1. Aspaldi mutiko behartsu bat bizi zen Bagaden, Aladino izenekoa. Egun
batean kanpotar batek, osaba zela esanez, txanpon batzuk agindu
zizkion, laguntzaren truke.
Landa batera joan eta aztiak – aztia baitzen sasi osaba hura – hitz
misteriotsu batzuk esan zituen. Bat – batean lurra zabaldu eta
kobazulo bat agertu zen.
- Hor behean altxor bat dago, baina ni zaharregia naiz jaisteko – esan
zion aztiak.
Zuretzat da den dena. Aurrean duzun kriseilu hori bakarrik nahi dut
nik.
Aladinok, liruratuta, entzun ere ez zion egiten aztiari.
- Ea, ekarrri kriseilu hori edo bertan utziko zaitut – oihu egin zion
aztiak urduri.
Aladino jaramonik
egiten ez zionez,
aztikeria bat egin eta
hantxe utzi zuen
kobazuloan itxita.
Orduan kriseilu
zaharra igurtzen hasi
zen Aladino, ea argi
egiten zion, eta jeinu
handi bat agertu
zitzaion.
- Eskatu nahi duzuna,
jauna.
Ondasunak eta jauregi bat eskatu zizkion Aladinok. Eskaria egin
orduko, jauregi bikain bat izan zuen aurrean.
- Oso osorik zuretzat – esan zion jeinuak.

2. Aladinok, hain aberatsa izanik, sultanaren alabarekin eskontzeko
asmoa hartu zuen; eta honetarako, urrez eta harribitxiz esklabuak
kargatu eta sultangana joan zen.
- Zure alaba ederrarekin ezkondu nahi nuke, eta nire opari apal hauek
onartzeko erregutzen dizut.
Laster egin zuten ezkontza. Halako batean, Aladinoren ospearen berri
izan eta aztia hurbildu zen jauregira. Merkatari – itxurak eginez,
zerbitzari batek kriseilu magiko zaharra eman zion, berri baten
trukean. Aladino itzuli zenean, jauregia desagertu egin zela konturatu
zen, jauregia basamortura eramateko agindu baitzion aztiak jeinuari.
Artean bazuen Aladinok eraztun magiko bat. Hura igurtzi eta
berehala agertu zitzaion jeinua.
- Ekar itzazu hona nire jauregia eta zerbitzari guztiak. Eta ekarri azti
maltzurra ere – agindu zion Aladinok.
Aztia oso urrutira erbesteratu zuten. Aurrerantzean Aladino poz –
pozik bizi izan zen. printzesarekin, eta bere bi jeinuren laguntzarekin.
THE END