Αυτή είναι μία σχολική εφημερίδα που δημιούργησαν μαθητές από το 6ο ΓΕΛ Αχαρνών και το Λύκειο Παλουριώτισσας Κύπρου.

1. 6ο ΓΕΛ ΑΧΑΡΝΩΝ ΛΥΚΕΙΟ ΠΑΛΟΥΡΙΩΤΙΣΣΑΣ
ΑΘΗΝΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

3. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Αντί προλόγου 4-5
Πόλεμος, ο αδάμαστος 7-8
Η σκιά του πολέμου 9
Γιατί πολεμούν οι άνθρωποι λοιπόν ; 10-11
Οι επιπτώσεις του πολέμου 12-13
Χθες εκείνοι, σήμερα αυτοί, αύριο εμείς 14-15
Πόλεμος 15
Πόλεμος και μια νέα ζωή 16
Το κουτί της Πανδώρας 17
Προκλήσεις της σύγχρονης ζωής 18-20
Το ημερολόγιο της Ζωριάνας 21
Οι πόλεμοι δεν έχουν νικητές 22-24
Σκέψεις του σήμερα 26-28
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή 29-30
Αγαπημένο μου ημερολόγιο 32
Ροζ, μπλε και πράσινα σκεπάσματα 33-36
Η πανδημία των αλλαγών 37-38
Η ζωή στην καραντίνα 39
Η μάστιγα της μετανάστευσης 41-42
Μετανάστευση 43-44
Η μετανάστευση ένα δυσεπίλυτο θέμα 45-47
Αιμοδοσία 49-51
Πυρκαγιές Περιβάλλον 52-54

4. Αντί προλόγου……
Γίνομαι ρεπόρτερ. Απλώς εκφράζω και σχολιάζω. Είναι, όμως, τόσο απλό;
Οι δημοσιογράφοι διαδραματίζουν ζωτικό ρόλο στην ενημέρωση του κοινού, στην ανάλυση της
επικαιρότητας και στην αφήγηση σημαντικών ιστοριών σε τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Εάν
ενεργούμε ως ρεπόρτερ, αναφέρουμε τις ειδήσεις με απλό τρόπο, δεν πρέπει να εκφράζουμε γνώμη για
ένα αμφιλεγόμενο θέμα. Αυτό αλλοιώνει τις πληροφορίες που παρέχουμε και μας μετατρέπει από
παρατηρητή σε σχολιαστή.
Ως σχολιαστές, εκφράζουμε τη γνώμη μας. Όταν γίνει σωστά, ο σχολιασμός ειδήσεων στην τηλεόραση
δεν διαφέρει από μια στήλη εφημερίδας. Προσθέτει πλαίσιο στην είδηση και εκφράζει μια συντακτική
άποψη. Το να είσαι αντικειμενικός μπορεί να φτάσει στα άκρα. Για παράδειγμα, είναι απολύτως εντάξει
για έναν ρεπόρτερ που καλύπτει ένα τραγικό γεγονός να εκφράσει τη λύπη του γι’ αυτό που συνέβη,
όπως για παράδειγμα την τραγωδία στα Τέμπη. Ή, τον σεισμό στην Τουρκία. Ή, τις απώλειες της
πανδημίας Covid-19. Σε αυτήν την περίπτωση, εξακολουθούμε να εργαζόμαστε ως ρεπόρτερ, αλλά
μπορούμε να κάνουμε τέτοια σχόλια. Το να χαρακτηρίζεις ένα γεγονός τραγικό είναι μια άποψη, αλλά
μπορεί να εκφραστεί χωρίς να ξεπερνά ηθικά ή δεοντολογικά όρια. Άλλωστε, ο ρεπόρτερ είναι κι αυτός
άνθρωπος.
Εάν η είδηση που αναφέρεται αφορά κάποιο αμφιλεγόμενο και σημαντικό θέμα, γενικά ο ρεπόρτερ
πρέπει να σωπαίνει, να μην εκφράζει προσωπικές του απόψεις. Όμως, σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως
αυτές που ανέφερα, είναι εντάξει να εκφράζεις μια γνώμη και να παραμένεις στα όρια της ηθικής
συμπεριφοράς.
Εάν φιλοδοξεί κάποιος να κάνει καριέρα στη δημοσιογραφία, θα πρέπει να έχει αυτά τα προσόντα.
Ευχέρεια λόγου. Πώς διακρίνουμε μεταξύ μιας μέσης είδησης και μιας συναρπαστικής είδησης; Οι
αποτελεσματικές δεξιότητες γραφής μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Ένας συγγραφέας πρέπει να ξέρει
πώς να παίζει με τις λέξεις και θα πρέπει να είναι σε θέση να παράγει ένα άρθρο χωρίς σφάλματα, να
είναι γραμματικά σωστό και συνοπτικό με πραγματικές πληροφορίες που θα κεντρίζουν το ενδιαφέρον
του κοινού.
Ενδελεχής γνώση. Για να είσαι καλός δημοσιογράφος, πρέπει να γνωρίζεις τα τρέχοντα γεγονότα. Να
διαβάζεις ένα ευρύ φάσμα πηγών ειδήσεων τόσο σε έντυπο όσο και σε ψηφιακό μέσο για να
ενημερώνεσαι για τα συμβάντα. Η ικανότητα να κάνεις έρευνα για να μαθαίνεις τις σημαντικές
λεπτομέρειες μιας ιστορίας είναι αρκετά χρήσιμη.
Ερευνητικές δεξιότητες. Ένας δημοσιογράφος στηρίζεται σε γεγονότα και στοιχεία, όχι σε
συναισθήματα.

5. Αντί προλόγου……
Ένας ιδανικός δημοσιογράφος θα πρέπει να είναι παρατηρητικός και να διαθέτει ισχυρές αναλυτικές
δεξιότητες για να αξιολογήσει μια κατάσταση Είτε πρόκειται για την επιβεβαίωση της αξιοπιστίας των
πηγών είτε για την αξιολόγηση ενός περιστατικού, ένας δημοσιογράφος πρέπει να ξέρει πώς να
σταθμίζει μια κατάσταση με κριτική σκέψη. Η ορθή κρίση για την επαλήθευση των πληροφοριών πριν
από τη σύνταξη της ιστορίας είναι εξίσου σημαντική.
Δεξιότητες Αποτελεσματικής Επικοινωνίας. Όπως κάθε άλλος τομέας, έτσι και οι αποτελεσματικές
δεξιότητες επικοινωνίας είναι απαραίτητες για έναν ιδανικό δημοσιογράφο. Εάν έχει ωραίο τρόπο με
τους ανθρώπους, μπορεί να τους κατανοήσει και στη συνέχεια να εξαγάγει σχετικές πληροφορίες για
μια ιστορία. Ένας ιδανικός δημοσιογράφος θα πρέπει επίσης να ξέρει πώς να παίρνει τον έλεγχο μιας
κατάστασης εάν η συνέντευξη πάει στραβά. Οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να κάνουν εξαιρετική χρήση
της γλώσσας για να υποβάλουν μια ιστορία που θα προσέλκυε το στοχευμένο κοινό.
Επαγγελματισμός και Αυτοπεποίθηση. Ακόμα κι αν είσαι πιο φρέσκος και στη φάση της πρακτικής σου,
θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου επαγγελματία. Επαγγελματισμός στον δημοσιογραφικό τομέα είναι
να τηρούνται οι προθεσμίες, η ετοιμότητα για εργασία οποιαδήποτε στιγμή και το θάρρος να δέχεσαι
την κριτική από τους συντάκτες. Επίσης, οι δημοσιογράφοι πρέπει να αντανακλούν εμπιστοσύνη για να
πετύχουν. Ωστόσο, θα πρέπει πάντα να είναι πρόθυμοι να μαθαίνουν από τα εμπόδια που συναντούν
και να βελτιώνουν τις δεξιότητές τους.
Εν κατακλείδι, το να είσαι ρεπόρτερ απαιτεί πολλά προσόντα κοινωνικά και μη. Είναι μια δύσκολη και
κοπιαστική εργασία, αλλά οι καρποί της εργασίας αξίζουν και με το παραπάνω.
Ομάδα μαθητών Λύκειο Παλουριώτισσας

7. Ο όρος «πόλεμος» μας παραπέμπει στην έσχατη
και ολοκληρωμένη μορφή ένοπλης σύγκρουσης
μεταξύ αντιμαχόμενων μελών, παρατάξεων.
Διεξάγεται με τη χρήση βίας, ανάμεσα σε έναν ή
και περισσότερους αντιπάλους, μεταξύ κρατικών
οντοτήτων ή εθνοτικών ομάδων, ωστόσο πόλεμοι
διεξάγονται και μεταξύ άλλων αντιπάλων.
Σημαντικό και ουσιαστικό είναι να αναφερθούμε
στο απόσπασμα της ιστορίας του Θουκυδίδη το
οποίο στηλιτεύει τη ζοφερή πλευρά της
ανθρώπινης φύσης. Προβαίνει στην περιγραφή της
σκοτεινής ιστορίας του εμφύλιου
πελοποννησιακού πολέμου που απλώθηκε σε όλο
τον ελλαδικό χώρο και επέφερε ολέθριες
συνέπειες στον άνθρωπο. Όπως περιγράφει ο
Θουκυδίδης στο έργο του, ο πόλεμος είναι
δάσκαλος της βίας και παράγει βία. Τονίζει επίσης,
ότι «συμφορές που γίνονταν και θα γίνονται
πάντα όσο δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου»,
συμφορές που μπορεί να είναι βαρύτερες ή
ελαφρότερες και θα έχουν διαφορετική μορφή
ανάλογα με τις περιστάσεις.
ΠΟΛΕΜΟΣ, ο αδάμαστος
Γεωργιάδου Αθηνά
Οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια του
πελοποννησιακού πολέμου άλλαζαν το νόημα των
λέξεων, χρησιμοποιούσαν ύπουλα μέσα
προκείμενου να πετύχουν το στόχο τους, να
σπείρουν τον όλεθρο. Για να ικανοποιήσουν την
πλεονεξία τους, παρανομούσαν. Υστερόβουλοι και
ανειλικρινείς επιδίδονταν στο κακό ώστε να
κορέσουν τη δίψα τους για εκδίκηση και εξουσία.
Καιροφυλακτούσαν να βρουν ανθρώπους
απροστάτευτους και χτυπούσαν ύπουλα. Ένιωθαν
μεγάλοι χαρά να εξαπατούν και να βλάπτουν τον
αντίπαλο. Αλλά και η συγγένεια θεωρήθηκε
χαλαρότερος δεσμός από την κομματική
αλληλεγγύη, γιατί οι ομοϊδεάτες ήταν έτοιμοι να
επιχειρήσουν οτιδήποτε, χωρίς δισταγμό, και
τούτο επειδή τα κόμματα δεν σχηματίστηκαν για
να επιδιώξουν κοινή ωφέλεια με νόμιμα μέσα,
αλλά αντίθετα, για να ικανοποιήσουν την
πλεονεξία τους παρανομώντας. Αιτία όλων αυτών
ήταν η φιλαρχία, η πλεονεξία και η φιλοδοξία,
στοιχεία που υποκινούσαν τους ανθρώπους να
μάχονται λυσσαλέα μεταξύ τους.

8. Το περιεχόμενο του έργου του μας βοηθά να
κατανοήσουμε με ενάργεια την ανθρώπινη φύση,
τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί κατά τη διάρκεια
του πολέμου αλλά υπολανθάνει και κατά τη
διάρκεια της ειρήνης, όταν κυριαρχεί η φιλαργυρία,
η φιλοδοξία και η αλαζονεία. Διαχρονική η ρήση
του Θουκυδίδη «όσο δεν αλλάζει η φύση του
ανθρώπου, πόλεμοι θα υπάρχουν».
Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ξεκίνησε το 431 π.Χ.
και έληξε το 404 π.Χ. Έχουν παρέλθει χιλιάδες
χρόνια και η φύση του ανθρώπου, κατά δεινή
διαπίστωση, δεν άλλαξε. Οι αιτίες βέβαια
παραμένουν οι ίδιες: η ίδια η φύση του ανθρώπου.
Το αποδεικνύει στο ρου της ιστορίας η ανθρώπινη
εξέλιξη, ο πολιτισμός που δημιουργήθηκε.
Ερχόμαστε στο σήμερα και διαπιστώνουμε ότι
οφείλουν πολλά να αλλάξουν. Προκειμένου όμως
να φθάσουμε στο τί οφείλει να αλλάξει, πρέπει να
σταθούμε στην αιτία της ανθρώπινης
συμπεριφοράς. Οφείλουμε να ανατρέξουμε στην
φιλοσοφία του Αριστοτέλη, ο οποίος αναφέρεται
στην έννοια της «έξις», στην συνήθεια. Δίνει
έμφαση στις συνήθειες του ανθρώπου, από πολύ
μικρή ηλικία οφείλει να μαθαίνει να λειτουργεί με
γνώμονα την ηθική και την αρετή. Ο ενάρετος και
ηθικός άνθρωπος δεν διεκδικεί βάναυσα πράγματα,
ελέγχει τα πάθη του και ισορροπεί τις αδυναμίες
του.
ΠΟΛΕΜΟΣ, ο αδάμαστος
Γεωργιάδου Αθηνά
Η μεσότητα με εργαλείο τη λογική χαλιναγωγεί
τα παρορμητικά συναισθήματα και οδηγεί στην
ισορροπία. Ο άνθρωπος όταν μάθει εξ απαλών
ονύχων με την κατάλληλη εκπαίδευση να
λειτουργεί προς όφελος του κοινού καλού και με
συλλογικό πνεύμα δεν θα μπορέσει ποτέ κατά την
ενηλικίωσή του να ολισθαίνει και οδεύει εις
ατραπούς οδούς.
Καθίσταται λοιπόν σαφές, ότι η παιδεία παίζει
σημαντικό ρόλο στη ζωή του ανθρώπου. Τίθεται το
ερώτημα. Τι είδους παιδεία οφείλουμε να
παρέχουμε στους νέους! Παιδεία που στοχεύει την
ηθική καλλιέργεια, στην ειδίκευση ή στην
πνευματική καλλιέργεια εν γένει. Η πολιτεία
οφείλει να σκεφτεί και να νομοθετήσει τι είδους
πολίτες επιθυμεί, τεχνοκράτες ή πνευματικά
καλλιεργημένους, εμποτισμένους με το πνεύμα της
αρετής και της ηθικής. Αλήθεια, τι έχουμε σήμερα
ανάγκη; τον άνθρωπο τεχνοκράτη, ο οποίος θα
στηρίζει την ανάπτυξη της οικονομίας ή τον
άνθρωπο τον ενάρετο και ηθικό, ο οποίος θα
προσβλέπει στο κοινό και συλλογικό καλό, όχι μόνο
του τόπου του αλλά και όλης της ανθρωπότητας. Οι
απαντήσεις βρίσκονται μέσα μας. Αρκεί να τις
αφουγκραστούμε!
Πηγή: Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι
(Βιβλίο 3. Κεφ. 82)

9. Ο πόλεμος συνιστά την ένοπλη διαμάχη
μεταξύ αλλοεθνών ή ομοεθνών πληθυσμών, οι
οποίοι με ανυπόληπτο τρόπο παραβιάζουν τα
δικαιώματα των συνανθρώπων τους βάσει των
συμφερόντων τους. Αλλά και στο εσωτερικό ενός
κράτους μπορεί να προκληθεί πόλεμος, λόγω του
αγεφύρωτου χάσματος μεταξύ των
συμπατριωτών· το οποίο κατά την κρίση τους
μπορεί να γεφυρωθεί μόνο μέσω της βίας.
Αναμφίβολα, η σοβαρότερη απόρροια του
πολέμου, εκτός από τις κατεστραμμένες πόλεις,
τα κτήρια, τα μνημεία, την καταστροφή του
περιβάλλοντος, αλλά και των ονείρων των
ανθρώπων είναι η τεράστια απώλεια κάθε
οντότητας.
Σε αυτό το σημείο η ψυχή νιώθει ένα πάγωμα,
η σκληρή και στενάχωρη πραγματικότητα τη
στοχοποιεί, το μυαλό του ανθρώπου αδυνατεί να
αντιληφθεί το μέγεθος αυτού του πένθους. Η
ανθρώπινη καρδιά κυριεύεται για πρώτη φορά
από την έννοια της απώλειας. Αναρωτιέμαι,
λοιπόν, γιατί μια ολόκληρη ανθρώπινη κοινότητα
να μη σέβεται το δώρο και τη σοφία της ζωής,
γιατί να μην τιμά τον ανθρώπινο δεσμό· αλλά
εξαιτίας ατομικών φιλοδοξιών να αιχμαλωτίζεται
από την υπερβολική αλήθεια του ναρκισσιστικού
ιδεώδους.
«Η σκιά του πολέμου»
Ιωάννα Μαυροπούλου
«Οι σκέψεις, οι κουβέντες κόβονται με το μαχαίρι
όταν ακούγεται η σειρήνα […]. Ο διαπεραστικός ήχος
έρχεται από πολύ μακριά και σε λίγα δευτερόλεπτα
δυναμώνει, δυναμώνει, σκεπάζει την πόλη μας,
ξεσκίζει τ’ αυτιά μας. Σαν σιδερένιο χέρι μας γαντζώνει,
γίνεται φόβος και μας σπρώχνει να κρυφτούμε. Στο
καταφύγιο! Όλοι στο καταφύγιο! Στον δρόμο βουητά
από πόρτες που κλείνουν, από πόδια που βιάζονται.
Τρέχουν». Ζωρζ Σαρή
Με τεράστια μνημειακή αξία τα παραπάνω λόγια
της Ζωρζ Σαρή μας έλκουν και μας καθηλώνουν,
καθώς τα διαβάζουμε. Μας φέρνουν στον νου μια
σκηνή πολέμου η οποία τοποθετείται στο αστικό
περιβάλλον κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου
πολέμου και εμπεριέχεται σε ένα από τα γνωστότερα
έργα της Σαρή, με τίτλο « Όταν ο ήλιος…». Ως
άνθρωποι και όχι μόνο ως αναγνώστες μάς
γεννιούνται ερωτήματα στο άκουσμα μιας τόσο
ανατριχιαστικής περιγραφής. Γιατί να υπάρχει
πόλεμος; Γιατί οι άνθρωποι να στρέφονται ο ένας
εναντίον του άλλου; Ποιος επιζητά να βρεθεί σε μια
τέτοια κατάσταση; Γιατί τόση τάση αυτοκαταστροφής;
Ερωτήματα τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο
έχοντας ένα κοινό στοιχείο· την απορία. Οι λέξεις
γίνονται φράσεις και οι φράσεις περιμένουν μια και
μόνο απάντηση. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να
δώσουμε μια απάντηση όπως αυτή διαμορφώνεται
στο μυαλό ενός νέου.

10. «Αν έστω και ένα παιδί σε
κάποια άκρη του κόσμου
πεθαίνει από την πείνα ή τον
πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας
έχει αποτύχει οικτρά».
Η αποφθεγματική φράση του
Νίκου Καζαντζάκη, ηχεί τον
τελευταίο καιρό στο μυαλό μου,
σαν καταιγιστική διαφήμιση. Ο
χείμαρρος ειδησεογραφικού
περιεχομένου στην τηλεόραση
και τα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης, έχουν αφυπνίσει την
συνείδησή μου, προκαλώντας
μια διαρκή ανησυχία.
Ποια είναι όμως η αφορμή του
πολέμου; Ποιος ευθύνεται;
Ποιος έχει δίκιο; Ρωσία ή
Ουκρανία; Πούτιν ή Ζελένσκι;
Ερωτήματα που μόνο για τους
λίγους έχουν ενδιαφέρον. Και οι
απαντήσεις, πειστικές
δικαιολογίες που σε καμία
περίπτωση δεν απαντούν στα
αμέτρητα και πολλές φορές
περίπλοκα ερωτήματα που
δημιουργούνται. Και για τις
σφαίρες; Τι να πει κανείς για
αυτές τις "σφαίρες
συμφερόντων" που αφαιρούν
χωρίς δισταγμό χιλιάδες ζωές και
καταστρέφουν εκατομμύρια
όνειρα.
«Αν έστω και ένα παιδί σε
κάποια άκρη του κόσμου
πεθαίνει από την πείνα ή τον
πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας
έχει αποτύχει οικτρά». Νίκος
Καζαντζάκη
Η οικονομία ολισθαίνει επειδή οι
άνθρωποι επιδίδονται στις
βιαιοπραγίες και οι οικονομικοί πόροι
«εξανεμίζονται». Οι τέχνες και οι
επιστήμες παρακμάζουν και η
πολιτιστική κληρονομιά καταστρέφεται.
Οικογένειες διαλύονται και πολλά
παιδιά μένουν ορφανά. Το ψυχολογικό
τραύμα είναι μεγάλο, ιδιαίτερα στους
νέους. Οι άνθρωποι λεηλατούν και
διαπράττουν φρικαλεότητες, και
συνάμα το περιβάλλον και το ζωικό
βασίλειο καταστρέφονται από
πυρκαγιές και βομβαρδισμούς.
Γιατί πολεμούν οι άνθρωποι λοιπόν;
Αλέξανδρος Μπορμπουδάκης
Ο απόηχος του πολέμου είναι
τεράστιος και καταστροφικός.
Θάνατος, βία, τραύματα με
μακροχρόνιες επιπτώσεις,
διαταραχή μετατραυματικού
στρες, κατεστραμμένες υποδομές
και συστήματα υγείας, άνθρωποι
ξεριζωμένοι και αναγκασμένοι να
αφήσουν τα πάντα πίσω τους. Ο
πόλεμος είναι καταστροφή για
όλους τους εμπλεκόμενους. Οι
άνθρωποι στις κατεστραμμένες
από τον πόλεμο χώρες
υποφέρουν από τις επιπτώσεις
του, όπως θάνατο, τραυματισμό
και εκτοπισμό.
Ποιος επικροτεί τον πόλεμο; Γιατί
πολεμούν οι άνθρωποι; Έχουν
όντως κάτι να χωρίσουν ή μήπως
τα κίνητρα είναι μόνο οικονομικά;
Και εν τέλει, ποιος μπορεί να
απαντήσει με βεβαιότητα στα
παραπάνω; Ίσως και κανένας….
Με βεβαιότητα όμως, μπορούν να
απαριθμηθούν οι ολέθριες
συνέπειες του πολέμου.
Συνέχεια

11. Ειρήνη
Αλλά το πιο σημαντικό από όλα, μας παραπέμπει
στη δυνατότητα εξασφάλισης μιας υγιούς και
ευτυχισμένης ζωής.
Ειρήνη, σύμφωνα με τον Γιάννη Ρίτσο είναι:
H Ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των
ανθρώπων,
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου,
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτα άλλο δεν είναι η ΕΙΡΗΝΗ.
Τέλος, η ειρήνη είναι σημαντική γιατί μας δίνει
την ευκαιρία να ζήσουμε τη ζωή μας χωρίς
κινδύνους και θάνατο. Άλλωστε, έχουμε κάθε
δικαίωμα να επιζητούμε την ειρήνη, αναφαίρετο
δικαίωμα η ελευθερία μας και η ακόρεστη δίψα
μας για ζωή. Χωρίς ειρήνη, κινδυνεύουμε να
ζήσουμε έναν κόσμο γεμάτο πόλεμο, καταστροφή
και θάνατο.
Γιατί πολεμούν οι άνθρωποι λοιπόν;
.
Αντίθετα, η ειρήνη είναι μια κατάσταση όπου
όλοι μπορούν να ζουν ευτυχισμένοι και
μονιασμένοι. Οι άνθρωποι μπορούν να
δημιουργήσουν, να εκφραστούν, να παράξουν
πολιτισμό. Όλοι η ανθρωπότητα, επιθυμεί την
ειρήνη να κυβερνά τον κόσμο προς όφελος της
νέας γενιάς, των νέων ανθρώπων που είναι το
μέλλον κάθε πατρίδας.
Η ειρήνη είναι πολύ σημαντική για εμάς, γιατί
θέλουμε να ζήσουμε και να δούμε ένα καλύτερο
αύριο. Ειρήνη σημαίνει να είσαι ευγενικός,
αλληλέγγυος και αλτρουιστής. Ειρήνη σημαίνει να
είσαι ευτυχισμένος και να απολαμβάνεις τη ζωή.
Γιατί πολεμούν οι άνθρωποι λοιπόν;
Αλέξανδρος Μπορμπουδάκης
Συνέχεια

12. Είναι βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, το
χιόνι πέφτει ασταμάτητα, ντύνοντας την πόλη στα
λευκά. Η πόλη αυτή, είναι η πόλη του Κίεβο στην
Ουκρανία. Ο πόλεμος έχει ρημάξει τα πάντα και τα
παιδιά απελπισμένα πλέον, αναπολούν το παρελθόν,
εκείνα τα Χριστούγεννα που ζούσαν χωρίς έγνοιες
και προβλήματα. Με αφορμή λοιπόν αυτόν τον
πόλεμο θα ήθελα να αναφέρω συντετριμμένη, τις
επιπτώσεις του πολέμου στην ψυχική υγεία ενός
παιδιού καθώς και να τονίσω την αναγκαιότητα της
ειρήνης.
Ο πόλεμος έχει διαταράξει την ψυχή τους! Έχει
δημιουργήσει λανθασμένες αντιλήψεις για τους
συνανθρώπους τους .
Τους αποκαλούν «εχθρούς» επειδή έτσι άκουσαν
από τούς γονείς τους και καλλιεργούν για αυτούς
αισθήματα μίσους και κακίας. Αυτό όμως δεν
αποτελεί το μοναδικό πρόβλημα.
Το πρόβλημα, το οποίο φυσικά αφορά όλους μας
είναι μια βαθύτερη αιτία. Είναι η τάση αυτή των
ανθρώπων, να μην χρησιμοποιούν το διάλογο για
την επίλυση των προβλημάτων. Χρησιμοποιούν τον
πόλεμο, ένα «γρήγορο μέσον», χωρίς επίγνωση των
επιπτώσεων που αυτός θα επιφέρει. Ο πόλεμος δεν
δημιουργεί μονάχα υλικές καταστροφές, αλλά
αλλοιώνει και εξαγριώνει την ανθρώπινη οντότητα
και πρωτίστως τα παιδιά.
Ποιες είναι οι σκέψεις ενός παιδιού που βιώνει
τέτοια γεγονότα; Κάθε παιδί αισθάνεται πλέον
εξαντλημένο τόσο σωματικά όσο και ψυχικά και οι
ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο συνεχώς
λιγοστεύουν. Διακατέχεται από αγωνία και
ανασφάλεια για την ζωή του ίδιου και των οικείων
του. Αναπολεί τους παλιούς καλούς καιρούς που
έπαιζε ανέμελα στα στενά και κάθε παραμονή των
Χριστουγέννων γύριζε από γειτονιά σε γειτονιά
ψάλλοντας τα κάλαντα.
Lorem Ipsum dolor sit
Οι επιπτώσεις του πολέμου
Καλλιόπη Γεωργιάδη
Συνέχεια

13. Όπως οι περισσότεροι από εμάς
γνωρίζουμε τα βιώματα της
παιδικής ηλικίας είναι αυτά που
μπορούν να χαραχτούν στη μνήμη
μας και να μας ακολουθήσουν σε
όλη την ενήλικη ζωή, αφήνοντας
τραύματα και πληγές που ίσως δεν
επουλωθούν ποτέ. Επομένως, το
βίωμα ενός πολέμου είναι μια
υπόθεση ιδιαίτερα δύσκολη .
Μπορεί να προκαλέσει σοβαρά και
μακροχρόνια προβλήματα ψυχικής
υγείας όπως διαταραχές άγχους και
μετατραυματικό στρες . Μέσα από
αυτό το άρθρο θα ήθελα να τονίσω
πως ο πόλεμος αναμφισβήτητα
προκαλεί πολλαπλά προβλήματα.
Είναι λοιπόν σημαντικό να
κατανοήσουμε την θέση που
οφείλουμε οι ίδιοι να έχουμε
απέναντι σε περιόδους πολέμου.
Δεν παίρνουμε το μέρος κανενός,
αφού η εμπλοκή μας θα μπορούσε
να διαταράξει ακόμη περισσότερο
την κατάσταση .
Αντίθετα, προσπαθούμε με κάθε δυνατό
τρόπο να δείξουμε ευαισθησία σε αυτά
τα παιδιά που έχασαν τα πάντα και είναι
αβοήθητα στην κοινωνία. Κάθε παιδί
έχει δικαίωμα στη ζωή, στην αγάπη.
Δικαιούται να μεγαλώνει με τους
αγαπημένους ανθρώπους, να έχει
όνειρα και να διαγράφει το δικό του
σενάριο ζωής, απαλλαγμένο από μίσος
και έχθρα. Έτσι κρίνεται αναγκαίο οι
κυβερνήσεις να ευαισθητοποιηθούν και
να μεριμνήσουν ώστε να σταματήσει όχι
μόνο αυτός ο ολέθριος πόλεμος αλλά
και οποιοδήποτε άλλος που βασανίζει
τις ψυχές των ανθρώπων.
Ο τρομαχτικός ήχος των
βομβαρδισμών και των
εκρήξεων, οι αμέτρητοι θάνατοι
αθώων ψυχών και πρωτίστως
της οικογένειάς του,
δημιουργούν εικόνες φρίκης που
τον κατακλύζουν με αισθήματα
τρόμου και πανικού.
Οι επιπτώσεις του πολέμου
Συνέχεια

14. Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα άρθρο για αυτή
την εφημερίδα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να
ανοίξω το ημερολόγιό μου. Δεν γνωρίζω, τι περίμενα
να βρω σε αυτό. Επικαιρότητα; Γεγονότα; Ίσως !
Εν ολίγοις το ημερολόγιό μου δεν εμπεριείχε, τίποτε
από αυτά. Το μόνο που αντίκρισα ήταν δικές μου
ονειροπολήσεις, καθημερινά σαχλά προβλήματα - τα
οποία όταν τα κατέγραφα φάνταζαν τερατώδη και
σημαντικά στα μάτια μου -, χαζά εφηβικά ποιήματα,
μικρά δοκίμια, στοχασμούς περί ζωής και άλλα
πολλά τέτοια. Πόσο εγωκεντρική πια, σκέφτηκα!
Πόσο εγωκεντρικό το ανθρώπινο ον. Σεισμοί,
πόλεμοι, κρίσεις, φτώχεια, κλιματική αλλαγή. Όχι!
Τίποτε από αυτά δεν λογάριαζε το μυαλό μου ως
τόσο σημαντικό και αξιόλογό ώστε να το καταγράψω
στο ημερολόγιό μου. Πριν από μια περίπου
εβδομάδα, ο πόλεμος Ουκρανίας-Ρωσίας αποτέλεσε
συζήτηση στην τάξη. Μια συμμαθήτριά μου είπε το
εξής και την ευχαριστώ πολύ για αυτό, διότι με
αφύπνισε «Μα καλά, ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει
εδώ και καιρό;» Τότε συνειδητοποίησα ότι κάτι
κάνουμε λάθος.
Δεν είναι οι 200.000 νεκροί από τον πόλεμο ή οι
44.000 νεκροί από τον σεισμό της Τουρκίας αρκετοί
για να πάψει αυτή η αδικία να μας κατατρέχει;
Παρόλο που ο θάνατος αμβλύνει την κρίση ακόμα
και του πιο σκεπτικιστή, είναι πολύ πιθανό πολλοί
από εσάς να σκέφτεστε «οι νεκροί είναι νεκροί, δεν
μπορώ να κάνω κάτι για αυτό» και θα έχετε δίκιο.
Αλλά ας σκεφτούμε και τις επιπτώσεις.
Xθες εκείνοι, σήμερα αυτοί, αύριο εμείς.
Χαραλάμπους Ευτυχία
Συνέχεια

15. Πόσοι έχασαν δικούς τους ανθρώπους,
σπίτια, πατρίδα, πόσοι χάνουν και πόσοι
θα χάσουν το πιο ουσιαστικό και πολύτιμο,
την ίδια τους τη ζωή! 16,9 εκατομμύρια
Ουκρανοί πολίτες αναγκάστηκαν να
εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, 10,3 την
χώρα τους και 12,6 επηρεάστηκαν άμεσα
από τον πόλεμο.
Και θα αναρωτιέστε σίγουρα. Τι μπορώ να
κάνω εγώ για αυτό; Μια δεκαεξάχρονη/ος,
πολίτης της Ελλάδας ή της Κύπρου; Η
απάντηση είναι λίγα και απλά! Ξεκινήστε
με τα λίγα και τα απλά. Πληροφορηθείτε,
πληροφορήστε, ευαισθητοποιηθείτε,
ευαισθητοποιήστε! Στείλτε τρόφιμα,
δωρίστε από το στέρημά σας, γίνετε
εθελοντές!
Ο κόσμος μας επεκτείνετε πέρα από την
οικογένειά μας, τους φίλους μας, την αυλή
του σχολείου μας, την περιοχή μας, τα
σύνορα της χώρας μας. Υπάρχει ένας
κόσμος εκεί έξω που μας περιμένει.
Θυμηθείτε χθες εκείνοι, σήμερα αυτοί,
αύριο εμείς!
Ευτυχία Χαραλάμπους
Χθες εκείνοι, σήμερα
αυτοί, αύριο εμείς.
Πόλεμος
Πέππος Αιμίλιος
Ο πόλεμος έρχεται σαν καταιγίδα.
Ματώνει τα παιδιά και τα βουνά.
Κάθε πνοή γίνεται μάχη, κάθε στιγμή
ζωή ή θάνατος.
Η φωτιά καίει τα σπίτια και τα χωριά.
Οι άνθρωποι τρέχουν να σωθούν από τα σύννεφα του
καπνού.
Η θλίψη κυριαρχεί παντού και η ελπίδα είναι ένα φως…
που σβήνει σιγά σιγά.
Ώ πόλεμε ανόητε,
δεν υπάρχει καμιά δόξα στο αίμα
και κανένα κέρδος στην καταστροφή.
Είναι μόνο η αγάπη και η ειρήνη
που μπορούν να κλείσουν τα πληγωμένα μας κενά.
Στον πόλεμο, η ελπίδα είναι το όπλο μας,
μας εμπνέει να συνεχίσουμε τη μάχη,
να πολεμήσουμε για το καλό και την ειρήνη
ο κόσμος να οδηγηθεί σε καλύτερες μέρες.
Ας κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή,
ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές του πολέμου,
ας μην ξεχάσουμε τη δύναμή μας
για ένα καλύτερο αύριο.
Αιμίλιος Πέππος
Συνέχεια

16. Άνθρωποι νεκροί
σε μια φύση ζωντανή!
Τα πουλιά κελαηδούν
αλλά οι άνθρωποι θρηνούν!
Ακούμε τις βόμβες
να τραγουδούν τις νύχτες
με τραγούδι δυστυχίας…
Και εμείς μη γνωρίζοντας
την επόμενη μας μέρα…
Στο άγνωστο περπατάμε.
Στη Συρία,
στην Ουκρανία,
στο Ιράν,
στο Αφγανιστάν,
με δυσκολία ζουν
και οι μητέρες θρηνούν
τα παιδιά που χάνουν!
Πόλεμος και μια νέα ζωή
Αλ Ζουκάνι ΄Εσρα
Ψάχνουν για καλύτερη ζωή
σε άλλες χώρες περπατούν
ελεύθεροι να αισθανθούν!
Στα πρόσωπα όμως
η δυστυχία φανερή!
Το μαύρο σβήνει
ο ήλιος βασιλεύει
Η ελπίδα στη ψυχή
υπάρχει ζωντανή!

17. Χαμογελά η φύση
χαμογελά ο ουρανός
Γλυκός αγέρας απ’ τη Δύση
Γλυκός ο ήλιος και φωτεινός
Μα Ξάφνου από την ειρηνοχώρα
Γεννιέται κακιά η ώρα
Μπαμ – Μπουμ! Ξεψύχησε η φύση
Μπαμ- Μπουμ! Θόλωσε ο ουρανός
Έσβησε ο ήλιος
Έσβησαν τα χαμόγελα
Έσβησε η ζωή
Το παιχνίδι σταμάτησε
Τα γέλια σώπασαν
Η ελπίδα χάθηκε
Η αγάπη ξεχάστηκε
Το κουτί της Πανδώρας
Κωνσταντίνου Ανδρέας

18. Προκλήσεις της σύγχρονης εποχής
Μνάσωνος Ανδριανή
Η εποχή μας, με την ιλιγγιώδη επιστημονική και
τεχνολογική πρόοδο, την παγκοσμιοποίηση της
γνώσης και της οικονομίας, έχει φτάσει σε αδιέξοδα
και δημιούργησε σημαντικές προκλήσεις. Η
τεχνολογική εξέλιξη αλλά και οι κλυδωνισμοί που
επέφερε η κρίση οδήγησαν σε κοινωνικό-
οικονομικές ανακατατάξεις. Η ανθρωπότητα
αδυνατεί να αντιμετωπίσει άμεσα τις προκλήσεις
αυτές. Παρόλα αυτά, με τη βοήθεια των κυριότερων
πανανθρώπινων αξιών του ελληνικού πολιτισμού,
σήμερα οι άνθρωποι θα μπορέσουμε να
ξεπεράσουμε τις δυσκολίες.
Συνέχεια

19. Προκλήσεις της σύγχρονης εποχής
Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που έχει
να αντιμετωπίσει σήμερα η ανθρωπότητα είναι
ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ο πόλεμος ξεκίνησε
τον Φεβρουάριο του 2022, όταν η Ρωσία
εισέβαλε στην Ουκρανία. Ο πόλεμος, ο οποίος
βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη είχε ως
αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών συνανθρώπων
μας. Ανάγκασε, επίσης, εκατομμύρια
Ουκρανούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους
και να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες. Η
εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν είχε
συνέπειες μόνο στις δύο χώρες. Οι υπόλοιπες
χώρες σταμάτησαν να αγοράζουν φυσικό αέριο
από τη Ρωσία, με αποτέλεσμα να αυξηθούν
δραματικά οι τιμές του πετρελαίου, της
βενζίνης και του φυσικού αερίου. Αυτό
οδήγησε σε ενεργειακή και οικονομική κρίση.
Ο πόλεμος μπορεί να τερματιστεί αν οι δύο
χώρες Ρωσία και Ουκρανία μέσω του διαλόγου
λύσουν τις διαφορές τους. Ο διάλογος είναι μια
αξία του ελληνισμού, η οποία θεμελιώθηκε
από τον αρχαίο φιλόσοφο Σωκράτη στην
αρχαία Αθήνα. Μέσω του διαλόγου λύνονται οι
διαφορές μεταξύ των κρατών, έτσι ώστε να
επικρατήσει ειρήνη στον κόσμο
.
Ένα άλλο πρόβλημα που ταλανίζει την
ανθρωπότητα είναι ο μεγάλος αριθμός
μεταναστών που μετακινούνται καθημερινά σε
γειτονικές χώρες για ένα καλύτερο αύριο, για
μια καλύτερη ζωή. Η μετανάστευση έχει τα
αίτιά της στους πολέμους και στην οικονομική
κρίση. Πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπουν τις
χώρες τους, επιβιβάζονται σε βάρκες και μέσα
σε άθλιες συνθήκες, δεν γνωρίζουν αν θα
επιβιώσουν ή όχι σε αυτό το ταξίδι. Οι χώρες
υποδοχής πολλές φορές αδυνατούν να
φιλοξενήσουν μεγάλο αριθμό προσφύγων με
αποτέλεσμα να ζουν σε αντίξοες συνθήκες με τα
κράτη να μην μπορούν να τους δώσουν αρκετά
χρήματα, για να μπορέσουν να ζήσουν με
αξιοπρέπεια. Με τη διαχρονική αξία της
συλλογικότητας και την αξία της δημοκρατίας,
οι λαοί θα μπορέσουν να βρουν μια λύση σε
αυτό το πρόβλημα. Αν όλα τα κράτη
συνεργαστούν μεταξύ τους και με δημοκρατικό
τρόπο μπορούν να αποφασίσουν για την ίση
κατανομή των μεταναστών σε κάθε χώρα,
ανάλογα με το πόσους ανθρώπους μπορεί η
κάθε χώρας να δεχθεί, ώστε να έχουν και οι
πρόσφυγες μια καλύτερη και άνετη ζωή στην
χώρα στην οποία θα ζήσουν.
Συνέχεια
Συνέχεια

20. Προκλήσεις της σύγχρονης εποχής
.
Οι σύγχρονες προκλήσεις έχουν συνταράξει
συθέμελα τον πλανήτη μας, καθώς δέχεται
αλλεπάλληλα χτυπήματα σε πολλά μέτωπα.
Ωστόσο, η σωστή συνεργασία μεταξύ των λαών,
η χάραξη κοινών στρατηγικών και ο σεβασμός
στην ετερότητα, αλλά και στους ίδιους του
πολίτες κάθε χώρας είναι το κλειδί για την
διατήρηση της ενότητας και της ειρήνης στη γη.
Το σημαντικότερο είναι να
συνειδητοποιήσουμε όλοι εμείς πως έχουμε
χρέος να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι για την
στήριξη αυτής της ιδέας. Ας ενεργοποιηθούμε,
λοιπόν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, ώστε
να δώσουμε μια νέα ώθηση στο παγκόσμιο
γίγνεσθαι και στις αξίες που το διέπουν.
Συνέχεια

21. 25 Δεκέμβριου 2021
Με λένε Ζωριάνα και είμαι 10 χρόνων! Λατρεύω
τα Χριστούγεννα! Κάθε φορά έχουμε το ίδιο
διασκεδαστικό πρόγραμμα. Το πρωί όταν
ξυπνάω το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να δω
έξω από το παράθυρο μου τις νιφάδες να
πέφτουν καθώς όλο το τοπίο είναι άσπρο. Μετά
κατεβαίνω κάτω, μαζί με τη αδερφή μου, και η
μαμά μου μάς έχει φτιάξει πρωινό, όμως ποτέ
δεν το τρώμε ζεστό, καθώς ο μπαμπάς, ο
υποτιθέμενος μεταμφιεσμένος Αι Βασίλης, μας
φέρνει τα δώρα φωνάζοντας, με τα λίγα
αγγλικά που ξέρει’Merry Christmas” ! Το
μεσημέρι τρώμε όλοι μαζί το kutya. Η μέρα
κυλάει αρμονικά και όλοι είναι χαρούμενοι!
25 Δεκέμβριου 2022
Με λένε Ζωριάνα και είμαι 11 χρονών. Σήμερα
είναι Χριστούγεννα. Έχω καταλάβει πολύ καλά τι
γίνεται. Μικρή είμαι, όχι χαζή! Η χώρα μου η
Ουκρανία. Βρίσκεται σε πόλεμο για λογούς που
ακόμα δεν έχω καταλάβει. Έχω ωριμάσει αρκετά
και ξέρω ότι θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη που
ακόμα είμαι ζωντανή. Αλλά δεν είμαι! Φοβάμαι
και μου λείπει η παλιά μου ζωή.
*Το ημερολόγιο της Ζωριάνας*
Χρυσαυγή Παυλίδη
Το τοπίο έξω από το παράθυρο του καταφυγίου
είναι σκούρο και δεν πέφτουν νιφάδες, αλλά
στάχτες! Η αδερφή μου δεν ξέρω που είναι
καθώς χαθήκαμε κατά την μεταφορά μας εδώ. Ο
μπαμπάς δεν είναι ντυμένος Αι Βασιλείς, αλλά
στρατιώτης. Τον φαντάζομαι να φωνάζει
«βοήθεια» με τα λίγα αγγλικά που ξέρει και
δακρύζουν τα ματιά μου. Η μαμά με κρατάει
συνέχεια αγκαλιά και κανείς από τους
πεντακοσίους μας δεν θέλει να φάει γιορτινά
πιάτα.
- «Γιατί να γιορτάσω όταν το σπίτι μου
βομβαρδίστηκε;» είπε μια κυρία.
- «Το είχε φυλαγμένο ο θεός!» άκουσα έναν
άλλο κύριο να λέει.
Δεν νομίζω πως ο θεός φταίει. Εμείς ξεχάσαμε
την ανθρωπιά μας. Για αυτό και αυτή μας
εγκαταλείπει. Γιατί, εγώ όταν είχα τσακωθεί
με την αδερφή μου να έπρεπε να συζητήσω
μαζί της και αυτή όχι; Γιατί ο μπαμπάς μου
έπρεπε να πάει να πολεμήσει αφού δεν
φταίει σε κάτι; Γιατί όλα αυτά να γίνονται
ακόμα και στον 21o αιώνα ; Kαι το κυριότερο!
Γιατί δεν νιώθω σαν παιδί πια; Αλλά ένα
κενό! Ένα μεγάλο απέραντο κενό!
Ζωριάνα
Γιατί δεν νιώθω σαν παιδί πια; Αλλά ένα κενό!
Ένα μεγάλο απέραντο κενό!

22. Οι πόλεμοι δεν έχουν νικητές
Αθανασοπούλου Νίκη
.
Με αφορμή τον πόλεμο της Ουκρανίας και της
ειδεχθείς εικόνες με τις οποίες μας
βομβαρδίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης
καθίσταται αναγκαίο να τονιστεί η
σπουδαιότητα της ειρήνης. Η πρόοδος όλων
των ανθρώπων εξασφαλίζεται όταν ικανοποιούν
τις βιολογικές και τις ψυχοσωματικές τους
ανάγκες. Αυτό συμβαίνει μόνο σε περιόδους
ειρήνης, ενώ ο πόλεμος αποτελεί ένα από τα
μεγαλύτερα δεινά, εάν όχι το μεγαλύτερο για το
ανθρώπινο γένος, και επιφέρει μόνο
καταστροφικές συνέπειες.
.
Συνέχεια

23. Οι πόλεμοι δεν έχουν νικητές
.
Ο πόλεμος είναι μία πράξη μίσους και τρόπος
αντιμετώπισης διαφορών με τη βία και έχει
απότοκο την ενίσχυση της διχόνοιας μεταξύ των
κρατών και όχι την επίλυση των διαφορών και την
ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Δεν
είναι λίγα τα παραδείγματα κρατών που δεν
κατάφεραν να αποκαταστήσουν τις φιλικές τους
σχέσεις, ενώ είχαν περάσει αρκετά χρόνια μετά την
μεταξύ τους ένοπλη σύρραξη.
Κατά τη διάρκεια ενός πολέμου υπάρχει ραγδαία
μείωση του πληθυσμού, καθώς χιλιάδες άνθρωποι
πεθαίνουν με βάρβαρο τρόπο. Πολεμιστές και
άμαχοι αποδεκατίζονται από γενοκτονίες, από
ασθένειες, από «αντίποινα», από βομβαρδισμούς,
ενώ οι επιζώντες καταφεύγουν πρόσφυγες σε άλλα
κράτη, για να αποφύγουν τις άσχημες συνθήκες
διαβίωσης και γενικά τις συμφορές του πολέμου,
εγκαταλείποντας με αυτόν τον τρόπο την πατρίδα
τους, την οικία τους, την οικογένειά τους και τη
ρίζες τους.
Όλες αυτές οι άθλιες εικόνες του πολέμου
προκαλούν ψυχικά τραύματα στους ανθρώπους και
αποτυπώνονται ανεξίτηλα στις καρδιές και στο
μυαλό τους. Οι σκληρές σκηνές ωμής βίας και
ειδεχθών εγκλημάτων κλονίζουν κυρίως τις ψυχές
των αθώων παιδιών αλλά και όλων των παθόντων
του πολέμου, που αντιμετωπίζουν μαζικές
εκτελέσεις, λεηλασίες και δολοφονίες. Η
ψυχολογική κατάρρευση, κυρίως όμως στο φόβο
του θανάτου και στο χαμό των αγαπημένων τους
ανθρώπων.
Αλλά και οι υλικές ζημιές είναι ανυπολόγιστες στην
οικονομία των κρατών που εμπλέκονται στη δίνη του
πολέμου. Οι άνδρες αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τις
εργασίες τους και με αυτόν τον τρόπο περιορίζεται η
γεωργία και το εμπόριο, ενώ η βιομηχανία εστιάζει
στην κάλυψη πολεμικών αναγκών με απότοκο να
υπολειτουργούν όλοι οι τομές της οικονομίας. Έτσι
δημιουργούνται ελλείψεις σε υλικά αγαθά και οι
άνθρωποι οδηγούνται στην ένδεια.
Συνέχεια
Συνέχεια

24. Οι πόλεμοι δεν έχουν νικητές
.
Τέλος, άλλη μία εξίσου σημαντική συνέπεια του
πολέμου είναι η πολιτιστική υποβάθμιση και η
καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Οι
άνθρωποι δεν έχουν τη διάθεση, εξαιτίας των
άσχημών συνθηκών του πολέμου που βιώνουν, να
ασχοληθούν με την καλλιτεχνική και πνευματική
ανάπτυξή τους.
Ο πόλεμος προκαλεί τη διάλυση πολλών έργων
τέχνης και μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς,
γεγονός που στερεί από τις επόμενες γενιές τη
γνωριμία με τον πολιτισμό τους. Επίσης, όλα τα
όπλα που χρησιμοποιούνται στον πόλεμο αφήνουν
κατάλοιπα, ακόμα και πυρηνικά κατάλοιπα, που
ρυπαίνουν το περιβάλλον και μπορεί να
οδηγήσουν ακόμα και σε τερατογενέσεις. Αυτό, σε
συνδυασμό με τους βομβαρδισμούς και τις
πυρκαγιές αποδεκατίζει τη χλωρίδα και την πανίδα
της φύσης.
Ως επιστέγασμα όλων των παραπάνω
συμπεραίνουμε ότι ο πόλεμος δεν έχει νικητές,
παρά μόνο ηττημένους. Γι’ αυτό δεν πρέπει να
ολιγωρούμε για το νοσηρό αυτό φαινόμενο, αλλά
να δραστηριοποιούμαστε προσπαθώντας να
επιλύουμε τα προβλήματά μας με το διάλογο και
όχι με τη βία.
Συνέχεια

25. ἐκ βαθέων τῆς ψυχῆς…

26. Ζεις ή επιβιώνεις¨?
28 Αυγούστου 2022 19΄57
Για κάποιους από εσάς μπορεί να θεωρείται
επικαιρότητα, για κάποιους άλλους όχι. Πάντως για
εμένα, είναι το πιο επίκαιρο θέμα που μαστίζει την
σύγχρονη κοινωνία.
Ο αυγουστιάτικος ήλιος ανατέλλει από το βάθος.
Κάθομαι στην ταράτσα και έχω όλη την Αθήνα στα
πόδια μου. Η εκκωφαντική αυτή πόλη έχει
μετατραπεί στα τέλη του καλοκαιριού σε μια όαση
ηρεμίας. Ατενίζω το υπερπέραν και φέρνω στο μυαλό
μου αυτό που κάποτε είπε ο Σαμαράκης «Ποτέ
άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν
ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη όσο είναι σήμερα,
και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν
τόσο μακριά η μία με την άλλη, όσο είναι σήμερα».
Το παραπάνω απόσπασμα είχε γραφτεί από τον ίδιο
το 1954.
Ιδιοτέλεια, Καχυποψία, Ανασφάλεια. Είναι οι τρεις
λέξεις που χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο.
Κούραση, Φθορά, Απάθεια. Είναι οι τρεις λέξεις που
χαρακτηρίζουν την ψυχοσύνθεσή του.
Ζούμε σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η
αποξένωση, ο ατομικισμός, η τσιμεντοποίηση, η
υποκουλτούρα, η αποστασιοποίηση, ο
τεχνοκρατικός πολιτισμός. Δεν ζούμε σε αυτόν
τον κόσμο! Εμείς, τον χτίσαμε. Μάλλον, όχι
εμείς. Εμείς, τον κληρονομήσαμε. Πιθανόν να
μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας, αλλά
δεν κάνουμε και κάτι για να τον διορθώσουμε!
Αποδεχόμαστε παθητικά τον κόσμο που μας
κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές.
Δεν γνωρίζουμε τι υπάρχει γύρω μας! Μάλλον
ποιος υπάρχει γύρω μας . Δεν γνωριζόμαστε με
τους ανθρώπους παρότι μας χωρίζει πάρα μόνο
ένας δρόμος, ένα σπίτι, μια μεσοτοιχία. Και το
παράδοξο είναι, ότι είμαστε σύμφωνοι με αυτό.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις αποτελούν ένα είδος
σχέσεων υπό εξαφάνιση. Μας κατατρέχει μια
νοσηρή αυτάρκεια. Ένας νοσηρός
εγωκεντρισμός, αν θέλετε. Είμαστε όλοι
εγκλωβισμένοι στο ατομικό μας μικροσύμπαν,
δίχως να ψάχνουμε για διαφυγή.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Χαραλάμπους Ευτυχία
Συνέχεια

27. Φρενήρεις ρυθμοί ζωής, επιφορτισμένες
υποχρεώσεις, απαιτήσεις, κυνήγι του χρόνου,
βαθμοθηρία, έλλειμα ουσιαστικής -
ανθρωποκεντρικής παιδείας, παρωχημένες-
κληροδοτημένες προκαταλήψεις και αντιλήψεις,
δογματικές αγκυλώσεις, πουριτανισμός,
σκοταδισμός. Όλα τα παραπάνω έχουν οδηγήσει
τον άνθρωπο, αυτό το έλλογο πλάσμα του ζωικού
βασιλείου, σε ένα άτεγκτο ον. Όλα τα παραπάνω
έχουν αλλοτριώσει τον άνθρωπο του σήμερα.
Διότι φρενοβλαβής χαρακτηρίζεται ο άνθρωπος
από τους γύρω του, αν θελήσει να χαμογελάσει σε
αγνώστους, σε ηλικιωμένους και βρέφη στον
δρόμο, αν θελήσει να χτυπήσει το κουδούνι να
γνωρίσει τον γείτονα, αν ζητήσει για βοήθεια, αν
μιλήσει.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Συνέχεια
Συνέχεια

28. Ήρθαμε σε ετούτο τον κόσμο δίχως να μας ρωτήσει
κανείς. Αναλωνόμαστε μες στη βιοπάλη μιας
αβέβαιης ύπαρξης. Δεν ήμαστε ευτυχισμένοι!
Είμαστε διαρκώς μελαγχολικοί, αβέβαιοι και
ανήσυχοι. Αυτή η μελαγχολία, η αβεβαιότητα και η
ανησυχία οφείλεται στην μονοτονία της ύπαρξής
μας. Είναι στο χέρι μας όμως να διαταράξουμε αυτή
την αβάσταχτη βουβή ησυχία, προκαλώντας λίγο
θόρυβο στις ζωές μας.
Ούσα δεκαεξάχρονη έφηβη, έχω κουραστεί και
βαρεθεί συγχρόνως να ζω σε μια κοινωνία, στην
οποία οι άνθρωποι δεν χαίρονται για ό,τι
κατάφεραν, αλλά μεμψιμοιρούν για ό,τι έπαθαν.
Έχω κουραστεί και συγχρόνως βαρεθεί να ζω σε
μια κοινωνία, στην οποία στα σωθικά των
ανθρώπων επωάζεται ο κοινωνικός φθόνος. Αλλά
δεν θα παραμείνω άπρακτη. Θα μιλήσω. Και αυτό
οφείλεις να κάνεις κι εσύ αν θέλεις να σταματήσεις
να επιβιώνεις και να αρχίσεις να ζεις ! Γιατί οι
αλκυονίδες δεν θα έρθουν, θα τις φέρουμε εμείς!
ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Συνέχεια

29. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας, κατά τις
οποίες η ίδια η ζωή έρχεται να μας διαψεύσει.
Έρχεται και μας θυμίζει πόσο τρωτοί είμαστε
και πόσα κενά καλύπτουμε με τη ματαιοπονία
της θνητότητάς μας. Έρχεται αυτή η στιγμή και
αφήνει το στίγμα της και μας προσπερνάει.
Μα βέβαια. Είναι αυτές οι στιγμές, που τα
λόγια είναι λιγοστά, οι αναμνήσεις ίσως θολές
και οι σκέψεις πανίσχυρες. Τώρα, πατέρα, σε
φέρνω στο νου μου, γιατί πονάω βαθιά.
Πονάω για τον άνθρωπο που χάνεται, έναν
άνθρωπο που ήταν δίπλα μου στα δύσκολα,
που ήταν εκεί κοντά μου, όταν ο εγωισμός ή η
ζηλοφθονία κάποιων άλλων στεκόταν εμπόδιο
στην καλοσύνη. Θυμάμαι και δακρύζω.
Θυμάμαι και φοβάμαι…
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή……
Αφιερωμένο στους ανθρώπους που πονούν
Τατσουλή Αιμιλία
Θυμάμαι τη μετάδοση της ελπίδας μέσα από τον
καλό λόγο, τη ματιά όλο κατανόηση. Αυτά τα
μπλε μάτια, που δε θόλωναν εύκολα….
Πόσα έμαθα από ΄σενα….
Πόσα σοφά με δίδαξες για την ανώτερη «ζωή»…
Πόσο σε ευχαριστώ για αυτό που μπόρεσα να
γίνω κοντά σου. Μου έμαθες να βλέπω τον
κόσμο διαφορετικά, να μην τον κοιτώ απλώς. Να
στέκομαι στα αληθινά και να βοηθώ. Να βοηθώ,
γιατί η ζωή, το σύμπαν ανταποδίδει. Πόσα σοφά
λόγια άκουγα. Πόσο πρωτόγνωρα! Είμαι πολύ
τυχερή που σε γνώρισα. Αλήθεια.
Αν μπορείς να με κοιτάς κάποτε από εκεί που θα
είσαι, ελπίζω να μη σε απογοητεύω, γιατί νιώθω
πως ως ευάλωτο ον με το χρόνο πολλά θα
λησμονήσω. Είναι, όμως, κάποια λόγια σου
ανεξίτηλα και κάποιες πράξεις σου
αξιοθαύμαστες.
Συνέχεια

30. Θα μου πεις να μη στενοχωριέμαι. Αυτό είναι
το τέλος για όλους τους ανθρώπους. Θα μου
πεις ότι ελπίζεις πως το κάρμα σου
πληρώθηκε σ΄ αυτήν τη ζωή. Θα μου πεις τόσα
που δε ξέρουμε, που εικάζουμε και ίσως
ελπίζουμε.
Τώρα, όμως, σε παρακαλώ, άκουσε όσα δειλά
σου ψιθυρίζω. Σ’ αγαπώ γιατί μ’ αγάπησες,
όπως τα παιδιά σου.
Σ’ αγαπώ, γιατί χάρη σε ‘σενα έχω τον
Κωνσταντίνο μου. Σ’ αγαπώ, γιατί δεν θα
ήμουν ο ίδιος άνθρωπος, αν δεν υπήρχες στη
ζωή μου. Μαζί με τον πατέρα μου και τη
μητέρα μου, που με τόσο κόπο μ’ ανάθρεψαν,
ξέρω, πως χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ
και σε ΄σένα. Σου ζητώ να με συγχωρέσεις, αν
κάποιες φορές αποδείχτηκα κατώτερη των
προσδοκιών σου. Σου ζητώ συγνώμη, γιατί δεν
μπόρεσα να απαλύνω τον πόνο σου, γιατί
ακόμα και τώρα, νιώθω ότι δεν μπορώ να
είμαι τόσο γενναιόδωρη, όπως εσύ….
Και κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τώρα
καθαρότερα, γιατί ο φίλος μας, ο Σάββας, που
λόγω επαγγέλματος έρχεται καθημερινά
αντιμέτωπος με το θάνατο, όταν μας συναντά,
απλώνει το χαμόγελό του με μια γλυκιά ευχή.
Τώρα αντιλαμβάνομαι καλύτερα, γιατί, όταν παίζει πιάνο,
είναι σαν να ακούω το πόνο του ανθρώπου να χύνεται, να
απαλύνεται, να χάνεται. Τώρα νιώθω, γιατί αν και
σπουδαίος γιατρός παραμένει απλός και φροντίζει όποιον
του ζητάει βοήθεια.
Τώρα, λοιπόν, που οι ώρες είναι δύσκολες και οι μέρες
μικραίνουν, εγώ θα φέρνω στο νου μου αυτά τα γαλάζια
μάτια που μ’ έμαθαν να αγαπώ περισσότερο και ποτέ να
μην τα παρατώ.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή……
Αφιερωμένο στους ανθρώπους που πονούν
Συνέχεια

32. Τα πρώτα κρούσματα Covid-19 έχουν
ανακοινωθεί εδώ και λίγες μέρες στην
Κύπρο. Παντού επικρατεί πανικός και
αγωνία. Όλη αυτή η κατάσταση είναι
πρωτόγνωρη για όλους μας. Είμαι πολύ
φοβισμένη. Το άγνωστο, το μυστήριο που
επικρατούν γύρω από την εμφάνιση της
πανδημίας με τρομοκρατούν. Φοβάμαι
μην μολυνθώ, μην μεταφέρω την
αρρώστια στο σπίτι. Σκέφτομαι τους
παππούδες μου που ανήκουν σε
ευπαθείς ομάδες.
Όταν κυκλοφορούμε πρέπει να φοράμε
μάσκα. Αυτή η μάσκα με πνίγει, άλλα ήδη
πνίγομαι στις σκέψεις, στο άγχος, στην
ανασφάλεια. Όσοι μολύνονται
παραμένουν σχεδόν δύο εβδομάδες σε
περιορισμό. Μακριά από τους
αγαπημένους τους. Πολλοί καταλήγουν
στην εντατική, άλλοι ακόμα και στον
θάνατο.
Νιώθω ένα βάρος, όλες αυτές οι σκέψεις
τα «γιατί» με καταπλακώνουν. Οι νύχτες
γίνονται ακόμα πιο σκοτεινές, όλα
στροβιλίζουν στο μυαλό μου, δεν μπορώ
να κοιμηθώ..
Ημερολόγιο
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
Νικολάου Δανάη
Και αν κάποια στιγμή το καταφέρω, ξυπνώ
από τους εφιάλτες. Βλέπω τον ιό να με
κυνηγά, να με εμπαίζει, νιώθω πιο ευάλωτη
από ποτέ, η απειλή πλησιάζει, όλο και
περισσότερο
Τα περιθώρια στενεύουν …
Ποιος θα είναι το επόμενο κρούσμα; Αυτό
αναρωτιούνται όλοι. Η μητέρα της καλύτερης
μου φίλης νοσηλεύεται διασωληνωμένη στη
μονάδα εντατικής θεραπείας. Οι γιατροί λένε
πως βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Η
οικογένεια της χάνει σιγά σιγά τις ελπίδες
της. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες προσπαθώ
να είμαι κοντά στη φίλη μου. Από μακριά
γιατί βρισκόμαστε όλοι κλεισμένοι στα
σπίτια μας. Μακάρι να ήμουν δίπλα της να
την αγκαλιάσω και να της πω ότι όλα θα
πάνε καλά. Έχω και εγώ ανάγκη να το
ακούσω.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, μόνο από εδώ
μπορώ να βρω παρηγοριά. Θα συνεχίσω να
γράφω και ελπίζω αυτή η περιπέτεια να
τελειώσει σύντομα.

33. Ροζ, μπλε και πράσινα σκεπάσματα
Νιόβη Τσικλειδή
Στείλε μήνυμα, φόρα μάσκα, κάνε τεστ, βάλε
αντισηπτικό, ξανά και ξανά και ξανά. Αυτό ήταν
η καραντίνα για πολλούς από εμάς. Ήταν μια
ρουτίνα, ένας ατελείωτος κύκλος εμβολίων,
κρουσμάτων και βρώμικων χαρτομάντηλων.
Ήταν μια περίοδος αδράνειας αλλά και
συνεχών αλλαγών. Ένα χάος, κάτι πρωτόγνωρο.
Θα προσπαθήσω, λοιπόν, σε αυτές τις λίγες
γραμμές να εξηγήσω αυτή την πρωτόγνωρη
κατάσταση, που όλοι μας ζήσαμε τα τελευταία
χρόνια στην Ελλάδα
Όλα άρχισαν στις 26 Φεβρουαρίου του 2020,
όταν το πρώτο κρούσμα ανακοινώνεται στη
χώρα, ενώ μόλις την επόμενη μέρα
ανακοινώνονται άλλα δύο. Ειδήσεις για τον ιό
κατακλύζουν τα ΜΜΕ. Ο κόσμος είναι
χωρισμένος στα δύο. Σε αυτούς που δεν
αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της
κατάστασης και αυτούς που έντρομοι
εξαφανίζουν τα χαρτιά υγείας από τα
σουπερμάρκετ. Εγώ ανήκα στους πρώτους έως
και τις 10 Μαρτίου, όταν τα σχολεία και
πανεπιστήμια έκλεισαν σε όλη τη χώρα. Δύο
μέρες αργότερα ανακοινώνεται ο πρώτος
θάνατος από αυτόν τον νέο ιό, ο οποίος
ονομάστηκε κορονοϊός και η κατάσταση από
εκεί επιδεινώθηκε.
Το δικό μου μαρτύριο δεν είχε ξεκινήσει ακόμη.
Δεν ξεκίνησε όταν τα επιβεβαιωμένα κρούσματα
στη χώρα ξεπέρασαν τα 500 ούτε όταν το 13033
μπήκε στις ζωές μας. Το δικό μου` μαρτύριο
ξεκίνησε εκείνο το πρωί, όταν καθόμουν σε έναν
υπολογιστή μαζί με τον μπαμπά μου βλέποντας τη
μπάρα λήψης της εφαρμογής Webex σιγά σιγά να
γεμίζει.
To Webex μπήκε στη ζωή κάθε μαθητή. Η
καθημερινότητά μας άλλαξε. Τη μια μέρα γελούσα
με τους φίλους μου στο σχολείο, έτρωγα τα
φαγητά του κυλικείου και φοβόμουν μήπως μου
δώσει τον λόγο ο καθηγητής σε μια ερώτηση που
δεν είχα διαβάσει
Συνέχεια

34. Ροζ, μπλε και πράσινα σκεπάσματα
Την επόμενη βρήκα τον εαυτό μου κολλημένο
μπροστά από μια άψυχη οθόνη προσπαθώντας
χωρίς επιτυχία να κρατήσω τα μάτια μου
ανοιχτά. Το Webex έκανε το σχολείο πιο
εύκολο κατά μια έννοια, το παραδέχομαι. Δεν
χρειαζόταν να αγχώνομαι για τα ρούχα που
ήθελα να βάλω την επόμενη μέρα και για
ερωτήσεις που δεν ήξερα μπορούσα να
«χαλάσω» το μικρόφωνο, για να αποφύγω την
ερώτηση και φυσικά μπορούσα την ώρα ενός
βαρετού μαθήματος να περάσω το χρόνο μου
διαβάζοντας enemies to lovers
Η ζωή ήταν εύκολη στην αρχή. Τα μαθήματα
περνούσαν γρήγορα και δεν χρειαζόταν καν να
αφήσω την άνεση του κρεβατιού μου. Γρήγορα,
όμως, κατάλαβα πως θα άλλαζα γνώμη. Ύστερα
από εβδομάδες καραντίνας οι μέρες άρχισαν να
μπλέκονται μεταξύ τους. Οι ημερομηνίες πια
μου ήταν αδιάφορες.
Το μαλακό κρεβάτι μου άρχισε να μαλακώνει όλο
και περισσότερο, ώσπου με κατάπιε. Περνούσα
την όλη τη μέρα καθηλωμένη σε αυτό κοιτώντας
μια οθόνη και χάνοντας όλο και περισσότερο την
ενέργειά μου. Κάθε μέρα ήταν ίδια, για
εβδομάδες, μήνες και το δωμάτιό μου έγινε το
μόνο μέρος που ήθελα να βρίσκομαι. Ζούσα σε
έναν ατελείωτο κύκλο σεντονιών, «χαλασμένων»
μικροφώνων και Netflix, καθώς βυθιζόμουν ακόμα
πιο μέσα στα ροζ σκεπάσματα του κρεβατιού μου.
Κοιτώντας πίσω σε αυτούς του μήνες δύο χρόνια
μετά δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι
μαθητές βυθίζονταν στα δικά τους ροζ, μπλε και
πράσινα σκεπάσματα, πόσοι κάθε μέρα έχαναν και
ένα κομμάτι από το χαμόγελό τους, πόσοι ξέχασαν
τον κόσμο έξω από τις οθόνες των υπολογιστών
και κινητών τους.
Συνέχεια
Συνέχεια

35. Ροζ, μπλε και πράσινα σκεπάσματα
Κοιτώντας πίσω σε αυτούς του μήνες δύο χρόνια μετά δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι
μαθητές βυθίζονταν στα δικά τους ροζ, μπλε και πράσινα σκεπάσματα, πόσοι κάθε μέρα έχαναν και ένα
κομμάτι από το χαμόγελό τους, πόσοι ξέχασαν τον κόσμο έξω από τις οθόνες των υπολογιστών και κινητών
τους.
Η καραντίνα έκλεψε ένα κομμάτι της εφηβείας μου, της παιδικότητας μου και παρόλο που ποτέ δεν θα το
πάρω πίσω, μπορώ να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο. Όλοι μας μπορούμε. Δεν είναι εύκολο μετά από
δύο χρόνια που ήμασταν χαμένοι στον κόσμο του διαδικτύου όλοι μας, όμως είχαμε κάτι που μας ένωνε με
τον έξω κόσμο που μας τραβούσε έξω από τα σκεπάσματα. Για μένα ήταν τα βιβλία και οι φίλοι μου.
Ας αρπάξουμε, λοιπόν, όλοι αυτό το «κάτι» και ας το αφήσουμε να μας οδηγήσει μακριά από τα ροζ μπλε
και πράσινα σκεπάσματα.
Συνέχεια

36. «Διακοπές για δύο εβδομάδες» !
Ήταν η σκέψη χιλιάδων μαθητών στο πρώτο άκουσμα της πανδημίας Covid -19.
Τρία χρόνια αργότερα, γινόμαστε μάρτυρες μιας ιστορικής αλλαγής στην ιδιοσυγκρασία και τον τρόπο
νόησής της. Εξιλαστήρια θύματα αυτής της μεταστροφής αποτελούν κυρίως οι μαθητές, οι οποίοι
αναγκάζονται να ‘’διακόψουν’’ την παραγωγική τους ηλικία, φοβούμενοι τις βλάβες που μπορεί να
επιφέρει η μη τήρηση των μέτρων κατά της πανδημίας.
Όταν σκεφτόμασταν κλειστά σχολεία δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την απομόνωση την οποία
βιώσαμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, τα οποία λόγω των αυστηρών περιορισμών μετατράπηκαν σε
φυλακές. Η δια ζώσης επικοινωνία έγινε έγκλημα, επιβαλλόταν πρόστιμο !
Δεν φανταστήκαμε επίσης τους χιλιάδες νεκρούς που θρηνήσαμε, θύματα ενός συστήματος υγείας που
παραπαίει, τους ανθρώπους που κοιμήθηκαν σε ράντζα μέσα σε νοσοκομεία, τους ασθενείς που ήταν
αδύνατη η προσφορά της οποιασδήποτε βοήθειας, εξαιτίας της έλλειψης ιατρικού προσωπικού.
Η πανδημία των αλλαγών
Προβατά Νεφέλη
Συνέχεια

37. Ασφαλώς, δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή
της και η εκμετάλλευση της πανδημίας ως
πολιτικό όπλο. Όσο η κοινωνία περιορίζονταν
στις μικρές της γειτονιές, και τις άηχες
διαμαρτυρίες της, η κυβέρνηση ανέλαβε τα
ινία αβίαστα, περνώντας νομοσχέδια για την
εκπαίδευση και όχι μόνο χωρίς κοινωνικό
αντίλαλο.
Είναι σαφές, επομένως, πως η μαθητική ζωή
δεν δύναται να μείνει ανεπηρέαστη μέσα στη
σύγχρονη βαρβαρότητα της πανδημίας.
Ανεξέλεγκτα περιστατικά βίας πλήττουν
σχεδόν κάθε σχολείο της χώρας. Οι μαθητές
έχοντας προσδεθεί στην καταπιεστική ρουτίνα
της καραντίνας βιώνουν την πανδημία
σαν ‘’τιμωρία’’, προκαλώντας άθελα και μη,
ένα φαινόμενο Δράσης-Αντίδρασης.
Οι προκαταλήψεις δεν αφήνουν κανένα
περιθώριο προσαρμογής και εξέλιξης,
επομένως η ρίζα του προβλήματος μένει
άθικτη. Η πρωτοφανής καθημερινότητα της
πανδημίας έχει εισβάλει αναπόφευκτα στις
ζωές μας, ταράσσοντας τις ισορροπίες μεταξύ
ανθρώπων. Η αναγκαστική ‘’αποχή’’ από τα
σχολεία έχει επιβάλει σημαντικό μειονέκτημα
στις τελευταίες γενιές μαθητών, λόγω
έλλειψης ουσιαστικής επικοινωνίας.
Η πανδημία των αλλαγών
Επηρέασε σημαντικά την ψυχική τους κατάσταση,
τους οδήγησε στην κατάθλιψη, ενίσχυσε την αγωνία
για την εξέλιξή τους και την επαγγελματική τους
σταδιοδρομία. Πως μπορεί αυτό να κοστολογηθεί ;
Πως μπορεί να αναστραφεί και να επαναφέρει τα
χρόνια που χάθηκαν, τα γέλια, τη χαρά και εν τέλει
την ανεμελιά των νέων ανθρώπων;
«Μ΄ άγρια θεριά και τρυφερούς ανθρώπους
βρέθηκα
Γλέντησα κι έκλαψα μαζί τους μα δεν στάθηκα
Πιο πέρα είχα να πάω»
Τραγουδάει ο Γ. Αγγελάκας, συμβολίζοντας την
πρόοδο μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις. Ας
παραδειγματιστούμε, λοιπόν, από τον συνθέτη
εναγκαλίζοντας τον δρόμο προς το καλύτερο.
Συνέχεια

38. Με βάση τις αναμνήσεις και τον τρόπο ζωής το 2020
και 2021 θα επιθυμούσα να εκφράσω την μονότονη
καθημερινότητα που πέρασα εγώ και άλλοι τόσοι
έφηβοι κατά την διάρκεια της καραντίνας.
Η καραντίνα και ο κορονοϊός μπήκαν στην ζωή μας
τόσο ξαφνικά, και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα
έφεραν τα πάνω κάτω. Αρχικά, η ζωή χωρίς
μαθήματα, εργασίες και άγχος φαινόταν όνειρο, αλλά
τελικά αυτή η αλλαγή δεν ήταν για δικό μας
συμφέρον, καθώς μας στέρησε στιγμές και χρόνο από
την ζωή μας.
Ωστόσο, η καραντίνα μας απομάκρυνε και από
τους φίλους μας. Παρόλο που μιλάγαμε
καθημερινά με αυτούς μέσω social media, ο
τρόπος επικοινωνίας δεν ήταν ίδιος. Η
επικοινωνία που είχαμε με καθηγητές και
συμμαθητές αντικαταστάθηκε με την απρόσωπη
επικοινωνία μέσω webex, μέσα από μια οθόνη. Η
πανδημία δεν περιόρισε μόνο τους ανθρώπους
μέσα στα σπίτια τους, αλλά τους εγκλώβισε στις
σκέψεις τους και στα προβλήματα τους.
Δημιούργησε προβλήματα άπειρα, όχι μόνο στην
εκπαίδευση και στις σχέσεις των ανθρώπων αλλά
και στην οικονομία. Πολλοί άνθρωποι ζούσαν
στην μιζέρια. Τα σημάδια ήταν πολλά που άφησε
και είναι δύσκολο να επουλωθούν αλλά με την
πάροδο του χρόνου θα βελτιωθούν οι συνθήκες
για όλους τους ανθρώπους και δεν θα είναι πια
δύσκολο να σταθούμε ξανά στα πόδια μας και να
αντιμετωπίζουμε προβλήματα που εμφανίζονται
καθημερινά στον δρόμο μας.
Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ
Ανετάκη Ελευθερία του Ανδρέα
Έναν χρόνο χωρίς σχολείο και άλλων έναν
μέσω webex, πολλοί μαθητές ξέχασαν να
εργάζονται στον χώρο του σχολείου. Η
καραντίνα τους προκάλεσε την ανία και
βαρεμάρα. Δύο χρόνια απείχαν από το
διάβασμα και την επαφή από το σχολείο τους,
με αποτέλεσμά να όταν γύρισαν πίσω στα
θρανία το 2022, να χρειαστεί να
προσαρμοστούν και να ανταποκριθούν στις
απαιτήσεις του σχολείου, δηλαδή να κάνουν
μια νέα αρχή.

39. «Καινούργιες πατρίδες»: Μια βουτιά στον βυθό της μετανάστευσης ελculture.gr

40. Πάνω από το μισό του
παγκόσμιου προσφυγικού
πληθυσμού αποτελείται από
παιδιά. Πολλοί νέοι και
παιδιά θα αναλώσουν την
παιδική τους ηλικία και την
εφηβική τους ζωή μακριά
από το σπίτι τους, και τις
περισσότερες φορές μακριά
από τα δικά τους πρόσωπα.
Σε καταστάσεις κρίσης και
εκτοπισμού, τα παιδιά, οι
έφηβοι και οι νέοι
διατρέχουν μεγαλύτερο
κίνδυνο για παραμέληση, βία
και εκμετάλλευση σε όλα τα
επίπεδα. Σε περιόδους
σύγκρουσης, φυγής ή
εκτοπισμού, συγκεκριμένες
ομάδες είναι πιο ευάλωτες.
Τα παιδιά και οι νέοι είναι πιο
ευάλωτοι σε εκμετάλλευση σε
όλα τα επίπεδα καθώς και
σωματική, ψυχική, σεξουαλική
και ψυχολογική κακοποίηση.
Ολόκληρη η παιδική και εφηβική
τους ζωή, με την αναγκαστική
μετακίνησή τους λόγω πολέμου
ή οικονομικής πίεσης ή φυσικών
καταστροφών, ενδέχεται να
διαταραχθεί.
Με ελάχιστη έως καθόλου
πρόσβαση στην εκπαίδευση και
σπάνιες ευκαιρίες καθώς
μεγαλώνουν, τελικά βρίσκουν
τον εαυτό τους ανεπαρκή για να
αναλάβουν ρόλους και ευθύνες
ως ενήλικες.
Η στέρηση του δικαιώματος των
εκτοπισμένων νέων είναι ένα
ιδιαίτερο πρόβλημα. Αυτό
οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι
αυτοί οι νέοι που ήδη υπόκεινται
σε διάφορες και έντονες μορφές
δίωξης, αμφισβητούν το μέλλον
και τα μέσα διαβίωσής τους.
Περιθωριοποιούνται σε όλα τα
υπάρχοντα πολιτικο-οικονομικο-
κοινωνικά πλαίσια, σε παγκόσμιο
επίπεδο.
Οι νεαροί πρόσφυγες
αναγνωρίζουν τη δυσκολία
αναγνώρισης των υφιστάμενων
προσόντων τους ως σοβαρή
πρόκληση.
Η μάστιγα της μετανάστευσης
Αλ Ντουέιλι Μελίνα
Θεοδώρα Κοκκίνου
«Ο μικρός του συνεργείου»
ελculture.gr
Χριστίνα Μόραλη
ελculture.gr
Κωνσταντίνος Πάτσιος
«Μέσα στη σύγχυση της φυγής»
ελculture.gr
Συνέχεια

41. Οι νεαροί πρόσφυγες βλέπουν
ότι οι διακρίσεις, ο ρατσισμός
και η ξενοφοβία τους αφήνει να
αισθάνονται απομονωμένοι και
περιθωριοποιημένοι.
Οι νεαροί πρόσφυγες τονίζουν
ότι προτιμούν να εργάζονται
παρά να εξαρτώνται από την
ανθρωπιστική βοήθεια και
εκφράζουν την απογοήτευσή
τους για τις περιορισμένες
ευκαιρίες απασχόλησης και
διαβίωσης που έχουν στη
διάθεσή τους. Έχουν έντονες
ανησυχίες για την ανισότητα
των φύλων και τις άλλες
δυσκολίες που πολλοί
αντιμετωπίζουν, όπως
ενδοοικογενειακή βία, παιδικό
και αναγκαστικό γάμο,
σεξουαλική επίθεση και βιασμό.
Οι νεαρής ηλικίας πρόσφυγες
συχνά παραγκωνίζονται. Οι
δυνατότητές τους παραμένουν σε
μεγάλο βαθμό αναξιοποίητες. Οι
νεαροί πρόσφυγες θέλουν τα ίδια
πράγματα που θέλουν οι νέοι
παντού: να συνεισφέρουν και να
είναι μέρος των λύσεων. Θέλουν
ευκαιρίες, εκπαίδευση,
απασχόληση και ένταξη. Εμείς, ως
έφηβοι του 21ου αιώνα, έφηβοι με
ενσυναίσθηση, το λιγότερο που
μπορούμε να κάνουμε είναι να
τους δείξουμε ότι νοιαζόμαστε.
Η μάστιγα της μετανάστευσης
Παράλληλα, υπογραμμίζουν
την έλλειψη πρόσβασης σε
ποιοτική υγειονομική
περίθαλψη και ψυχοκοινωνική
υποστήριξη. Τέλος, εκφράζουν
ανησυχία για την ασφάλεια
και την ελεύθερη κυκλοφορία
που συνδέονται με την
ξενοφοβία και τη δυσκολία
απόκτησης εγγράφων. Συχνά
χρειάζονται ακόμη
καθοδήγηση και βοήθεια
καθώς και πρόσβαση σε
δικαιώματα και προστασία.
Έχουν λίγες ευκαιρίες να
αναλύσουν ζητήματα, να
επινοήσουν λύσεις, να
μοιραστούν τις ιδέες τους με
τους υπεύθυνους λήψης
αποφάσεων και να
ακουστούν.
Συνέχεια

42. Μετανάστευση
Αθανασιάδης ‘Αγγελος
Από τους πρόσφατους
καταστροφικούς σεισμούς που
έπληξαν την γειτονική μας χώρα
Τουρκία και την Συρία έως τον
αιματηρό πόλεμο της Ρωσίας κατά της
Ουκρανίας και την πολυπλοκότητα του
σήμερα, σε συνδυασμό με την ανάγκη
για την εξασφάλιση μίας καλύτερης
ζωής για κάθε νέο, συναντάμε
ανεξαίρετα το φαινόμενο της
μετανάστευσης, δηλαδή την
ενστικτώδη αντίδραση των πολιτών να
εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και
να αγωνιστούν για την επιβίωσή τους
σε μια ξένη χώρα αλλά και το
φαινόμενο της προσφυγιάς, της
μαζικής φυγής των ανθρώπων από την
εμπόλεμη χώρα τους.
Αναλυτικά, το ολέθριο μεταναστευτικό
φαινόμενο καθίσταται μία
πολυδιάστατη κοινωνική μάστιγα, η
οποία πηγάζει άλλοτε από εκούσια
αίτια (με επικρατέστερα τα
κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά
προβλήματα της κάθε χώρας), και
άλλοτε αναγκαστικά, κυρίως εξαιτίας
των πολέμων.

43. Μετανάστευση
Οι χώρες που δέχονται ρεύματα μεταναστών
αντιθέτως αντιμετωπίζουν ανεξέλεγκτη αύξηση του
πληθυσμού και έμμεσα αναγκάζονται να
φροντίσουν πολυπληθέστατο αριθμό ατόμων που
πολλές φορές αδυνατούν να ελέγξουν αυτή την
μεταναστευτική ροή Περαιτέρω, σημειώνεται
πολλές φορές εκμετάλλευση των μεταναστών λόγω
του χαμηλού κόστους του εργατικού τους
δυναμικού. Ωστόσο, αξίζει να σημειώσουμε πως οι
μετανάστες φέρνουν στην χώρα υποδοχής ένα νέο
τρόπο σκέψης, νέα ήθη και έθιμα, εμπλουτίζοντας
έτσι την κουλτούρα της και την νοοτροπία της.
Καταληκτικά, η μετανάστευση όσο επώδυνη και να
είναι, είναι επιτακτική ανάγκη τις περισσότερες
φορές.
Δυστυχώς η αλήθεια είναι, πως παρότι η
μετανάστευση δεν ωφελεί ποτέ την χώρα που
χάνει τον λαό της, εντούτοις δεν λαμβάνονται τα
κατάλληλα μέτρα αντιμετώπισης, ούτε τις
απαραίτητες παραμέτρους για την πρόληψή της
ή έστω αξιόλογες επιδιώξεις της αποτροπής της
από τους αρμόδιους.
Όσο για τις συνέπειες την μετανάστευσης,
μολονότι δύσκολο να προσδιοριστούν απόλυτα
ως επακόλουθο της ευρείας ποικιλίας
κατηγοριών αυτού του ολέθριου φαινομένου,
ιδιαίτερα εμφανές είναι ότι επηρεάζονται σε
μείζονα βαθμό και τα τρία μέρη που αφορά
η μετανάστευση, α) η χώρα που
εγκαταλείφθηκε, β) η χώρα στην οποία
μεταφέρεται ο μετανάστης και γ) οι ίδιοι οι
μετανάστες.
Σε ατομικό επίπεδο, ένας μετανάστης
εγκαταλείπει όλο του το παρελθόν, την
οικογένεια, τους φίλους του, και αναγκάζεται να
υπομείνει το όξινο αίσθημα του αποχωρισμού
της πατρίδας του. Σε δεύτερη φάση, η πατρίδα
χάνει το εργατικό της δυναμικό, γεγονός που
επιβραδύνει ραγδαία την οικονομική, κοινωνική
και επιστημονική της εξέλιξη. Επιπρόσθετα, η
μετανάστευση συμβάλλει στην μείωση του
πληθυσμού ενός κράτους και την εξασθένιση των
ενεργών πολιτών του.
Συνέχεια