1. Rosalía De Castro

4. Unha vez tiven un cravo A figura do cravo é unha alegoria: Unha vez tiven un cravo cravado no corazón

6. Unha vez tiven un cravo Hai tamén hipérbatons e antítese: “ Soupen só que non sei que me faltaba”

7. Unha vez tiven un cravo Neste poema trátanse temas como a saudade, e o tema recurrente en Rosalía da dor. Cando intenta curar a dor que o cravo lle estaba producindo e esta desaparece, sente saudade. Xa non sentín máis tormentos nin soupen que era a delor; Soupen só que non sei que me faltaba En donde o cravo faltou, E seica, seica tiven soidades

8. Unha vez tiven un cravo Puido ser algo valioso como o ouro ou algo vulgar e carente de valor como o ferro, só recorda o dano que ese cravo lle fixo: De ouro, de ferro ou de amor Soio sei que me fixo un mal tan fondo, que tanto me atormentou

9. Unha vez tiven un cravo O motivo do cravo está presente tamén en autores como Manuel Machado e Ramón de Campoamor e en forma de espiña en Antonio Machado.

10. Unha vez tiven un cravo Está moi presente tamén o tema da Fe: Que eu día e noite sin cesar choraba Cal chorou Madanela na pasión.

11. Unha vez tiven un cravo Rosalía tamén pide axuda a Deus e este cumpre a petición Pedinlle unha vez a Dios- Daime valor para arrincar dun golpe Cravo de tal condición” E deumo Dios e arrinqueino

12. Teño un mal que non ten cura Teño un mal que non tén cura, un mal que naceu comigo, i ese mal tan enemigo levarame á sepultura. Curandeiros, ceruxanos, dotores en medeciña, pra esta infirmidade miña n'hai remedio antre os humanos. Deixá, pois, de remexer con concencia ou sin concencia, os libros da vosa cencia, pois para min n'han de ter.

13. Teño un mal que non ten cura ¿Que o dudás? Duda non cabe nesto que digo, doutores, anque pese, hai amargores que non pasan con xarabe. ¿Asañasvos porque digo verdás que sabés de sobra? Pois a probar... mans á obra: vede de curarme, amigo. O meu mal i o meu sofrir é o meu propio corazón: ¡quitaimo sin compasión! Despois: ¡faceme vivir!

14. Teño un mal que non ten cura Este poema pertence ao libro III de Follas Novas, Varia. É un poema de estrofa Condillac (abba) octosílabos de rima consonante: Teño un mal que non tén c ura, a un mal que naceu com igo , b i ese mal tan enem igo b levarame á sepult ura. a

15. Teño un mal que non ten cura O poema contén recursos estilísticos como antíteses: O meu mal i o meu sofrir é o meu propio corazón: ¡quitaimo sin compasión! Despois: ¡faceme vivir!

16. Teño un mal que non ten cura Enumeracións: Curandeiros, ceruxanos, dotores en medeciña,

17. Teño un mal que non ten cura Encabalgamentos: anque pese, hai amargores que non pasan con xarabe.

18. Teño un mal que non ten cura E hipérboles: O meu mal i o meu sofrir é o meu propio corazón: ¡quitaimo sin compasión!

19. Teño un mal que non ten cura Neste poema Rosalía expresa como a dor vai unida á vida e só cando deixe de vivir, deixará de sentir dor, nin médicos nin curandeiros lle poden quitar esa dor Curandeiros, ceruxanos, dotores en medeciña, pra esta infirmidade miña n'hai remedio antre os humanos .

20. Teño un mal que non ten cura A súa dor de vivir que está no fondo do corazón e é inseparable do ser humano un mal que naceu comigo, i ese mal tan enemigo levarame á sepultura.

21. Teño un mal que non ten cura A autora propón como solución a ese mal a morte, sendo así una maneira de que poida vivir: O meu mal i o meu sofrir é o meu propio corazón: ¡quitaimo sin compasión! Despois: ¡faceme vivir!

22. Fin