Catro poemas de Giovanna Mulas en italiano coa correspondente tradución en galego de Xavier Frias Conde, para aqueles que aman a poesía e a paixón, o ar e o silencio.
4. L’odore del mio sempre
Porti l'odore del mio sempre, e il rumore di
risacca,
giù, tra riva e scoglio,
nè campi immensi i fiori e lidi peli bianchi
di passato grevi, ove rifugiano la bocca mia,
e gli occhi pieni.
Mi sei di sangue, e
Di stesso sangue fatto, Tu,
che componi, affondi la carne prima,
alle alture del cervello
lassù dove, del cuore, avviso solo fremito
costante,
sicuro e unico
fedele.
Ed empirai di latte, spada mia, la coppa ardente.
Oh, so, capezzoli ginestra i muri prepotenti ai
quali
romperai ogn'indugio,
le dita rami
d'oceanico seme, giù,
oltre il buio dolce
.
4
5. dove non c'è stagione
ma primavera,
sempre,
germoglia.
Lassù dove nient'altro, io voglio avvisare
5
6. O cheiro do meu sempre
Levas o cheiro do meu sempre, e mais o son da
resaca,
abaixo, entre ribeiras e escollos,
nos campos asulagados de flores e os lidios
cabelos brancos
de fondo pasado onde acubillan miña boca
e meus ollos cheos.
Esme de sangue e
do mesmo sangue esme ti,
que compós no profundo a primeira carne,
na altura do cérebro,
alá onde do corazón, xorde apenas unha paixón
infinda
seguro e único
fiel.
E cubrirás de leite, miña espada, a copa aburante.
Oh, seino, as mamillas xestas, os muros
prepotentes aos cales
crebarás calquera indecisión,
6
7. os dedos pólas
de seme oceánico, embaixo,
alén do escuro doce
onde non hai outra estación
agás a primavera
sempre
xermola.
Alá embaixo, onde eu máis nada quero sentir.
7
8. Canticum praesagum
Sul cobalto crine
Del mare,
non s’ode una vela
e un’anima
ma il vagare inquieto
lento
delle ore
dei giorni.
Un petalo è il gabbiano,
caro amico mio
così trasporta l’ali
dov’è fiorito il cielo
il petalo si apre
e sussulta
è incerto
e cade.
Così come sbiadisce
Nel grigio
Quel cobalto, la mia età (fiorita)
8
9. Che scorsi appena un poco
Prima che affondassi
In tenero abbandono.
Ma il petalo
Del giglio nell’orto
Dei ricordi
Rimescola al conforto
Ampio cielo appena,
oh, appena scorto.
9
10. Canticum praesagum
No cobalto crina
do mar
onde non se sente unha vela
nin unha ánima
apenas o vagar inquedo
lento
das horas,
dos días.
Unha pétala é a gaivota,
meu caro amigo,
transporta así as asas
onde floreceu o ceo,
a pétala abre
e buliga,
é impreciso
e cae.
Igual ca esmorece no gris,
aquel cobalto, a miña idade (florida)
10
11. que apenas se mostran
antes de fundir
nun tenro abandono.
Mais a pétala
do lirio no horto
das lembranzas
fai tornar ao conforto
amplo ceo apenas,
oh, apenas visíbel.
11
12. Lungomare
Facciata al lungomare
Le nubi vorrei
Tempestose e cineree
Mirare, mirare
Migrare
In rene irte, di pini
Gl’ardenti infranti
Silenzi e grevi
Tramonti nei venti
Tumultuosi, agitati e arcuati
Scorgo il baciare
E l’amplesso di onde, rocce
Gridato frinire
Ai monti ignari.
12
13. Vía marítima
Perante a vía marítima
as nubes querería
tempestuosas e cincentas
contemplar, contemplar,
contemplar,
as areas irtas, de piñeiros
lendes aburantes,
silencios e cargas,
solpores nos ventos
tumultuosos, axitados e arqueados,
mostro o beixo
e cúbroo de ondas, rochas,
berros de carricanta
nos montes ocultos.
13
14. Il sonno
Se quel canto
Di vento, ha di note
Imbastiti i guanciali e
I riposi, d’angoli
E menti
Legati, abbracciati
Consumati da amplessi infiniti
Gli smarriti, sui guadi
Struggenti
Io, affonderò i sonni
E i sensi miei cari, quando
Nell’ore passate
Più bella e più arcana
La voce tua (amara)
Cullerà la mia voce.
14
15. O soño
Se aquela cantiga
de vento, de noite
che remexeu as meixelas e
mais os acougos, en esquinas
e mentes
ligadas, abrázate,
consúmete de apertas infindas,
desaparecidas, en ollares
turbulentos.
Eu afondarei os soños
e mais os meus caros sentidos, cando
nas horas transcorridas
máis bela e máis arcana
a túa voz (amarga)
a miña voz arrole.
15