1. 6 de outubro de 2013
27º Tempo ordinario (C)
Lucas 17, 5-10
Red evangelizadora BUENAS
NOTICIAS
Invita a crer en Deus e en Xesús. Pásao.
José Antonio Pagola
Música:”Tú eres mi refugio;present:B.Areskurrinaga HC;euskaraz:D.Amundarain

2. Xesús repetíralles en
diversas ocasións:
“Que pequeña é a vosa fe!”.
Os discípulos non protestan.
Saben que ten razón.
Levan bastante tempo a carón del.
Veno entregado totalmente ao
Proxecto de Deus; só pensa en facer o
ben; só vive para facer a vida de todos
máis digna e máis humana.
Poderano seguir ata o final?

3. Segundo Lucas, nun momento determinado,
os discípulos dinlle a Xesús:
““Auméntanos a fe”Auméntanos a fe”..
Senten que a súa fe é pequena e débil.
Necesitan confiar máis en Deus e crer
máis en Xesús.

4. Non o entendenNon o entenden
moi ben, pero nonmoi ben, pero non
lle discuten.lle discuten.
Fan xustamente oFan xustamente o
máis importante:máis importante:
pedirlle axudapedirlle axuda
para que fagapara que faga
medrar a súa fe.medrar a súa fe.

5. A crise relixiosa dosA crise relixiosa dos
nosos días nonnosos días non
respecta nin sequerarespecta nin sequera
os practicantes.os practicantes.
Nós falamos de crentesNós falamos de crentes
e non crentes, como see non crentes, como se
fosen dous grupos benfosen dous grupos ben
definidos: uns teñen fe,definidos: uns teñen fe,
outros non.outros non.
En realidade, non é así.En realidade, non é así.
Case sempre, noCase sempre, no
corazón humano hai, ácorazón humano hai, á
vez, un crente e un nonvez, un crente e un non
crente.crente.

6. Por iso, tamén os
que nos chamamos
“cristiáns” temos
que preguntarnos:
Somos realmente
crentes?
Quen é Deus para
nós?
Amámolo?
É El quen dirixe a
nosa vida?

7. A fe pode debilitarse en nós
sen que nunca nos teña asaltado unha
dúbida.
Se non a coidamos, pode irse diluíndo pouco
a pouco no noso interior para quedar
reducida sinxelamente a un costume que non
nos atrevemos a abandonar por se acaso.

8. Distraídos por mil cousas, xa
non acertamos a
comunicarnos con Deus.
Vivimos practicamente sen El.

9. Que podemos facer?Que podemos facer?
En realidade, non se necesitan grandesEn realidade, non se necesitan grandes
cousas. É inútil que fagamos propósitoscousas. É inútil que fagamos propósitos
extraordinarios pois seguramente nonextraordinarios pois seguramente non
os imos cumprir.os imos cumprir.

10. O primeiro é rezar como aquel descoñecidoO primeiro é rezar como aquel descoñecido
que un día se achegou a Xesús e lle dixo:que un día se achegou a Xesús e lle dixo:
““Creo, Señor, pero ven na axuda daCreo, Señor, pero ven na axuda da
miña incredulidade”.miña incredulidade”.
É bo repetilas con corazón sinxelo.É bo repetilas con corazón sinxelo.
Deus enténdenos. El espertará a nosa fe.Deus enténdenos. El espertará a nosa fe.

11. Non temos que falar con Deus como se
estivese fóra de nós.
Está dentro.
O mellor é pechar os ollos e quedar en
silencio para sentir e acoller
a súa Presenza.

12. Tampouco nos temos
que entreter en
pensar nel
como se estivese só
na nosa cabeza.
Está no íntimo do
noso ser.
Temos que buscalo no
noso corazón.

13. O importante é insistir ata ter
unha primeira experiencia, aínda
que sexa pobre,
aínda que só dure uns instantes.

14. Se un día percibimos
que non estamos sós
na vida,
se captamos que
somos amados por
Deus sen merecelo,
todo cambiará.

15. Non importa que teñamos vividoNon importa que teñamos vivido
esquecidos del.esquecidos del.
Crer en Deus é, antes que nada,Crer en Deus é, antes que nada,
confiar no amor que nos ten.confiar no amor que nos ten.

16. SOMOS CRENTES?
Xesús repetíralles en diversas ocasións: “Que pequena é a vosa fe!”. Os discípulos non protestan.
Saben que ten razón. Levan bastante tempo a carón del. Veno entregado totalmente ao Proxecto de Deus; só
pensa en facer o ben; só vive para facer a vida de todos máis digna e máis humana. Poderán seguilo ata o final?
Segundo Lucas, nun momento determinado, os discípulos dinlle a Xesús: “Auméntanos a fe”.Senten
que a súa fe é pequena e débil. Necesitan confiar máis en Deus e crer máis en Xesús. Non o entenden moi ben,
pero non lle discuten. Fan xustamente o máis importante: pedirlle axuda para que faga medrar a súa fe.
A crise relixiosa dos nosos días non respecta nin sequera os practicantes. Nós falamos de crentes e
non crentes, como se fosen dous grupos ben definidos: uns teñen fe, outros non. En realidade, non é así. Case
sempre, no corazón humano hai, á vez, un crente e un non crente. Por iso, tamén os que nos chamamos “cristiáns”
temos que preguntarnos: Somos realmente crentes? Quen é Deus para nós? Amámolo? É El quen dirixe a nosa
vida?
A fe pode debilitarse en nós sen que nunca nos teña asaltado unha dúbida. Se non a coidamos, pode
irse diluíndo pouco a pouco no noso interior para quedar reducida sinxelamente a un costume que non nos
atrevemos a abandonar por se acaso. Distraídos por mil cousas, xa non acertamos a comunicarnos con Deus.
Vivimos practicamente sen El.
Que podemos facer? En realidade, non se necesitan grandes cousas. É inútil que fagamos propósitos
extraordinarios pois seguramente non os imos cumprir. O primeiro é rezar como aquel descoñecido que un día se
achegou a Xesús e lle dixo: “Creo, Señor, pero ven na axuda da miña incredulidade”. É bo repetilas con corazón
sinxelo. Deus entende. El espertará a nosa fe.
Non temos que falar con Deus como se estivese fóra de nós. Está dentro. O mellor é pechar os ollos e
quedar en silencio para sentir e acoller a súa Presenza. Tampouco nos temos que entreter en pensar nel, como se
estivese só na nosa cabeza. Está no íntimo de noso ser. Temos que buscalo no noso corazón.
O importante é insistir ata ter unha primeira experiencia, aínda que sexa pobre, aínda que só dure uns
instantes. Se un día percibimos que non estamos sós na vida, se captamos que somos amados por Deus sen
merecelo, todo cambiará. Non importa que teñamos vivido esquecidos del. Crer en Deus é, antes que nada, confiar
no amor que nos ten.
José Antonio Pagola