1. Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribúe a espertar o agradecemento
a Deus e a Xesús. Pásao
Música: Bruch, Adagio.
Presentación: B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.Amundarain
José Antonio Pagola
13 de outubro de 2013
28º Tempo ordinario (C)
Lucas, 17, 11-19

2. O relato comeza
narrando
a curación dun
grupo de dez
leprosos
nos arredores de
Samaría.
Pero, esta vez, non
se detén Lucas
nos detalles da
curación, senón na
reacción dun dos
leprosos ao verse
curado.

3. O evanxelista
describe
coidadosamente
todos os seus
pasos,
pois quere
sacudir a fe
rutineira de
non poucos
cristiáns.

4. Xesús pediu aos leprosos que se
presenten aos sacerdotes para obter
a autorización que os permita integrarse
na sociedade.

5. Pero un deles, de orixe samaritano, ao
ver que está curado, en vez de ir aos
sacerdotes, vólvese para buscar a
Xesús.
Sente que para el comeza unha
vida nova.

6. En adiante, todo será diferente:
poderá vivir de maneira máis digna e ditosa.
Sabe a quen llo debe.
Necesita encontrarse con Xesús.

7. Volve “loando a Deus a
grandes gritos”.
Sabe que a forza
salvadora de Xesús só
pode ter a súa orixe
en Deus.
Agora sente algo novo por
ese Pai Bo do que fala
Xesús.
Non o esquecerá xamais.
En adiante vivirá dando
grazas a Deus.
Loarao gritando con
todas as súas forzas.
Todos han de saber que
se sente amado por El.

8. Ao encontrarse con
Xesús,
“bótase aos seus pés
dándolle grazas”.
Os seus compañeiros
seguiron o seu
camiño para
encontrarse cos
sacerdotes, pero el
sabe que Xesús é o
seu único Salvador.
Por iso está aquí a
carón del dándolle
grazas.
En Xesús encontrou o
mellor regalo de
Deus.

9. Ao concluír o relato,
Xesús toma a palabra e
fai tres preguntas
expresando a súa
sorpresa e tristeza ante o
ocorrido.
Non están dirixidas ao
samaritano que ten aos
seus pés.
Recollen a mensaxe que
Lucas quere que se
escoite nas comunidades
cristiás.

10. “Non quedaron limpios os
dez?”.
Non se curaron todos?
Por que non recoñecen
o que recibiron de Xesús?
“Os outros nove,
onde están?” Por que non
están alí?

11. Por que hai tantos cristiáns que viven
sen dar grazas a Deus case nunca?
Por que non senten un agradecemento
especial cara a Xesús?
Non o coñecen?
Non significa nada novo para eles?

12. “Non volveu máis ca
este estranxeiro para
dar gloria a Deus?”.
Por que hai persoas
afastadas da práctica
relixiosa que senten
verdadeira admiración
e agradecemento cara
a Xesús, mentres
algúns cristiáns
non senten nada
especial por El?

13. Bieito XVI advertía hai
uns anos que un
agnóstico en busca
pode estar máis cerca
de Deus que un
cristián rutineiro que o
é só por tradición ou
herdanza.
Unha fe que non xera
nos crentes alegría e
agradecemento é
unha fe enferma.

14. CRER SEN AGRADECER
O relato comeza narrando a curación dun grupo de dez leprosos nos arredores de Samaría. Pero,
esta vez, non se detén Lucas nos detalles da curación, senón na reacción dun dos leprosos ao verse curado. O
evanxelista describe coidadosamente todos os seus pasos, pois quere sacudir a fe rutineira de non poucos
cristiáns.
Xesús pediu aos leprosos que se presenten aos sacerdotes para obter a autorización que os permita
integrarse na sociedade. Pero un deles, de orixe samaritano, ao ver que está curado, en vez de ir aos sacerdotes,
vólvese para buscar a Xesús. Sente que para el comeza unha vida nova. En adiante, todo será diferente: poderá
vivir de maneira máis digna e ditosa. Sabe a quen llo debe. Necesita encontrarse con Xesús.
Volve “loando a Deus a grandes gritos”. Sabe que a forza salvadora de Xesús só pode ter a súa orixe
en Deus. Agora sente algo novo por ese Pai Bo do que fala Xesús. Non o esquecerá xamais. En adiante vivirá
dando grazas a Deus. Loarao gritando con todas as súas forzas. Todos han de saber que se sente amado por El.
Ao encontrarse con Xesús, “bótase aos sues pés dándolle grazas”. Os seus compañeiros seguiron o
seu camiño para encontrarse cos sacerdotes, pero el sabe que Xesús é o seu único Salvador. Por iso está aquí a
carón del dándolle grazas. En Xesús encontrou o mellor regalo de Deus.
Ao concluír o relato, Xesús toma a palabra e fai tres preguntas expresando a súa sorpresa e tristeza
ante o ocorrido. Non están dirixidas ao samaritano que ten aos seus pés. Recollen a mensaxe que Lucas quere
que se escoite nas comunidades cristiás.
“Non quedaron limpos os dez?”. Non se curaron todos? Por que non recoñecen o que recibiron de
Xesús? “Os outros nove, onde están?”. Por que non están alí? Por que hai tantos cristiáns que viven sen dar
grazas a Deus case nunca? Por que non senten un agradecemento especial cara a Xesús? Non o coñecen? Non
significa nada novo para eles?
“Non volveu máis ca este estranxeiro para dar gloria a Deus?”. Por que hai persoas afastadas da
práctica relixiosa que senten verdadeira admiración e agradecemento cara a Xesús, mentres algúns cristiáns non
senten nada especial por El? Bieito XVI advertía hai uns anos que un agnóstico en busca pode estar máis cerca de
Deus que un cristián rutineiro que o é só por tradición ou herdanza. Unha fe que non xera nos crentes alegría e
agradecemento é unha fe enferma.
José Antonio Pagola