Recomendados
Más contenido relacionado
La actualidad más candente
Similar a Warsztat teatralny wg Yaloma
Similar a Warsztat teatralny wg Yaloma (20)
Warsztat teatralny wg Yaloma
- 1. Monika Rejtner 23 stycznia- 25 stycznia
- 2. utrzymanie pacjenta w terapii wiara w sposób leczenia ma sama w sobie terapeutyczne działanie źródło nadziei, które występuje wyłącznie w grupie – obserwowanie poprawy u innych wiara terapeutów w siebie i skuteczność swojej grupy
- 3. Pacjenci czują się wyjątkowi w swym nieszczęściu, jedynie oni mają pewne przerażające lub niemożliwe do zaakceptowania problemy, myśli, impulsy lub fantazje. Ze względu na swą skrajną izolację społeczną, mają podwyższone poczucie wyjątkowości. Ulga. Uczuciu bliższego kontaktu ze światem WITAMY WŚRÓD LUDZI
- 4. udzielenie informacji, zmiana zakłócających wzorców myślenia strukturyzacja grupy wyjaśnienie procesu chorobowego siła wiążąca uporządkowanie świata Udzielanie bezpośrednich porad przez członków niezbyt pomocne, ale doceniają wsparcie i zrozumienie
- 5. Terapia grupowa to sposobność zrobienia czegoś pożytecznego dla innych. Elastyczne zmieniania ról: odbiorcy i dawcy pomocy. Inni udzielają wsparcia, przywracają zaufanie, dają sugestie i zapewniają wgląd; dzielą się ze sobą podobnymi problemami. Członkowie grupy zaakceptują uwagi od innego członka dużo łatwiej niż od terapeuty grupowego. „Jak ślepy może prowadzić ślepego?" lub „Co mogą dać mi osoby, które są tak samo zaburzone jak ja? Skończymy, ciągnąc się nawzajem na dno".- „Nie mam niczego wartościowego do ofiarowania.” „Sens życia jest zawsze zjawiskiem pochodnym, które przybiera realną postać, gdy wykroczyliśmy poza siebie, gdy zapomnieliśmy o sobie i jesteśmy pochłonięci kimś (lub czymś) poza nami.”
- 6. Jeśli prowadzący są postrzegani jako postacie rodzicielskie, będą wywoływać reakcje związane z postaciami rodziców/autorytetów: postacie autorytetów/rodziców postacie rówieśników/rodzeństwa głębokie osobiste przeżycia silne emocje i bliska zażyłość wrogie uczucia oparte na współzawodnictwie niektórzy bezradni i zależni od terapeutów, którym przypisują nierealistyczną wiedzę i siłę; Inni ślepo się im przeciwstawiają, uważając, że są przez nich traktowani jak dzieci i kontrolowani; wystrzegają się terapeutów, sądzą bowiem, że ci chcą ich ograbić z indywidualności; próbują poróżnić koterapeutów, aby wzbudzić „rodzicielskie" waśnie i rywalizację; odsłaniają się najbardziej, gdy jeden z nich jest nieobecny; zawzięcie współzawodniczą z innymi członkami, licząc na przyciągnięcie jak największej uwagi i troski terapeutów; zazdrość, gdy uwaga prowadzącego skupia się na innych członkach; tracą energię na poszukiwania sprzymierzeńców pośród innych członków w celu spowodowania klęski terapeutów; zaniedbują własne potrzeby w pozornie bezinteresownych staraniach o ugłaskanie prowadzących i innych członków.
- 7. Bezpośredni: Np. członkowie grupy mogą być proszeni o odgrywanie roli osoby starającej się o pracę lub proponującej komuś randkę. Pośredni: Uczestnicy grupowej terapii dynamicznej, w której obowiązują normy zachęcające do otwartego udzielania informacji zwrotnych, mogą uzyskać dużo danych na temat nieadaptacyjnego zachowania społecznego.
- 8. W trakcie terapii indywidualnej pacjenci mogą, w określonym czasie, siedzieć, chodzić, mówić, a nawet myśleć tak jak ich terapeuci. Jeśli terapeuta jest tolerancyjny i elastyczny, pacjenci także mogą sobie przyswoić takie cechy. Jeśli terapeuta odsłania się i akceptuje swoje ograniczenia, nie zachowując się przy tym niepewnie lub obronnie, to pacjenci są bardziej skłonni do tego, żeby nauczyć się akceptować swoje niedociągnięcia. Członkowie grupy nie tylko przyjmują cechy i style terapeuty, ale niekiedy mogą sobie nawet przyswoić jego złożony system wartości. Obserwowania terapii innego członka z podobną konstelacją problemów - zjawisko to zwane jest zazwyczaj terapią zastępczą lub terapią widza. W ciągu całej terapii pacjenci jak gdyby „przymierzają" pojedyncze zachowania innych ludzi, a następnie porzucają je jako niedopasowane. Proces ten może mieć trwały wpływ terapeutyczny; dowiedzenie się, jacy nie jesteśmy, stanowi krok na drodze do odkrycia, jacy jesteśmy.
- 9. Terapia jest doświadczeniem emocjonalnym oraz korektywnym. Musimy doświadczyć czegoś mocno; musimy jednak także, za pomocą naszego umysłu, zrozumieć implikacje tego doświadczenia emocjonalnego Nawet nieznaczne przesunięcia interpersonalne mogą być odbiciem głębokiej zmiany oraz wymagają uznania i wzmocnienia ze strony terapeuty i członków grupy. „tu i teraz" tzn. na tym, co dzieje się w tym pomieszczeniu w bezpośredniej teraźniejszości) Mikrokosmos Terapeuta lub inni członkowie grupy mogą odczuwać złość w stosunku do innej osoby w grupie, mogą czuć się przez nią wykorzystani, wyssani do cna, starci na miazgę, onieśmieleni, znudzeni, doprowadzeni do płaczu lub mogą odnosić się do niej emocjonalnie na nieskończenie wiele innych sposobów. Uczucia te stanowią informacje - cząstkę prawdy o innej osobie - i muszą być poważnie traktowane przez terapeutę. Terapeuci muszą być zdolni do uważnego śledzenia własnych reakcji na pacjenta, co jest zasadniczą umiejętnością w modelach relacyjnych.
- 10. Odpowiednikiem relacji pacjent- terapeuta w terapii indywidualnej jest szersze pojęcie, obejmujące relację jednostki z terapeutą grupowym, z innymi członkami grupy i z grupą jako całością „Duch zespołowy". Grupy o większym poczuciu solidarności lub „naszości" cenią siebie wyżej i będą się bronić przed zagrożeniami zewnętrznymi lub wewnętrznymi. Spójność Atrakcyjność grupy dla jej członków. Członkowie spójnej grupy odczuwają serdeczność i komfort oraz mają poczucie przynależności do niej; cenią grupę, a jednocześnie czują, że są cenieni, akceptowani i wspierani przez innych członków. Spójność jest niezbędna do tego, żeby mogły działać inne czynniki terapeutyczne! Pozytywna pętla samowzmocnien ia: zaufanie- odsłonięcie się- empatia- - akceptacja- zaufanie. Wielu pacjentów nie miało okazji odnieść korzyści z długotrwałej, silnej akceptacji rówieśników w dzieciństwie. Dlatego potwierdzenie ich wartości przez innych członków grupy jest dla nich nowym i istotnym doświadczeniem. Co więcej, akceptacja i zrozumienie wśród członków grupy może nieść ze sobą większą siłę i treść niż akceptacja ze strony terapeuty.
- 11. W ciągu wieków osoby cierpiące były poddawane przeczyszczeniu w celu usunięcia z nich nadmiaru żółci, złych duchów i zakaźnych toksyn (samo słowo wywodzi się z greckiego „oczyścić"). Katharsis nie wystarcza. Przez całe życie mamy do czynienia z rozładowaniami emocji, niekiedy bardzo silnymi, ale nie prowadzą one do zmiany. Ekspresja emocjonalna jest bezpośrednio związana z nadzieją i poczuciem osobistej skuteczności. Odsłonięcie własnych emocji jest także związane ze zdolnością radzenia sobie: artykulacja własnych potrzeb przez jednostkę pomaga jej i ludziom w jej otoczeniu w twórczym reagowaniu na wyzwania życiowe. Otwarte wyrażanie afektu jest zatem niezbędne w procesie terapeutycznym; gdyby go zabrakło, grupa uległaby degeneracji i zamieniła się w sterylne ćwiczenie akademickie. Pozornie przytłumione wyrażenie emocji może u bardzo zahamowanej jednostki stanowić wydarzenie o znacznej intensywności.
- 12. 1. Przyznanie, że życie jest czasami krzywdzące i niesprawiedliwe. 2. Przyznanie, że ostatecznie nie ma ucieczki od niektórych życiowych cierpień i od śmierci. 3. Przyznanie, że niezależnie od tego, jak bardzo zbliżę się do innych ludzi, muszę sam zmagać się z życiem. 4. Stawienie czoła podstawowym zagadnieniom mego życia i śmierci, a przez to przejście przez życie bardziej uczciwie i nieprzejmowanie się tak bardzo błahostkami. 5. Przekonanie się, że muszę wziąć na siebie ostateczną odpowiedzialność za własne życie, niezależnie od porad i wsparcia, jakie otrzymuję od innych. Czynniki odnoszą się do egzystencji - do naszej konfrontacji z kondycją ludzką - konfrontacji, która uczy nas o przykrych faktach egzystencjalnych: o naszej śmiertelności, naszej wolności i odpowiedzialności za stworzenie własnego projektu życiowego, o naszej samotności wynikającej stąd, że zostaliśmy sami wrzuceni w istnienie, i o naszych poszukiwaniach sensu życia na przekór temu, że dość niefortunnie znaleźliśmy się w świecie, który sam w sobie nie ma znaczenia. •odpowiedzialność, •pierwotna samotność, •przypadkowość, •kapryśność egzystencji, •uznanie naszej śmiertelności i wynikających z niej konsekwencji dla kierowania własnym życiem.
- 13. Stadium początkowe: orientacja, niepewne uczestnictwo, poszukiwanie sensu, zależność Stadium drugie: konflikt, dominacja, bunt Stadium trzecie: rozwój spójności •Poczatkowa faza wsparcia •Faza prawdziwej pracy grupowej Wewnątrz czy na zewnątrz Na górze czy na dole Blisko czy daleko
- 14. Grupy najpierw zajmują się zadaniem wstępnego zaangażowania członków i związania ich z grupą. „Jak to ma mi pomóc? Co to wszystko ma wspólnego z rozwiązaniem moich problemów?". Oceniają siebie nawzajem i grupę. Poszukiwanie aprobaty, akceptacji, szacunku lub dominacji. Odrzucają lub deprecjonują grupę, Wielu członków podatnych na zranienia. Terapeuta jest identyfikowany jako zawodowy uzdrawiacz, jest gospodarzem grupy Uczestnicy podchodzą do problemów w sposób racjonalny; Wewnątrz czy na zewnątrz
- 15. „Napierające" stadium Kontrola, władza, status, współzawodnictwo i indywidualne zróżnicowanie Konflikt między członkami lub między członkami a prowadzącym. Stopniowo wyłania się hierarchia kontroli, porządek społeczny dziobania. Pojawienie się wrogości wobec terapeuty jest w rozwoju grupy nieuchronne. Magiczne atrybuty, niechęc wobec odsłonięcia, ulubione dziecko terapeuty . Trudne i nieprzyjemne dla terapeuty grupowego. Musi się nauczyć odróżniania ataku skierowanego na niego osobiście i ataku na jego rolę w grupie. Terapeuta, który wytrzyma atak, pokaże grupie, że agresja nie musi być śmiertelna i może być w grupie wyrażona i zrozumiana. Jeszcze innym źródłem konfliktu w grupie jest wewnętrzny proces zmiany. Na początku wielu pacjentom brakuje umiejętności analizowania siebie i akceptowania informacji zwrotnych. Na górze czy na dole
- 16. Stłumienie wrogości wobec terapeuty Posłanie egnergii przemieszczonej, skierowanej poza obiekt agresji. Zmowa z terapeutą. Prowadzący, który nie może być otwarcie krytykowany, jest na ogół przyczyną poszukiwania kozła ofiarnego. Atak na kolegę jest bezpieczniejszym sposobem wyrażenia agresji i rywalizacji lub podniesienia swojego statusu w grupie. Niieświadoma potrzeba rzutowania przez członków grupy nieakceptowanych aspektów swego Ja na inną osobę w celu zmniejszenia ryzyka odrzucenia przez grupę. Członek grupy poświęcony przez grupę w imię skrytego i nieopatrznego przekonania, że gdyby tylko nie było tej osoby, grupa stałaby się oazą szczęśliwości.
- 17. Długa, produktywna faza robocza, dla której charakterystyczna jest zażyłość, zaangażowanie i autentyczna spójność. Świadomość solidarności z grupą, wspólny cel i duch zespołowy, zgodne działanie, współpraca i wzajemne wsparcie grupy, integracja i wzajemność grupy, jedność świadomości wspólnoty, wsparcie i swoboda komunikacji oraz ustanowienie zażyłości i zaufania między kolegami. Świat równowagi, rezonansu, bezpieczeństwa, większego zaangażowania, zaufania i odsłonięcia się. Główną troską grupy jest zażyłość i bliskość. Często grupa tłumi wszelkie przejawy negatywnego afektu w imię spójności. Wszystko jest słodyczą i światłem, a grupa wygrzewa się w promieniach nowo odkrytej jedności. Dopiero po wyrażeniu wszystkich afektów i zaakceptowaniu może nastąpić prawdziwa praca. W stadium rosnącej spójności można wyróżnić dwie fazy: początkową fazę wielkiego wzajemnego wsparcia (grupa przeciwko światu zewnętrznemu) bardziej zaawansowaną fazę pracy grupowej lub prawdziwej pracy zespołowej. Blisko czy daleko
- 18. •Terapeuci cenią takich pacjentów, ponieważ zapewniają oni skupienie gniewu w grupie, stymulują ekspresję emocji oraz wzmagają zainteresowanie i ekscytację spotkaniem. •Inni członkowie na początku często cieszą się ze sposobności schowania się za kimś, kto pierwszy zbada niepewny dla nich teren. •Awanturowali się, wściekle mobilizowali grupę, a następnie znikali. Terapeuci opisywali ich rolę jak „katalizator", „tarcza", „wrogi interpretator" czy .jedyna szczera osoba". •Niektórzy od początku występowali przeciwko terapeucie. Jeszcze inni, z poważnymi konfliktami w sferze zażyłości, której zarówno pragnęli, jak i się obawiali, zaczęli się odsłaniać i usilnie namawiali grupę, żeby to odwzajemniła, często w szaleńczym tempie. •Popełnienie społecznego samobójstwa. •Reakcja terapeuty na nieobecność różnych członków grupy. Osoby przejawiające skłonności monopolistyczne, ekshibicjonizm, bezładne odsłanianie się lub nieokiełznaną skłonność do sprawowania kontroli.
- 19. Jednostkiteodczuwająniepokój,gdymilczą; wtrącająsięzapomocąróżnorodnychtechnik: pośpiesznego wypełniania nawet najkrótszych okresów milczenia, odpowiadania na każdą wypowiedź w grupie, ciągłego odnoszenia się do problemów mówiącego przez powtarzanie„Też mam taki problem". opisywanie w najdrobniejszych szczegółach, rozmów z innymi wabiąc dziwacznymi, zagadkowymi lub seksualnie pikantnymi treściami metoda kryzysów: regularnie przedstawiają grupie poważne wstrząsy życiowe, które zawsze wydają się wymagać nagłej i wzmożonej uwagi. Problemy innych sprawiają w tym kontekście wrażenie banalnych. Destrukcyjnywpływnaspójność. próbą poradzenia sobie z lękiem; gdy wyczuwa coraz większe napięcie i niechęć w grupie, jego lęk narasta, a wraz z nim tendencja do kompulsywnego mówienia. Pacjent zawsze utrzymuje dynamiczną równowagę z grupą, która dopuszcza lub popiera takie zachowania: •wykonał całe odsłonięcie się •robił z siebie głupca •służył jako piorunochron skupiający złość uczestników
- 20. Pacjenci mogą milczeć z wielu powodów. •dojmujący strach przed odsłonięciem się •silny konflikt dotyczący agresji, nie mogą się zdobyć na pewność siebie, nieodłącznie związaną z mówieniem •niektórzy czekają na przebudzenie i ożywienie przez wyidealizowanego opiekuna - w magiczny sposób uratowani •wymagają od siebie jedynie doskonałości, nigdy nie mówią, gdyż obawiają się sromotnej porażki •próbują podtrzymać dystans lub kontrolę •czują się szczególnie zagrożeni przez określonego członka grupy i mają zwyczaj mówienia tylko pod jego nieobecność. •zabierają głos tylko na spotkaniach w mniejszym gronie lub bez udziału prowadzącego •milczą z obawy, że zostaną uznani za słabych, mdłych lub ckliwych •w celu ukarania pozostałych osób lub zmuszenia grupy do zwrócenia na nich uwagi Grupa będzie coraz bardziej sfrustrowana i zmęczona przymilnym nadganianiem i zachęcaniem milczącego, zablokowanego pacjenta. W obliczu dezaprobaty grupy pacjent zostanie jeszcze bardziej zepchnięty na margines, a jego szanse na aktywne uczestnictwo będą mniejsze niż kiedykolwiek.
- 21. Pacjenci skarżą się, że: •nigdy nie mają innym nic do powiedzenia •na przyjęciach stoją w odosobnieniu •nikt nie zaprasza ich do siebie częściej niż raz •są wykorzystywani jedynie jako obiekty seksualne •są zahamowani, nieśmiali, społecznie niezdarni, puści lub bezbarwni w grupie terapeutycznej •bardzo zahamowany •brakuje spontaniczności •nigdy nie podejmuje ryzyka •wypowiedzi są zawsze „bezpieczne"(i przewidywalne) •służalczy i starannie unikający jakichkolwiek oznak agresywności, •często przejawiają tendencje masochistyczne •mówi to, czego w ijego przekonaniu wymaga od niego otoczenie •trzyma się konkretów •cierpi na brak wyobraźni •koncentruje się na szczegółach operacyjnych, a nie na przeżywaniu Pod względem stylu społecznego bardzo się różnią. Postawa: •milcząca •sztywna i hiperracjonalna •nieśmiała i usuwająca się w cień •zależna •wymagająca Znudzeniu trzeba przeciwstawić ciekawość!
- 22. Charakterystyka Błędne koło Pośrednio lub bezpośrednio proszą grupę o pomoc, przedstawiając problemy lub skargi, a następnie odrzucają każdą oferowaną pomoc. Stale przedstawiają problemy w taki sposób, żeby wyglądały na nie do przezwyciężenia. Wydają się szczycić nierozwiązywaln ością swoich problemów. Skupiają się całkowicie na terapeucie, niestrudzenie dążąc do uzyskania interwencji lub porady, i wydają się zupełnie nie zauważać tego, jak reaguje na nich grupa. Uważają, że bardziej niż inni potrzebują pomocy. OPG wydają się całkowicie zaabsorbowani sobą: mówią tylko o sobie i swoich problemach. Odrzucenie pomocy może przybrać wiele różnych i subtelnych form Przerwać błędne koło terapeuta może tylko przez wskazanie, że on „nie tylko rozumie, ale także dzieli z pacjentem jego uczucia bezradności w związku z sytuacją", odmawiając w ten sposób przedłużania swojego udziału w bezowocnej relacji. Unikać wyrażania optymizmu, udzielania zachęt czy porad i zamiast tego przyjąć postawę ironiczną, zgadzając się co do treści z pesymizmem pacjenta, a jednocześnie podtrzymując obojętny afekt. Do grupy wprowadza rozdrażnienie, frustracje i dezorientacje. Pacjent taki wydaje się nienasyconym wirem, wsysającym energię grupy. Niemoc i brak nadziei, że ich potrzeby zostaną docenione przez grupę. Słabnie także spójność grupy.
- 23. Pacjent psychotyczny Pacjent z zaburzeniem dwubiegunowym Pacjent narcystyczny Pacjent schizodalny Pacjent z zaburzeniem osobowości typu bordeline
- 24. Grupy z wieloma ustrukturyzowanymiinterwencjami •Grupa myśli, że terapeuta jest kompetentny i wie, co robi •biorąc na siebie całą funkcję wykonawczą, spełni on fantazje grupy na temat tego, co powinien robić prowadzący. •grupy skupiały się na wyrażaniu pozytywnych i negatywnych uczuć , •szybko pobudza uczestników do wielkiej ekspresyjności, •mniej skuteczne •przeskakuje ona wiele swoich zadań rozwojowych i nie rozwija poczucia autonomii i skuteczności •materiał jest wyszarpywany z jednostek w nieodpowiednim czasie, •ryzyko infantylizacji Grupy z mniejszą liczbą ćwiczeń •większy zakres zainteresowań tematycznych: •ustalanie celów, •dobór metod proceduralnych, • bliskość a zdystansowanie, •zaufanie a brak zaufania, •autentyczność a sztuczność, •uczuciowe przywiązanie oraz izolacja.
- 25. Ostatnią fazą terapii grupowej jest zakończenie, niezwykle istotna, ale często lekceważona. Uczucia muszą być zanalizowane z perspektywy pojedynczego uczestnika, terapeuty i grupy jako całości. Powinno się składać z faz: •przegląd, •żałoba •świętowanie rozpoczęcia nowej fazy życia. Zakończenie powinno być wyraźne i skoncentrowane - nie rozwlekłe i stopniowe. Stawienie czoła zakończeniu terapii jest doświadczeniem granicznym, konfrontacją z granicami. poczuciem żalu z powodu niewykonanej pracy, niewyrażonych emocji czy niewypowiedzianych uczuć. Zakończenie, o ile zostanie właściwie zrozumiane i przeprowadzone, może być ważną siłą w procesie zmiany.
- 26. Cueva de las Manos (Jaskinia Rąk lub Jaskinia Dłoni) powstałych około 9–13 tysięcy lat temu. Argentyna.