2. Rijksweg 3 Moe maar zelfvoldaan komt Vincent ‘s avonds laat terug van zijn werk. Hij maakt lange dagen, maar hij vind het geweldig om de verantwoordlijkheid voor zijn gezin te dragen.
3. Als hij boven komt, blijft hij even verbaasd staan. ‘Is het hier niet een beetje te laat voor?’ Vraagt hij lachend.
4. ‘Het is nooit te laat voor plezier.’ Antwoord Marsha geheimzinnig.
5. ‘Je bent een rare vrouw, weet je dat?’ Vraagt hij terwijl hij een zoen op haar lippen drukt. ‘Wel jou rare vrouw.’ Zegt ze terwijl ze hem nog wat steviger vastpakt.
6. ‘Nou, wat vind je van mijn plannetje?’ Vraagt ze nieuwsgierig. ‘Geweldig, maar nu moet je eerst even mijn plan horen.’ Zegt Vincent terwijl hij haar los laat.
7. ‘Vertel.’Zegt Marsha nog nieuwsgieriger. ‘Nou, Milo word binnenkort al peuter, en het lijkt me niet zo’n goed plan om hem dan nog op onze kamer te houden.’ Marsha schud met haar hoofd.
8. ‘Dus je dacht aan een verbouwing?’ Vraagt ze ter bevestiging. Als Vincent knikt slaat ze haar armen weer om hem heen. ‘En dan nu mijn plannetje?’ Vraagt ze met pret lichtjes in haar ogen.
9. Daar kan Vincent natuurlijk geen nee tegen zeggen. Even later zijn ze dan ook helemaal verstrengeld in een vrij partij.
10. De volgende morgen staat Vincent al vroeg aangekleed aan een paar omeleten te werken.
11. Goedkeurend knikt Marsha naar haar spiegelbeeld. Ze heeft zich net aangekleed en haar make-up bijgewerkt als Vincent roept voor een ontbijtje.
12. Even later zitten ze samen aan een ontbijt. ‘Rond 8 uur komen de werklui.’ Deelt Vincent mee.
13. Even later staat Marsha met Milo op haar arm buiten. Niet veel later komt ook Vincent, nadat hij iedereen instructies heeft gegeven.
14. En dan is het nog maar wachten hoe hun vertrouwde huisje er uiteindelijk uit komt te zien..
15. Maar als het dan uiteindelijk helemaal klaar is, kunnen ze zeggen dat hun huis er alleen maar op vooruit is gegaan.
16. Enthousiast bekijken ze het huis. Op de bovenste verdieping blijft Marsha met Milo achter, om hem in bed te leggen in zijn nieuwe kamer.
17. Als ze zeker weet dat hij slaapt, loopt ze naar de onveranderde beneden verdieping, waar Vincent op de bank zit.
18. ‘Je bent nog steeds de aller mooiste.’ Zegt Vincent terwijl hij haar op schoot trekt. ‘Pff.. Slijmbal.’ Zegt Marsha giegelend, hoewel ze wel een kleurtje krijgt.
19. En even later word er al geen zinnig woord meer gesproken.
20. De volgende morgen moeten ze helaas allebei alweer vroeg op om zich klaar te maken voor hun werk.
21. Terwijl Marsha al vertrekt regelt Vincent snel nog even een oppas voor Milo. Als ze er is moet ook hij snel vertrekken.
22. ‘s Middags komen ze allebei weer vrolijk thuis. Marsha zelfs met een promotie, waardoor ze Vincent meteen om de hals vliegt.
23. Na zich snel omgekleed en opgefrist te hebben, is het tijd om Milo uit bed te halen en naar zijn taart te brengen.
24. Eenmaal beneden bij de taart word hij flink aangemoedigt door zijn vader, die erg benieuwd is op wie het ventje het meest zal lijken.
26. Trots houdt ze even later een peutertje vast. ‘Wat ben jij een grote jongen!’ Roept ze bewonderend terwijl ze hem flink knuffelt.
27. Daarna word hij door zijn vader mee naar boven genomen om wat andere kleren aan te krijgen.
28. ‘Zo, nu ben je pas echt een knappe vent.’ Zegt Vincent lachend terwijl hij Milo voorzichtig op de grond zet.
29. Voorzichtig pakt hij zijn handjes en trekt hem een beetje omhoog. ‘Maar dan moet je wel kunnen lopen, om achter de meiden aan te zitten.’ Zegt hij lachend.
30. En hoewel Milo er in het begin helemaal geen zin in heeft, loopt hij even later toch wankel naar zijn vader toe. ‘Boe!’ Roept hij vrolijk waarneer hij in zijn vaders armen valt.
31. ‘Ow, mij een beetje laten schrikken?’ Vraagt Vincent plagend terwijl hij Milo hoog boven zijn hoofd houdt. ‘Dat gaan we niet meer doen hé?’ ‘Neenee!’ Roept Milo kirrend.
32. ‘Zo, en nu is het bed tijd.’ Zegt Vincent gemaakt streng terwijl hij Milo zijn pyama aan trekt. ‘Slaap lekker.’ ‘Slap lekkuh.’ Zegt Milo terug terwijl hij zijn armpjes om zijn vaders nek houdt.
33. Uiteindelijk kan Vincent zelf ook zijn bed in kruipen. Zachtjes trekt hij zijn pyama aan en gaat dicht tegen Marsha aan liggen.
34. De volgende morgen is het Marsha’s beurt om Milo uit bed te halen. ‘Zo, dus jij dacht, laat ik mama maar even wakker maken?’ Vraagt ze lachend aan een huilende Milo. Meteen is hij stil en roept vrolijk; ‘Mamah!’
35. Hoofdschuddend trekt ze hem zijn kleertjes aan en neemt hem vervolgens mee naar beneden. ‘Kom dan.’ Zegt ze terwijl ze haar armen naar hem uitsteekt. ‘Mamah toe!’ Zegt Milo vrolijk terwijl hij naar haar toe waggelt.
36. Na een tijdje flink door oefenen, heeft Milo het lopen al helemaal onder de knie. Vincent komt net naar beneden gelopen en loopt op zijn vrouw en zoon af.
37. ‘Wat ben je toch ook geweldig.’ Zegt Vincent terwijl hij Marsha in zijn armen neemt. Vrolijk kijkt Milo vanaf de grond naar zijn ouders.
38. ‘En jij natuurlijk ook.’ Zegt Vincent lachend terwijl hij zijn zoon oppakt. Milo begint meteen vrolijk te lachen en Marsha kijkt teder naar háar mannen.
39. Rijksweg 1 Ongelovig staart Carlijn naar de kleine urn in Boomers kamer. Ze bijt op haar lip, en een traan rolt over haar wang.
40. Helemaal uit zichzelf van verdriet stampt ze op de grond, tot dat ze ziet dat de urn trilt.
41. Ongelovig kijkt ze naar Boomers geest, haar tranen zijn opeens gestopt. De geest loopt even rustig door de kamer, en gaat dan tegenover haar staan.
42. De mond van de geest beweegt, en even is het alsof ze Boomers blafje weer hoort. Resoluut veegt ze haar tranen weg.
43. Ze balt haar vuisten even, en opeens weet ze wat ze moet doen. Meteen roept ze Rick en pakt de urn voorzichtig in in papier.
44. Kerkhof Een dag later is Boomer begraven op het kerkhof. Terwijl ze kijkt naar zijn vredige graf, voelt ze haar tranen weer op komen.
45. Ze voelt dat Rick bezorgd naar haar kijkt, maar veel kan het haar niet schelen. Boomer was haar beste vriend geweest, hoewel ze elkaar niet zo lang kenden.
46. Ze hoort Rick dichterbij komen en snikkend valt ze hem in de armen. Rick maakt sussende geluidjes en langzaam word ze weer rustig.
47. ‘Stil maar. Hij was al oud lieverd, hier kan hij tenminste rusten.’ Over Carlijns schouder kijkt hij naar het graf waar gele bloemen omheen groeien.
48. ‘En je hebt een prachtig plekje voor hem gemaakt.’ Voegt hij er nog aan toe terwijl hij haar weer los laat.
49. Nog even gaat ze voor het graf staan, en maakt met haar hand een luchtkusje.
50. Dan gaan ze beiden weer op weg naar huis, waar het nu een stuk stiller zal zijn.
51. Academie de Keizer; Yara, Joan en Jade ‘Ik hou ook van jou.’ Fluistert Jade in de telefoon met dichtgeknepen ogen, genietend van het complimentje.
52. Dan komt Yara er opeens aangelopen. ‘Uhm, ja, zal ik doen mam. Doei!’ Zegt Jade snel voor ze de hoorn op de haak gooit.
53. Verbaasd kijkt Yara Jade na, die snel naar boven loopt. Dan haalt ze haar schouders op en pakt de telefoon. ‘Jup, feestje, zin om te komen?’ Vraagt ze lachend als 1 van haar vrienden op neemt.
54. Nadat ze een toga heeft aangetrokken, vermaakt ze zichzelf bij de nieuwe radio tot alle gasten zijn gekomen.
55. Het is weer is gezellig druk in het studentenhuis, en Yara is het middelpunt van de belangstelling.
56. Vrolijk gaan ze met de hele groep (behalve Jade) op de grond zitten en kletsen de hele middag door.
57. En als iedereen dat uiteindelijk weer naar huis gaat, kan Yara zeggen dat ze weer een geslaagd feestje heeft gegeven.
58. Die avond kruipen Yara en Joan tevreden in bed. Alle feestjes die ze meestal samen organiseren zijn een groot succes over de hele campus.
59. Jade hangt beneden alweer aan de telefoon. En pas na een lange, lange tijd hangt ze op.
61. Chagerijnig loopt Jade langs. ‘Wat is er met jou?’ Vraagt Joan lachend terwijl ze verder danst. ‘Slecht geslapen.’ Mompelt Jade nors.
62. ‘Balen, ow ik moet gaan!’ Roept Joan verschrikt als ze de tijd ziet. ‘Tot vanmiddag!’ Roept ze nog lachend voordat ze de deur door gaat.
63. Zodra ook Yara naar college is vertrokken is het weer tijd voor Jade om te bellen.
64. ‘Ow shit, ik moet gaan.’ Vloekt ze als ze de tijd ziet. ‘Doei.’ Snel maakt ze een zoen geluid en hangt dan op.
65. Maar slechts een halfuur later komt ze alweer terug. “Wat een geluk van die uitval.” Denkt ze terwijl ze even geniet van de stilte.
66. Meteen gaat ze weer op weg naar de telefoon en toetst het nummer dat ze elke dag minstens 2 keer draait. ‘Hoi, met mij. Misschien kun je binnenkort langskomen.’ Zegt ze meteen op de man af.
67. Ze spreken een dag af, en als Yara en Joan terug komen van college ligt zij al tevreden in haar bed.
68. Rijksweg 1 Verveeld kijkt Carlijn naar een film op TV. Gelukkig komt Rick zo thuis, dan kan ze tenminste gezellig kletsen.
69. Rick komt net op dat moment binnen. ‘Hé lieverd, wat doe je?’ Vraagt hij met een blik op de TV.’ ‘Pff.. Niks.’ Zegt ze terwijl ze resoluut de TV uit zet.
70. ‘Ow, ik weet anders wel iets wat je wél heel leuk vind.’ Zegt Rick geheimzinnig terwijl hij haar vastpakt.
71. Dan zwaait hij haar achterover en begint haar heftig te zoenen.
72. Vervolgens pakt hij haar op en loopt richting de trap. ‘Jij weet me inderdaad wel erg op te vrolijken.’ Zegt Carlijn lachend terwijl ze een zoen in zijn nek drukt.
74. Academie de Keizer; Yara, Joan en Jade Yara heeft weer is een nieuwe vriend van college meegebracht. Ze heeft al veel vrienden en vriendinnen, maar toch lijkt Johan anders te zijn.
75. Ze besluit maar wat met hem te gaan flirten, en gek genoeg gaat hij daar op in. Ze word helemaal warm van binnen als ze naar hem kijkt.
76. ‘Fuck, ik moet naar college.’ Zegt Johan opeens. Even lijkt hij te twijfelen, maar dan zwaait hij beleefd naar haar.
77. Twikkii Eiland, Brechtje Vrolijk verkent Brechtje haar hotel op Twikkii Eiland. Een beetje onzeker loopt ze naar alweer een gang vol hotelkamers.
79. Na de kamer even grondig (wat niet zo lang duurt) geïnspecteert te hebben, belt ze meteen met roomservice, omdat ze honger heeft gekregen van haar reis.
80. Niet veel later komt de baliemedewerker met een heerlijk ruikende schotel binnen, en zet hem gracieus op het tafeltje.
81. Een beetje snel eet ze haar kommetje leeg, omdat ze zo snel mogelijk wil beginnen het eiland te verkennen.
82. Na haar hotelkamer te hebben afgesloten loopt ze naar buiten, waar de morgen zon haar al te gemoet komt.
83. Ze regelt meteen een excursie voor zichzelf, om alles van het eiland te kunnen zien.
84. Uiteindelijk komt ze ‘s avonds pas weer terug, maar de excursie was het meer dan waard geweest. Vermoeid stapt ze onder de douche, om daarna meteen in bed te kruipen.
104. Op haar laatste dag op Twikkii Eiland maakt Brechtje een wandeling langs allemaal mooie gebouwen. Bij een raar hutje blijft ze even staan.
105. Nieuwsgierig als ze is wandelt ze alle trappen op om te kijken wat er te doen is.
106. Maar het enige wat ze in het hutje aantreft is een raar geklede man die hopeloos probeert een vaatwasser te repareren.
107. ‘Uhm, sorry, kan ik helpen?’ Vraagt ze als de vreemde man kwaad met zijn vuist op de vaatwasser bonkt. Meteen schud hij haar enthousiast de hand, en wijst ook op een paar andere apparaten.
108. Fluitend begint ze alle apparaten te repareren. Zo erg vind ze het niet om haar laatste dag hier aan te besteden.
109. Als ze een andere kamer in loopt, ziet ze dat het bad kapot is, en ook dat repareert ze.
110. Net wanneer alles af is, komt de rare man weer binnen en kijkt tevreden naar alle gerepareerde voorwerpen.
111. Hij loopt op Brechtje af en overhandigt haar een cadeautje. Dankbaar neemt Brechtje het aan.
112. Terug in het hotel checkt ze netjes uit en bedankt de baliemedewerker voor de vakantie.
113. Ze belt een taxi naar het vliegveld die niet veel later arriveert. Moe stapt ze in. Nu hoeft ze alleen nog maar terug naar haar oude leventje.
114. Hoofdhuis In haar pyama zit Julia op het bankje in de tuin. Eigenlijk was er nog geen dag geweest sinds Jasons dood dat ze haar pyama níet had aangehad.
116. Ze weet dat ze niet lang meer heeft, en eigenlijk wil ze ook al lang niet meer.
117. Het is te moeilijk zonder Jason. Er ontbreekt nu gewoon iets.
118. Ze weet wat Floor zou zeggen, dat het onzin is, en dat ze zo niet moet denken.
119. Nee, met Floor kan ze er niet over praten. Het liefste zou ze er gewoon zelf een einde aan maken.
120. Wie weet hoe lang ze hier anders nog zou moeten doorbrengen? Maar nee, ook dat kan ze niet. Ze moet denken aan haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinzoon.
121. Opeens word ze rustig van binnen. Ze staat op, en wil terug naar het huis lopen, als er opeens tranen over haar wangen stromen.
122. Maar ach, wat maakt het ook uit? Ze laat ze stromen, tot dat ze niet meer komen. Ze veegt het laatste traantje weg en loopt dan het huis binnen.
123. De volgende dag besluit ze zich voor het eerst sinds weken aan te kleden.
124. En daarna gaat ze gewoon weer naar haar werk, om het dagelijks leventje weer op te pakken.
125. ‘Je maakt je nog steeds zorgen hé?’ Vraagt Nout aan Floor als ze ‘s avonds samen in de woonkamer zitten.
126. ‘Het is wel mijn moeder.’ Zucht Floor. ‘Maar ze is vandaag weer naar haar werk geweest.’ Voegt ze eraan toe. ‘Dus dat is wel een goed teken, toch?’
127. ‘Je moet je niet zo veel met je moeder bemoeien.’ Zegt Nout terwijl hij haar op schoot trekt. ‘Vergeet niet dat ze 3 kinderen, 3 kleinkinderen en 1 achterkleinkind heeft.’
128. ‘Dus jij wil zeggen dat ze haar beste tijd gehad heeft?’ Vraagt Floor voorzichtig. Als hij knikt slaat ze haar armen om zijn nek. ‘En nu gaan wij samen lol hebben.’ Zegt ze voordat ze hem begint te zoenen.
130. En pas laat in de avond komen ze allebei weer boven de dekens uit, om dicht tegen elkaar aan in slaap te vallen. ~-~-~
131. En dat was alweer het einde van deze up!! Julia is nog steeds in leven ja.. Ik snap er zelf ook niks van. Maar ik weet wel, dat er een bug in haar levensbalk zit -.- Was ook zo bij Jason, daardoor ging hij juist heel vroeg. =( Maar goed, tot de volgende keer!
