1. José Antonio Pagola
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribúe a edificar unha Igrexa pobre e
dos pobres. Pásao.
Música:Mantovani orquesta:present:B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.Amundarain
1 de decembro de 2013
1º Advento(A)
Mateu, 24, 37 - 44

2. As primeiras comunidades
cristiás viviron anos moi
difíciles.
Perdidos no vasto Imperio de
Roma, en medio de conflitos e
persecucións, aqueles
cristiáns buscaban forza e
alento esperando a pronta
vinda de Xesús e recordando
as súas palabras: Vixiade.
Vivide espertos.
Tede os ollos abertos.
Estade alerta.

3. Significan aínda algo para
nós as chamadas de
Xesús a vivir espertos?
Que é hoxe para os cristiáns poñer a nosa
esperanza en Deus vivindo cos ollos
abertos?

4. Deixaremos que se esgote definitivamente no
noso mundo secular a esperanza nunha última
xustiza de Deus para esa inmensa maioría de
vítimas inocentes que sofren
sen culpa ningunha?

5. Precisamente, a maneira máis fácil de falsear a
esperanza cristiá é esperar de Deus a nosa
salvación eterna, mentres damos as costas ao
sufrimento que hai agora mesmo no mundo.

6. Un día teremos que
recoñecer a nosa
cegueira ante Cristo
Xuíz:
Cando te vimos
famento ou sedento,
estranxeiro ou espido,
enfermo ou na cadea,
e non te asistimos?
Este será o noso
dialogo final con El se
vivimos cos ollos
pechados.

7. Temos que espertar e abrir
ben os ollos.
Vivir vixiantes para mirar
máis alá dos nosos pequenos
intereses e preocupacións.
A esperanza do cristián non é
unha actitude cega, pois non
esquece nunca os que sofren.

8. A espiritualidade
cristián non consiste
só nunha ollada cara
ao interior, pois o seu
corazón está atento
aos que viven
abandonados
á súa sorte.

9. Nas comunidades cristiás temos que coidar
cada vez máis que o noso modo de vivir a
esperanza non nos leve á indiferenza
ou ao esquecemento dos pobres.

10. Non podemos illarnos na relixión para
non oír o clamor dos que morren
diariamente de fame.
Non nos está permitido alimentar a nosa
ilusión de inocencia para defender a nosa
tranquilidade.

11. Unha esperanza en Deus, que se esquece dos
que viven nesta terra sen poder esperar nada,
non pode ser considerada como unha versión
relixiosa de certo optimismo a toda costa,
vivido sen lucidez nin responsabilidade?

12. Unha busca da propia salvación eterna de
costas aos que sofren,
non pode ser acusada de ser un sutil
“egoísmo alongado cara ao máis alá”?
alá

13. Probablemente, a pouca sensibilidade ao
sufrimento inmenso que hai no mundo
é un dos síntomas máis graves do
envellecemento do cristianismo actual.

14. Cando o Papa Francisco reclama
“unha Igrexa máis pobre e dos pobres”,
estanos gritando a súa mensaxe máis
importante aos cristiáns dos países do

15. COS OLLOS ABERTOS
As primeiras comunidades cristiás viviron anos moi difíciles. Perdidos no vasto Imperio de Roma, no
medio de conflitos e persecucións, aqueles cristiáns buscaban forza e alento esperando a pronta vinda de Xesús
e recordando as súas palabras: Vixiade. Vivide espertos. Tede os ollos abertos. Estade alerta.
Significan aínda algo para nós as chamadas de Xesús a vivir espertos? Que é hoxe para os cristiáns
poñer a nosa esperanza en Deus vivindo cos ollos abertos? Deixaremos que se esgote definitivamente no noso
mundo secular a esperanza nunha última xustiza de Deus para esa inmensa maioría de vítimas inocentes que
sofren sen culpa ningunha?
Precisamente, a maneira máis fácil de falsear a esperanza cristiá é esperar de Deus a nosa salvación
eterna, mentres damos as costas ao sufrimento que hai agora mesmo no mundo. Un día teremos que recoñecer a
nosa cegueira ante Cristo Xuíz: Cando te vimos famento ou sedento, estranxeiro ou espido, enfermo ou na cadea,
e non te asistimos? Este será o noso dialogo final con El se vivimos cos ollos pechados.
Temos que espertar e abrir ben os ollos. Vivir vixiantes para mirar máis alá dos nosos pequenos
intereses e preocupacións. A esperanza do cristián non é unha actitud cega, pois non esquece nunca os que
sofren. A espiritualidade cristiá non consiste só nunha mirada cara ao interior, pois o seu corazón está atento aos
que viven abandonados á súa sorte.
Nas comunidades cristiás temos que coidar cada vez máis que o noso modo de vivir a esperanza non
nos leve á indiferenza ou ao esquecemento dos pobres. Non podemos illarnos na relixión para non oír o clamor
dos que morren diariamente de fame. Non nos está permitido alimentar a nosa ilusión de inocencia para defender
a nosa tranquilidade.
Unha esperanza en Deus, que se esquece dos que viven nesta terra sen poder esperar nada, non
pode ser considerada como unha versión relixiosa de certo optimismo a toda costa, vivido sen lucidez nin
responsabilidade? Unha busca da propia salvación eterna de costas aos que sofren, non pode ser acusada de ser
un sutil “egoísmo alongado cara ao máis alá”?
Probablemente, a pouca sensibilidade ao sufrimiento inmenso que hai no mundo é un dos síntomas
máis graves do envellecemento do cristianismo actual. Cando o Papa Francisco reclama “unha Igrexa máis pobre
e dos pobres”, estanos gritando a súa mensaxe máis importante aos cristiáns dos países do benestar.
José Antonio Pagola