me daba pena avergonzarla ante sus 
compañeras. Además, las miradas coléricas de las mayores me paralizaron.
Cuando llegamos al pueblo, le expliqué que no podía ser, que la vida en la ciudad no era lo 
que ella pensaba en su ingenuidad de ola que nunca ha salido del mar. Me miro seria: “Su 
decisión estaba tomada. No podía volver.” Intente dulzura, dureza, ironía. Ella lloró, gritó, 
acarició, amenazó. Tuve que pedirle perdón. Al día siguiente empezaron mis penas. ¿Cómo 
subir al tren sin que nos vieran el conductor, los pasajeros, la policía? Es cierto que los 
reglamentos no dicen nada respecto al transporte de olas en los ferrocarriles, pero esa 
misma reserva era un indicio de la severidad con que se juzgaría nuestro acto.
Tras de mucho cavilar me presente en la estación una hora antes de la salida, ocupé mi 
asiento y, cuando nadie me veía, vacié el depósito de agua para los pasajeros; luego, 
cuidadosamente, vertí en él a mi amiga.
Octavio Paz
2ºB 3ª hora­2ª
De, Veinte poemas de amor y una canción desesperada
TE recuerdo como eras en el último otoño.
Eras la boina gris y el corazón en calma.
En tus ojos peleaban las llamas del crepúsculo.
Y las hojas caían en el agua de tu alma.
Apegada a mis brazos como una enredadera,
las hojas recogían tu voz lenta y en calma.
Hoguera de estupor en que mi sed ardía.
Dulce jacinto azul torcido sobre mi alma.
Siento viajar tus ojos y es distante el otoño:
boina gris, voz de pájaro y corazón de casa
hacia donde emigraban mis profundos anhelos
y caían mis besos alegres como brasas.
Cielo desde un navío. Campo desde los cerros.
Tu recuerdo es de luz, de humo, de estanque en
calma!
Más allá de tus ojos ardían los crepúsculos.
Hojas secas de otoño giraban en tu alma.
Pablo Neruda
2ºB 3ª hora­3ª
El amor en los tiempos del cólera 
Fermina Daza llegó aterrorizada, y apenas se dio tiempo para admirar los tamarindos 
homéricos donde El Libertador colgaba su hamaca de moribundo, y para comprobar que la 
cama donde murió, tal como se lo habían dicho, no sólo era pequeña para un hombre de 
tanta gloria, sino inclusive para un sietemesino. Sin embargo, otro visitante que parecía 
saberlo todo dijo que la cama era una reliquia falsa, pues la verdad era que al Padre de la 
Patria lo habían dejado morir tirado por los suelos. Fermina Daza estaba tan deprimida con 
lo que vio y oyó desde que salió de su casa, que en el resto del viaje no se complació en el 
recuerdo del viaje anterior, como tanto lo había añorado, sino que evitaba el paso por los 
pueblos de sus nostalgias. Así los preservó y se preservó ella misma de la desilusión. Oía los 
acordeones desde los atajos por donde se escapaba del desencanto, oía los gritos de la 
gallera, las salvas de plomo que lo mismo podían ser de guerra que de parranda, y cuando 
no había más recurso que atravesar el pueblo, se tapaba la cara con la mantilla para seguir 
evocándolo como era antes.
Una noche, después de mucho eludir el pasado, llegó a la hacienda de la prima 
Hildebranda, y cuando la vio esperando en la puerta estuvo a punto de desfallecer: era 
como verse a sí misma en el espejo de la verdad. Estaba gorda y decrépita, y cargada de 
hijos indómitos que no eran del hombre que seguía amando sin esperanzas, sino de un 
militar en uso de buen retiro con el que se casó por despecho y que la amó con locura. Pero 
por dentro del cuerpo devastado seguía siendo la misma. Fermina Daza se recuperó de la 
impresión con pocos días de campo y buenos recuerdos, pero no salió de la hacienda sino 
para ir a misa los domingos con los nietos de sus cómplices díscolas de antaño, chalanes en 
caballos magníficos, y muchachas bellas y bien vestidas, como sus madres a la misma edad, 
que iban de pie en las carretas de bueyes, cantando a coro, hasta la iglesia de la misión en 
el fondo del valle. Sólo pasó por el pueblo de Flores de María, donde no había estado en el 
viaje anterior porque no pensaba que pudiera gustarle, pero cuando lo conoció se quedó 
fascinada. Su desgracia, o la del pueblo, fue que después no logró recordarlo jamás como 
era en realidad, sino como se lo imaginaba antes de conocerlo.
Gabriel García Márquez
2ºB 3ª hora­4ª
SERÁN CENIZA...
Cruzo un desierto y su secreta
desolación sin nombre.
El corazón
tiene la sequedad de la piedra
y los estallidos nocturnos
de su materia o de su nada.
Hay una luz remota, sin embargo,
y sé que no estoy solo;
aunque después de tanto y tanto no haya
ni un solo pensamiento
capaz contra la muerte,
no estoy solo.
Toco esta mano al fin que comparte mi vida
y en ella me confirmo
y tiento cuanto amo,
lo levanto hacia el cielo
y aunque sea ceniza lo proclamo: ceniza.
Aunque sea ceniza cuanto tengo hasta ahora,
cuanto se me ha tendido a modo de esperanza.
José Ángel Valente
2ºB 3ª hora­5ª
CRÓNICA DE UNA MUERTE ANUNCIADA
El día en que lo iban a matar, Santiago Nasar se levantó a las 5.30 de la mañana para 
esperar el buque en que llegaba el obispo. Había soñado que atravesaba un bosque de 
higuerones donde caía una llovizna tierna, y por un instante fue feliz en el sueño, pero al 
despertar se sintió por completo salpicado de cagada de pájaros. «Siempre soñaba con 
árboles», me dijo Plácida Linero, su madre, evocando 27 años después los pormenores de 
aquel lunes ingrato. «La semana anterior había soñado que iba solo en un avión de papel de 
estaño que volaba sin tropezar por entre los almendros», me dijo. Tenía una reputación 
muy bien ganada de interprete certera de los sueños ajenos, siempre que se los contaran en 
ayunas, pero no había advertido ningún augurio aciago en esos dos sueños de su hijo, ni en 
los otros sueños con árboles que él le había contado en las mañanas que precedieron a su 
muerte.
Tampoco Santiago Nasar reconoció el presagio. Había dormido poco y mal, sin quitarse la 
ropa, y despertó con dolor de cabeza y con un sedimento de estribo de cobre en el paladar, 
y los interpretó como estragos naturales de la parranda de bodas que se había prolongado 
hasta después de la media noche. Más aún: las muchas personas que encontró desde que 
salió de su casa a las 6.05 hasta que fue destazado como un cerdo una hora después, lo 
recordaban un poco soñoliento pero de buen humor, y a todos les comentó de un modo 
casual que era un día muy hermoso. Nadie estaba seguro de si se refería al estado del 
tiempo. Muchos coincidían en el recuerdo de que era una mañana radiante con una brisa 
de mar que llegaba a través de los platanales, como era de pensar que lo fuera en un buen 
febrero de aquella época. Pero la mayoría estaba de acuerdo en que era un tiempo fúnebre, 
con un cielo turbio y bajo y un denso olor de
aguas dormidas, y que en el instante de la desgracia estaba cayendo una llovizna menuda 
como la que había visto Santiago Nasar en el bosque del sueño. Yo estaba reponiéndome de 
la parranda de la boda en el regazo apostólico de María Alejandrina Cervantes, y apenas si 
desperté con el alboroto de las campanas tocando a rebato, porque pensé que las habían 
soltado en honor del obispo.
G.GARCÍA MÁRQUEZ
2ºB 3ª hora­6ª
3ºESO B
CONFIANZAS
se sienta a la mesa y escribe
«con este poema no tomaras el poder » dice
«con estos versos no harás la Revolución » dice
«ni con miles de versos harás la Revolución » dice
y más: esos versos no han de servirle para
que peones maestros hacheros vivan mejor
coman mejor o el mismo coma viva mejor
ni para enamorar a una le servirán
no ganara plata con ellos
no entrara al cine gratis con ellos
no le darán ropa por ellos
no conseguirá tabaco o vino por ellos
ni papagayos ni bufandas ni barcos
ni toros ni paraguas conseguirá por ellos
si por ellos fuera la lluvia lo mojara
no alcanzara perdón o gracia por ellos
«con este poema no tomaras el poder » dice
«con estos versos no harás la Revolución » dice
«ni con miles de versos harás la Revolución » dice
se sienta a la mesa y escribe
Juan Gelman
3ºB 3ª hora­1ª
EL JUEGO EN QUE ANDAMOS
Si me dieran a elegir, yo elegiría
esta salud de saber que estamos muy enfermos,
esta dicha de andar tan infelices.
Si me dieran a elegir, yo elegiría
esta inocencia de no ser un inocente,
esta pureza en que ando por impuro.
Si me dieran a elegir, yo elegiría
este amor con que odio,
esta esperanza que come panes desesperados.
Aquí pasa, señores,
que me juego la muerte. 
Juan Gelman
3ºB 3ª hora­2ª
ARTE POÉTICA
Entre tantos oficios ejerzo éste que no es mío,
como un amo implacable
me obliga a trabajar de día, de noche,
con dolor, con amor,
bajo la lluvia, en la catástrofe,
cuando se abren los brazos de la ternura o del alma,
cuando la enfermedad hunde las manos.
A este oficio me obligan los dolores ajenos,
las lágrimas, los pañuelos saludadores,
las promesas en medio del otoño o del fuego,
los besos del encuentro, los besos del adiós,
todo me obliga a trabajar con las palabras, con la sangre.
Nunca fui el dueño de mis cenizas, mis versos,
rostros oscuros los escriben como tirar contra la muerte. 
Juan Gelman
3ºB 3ª hora­3ª
Nancy Flor bailará siempre
"Nancy Flor bailará siempre 
porque Johnny ya murió. 
Un bribón le dio la muerte, 
nadie sabe a dónde huyó. 
Fue testigo un pistolero 
rey en los bares de New York, 
pasado luego a carcelero 
contó la historia en un block. 
Jim, Johnny y Nancy Flor 
tres personajes de antología, 
de apología, 
extraña historia del terror. 
Ella tenía los ojos grises, 
Johnny pintaba flores de azahar, 
Jim era dulce, un soñador. 
Ella bailaba todas las noches, 
Jim la soñaba en un bazar 
rodeada de otros muñecos 
que la adoraban por su candor. 
Eran hermanos los dos adoradores de Nancy Flor. 
Por la calle caminaban 
los tres en silencio, 
mas el corazón no calla, traidor. 
Y Jim lo supo. 
Daban las doce en el cuco. 
Caía el sol en la acera 
y Dulce Jim vio un gran amor 
en las dos sombras de Johnny y Nancy Flor 
unidas a ras de tierra. 
El dolor apenas quema 
cuando nada queda en el hueco 
de un antiguo corazón. 
El asesino huyó de la justicia 
pero le persigue el eco 
de una loca ilusión 
que con diabólica malicia 
persiste en tener razón. 
Una flor era Nancy para Jim, 
mas una flor pintada antaño 
por un solo enamorado 
que no fue Jim, sino John."
Ana María Moix
3ºB 3ª hora­4ª
Contigo
¿Mi tierra?
Mi tierra eres tú.
¿Mi gente?
Mi gente eres tú.
El destierro y la muerte
para mi están adonde
no estés tú.
¿Y mi vida?
Dime, mi vida,
¿qué es, si no eres tú?
Luis Cernuda
3ºB 3ª hora­5ª
Te quiero
Te quiero.
Te lo he dicho con el viento,
jugueteando como animalillo en la arena
o iracundo como órgano impetuoso;
Te lo he dicho con el sol,
que dora desnudos cuerpos juveniles
y sonríe en todas las cosas inocentes;
Te lo he dicho con las nubes,
frentes melancólicas que sostienen el cielo,
tristezas fugitivas;
Te lo he dicho con las plantas,
leves criaturas transparentes
que se cubren de rubor repentino;
Te lo he dicho con el agua,
vida luminosa que vela un fondo de sombra;
te lo he dicho con el miedo,
te lo he dicho con la alegría,
con el hastío, con las terribles palabras.
Pero así no me basta:
más allá de la vida,
quiero decírtelo con la muerte;
más allá del amor,
quiero decírtelo con el olvido.
Luis Cernuda
3ºB 3ª hora­6ª
1º BACHARELATO A
A seguir, imos ler dous retrincos dunha peza teatral escrita por Vicente Risco en 1926, O bufón de
El-Rei. Esta é unha obra ambientada na Idade Media que contén algunhas das escenas de amor máis
intensas e apaixonadas do teatro galego. Trátase ademais dun amor adúltero, xa que se produce
entre a raíña Iolanda e un cabaleiro do Rei chamado Guindamor.
O bufón de El-Rei, de Vicente Risco
PASO PRIMEIRO - ESCENA CUARTA
(...)
IOLANDA: Por que tanto recelo?
GUINDAMOR: Señora, eu ámote faltando á lealdade dos meus xuramentos...
IOLANDA: Lancelote amou coma ti...
GUINDAMOR: Señora, eu ámote agardando sempre, longamente, anguriosamente, a dita que non
chega...
IOLANDA: Así agardou Amadís.
GUINDAMOR: Señora, eu ámote dun xeito que soamente a morte pode encher a cobiza do meu
corazón...
IOLANDA: Dese xeito amou Tristán...
GUINDAMOR: Angurioso estou coma Tristán, ansioso coma Amadís, desleal coma Lancelote...
IOLANDA: Desleal!... E non é fermoso amar dese xeito?... Eu quérote querer así, culpablemente,
contra o meu deber, contra a miña conciencia, condenándome por causa túa... Eu quérote querer
pecando, pecando por ti..., sen ter máis lei que a lei que che teño, sen ter máis fe que a que che xurei
a ti, cando che dei hai pouco o meu anel...
GUINDAMOR: Iolanda, por ese anel que me deches, polo noso amor, pola nosa fe xurada para
sempre, pola miña pena, polo meu degaro inesquecente, dime: cando vai ser a hora en que me deas
o premio de tantas bágoas, de tanta inquedanza, de tantos pesares? Dimo, Iolanda!
IOLANDA: Mañá.
GUINDAMOR: Mañá?
IOLANDA: Mañá, El-Rei ten corte na vila.
GUINDAMOR: Xa o sei; mais eu irei con el, e botaremos alá oito días...
IOLANDA: Mais pola noite, El-Rei ha de ir á festa do concello... Alí, entre o rebulicio, aínda que
non esteas non se han decatar... Montarás a cabalo..., non é moito camiño, e estarás aquí antes das
doce da noite... Entrarás pola poterna de abaixo, que estará aberta; eu agárdote na terraza do
xardín... As escaleiras están gardadas, mais ti agatuñarás pola muralla.
GUINDAMOR: Iolanda! Agora, que importa xa o xuramento e a honra, e as bágoas?... Que importa
todo, cando hai amor?
IOLANDA: (Erguéndose). Abonda, Guindamor. Demoreime xa moito. Deica mañá... Virás?
GUINDAMOR: Aínda que morrera despois!
IOLANDA: Deus te garde!
GUINDAMOR: Deus cho pague! (Vaise cada un polo seu carreiro)
1ºBach. A 3ª hora­1ª
PASO SEGUNDO – ESCENA SEGUNDA
A Raiña inclínase na varanda e mira ansiosa cara ó parque. Hai un longo silencio.
A VOZ DE GUINDAMOR: Iolanda!
A RAÍÑA: Guindamor!
A VOZ DE GUINDAMOR: A lúa vístese de prata, miña Raíña, envólvete nun veo de noiva!
Bótame os teus cabelos como a princesa prisioneira dun xigante, e que eles sexan a miña escada
para chegar onda ti!
A RAÍÑA: Guindamor!
A VOZ DE GUINDAMOR: Que outra escada para rubir á dita dos teus brazos, Iolanda?... Mais
non, que sangren as miñas mans e os meus pés, e que eu merque a dita coa miña dor!
A RAÍÑA: Guindamor!
GUINDAMOR: (Aparecendo do outro lado da varanda) Iolanda! (Abrázanse apaixonadamente.
Guindamor fica dentro da terraza). Iolanda, ti toda estás por fin nos meus brazos: o teu bico, os teus
cabelos, os teus ollos..., para facelos meus para sempre, para sempre, para sempre...!
IOLANDA: Ouh, Guindamor, ten coraxe deica a fin; lévame de aquí, andemos acocharnos moi
lonxe, cos piratas das illas cubertas de brétema... Eu teño moito medo aquí...
GUINDAMOR: Iolanda, meu amor, desbota os teus temores... Agora tremes ti, cando o meu
corazón está cheo de dita. Xa nada temo, e soamente para ti, para o meu amor, vivo. Non dicías que
era a dita túa, a túa ledicia, condenarte nos meus brazos?... Pois ben, eu amaría a morte nos teus
brazos... E se agora nos viñeran sorprender, se agora nos matasen, Iolanda, ti nos meus brazos, teu
peito no meu peito, teus bizos nos meus, e o noso amor eternizado pola morte, non sería o gran
triunfo, non sería a gran dita, Iolanda?
IOLANDA: Si, Guindamor; mais fuxir lonxe, moi lonxe, acochar o noso amor ós ollos de todos,
que fora só para nós os dous... Morrer, si; mais morrer de dita, de ledicia, de gozo, ou de que fora
tan grande o noso degaro que non houbera xa cariño nin arroubamento para satisfacelo... Sabes,
Guindamor? O meu amor é xa así... Ai, se ti o sentiras deste xeito, se o sentiras así tamén!
GUINDAMOR: Iolanda: esta é a noite suprema, a noite única. A lúa bota riba de nós os seus
cendais, e infúndenos o delirio envolvéndonos na súa casta e fría luz de prata... Sinto como alentas,
como tremes, como o teu corazón latexa arelante como unha pomba ferida, que estivera morrendo
de amor... Adiviña logo a miña loucura. O misterio rompeu... Esta debera ser a derradeira noite.
IOLANDA: (Nun desmaio de arroubamento) Guindamor!
1ºBach. A 3ª hora­2ª
1º COMERCIO INTERNACIONAL
DO NOT LET (Poem attributed to Walt Whitman)
Do not let the day end without having grown a bit, without being happy, 
without having risen your dreams.
Do not let overcome by disappointment.
Do not let anyone you remove the right to express yourself,
which is almost a duty.
Do not forsake the yearning to make your life something special.
Be sure to believe that words and poetry it can change the world.
Whatever happens, our essence is intact.
We are beings full of passion. Life is desert and oasis.
We breakdowns, hurts us, teaches us, makes us protagonists of our own history.
Although the wind blow against the powerful work continues:
You can make a stanza. Never stop dreaming, because in a dream, man is free.
Do not fall into the worst mistakes: the silence.
Most live in a dreadful silence. Do not resign escape.
“Issued by my screams roofs of this world,” says the poet.
Rate the beauty of the simple things.
You can make beautiful poetry on little things, but we can not row against ourselves. That 
transforms life into hell.
Enjoy the panic that leads you have life ahead. Live intensely, without mediocrity.
Think that you are the future and facing the task with pride and without fear.
Learn from those who can teach you. The experiences of those who preceded us in our 
“dead poets”, help you walk through life.
Today’s society is us “poets alive”. Do not let life pass you live without that.
1ºCOMERCIO INTERNACIONAL 3ª hora­1ª
THE GREAT GATSBY (CHAPTER VI) – F. SCOTT FITZGERALD
…One autumn night, five years before, they had been walking down the street when the 
leaves were falling, and they came to a place where there were no trees and the sidewalk 
was white with moonlight. They stopped here and turned toward each other. Now it was a 
cool night with that mysterious excitement in it which comes at the two changes of the 
year. The quiet lights in the houses were humming out into the darkness and there was a 
stir and bustle among the stars. Out of the corner of his eye Gatsby saw that the blocks 
of the sidewalks really formed a ladder and mounted to a secret place above the trees­
he could climb to it, if he climbed alone, and once there he could suck on the pap of 
life, gulp down the incomparable milk of wonder.
His heart beat faster and faster as Daisy's white face came up to his own. He knew that 
when he kissed this girl, and forever wed his unutterable visions to her perishable breath, 
his mind would never romp again like the mind of God. So he waited, listening for a 
moment longer to the tuning­fork that had been struck upon a star. Then he kissed her. At 
his lips' touch she blossomed for him like a flower and the incarnation was complete.
Through all he said, even through his appalling sentimentality, I was reminded of 
something­an elusive rhythm, a fragment of lost words, that I had heard somewhere a long 
time ago. For a moment a phrase tried to take shape in my mouth and my lips parted like a 
dumb man's, as though there was more struggling upon them than a wisp of startled air. 
But they made no sound, and what I had almost remembered was uncommunicable 
forever.
1ºCOMERCIO INTERNACIONAL 3ª hora­2ª
THE RED TREE.  
Sometimes the day begins with nothing to look forward to,
and things go from bad to worse.
Darkness overcomes you.
Nobody understands.
The world is a deaf machine, without sense or reason.
Sometimes you wait, and wait
and wait,
and wait,
and wait,
and wait,
and wait, but nothing ever happens.
Then all your troubles come at once.
Wonderful things are passing you by.
Terrible fates are inevitable.
Sometimes you just don´t know what you are supposed to do,
or who you are meant to be,
or where you are.
And the day seems to end the way it began.
But suddenly, there it is
bright and vivid,
quietly waiting,
just as you imagined it would be.
By Shaun Tan.
1ºCOMERCIO INTERNACIONAL 3ª hora­3ª
2ªSESIÓN
1º ESO C
ESMERALDA
Herba pequerrechiña
que con medo sorrís
ó sol que vai nacendo
e morrendo sen ti,
¿ Por qué de ser pequena 
te me avergonzas ti?
O Universo sería
máis pequeno sin ti!
DÍAZ CASTRO, José María, Nimbos
1ºC 4ª hora­1ª
BARBIE GIRL
O noso universo é rosa.
 Rosas son os muros 
 da prisión das princesas.
 Rosa o amor 
 e o estampado dos vestidos.
 As fadas,
 as bonecas, 
 a luz, 
 a laca de unllas, 
 as máscaras, 
son todas rosas.
As portadas das revistas 
que nos deseñan os soños,
feitas están
tamén
co fulgor tan delicado do rosa.
e eu, 
pequena larva,
afogando
entre estas catro paredes
eternamente 
de rosa.
CARLOS NEGRO, Penúltimas tendencias
1ºC 4ª hora­2ª
A que sabe o amor?
A porta sen casa.
A vento do norte.
A cabo do mundo.
A luz de tormente.
A planta carnívora.
A zume de zucre.
A laña nos labios.
A cuarto escuro.
A mar de fondo.
A eclipse de lúa.
A pupa no dedo.
A luns sen clase.
A día sen hora.
A tempo perdido.
CARLOS NEGRO, Penúltimas tendencias
1ºC 4ª hora­3ª
ROEDORES DO CAUCHO
Chegan de noite queimando goma,
flipados de euforia e decibelios,
coa gasolina inxectada na vea.
Logo, malotes de discoteca, 
descenden so carro maqueado.
co seu toque bakala na fala, 
arrastrando o ese como serpes,
coa roupa axustada ás tatuaxes,
marcando paquete e territorio,
feroces como galos de pelexa.
Hoxe, drogados de adrenalina,
eternamente con dezaoito anos,
sóñanse duros e invencibles,
alleos ao tributo do destino:
irán ficando aos poucos na cuneta,
coa morte a rondar o seu cerebro,
as neuronas gripadas para sempre. 
CARLOS NEGRO, Makinaria
1ºC 4ª hora­5ª
Cidades de mapa
Cando choro,
fágoo sempre sobre os mapas,
para que chova sobre as cidades preferidas. 
As cidades dos mapas, 
aquelas que se poden percorrer
co perfil perdido da mirada,
e viaxar dunha a outra nun segundo,
abarcalas todas,
ou vivir en todas e en ningunha.
Son as cidades dos mapas,
as urbes sobre as que sempre choro 
cando estou desconsolado.
FRAN ALONSO, Cidades
1ºC 4ª hora­6ª
En todas as cidades hai historias que contar.
Na miña podería contarvos
a historia dun tolo triste, 
que se amarra cunha corda aos semáforos, e fala con eles.
Os domingos dille a todo o mundo
que marcha de viaxe.
E vai á estación, 
a ver saír  o tren
e logo volve ao semáforo, 
a conversar.
Bartolo é un triste tolo, 
un tolo louco semafórico.
Cando lle falas ponse colorado.
Cando che fala ponse verde.
Cando conversa co semáforoo póñenselle
ollos laranxa intermitente, ollos
de Bartolo, o tolo.
FRAN ALONSO, Cidades
1ºC 4ª hora­7ª
Cando chega a chuvia
parece de fideos.
Na cidade chove en amarelo,
e cando chove nada se ve.
A min gústame correr baixo a chuvia de fideos,
e sentir como me enchoupan o pelo,
como me mollan os pés de amarelo,
e como saben a canela e azafrán.
E logo gústame marchar para a cama
a soñar co seu sabor ata que sae o sol.
FRAN ALONSO. Cidades
1ºC 4ª hora­8ª
Os camións entran na cidade
pola estrada principal
abaneando
o seu corpo torpe
de elefantes feridos buscando malembe.
Gústame velos no porto,
ó atardecer,
enchendo de sardiña
os seus estómagos baleiros.
FRAN ALONSO. Cidades 
1ºC 4ª hora­9ª
O meu gato non ten a pata mala:
tena chea de lama.
O meu gato non me pediu paso:
pediume sopa.
O meu gato non se queixa do seu amo:
quéixase da súa moa.
O meu gato non perseguiu un camiño:
perseguiu unha miñoca
O meu non viaxou nun tomo:
viaxou nunha moto.
O meu gato non abriu un cabo:
abriu a boca.
FRAN ALONSO. O meu gato é un poeta
1ºC 4ª hora­10ª
4ºESO A
TERRA SUCADA
Terra sucada, poemas
de cen versos na outonía!
Orballa na cal, no escuro
camiño de tantas vidas...
Ferve o gráu, pulo enterrado
da espranza, nena dormida.
Terra do céio arrincada!
Chora a terra desterrada,
terra arada, nai perdida.
"Nimbos", Xosé María Díaz Castro
4ºA 4ª hora­1ª
Areas movedizas
Advírtenme outra vez do perigo.
Que teña coidado ao saír de noite, 
que non estrague ese lindo vestido
ao que lle din un futuro por diante.
Repiten en conxunto o mesmo rito, 
poñen caras e acenos protectores, 
ton de voz fondamente preocupado.
Contesto axiña, actriz esaxerada:
Non vou ser tan parva, xa sabedes.
Non quero ser a bonequiña rota.
pero no fondo non estou tan segura.
pero no fondo hai augas que se enturban.
Xusto aí, a un milímetro do medo.
Xusto aí, entre os adverbios de dúbida
que penduran das perchas do meu cuarto.
CARLOS NEGRO, Penúltimas tendencias
4ºA 4ª hora­2ª
Non teño ganas de ti
Fai favor, vai liscando.
Provócasme inapetencia.
Vas a saco pola vida, 
con ese xeito de andar
que arrasa con todo, 
hormonas, piercing
e camiseta axustada.
mais cando falas, 
convérteste en sapo, 
reduces as palabras
a sílabas descosidas.
E a min, meu little boy,
ponme a mil esa boca
cunha curva tan suave, 
mais non me abonda
se detrás deses labios
non ofreces máis nada
que tres ou catro frases
tan falsas como as pelis 
de malotes supercachas
con bíceps de deseño
e lingua de estropallo.
CARLOS NEGRO, Penúltimas tendencias
4ºA 4ª hora­3ª
POWER RACING LOVE
Estou por ti, disme
coa voz cromada de sorrisos,
e noto entón
como me soa un resorte
debaixo do capó do peito
nun incómodo habitáculo
onde cada sentimento
é unha peza misteriosa,
un complexo mecanismo
de palabras oxidadas
que non sei como se din
Estou por ti, repites,
e entón comprendo
que iso que chaman amor
é a postura máis difícil
da parte de atrás do corazón
a única postura
que non sae nin se aprende
nas pelis porcas
dos sábados á madrugada.
CARLOS NEGRO, Makinaria
4ºA 4ª hora­4ª
Non sabes que merquei
a bicicleta azul do escaparate
e que agora regreso de apañar
cereixas coloradas
no cestiño de vimbio, 
que aprendín a tecer
e coñecer o amor, 
que rematei o Ulises
e aluguei unha casa 
para min, 
e que a ninguén lle falo
de todas esas cousas
que me cambiaron por dentro, 
para que ti regreses 
e aínda me recoñezas.
BERTA DÁVILA, Raíz de fenda.
4ºA 4ª hora­5ª
Roupa
Hoxe vestín a cidade como todos os días
e saín polas rúas procurando un abrigo
            Non consigo saber onde puxen o día de onte
            Quizá estexa no armario da habitación reformada da casa
            ou no patio onde cultivei os meus primeiros cuarenta anos secretos
A Cidade constantemente adolescentes
pola mañá sen maquillar
repasa as miñas medidas
nas obras que todos os días comezan
nos aotos de horizontes perpendiculares
na chuvia que tinxe a terra de cor do meu chapeu
para vestirme
coa roupa tentadora dos trinques
cos ollos vacunos dos televisores
e dos viciños do cotidiano domingo
                que non ven, que non poden ver, que nunca crerían que visen
                 como vou tan núa pola rúa.
LUÍSA VILLALTA, En concreto.
4ºA 4ª hora­6ª
4ºESO B
Me parece igual a los dioses
el hombre que ahora está frente a ti sentado,
y tu dulce voz a tu lado escucha
y reírte con amor.
Esto, no miento, no, me sobresalta
en mi pecho el corazón,
pues te miro apenas
y ya no puedo decir una palabra.
Se me hiela la lengua y, sutil,
un fuego me recorre la piel,
mis ojos no ven nada, y oigo
sólo un zumbido,
me destila un frío sudor y entera
un temblor me agita todo el cuerpo
cual la hierba pálida estoy
y siento que me falta poco
para quedarme muerta...
Safo
4ºB 4ª hora­1ª
Amor,invencible en el combate, 
Amor, que en las riquezas te precipitas,
que pasas la noche en las tiernas mejillas de la joven
y frecuentas el mar y las rústicas cabañas.
Nadie puede escapar de ti, 
ni aun los dioses inmortales; 
ni tampoco ningún hombre,
de los que un día vivimos;
Y el que te tiene, enloquece.
Tú vuelves injustos a los justos y los lanzas a la ruina;
tú, que, entre hombres de la misma sangre, 
también esta discordia has promovido,
cuando vence el encanto que brilla en los ojos de la novia al lecho prometida. 
Tú, asociado a las sagradas leyes que rigen el mundo;
mientras va haciendo su juego, sin lucha, la divina Afrodita.
Sófocles, coro de la Antígona
4ºB 4ª hora­2ª
2º BACHARELATO A
Posibilidades
Prefiro o cine.
Prefiro os gatos.
Prefiro os carballos á beira do Warta.
Prefiro Dickens a Dostoiesvski.
Prefiro que me guste a xente
a amar a humanidade.
Prefiro ter á man fío e agulla.
Prefiro non afirmar
que a razón é a culpable de todo.
Prefiro as excepcións.
Prefiro saír antes.
Prefiro falar de outra cousa cos médicos.
Prefiro as vellas ilustracións a raias.
Prefiro o ridículo de escribir poemas
ao ridículo de non escribilos.
Prefiro no amor os aniversarios non exactos
que se celebran todos os días.
Prefiro os moralistas
que non me prometen nada.
Prefiro a bondade astuta que a demasiado crédula.
Prefiro a terra vestida de civil.
Prefiro os países conquistados aos conquistadores.
Prefiro ter reservas.
Prefiro o inferno do caos ao inferno da orde.
Prefiro os contos de Grimm ás primeiras planas do xornal.
Prefiro as follas sen flores á flor sen follas.
Prefiro os cans coa cola sen cortar.
Prefiro os ollos claros porque os teño escuros.
Prefiro os caixóns.
Prefiro moitas cousas que aquí non mencionei
a moitas outras tampouco mencionadas.
Prefiro o cero só
ao que fai cola nunha cifra.
Prefiro o tempo insectil ao estelar.
Prefiro tocar madeira.
Prefiro non preguntar canto me queda e cando.
Prefiro tomar en conta a posibilidade
de que o ser ten a súa razón.
Xente na ponte, 1986
Wisława Szymborska
2º BAC A 4ª hora­1º
PENÉLOPE
Un paso adiante i outro atrás, Galiza,
i a tea dos teus sonos non se move.
A espranza nos teus ollos se esperguiza.
Aran os bois e chove.
Un bruar de navíos moi lonxanos
che estrolla o sono mól coma unha uva.
Pro tí envólveste en sabas de mil anos,
i en sonos volves a escoitar a chuva.
Traguerán os camiños algún día
a xente que levaron. Deus é o mesmo.
Suco vai, suco vén, Xesús María!,
e toda a cousa ha de pagar seu desmo.
Desorballando os prados coma sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.
Un paso adiante i outro atrás, Galiza!
DÍAZ CASTRO, José María, Nimbos
2º BAC A 4ª hora­2º
E non podías irte
porque ti
eras todo canto podiamos
chamar casa;
e sen ti
ficariamos espidas á intemperie,
diluídas na chuvia,
soas,
e sen pasado.
BERTA DÁVILA, Raíz de fenda
2º BAC A 4ª hora­3º
teciches
esta rebeca de la portuguesa
punto a punto 
para mamá.
Agora póñoa eu
cando me invade o frío
de dentro a fóra, 
cando preciso que me golpeen as tempas
como un tambor, 
cando confío unicamente
na calidade da la portuguesa
atravesando as décadas
para aquecerme agora
BERTA DÁVILA, Raíz de fenda
2º BAC A 4ª hora­4º
Mira qué pobre amante, 
incapaz de meterse en una fuente
para traerte un pescadito rojo.
Julio Cortázar
Querido Julio:
veño de deixarche dúas flores sen nome
no cemiterio branco de Montmartre, 
a primeira por min, 
que aprendín a meter as mans na fonte
e tamén a aceptar as engurras dos vestidos
e as faltas de estilo
a segunda por ela,
que me ensinou a amar a insubmisión, 
e a dar a vida por un peixiño vermello.
BERTA DÁVILA, Raíz de fenda
2º BAC A 4ª hora­5º
A VOLTA DOS NOVE
Avoa, que son esas cruces?
Sonche fillo, a marca do crime, da infamia e a luz
taquigráfica que levanta acta para o auditorio
da historia. Ah, que baixo falas, avoa.
Non levantes a voz, neno, que non terás palabras
para os teus versos. Tanto ten, avoa, agora sei;
é unha historia covarde de horror e de espanto
co silencio do mar, testemuña de cargo, batendo
sobre as rochas e as penas, entre a brétema dun cabo:
cabo castigo, cabo tristura, cabo rocha cun
exército necrófago, oficiando na estrada as cunetas
da Bombardeira. As cruces son as cicatrices
da terra, o berro anónimo que se converte en rapsoda
da traxedia desde aquel mencer de outubro do 36,
cando unhas mans riscan o chan e serigrafían
a lembranza que agora se abraza na árbore dos heroes.
E quen as fai, avoa? A xente, que disque non se fan soas
e non levantes a voz, neno, que non terás palabras
para os teus versos. Ah, son as pegadas da rabia,
da rebelión que perpetúa ao vento a memoria coma
unha zanfona. As cruces, nove; unha por cada corpo sen vida:
nove na Volta dos Nove. Nove para esconxurar a infamia e
convocar as vítimas: o Manuel, o Felicísimo, o Ghonda,
o Lijó, o Rei Chiquito, o Fidel, o Pelonio, o Ferreiro
do Burgo, o Generoso. E a música, avoa? Son as
voces dos presos de Oia, que cantan coa tripa e
non levantes a voz, neno, que non terás palabras
para os teus versos. Son nove, avoa, nove imborrables
cruces con nomes de goma, nove pingas con que
a acordanza grava a metraxe inmedible dun crime
impune. Escoita, avoa, son as cruces as que levantan
a voz, e o seu eco de sangue érguese máis alá da dor,
máis alá do medo, máis alá do mar, máis alá do tempo.
FRAN ALONSO, Transición       
2º BAC A 4ª hora­6º
3ª SESIÓN
1º ESO B
FLORALBA, de Manrique Fernández
Imos ler o inicio dunha peza teatral do escritor Manrique Fernández, que se ideou como 
libreto dunha ópera do compositor gulanés Rogelio Groba. A obra toma como base unha 
lenda que ten como escenario o castelo do Sobroso. Nela nárranse os amores adúlteros de 
Floralba, esposa de don Fiz Sarmiento, cun romeiro que é acollido no castelo na súa 
peregrinaxe a Santiago, e o dramático final ao que se ven abocados os dous amantes. Así 
comeza a obra:
A VOZ DOS TEMPOS:
"A onde irá aquel romeiro
o romeiro a onde irá. 
Camiño de Compostela
non sei se alá chegará ... "
NARRADOR:
Noite escura, noite fría:
chuvia, lóstregos e vento, 
e un camiñante que intenta 
loitar contra os elementos
para chegar a un castelo
no que pedirá sustento.
É o castelo do Sobroso
do conde don Fiz Sarmiento.
DON FIZ SARMIENTO:
           (Escudriñando a ladeira do monte)
¿Quen será ese camiñante
que entre lóstregos e ventos
vén gabeando polo monte
para subir ó castelo?
            (Dirixíndose  ó GARDA)
¡Vixía! ¡Mire quen é!
O GARDA:
¡Don Fiz! ¡Parece un romeiro!
Vén co hábito e o caxato ...
¡E semella moi famento!
DON FIZ SARMIENTO:
Pois entón ábralle as portas ...
Pero mire ben que sexa
o que ese home aparenta.
O GARDA:
¡Fago o que o Señor ordena!
(Ó forasteiro)
¿Quen gabea polo monte?
¿Quen sobe pola ladeira?
O ROMEIRO:
Son un romeiro, Señor,
camiño de Compostela.
Se é temeroso de Deus,
ábrame a porta, lle pido,
e permita que esta noite
poida pasala ó abrigo.
DON FIZ SARMIENTO:
(Dirixíndose ó forasteiro)
Xa que vai a Compostela,
un afán tan nobre e pío,
recupere aquí as súas forzas
antes de seguir camiño.
(O GARDA deixa cruzar a porta ó ROMEIRO, 
que entra no castelo.)
NARRADOR:
O propio Conde o levou
a carón dunha lareira,
sentouno preto do lume
e mandou que lle trouxeran
un tazón de leite e mel.
DON FIZ SARMIENTO:
Quédese o tempo que queira:
meu fogar é o seu fogar
miña mesa é a súa mesa.
Mañá, cando o galo cante,
eu marcharei a Granada
co peito enchido de fe
e cun milleiro de espadas,
que os Reis pediron axuda
para botar a moraima.
Pero atenderá ó que pida
a miña dona, Floralba.
O ROMEIRO:
 (Intenta axeonllarse ós pés do Conde, que non 
llo permite)
Polo ben que dispensades,
por acoller a un romeiro
famento e desconsolado
Deus bendiga o seu castelo!
Que dos malditos infieis
teña por ben protexelo
e que torne victorioso,
meu Señor, don Fiz Sarmiento.
NARRADOR:
Foi xusto naquel momento,
segundo din os que o viron,
que Floralba entrou na estancia:
xove, linda, talle fino,
ollos tristeiros e doces,
e nos labios un sorriso.
A VOZ DOS TEMPOS:
El mirouna enfeitizado,
ela perdeu un suspiro.
ESCENA II
(Porta do castelo e ladeira do monte. 
Madrugada). 
DON FIZ SARMIENTO:
                                      (Agarimoso)
Cóidese, miña Floralba;
cóidese que logo veño.
FLORALBA:
E vostede, señor Conde,
non esqueza que aquí o espero.
DON FIZ SARMIENTO:
¡Hei de gravar o teu nome
no peito dos sarracenos!
FLORALBA:
¡Protéxase, señor Conde,
das cimitarras do demo!
DON FIZ SARMIENTO:
Non se apure a miña dona,
que non sufra o meu amor,
que aínda que xa non son novo
levo aquí dentro a calor
que desprenden os seus ollos.
Coidade do meu honor
acollendo a ese romeiro
que ás nosas portas chegou.
FLORALBA:
Estará ben atendido
xa que vostede o ordena:
recuperará as súas forzas
antes de ir a Compostela.
Pero don Fiz, lembre sempre
que neste recuncho queda
o corazón de Floralba
esnaquizado de pena.
DON FIZ SARMIENTO: .
Xa o sei, Floralba, xa o sei,
que tamén o meu se marcha
embriagado da tristura
que brota das vosas bágoas;
e non trocará en acougo,
en sentar na miña alma,
ata que algún día volva
con estas mans a abrazala.
FLORALBA:
Quedo pedíndolle a Deus
por que volvades comigo,
que xa boto en falta ó Conde
aínda que non é partido.
Prego ó Deus que defendedes
que protexa ó meu amigo,
que na distancia lembredes
que o meu amor segue V1VO.
DON FIZ SARMIENTO:
Floralba, miña Floralba
de cabeleira dourada ...
Floralba de ollos tristeiros ...
Ogallá non te deixara ...
FLORALBA:
¡Don Fiz, don Fiz ... ! ¡Meu amado!
Ficarei desventurada ...
Ata o día do reencontro
non me verei aliviada.
DON FIZ SARMIENTO:
(Nun susurro)
Floralba de ollos tristeiros ...
De cabeleira dourada ...
F LORALBA:
                       (Nun susurro)
¡Don Fiz, don Fiz ... ! ¡Meu amado!
Non me verei aliviada ...
A VOZ DOS TEMPOS:
Don Fiz Sarmiento cabalga
e hai unha bágoa nos ollos
esborrexendo ata os beizos
do amo e señor do Sobroso.
Floralba fica na porta.
Ten unha bágoa nos ollos
de desacougo e tristura
que a fai ficar de xeonllos.
ESCENA III
(Unha estancia no interior do castelo. De día).
A VOZ DOS TEMPOS:
Cabalga don Fiz, cabalga
polo camiño a Granada
á fronte dos seus soldados.
Nin sequera sospeitaba
que a traizón buscaba acougo
no fogar que el deixara.
Cabalga don Fiz Sarmiento
pola estepa castellana.
Un romeiro enfeitizado
por unha inxenua mirada
dunha dama sempre soa
que chora desacougada.
O romeiro, día a día,
vai buscando a súa compaña
e con verbas sedutoras
ela cae engaiolada ...
Cabalga don Fiz, cabalga
polo camiño a Granada ...
Pola estepa castellana
cabalga don Fiz, cabalga ...
O ROMEIRO:
Floralba, miña Floralba
de cabeleira dourada;
Floralba, ollos de lume,
meixelas de lúa clara ...
FLORALBA: (Sorprendida)
Vállame Deus, cabaleiro!
Como ousades dicir iso?
Non vedes que son a dona
do conde don Fiz Sarmiento?
O ROMEIRO:
Floralba, beizos de mel,
miña flor abandonada.
Floralba de ollos tristeiros ...
Floralba, miña Floralba.
FLORALBA:
                         (Setíndose adulada)
Agradézolle os afagos,
as verbas e galanteos,
pero son muller casada
e non debería atendelos.
O ROMEIRO: .
Floralba, doce sorriso
e lixeiro camiñar.
Este amor que rexeitades
responde á lei natural...
FLORALBA:  (Dubidando)
¡Meu Deus! ¡Cale, cabaleiro,
que xa me fai vacilar!
A paixón coa que me tenta ...
¡Non a poido dominar ... !
O ROMEIRO:
Floralba, miña Floralba,
de feiticeiro mirar...
Non permitas que un recordo
che impida volver a amar ...
FLORALBA:
 (Sorríndolle ó ROMEIRO e cedendo.)
¡Peregrino adulador!
¡Ti si sabes conquistar!
(Para si)
¡Se Deus me fixo tan feble
Deus me sabrá perdoar!
NARRADOR:
A Condesa, engaiolada
por unha presa de verbas
daquel galán fachendoso
logo esqueceu as promesas
que na súa despedida
ó conde don Fiz fixera
E xuntos, coma se fosen
a esposa e o home dela
deixan á paixón que os guíe
por espiñosas vereas.
A VOZ DOS TEMPOS:
"A onde irá aquel romeiro
o romeiro a onde irá. '
Camiño de Compostela
non sei se alá chegará ... "
ESCENA IV (Patio do castelo. De día).
NARRADOR:
Pasan os días e chegan
novas que enturbian a calma
daquel desleal romeiro
e a pecadora Floralba:
o conde don Fiz Sarmiento
como vencedor cabalga
polo camiño ó Sobroso,
polo camiño á súa casa.
A Condesa, segundo din,
vagaba desacougada
dende o portalón á torre
sen dicir unha palabra.
Pasa o día. Chega a noite.
A Condesa aínda vagaba
dende a torre ó portalón
cunha punzada na alma .
                    (...) Continuará
1ºB 5ª hora­1ª
2º ESO A
RAYA, DORADO SOL
Raya, dorado Sol, orna y colora
del alto monte la lozana cumbre;
sigue con agradable mansedumbre
el rojo paso de la blanca Aurora;
suelta las riendas a Favonio y Flora,
y usando, al esparcir tu nueva lumbre,
tu generoso oficio y real costumbre,
el mar argenta, las campañas dora,
para que desta vega el campo raso
borde saliendo Flérida de flores;
mas si no hubiese de salir acaso,
ni el monte rayes, ornes, ni colores,
ni sigas de la Aurora el rojo paso,
ni el mar argentes, ni los campos dores.
Luis de Góngora
2ºA 5ª hora­1ª
Mi vida con la ola
Cuando dejé aquel mar, una ola se adelanto entre todas. Era esbelta y ligera. A pesar de los 
gritos de las otras, que la detenían por el vestido flotante, se colgó de mi brazo y se fue 
conmigo saltando. No quise decirle nada, porque me daba pena avergonzarla ante sus 
compañeras. Además, las miradas coléricas de las mayores me paralizaron.
Cuando llegamos al pueblo, le expliqué que no podía ser, que la vida en la ciudad no era lo 
que ella pensaba en su ingenuidad de ola que nunca ha salido del mar. Me miro seria: “Su 
decisión estaba tomada. No podía volver.” Intente dulzura, dureza, ironía. Ella lloró, gritó, 
acarició, amenazó. Tuve que pedirle perdón. Al día siguiente empezaron mis penas. ¿Cómo 
subir al tren sin que nos vieran el conductor, los pasajeros, la policía? Es cierto que los 
reglamentos no dicen nada respecto al transporte de olas en los ferrocarriles, pero esa 
misma reserva era un indicio de la severidad con que se juzgaría nuestro acto.
Tras de mucho cavilar me presente en la estación una hora antes de la salida, ocupé mi 
asiento y, cuando nadie me veía, vacié el depósito de agua para los pasajeros; luego, 
cuidadosamente, vertí en él a mi amiga.
Octavio Paz
2ºA 5ª hora­2ª
De Veinte poemas de amor y una canción desesperada
TE recuerdo como eras en el último otoño.
Eras la boina gris y el corazón en calma.
En tus ojos peleaban las llamas del crepúsculo.
Y las hojas caían en el agua de tu alma.
Apegada a mis brazos como una enredadera,
las hojas recogían tu voz lenta y en calma.
Hoguera de estupor en que mi sed ardía.
Dulce jacinto azul torcido sobre mi alma.
Siento viajar tus ojos y es distante el otoño:
boina gris, voz de pájaro y corazón de casa
hacia donde emigraban mis profundos anhelos
y caían mis besos alegres como brasas.
Cielo desde un navío. Campo desde los cerros.
Tu recuerdo es de luz, de humo, de estanque en
calma!
Más allá de tus ojos ardían los crepúsculos.
Hojas secas de otoño giraban en tu alma.
Pablo Neruda
2ºA 5ª hora­3ª
El amor en los tiempos del cólera 
Fermina Daza llegó aterrorizada, y apenas se dio tiempo para admirar los tamarindos 
homéricos donde El Libertador colgaba su hamaca de moribundo, y para comprobar que la 
cama donde murió, tal como se lo habían dicho, no sólo era pequeña para un hombre de 
tanta gloria, sino inclusive para un sietemesino. Sin embargo, otro visitante que parecía 
saberlo todo dijo que la cama era una reliquia falsa, pues la verdad era que al Padre de la 
Patria lo habían dejado morir tirado por los suelos. Fermina Daza estaba tan deprimida con 
lo que vio y oyó desde que salió de su casa, que en el resto del viaje no se complació en el 
recuerdo del viaje anterior, como tanto lo había añorado, sino que evitaba el paso por los 
pueblos de sus nostalgias. Así los preservó y se preservó ella misma de la desilusión. Oía los 
acordeones desde los atajos por donde se escapaba del desencanto, oía los gritos de la 
gallera, las salvas de plomo que lo mismo podían ser de guerra que de parranda, y cuando 
no había más recurso que atravesar el pueblo, se tapaba la cara con la mantilla para seguir 
evocándolo como era antes.
Una noche, después de mucho eludir el pasado, llegó a la hacienda de la prima 
Hildebranda, y cuando la vio esperando en la puerta estuvo a punto de desfallecer: era 
como verse a sí misma en el espejo de la verdad. Estaba gorda y decrépita, y cargada de 
hijos indómitos que no eran del hombre que seguía amando sin esperanzas, sino de un 
militar en uso de buen retiro con el que se casó por despecho y que la amó con locura. Pero 
por dentro del cuerpo devastado seguía siendo la misma. Fermina Daza se recuperó de la 
impresión con pocos días de campo y buenos recuerdos, pero no salió de la hacienda sino 
para ir a misa los domingos con los nietos de sus cómplices díscolas de antaño, chalanes en 
caballos magníficos, y muchachas bellas y bien vestidas, como sus madres a la misma edad, 
que iban de pie en las carretas de bueyes, cantando a coro, hasta la iglesia de la misión en 
el fondo del valle. Sólo pasó por el pueblo de Flores de María, donde no había estado en el 
viaje anterior porque no pensaba que pudiera gustarle, pero cuando lo conoció se quedó 
fascinada. Su desgracia, o la del pueblo, fue que después no logró recordarlo jamás como 
era en realidad, sino como se lo imaginaba antes de conocerlo.
Gabriel García Márquez
2ºA 5ª hora­4ª
SERÁN CENIZA...
Cruzo un desierto y su secreta
desolación sin nombre.
El corazón
tiene la sequedad de la piedra
y los estallidos nocturnos
de su materia o de su nada.
Hay una luz remota, sin embargo,
y sé que no estoy solo;
aunque después de tanto y tanto no haya
ni un solo pensamiento
capaz contra la muerte,
no estoy solo.
Toco esta mano al fin que comparte mi vida
y en ella me confirmo
y tiento cuanto amo,
lo levanto hacia el cielo
y aunque sea ceniza lo proclamo: ceniza.
Aunque sea ceniza cuanto tengo hasta ahora,
cuanto se me ha tendido a modo de esperanza.
José Ángel Valente
2ºA 5ª hora­5ª
CRÓNICA DE UNA MUERTE ANUNCIADA
El día en que lo iban a matar, Santiago Nasar se levantó a las 5.30 de la mañana para 
esperar el buque en que llegaba el obispo. Había soñado que atravesaba un bosque de 
higuerones donde caía una llovizna tierna, y por un instante fue feliz en el sueño, pero al 
despertar se sintió por completo salpicado de cagada de pájaros. «Siempre soñaba con 
árboles», me dijo Plácida Linero, su madre, evocando 27 años después los pormenores de 
aquel lunes ingrato. «La semana anterior había soñado que iba solo en un avión de papel de 
estaño que volaba sin tropezar por entre los almendros», me dijo. Tenía una reputación 
muy bien ganada de interprete certera de los sueños ajenos, siempre que se los contaran en 
ayunas, pero no había advertido ningún augurio aciago en esos dos sueños de su hijo, ni en 
los otros sueños con árboles que él le había contado en las mañanas que precedieron a su 
muerte.
Tampoco Santiago Nasar reconoció el presagio. Había dormido poco y mal, sin quitarse la 
ropa, y despertó con dolor de cabeza y con un sedimento de estribo de cobre en el paladar, 
y los interpretó como estragos naturales de la parranda de bodas que se había prolongado 
hasta después de la media noche. Más aún: las muchas personas que encontró desde que 
salió de su casa a las 6.05 hasta que fue destazado como un cerdo una hora después, lo 
recordaban un poco soñoliento pero de buen humor, y a todos les comentó de un modo 
casual que era un día muy hermoso. Nadie estaba seguro de si se refería al estado del 
tiempo. Muchos coincidían en el recuerdo de que era una mañana radiante con una brisa 
de mar que llegaba a través de los platanales, como era de pensar que lo fuera en un buen 
febrero de aquella época. Pero la mayoría estaba de acuerdo en que era un tiempo fúnebre, 
con un cielo turbio y bajo y un denso olor de
aguas dormidas, y que en el instante de la desgracia estaba cayendo una llovizna menuda 
como la que había visto Santiago Nasar en el bosque del sueño. Yo estaba reponiéndome de 
la parranda de la boda en el regazo apostólico de María Alejandrina Cervantes, y apenas si 
desperté con el alboroto de las campanas tocando a rebato, porque pensé que las habían 
soltado en honor del obispo.
G.GARCÍA MÁRQUEZ
2ºA 5ª hora­6ª
3º ESO C
Miseria de la poesía 
 
 
Me pregunto qué puedo hacer contigo 
Ahora que han pasado tantos años, 
Cayeron los imperios, 
La creciente arrasó con los jardines, 
Se borraron las fotos 
Y en los sitios sagrados del amor 
Se levantan comercios y oficinas 
(con nombres en inglés naturalmente). 
 
Me pregunto qué puedo hacer contigo 
Y hago un pseudo poema 
Que tú nunca leerás 
o si lo lees, ―
En vez de una punzada de nostalgia, 
Provocará tu sonrisita crítica. 
© José Emilio Pacheco
3ºC 5ª hora­1ª
El silencio 
 
 La vida, más feroz que toda muerte. 
Jorge Guillén, Clamor 
 
 
 
La silenciosa noche. Aquí en el bosque 
No se escuchan rumores. 
Los gusanos trabajan. 
Los pájaros de presa hacen lo suyo. 
Pero yo no oigo nada. 
Sólo el silencio que da miedo. Tan raro, 
Tan escaso se ha vuelto en este mundo 
Que ya nadie se acuerda de cómo suena, 
Nadie quiere 
Estar consigo mismo un instante. 
Mañana 
Dejaremos la verdadera vida para mañana. 
No asco de ser ni pesadumbre de estar vivo: 
Extrañeza 
De hallarse aquí y ahora en esta hora tan muda. 
Silencio en este bosque, en esta casa 
A la mitad del bosque. 
¿Se habrá acabado el mundo?
 © José Emilio Pacheco 
3ºC 5ª hora­2ª
Fin de mundo 
 
 
<<El 18 de mayo del 50 
Se va a acabar el mundo. 
Confiésate y comulga y encomienda tu alma 
A la misericordia de Dios Padre 
Y pídele a la Virgen que ruegue por nosotros.>> 
 
Todo esto me dijeron varias personas. 
El 18 de mayo esperé el terremoto, 
El diluvio de fuego, la bomba atómica. 
Como es obvio, no pasó nada. 
 
Hay otras fechas para el fin del mundo. 
© José Emilio Pacheco
3ºC 5ª hora­3ª
Tierra de nadie 
 
 
En la ignorancia a medias de un idioma, 
Ya que el dominio es imposible, 
Las palabras demuestran estar hechas 
De la esencia del mundo y la poesía. 
 
Pienso en diré, por ejemplo: 
<<barro, lodo, tierra, 
Polvo, suelo, mugre, 
Suciedad, obscenidad, 
Bajeza, vileza.>> 
 
Suciedad de la tierra, tumba y matriz. 
Basura sagrada 
Que amasaron plantas y huesos. 
Putrefacción en que nos da la vida la muerte. 
 
Extraño llamar <<Tierra>> al planeta errante 
En donde navegamos siempre en tinieblas 
Y a la materia de la que sale todo 
Y todo regresa. 
 
La tierra baldía, la tierra prometida, 
La tierra de nadie. 
© José Emilio Pacheco
3ºC 5ª hora­4ª
1º BACHARELATO B
A seguir, imos ler dous retrincos dunha peza teatral escrita por Vicente Risco en 1926, O 
bufón de El­Rei.  Esta é unha obra ambientada na Idade Media que contén algunhas das 
escenas de amor máis intensas e apaixonadas do teatro galego. Trátase ademais dun amor 
adúltero,   xa   que   se   produce   entre   a   raíña   Iolanda   e   un   cabaleiro   do   Rei   chamado 
Guindamor.
O bufón de El­Rei, de Vicente Risco
PASO PRIMEIRO ­ ESCENA CUARTA
(...)
IOLANDA: Por que tanto recelo?
GUINDAMOR: Señora, eu ámote faltando á lealdade dos meus xuramentos...
IOLANDA: Lancelote amou coma ti...
GUINDAMOR: Señora, eu ámote agardando sempre, longamente, anguriosamente, a dita 
que non chega...
IOLANDA: Así agardou Amadís.
GUINDAMOR: Señora, eu ámote dun xeito que soamente a morte pode encher a cobiza do 
meu corazón...
IOLANDA: Dese xeito amou Tristán...
GUINDAMOR:   Angurioso   estou   coma   Tristán,   ansioso   coma   Amadís,   desleal   coma 
Lancelote...
IOLANDA:   Desleal!...   E   non   é   fermoso   amar   dese   xeito?...   Eu   quérote   querer   así, 
culpablemente, contra o meu deber, contra a miña conciencia, condenándome por causa 
túa... Eu quérote querer pecando, pecando por ti..., sen ter máis lei que a lei que che teño, 
sen ter máis fe que a que che xurei a ti, cando che dei hai pouco o meu anel...
GUINDAMOR: Iolanda, por ese anel que me deches, polo noso amor, pola nosa fe xurada 
para sempre, pola miña pena, polo meu degaro inesquecente, dime: cando vai ser a hora en 
que me deas o premio de tantas bágoas, de tanta inquedanza, de tantos pesares? Dimo, 
Iolanda!
IOLANDA: Mañá.
GUINDAMOR: Mañá?
IOLANDA: Mañá, El­Rei ten corte na vila.
GUINDAMOR: Xa o sei; mais eu irei con el, e botaremos alá oito días...
IOLANDA: Mais pola noite, El­Rei ha de ir á festa do concello... Alí, entre o rebulicio, aínda 
que non esteas non se han decatar... Montarás a cabalo..., non é moito camiño, e estarás 
aquí antes das doce da noite... Entrarás pola poterna de abaixo, que estará aberta; eu 
agárdote na terraza do xardín... As escaleiras están gardadas, mais ti agatuñarás pola 
muralla.
GUINDAMOR: Iolanda! Agora, que importa xa o xuramento e a honra, e as bágoas?... Que 
importa todo, cando hai amor?
IOLANDA: (Erguéndose). Abonda, Guindamor. Demoreime xa moito. Deica mañá... Virás?
GUINDAMOR: Aínda que morrera despois!
IOLANDA: Deus te garde!
GUINDAMOR: Deus cho pague! (Vaise cada un polo seu carreiro)
1ºBAC B 5ª hora­1ª
PASO SEGUNDO – ESCENA SEGUNDA
A Raiña inclínase na varanda e mira ansiosa cara ó parque. Hai un longo silencio.
A VOZ DE GUINDAMOR: Iolanda!
A RAÍÑA: Guindamor!
A VOZ DE GUINDAMOR: A lúa vístese de prata, miña Raíña, envólvete nun veo de noiva! 
Bótame os teus cabelos como a princesa prisioneira dun xigante, e que eles sexan a miña 
escada para chegar onda ti!
A RAÍÑA: Guindamor!
A VOZ DE GUINDAMOR: Que outra escada para rubir á dita dos teus brazos, Iolanda?... 
Mais non, que sangren as miñas mans e os meus pés, e que eu merque a dita coa miña dor!
A RAÍÑA: Guindamor!
GUINDAMOR:  (Aparecendo   do   outro   lado   da   varanda)  Iolanda!   (Abrázanse 
apaixonadamente. Guindamor fica dentro da terraza). Iolanda, ti toda estás por fin nos 
meus brazos: o teu bico, os teus cabelos, os teus ollos..., para facelos meus para sempre, 
para sempre, para sempre...!
IOLANDA: Ouh, Guindamor, ten coraxe deica a fin; lévame de aquí, andemos acocharnos 
moi lonxe, cos piratas das illas cubertas de brétema... Eu teño moito medo aquí...
GUINDAMOR: Iolanda, meu amor, desbota os teus temores... Agora tremes ti, cando o meu 
corazón está cheo de dita. Xa nada temo, e soamente para ti, para o meu amor, vivo. Non 
dicías que era a dita túa, a túa ledicia, condenarte nos meus brazos?... Pois ben, eu amaría a 
morte nos teus brazos... E se agora nos viñeran sorprender, se agora nos matasen, Iolanda, 
ti nos meus brazos, teu peito no meu peito, teus bizos nos meus, e o noso amor eternizado 
pola morte, non sería o gran triunfo, non sería a gran dita, Iolanda?
IOLANDA: Si, Guindamor; mais fuxir lonxe, moi lonxe, acochar o noso amor ós ollos de 
todos, que fora só para nós os dous... Morrer, si; mais morrer de dita, de ledicia, de gozo, 
ou de que fora tan grande o noso degaro que non houbera xa cariño nin arroubamento para 
satisfacelo... Sabes, Guindamor? O meu amor é xa así... Ai, se ti o sentiras deste xeito, se o 
sentiras así tamén!
GUINDAMOR: Iolanda: esta é a noite suprema, a noite única. A lúa bota riba de nós os seus 
cendais, e infúndenos o delirio envolvéndonos na súa casta e fría luz de prata... Sinto como 
alentas, como tremes, como o teu corazón latexa arelante como unha pomba ferida, que 
estivera morrendo de amor... Adiviña logo a miña loucura. O misterio rompeu... Esta debera 
ser a derradeira noite.
IOLANDA: (Nun desmaio de arroubamento) Guindamor!
1ºBAC B 5ª hora­2ª
4ª SESIÓN
1º ESO A
FLORALBA, de Manrique Fernández
Imos ler o inicio dunha peza teatral do escritor Manrique Fernández, que se ideou como 
libreto dunha ópera do compositor gulanés Rogelio Groba. A obra toma como base unha 
lenda que ten como escenario o castelo do Sobroso. Nela nárranse os amores adúlteros de 
Floralba, esposa de don Fiz Sarmiento, cun romeiro que é acollido no castelo na súa 
peregrinaxe a Santiago, e o dramático final ao que se ven abocados os dous amantes. Así 
comeza a obra:
A VOZ DOS TEMPOS:
"A onde irá aquel romeiro
o romeiro a onde irá. 
Camiño de Compostela
non sei se alá chegará ... "
NARRADOR:
Noite escura, noite fría:
chuvia, lóstregos e vento, 
e un camiñante que intenta 
loitar contra os elementos
para chegar a un castelo
no que pedirá sustento.
É o castelo do Sobroso
do conde don Fiz Sarmiento.
DON FIZ SARMIENTO:
           (Escudriñando a ladeira do monte)
¿Quen será ese camiñante
que entre lóstregos e ventos
vén gabeando polo monte
para subir ó castelo?
            (Dirixíndose  ó GARDA)
¡Vixía! ¡Mire quen é!
O GARDA:
¡Don Fiz! ¡Parece un romeiro!
Vén co hábito e o caxato ...
¡E semella moi famento!
DON FIZ SARMIENTO:
Pois entón ábralle as portas ...
Pero mire ben que sexa
o que ese home aparenta.
O GARDA:
¡Fago o que o Señor ordena!
(Ó forasteiro)
¿Quen gabea polo monte?
¿Quen sobe pola ladeira?
O ROMEIRO:
Son un romeiro, Señor,
camiño de Compostela.
Se é temeroso de Deus,
ábrame a porta, lle pido,
e permita que esta noite
poida pasala ó abrigo.
DON FIZ SARMIENTO:
(Dirixíndose ó forasteiro)
Xa que vai a Compostela,
un afán tan nobre e pío,
recupere aquí as súas forzas
antes de seguir camiño.
(O GARDA deixa cruzar a porta ó ROMEIRO, 
que entra no castelo.)
NARRADOR:
O propio Conde o levou
a carón dunha lareira,
sentouno preto do lume
e mandou que lle trouxeran
un tazón de leite e mel.
DON FIZ SARMIENTO:
Quédese o tempo que queira:
meu fogar é o seu fogar
miña mesa é a súa mesa.
Mañá, cando o galo cante,
eu marcharei a Granada
co peito enchido de fe
e cun milleiro de espadas,
que os Reis pediron axuda
para botar a moraima.
Pero atenderá ó que pida
a miña dona, Floralba.
O ROMEIRO:
 (Intenta axeonllarse ós pés do Conde, que 
non llo permite)
Polo ben que dispensades,
por acoller a un romeiro
famento e desconsolado
Deus bendiga o seu castelo!
Que dos malditos infieis
teña por ben protexelo
e que torne victorioso,
meu Señor, don Fiz Sarmiento.
NARRADOR:
Foi xusto naquel momento,
segundo din os que o viron,
que Floralba entrou na estancia:
xove, linda, talle fino,
ollos tristeiros e doces,
e nos labios un sorriso.
A VOZ DOS TEMPOS:
El mirouna enfeitizado,
ela perdeu un suspiro.
ESCENA II
(Porta do castelo e ladeira do monte. 
Madrugada). 
DON FIZ SARMIENTO:
                                      (Agarimoso)
Cóidese, miña Floralba;
cóidese que logo veño.
FLORALBA:
E vostede, señor Conde,
non esqueza que aquí o espero.
DON FIZ SARMIENTO:
¡Hei de gravar o teu nome
no peito dos sarracenos!
FLORALBA:
¡Protéxase, señor Conde,
das cimitarras do demo!
DON FIZ SARMIENTO:
Non se apure a miña dona,
que non sufra o meu amor,
que aínda que xa non son novo
levo aquí dentro a calor
que desprenden os seus ollos.
Coidade do meu honor
acollendo a ese romeiro
que ás nosas portas chegou.
FLORALBA:
Estará ben atendido
xa que vostede o ordena:
recuperará as súas forzas
antes de ir a Compostela.
Pero don Fiz, lembre sempre
que neste recuncho queda
o corazón de Floralba
esnaquizado de pena.
DON FIZ SARMIENTO: .
Xa o sei, Floralba, xa o sei,
que tamén o meu se marcha
embriagado da tristura
que brota das vosas bágoas;
e non trocará en acougo,
en sentar na miña alma,
ata que algún día volva
con estas mans a abrazala.
FLORALBA:
Quedo pedíndolle a Deus
por que volvades comigo,
que xa boto en falta ó Conde
aínda que non é partido.
Prego ó Deus que defendedes
que protexa ó meu amigo,
que na distancia lembredes
que o meu amor segue V1VO.
DON FIZ SARMIENTO:
Floralba, miña Floralba
de cabeleira dourada ...
Floralba de ollos tristeiros ...
Ogallá non te deixara ...
FLORALBA:
¡Don Fiz, don Fiz ... ! ¡Meu amado!
Ficarei desventurada ...
Ata o día do reencontro
non me verei aliviada.
DON FIZ SARMIENTO:
(Nun susurro)
Floralba de ollos tristeiros ...
De cabeleira dourada ...
F LORALBA:
                       (Nun susurro)
¡Don Fiz, don Fiz ... ! ¡Meu amado!
Non me verei aliviada ...
A VOZ DOS TEMPOS:
Don Fiz Sarmiento cabalga
e hai unha bágoa nos ollos
esborrexendo ata os beizos
do amo e señor do Sobroso.
Floralba fica na porta.
Ten unha bágoa nos ollos
de desacougo e tristura
que a fai ficar de xeonllos.
ESCENA III
(Unha estancia no interior do castelo. De 
día).
A VOZ DOS TEMPOS:
Cabalga don Fiz, cabalga
polo camiño a Granada
á fronte dos seus soldados.
Nin sequera sospeitaba
que a traizón buscaba acougo
no fogar que el deixara.
Cabalga don Fiz Sarmiento
pola estepa castellana.
Un romeiro enfeitizado
por unha inxenua mirada
dunha dama sempre soa
que chora desacougada.
O romeiro, día a día,
vai buscando a súa compaña
e con verbas sedutoras
ela cae engaiolada ...
Cabalga don Fiz, cabalga
polo camiño a Granada ...
Pola estepa castellana
cabalga don Fiz, cabalga ...
O ROMEIRO:
Floralba, miña Floralba
de cabeleira dourada;
Floralba, ollos de lume,
meixelas de lúa clara ...
FLORALBA: (Sorprendida)
Vállame Deus, cabaleiro!
Como ousades dicir iso?
Non vedes que son a dona
do conde don Fiz Sarmiento?
O ROMEIRO:
Floralba, beizos de mel,
miña flor abandonada.
Floralba de ollos tristeiros ...
Floralba, miña Floralba.
FLORALBA:
                         (Setíndose adulada)
Agradézolle os afagos,
as verbas e galanteos,
pero son muller casada
e non debería atendelos.
O ROMEIRO: .
Floralba, doce sorriso
e lixeiro camiñar.
Este amor que rexeitades
responde á lei natural...
FLORALBA:  (Dubidando)
¡Meu Deus! ¡Cale, cabaleiro,
que xa me fai vacilar!
A paixón coa que me tenta ...
¡Non a poido dominar ... !
O ROMEIRO:
Floralba, miña Floralba,
de feiticeiro mirar...
Non permitas que un recordo
che impida volver a amar ...
FLORALBA:
 (Sorríndolle ó ROMEIRO e cedendo.)
¡Peregrino adulador!
¡Ti si sabes conquistar!
(Para si)
¡Se Deus me fixo tan feble
Deus me sabrá perdoar!
NARRADOR:
A Condesa, engaiolada
por unha presa de verbas
daquel galán fachendoso
logo esqueceu as promesas
que na súa despedida
ó conde don Fiz fixera
E xuntos, coma se fosen
a esposa e o home dela
deixan á paixón que os guíe
por espiñosas vereas.
A VOZ DOS TEMPOS:
"A onde irá aquel romeiro
o romeiro a onde irá. '
Camiño de Compostela
non sei se alá chegará ... "
ESCENA IV (Patio do castelo. De día).
NARRADOR:
Pasan os días e chegan
novas que enturbian a calma
daquel desleal romeiro
e a pecadora Floralba:
o conde don Fiz Sarmiento
como vencedor cabalga
polo camiño ó Sobroso,
polo camiño á súa casa.
A Condesa, segundo din,
vagaba desacougada
dende o portalón á torre
sen dicir unha palabra.
Pasa o día. Chega a noite.
A Condesa aínda vagaba
dende a torre ó portalón
cunha punzada na alma .
                    (...) Continuará
1ºA 6ª hora­1ª
3º ESO A
A NOITE É NECESARIA
Hai homes cheos de sombra,
homes a contralús
que che fan ver a Deus
coma unha mar de lus.
A noite é necesaria
pra que ti poidas ver
sobre o medo e o mal
as estrelas arder.
DÍAZ CASTRO, José María, Nimbos
3ºA 6ª hora­1ª
Guapa y a la última
Esas revistas de quisco
tan superpop e megafashion
nunca permiten que me poña guapa
con seseo e con gheada.
Esas revistas de quisco
tan superpop e megafashion
nunca aconsellan
que probe un vestido
coas cores das xestas.
Esas revistas de quisco
tan superpop e megafashion
nunca comprendsen que ande descalza
e coa lingua
solta.
CARLOS NEGRO, Penúltimas tendencias
3ºA 6ª hora­2ª
ES UNHA CHICA CHIC?
(AUTOCUESTIONARIO)
Mordes as unllas ou lévalas á última?
As unllas úsoas para rabuñar a pel dos peluches.
Prefires barra de labios ou brillo?
Prefiro óxido na lingua, cuspe e dinamita.
Cal é a túa pose favorita?
A posición dunha percha no armario.
Estás apuntada a clases de dance?
Estou apuntada a unha danza de contradicións.
Gústanche os gatiños como mascotas?
Escollo o negro da pel da pantera.
Canto tempo pasas fronte aos espellos?
Procuro esquivalos para que non me devoren.
Cal é o teu mellor truco de beleza?
Dubidar, non sentirme evax fina y segura.
Como imaxinas a un chico dez?
Case tan perdido coma min, pero sen tetas.
Es feliz?
Nin se me pasa pola cabeza ser un parrulo no estanque.
CARLOS NEGRO, Penúltimas tendencias
3ºA 6ª hora­3ª
GAME OVER
Si.
Esa foi a túa curva derradeira.
Tranquilo.Non te asustes.
Xa non tes nada que temer.
Non fagas por moverte. Non podes.
punto final.
Game over.
Mira.
Aquel é o teu corpo deitado na cuneta.
A escena tivo sangue.
Tivo berros.
Tivo néboa.
Tamén dor.
Mírate un chisco máis tarde.
Ambulancia.
Urxencias.
Asfixia.
Unha mesa de quirófano.
Un anaco inerte de carne.
Non, xa non che é posible falar.
Non tes boca. Nin aire nos pulmons.
Nete lugar o osíxeno é un luxo innecesario.
Neste lugar xa non precisas nada en absoluto.
nin moito menos a ninguén.
Mira.
teu pai a petar co puño nos azulexos brancos. Inútil.
Túa nai cos ollos desenfocados pola sombra.
inútil.
Acouga.
Non es quen de impedir.
Non podes regresar.
Só acompañarme amablemente.
Pousarme na man o importe do billete.
Sumarte aos pasaxeiros en tránsito.
No punto d destino non vai haber ansias.
Non vai haber cerimonias de culpa.
Si, sombra.
Si, silencio.
Si, calma.
Como nunha discoteca onde bailan as estatuas.
Mira un momento o que deixas atrás.
Aquilo que nunca volve ao seu sitio.
Aquilo que se esvae e non deixa rastro.
Imaxes que podrecen como mazás con bicho.
Imaxes esmagadas como mosquitos contra o parabrisas.
Xa non.
Xa non bicos con lingua.
Nin mensaxes no móbil.
Nin partidos de fubito.
Nin cubatas cos colegas.
Nin derrapaxes pola grava.
Nin xogos na consola.
nin tecno nos oidos.
Nin noites de sábado.
Nin outra madrugada.
Só unha néboa mesta e etrna.
esa curva trazada da memoria.
A milésima fracción dun instante de euforia.
Sange.
Chatarra.
Cristais.
Ven.
Senta.
É tempo de partir.
Hora en punto.
Tempo de sombra. 
Imos xa.
CARLOS NEGRO, Makinaria
3ºA 6ª hora­4ª
Escribín o teu nome sobre a primeira liña 
coa miña caligrafía imperfecta.
Gustoume facerme dona de ti
­como a man que aperta o pan­
trazarte do meu xeito.
Eu, que fora prisioneira tantas veces, 
que tantas veces ensaiara as vogais do teu nome
sobre as pautas da escola, 
no papel observei as grafías que te designa, 
que xa non recoñezo fóra da vertixe.
nome propio
BERTA DÁVILA, Raíz de fenda
3ºA 6ª hora­6ª
Tódolos bebés son tu e ningún coma ti.
Tódolos nenos son tu e ningún coma ti.
Tódolos adolescentes son tu e ningún coma ti.
Tódolos mozos son tu en ningún coma ti.
Tódolos anciáns son tu e ningún coma ti.
Tódalas nais son eu e todas, como min, saben que es único.
XELA ARIAS de Darío a diario, 1996
3ºA 6ª hora­7ª
A unidade componse.
          Da desorde.
Desordénome, amor,
e dou co punto
único
do centro dos abrazos.
Abrazo a desorde das ideas
e sei
que a unidade se compón.
          A unidade componse.
          Da desorde.
XELA ARIAS . Intempériome
3ºA 6ª hora­8ª
2º BACHARELATO B
Historia de un cronopio
Un cronopio pequeñito buscaba la llave de la puerta de calle en la mesa de luz, la mesa de 
luz en el dormitorio, el dormitorio en la casa, la casa en la calle. Aquí se detenía el 
cronopio, pues para salir a la calle precisaba la llave de la puerta.
Julio Cortázar
2ºBACH B 6ª hora­1ª
Aplastamiento de las gotas  
Yo no sé, mira, es terrible cómo llueve. Llueve todo el tiempo, afuera tupido y gris, aquí 
contra el balcón con goterones cuajados y duros, que hacen plaf y se aplastan como 
bofetadas uno detrás de otro, qué hastío. Ahora aparece una gotita en lo alto del marco de 
la ventana; se queda temblequeando contra el cielo que la triza en mil brillos apagados, va 
creciendo y se tambalea, ya va a caer y no se cae, todavía no se cae. Está prendida con 
todas las uñas, no quiere caerse y se la ve que se agarra con los dientes, mientras le crece la 
barriga; ya es una gotaza que cuelga majestuosa, y de pronto zup, ahí va, plaf, deshecha, 
nada, una viscosidad en el mármol.
Pero las hay que se suicidan y se entregan enseguida, brotan en el marco y ahí mismo se 
tiran; me parece ver la vibración del salto, sus piernitas desprendiéndose y el grito que las 
emborracha en esa nada del caer y aniquilarse. Tristes gotas, redondas inocentes gotas. 
Adiós gotas. Adiós.
Julio Cortázar  
2ºBACH B 6ª hora­2ª
La foto salió movida
Un cronopio va a abrir la puerta de calle, y al meter la mano en el bolsillo para sacar la 
llave lo que saca es una caja de fósforos, entonces este cronopio se aflige mucho y empieza 
a pensar que si en vez de la llave encuentra los fósforos, sería horrible que el mundo se 
hubiera desplazado de golpe, y a lo mejor si los fósforos están donde la llave, puede 
suceder que encuentre la billetera llena de fósforos, y la azucarera llena de dinero, y el 
piano lleno de azúcar, y la guía del teléfono llena de música, y el ropero lleno de abonados, 
y la cama llena de trajes, y los floreros llenos de sábanas, y los tranvías llenos de rosas, y los 
campos llenos de tranvías. Así es que este cronopio se aflige horriblemente y corre a 
mirarse al espejo, pero como el espejo esta algo ladeado lo que ve es el paragüero del 
zaguán, y sus presunciones se confirman y estalla en sollozos, cae de rodillas y junta sus 
manecitas no sabe para que. Los famas vecinos acuden a consolarlo, y también las 
esperanzas, pero pasan horas antes de que el cronopio salga de su desesperación y acepte 
una taza de té, que mira y examina mucho antes de beber, no vaya a pasar que en vez de 
una taza de té sea un hormiguero o un libro de Samuel Smiles.
Julio Cortázar  
2ºBACH B 6ª hora­3ª
El Diario a Diario  
Un señor toma un tranvía después de comprar el diario y ponérselo bajo el brazo. Media 
hora más tarde desciende con el mismo diario bajo el mismo brazo.
Pero ya no es el mismo diario, ahora es un montón de hojas impresas que el señor 
abandona en un banco de la plaza.
Apenas queda solo en el banco, el montón de hojas impresas se convierte otra vez en un 
diario, hasta que un muchacho lo ve, lo lee, y lo deja convertido en un montón de hojas 
impresas.
Apenas queda solo en el banco, el montón de hojas impresas se convierte otra vez en un 
diario, hasta que una anciana lo encuentra, lo lee, y lo deja convertido en un montón de 
hojas impresas. Luego lo lleva a su casa y en el camino lo usa para empaquetar medio kilo 
de acelga, que es para lo que sirven los diarios después de estas excitantes metamorfosis.
Julio Cortázar  
2ºBACH B 6ª hora­4ª
Las líneas de la mano
De una carta tirada sobre la mesa sale una línea que corre por la plancha de pino y baja por 
una pata. Basta mirar bien para descubrir que la línea continúa por el piso de parqué, 
remonta el muro, entra en una lámina que reproduce un cuadro de Boucher, dibuja la 
espalda de una mujer reclinada en un diván y por fin escapa de la habitación por el techo y 
desciende en la cadena del pararrayos hasta la calle. Ahí es difícil seguirla a causa del 
tránsito, pero con atención se la verá subir por la rueda del autobús estacionado en la 
esquina y que lleva al puerto. Allí baja por la media de nilón cristal de la pasajera más 
rubia, entra en el territorio hostil de las aduanas, rampa y repta y zigzaguea hasta el muelle 
mayor y allí (pero es difícil verla, sólo las ratas la siguen para trepar a bordo) sube al barco 
de turbinas sonoras, corre por las planchas de la cubierta de primera clase, salva con 
dificultad la escotilla mayor y en una cabina, donde un hombre triste bebe coñac y escucha 
la sirena de partida, remonta por la costura del pantalón, por el chaleco de punto, se 
desliza hacia el codo y con un último esfuerzo se guarece en la palma de la mano derecha, 
que en ese instante empieza a cerrarse sobre la culata de una pistola.
Julio Cortázar  
2ºBACH B 6ª hora­5ª
Ancho en París
Al que extraño es al viejo león del zoo,
siempre tomábamos café en el Bois de Boulogne,
me contaba sus aventuras en Rhodesía del Sur
pero mentía, era evidente que nunca se había movido del
Sahara.
De todos modos me encantaba su elegancia,
su manera de encogerse de hombros ante las pequeñeces
de la vida,
miraba a los franceses por la ventana del café
y decía "los idiotas hacen hijos".
Los dos o tres cazadores ingleses que se había comido
le provocaban malos recuerdos y aun melancolía,
“las cosas que hace uno para vivir" reflexionaba
mirándose la melena en el espejo del café.
Sí, lo extraño mucho,
nunca pagaba la consumición,
pero indicaba la propina a dejar
y los mozos lo saludaban con especial deferencia.
Nos despedíamos a la orilla del crepúsculo,
él regresaba a son bureau, como decía,
no sin antes advertirme con una pata en mi hombro
"ten cuidado, hijo mío, con el París nocturno".
Lo extraño mucho verdaderamente,
sus ojos se llenaban a veces de desierto
pero sabía callar como un hermano
cuando emocionado, emocionado,
yo le hablaba de Carlitos Gardel.
Juan Gelman
2ºBACH B 6ª hora­6ª

Más contenido relacionado

Destacado

Clase 7 informatica juridica
Clase 7 informatica juridicaClase 7 informatica juridica
Clase 7 informatica juridicagersonsanguino
 
El otro occidente Marcello Carmagnani
El otro occidente      Marcello CarmagnaniEl otro occidente      Marcello Carmagnani
El otro occidente Marcello CarmagnaniHector Urrutia Ortega
 
Historia y evolución de la pc wil,stefa y harry
Historia y evolución de la pc wil,stefa y harryHistoria y evolución de la pc wil,stefa y harry
Historia y evolución de la pc wil,stefa y harrytefadianis
 
Graciela diaz autores infantiles
Graciela diaz autores infantilesGraciela diaz autores infantiles
Graciela diaz autores infantilescadv1960
 
C d pc7_guia9
C d pc7_guia9C d pc7_guia9
C d pc7_guia9maxiheroe
 
LAS REDES SOCIALES
LAS REDES SOCIALESLAS REDES SOCIALES
LAS REDES SOCIALESvinirios1
 
Aplicaciones educativas de las redes sociales inter creando sistemas
Aplicaciones educativas de las redes sociales inter creando sistemasAplicaciones educativas de las redes sociales inter creando sistemas
Aplicaciones educativas de las redes sociales inter creando sistemasBeatrizautino
 
Calidad de Servicio como elemento clave de la competencia y la innovación
Calidad de Servicio como elemento clave de la competencia y la innovaciónCalidad de Servicio como elemento clave de la competencia y la innovación
Calidad de Servicio como elemento clave de la competencia y la innovaciónMinisterio TIC Colombia
 
Primeira circular espanhol
Primeira circular   espanholPrimeira circular   espanhol
Primeira circular espanholAnderson Marques
 
Presentacion sobre bmx
Presentacion sobre bmxPresentacion sobre bmx
Presentacion sobre bmxdanialcala96
 
Historia y evolución de la pc wil,stefa y harry
Historia y evolución de la pc wil,stefa y harryHistoria y evolución de la pc wil,stefa y harry
Historia y evolución de la pc wil,stefa y harrytefadianis
 
La revolució informatica
La revolució informaticaLa revolució informatica
La revolució informaticacmp15
 
Trabajo grupal educación y sociedad
Trabajo grupal educación y sociedadTrabajo grupal educación y sociedad
Trabajo grupal educación y sociedadEsther Moraleda
 
Wikileaks
WikileaksWikileaks
WikileaksCBS95
 

Destacado (20)

Clase 7 informatica juridica
Clase 7 informatica juridicaClase 7 informatica juridica
Clase 7 informatica juridica
 
El otro occidente Marcello Carmagnani
El otro occidente      Marcello CarmagnaniEl otro occidente      Marcello Carmagnani
El otro occidente Marcello Carmagnani
 
Historia y evolución de la pc wil,stefa y harry
Historia y evolución de la pc wil,stefa y harryHistoria y evolución de la pc wil,stefa y harry
Historia y evolución de la pc wil,stefa y harry
 
Graciela diaz autores infantiles
Graciela diaz autores infantilesGraciela diaz autores infantiles
Graciela diaz autores infantiles
 
C d pc7_guia9
C d pc7_guia9C d pc7_guia9
C d pc7_guia9
 
LAS REDES SOCIALES
LAS REDES SOCIALESLAS REDES SOCIALES
LAS REDES SOCIALES
 
Aplicaciones educativas de las redes sociales inter creando sistemas
Aplicaciones educativas de las redes sociales inter creando sistemasAplicaciones educativas de las redes sociales inter creando sistemas
Aplicaciones educativas de las redes sociales inter creando sistemas
 
Calidad de Servicio como elemento clave de la competencia y la innovación
Calidad de Servicio como elemento clave de la competencia y la innovaciónCalidad de Servicio como elemento clave de la competencia y la innovación
Calidad de Servicio como elemento clave de la competencia y la innovación
 
Domótica
DomóticaDomótica
Domótica
 
Primeira circular espanhol
Primeira circular   espanholPrimeira circular   espanhol
Primeira circular espanhol
 
Presentacion sobre bmx
Presentacion sobre bmxPresentacion sobre bmx
Presentacion sobre bmx
 
Historia y evolución de la pc wil,stefa y harry
Historia y evolución de la pc wil,stefa y harryHistoria y evolución de la pc wil,stefa y harry
Historia y evolución de la pc wil,stefa y harry
 
La revolució informatica
La revolució informaticaLa revolució informatica
La revolució informatica
 
Funcion if
Funcion ifFuncion if
Funcion if
 
Trabajo grupal educación y sociedad
Trabajo grupal educación y sociedadTrabajo grupal educación y sociedad
Trabajo grupal educación y sociedad
 
Sobrepeso en los jovenes
Sobrepeso en los jovenesSobrepeso en los jovenes
Sobrepeso en los jovenes
 
Glucólisis va
Glucólisis vaGlucólisis va
Glucólisis va
 
Presentación Steve Jobs
Presentación Steve JobsPresentación Steve Jobs
Presentación Steve Jobs
 
Wikileaks
WikileaksWikileaks
Wikileaks
 
Sena wil
Sena wilSena wil
Sena wil
 

Similar a Lectura continuada 2014

Jorge Guillén en Murcia
Jorge Guillén en MurciaJorge Guillén en Murcia
Jorge Guillén en MurciaPepa Botella
 
Trabajos de Los Alumnos de 4º 12 13
Trabajos  de Los  Alumnos  de 4º  12    13Trabajos  de Los  Alumnos  de 4º  12    13
Trabajos de Los Alumnos de 4º 12 13clarisa
 
El RíO Duero
El RíO DueroEl RíO Duero
El RíO Duerocpsje56
 
EPISODIO EN RÍO CUERVOS
EPISODIO EN RÍO CUERVOSEPISODIO EN RÍO CUERVOS
EPISODIO EN RÍO CUERVOSleetamargo
 
Selección de poemas gallegos
Selección de poemas gallegosSelección de poemas gallegos
Selección de poemas gallegosAntonio
 
Personajes mitológicos de chile
Personajes mitológicos de chilePersonajes mitológicos de chile
Personajes mitológicos de chilenajo211
 
La literatura del Caribe colombiano en las letras nacionales (de Juan José Ni...
La literatura del Caribe colombiano en las letras nacionales (de Juan José Ni...La literatura del Caribe colombiano en las letras nacionales (de Juan José Ni...
La literatura del Caribe colombiano en las letras nacionales (de Juan José Ni...Museo del Caribe
 

Similar a Lectura continuada 2014 (12)

Jorge Guillén en Murcia
Jorge Guillén en MurciaJorge Guillén en Murcia
Jorge Guillén en Murcia
 
100 años de Campos de Castilla
100 años de Campos de Castilla100 años de Campos de Castilla
100 años de Campos de Castilla
 
Trabajos de Los Alumnos de 4º 12 13
Trabajos  de Los  Alumnos  de 4º  12    13Trabajos  de Los  Alumnos  de 4º  12    13
Trabajos de Los Alumnos de 4º 12 13
 
El RíO Duero
El RíO DueroEl RíO Duero
El RíO Duero
 
Selección de poemas gallegos
Selección de poemas gallegosSelección de poemas gallegos
Selección de poemas gallegos
 
Recital
RecitalRecital
Recital
 
EPISODIO EN RÍO CUERVOS
EPISODIO EN RÍO CUERVOSEPISODIO EN RÍO CUERVOS
EPISODIO EN RÍO CUERVOS
 
Selección de poemas gallegos
Selección de poemas gallegosSelección de poemas gallegos
Selección de poemas gallegos
 
01
0101
01
 
Personajes mitológicos de chile
Personajes mitológicos de chilePersonajes mitológicos de chile
Personajes mitológicos de chile
 
La literatura del Caribe colombiano en las letras nacionales (de Juan José Ni...
La literatura del Caribe colombiano en las letras nacionales (de Juan José Ni...La literatura del Caribe colombiano en las letras nacionales (de Juan José Ni...
La literatura del Caribe colombiano en las letras nacionales (de Juan José Ni...
 
Umbral
UmbralUmbral
Umbral
 

Lectura continuada 2014