Αναφέρεται στο γνωστό ζήτημα της Ιεράς εξέτασης του Γαλιλαίου

1. Η Σύγκρουση του Γαλιλαίου με την
Εκκλησία
ΕΙΝΑΙ 22 Ιουνίου του 1633. Ένας αδύναμος, ηλικιωμένος άντρας στέκεται γονατιστός
ενώπιον της Ρωμαϊκής Ιεράς Εξέτασης. Είναι επιστήμονας, από τους γνωστότερους των
ημερών του. Οι επιστημονικές του πεποιθήσεις βασίζονται σε πολυετή μελέτη και έρευνα.
Ωστόσο, αν θέλει να σώσει τη ζωή του, πρέπει να αποκηρύξει πράγματα τα οποία γνωρίζει
ότι είναι αληθινά.
Ονομάζεται Γαλιλαίος Γαλιλέι. Η υπόθεση του Γαλιλαίου, όπως την ονομάζουν πολλοί,
ήγειρε αμφιβολίες, ερωτήματα και αντιλογίες, ο απόηχος των οποίων εξακολουθεί να
ακούγεται μέχρι σήμερα, περίπου 383 χρόνια αργότερα. Πρόκειται για μια υπόθεση που έχει
αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην ιστορία της θρησκείας και της επιστήμης. Γιατί τόση
αναστάτωση; Γιατί στη σύγχρονη εποχή μας έχει έρθει και πάλι στο προσκήνιο η υπόθεση
του Γαλιλαίου; Αποτελεί πράγματι σύμβολο ενός «ρήγματος ανάμεσα στην επιστήμη και στη
θρησκεία», σύμφωνα με το χαρακτηρισμό κάποιου συγγραφέα;
Ο Γαλιλαίος θεωρείται από πολλούς ο «πατέρας της σύγχρονης επιστήμης». Ήταν
μαθηματικός, αστρονόμος και φυσικός. Ως ένας από τους πρώτους που μελέτησαν τους
ουρανούς με τη βοήθεια του τηλεσκοπίου, ο Γαλιλαίος ερμήνευε τα όσα έβλεπε ως στοιχεία
που υποστήριζαν μια ιδέα η οποία ήταν ακόμη πολύ αμφιλεγόμενη στις ημέρες του: Η γη
περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο και συνεπώς ο πλανήτης μας δεν είναι το κέντρο του
σύμπαντος. Δικαιολογημένα ο Γαλιλαίος θεωρείται μερικές φορές ο θεμελιωτής της
σύγχρονης πειραματικής μεθόδου!
Ποιες ήταν μερικές από τις ανακαλύψεις και τις εφευρέσεις του Γαλιλαίου; Ως αστρονόμος,
ανακάλυψε, μεταξύ άλλων, ότι ο Δίας έχει δορυφόρους, ότι ο γαλαξίας μας αποτελείται από
αστερισμούς, ότι η σελήνη έχει βουνά, καθώς και ότι η Αφροδίτη έχει φάσεις παρόμοιες με
αυτές της σελήνης. Ως φυσικός, μελέτησε τους νόμους που διέπουν το εκκρεμές και την
πτώση των αντικειμένων. Επινόησε όργανα όπως τη γεωμετρική πυξίδα, ένα είδος
λογαριθμικού κανόνα. Χρησιμοποιώντας πληροφορίες που έλαβε από την Ολλανδία,
κατασκεύασε το τηλεσκόπιο το οποίο του έδωσε τη δυνατότητα να παρατηρεί το σύμπαν.

2. Εντούτοις, η μακροχρόνια αντιπαράθεση με την εκκλησιαστική ιεραρχία μετέτρεψε τη
σταδιοδρομία αυτού του λαμπρού επιστήμονα σε μια δραματική ιστορία—την υπόθεση
του Γαλιλαίου. Πώς άρχισε αυτή, και γιατί;
Σύγκρουση με τη Ρώμη
Από τα τέλη του 16ου αιώνα, ο Γαλιλαίος υιοθέτησε τη θεωρία του Κοπέρνικου, σύμφωνα
με την οποία η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο και όχι αντιστρόφως. Αυτή η θεωρία
αποκαλείται επίσης ηλιοκεντρικό σύστημα. Όταν ο Γαλιλαίος χρησιμοποίησε το τηλεσκόπιό
του το 1610 για να ανακαλύψει ουράνια σώματα τα οποία δεν είχαν παρατηρηθεί ποτέ
πριν, πείστηκε ότι είχε βρει αποδείξεις που επαλήθευαν τη θεωρία του ηλιοκεντρικού
συστήματος.
Σύμφωνα με το σύγγραμμα Γκράντε Ντιτσιονάριο Εντσικλοπέντικο UTET (Grande Dizionario
Enciclopedico UTET), ο Γαλιλαίος ήθελε να πετύχει κάτι περισσότερο από το να κάνει απλώς
τέτοιες ανακαλύψεις. Ήθελε να πείσει «τις πλέον σημαίνουσες προσωπικότητες των ημερών
του (άρχοντες και καρδινάλιους)» ότι η θεωρία του Κοπέρνικου ήταν αληθινή. Έτρεφε την
ελπίδα ότι, με τη βοήθεια επιφανών φίλων, θα κατάφερνε να υπερνικήσει τις αντιρρήσεις
της εκκλησίας και ίσως να κερδίσει την υποστήριξή της.
Το 1611 ο Γαλιλαίος ταξίδεψε στη Ρώμη, όπου συνάντησε υψηλόβαθμους κληρικούς.
Χρησιμοποίησε το τηλεσκόπιό του για να τους δείξει τις αστρονομικές του ανακαλύψεις.
Αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι όπως έλπιζε. Το 1616, ο Γαλιλαίος τέθηκε επίσημα
υπό επιτήρηση.
Οι θεολόγοι της Ρωμαϊκής Ιεράς Εξέτασης χαρακτήρισαν τη θεωρία περί ηλιοκεντρικού
συστήματος «ανόητη και γελοία από φιλοσοφική άποψη καθώς και επισήμως αιρετική,
εφόσον σε πολλά σημεία συγκρούεται ρητά με τις δηλώσεις των Άγιων Γραφών σύμφωνα
με την κατά γράμμα σημασία τους, την κοινή τους ερμηνεία και την κατανόηση των Άγιων
Πατέρων και των διδασκάλων της θεολογίας».
Ο Γαλιλαίος συναντήθηκε με τον καρδινάλιο Ρομπέρτο Μπελαρμίνε, ο οποίος θεωρούνταν
ο μεγαλύτερος Καθολικός θεολόγος της εποχής του και χαρακτηριζόταν ως «η σφύρα των
αιρετικών». Ο Μπελαρμίνε νουθέτησε επίσημα τον Γαλιλαίο να σταματήσει να προωθεί τις
ιδέες του όσον αφορά το ηλιοκεντρικό σύστημα.

3. Αντιμέτωπος με την Ιερά Εξέταση
Ο Γαλιλαίος προσπάθησε να ενεργήσει με σύνεση, αλλά δεν έπαψε να υποστηρίζει τη θέση
του Κοπέρνικου. Έπειτα από 17 χρόνια, το 1633, ο Γαλιλαίος εμφανίστηκε ενώπιον της Ιεράς
Εξέτασης. Ο καρδινάλιος Μπελαρμίνε είχε πεθάνει, αλλά τώρα ο βασικός πολέμιος του
Γαλιλαίου ήταν ο Πάπας Ουρβανός Η΄, ο οποίος παλιότερα ήταν ευνοϊκά διακείμενος.
Οι συγγραφείς έχουν αποκαλέσει αυτή τη δίκη μια από τις πιο γνωστές και άδικες του
παρελθόντος, κατατάσσοντάς την μάλιστα στην ίδια κατηγορία με τη δίκη του Σωκράτη
και του Ιησού.
Τι οδήγησε στη δίκη; Ο Γαλιλαίος έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο Διάλογος Σχετικός με τα Δύο
Κύρια Συστήματα του Κόσμου. Στην ουσία, αυτό υποστήριζε το ηλιοκεντρικό σύστημα. Ο
συγγραφέας κλήθηκε να παρουσιαστεί ενώπιον του δικαστηρίου το 1632, αλλά ο Γαλιλαίος,
άρρωστος και σχεδόν 70 ετών, καθυστέρησε. Ταξίδεψε στη Ρώμη την επόμενη χρονιά,
αφού απειλήθηκε ότι θα μεταφερθεί σιδηροδέσμιος και διά της βίας. Με διαταγή του πάπα,
ανακρίθηκε και μάλιστα απειλήθηκε με βασανιστήρια.
Οι απόψεις σχετικά με το αν αυτός ο άρρωστος, ηλικιωμένος άνθρωπος βασανίστηκε
πράγματι ή όχι διίστανται. Όπως αναφέρεται στην καταδικαστική απόφαση, ο Γαλιλαίος
υποβλήθηκε σε «εξονυχιστική εξέταση». Σύμφωνα με τον Ίταλο Μιρόι, ιστορικό του
ιταλικού δικαίου, αυτή η φράση ήταν ο τεχνικός όρος που χρησιμοποιούνταν εκείνη την
εποχή για να υποδηλώσει βασανιστήρια. Αρκετοί μελετητές συμφωνούν με αυτή την
ερμηνεία.
Όπως και αν είχαν τα πράγματα, ο Γαλιλαίος καταδικάστηκε σε μια ψυχρή αίθουσα
ενώπιον των μελών της Ιεράς Εξέτασης στις 22 Ιουνίου 1633. Κρίθηκε ένοχος για το ότι
«υποστήριζε και πίστευε το εσφαλμένο δόγμα, σε αντίθεση με τις Άγιες και Θείες Γραφές, ότι
ο Ήλιος . . . δεν κινείται από ανατολάς προς δυσμάς, καθώς και ότι η Γη κινείται και δεν είναι
το κέντρο του σύμπαντος».
Ο Γαλιλαίος δεν ήθελε να πεθάνει μαρτυρικά, και έτσι υποχρεώθηκε να ανακαλέσει. Όταν
απαγγέλθηκε η καταδίκη του, ο ηλικιωμένος επιστήμονας, γονατιστός και με περιβολή
μετανοημένου, δήλωσε επίσημα: «Αποκηρύσσω, αναθεματίζω και απεχθάνομαι τις
ανωτέρω πλάνες και αιρέσεις [τη θεωρία του Κοπέρνικου] και γενικώς κάθε άλλη πλάνη ή
αίρεση αντίθετη προς την Άγια Εκκλησία».

4. Σύμφωνα με μια δημοφιλή παράδοση—ανεπιβεβαίωτη από αδιάσειστα στοιχεία—μετά την
αποκήρυξη, ο Γαλιλαίος χτύπησε το πόδι του κάτω και είπε διαμαρτυρόμενος: «Και όμως
κινείται!» Οι σχολιαστές ισχυρίζονται ότι η ταπείνωση που ένιωθε εξαιτίας της απάρνησης
των ανακαλύψεών του βασάνιζε τον επιστήμονα μέχρι το θάνατό του. Είχε καταδικαστεί σε
φυλάκιση, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβιο κατ’ οίκον περιορισμό. Καθώς έχανε
βαθμιαία το φως του, ζούσε σχεδόν απομονωμένος.
Σύγκρουση Θρησκείας και Επιστήμης;
Πολλοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το παράδειγμα του Γαλιλαίου αποδεικνύει
πως η επιστήμη και η θρησκεία είναι εντελώς ασυμβίβαστες. Στην πραγματικότητα, στο
πέρασμα των αιώνων η υπόθεση του Γαλιλαίου έχει αποξενώσει τους ανθρώπους από τη
θρησκεία. Έχει πείσει πολλούς ότι η θρησκεία αποτελεί εκ των πραγμάτων απειλή για την
επιστημονική πρόοδο. Αληθεύει όμως αυτό;
Ο Πάπας Ουρβανός Η΄ και οι θεολόγοι της Ρωμαϊκής Ιεράς Εξέτασης όντως καταδίκασαν τη
θεωρία του Κοπέρνικου, ισχυριζόμενοι ότι συγκρουόταν με τη Γραφή. Οι πολέμιοι του
Γαλιλαίου αναφέρθηκαν στη φράση του Ιησού του Ναυή: «Ήλιε, μείνε ακίνητος», η οποία,
κατά τη γνώμη τους, έπρεπε να εννοηθεί κατά γράμμα. (Ιησούς του Ναυή 10:12) Αλλά
αντιφάσκει πράγματι η Γραφή με τη θεωρία του Κοπέρνικου; Όχι, καθόλου.
Η αντίφαση βρίσκεται ανάμεσα στην επιστήμη και σε μια προφανώς λανθασμένη ερμηνεία
της Γραφής. Έτσι έβλεπε το ζήτημα ο Γαλιλαίος, ο οποίος έγραψε σε κάποιον μαθητή του:
«Μολονότι οι Γραφές δεν μπορούν να σφάλλουν, οι ερμηνευτές και οι σχολιαστές τους
μπορούν, με διάφορους τρόπους. Ένας από αυτούς, πολύ σοβαρός και πολύ συχνός, είναι
όταν πάντα θέλουν να εμμένουν σε μια καθαρά κατά γράμμα ερμηνεία». Κάθε σοβαρός
σπουδαστής της Γραφής είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει.*
Ο Γαλιλαίος προχώρησε ακόμη περισσότερο. Υποστήριξε ότι τα δύο βιβλία, η Αγία Γραφή
και το βιβλίο της φύσης, γράφτηκαν από τον ίδιο Συγγραφέα και ήταν αδύνατον να
αντιφάσκουν μεταξύ τους. Πρόσθεσε, ωστόσο, ότι δεν μπορούσε κάποιος «να ισχυριστεί με
βεβαιότητα πως όλοι οι ερμηνευτές μιλούν υπό θεϊκή έμπνευση». Αυτή η έμμεση κριτική
γύρω από τις επίσημες ερμηνείες της εκκλησίας θεωρήθηκε πιθανότατα προσβλητική,
γεγονός που ώθησε τη Ρωμαϊκή Ιερά Εξέταση να καταδικάσει τον επιστήμονα. Εξάλλου,
πώς τολμούσε ένας απλός λαϊκός να αμφισβητήσει προνόμια που ανήκαν αποκλειστικά
στην εκκλησία;

5. Αναφερόμενοι στην υπόθεση του Γαλιλαίου, αρκετοί μελετητές έχουν εγείρει αμφιβολίες
σχετικά με το αλάθητο της εκκλησίας και του πάπα. Ο Καθολικός θεολόγος Χανς Κουνγκ
γράφει ότι «οι αναρίθμητες και αναμφισβήτητες» πλάνες των «αξιωματούχων που είχαν
την ευθύνη των εκκλησιαστικών διδασκαλιών», περιλαμβανομένης και «της καταδίκης του
Γαλιλαίου», έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση το δόγμα του αλάθητου.
Αποκαθίσταται ο Γαλιλαίος;
Το Νοέμβριο του 1979, έναν χρόνο μετά την εκλογή του, ο Ιωάννης Παύλος Β΄ έλπιζε σε μια
επανεξέταση της θέσης του Γαλιλαίου, ο οποίος, όπως παραδέχτηκε ο πάπας, «υπέφερε
πολλά . . . στα χέρια ανθρώπων και οργάνων της Εκκλησίας». Δεκατρία χρόνια αργότερα,
το 1992, μια επιτροπή διορισμένη από τον ίδιο πάπα αναγνώρισε: «Ορισμένοι θεολόγοι,
σύγχρονοι του Γαλιλαίου, . . . δεν μπόρεσαν να συλλάβουν το βαθύ, όχι κατά γράμμα νόημα
των Γραφών όταν αυτές περιγράφουν τη φυσική δομή του δημιουργημένου σύμπαντος».
Εντούτοις, είναι γεγονός ότι η ηλιοκεντρική θεωρία δεν επικρίθηκε μόνο από θεολόγους. Ο
Πάπας Ουρβανός Η΄, ο οποίος έπαιξε εξέχοντα ρόλο στην υπόθεση, ζήτησε αυστηρά από
τον Γαλιλαίο να πάψει να υπονομεύει τη μακραίωνη εκκλησιαστική διδασκαλία ότι η γη
είναι το κέντρο του σύμπαντος. Αυτή η διδασκαλία δεν προερχόταν από τη Γραφή, αλλά
από τον φιλόσοφο Αριστοτέλη.
Έπειτα από την ενδελεχή επανεξέταση της υπόθεσης από τη σύγχρονη επιτροπή, ο πάπας
χαρακτήρισε την καταδίκη του Γαλιλαίου «βεβιασμένη και ατυχή απόφαση». Μήπως με
αυτόν τον τρόπο αποκαθίστατο ο επιστήμονας; «Το να μιλάμε, όπως κάνουν μερικοί, για
αποκατάσταση του Γαλιλαίου είναι γελοίο», λέει ένας συγγραφέας, «εφόσον η ιστορία δεν
καταδικάζει τον Γαλιλαίο, αλλά το εκκλησιαστικό δικαστήριο». Ο ιστορικός Λουίτζι Φίρπο
είπε: «Δεν αποτελεί έργο των διωκτών να αποκαθιστούν τα θύματά τους».
Η Αγία Γραφή είναι «λυχνάρι που λάμπει σε σκοτεινό τόπο». (2 Πέτρου 1:19) Ο Γαλιλαίος την
υπερασπίστηκε από παρερμηνεία. Αλλά η εκκλησία, υποστηρίζοντας μια ανθρώπινη
παράδοση σε βάρος της Γραφής, έκανε το αντίθετο.
[Υποσημείωση]
Ο ειλικρινής αναγνώστης θα παραδεχτεί πρόθυμα ότι η δήλωση σχετικά με τον ήλιο που
μένει ακίνητος στον ουρανό δεν παρατίθεται υπό τύπον επιστημονικής ανάλυσης αλλά ως
απλή επισήμανση σχετικά με το πώς φαίνονταν τα πράγματα από τη σκοπιά του
ανθρώπινου παρατηρητή. Και οι αστρονόμοι επίσης μιλούν συχνά για την ανατολή και τη

6. δύση του ήλιου, των πλανητών και των άστρων. Δεν εννοούν ότι αυτά τα ουράνια σώματα
περιστρέφονται κατά γράμμα γύρω από τη γη, αλλά ότι φαίνονται σαν να κινούνται στους
ουρανούς μας.
[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 14]
Η Ζωή του Γαλιλαίου
Γεννημένος στην Πίζα το 1564 από Φλωρεντίνο πατέρα, ο Γαλιλαίος σπούδασε ιατρική στο
πανεπιστήμιο της πόλης. Δείχνοντας μικρό ενδιαφέρον για αυτόν τον κλάδο, τον
εγκατέλειψε για να σπουδάσει φυσική και μαθηματικά. Το 1585 επέστρεψε στην οικογένειά
του χωρίς κανένα πανεπιστημιακό πτυχίο. Ωστόσο, κέρδισε την εκτίμηση των μεγαλύτερων
μαθηματικών της εποχής του, καθώς και την έδρα του λέκτορα των μαθηματικών στο
Πανεπιστήμιο της Πίζας. Μετά το θάνατο του πατέρα του, οικονομικές δυσκολίες
ανάγκασαν τον Γαλιλαίο να μετακομίσει στην Πάδουα, όπου διορίστηκε σε μια πιο
προσοδοφόρα θέση, την έδρα των μαθηματικών στο πανεπιστήμιο εκείνης της πόλης.
Κατά τη 18ετή περίοδο που έζησε στην Πάδουα, ο Γαλιλαίος απέκτησε τρία παιδιά με την
ερωμένη του, μια νεαρή Βενετή. Το 1610 επέστρεψε στη Φλωρεντία, όπου βελτίωσε την
οικονομική του κατάσταση, κάτι που του επέτρεψε να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στην
έρευνα—θυσιάζοντας όμως την ελευθερία που απολάμβανε στην επικράτεια της Βενετικής
Δημοκρατίας. Ο μεγάλος δούκας της Τοσκάνης τον ανακήρυξε «πρώτο φιλόσοφο και
μαθηματικό». Ο Γαλιλαίος πέθανε στη Φλωρεντία το 1642 ενώ ζούσε σε κατ’ οίκον
περιορισμό μετά την καταδίκη του από την Ιερά Εξέταση.