Poems, articles, essays, short stories and photo-essay dedicated to second anniversary of Cyclone Nagis are organized as a Special Collection by Myanmar Youth Network.

1. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ (၂) ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္
စာစုမ်ား
ျမန္မာလူငယ္ကြန္ရက္မွ စီစဥ္သည္။
ျမန္မာလူငယ္ကြန္ရက္
ကန္႔သတ္

2. မာတိကာ
ကဗ်ာမ်ား ၃
အက္ေဆးမ်ား ၁၇
ေဆာင္းပါးမ်ား ၃၁
၀တၳဳတိုမ်ား ၄၅

3. ကဗ်ာမ်ား
ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ကုန္ၿပီ ေအးမိစံ
သူရနီ
စာမ်က္ႏွာ ၄
လပြတၱာ
ေအာင္ပိုင္စိုး
စာမ်က္ႏွာ ၇
ၾကမၼာအ႐ိုင္း လႈိင္းပုတ္တဲ့ ေမ
သင္းရီ
စာမ်က္ႏွာ ၈
ဧရာ၀တီ... ေမ... ဖိုးဘီးယား
ေခမင္းဇံု
စာမ်က္ႏွာ ၁၃
မကလက္တဲ့ အက
ျမတ္ခိုင္ဦး
စာမ်က္ႏွာ ၁၆

4. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ကုန္ၿပီ...ေအးမိစံ
သူရနီ
ကၽြန္မ ျပန္လာခဲ့မယ္ေျပာၿပီး
သူေရာက္မလာေတာ့
ငါအရမ္းစိတ္ပူေနတယ္ကြာ...
မူလတန္းေက်ာင္းေလးနဲ႔ ကေလးေတြက
ၫိႈးငယ္စြာျဖင့္
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေလးကို ရပ္ေစာင့္ေနၾကေလရဲ႕..
ေဟ့ေရာင္
နာဂစ္ဆိုတာ
အစြန္းေရာက္ အနက္ေရာင္ကုန္သည္ႀကီးတစ္ဦးဘဲ
မင့္ေကာင္မေလး ေဌးယဥ္လည္းပါသြားတယ္
ငါ့ေက်ာင္းဆရာမေလးနဲ႔ သူ႔ညီမ၀မ္းကြဲေလးလည္း
လိုက္ပါသြားတယ္
ငါတို႔ အေဒၚ၊အစ္မ၊ညီေလးေတြန႔ဲ
သူငယ္ခ်င္း-အသိမိတ္ေဆြေတြကိုလည္း
အဲဒီ ကုန္သည္ႀကီးက
တသီႀကီး ဆြဲေခၚသြားေလရဲ႕...
ေက်ာ္သူ
ငါတို႔ရဲ႕ အိမ္ေခါင္းရင္းက
ကုကၠိဳပင္ပ်ိဳေလးေရာ လဲသြားေသးလား
၄

5. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
အခု ငါ့ရဲ႕ဆံပင္ေတြကေန
မီးခိုးေတြ အရမ္းထြက္ေနတယ္
သူသိထားတဲ့ေက်းဇူးတရားေတြက
သူပ်ံသန္းမယ့္ အေတာင္ပံေတြကို
ေရဆြတ္ေပးလိုက္တာေလ
သူေျပာေျပာေနတဲ့
ငါ့ရဲ႕ ရည္းစားဦးဟာ သူျဖစ္ၿပီး
သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်စ္က ငါဆိုတာေလ
စိတ္ခ်၊ နင့္ကိုငါဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါဘူး... ေအးမိစံ...
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး...
ေႏြးေႏြး ဘာေလးေမြးတယ္ဆိုတာလည္း
သူမသိသား႐ွာဘူး
ြ
(သူျပန္လာမယ္ေပါ့)
ေခါင္းတလားနဲ႔တူတ႔ဲ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ထဲ မဆင္းမီ
ငါးရက္ အလိုေလာက္က
ဖုန္းထဲမွာ ေျပာသြားတဲ့
ငါ့ကို ေျပာစရာစကားေတြ႐ိွေသးတယ္ဆိုတာ
ဘာလည္းမသိဘူးကြာ
၀ဋ္ေၾကြးေျပဘုရားဆီ
ငါ ေနာက္တစ္ေခါက္သြားေတာ့လည္း
ေနညိဳခ်ိန္အထိ သူေရာက္မလာခဲ့ဘူးေလ
ငါ့ရဲ႕တစ္သက္
အဲဒီ ဘုရားေျမဟာ
ဘ၀ရဲ႕ လြမ္းစရာ့အေကာင္းဆံုး ဇုန္ေပပဲ
သူ႕အေပၚထားတဲ့ ငါ့၏ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္
သူမတစ္ေယာက္ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ...
............................................လားပါေစ...
ပိေတာက္ေတြ တစ္ေၾကာ့ျပန္ပြင့္လို႔
'ဆရာမေလးေကာ' လို႔ေမးလာခဲ့ရင္
ငါဘယ္လို ျပန္ေျဖရမလဲ... ေက်ာ္သူ
ငါ အရမ္းလြမ္းတယ္ကြာ...
၅

6. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
လာမယ့္ ေဆာင္းဦးေပါက္
ေကာက္ရိတ္သိမ္းပြဲေတာ္ အၿပီး
တို႕ႏွစ္ဦးမဂၤလာပြဲကို
သူတစ္ကယ္ မတက္ေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့...
................မတက္ေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့...
ဒါ၀င္ကို သတိရရင္ေတာင္
၀က္စမင္စတာ ဘုရားေက်ာင္းထဲက
သူ႕အုတ္ဂူဆီသားလို႔ရတယ္
ြ
ေမာ္ဒယ္ 'အန္နာနစ္ကိုလ္စမစ္' ကို လြမ္းတဲ့အခါလည္း
ဘဟားမားကၽြန္းေပၚက
သူမရဲ႕ အုတ္ဂူေလးဆီသြားလို႔ရတယ္
အခု သူ႔ကို ငါလြမ္းေနၿပီေလ
ဘယ္မလဲ... သူမရဲ႕အုတ္ဂူ...
ဘယ္မလဲ... သူမရဲ႕အ႐ိုးအိုး...
ငါမတရားမေျပာပါဘူး
တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿပီးမွသာ
႐ိွတ္စပီးယားျပဇာတ္ထဲက
ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးက
ဒုတိယ ကံအဆိုးဆံုးပါ
ေက်ာ္သူ...
ပြတ္႐ွကင္ေတာ့
ေနာက္ထပ္ ေသနတ္မွန္ခံရျပန္ၿပီ... ။ ။
သူရနီ
၂၀၀၉၊ မေဟသီ
၆

7. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
လပြတၱာ
ေအာင္ပိုင္စိုး
ေ႐ြးျမစ္ထဲ စီးဆင္းေနတဲ့ေရအလ်ဥ္မွာ
ငါတို႔ရဲ ႔မ်က္ရည္ေတြ ေရာပါေနသလို
ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ေငးေနတဲ့
အၾကည့္ေတြတိုင္းမွာ
မ်က္ရည္တံတိုင္းေတြ ကာရံထားတယ္။
သတင္းဆိုးက
မနက္ခင္းနဲ႔အတူလႈပ္႐ွားႏိုးထလို႔
ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပမွာ
ကမာၻဟာ
ေအာ္လို႔မၾကား၊ ေခၚလို႔မရ
ျမင္ကြင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး
ေျခာက္ျခားေသြ႔ေျခာက္ တိတ္ဆိတ္လို႔ ...။
ငါတို႔ရဲ ႔
စင္ၾကယ္ခိုင္မာတဲ့ မနက္ျဖန္တိုင္း
ေ႐ွ ႔ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္
အသက္႐ွင္ေနထိုင္ျခင္း ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ
ကမာၻအရပ္ရပ္က
ေစတနာေမတၱာေတြန႔ျဲ ဖည့္မွ ျပည့္မယ့္
ကြက္လပ္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔
ေနာက္ေက်ာမလံုတ့ဲ မုန္တိုင္းမ်က္ႏွာစာဟာ
လပြတၱာေပါ့။
ေအာင္ပိုင္စိုး
၇

8. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
ၾကမၼာအ႐ိုင္း လႈိင္းပုတ္တဲ့ ေမ
သင္းရီ
မငိုတတ္ေတာ့တ့ဲ
လူသာစစ္စစ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ
ငုတ္တုတ္ေမ့ေနတဲ့
အုန္းပင္ေတြ
ျမင္ဖူးၾကရဲ႕လားမသိ။
က်ဳပ္ျဖင့္
အခုေတာ့
ျမင္ဖူးျခင္းမက ျမင္ဖူးခဲ့ရပါရဲ႕။
အုန္းပင္အုန္းလက္ဆိုတာ
ေလျပည္ေအးတစ္ခ်က္ သုတ္ခနဲဆို
ယိမ္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ကသလို
ဟို ဒီ တဖ်ပ္ဖ်ပ္
ႏြဲ႔တတ္ သြ႔တတ္ ေပ်ာ့ေျပာင္းတတ္စြာ
ဲ
အဲဒီအုန္းပင္ေတြဟာေလ
အ႐ုပ္ေတြလို
ျခစ္ရာတစ္ခုန႔ဲ ထစ္အသြားတဲ့ စီဒီျပားတစ္ခ်ပ္လို
၈

9. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္သြားတဲ့
အတၱေဘာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလို
ကႀကိဳးေပ်ာက္သြားတဲ့ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္လို
တကယ့္ကိုမွ ငုတ္တုတ္
မလႈပ္မယွက္
ၿငိမ္သက္တစ္မိနစ္မက
လူသားေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕အသက္
ဘ၀ေပါင္းအနႏၲကိုတမ္းတ
၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္
ေတြေတြႀကီးေတြရပ္ၿပီး
အုန္းေတာႀကီးေတြ ရပ္ေနလိုက္ပုံမ်ားေလ
အဲဒါ
ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသမွာ
က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ
က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ျမန္မာျပည္မွာပါ။
မေအာ္တတ္
မေခၚတတ္ေတာ့တ့ဲ
အဲဒီ လူသားစစ္စစ္ေတြဆီ
ကူညီဖို႔လက္တစ္ဖက္
ရက္ေရာစြာကမ္းရမယ့္ အျဖစ္ပါ။
ေသလိုက္ၾကပံုမ်ားေလ
အေဖေသတာ မငိုတတ္
အေမေသတာ မငိုတတ္
လင္ေသတာ မငိုတတ္
သားသမီးေလးေတြေသတာ မငိုတတ္ေတာ့တ့ဲ မိန္းမတစ္ေယာက္က
ကၽြန္မ ကံမေကာင္းလို႔ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့ရတာပါတဲ့။
အေဖလည္းဆံုး
အေမလည္းဆံုး
လင္ဆံုး သားသမီးဆံုး လံုးလံုးမရွိေတာ့တ့ဲ ဘ၀မွာ
၉

10. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
ဘာမ်ားက်န္ခဲ့ေသးသလဲဆိုေတာ့
စပါးပုတ္လည္း ေရျမဳပ္
မိဘလက္ငုတ္ လယ္ကေလးေတြလည္း ေရငန္၀င္
သားေလးရွင္ျပဳဖို႔ ေငြစေလးေတြလည္း
လႈိင္းထဲ ေလထဲ သားေလးနဲ႔အတူ
စုံးစုံးငုပ္သြားခဲ့ၿပီ။
မိုးအရြာ ေနအပူ
အတူတူ အရိပ္ခိုခဲ့ၾက အိမ္ကေလးလည္း
ဘယ္ကမ္း ဘယ္ေသာင္
ဘယ္ထိေအာင္ ေမ်ာခဲ့ၿပီမသိ
ျဖန္႔ၾကည့္ေတာ့
လက္ဖ၀ါးခ်ည္းပဲ က်န္တာေလ
ဆုပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း
ေရငံေတြ အလြန္အကၽြံ၀င္ထားတဲ့ လယ္ေတြက
ဆုပ္မရ ကိုင္မရ
ထြန္ေရးစဖို႔ ႏြား ကၽြဲေတြဆိုတာ
လတာျပင္အစပ္မွာ
ေျခေထာက္ လက္ေထာက္ေတြ မိုးေမွ်ာ္လို႔
ေပါေလာႀကီးေတြ ေပၚေနလိုက္ၾကတာ။
အို ...
ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ
ရြာ၀က ႐ိုးထဲမွာ
ေလွေလွာ္စရာ လမ္းေတာင္မေပါက္ေအာင္
ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီး ေဖာင္ဖြ႔ေနလိုက္တ့ဲ
ဲ
႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ လူေသအေလာင္းေတြဟာ
ဘယ္က လာသည္လည္း မသိ
ဘယ္ဆီ ေမ်ာမည္လည္း မဆိုႏိုင္
သူတို႔ရဲ႕ ပိုင္ရွင္ဟာ
သူလား ... ငါလား ... ဘယ္သူလဲ
၁၀

11. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
သဲကြဲစြာ မွန္းႏိုင္ဖို႔ ခက္ေလာက္ေအာင္
တင္းၾကမ္းကို ျပည့္လို႔ ... ။
အရင္က ...
လတ္ဆတ္ခဲ့ဖူးတဲ့
ေဟာဒီပင္လယ္ေလထဲ
က်ပ္ ခဲ ၀ဲလွည့္ေမႊ
အပုပ္နံ႔ေတြ ေထာင္းေထာင္းထ
ေလသန္႔ေလးတစ္စ အိပ္မက္ေတာင္ မရႏိုင္ေတာ့ ...။
ညညဆို ...
တေ၀ါေ၀ါ တ၀ုန္း၀ုန္း
လႈိင္းလံုးႀကီးေတြ ပုတ္တ့အသံ
ဲ
ေလသံ မိုးသံ မုန္တိုင္းအ႐ိုင္းသံ
အေမေရ ... အေဖေရ ...
သားေလးေရ ... သမီးေလးေရ ...
ေခၚေလေ၀းေလနဲ႔ ေ၀းကြာသြားၾကတဲ့ အသံေတြ ...
အဲဒီေမွာင္ႀကီးမည္းမည္းထဲမွာ
ၾကားေနခဲ့ရတဲ့ အသံေတြ
ခုလည္း ၾကားေနရတုန္း
ဘယ္အခါအထိလည္း ၾကားေနမိဦးမည္မသိ ... ။
မ်က္ရည္မရွိေတာ့လို႔ မဟုတ္လည္း
မငိုတတ္ေတာ့ ...
ႏွလံုးသားမရွိေတာ့လို႔ မဟုတ္လည္း
ရင္မခုန္တတ္ေတာ့ ...
ဦးေႏွာက္မရွိေတာ့လို႔ မဟုတ္လည္း
ဘာကိုမွ် မေတြးတတ္ေတာ့ ...
ေျခလက္ေတြ ရွိေနေသးမင့္လည္း
ဘာမွ ေကာက္ကိုင္စရာ မရွိေတာ့လို႔
ဘာမွ် မလုပ္တတ္ေတာ့ ... ။
၁၁

12. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
လာေပးသည့္ ထမင္းထုပ္ကေလး
တစ္လုတ္တစ္ဆုပ္ ေျဖစားရင္း
ျမင္ကြင္းေတြကို ဘာမွ် မျမင္ရေတာ့သလို
မ်က္လံုးအေသေတြန႔ဲ စူးစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ၾကလို႔
သူတို႔ေတြ ...
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသားေတြ ...
က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြ ...
အဲ့ဒါ
က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေသြးရင္းသားရင္း ညီရင္းအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြပါေလ ... ။
သင္းရီ
၂၀၀၈။ 7 Day News
၁၂

13. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
ဧရာ၀တီ ... ေမ ... ဖိုးဘီးယား
ေခမင္းဇံု
မေျပာေၾကး၊ ေမအေၾကာင္း မေျပာေၾကး
ျဖစ္ရမယ္ေလ၊ ဧၿပီၿပီးေတာ့ ေမေပါ့။
အိုကြယ့္ မၾကားခ်င္စရာ၊ မျမင္ခ်င္စရာ
ေမ့ရဲ႕ ရက္စက္မႈ၊ ေမ့ရဲ႕ ႏွိပ္ကြပ္မႈ
ေမ့ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းမႈ၊ ေမ့ရဲ႕ ပုတ္ခတ္မႈ
ေမ့ရဲ႕ ဆြဲခ်မႈ၊ ေမ့ရဲ႕ ႏွစ္ျမႇဳပ္မႈ
ေမ့ရဲ႕ မစာနာမႈ၊ ေမ့ရဲ႕ မ်က္ကြယ္ျပဳမႈ
သတီစရာထဲက မသတီစရာ ျဖစ္လာတဲ့ေမ၊ ဒါေပမယ့္
မသတီစရာထဲက သတီစရာ ျဖစ္လာတဲ့ေမ၊ ဒါေပမယ့္
ေမဟာ တရားခံမဟုတ္ဘူး
ေမဟာ ရာဇ၀တ္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး
ေမဟာ အဖ်က္အေမွာင့္ မဟုတ္ဘူး
သင္းေၾကာင့္ ေမဟာ အားမလိုအားမရ ရတက္ေပြရတယ္
သင္းေၾကာင့္ ေမဟာ ဘ၀အဆံုးအ႐ံႈးေတြ ခံရတယ္
သင္းေၾကာင့္ ေမဟာ တံေတြးခြက္ထဲကို ေမ်ာခဲ့ရတယ္
စစ္မေၾကညာ၊ ေသနတ္တစ္ခ်က္ မေဖာက္
ၾကားခုလပ္က ရည္စူးက်ဴးေက်ာ္ပစ္လိုက္တာ
သင္းက ၿဗိတိသွ် ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ထက္ ဆိုးတယ္
သင္းက ဟစ္တလာ၊ မူဆိုလိုနီတို႔ထက္ ဆိုးတယ္
၁၃

14. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
သင္း အရိုင္းအစိုင္း သမုတ္ေတာ့ နာဂစ္ ... နာဂစ္ ... နာဂစ္
စစ္ေသြးႂကြအစၥလာမၼစ္တို႔ထက္ နာဂစ္က ကိုင္လႈပ္ပစ္ႏိုင္သတဲ့
မျမင္ဘူး မူးျမစ္၊ မယံုဖူး ႀကံဳဖူးမွသိ
သိလိုက္တာက ေပါေလာေတြခ်ည္း
“ကေလးသံုးေယာက္ တစ္ေယာက္မွ မက်န္ဘူး”
“ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ ကိုရင္ကေလးမ်ားအား ရည္စူး၍”
“ဟင့္အင္း၊ အေမေရာ အေဖေရာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး”
“ဒီႏွစ္ လယ္ေလးအားထားေနတာ”
“ေသာက္ေရကန္ ဆားငန္၀င္လို႔ ျပန္ေဖာ္ရမယ္”
“အညာမွ ကၽြဲေတြ၊ ႏြားေတြ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဆီသို႔”
“ငါးမရ ေရနစ္ျပန္၊ ၀က္ကယ္လို႔ လူပါဆံုး”
သင္းက ဟီ႐ိုရွိးမား၊ နာဂါဆကီး အဏုျမဴၿမိဳ႕ေတာ္ေလာက္ေတာ့ အသာေလးဆိုဆို
သင္းက ဒဘယ္လ်ဴတီစီ စင္တာ အေဆာက္အဦႀကီး ၿပိဳက်တာေလာက္ေတာ့
အသာေလး ဆိုဆို
ဆူနာမိမထိတထိနဲ႔ ဒုတိယကမာၻစစ္မီသူျဖစ္ျဖစ္၊ မမီသူျဖစ္ျဖစ္
သင္းနဲ႔က်မွ ဗမာ့အသက္အိုးအိမ္ေတြ ျမစ္ျမစ္ျပဳန္း
သင္းေနာက္က ေကာက္ေကာက္ပါ စီးခၽြမ္း
ခုပဲၾကည့္ ေဟတီၿပီးေတာ့ ခ်ီလီ သိမ့သိမ့္တုန္ရိုက္ဟည္း
္
ဒီတစ္ေခါက္ တတိယကမာၻစစ္ႀကီးက လူေတြန႔ဲ သင္းတို႔လား?
ဟိုတုန္းက ကၽြဲညီေနာင္က ျမင္ျမင္ရာ ထင္ရာစိုင္း ဗံုးက်ဲတယ္
ခုေတာ့ျဖင့္ ကယ္ဆယ္ေရး ရိကၡာအျပည့္ သယ္ေဆာင္လာတယ္။
နာဂစ္သက္သက္ အေလာင္းအတြက္၊ နာဂစ္ ပစ္တ့ဲ မိဘမဲ့အတြက္
နာဂစ္ၿဖိဳတဲ့ အိုးအိမ္အတြက္၊ နာဂစ္ဖ်က္တ့ဲ လယ္ယာအတြက္
နာဂစ္ခၽြတ္တ့ဲ အ၀တ္အထည္အတြက္၊ နာဂစ္ခြဲတ့ဲ ထမင္းအိုးအတြက္
အတြက္၊ အတြက္ေတြ အတြက္၊ ႏိုင္ငံတကာကပါတယ္၊
ေအာက္ျပည္ကပါတယ္။ အထက္ဗမာျပည္က ပါတယ္။
တိုင္းရင္းသားေတြဆီက ပါတယ္။
ဆန္အိုးႀကီးအတြက္ ဆန္ေတြ၊ ဆီေတြ၊ ဆားေတြ၊ ေဆးေတြ ...
ဧရာ၀တီအတြက္ အထုပ္ေတြ၊ အပိုးေတြ၊ အမိုးေတြ၊ အကာေတြ
ဒါေတြသာမက ရန္ကုန္ပါ ႏွီးေၾကာသပ္၊ အျဖဴအမည္းလက္ေတြ
၁၄

15. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
ကုသိုလ္ျပဳရတယ္။
ကိုယ့္လက္က ထိကမ္းၿပီး၊ သူ႔လက္က လွမ္းထိတ့အရသာ
ဲ
႐ုပ္၀တၳဳအရသာ၊ ကံအရသာ၊ မေနာအရသာ
သာဓုကြယ္၊ သာဓု . . သာဓု၊ ယုတ္စြအဆံုး မ်က္ရည္နီ
မုန္တိုင္းနီေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ နီရၿပီ ...
သူ႔မ်က္ရည္က သူ႔ဇာတိေပၚက်ေတာ့ သူ႔ေျမပါ နီခ့ျဲ ပန္ၿပီ။
တရားနဲ႔ မေျဖ၊ အမ်ားနဲသာ ေျပရတဲ့ ေက်ာ့တစိမ့္စိမ့္ အေၾကာက္တရားေတြ
႔
ေနရင္းထိုင္ရင္း ... ေလေလးနည္းနည္းၾကမ္းရင္လည္း
ေၾကာက္ေနရ
လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ... ေကာင္းကင္ႀကီး နီျမန္းေနရင္လည္း
ေၾကာက္ေနရ
သြားရင္းလာရင္း ... စကားနိမိတ္သံၾကားရင္လည္း
ေၾကာက္ေနရ
အိုကြယ္ နာဂစ္က့ေသာသူ၊ အ႐ိုင္းအစိုင္းမူ
ဲ
အိုကြယ္ ေမဖိုးဘီးယား
အိုကြယ္ သူ႔လိုေခၚလိမ့္ဦးမလား။
ေခမင္းဇံု
(နာဂစ္ ၂ ႏွစ္ျပည့္ ရႈျမင္ကြင္းေနာက္ကြယ္မွ)
၁၅

16. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
မ ကလက္တဲ့ အက
ျမတ္ခိုင္ဦး
ရက္ရက္စက္စက္ေရစီးေတြကို ရင္စီးခံမွာလား
သတင္းတစ္ပုဒ္ရဖို႔ စစ္ေျမျပင္အထိသြားႏိုင္မွ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဖတ္ရဖို႔ စာသားထဲ၀င္ေရာက္ႏိုင္မွ
ထမင္းတစ္လုတ္သို႔၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွ ။
ေျပာ ေျပာ ျဖည္းျဖည္းေျပာ
ေဒါသေဇာနဲ႔ ေျမျမင့္ရာ လံွစိုက္ရမလား
ေျပာ ေျပာ ျဖည္းျဖည္းေျပာ
ရင္ခုန္ၿပီးေျပာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ေျပာ
အခိုက္ဓာတ္ကို ဆိုက္ေအာင္ေျပာ ။
ည႐ွစ္နာရီခြဲမွာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားဖြင့္လ်က္
ညဆယ္နာရီမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ဖြင့္လ်က္
ညဆယ့္ႏွစ္နာရီတိတိမွာ ေရာက္လာမယ့္ေန႔ႀကီးကိုဖြင့္လ်က္
ေရာက္လာမယ့္ ပံုသဏၭာန္နဲ႔
ေရာက္လာမယ့္ မနက္ျဖန္တို႔
ေရာေမႊထားတဲ့အနံ႔ရဖူးလား
ဒီ၀ါက်ေတြက ၫီွလား
ဒီစာသားေတြက နံလား
ဂ႐ုတစိုက္န႔ဲ ေျပာလိုက္တ့ဲ စကား
ၾကားလား ။ ။
ျမတ္ခိုင္ဦး
၁၆

17. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
အက္ေဆးမ်ား
မိသားစုသစ္ပင္
ေဇာ္လူစိမ္း
စာမ်က္ႏွာ ၁၈
ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့
မ်က္၀န္းရိပ္မွာ ေသြးရိပ္ထင္
လင္းထိပ္သွ်င္
စာမ်က္ႏွာ ၂၄
ဖတ္စာ
ေရ၀တီ
စာမ်က္ႏွာ ၂၇
၁၇

18. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ နာရီမ်ားစြာ
သူရဲ႕စိတ္ကို ႏိႈးဆြၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ
သူ႔ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြ ဒလေဟာ ျပန္လည္ရရွိ
လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္
သူရဲ႕မူရင္းအေျခေနမွန္ဆီ ျပန္ေရာက္ဖို႔ ....
မိသားစုသစ္ပင္
ေဇာ္လူစိမ္း
၁၈

19. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
လူက သစ္ပင္မွ အသြင္ေျပာင္းဆင္းသက္လာခဲ့တယ္လို႔ ေရွးစကားေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္
ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္အရ လူဟာသစ္ပင္ေတြေပၚကေန ေျမျပင္ေပၚကို ဆင္း
လာခဲ့ၿပီး လူ႔ယဥ္ေက်းမႈကို ထူေထာင္ခ့တယ္ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိခဲ့ေလ့လာခဲ့ရပါတယ္။
ဲ
ကမာၻဦးမွာေရာ ဘုရားသခင္ဟာ ေတာေတာင္သစ္ပင္၀န္းက်င္နဲ႔ လူသားကို ဘယ္လိုတြဲယွက္
ဖန္ဆင္းခဲ့ပါသလဲ။ ဘယ္လိုပံု ဘယ္လိုအယူအဆေတြ ရွိေနၾကပါေစ၊ ျပတင္းေပါက္က ၾကည့္လိုက္လို႔
သစ္ပင္သစ္ခက္ မျမင္ရတဲ့ေနရာ၊ ရထားစီးသြားလို႔မွ သစ္ရိပ္ေတာရိပ္ ေငးေမာလို႔မရတဲ့အရပ္၊
အဲသလိုေနရာမ်ဳိးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔သဘာ၀ဟာလည္း ေပ်ာက္ဆံုးေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ သစ္ပင္န႔ဲ
လူဟာ ခြဲျခားမရတဲ့ အတူတြဲလ်က္ရွင္သန္ေနတဲ့ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူန႔ဲ
သစ္ပင္ကို ဘယ္လိုစာလံုးေပါင္းမလဲ။ ပင္စည္၊ အကိုင္း၊ အခက္အလက္၊ အဘိုးအဘြား၊ အမိအဘ၊
သားေျမးျမစ္၊ သစ္ပင္ကို မိသားစုတစ္ခုလို ပ်ဳိးၾကတဲ့အခါ မိသားစုေတြဟာ စိမ္းလန္းေသာ
သစ္ပင္ျဖစ္ခ့ၾဲ ကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသစ္ပင္ေတြဟာ အလူးလူးအလဲလဲ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။ မိမိျမင္ကြင္းနဲ႔ မိမိရဲ႕ ႐ႈေထာင့္ပတ္၀န္းက်င္ အသီးသီးကေန
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္မ်ဳိးစီ တစ္မ်ဳိးစီ ပါ၀င္ခံစားခဲ့ရတယ္။ အလြမ္းဇာတ္ေတြေပၚမွာ ၀မ္းနည္းမႈ မိုးတိမ္ေတြ
ၿပိဳက်ၿပီးရင္း ၿပိဳက်ခဲ့ရတယ္။ စစ္ပြဲေတြမရွိရင္၊ လူမ်ဳိးျဖဳတ္သတ္ျဖတ္မႈေတြ မရွိရင္၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ
မရွိရင္ ကမာၻႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေနတယ္လို႔ထင္မိလင့္ကစား မေမွ်ာ္လင့္တ့ဲ ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔
မျမင္ၾကည့္၀ံ့တ့ဲ အနိ႒ာ႐ံုေတြ၊ မၾကား၀့ံမနာသာ ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခား အသံေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ
အျခားတစ္ဖက္က ေဆာင့္ေဆာင့္ထိုးလာတဲ့ ဓားခ်က္ေတြပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ညတစ္ညရွိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီညဟာ စိတ္ေအးလက္ေအးစာအုပ္
တစ္အုပ္ဖတ္ခ်င္စရာညတစ္ညပါ။ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ကာလေတြထဲမွာ သိပ္မထူးျခားတဲ့တံခါးရြက္ေတြ
ဆံြ႔အာေနတဲ့ သာမန္ညတစ္ညပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အေဆာင္အတူေနသူတစ္ဦးဟာ အသံကြဲႀကီးနဲ႔
သူဆိုေနက်သီခ်င္းကို သူဆိုေနက် မျပည့္မစံုစာသားအပ်က္န႔ဲ ေဘးဘက္ခန္းကေန သီဆိုေနတဲ့ ည
တစ္ညပါ။ တစ္ဖက္ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဘိုကေလးသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြမ္း၀ါးေနရင္း ဆိုလိုက္တ့ဲ
အသံႀကီးကလည္း ဒီဘက္ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထိေအာင္ ေရာက္ေရာက္လာတဲ့ ညတစ္ညပါ ...
ရထားဥၾသသံေလးမ်ားၾကားရင္ အိမ္ျပန္ခ်င္တ့ဲ စိတ္ကေလးတားမရဘူး ... ။ ဒီဘက္
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကပ္လ်က္ဘက္ကလည္း သူတို႔အသံေတြ ၾကားတဲ့အခါ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ႀကိမ္းေနက်
အတိုင္းပဲ အေပါက္၀ကို ထြက္ႀကိမ္းေနတဲ့ ညတစ္ည။ “အလုိက္ကန္းဆိုး မသိတ့ေကာင္ေတြ။
ဲ
သူမ်ားတကာ ဘုရား၀တ္ျပဳခ်ိန္လား ဘာလားမသိ။ အသံေတြကိုက ႂကြက္စုတ္ေရနစ္ၿပီး အေအး
ပတ္တ့အသံ” ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူဟာ အခန္းထဲလွည့္ပတ္ၿပီး ဘုရားစာအက်ယ္ႀကီး ရြတ္ေနျပန္တ့ည။
ဲ ဲ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ သာမန္ညတစ္ညပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခါတိုင္းညေတြလိုပဲ အိုက္စပ္
စပ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေလျပည္ေလညင္းေတြကေရာ ခါတိုင္းထက္ ၿငိမ္သက္ေနမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးျဖစ္
၁၉

20. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
လုိက္ရ႕လား။ အခုေရးျဖစ္ေနတာေတြေရာ ေရးျဖစ္မယ္လို႔ ဘုရားသခင္ေတာင္ သိမယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။
ဲ
သာမန္အတိုင္းပဲ စာအုပ္ေလးေဘးခ်ၿပီး၊ ေဆးလိပ္ကေလး နည္းနည္းဖြာခ်င္မိတာနဲ႔ ထထိုင္လိုက္မိတ့ဲ
ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ရာ ညတစ္ညပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေဆာင္က ၿခံေစာင့္ဦးႀကီးက လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး
တစ္ဖက္နဲ႔ ေဆးလိပ္မးတစ္ဖက္န႔ဲ ခါတိုင္းလိုပဲ အခန္းေတြနား မလွမ္းမကမ္းကေန “စားၿပီးၾကၿပီလားကြ”
ီ
လို႔ လွမ္းေအာ္ေနက် ညတစ္ညပါပဲ။ ၿငီးေငြ႔လာတာနဲ႔အမွ် ခပ္လွမ္းလွမ္းက အေမဇုန္ တုံးေခါက္
သံသ့ဲသ့ကို အိပ္ရာ၀င္ဂီတအျဖစ္ နားစိုက္ေနမိတ့ဲ ႐ိုးရွင္းလြယ္ကူတ့ဲ ညတစ္ညျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ
ဲ
ခါတိုင္းလိုပဲ ညထူထူအမ္းအမ္းႀကီးမွာ ၀စၥႏွစ္လံုးေပါက္ထည့္ၿပီး ထူးမလာတဲ့ သာမန္ည
တစ္ည ျဖစ္ပါတယ္။
ညဟာ လုံးလုံးခ်ည္း အိပ္ေမာမက်ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ညဟာ တစျပင္တစ္ခုကို
တိတ္ဆိတ္ေနတယ္လို႔ ဘယ္သူေတြ သတိျပဳခဲ့ပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္
အေမွာင္ရဲ႕ေထာင့္က်ဥ္း ထဲက အမႈန္အမႊားတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာက်က္က
အိမ္ေျမာင္တစ္ေကာင္ ျပဳတ္က်သံဟာ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမည္းေလးကို တြန္႔ခါသြားေစခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က အေမွာင္ရ႕ေထာင့္
ဲ က်ဥ္းထဲက အမႈန္းအမႊား၊ တိတ္ဆိတ္မႈက
အေမွာင္ထဲကေန ကုန္း႐ုန္းထလာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က အိပ္မက္ထဲမွာ ျမဴေတြလို ၀ဲလြင့္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အိ္ပ္မက္အေ၀းကေန တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ျခင္းဟာ နီးသထက္ နီးလာၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ေနမွ၊ ကၽြန္ေတာ့္ နံရံေတြကိုဆုတ္ၿဖဲေနေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္ထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ၀ုန္းခနဲေပါက္ကြဲ သြားေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္
အေမွာင္ေထာင့္က်ဥ္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၀ိညာဥ္တစ္ခုလို ထထိုင္ေန လိုက္မိတယ္။
ကိုယ့္မ်က္လုံးကိုယ္ မယုံႏိုင္ေအာင္ အျပင္မွာ ၾကမ္းတမ္းေနပါၿပီ။ လက္ေတြက တံခါး
တန္းေတြကိုဆုပ္ကိုင္မိလ်က္သား တင္းေတာင့္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ကအေမွာင္ထဲမွာ ေျပးလႊား
လြင့္စဥ္ေနတာ ဘယ္လိုအရာေတြလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိလိုက္ခင္မွာပဲ အခန္းတံခါးနဲ႔ နံရံေတြဆီ
၀င္ေဆာင့္လာတဲ့ သစ္ကိုင္းက်ဳိးေတြ၊ အျခားအရာေတြ၊ အေဆာာင္အအုံစည္း႐ုိးရဲ႕ ဟိုမွာဘက္က
စိတ္ေျခာက္ျခားစရာ အလင္းသဲ့သ့ဲရဲ႕ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံမွာ ႀကီးမားအုံ႔ဆိုင္းေနတဲ့ ကုကၠိဳပင္ႀကီးဟာ
တစ္စစီ၊ တစ္စစီ ျပဳတ္ထြက္ေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေတာင့္မထားႏိုင္တ့ဲ သူ႕ကိုယ္လက္
အဂၤါေတြကို ျဖဳတ္ျဖဳတ္ေပးေနရသလိုမ်ဳိးနဲ႔ အဲဒီအပင္ႀကီးဟာ ေသးက်ဳံ႕လာေနတယ္။ အဲ့ဒီဟာနဲ႔
တစ္ၿပိဳင္နက္ အေဆာင္ျခံအုတ္႐ိုးနဲ႔ ေလနဲ႔ ၿငိေနတဲ့အသံကို ဂီတသံလို ခံစားမိရင္း ေၾကာက္စရာ
ၾကက္သီးထစရာ ျမည္ဟည္းေနတဲ့ မရဏဂီတသံပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရက္စက္တ့ဲ အေမွာင္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ရာေဖြေနမိသလား။
ွ
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ျပန္စမ္းၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ဘတ္က အသံကို ျပန္နားေထာင္ေန
မိတယ္။ ဒါဆိုက်န္တ့ဲ အတူေနအေဆာင္သားေတြကေရာ ဘယ္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္နားစြင့္ေနတယ္။
ဒီအေမွာင္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ဦးတည္းကို ကိုင္လႈပ္ေနတဲ့အေမွာင္လား။ သူတို႔ေတြ ဘယ္မွာလဲ။
အျခားတစ္ဖက္က အသံေတြ ဘယ္ေရာက္ေနၾကသလဲ။ အသံေတြကို မ်က္စိန႔ဲ ျမင္လို႔ရသလား။
ကၽြန္ေတာ္ နံရံေတြဆီ ထြင္းေဖာက္ၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္မက္ထဲမွာပဲလား။ ကၽြန္ေတာ့္
ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ မသဲကြဲျပန္ဘူး။ အသံစစ္စစ္တစ္ခု လည္ေခ်ာင္းထဲကထြက္လာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္
အားထုတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ နားနဲ႔မၾကားရတဲ့ အသံတစ္ခု ထြက္လာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသံေတြအားလုံးနဲ႔ အသားက်လာေတာ့မွ အျခားဘက္က အသံေတြ လက္ခံမိလာ
၂၀

21. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
တယ္။ အျခားဘက္ေတြက ဆက္သြယ္ခ်က္ေတြ ရလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုသက္ရွိတစ္ေကာင္ရဲ႕
အသံမွ မဟုတ္ဘူး။ အခန္းနံရံေတြကို တစ္ေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ေခါက္ၿပီး အသိေပးတဲ့ အသံေတြပဲ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲသလို ဆက္သြယ္မႈ လမ္းေၾကာင္းေပၚ လုိက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံး
ဟာ ေက်ာက္ေခတ္ရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာထဲမွာ။
ပိုမိုျပင္းထန္တ့ဲေလ၊ ပိုမိုအားေကာင္းတဲ့ မိုးနဲ႔အတူဖ႐ုိဖရဲအလင္းေတြ ေရာက္လာတဲ့အခါ
မွာေတာ့ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္မႈ၊ ျမင္ေနရေသးတဲ့ အရာေတြမွန္သမွ် ေရာက္ေနတဲ့ေနရာကေန
အငမ္းမရ ကုပ္တြယ္ေနၾကတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ဘယ္အခ်ိန္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွန္း
မသိလိုက္ရတဲ့ အုတ္စည္း႐ုိးဟိုဘက္က ကိုကၠိဳပင္ႀကီး၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္ ရၿပီ။
တစ္မနက္လုံး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းေပၚက အမိုးျပားေတြ လြင့္ပ်ံေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္
အခန္းေလးဟာ ျမဳပ္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ ့သေဘၤာတစ္စင္းလုိ၊ ေျပးစရာေျမကဘယ္မွာလဲ။ ေတြ႕ေနရတာ
ကေတာ့ ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ အပ်က္အစီးေတြ၊ ဘယ္ကလာမွန္းမသိရတဲ့ အုန္းသီး
တခ်ဳိ႕ကလည္း ေရထဲမွာ ေလနဲ႔အတူ ၀ဲလည္ေမ်ာပါေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းတံခါးရြက္နားက
အမိုးသြပ္ျပားတစ္ခုကေတာ့ လြင့္ပါမသြားဖို႔ သူ႔ဘာသာသူ ကုတ္ကတ္႐ုန္းကန္ေနရွာတယ္။
အခ်ိန္ေတြလည္း ေလနဲ႔အတူ လြင့္ေနၾကတယ္။ အခန္း၀ကိုေတာင္ ေျခခ်ဖို႔ လုံး၀မျဖစ္ႏိုင္
ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွလည္း ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မလုပႏိုင္ၾကဘူး။
္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔လည္စာကိုေတာ့ အေကာင္းဆုံး ေျဖရွင္းလိုက္ၾကတယ္။ လက္က်န္ ဘီစကြတ္
မုန္႔ေလးေတြ စုထုပ္လိုက္ၿပီး ဟိုဘက္ဒီဘက္ကို အျပန္အလွန္ပစ္လို႔ ေ၀ငွစားလိုက္ၾကတာပါ။ ဒီတုန္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျခံ၀န္းရဲ႕ ဟုိဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မီးခိုးေတြအူၿပီး တလိပ္လိပ္တက္လာေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အထင္ေနတာမွ အဲဒီျမင္ကြင္းဟာ ေမွာင္ေနၿပီး အုံ႔ဆိုင္းေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္
ဟာ ေန႔လည္ခင္းျဖစ္ေနၿပီ။ ေလေတြကလည္း ေမာပန္းႀကီးစြာ အိပ္စက္အနားယူသြားၿပီ။
အဲဒီဘက္ပိုင္းက အသံဗလံေတြသာ နားစြင့္ေနလိုက္ၾကေပမဲ့ ဘာသံေတြရယ္လို႔ မသဲကြဲဘူး။
ဘာျဖစ္ေနတာရယ္လို႔ မေသခ်ာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရာမွာလည္း ကိုယ့္အျဖစ္အပ်က္န႔ဲကိုယ္
မဟုတ္လား။
အဲဒီစိတၱဇေန႔ကို ေရတြက္လာၿပီးတဲ့ ရက္သတၱပတ္ေတြအလြန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္မိသားစုေတြဆီ ေရာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ့္ေသာက၊ သူမ်ားဒုကၡ၊
မိသားစုေတြဟာ သစ္ပင္ေတြလို အမ်ဳိးမ်ဳိး ယိမ္းခါက်ဳိးပဲ့ကုန္ၾကပုံေတြန႔ဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကိုယ့္
အေဆာင္ေလးဆီ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မိတိုင္း
အျပန္အလွန္ ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္ခ့ဲၾကတယ္။ ထပ္ထပ္ၿပီး မိသားစုဇာတ္လမ္းေတြ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာ
သုံးေထာင္ေတြလည္း ၾကားေနျပန္တာေပါ့။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကား
ရဲေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္မွာကို မိသားစုန႔ဲ မဆုံႏိုင္ေသးတဲ့သူေတြ ရွိေနေသးတယ္။
ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းက ျပတ္ေနတယ္။ သူတို႔ဟာ တျခားသူေတြ ေျပာေနတာကို
တိတ္တဆိတ္ပဲ နားစြင့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ဆီ တည့္တည့္ေရာက္လာႏိုင္တ့ဲ ကံၾကမၼာကို
ကားမွတ္တိုင္မွာ ကားရပ္ေစာင့္ေနရသလိုမ်ဳိး ေစာင့္ေနၾကရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ရက္သတၱပတ္
သုံးပတ္ေျမာက္တ့ေန႔ဟာ
ဲ ကားမွတ္တိုင္ကို ၀န္အျပည့္န႔ဲ ကားတစ္စီး ထိုးစိုက္လိုက္သလို
မ်ဳိး ေမာႀကီးပန္းႀကီး ေရာက္လာခဲ့တယ္။
မနက္ေနမျမင့္မီမွာ ဘိုကေလးသား အခန္းထဲက ထြက္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ဘာမွန္း
၂၁

22. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
မသိတ့ဲ အရိပ္အေရာင္ေတြ ျဖတ္ေျပးေနတယ္။ သူ႔အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ အဆက္သြယ္ရလို႔တ့။ ၿပီးေတာ့
ဲ
သူထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ၀မ္းသားျခင္းတစ္၀က္နဲ႔ ၀မ္းနည္းရမလို၊ ဘာမွန္းမသိတ့ဲ
ခံစားမႈနဲ႔က်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕က ျဖတ္သားတုန္း
ြ
လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကမၾကားဘူး။ ေရွ႕ကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔
သူ႕အခန္းေလးဘက္ကို ဆက္လက္ထြက္ခြာေနတယ္။ သူ႔ေနာက္ဘက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ
မသဲမကြဲ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး က်န္ေနရစ္ခ့တယ္။
ဲ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔ကမွ သူ႔ကိုမိုးႀကိဳးပစ္လိုက္
တဲ့ေန႔ ျဖစ္ေနတယ္။ သူဟာ အခန္းထဲမွာ အသံမထြက္ဘဲ ေပါက္ကြဲလြင့္ထင္ေနခဲ့တယ္။ မ်က္ရည္
မက်ဘဲ တစ္ကိုယ္လုံး အရည္ေပ်ာ္က်ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိလိုက္ရၿပီး သူ႔အခန္းေရာက္သား တဲ့
ြ
အခ်ိန္က်ေတာ့ သူဟာ တည္းတည္းေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး သူအတြက္
ပ်ာဟာခတ္ သြားခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရင္ဦးဆုံး သူ႔ကို ေတာင္းဆုိလိုက္ရတာ က
“သီဟ … ငိုလိုက္ …. ငိုလိုက္-ငိုလိုက္စမ္းပါကြား” လို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူမ်က္ရည္ေတြ
ကို ေတာင္းဆိုေနလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းကေတာ့
အဲဒါပဲ။မ်က္ရည္ကသူ႔ရ႕ပကတိအရွိတရားဆီ
ဲ ျပန္လည္သယ္ေဆာင္ေပးႏိုင္မယ္လု႔ယုံၾကည္မိၾကလို႔ပါ။
ိ
ကံၾကမၼာက သူတို႔ဆီ တစ္နည္းတစ္ဖုံ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့တယ္ေလ။ ေလျပင္းက်တဲ့ညမွာ သူ႔အမ်ဳိးသမီးဟာ
သူနဲ႔ဆုံေတြ႕ဖို႔ ဘိုကေလးနာက ရြာကေလးမွာေနတဲ့ အဘိုးအဘြားေတြဆီမွာ အပ္ထားရစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီညမွာ သူ႔အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ ေရေတြေလေတြထဲ ပါမသြားခဲ့ေပမဲ့ ဘိုကေလးမွာရွိေနခဲ့ၾကတဲ့
ႏွစ္ဖက္ေသာမိဘေမာင္ႏွမေတြ အမ်ဳိးအေဆြေတြအားလုံးဟာ ေမ်ာပါ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကတယ္။
သူတို႔ရ႕ မ်ဳိးဆက္သားေလးအပါအ၀င္ အကုန္လုံး ေရလႈိင္းေတြရဲ႕ သတ္ျဖတ္ျခင္း ခံလိုက္ရတယ္။
ဲ
ပိုင္ဆိုင္ထားသမွ် ဥစၥာစီးပြားမွန္သမွ်လည္း ဘာမွကို မက်န္ရစ္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ဆီကို သူ႔အမ်ဳိးအမီး
လာခဲ့ျပန္ေတာ့လည္း အ႐ူးမီး၀ိုင္းခံရတဲ့ အေျခအေနေလးကေန လင္ေယာက္်ားရဲ႕ စိတ္န႔ဲ
ကုန္း႐ုန္းထလာခဲ့ရတယ္။ သီဟ ဘယ္လိုေျဖမလဲ။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ နဲ႔နာရီမ်ားစြာ သူရ႕စိတ္ကို
ဲ
ႏိႈးဆြၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ႔ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြ ဒလေဟာ ျပန္လည္ရရွိ လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႕ မႈရင္း
အေျခေနမွန္ဆီျပန္ေရာက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘယ္ေလာက္အထိ အခ်ိန္ယူဖို႔ လိုပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို
မိတ္ေဆြအေန နဲ႔ပဲဘယ္လိုဘယ္ပုံ ေဖးမ ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္ပါသလဲ။ သူ႔ရ႕ပင္စည္ အကိုင္းအခတ္
ဲ
အရြက္အလက္ သူရဲ႕မိသားစုသစ္ပင္ႀကီးသာ လုံး၀ကို က်ဳိးပဲ့လြင့္စဥ္ၿပီး ဗုန္းဗုန္းလဲသြားခံရပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္၀င္းရဲ႕ ျခံေစာင့္ႀကီးကေတာ့ တစ္လေလာက္အၾကာ
မွာ ျပန္ေရာက္လာခဲပါတယ္။အမ်ဳိးမိသားစုတစ္စုဟာပင္လယ္ေအာက္ဘက္က ျပင္စလူရြာမွာ ေနၾက
့
တာပါ။ အဲဒီကို သူေရာက္သြားၿပီေတာ့ အဲ့ဒီမိသားစုကို ေခၚယူလာႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္လို႔ေၾကာင့္
မ်ား ေခၚလာႏို္င္လာခဲ့ပါလိမ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားခဲ့ၾက
တယ္။ ေလျပင္းေတြ ေရလႈိင္းေတြ တက္လာေတာ့ အဲဒီမိသားစုဟာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚမွာ ရွိေနခဲ့
တယ္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းၿပီး ခုိင္ခန္႔တ့ဲ အဲဒီသစ္ပင္ဟာ အဲဒီမိသားစုနဲ႔အတူ ရွင္သန္ႏိုင္ခ့ဲ တယ္။ ေရလႈိင္းေတြ
တရိပ္ရိပ္လာေလ မိသားစုဟာ အပင္ျမင့္ကို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္တိုးတိုးၿပီး တက္ေနလိုက္ၾကတယ္။
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ ရွည္ၾကာခဲပါသလဲလို႔
့ သူတို႔မသိဘူး။ သူတို႔အေရျပားေတြ စုတ္ၿပဲ
ဖြာလန္ၾကဲေနတဲ့အထိ ကုပ္တြယ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ေရေတြ တျဖည္းျဖည္း ျပန္က်သြားတဲ့အခါ
သူတို႔ဟာ ေၾကကြဲဖြယ္ဒုကၡထဲက ျပန္ထလာႏိုင္ခ့ဲၾကတယ္။ သူတို႔မိသားစု ငါးေယာက္ဟာ မယုံႏိုင္စရာ
သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
၂၂

23. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္းကို ေတြးေနမိခဲ့တယ္။
ရွင္သန္ခဲ့တ့ဲ အပင္ေတြအေၾကာင္း၊ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တ့ဲ အပင္ေတြအေၾကာင္း၊ မ်ဳိးဆက္ျပန္႔
ပြား ေနထိုင္ခ့ၾဲ ကတဲ့ အပင္ေတြအေၾကာင္း၊ မုန္တိုင္းထဲက ထြက္လာခဲ့တ့ဲ ၿမိဳ႕ေတြရြာေတြမွာ လဲေနခဲ့တ့ဲ
သစ္ပင္ေတြ၊ ျဖတ္ေတာက္ရွင္းလင္းထားတဲ့ သစ္ပင္အပိုင္းအစေတြ၊ ႀကီးမားခိုင္ခံ့တယ္လို႔ ျမင္တာနဲ႔
သိႏိုင္ၿပီး အမႈိက္ပုံက အမႈိက္စေတြလို စြန္႔ပစ္ထားခံရတဲ့ သစ္ျမစ္ဆုံႀကီးေတြ၊ အခုကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္
အကိုင္းအခက္တစ္ခုပဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပင္စည္တစ္ခု ျဖစ္လာခ်င္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယတိုင္ဟာ
္ သစ္ပင္ေတြပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေျမႀကီးကို
ကုပ္တြယ္ထားတဲ့ ကိုင္းေျခာက္သစ္ပင္ေတြလား၊ စကၠဴေပၚက စိမ္းလန္းတဲ့ သစ္ပင္ေတြလား၊
ခိုင္ခံ့ႏိုင္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။
ေဇာ္လူစိမ္း
၂၃

24. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
ျမစ္ျပင္က်ယ္၀ယ္
မိစၧာတစ္ေကာင္ရဲ႕ ႀကံဳး၀ါးသံ
ပဲ့တင္ညံလို႔
အဲဒီေန႔ရက္မွာ...။
ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့
မ်က္၀န္းရိပ္မွာ ေသြးရိပ္ထင္
လင္းထိပ္သွ်င္
၂၄

25. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
နာဂစ္တ့ဲ . . . ။
၀ဲလွည့္ေဗဒါတဲ့ . . . ။
ေမ (၂) တဲ့ . . . ။
အနက္ေရာက္ ေပါက္ကြဲသံတစ္ခု . . . ။
စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္သံမ်ား . . . ။
လူးလူးလြန္႔လြန္႔တက္ေခါက္သံမ်ား . . . ။
ငါ ျပန္မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါ ျပန္မျမင္ေတြ႔လိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါ ျပန္မခံစားခ်င္ေတာ့
ဘူး။ ေႏြးေထြးတဲ့အၿပံဳးေတြ လႊမ္းၿခံဳထားရာ ေမတၱာရိပ္ၿမံဳေလးဆီကိုသာ ငါတခုတ္တရ ၾကင္နာ
ယုယစြာ ဖက္တြယ္ထားခ်င္ေတာ့တယ္။ ရင့္ေရာ္ေနတဲ့ နာက်င္မႈေတြျပည့္ႏွက္ရာ အတိတ္ကို
ငါျပန္တမ္းတ လြမ္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ အသက္ေပါင္းမ်ားစြား ႏွစ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ မုန္တိုင္းနီမည္
ရာေန႔ရက္ကို ငါထာ၀ရ မေမ့ရက္ႏုိင္ေပမယ့္ ငါျပန္မခံစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါသိပ္ခ်စ္တ့ဲ ေဗဒါေလး
ငါ့အနားမွ ရွိေနပါေသးရဲ႕။ ငါတို႔ စိတ္ႏွလုံးသားမွာ စြဲထင္က်န္ေနတာ ဒဏ္ရာလား၊ အနာလား၊
အမာ႐ြတ္လား။ တို႔တစ္ေတြခုထက္ထိ မခြဲတတ္တုန္းပဲမဟုတ္လား၊ အျဖဴေရာင္မ်က္ရည္စက္ေတြန႔ဲ
အေမွာင္ကမာၻမွာ ႀကီးျမတ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ငတ္မြတ္ခ့ၾဲ ကတာ ငါတို႔တစ္ေတြ လြမ္းမိပါရဲ႕။
ခုိကိုးရာမဲ့ဘ၀မွာဘယ္သူလာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ကမ္းလင့္လာမွာလဲဆိုတ့ဲ အေတြးေလးေတြ
အုပ္ဖြဲ႕ကိုယ္စီရွိခဲ့ၾကတာကလည္း တကယ့္ကို ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မိစၧာ ေတာအုပ္န႔ေတြဟာ
ဲ
သားၫႇီနံ႔သင္းေနတဲ့ ဧရာ၀တီရင္အုံကို လႊမ္းမိုးခဲ့တာေတာ့ ငါတို႔တစ္ေတြ သက္ဆုံးတိုင္ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔
ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒေန႔ရက္ကေန ေက်ာ္လြန္ခ့သည့္တိုင္ ရာသီစက္၀န္း အလွည့္အေျပာင္းမွာ
ီ ဲ
ခုလိုျပန္ေရာက္ရွိလာေတာ့ ငါတို႔ဟာမခ်ိတင္ကဲ ရင္ထဲ မွာ ေ၀ဒနာမီး ေတာက္ေလာင္ၿငီးေနတုန္းပဲေလ။
သက္မ့အသက္ေတြေရာ
ဲ သက္ရွိအသက္ေတြပါ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံခ့ရတဲ့
ဲ အဲဒီကမ္းပါးကၽြံက်မႈကို
အသိတရားကင္းမဲ့သူတခ်ဳိ႕ေတြက သဘာ၀ကပ္ေဘးႀကီး မို႔ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲလို႔ ေျပာၾကသလို
လူေသတာဘာဆန္းလဲ၊ က်န္တ့ဲ အသားစ အ႐ုိးေတြ ငါးပူတင္းစာ ျဖစ္သြားမွာပဲလို႔ ဆိုၾကေတာ့
ငါတို႔ဘ၀ေတြ ေရနစ္သူ၀ါးနဲ႔ထိုးႏွစ္သတ္ခဲ့ၾကပုံကေတာ့ ကမာၻမေက်စရာပဲ။ အမွန္တရားဆိုတာ
ငါတို႔တစ္ေတြဆီ အမွန္တကယ္ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ အေမွာင္ထုနက္နက္ကို ၿဖိဳခြဲခ့ဲတ့ဲ
၂၅

26. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
အလင္းစက္မႈန္ေလးေရာ ငါ့စိတ္ႏွလုံးသားထဲမွာပါ ေဗဒါေလးဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနသလို
ဧရာ၀တီကလည္း နိမိတ္ပုံ သေကၤတျဖစ္ေနမွန္း ခုမွ ငါသိရေတာ့တယ္။
ေဗဒါနဲ႔ငါ
ေသကြဲမကြဲ
ရွင္ကြဲခြဲခ့ဲ
အဲဒီေန႔ရက္မွာ . . . ။
ျမစ္ျပင္က်ယ္၀ယ္
မိစၧာတစ္ေကာင္ရဲ႕ ႀကံဳး၀ါးသံ
ပဲ့တင္ညံလို႔
အဲဒီေန႔ရက္မွာ . . . ။
ေရဆန္လည္း မတက္ႏိုင္
ေရစုန္လည္း မေမ်ာႏိုင္
ေလာကဓံတရားရဲ႕
သခၤါရအနက္အဓိပၸါယ္
အက်ယ္ဖြင့္ဆိုခ့ဲေလၿပီ။
ငါ့မွာ
ခုခ်ိန္၀ယ္
ေဗဒါေလးနဲ႔အတူ
ျမစ္ျပင္က်ယ္က်ယ္မွာ
လႈိင္းကေလးေတြရဲ႕ ေလခၽြန္သံ
ျပန္လည္ကာ ပန္ဆင္ခ်င္မိရဲ႕ . . . ။
ကမ္းပါးေတြဆီမွာ
ဆည္းဆာတစ္ခုရဲ႕ အားမာန္ကႀကိဳး
ျပန္လည္ကာ
တိတ္တခိုးၾကည့္ခ်င္မိရဲ႕ . . . ။
ေပ်ာက္ဆုံး . . .
နာက်ည္း . . .
ျမင္ကြင္းစိမ္း . . .
၀တ္႐ုံနက္ . . .
အလြမ္းဟာ ဒဏ္ရာ
အတိတ္ဟာ အနာ
ဘ၀ဟာ အမာ႐ြတ္
အနာဂတ္ဟာ ေျမပုံပ်က္ . . . ။
ေဗဒါေလးရယ္ . . . အေကာင္းဟန္ဆင္ဖြဲ႕သဏၭာန္ သ႐ုပ္သကန္ဖြင့္ဆို ျမကၽြန္းၫို၊ ရႊန္းစို
ဥၾသၿပဳိဆင္းလာမည့္ ေႏြးဦးစစ္စစ္ကို ငါတို႔တစ္ေတြ လက္ကမ္းဆင့္ႀကိဳဆို ပါစို႔လားကြယ္။
လင္းထိပ္သွ်င္
၂၆

27. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
ဒီဖတ္စာက အတန္းအဆင့္
ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ မရွိခ့ပါဘူး။
ဲ
ဖတ္စာ
ေရ၀တီ
၂၇

28. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
လဲၿပိဳေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြ၊ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးႀကီးေတြ၊ ဓာတ္တိုင္ေတြ၊ မွန္ကြဲစေတြ၊ သြပ္ခ်ပ္ေတြ၊
နိမ့္တ့ဲေနရာမွာ ၀ပ္ေနတဲ့ ေရေတြ… ။ အားလံုးက မနက္ခင္း အလင္းေရာင္ထဲမွာ
အတုန္းအရုန္းပဲ။ ေလထုထဲမွာစိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြရွိေနတယ္။တယ္လီဖုန္းလိုင္းေတြက ျပတ္ေတာက္သြား
တယ္။ အိမ္ကၽြန္ေတာ္ထက္လာခဲ့ၿပီး
ြ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ကပ္ေနရင္း၊ မိဘဆီက ပိုက္ဆံကို
လက္ျဖန္႔မေတာင္းေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ကုိအားငယ္ေနခဲ့တယ္။ အလုပ္
တစ္ခုမရွိေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ ေက်ာင္းမၿပီးေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ ၀တ္စရာအက်ႌရွိေတာ့လို႔ နယ္ကို
ခဏျပန္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာေရာင္ကိုယူ၀တ္ရတဲ့ကၽြန္ေတာ္။ ေဟာလိ၀ုဒ္မင္းသား
၀ီလ္စမစ္သ္ရဲ႕ I a m L e g e n d ဇာတ္လမ္းထဲက ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးထဲ ထြက္လာရသလို ကၽြန္ေတာ္
သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ ကမာရြတ္ (၁) ရပ္ကြက္ရဲ႕ တိုက္ခန္းတစ္ခုထဲက ထြက္လာခဲ့တယ္။ လက္ထဲမွာ
ပိုက္ဆံ မရွိဘူး။ အိမ္ကို ဖုန္းျပန္ေခၚခ်င္ေတာင္ ေခၚလို႔မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၀ီလ္စမစ္သ္လို
ဒ႑ာရီဟီး႐ိုးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ၂၂ ႏွစ္ျပည့္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖတ္စာအသစ္တစ္ခုကို ဖတ္လိုက္ရသလို။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္စာရဲ႕ နိဒါန္းအစဟာ
သာယာၾကည္ႏူးမႈေတြန႔ဲ မစတင္ဘူး။ သတၱိခြန္အားေတြန႔ဲ မစတင္ဘူး။ ဖတ္စာရဲ႕အစမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
သိပ္ကိုအားငယ္ေနခဲ့တယ္။
အင္းစိန္လမ္းမႀကီးေပၚကုိ ေရာက္လာေတာ့ ဗိုက္က အေတာ္ဆာေလာင္ေနၿပီ။ တကယ့္ ကို
ဆာၿပီး ေလာင္ေနတာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အိပ္ကပ္ထဲမွာရွိတ့ဲ ပိုက္ဆံကေလးနည္းနည္းကို အားကိုးရင္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ဆိုင္ဖြင့္သလဲလု႔ိ လိုက္ရွာတယ္။ လွည္းတန္းလမ္းေပၚက နာမည္
ႀကီးမုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တစ္ခုေတာ့ ဖြင့္ထားတယ္။ ဟင္းရည္ေတြက ေအးစက္ေနတယ္။ အေၾကာ္
မရွိေတာ့ဘူး။ ဆာဆာနဲ႔မို႔ မုန္႔ႏွစ္ပြဲစီ စားၾကၿပီးေတာ့ က်န္တ့ပိုက္ဆံကို စစ္ရျပန္တယ္။ ဗိုက္ထဲကို
ဲ
အစာနည္းနည္းေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ခဏထားၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ
အေၾကာင္းစပ္စုၾကတယ္။လူေတြေသၾကတယ္တ့ဲ… ။ဒါေလာက္ပဲၾကားရတယ္။ အေရအတြက္ေတြက
မတိက်ဘူး။ ဟိုမွာတစ္မ်ဳိး၊ ဒီမွာတစ္မ်ဳိး… ။ ညေနေစာင္းေတာ့ ေရဒီယိုကိုအားကိုးရတယ္။
ဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တင္မက လူတိုင္းလိုလိုက သတင္းေတြကို နားစြင့္ေနၾကတယ္။
သတင္းေတြကလည္း ရဖို႔ခက္တယ္န႔ဲ တူပါတယ္။ သတင္းကေလး နည္းနည္းကိုပဲ အပ္ေၾကာင္း
ထပ္ေအာင္ လႊင့္ေနတယ္။ ထပ္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သိခ်င္မိေပမယ့္ ဘာမွ ေရေရရာရာ မသိရဘူး။
ဖတ္စာဟာ အစပိုင္းမွာ အေတာ္ကို ၀ိုးတ၀ါးႏိုင္ခ့ဲတယ္။
ေနာက္ထပ္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္၊ တစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္၊ ဒီလိုန႔ဲ တစ္လျပည့္သားတယ္။ နယ္က
ြ
သတင္းေတြကိုပိုၿပီးၾကားရလာၿပီ။ ေသၾကသတဲ့။ ေပ်ာက္ၾကသတဲ့။ တစ္ကြဲတစ္ျပားစီ ျဖစ္ကုန္ၾက သတဲ့။
မုန္တိုင္းေအာက္မွာ ၿပိဳက်ခဲ့ရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြန႔အတူ
ဲ လူေတြရဲ႕ မာန္
မာနေတြကပါ ျပန္လည္နာလန္မထူေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေတြက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဘက္
သြားရေအာင္လို႔ ေခၚတယ္။ ေသြးေလလည္ပတ္စီးဆင္းစျပဳေနတဲ့ ရန္ကုန္ရဲ႕ စီးေၾကာင္းထဲကေန
ကၽြန္ေတာ္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဘက္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဖတ္စာဟာ တစ္စ
တစ္စနဲ႔ ရုပ္လံုးေပၚလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္စာက ခက္ခဲတယ္။
xxx
၂၈

29. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
Light Truck ကားတစ္စီးနဲ႔ စားစရာေတြ၊ ၀တ္စရာေတြ၊ အသံုး၀င္မယ့္ အတိုအထြာ
ပစၥည္းေလးေတြ တစ္စီးတိုက္။ ၿပီးေတာ့ Light Ace ကားေလးတစ္စီးနဲ႔ လူက ၁၀ ဦးေလာက္။
ရန္ကုန္ကို ေနာက္မွာခ်န္ရစ္လို႔ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဘက္ကို တစ္ေရြ႕ေရြ႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားတယ္။
လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ခရီးထြက္လာသူေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ လို႔ေခၚတဲ့
မုန္တိုင္းႀကီးၿပီးလို႔ ပူပူေႏြးေႏြးအခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္ လမ္းေတြနံေဘးမွာေထာက္ပံ့ေရးကားေတြဆီက.
.ေတာင္းယူၾကတာေတြ ရွိတယ္လို႔ ၾကားရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရီးမွာေတာ့ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကို
မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ မနက္ ၇း၀၀ ေလာက္မွာ ရန္ကုန္ကထြက္ခဲ့ၾကၿပီး၊ ေန႔လည္ခင္းမွာပဲ
ပုသိမ္ကို ေရာက္ၾကတယ္။ ပုသိမ္ကလည္း မုန္တိုင္းဒဏ္ကို သိပ္မခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ဒီေတာ့ ပုသိမ္
တစ္ေထာက္နားၿပီး၊ ေအာက္ဘက္ ျမစ္၀ကၽြန္းေတြဆီက ရြာေတြဆီကို ခရီးဆက္ၾကဖို႔ စက္ေလွငွား
ၾကရတယ္။ စက္ေလွငွားလို႔မရခင္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ရဲ႕ အေရွ႕မိုးေကာင္ကင္ စာေပမွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားၾကတယ္။ ဆရာေမာင္ေအာင္ပြင့္၊ ဆရာကေတာ္၊ ဆရာ့သမီး၊ ဆရာ့ေျမးကေလး၊
အားလံုးက ေဖာ္ေရြၾကတယ္။ ဆရာ့ ယံုၾကည္မႈေတြန႔ဲ အတိတ္ေန႔ရက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စပ္စုၾကရင္း
ဆရာတို႔မိသားစုတင္မက င၀န္ျမစ္ရဲ႕ ေရစီးသံေတြ၊ ဧရာ၀တီရဲ႕ ေရစီးသံေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔
တစ္ႏိုင္ငံလံုးဟာ ေကာင္းမြန္စြာစီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ႀကီးတစ္စင္းပဲ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကအကူအညီ
အေထာက္အပံ့ေတြဟာ နာဂစ္မုန္တိုင္းကဆုန္စိုင္းခဲ့တ့၊
ဲ ေသြးဆိုးထိုးႏွက္ခ့ဲတ့ဲ ေနရာေတြကို
စီးဆင္းေရာက္ရွိလာၿပီ။ လူသားခ်င္းစာနာမႈဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ မဟုတ္
တဲ့ ေသြးထဲကအရာ။ ဖတ္စာဟာ ေသြးေၾကာေတြထဲမွာ တစ္ေသြးတစ္သား တည္းျဖစ္မႈကို
ယူေဆာင္လာတယ္။
ညေနေမွာင္ရီရီမွာ စက္ေလွေပၚ ပစၥည္းေတြ တင္ၿပီးေနၿပီ။ ေရကူးတတ္တ့သူေတာ့
ဲ
တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ ေလွ၀မ္းထဲမွာပဲ ညစာကို၀ိုင္းဖြ႕စားၾကတယ္။နက္ေမွာင္ေနတဲ့ ေရျပင္ႀကီးထဲ
ဲ
ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြကို အားကိုးၿပီး ေရျပင္ႀကီးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စုန္ဆင္းလာၾကတယ္။
ပင္ပန္းၿပီျဖစ္ေပမယ့္ အိပ္လို႔မရတဲ့အတြက္ ပဲ့ပိုင္းက စက္ဆရာနားမွာ ရပ္ၿပီးစကားစျမည္ေျပာ၊
ပန္ကာဒလက္က စင္ထြက္လာတဲ့ ေရစက္ကေလးေတြကို ခံစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီးသီခ်င္းကို သတိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သတို႔သမီးႀကီးကို ေတြ႔မိသလိုပဲ။ ဒီ
သတို႔သမီးႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိခင္ႀကီး။ သူကေကၽြးတဲ့ ဆန္၊ ဆားနဲ႔ ငါးပိက ကၽြန္ေတာ္တို႔
အတြက္ အာဟာရတဲ့။ကၽြန္ေတာ္လူငယ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ကိတ္မုန္႔ ေပါင္မုန္႔ေတြ၊ ေရခဲစိမ္ဘီယာနဲ႔
အကင္ေတြ၊ ဒိန္ခဲ၊ ေထာပတ္န႔ဲ ႏိုင္ငံတကာက အစားအစာေတြကို ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီအရြယ္ေရာက္တ့ဲအထိ ဇီ၀ဓာတ္ေလာင္ကၽြမ္းအသက္ ဆက္ေစခဲ့တာက ထမင္းနဲ႔ ဟင္း၊
ၿပီးေတာ့ ငါးပိ၊ တို႔စရာ… ။ ဖတ္စာဟာ အစပ္အဆက္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ထည့္သြင္းထားတယ္။
မနက္ ၃း၀၀ ေလာက္မွာ အထက္ျပြန္ဆိုတ့ဲ ရြာထိပ္ေရဆိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔
စက္ေလွကေလးရပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေလွ၀မ္းထဲ၀င္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္ၾကတာ ၅း၀၀
နာရီေလာက္က်မွ ျပန္ႏိုးလာခဲ့တယ္။ ရြာ႔ထိပ္ကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွာ ေကာ္ဖီမစ္ပလိန္းဟာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးေၾကာကို ေမးျမန္း၊ လြန္ခ့တ့ဲ
ဲ
တစ္လအတြင္းအေျခအေနေတြကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က လူေတြက ေျပာျပၾက… ။ ရြာကေလးထဲ
လိုက္ျပၾကေသး တယ္။ ဒီလိုန႔ဲ တစ္ရြာၿပီးတစ္ရြာ… ။ ပင္လယ္၀နဲ႔ နီးလာတဲ့အထိ စက္ေလွကေလးနဲ႔
၂၉

30. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
လူ၁၀ ေယာက္ ေလွဦးကိုတည့္တည့္၊ ေစာင္းေရႊေရႊန႔ဲ ေလွနံကို ေဘးတိုက္၀င္၀င္တိုက္တတ္တ့ဲ ျမစ္၀
လႈိင္းေတြၾကားမွာ သဘာ၀ရဲ႕ ရိုလာကိုစတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ဒီခရီးကို လစာရိကၡာရလို႔ လိုက္လာခဲ့ရတဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးမဟုတ္ဘူး။ ေစတနာ့၀န္ထမ္းတစ္ဥး
ီ
အျဖစ္သာ လိုက္ပါခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေလွ်ာ့ေနတတ္ခ့ၿဲ ပီ။ ဒီလိုပဲ ေစတနာ့၀န္ထမ္း
အျဖစ္ လာခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ ေတြ႔ခ့ရတယ္။
ဲ မေကြးေဆးတကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းရဲ႕
ညီတစ္ေယာက္က သူ႔အိမ္က ခြင့္မျပဳတဲ့ၾကားက ဧရာ၀တီမွာ တစ္ႏွစ္ ၾကာေအာင္ ေစတနာ့၀န္ထမ္း
လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ စာေမးပြဲေတြ၊ အတန္းခ်ိန္ေတြကို တစ္ႏွစ္ၾကာေအာင္ သူေမ့ထားပစ္ခဲ့တယ္။ သူလိုပဲ
တျခားလူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး။ ဒီဖတ္စာက အတန္းအဆင့္ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ မရွိခ့ပါဘူး။
ဲ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေတြးေတြအမ်ားႀကီးကို ဒီဖတ္စာက ေပးခဲ့တယ္။ ဖတ္စာက နက္
သထက္ နက္ရႈိင္းခဲ့တယ္။ ဖတ္စာအတြက္ လိုအပ္တ့သင္ေထာက္ကူေတြကိုေတာ့
ဲ အင္တာနက္
ထဲမွာလူငယ္ေတြကပို႔ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေခတ္ရဲ႕အဆင္တန္ဆာနည္းပညာေတြဟာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက
လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတ့ဲ ရြာကေလးေတြအထိ ျပန္႔ႏွံ႔ ေရာက္ရွိခ့ၾဲ ကတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက စာနာမႈ အကူ
အညီေတြဟာ ငါးပိကိုစား အားရွိပါ၏ဆိုတ့ဲ ရြာငယ္ေလးေတြအထိ အၾကားအလပ္မရွိ ထိုးေဖာက္
၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ျပမွာ လပ္လ်ားလပ္လ်ားျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ ကေတာ့
ငါတို႔ႏိုင္ငံကလူေတြအတြက္ ငါတို႔အမ်ားႀကီးလုပ္ေပးရဦးမွာပဲဆိုတ့ဲ စကားေတြကို သူတို႔ ႏုတ္ခမ္းက
ရိုးရိုးသားသား ေျပာလာခဲ့ၾကတယ္။ "လူငယ္ေတြ၊ လူငယ္ေတြ" အဲဒီစကားလံုးေတြကို ရြတ္ဆို တိုင္းမွာ
"ခြန္အားေတြ၊ ခြန္အားေတြ" ဆိုတ့အဓိပၸါယ္ကို
ဲ ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖတ္စာ
ကို ေၾကေၾကညက္ညက္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
xxx
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ ဖတ္စာေတြအမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ ဖတ္စာေတြ… ဖတ္စာေတြ… ။
ဖတ္ျဖစ္ဖို႔ မျဖစ္မေနလိုအပ္ေနတဲ့ ဖတ္စာေတြ။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္
ဖတ္စာေတြဖတ္ရမွာ ကၽြန္ေတာ္ မပ်င္းေတာ့ဘူး။
ေရ၀တီ
၃၀

31. ဆိုင္ကလုန္းနာဂစ္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ စာစုမ်ား
ေဆာင္းပါးမ်ား
နာဂစ္ႏွင့္ ေပးလက္၊ ယူလက္၊ ၀ွက္လက္မ်ား
ကိုေအာင္ႏိုင္
စာမ်က္ႏွာ ၃၂
ေရွ႕ခရီး ဘယ္နည္းနဲ႔ဆက္ၾကမယ္
ရႊန္းလဲ့
စာမ်က္ႏွာ ၃၈
၃၁