Tópicos literarios
Imos poñer uns exemplos dalgúns tópicos
literarios na literatura galega.

Fugit irreparabile tempus
A silandeira sombra sin consolo
de aquil que fun, decote vai comigo.
Lexano amor, hedra que medra e medra
dentro de min rubíndome amodiño.
…............................................................
Fecunda sementeira do pasado,
Espello meu, única vida viva,
Tódalas cousas morren e esmorecen,
Somente ti, lembranza, te eternizas.
Espello meu, no que me estou ollando
Iste que agora son xa non existe.
O tempo faise estatua na saudade
I eu morro de saudades cada intre.
Celso Emilio Ferreiro

Furor amoris
Tiñalo louco de celos.
Malfadado, a sorte quixo
que topara aquela noite
na revolta do camiño
o mozo en quen sospechaba
cortexador enemigo.
Erguéu o sacho que un punto
lucéu aceirado brilo
e coa cabeza esmiolada
deixóuno morto no sitio.
…...................................
Ramón Cabanillas

Iter vitae
Camiño, camiño longo,
camiño da miña vida,
escuro e triste de noite,
e triste e escuro de día..
camiño longo
da miña vida!
Vereda, vereda torta
en duras laxes aberta,
arrodeada de toxos,
crebada polas lameiras...
vereda torta,
ti ónde me levas!
Camiño, camiño longo.
a choiva,a neve e as silvas
enchéronme de friaxe,
cubríronme de feridas...
camiño longo
da miña vida!
Vereda, vereda fonda
de fontes tristes, sin agoa;
sin carballos que den sombra
nin chouzas que den pousada...
vereda fonda,
ti cando acabas!
Ramón Cabanillas

LOCUS AMOENUS
Lonxana Celanova vinculeira,
torre ebúrnea da miña mocedade,
cando te lembro sae da súa toqueira
coma un furón de soños, a saudade.
Unha chuvia monótona e tristeira
cae decote na miña intimidade,
e sinto que unha sombra silandeira,
coma un solpor o meu esprito invade.
Quero voltar a ti, nai garimosa,
colo natal, arxila rumorosa,
para acalar esta anguria que me berra
dende o fondo da noite estrelecida,
pedindo amor, pregando fe de vida
para ser eternamente alma da terra.
Celso Emilio Ferreiro

LOCUS AMOENUS
Lonxana Celanova vinculeira,
torre ebúrnea da miña mocedade,
cando te lembro sae da súa toqueira
coma un furón de soños, a saudade.
Unha chuvia monótona e tristeira
cae decote na miña intimidade,
e sinto que unha sombra silandeira,
coma un solpor o meu esprito invade.
Quero voltar a ti, nai garimosa,
colo natal, arxila rumorosa,
para acalar esta anguria que me berra
dende o fondo da noite estrelecida,
pedindo amor, pregando fe de vida
para ser eternamente alma da terra.
Celso Emilio Ferreiro