1. Está entre
nós
Música: Mozart. Sinfonía nº 29
Presentación:B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.Amundarain.
José Antonio Pagola
7 de setembro de 2014
23º Tempo ordinario
Mateu 18, 15-20
RReeddee eevvaannxxeelliizzaaddoorraa BBUUEENNAASS NNOOTTIICCIIAASS
CCoonnttrriibbúúee aa rreexxeenneerraarr aa ffee ccrriissttiiáá ddeessddee XXeessúúss..
PPáássaaoo..
2. Aínda que aass ppaallaabbrraass ddee XXeessúúss,, rreeccoolllliiddaass ppoorr
MMaatteeuu,, ssoonn ddee ggrraannddee iimmppoorrttaanncciiaa ppaarraa aa vviiddaa
ddaass ccoommuunniiddaaddeess ccrriissttiiááss,, ppoouuccaass vveecceess
aattrraaeenn aa aatteenncciióónn ddee ccoommeennttaarriissttaass ee
pprreeddiiccaaddoorreess..
EEssttaa éé aa pprroommeessaa ddee XXeessúúss::
““OOnnddee ddoouuss oouu ttrreess eessttáánn rreeuunniiddooss nnoo mmeeuu
nnoommee,, aallíí eessttoouu eeuu nnoo mmeeddiioo ddeelleess””..
7. Os cristiáns non podemos reunirnos hoxe nos nosos
grupos e comunidades de calquera maneira:
por costume, por inercia ou para cumprir unhas
obligacións relixiosas.
Seremos moitos ou, tal vez, poucos.
Pero o importante é que nos reunamos no seu nome,
atraídos pola súa persoa e polo seu proxecto de facer
un mundo máis humano.
8. Temos quemos de reavivar
a conciencia de que somos comunidades de Xesús.
Reunímonos para escoitar o seu Evanxeo, para manter
viva a súa lembranza, para contaxiarnos do seu Espírito,
para acoller en nós a súa ledicia e a súa paz, para
anunciar a súa Boa Nova.
9. O futuro da fe cristiá dependerá en boa
parte do que fagamos os cristiáns nas
nosas comunidades concretas as
próximas décadas.
10. No abonda o que poida facer o Papa Francisco no Vaticano.
Non podemos tampouco poñer a nosa esperanza na manchea de
sacerdotes que poidan ordenarse nos próximos anos.
A nosa única esperanza é Xesucristo.
11. Somos nós os que temos qquuee cceennttrraarr aass nnoossaass
ccoommuunniiddaaddeess ccrriissttiiááss nnaa ppeerrssooaa ddee XXeessúúss ccoommoo
aa úúnniiccaa ffoorrzzaa ccaappaazz ddee aannoovvaarr aa nnoossaa
ffee ggaassttaaddaa ee rruuttiinneeiirraa..
OO úúnniiccoo ccaappaazz ddee aattrraaeerr ooss hhoommeess
ee mmuulllleerreess ddee hhooxxee..
OO úúnniiccoo ccaappaazz ddee xxeerraarr uunnhhaa ffee nnoovvaa nneesstteess tteemmppooss ddee
iinnccrreedduulliiddaaddee..
12. A renovación das
instancias centrais da
Igrexa é urxente.
Os decretos de reformas,
necesarios.
Pero nada tan decisivo
como o volver con
radicalidade a Xesucristo.
13. ESTÁ ENTRE NÓS
Aínda que as palabras de Xesús, recollidas por Mateu, son de grande importancia para a vida das
comunidades cristiás, poucas veces atraen a atención de comentaristas e predicadores. Esta é a promesa de
Xesús: “Onde dous ou tres están reunidos no meu nome, alí estou eu no medio deles”.
Xesús non está pensando en celebracións masivas como as da Praza de San Pedro en Roma. Aínda
que só sexan dous ou tres, alí está El no medio deles. Non é necesario que estea presente a xerarquía; non fai
falla que sexan moitos os reunidos.
O importante é que “estean reunidos”, non dispersos, nin enfrontados: que non vivan
descalificándose uns a outros. O decisivo é que se reúnan “no seu nome”: que escoiten a súa chamada, que vivan
identificados co seu proxecto do Reino de Deus. Que Xesús sexa o centro do seu pequeno grupo.
Esta presenza viva e real de Xesús é a que ha de animar, guiar e soster as pequenas comunidades
dos seus seguidores. É Xesús quen ha de alentar a súa oración, as súas celebracións, proxectos e actividades.
Esta presenza é o “segredo” de toda comunidade cristiá viva.
Os cristiáns non podemos reunirnos hoxe nos nosos grupos e comunidades de calquera maneira: por
costume, por inercia ou para cumprir unhas obrigacións relixiosas. Seremos moitos ou, tal vez, poucos. Pero o
importante é que nos reunamos no seu nome, atraídos pola súa persoa e polo seu proxecto de facer un mundo
máis humano.
Temos que reavivar a conciencia de que somos comunidades de Xesús. Reunímonos para escoitar o
seu Evanxeo, para mantener viva a súa lembranza, para contaxiarnos do seu Espírito, para acoller en nós a súa
ledicia e a súa paz, para anunciar a súa Boa Nova.
O futuro da fe cristiá dependerá en boa parte do que fagamos os cristiáns nas nosas comunidades
concretas as próximas décadas. Non abonda o que poida facer o Papa Francisco no Vaticano. Non podemos
tampouco poñer a nosa esperanza na manchea de sacerdotes que poidan ordenarse os próximos anos. A nosa
única esperanza é Xesucristo.
Somos nós os que temos que centrar as nosas comunidades cristiás na persoa de Xesús como a
única fuerza capaz de rexenerar a nosa fe gastada e rutineira. O único capaz de atraer os homes e mulleres de
hoxe. O único capaz de xerar unha fe nova nestes tempos de incredulidade. A renovación das instancias centrais
da Igrexa é urgente. Os decretos de reformas, necesarios. Pero nada tan decisivo como o volver con radicalidade
a Xesucristo.
José Antonio Pagola
