1. Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde a chamada de Xesús a seguilo.
Pásao.
30 de xuño de 2013
13º Tempo ordinario C
Lucas 9, 51-62

2. Xesús
emprende con
decisión a súa
marcha cara a
Xerusalén.
Sabe o perigo que
corre na capital,
pero nada o
detén.
A súa vida só ten
un obxectivo:
anunciar e
promover o
proxecto do
Reino de Deus.

3. A marcha comeza mal:A marcha comeza mal:
os samaritanos rexeitano.os samaritanos rexeitano.
Está acostumado:Está acostumado:
o mesmo lle sucedeu nao mesmo lle sucedeu na
súa vila de Nazaré.súa vila de Nazaré.

4. Xesús sabe que non é fácil acompañaloXesús sabe que non é fácil acompañalo
na súa vida de profeta itinerante.na súa vida de profeta itinerante.
Non pode ofrecer aos seus seguidores aNon pode ofrecer aos seus seguidores a
seguridade e o prestixio que podenseguridade e o prestixio que poden
prometer os letrados da leiprometer os letrados da lei
aos seus discípulos.aos seus discípulos.

5. Xesús non engana a ninguén.
Os que o queiran seguir terán
que aprender a vivir coma El.

6. Mentres ían de
camiño
achegóuselles un
descoñecido.
Parece estar
entusiamado:
“Seguireite a onde
vaias”
Antes que nada,
Xesús faille ver que
non espere del
seguridade,
vantaxes, nin
benestar.
El mesmo “non ten
onde pousar a súa
cabeza”.
Non ten casa, come o
que lle ofrecen,
durme onde pode.

7. Non nos enganemos. O gran obstáculo que nosNon nos enganemos. O gran obstáculo que nos
impide hoxe a moitos cristiáns seguir de verdade aimpide hoxe a moitos cristiáns seguir de verdade a
Xesús é o benestar no que vivimos instalados.Xesús é o benestar no que vivimos instalados.

8. Dános medo tomaloDános medo tomalo
en serio porqueen serio porque
sabemos que nossabemos que nos
esixiría vivir deesixiría vivir de
maneira máismaneira máis
xenerosa exenerosa e
solidaria.solidaria.
Somos escravos doSomos escravos do
noso pequenonoso pequeno
benestar.benestar.
Tal vez, a criseTal vez, a crise
económica noseconómica nos
poida facer máispoida facer máis
humanos e máishumanos e máis
cristiáns.cristiáns.

9. Outro pide a Xesús que o deixe ir enterrar
a seu pai antes de seguilo.
Xesús respóndelle cun xogo de palabras
provocativo e enigmático:
“Deixa que os mortos enterren os seus
mortos, ti vai anunciar
o Reino de Deus”.
Estas palabras desconcertantes cuestionan oEstas palabras desconcertantes cuestionan o
noso estilo convencional de vivir.noso estilo convencional de vivir.

10. Ninguén debería vivir sen fogar, sen patria,debería vivir sen fogar, sen patria,
sen papeis, sen dereitos.
Todos podemos facer algo máis por un mundo
máis xusto e fraterno.
Temos que ensanchar o horizonteTemos que ensanchar o horizonte
no que nos movemos.no que nos movemos.
A familia non o é todo.A familia non o é todo.
Hai algo máis importante.Hai algo máis importante.
Se nos decidimos a seguir a Xesús,Se nos decidimos a seguir a Xesús,
Temos que pensar tamén na familia humana:Temos que pensar tamén na familia humana:

11. Outro estáOutro está
disposto adisposto a
seguilo, peroseguilo, pero
antesantes
querequere
despedirse dadespedirse da
súa familia.súa familia.
XesúsXesús
sorpréndeo consorpréndeo con
estas palabras:estas palabras:
““O que bota aO que bota a
man ao arado eman ao arado e
segue mirandosegue mirando
atrás non valeatrás non vale
para o Reino depara o Reino de
Deus”Deus”..

12. Colaborar no proxecto de Xesús esixe
dedicación total, mirar cara a adiante
sen distraernos, camiñar cara ao futuro
sen pecharnos no pasado.

13. Recentemente, o
Papa Francisco
advertiunos de algo
que está pasando
hoxe na Igrexa:
“ Temos medo a
que Deus nos leve
por camiños novos,
sacándonos dos
nosos horizontes,
con frecuencia
limitados, pechados
e egoístas, para
abrirnos aos seus”.

14. CÓMO SEGUIR A Xesús
Xesús emprende con decisión a súa marcha cara a Xerusalén. Sabe o perigo que corre na capital,
pero nada o detén. A súa vida só ten un obxectivo: anunciar e promover o proxecto do Reino de Deus. A marcha
comeza mal: os samaritanos rexeitano. Está acostumado: o mesmo lle sucedeu na súa vila de Nazaré.
Xesús sabe que non é fácil acompañalo na súa vida de profeta itinerante. Non pode ofrecer aos
seus seguidores a seguridad e o prestigio que poden prometer os letrados da lei aos seus discípulos. Xesús
non engana a ninguén. Os que o queiran seguir terán que aprender a vivir coma El.
Mentres ían de camiño, achegóuselles un descoñecido. Parece estar entusiasmado:”Seguireite a
onde vaias”. Antes que nada, Xesús faille ver que non espere del seguridade, vantaxes nin benestar. El mesmo
“non ten onde pousar a súa cabeza”. Non ten casa, come o que lle ofrecen, durme onde pode.
Non nos enganemos. O grande obstáculo que nos impide hoxe a moitos cristiáns seguir de verdade
a Xesús é o benestar no que vivimos instalados. Dános medo tomalo en serio porque sabemos que nos esixría
vivir de maneira máis xenerosa e solidaria. Somos escravos do noso pequeno benestar. Tal vez, a crise
económica nos poide facer máis humanos e máis cristiáns.
Outro pídelle a Xesús que o deixe ir enterrar a seu pai antes de seguilo. Xesús respóndelle cun xogo
de palabras provocativo e enigmático: “Deixa que os mortos enterren a seus mortos, ti vai anunciar o Reino de
Deus”. Estas palabras desconcertantes cuestionan o noso estilo convencional de vivir.
Temos que ensanchar o horizonte no que nos movemos. A familia non o é todo. Hai algo máis
importante. Se nos decidimos a seguir a Xesús, temos que pensar tamén na familia humana: ninguén debería
vivir sen fogar, sen patria, sen papeis, sen dereitos. Todos podemos facer algo máis por un mundo máis xusto e
fraterno.
Outro está disposto a seguilo, pero antes quere despedirse da súa familia. Xesús sorpréndeo con
estas palabras: “O que bota a man ao arado e segue mirando atrás non vale para o Reino de Deus”. Colaborar
no proxecto de Xesús esixe dedicación total, mirar cara a adiante sen distraernos, camiñar cara ao futuro sen
pecharnos no pasado.
Recentemente, o Papa Francisco advertiunos de algo que está pasando hoxe na Igrexa:
“ Temos medo a que Deus nos leve por camiños novos, sacándonos dos nosos horizontes, con frecuencia
limitados, pechados e egoístas, para abrirnos aos seus”.
José Antonio Pagola