1. கிளிப் பேச்சு பகட்கவா
என் மகனுடைய அலுவலக அடை,
நாற்புைமும் சாளரங்கள்,
கண்ணாடிக் கதவுகள்,
நநற்று மதியம் அழகு
பச்டசக் கிளியயான்று
வந்தமர்ந்த்து. நாங்கள்
உள்நள, அது யவளிநய
கழுத்டதச் சாய்த்து
நநாட்ைமிட்ைபின்,
ஏநதா கடதத்தது தன் நதன்
குரலில்.
நான் நிடைத்நதன்,
“நடகக்கிைது மைிதடைப்
பார்த்து ...
நான் இயற்டகயிநல,
இயற்டகநயாடு,
இயற்டகயாக வாழ்கிநைன்.
நீ யசயற்டகயிநல,
யசயற்டகநயாடு,
யசயற்டகயாக
வாழ்கிைாய்..” அது பாடி விட்டு பைந்து விட்ைது.
நான் பைக்க முடியாமல் நான்கு சுவர்களுக்குள்
அடைந்து வாழ்கிநைன் ... !
என்ைால் அதனுைன் நபாட்டியிை முடியுமா?
கற்படையிலிருந்து என் இயல்பு,
யசக்கு மாட்டுச் சூழலுக்கு தள்ளிக்யகாண்டு திரும்பிவிட்நைன்.