1. José Antonio Pagola
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribúe á curación da nosa cegueira. Pásao
28 de outubro de 2012
30 Tempo ordinario (B)
Marcos 10, 46-52
Presentación: B. Areskurrinaga HC: euslaraz: D. Amundarain

2. A curación do cego Bartimeo está
narrada por Marcos para urxir ás
comunidadees cristiás a saír da súa
cegueira e mediocridade.
Só así seguirán a Xesús polo camiño
do Evanxeo.
O relato é dunha sorprendente
actualidade para a Igrexa dos nosos
días.

3. Bartimeo é
"un mendigo
cego, sentado
ao bordo do
camiño".
Na súa vida
sempre é de
noite.
Oíu falar de
Xesús,
pero non
coñece o seu
rostro.
Non pode
seguilo.

4. Está xunto ao camiño
polo que marcha El, pero
está fóra.
Non é esta a nosa
situación?
Cristiáns cegos,
sentados xunto ao
camiño, incapaces de
seguir a Xesús?

5. Entre nós é de noite.
Descoñecemos a Xesús.
Fáltanos luz para seguir o
seu camiño.
Ignoramos cara a onde se
encamiña a Igrexa. Non
sabemos sequera
que futuro
queremos para ela.

6. Instalados nunha relixión que non
logra converternos en seguidores de
Xesús, vivimos xunto ao Evanxeo,
pero fóra.
Que podemos facer?

7. A pesar da súa
cegueira, Bartimeo
capta que Xesús
está pasando cerca
del.
Non dubida un
instante.
Algo lle di que en
Xesús está a súa
salvación:
"Xesús, Fillo de
David, ten
compaixón de
min".
Este grito repetido
con fe vai
desencadear
a súa curación.

8. Hoxe óense na
Igrexa queixas
e lamentos,
críticas,
protestas e
mutuas
descualificacións.
ións
Non se escoita
a oración humilde
e confiada
do cego.

9. Esquecéusenos que só
Xesús pode
salvar a esta Igrexa.
Non percibimos a súa
presenza achegda.
Só cremos en nós.

10. O cego non
ve, pero sabe
escoitar a voz
de Xesús que
lle chega a
través dos
seus
enviados:
"Ánimo,
érguete, que
te chama".
Este é o
clima que
necesitamos
crear na
Igrexa.
Igrexa

11. Animarnos mutuamente a reaccionar.
Non seguir instalados nunha
relixión convencional.
Volver a Xesús que nos está
chamando.
Este é o primeiro obxectivo pastoral.

12. O cego reacciona de forma admirable:
solta o manto que o impide erguerse,
dá un salto no medio da súa escuridade e
achégase a Xesús.
Do seu corazón só agroma unha petición:
"Mestre, que poida ver".
Se os seus ollos se abren, todo cambiará.

13. O relato conclúe dicindo
que o cego recobrou a
vista e que
“o seguía polo camiño".
Esta é a curación que necesitamos
hoxe os cristiáns.
O salto cualitativo que pode cambiar
a Igrexa.

14. Se cambia o noso modo
de mirar a Xesús, se
lemos o seu Evanxeo con
ollos novos, se captamos
a orixinalidade da súa
mensaxe e nos
apaixonamos co seu
proxecto dun mundo máis
humano, a forza de Xesús
hanos arrastrar. As nosas
comunidades coñecerán a
ledicia de vivir seguíndoo
de preto.

15. CON OLLOS NOVOS
A curación do cego Bartimeo está narrada por Marcos para urxir ás comunidades cristiás a saír da súa cegueira
e mediocridade. Só así seguirán a Xesús polo camiño do Evanxeo. O relato é dunha sorprendente actualidade
para a Igrexa dos nosos días.
Bartimeo é "un mendigo cego sentado ao bordo do camiño". Na súa vida sempre é de noite. Oíu falar
de Xesús, pero non coñece o seu rostro. Non pode seguilo. Está xunto ao camiño polo que marcha El, pero está
fóra. Non é esta a nosa situación? Cristiáns cegos, sentados xunto ao camiño, incapaces de seguir a Xesús?
Entre nós é de noite. Descoñecemos a Xesús. Fáltanos luz para seguir o seu camiño. Ignoramos cara
a onde se encamiña a Igrexa. Non sabemos sequera que futuro queremos para ela. Instalados nunha relixión que
non logra converternos en seguidores de Xesús, vivimos xunto ao Evanxeo, pero fóra. Que podemos facer?
A pesar da súa cegueira, Bartimeo capta que Xesús está pasando cerca del. Non dubida un instante.
Algo lle di que en Xesús está a súa salvación: "Xesús, Fillo de David, ten compaixón de min". Este grito repetido
con fe vai desencadear a súa curación.
Hoxe óense na Igrexa queixas e lamentos, críticas, protestas e mutuas descalificacións. Non se
escoita a oración humilde e confiada do cego. Esquecéusenos que só Xesús pode salvar a esta Igrexa. Non
percibimos a súa presenza achegada. Só cremos en nós.
O cego non ve, pero sabe escoitar a voz de Xesús que lle chega a través dos seus enviados: "Ánimo,
lérguete, que te chama". Este é o clima que necesitamos crear na Igrexa. Animarnos mutuamente a reaccionar.
Non seguir instalados nunha relixión convencional. Volver a Xesús que nos está chamando. Este é o primeiro
obxectivo pastoral.
O cego reacciona de forma admirable: solta o manto que o impide erguerse, dá un salto no medio da
súa escuridade e se achega a Xesús. Do seu corazón só agroma unha petición: “Mestre, que poida ver". Se os
seus ollos se abren, todo cambiará. O relato conclúe dicindo que o cego recobrou a vista e que “o seguía polo
camiño".
Esta é a curación que necesitamos hoxe os cristiáns. O salto cualitativo que pode cambiar a Igrexa.
Se cambia o noso modo de mirar a Xesús, se lemos o seu Evanxeo con ollos novos, se captamos a orixinalidade da
súa mensaxe e nos apaixonamos co seu proxecto dun mundo máis humano, a forza de Xesús hanos arrastrar. As
nosas comunidades coñecerán a ledicia de vivir seguíndoo de preto.
José Antonio Pagola