3. Hope maakt voorzichtig haar slaperige ogen open. Boven haar staat
Noah. Onmiddellijk is ze klaarwakker. Noah rijkt zijn hand naar haar uit,
en verbaasd pakt ze hem aan. In een beweging trekt hij haar omhoog, tot
ze heel dichtbij hem staat.
4. Het feit dat ze nu tegen hem aangedrukt staat, recht in zijn groen
goudgespikkelde ogen staart, maar haar benen week. Haar hart maakt
extra sprongen en een dieprode blos vormt zich op haar wangen.
5. “Heb je lekker geslapen?” vraagt hij, met zijn eeuwig kalme stem. Hope
verdrinkt in zijn ogen en kan geen woord uitbrengen. Noah lacht zijn
innemende lach als hij merkt hoe ze zich voelt. Hope kan nu eindelijk een
glazige glimlach op haar verbijsterde gezicht brengen.
6. “Ja, heerlijk.” mompelt ze dan, met een schorre stem. Noah draait zich
even van haar weg. Nu ze haar ogen eindelijk even van hem af kan
zetten, merkt Hope op waar ze is.
7. Het is een park, of misschien een bos, dat weet ze niet zeker. In elk geval
zijn ze alleen op de open plek, met alleen het gefluit van de vogels als
gezelschap.
8. Ze merkt pas op dat hij haar opnieuw aankijkt als ze zijn arm tegen de hare
voelt. De plek waar Noah haar arm heeft aangeraakt, brand zachtjes, maar
geeft haar toch een heerlijk gevoel vanbinnen. Het is alsof vloeibaar geluk
door haar lichaam heen stroomt en haar verwarmd, alsof haar hart stilstaat
van zijn overuren, en alsof duizenden vlinders in haar maag rondvliegen.
9. Dan, plotsklaps, herinnert Hope zich de kus. De kus en vooral hoe Noah
daarna van haar wegliep zonder een woord te zeggen. “Noah?” Noah kijkt op,
zijn ogen onmiddellijk op haar gericht. “Noah, het spijt me van wat er gebeurd
is in de binnenplaats, op de dag van mijn verjaardag, ik kende je niet goed
genoeg, het was dom, ik-” Noah legt zijn wijsvinger op haar droge lippen. Zijn
aanraking brengt de stroom van euforie opnieuw op gang.
10. “Je hoeft je niet te verontschuldigen.” fluistert hij, zijn stem honingzoet.
“Maar-” Hope doet een poging argumenten te bedenken, maar één blik
in zijn ogen laat haar ideeën wegstromen. “Ik vond het niet erg. Ik was
overdonderd, ik voel hetzelfde als jij, ik…” Even twijfelt Noah. “Ik vond
het heerlijk wat je deed.”
11. Hope kleurt dieprood. Hij is verliefd. Net als zij. Hij vond het fijn wat ze
deed. Ze glimlacht. Ze moet toegeven, als het langer had geduurd, en ze
niet zo zenuwachtig was geweest…
12. Als ze opnieuw naar Noah kijkt, ziet ze plots dat hij zenuwachtig is, met een idee
worstelt. Zodra hij merkt dat haar opmerkende ogen hem nieuwsgierig aankijken kijkt
hij omhoog, en ligt er een kalm masker op zijn gezicht. Met zijn ene hand pakt hij de
zijkant van haar hoofd voorzichtig vast, zijn vingertoppen ontspannend rondjes
wrijvend in haar slaap. Zijn andere hand legt hij losjes op haar heup. “Echt Hope, ik
vond het niet erg.” fluistert hij dan. “Wat was het ook weer wat je deed?”
13. Dan, vrij plots voor haar gevoel, plaatst Noah zijn lippen op de hare, in een
lange kus. Hope glimlacht. “Ja, dat was het, wat ik deed.” Noah glimlacht en
zoent haar opnieuw, Hope slaat haar armen om zijn nek en kust hem
hartstochtelijk terug, onmiddellijk beantwoord door Noah.
14. Hope schrikt wakker, onmiddellijk rechtovereind. Ze bloost diep als ze
merkt wat ze gedroomd heeft. Noah… Ze glimlacht. De vlinders in
haar buik zijn nog niet tot rust gekomen. Ze giechelt zenuwachtig als
ze uit een van de ramen kijkt.
15. Heel langzaam komt ook in de rest van het huis iedereen tot leven.
Joël laat de hete stralen over zijn lichaam stromen, genietend van de
warmte die hem onmiddellijk wakker maakt.
16. Gapend stormt hij de trap af, richting de keuken waar Magda al druk in
de weer is met flensjes. “Kan ik helpen?” Magda glimlacht slaperig en
knikt. “Maak een grote schaal havermout voor morgen en zet hem in
de koelkast. Als we vertrekken hebben we niet echt tijd om goed te
eten of te koken.” Joël knikt begripvol en haalt wat pakken uit de
koelkast.
17. Magda kijkt trots op haar flensjes neer. “Ben je bijna klaar?” vraagt ze
aan Joël, die druk met de havermout bezig is, “We gaan eten.”
18. Joël lacht en zet de kom in de koelkast. Magda glimlacht terug en
roept dan richting de woonkamer dat het eten klaar is.
19. En zo zit uiteindelijk het hele gezin klaar in de keuken, achter een
bord pannenkoeken.
20. “En, wat doen we vandaag?” vraagt Magda zich hardop af. Hope neemt
een hap. “Een museum? Een wandeling door de natuur? Nog een
excursie?” Verschillende voorstellen gaan over tafel.
21. “Eigenlijk,” fluistert Suze “Eigenlijk wil ik wel gewoon thuisblijven. We
hebben een lange rit voor de boeg en we hebben nog geen enkele dag
rust genomen.” Joël knikt. “Mee eens, ik wil best thuisblijven.” Na nog
wat overleg en eten is uiteindelijk iedereen het er over eens: ze gaan
vandaag nergens heen.
22. En zo stormt aan het eind van de middag iedereen naar buiten, de
vlagen warme lucht in. Joël en Magda kiezen voor het warme
zeewater. Gillend springt Magda in het water, gaat ze kopje onder
en hapt naar adem als ze weer boven komt. “Kom dan!” roept ze
naar Joël, die nog op de kant staat. Joël lacht en stapt ook het
water in.
23. Sven daarentegen blijft op het warme zand zitten. Hij is vastbesloten
net als Magda mooie glasschatten te vinden. Uiteindelijk blijkt hun
strand, op een pissige krab na, helemaal netjes leeg te zijn.
24. Bedreven smeert Suze zich ondertussen in. Als er iets is wat hier op
het strand goed kan, is het wel bruin worden. Lekker in de warme zon
liggen bakken. Suze glimlacht en gaat op haar handdoek liggen.
25. June en Hope zijn druk bezig met een zandkasteel. “Hope? Ben je
hier goed in?” “Nee,” Hope lacht “Moet dat dan?” June haalt haar
schouders op en begint zand bij elkaar te schrapen.
26. Genietend knijpt Suze haar ogen dicht tegen de stralen van de zon,
die haar lichaam heerlijk verwarmen. De warmte zweeft over haar
heen, kruipt in haar lichaam… “Lig je lekker?” Geschrokken komt
Suze omhoog. Ze maakt haar ogen open en kijkt in het lachende
gezicht van haar verloofde.
27. Sven rijkt zijn hand naar haar uit en trekt Suze voorzichtig omhoog.
“Godverdomme Sven, wil je dat nooit meer doen?” vloekt Suze. Sven
lacht zachtjes en zet grote puppyogen op. “Ik beloof dat ik het nooit
meer zal doen Suze.” fluistert hij. Suze lacht. “Braaf.” “Loop je mee over
het strand?” vraagt Sven dan, ineens opgewekt. Suze grinnikt en knikt.
28. Zo loopt het stel even later hand in hand door de branding. Genietend
laat Suze de witte schuimkoppen over haar tenen spoelen. Ze zijn stil,
maar het is geen snijdende stilte. Ze genieten beiden van elkaars
gezelschap, de warme zon en het zoute zeewater.
29. “Heerlijk.” meld Sven dan, om de stilte te verbreken. Suze glimlacht en
omhelst hem. “Wil je met me trouwen?” fluistert Sven in haar oor, als
ze dicht genoeg bij is om het te horen.
30. Suze laat hem iets los. “Wat? Hier? Nu?!” Een grote glimlach
verschijnt op haar gezicht. “Ja, hier, maar „s avonds. Ik kan me geen
romantischer omgeving bedenken dan „s avonds op het strand.” Suze
lacht, hartelijk maar een beetje zenuwachtig. “Lijkt dat je wat?” fluistert
Sven dan.
32. “Dus dit is het.” fluistert Suze. “Vanavond, hier, heet ik Suze de Vries.”
Sven glimlacht en knikt. “Mijn vrouw.”
33. Zenuwachtig staat Suze die avond op haar kamer in de spiegel te
staren. “Hoe zie ik er uit?” fluistert ze. Magda glimlacht. “Je ziet er
geweldig uit. Sven zal naar adem moeten happen als hij je ziet.” Suze
lijkt niet overtuigd. “Echt waar.” vind Magda. “Je borsten lijken groter in
deze jurk.” Suze kan het niet laten om om dat laatste toch te moeten
lachen. Magda lacht vrolijk mee.
34. Magda omhelst haar vriendin. “Echt, het komt wel goed.” fluistert ze
nog. Suze glimlacht.
35. Remember those walls I built
Well, baby they're tumbling down
And they didn't even put up a fight
They didn't even make up a sound
36. I found a way to let you in
But I never really had a doubt
Standing in the light of your halo
I got my angel now
37. It's like I've been awakened
Every rule I had you breakin'
It's the risk that I'm takin'
I ain't never gonna shut you out
38. Everywhere I'm looking now
I'm surrounded by your embrace
Baby I can see your halo
You know you're my saving grace
39. You're everything I need and more
It's written all over your face
Baby I can feel your halo
Pray it won't fade away
40. I can feel your halo halo halo
I can see your halo halo halo
I can feel your halo halo halo
I can see your halo halo halo
41. Hit me like a ray of sun
Burning through my darkest night
You're the only one that I want
Think I'm addicted to your light
42. I swore I'd never fall again
But this don't even feel like falling
Gravity can't forget
To pull me back to the ground again
43. Feels like I've been awakened
Every rule I had you breakin'
The risk that I'm takin'
I'm never gonna shut you out
44. Everywhere I'm looking now
I'm surrounded by your embrace
Baby I can see your halo
You know you're my saving grace
45. You're everything I need and more
It's written all over your face
Baby I can feel your halo
Pray it won't fade away
46. I can feel your halo halo halo
I can see your halo halo halo
I can feel your halo halo halo
I can see your halo halo halo
47. I can feel your halo halo halo
I can see your halo halo halo
I can feel your halo halo halo
I can see your halo halo halo
Halo, halo
48. Everywhere I'm looking now
I'm surrounded by your embrace
Baby I can see your halo
You know you're my saving grace
49. You're everything I need and more
It's written all over your face
Baby I can feel your halo
Pray it won't fade away
50. I can feel your halo halo halo
I can see your halo halo halo
I can feel your halo halo halo
I can see your halo halo halo
Beyonce - Halo
51. De volgende ochtend vroeg, net voor de zon opkomt, is Suze wakker.
Sven ligt dicht tegen haar aan. Suze glimlacht en drukt hem dicht
tegen zich aan. Vandaag is haar eerste dag als Suze de Vries.
52. Sven lijkt nog steeds niet wakker te zijn. Voorzichtig streelt Suze met
haar vingers door zijn haren.
53. Voorzichtig maakt Sven zijn ogen open. “Goedemorgen.” fluistert
Suze. Sven glimlacht. “Goedemorgen mevrouw de Vries.” antwoord hij
zachtjes. “Kom Sven, we moeten op tijd vertrekken.”
54. Voorzichtig maakt Sven zich los uit haar omhelzing. Uitgebreid rekt
Suze zich uit. Sven schiet snel in zijn broek en trekt een T-shirt over
zijn hoofd heen. Dan maakt hij het bed op, wachtend tot zijn vrouw
zich ook aangekleed heeft.
55. Als ze uiteindelijk beneden komen zit het hele gezin al rond de tafel.
“Daar zijn jullie dan.” meld Joël ongeduldig. Sven grinnikt. “Op ons
hoef je niet te wachten hoor.” Magda schud haar hoofd, dat moeten
we wel. Nieuwsgierig kijkt het tweetal haar aan. “We hebben een
huwelijkscadeau voor jullie.”
56. Suze lacht breed. “Een huwelijkscadeau?” Magda knikt. “Een
huwelijkscadeau.” “En waar is dat dan?” Magda glimlacht en haalt
doodgewoon haar mobiel uit haar broekzak. Ze zoekt een tijdje tussen
de foto‟s een laat er dan eentje zien.
57.
58. Sven‟s ogen worden groot als schoteltjes, Suze‟s mond valt bijna
open van verbazing. Zeker als ze een klein bordje ontdekt waar op
staat ‘Kledingzaak Svezette’ “D-dit kunnen jullie niet maken.” stottert
Suze. Hope glimlacht. “Dat is het mooie, dat kunnen we wel.” Een
grote glimlach vormt zich op Suze‟s gezicht. “Een eigen kledingzaak…
Daar heb ik altijd van gedroomd… En, Svezette?” Joël lacht. “Een
combinatie tussen Suze, Sven en iets Frans. Jullie kunnen het nog
veranderen hoor.” Suze schud haar hoofd. “Het is perfect.” fluistert ze.
59. Voor iemand nog iets kan zeggen klinkt de taxi. Ieder pakt zijn koffer
op uit de gang en een voor een stappen ze in. Het was een geweldige
vakantie.
60. Als Magda en Joël voor het huis worden afgezet, valt Joëls mond
open. Er zijn een aantal aanpassingen aan de buitenkant van het huis
gemaakt, en als hij goed naar binnen kijkt herkent hij ook
veranderingen. Hij heeft in zijn laatste dagen op de uni aantekeningen
gemaakt over zijn droomhuis. En dit? Dit lijkt er exact op. Verbaasd
kijkt hij naar Magda, de met een geheimzinnige glimlach een vlugge
knipoog geeft.
61. Ze lopen richting de voordeur waar Leon en Mirthe al op ze staan te
wachten. Mirthe ziet het verbaasde gezicht van haar zoon en glimlacht.
“Ga maar naar binnen.” lacht ze. Dat laat Joël zich geen twee keer
zeggen.
