3. x

5. 2kijken Hoofdhuis

6. Iedere ochtend verbaasde Bastiaan zich er weer over dat hij niet langer alleen was. Het was toch een wonder dat hij zo snel een vriendin gevonden had, terwijl hij in zijn tienerjaren nooit aandacht voor meisjes had. Kirsten en hij waren vast voor elkaar bestemd!

7. Bastiaan had een baan in zijn droomcarrière Architectuur, en was overdag dus veel weg. Dat vond Kirsten niet erg, zij vermaakte zich wel in huis. De oude tekentafel in de hoek werd haar favoriete plekje.

8. Kirsten keek op van haar papier en liet haar blik door de tuin dwalen. Het was herfst aan het worden. Bladeren dwarrelden van de bomen en vormden een deken op het gras. Ze hield van deze plek, van dit boerderijtje en alles eromheen. Kirsten glimlachte. Hier was ze gelukkig.

9. Toen Bastiaan die middag thuis kwam, vloog Kirsten hem bij de deur om de nek. ‘ Ik heb je gemist.’ zei ze, en dat was echt zo. Het was maar eenzaam zonder hem. ‘ Ik jou ook,’ glimlachte Bastiaan. ‘En raad eens: ik heb promotie!’

10. ‘ Zo gauw al!’ ‘ Ja. Mijn werkgever zei dat ik een geboren architect ben, en heeft me meteen bevorderd.’ Die avond lagen ze naast elkaar in het gras naar de sterren te kijken. ‘ Ik ben zo blij voor je.’ zei Kirsten dromerig.

11. ‘ Het is je levenswens, hè?’ Bastiaan knikte terwijl hij zijn blik op een bijzonder heldere ster hield. ‘ Maar daarnaast wil ik natuurlijk met jou oud worden, en heel veel kinderen en kleinkinderen krijgen!’ ‘ Je bent lief.’

12. Kirsten bloosde en na een tijdje gingen ze naar bed, omdat het toch wel koud werd buiten. De volgende ochtend stapte Bastiaan gapend in de auto. Ze hadden het die nacht weer veel te laat gemaakt!

13. Kirsten was ook nog wat slaperig, maar zij kon rustig aan doen. In haar pyjama slenterde ze wat door het huis, at een ontbijtje, dronk wat frisdrank, keek een film. Ze vermaakte zich best! Ooit wilde ze wel een baan – maar nu nog niet.

14. In zijn handen klappend kwam Bastiaan die middag thuis. ‘ En wie heeft er hier weer promotie? Meneer de Beer, ja ja!’ Kirsten sprong enthousiast overeind. ‘ Dat meen je niet! Wat geweldig!’

15. Bastiaan en Kirsten genoten dus van hun rustige, gelukkige leventje waarin alles op rolletjes liep. Toch was het ‘s nachts anders. Bastiaan werd nog regelmatig opgeschrikt door geesten…

16. Hij wist niet of Kirsten ze ook zag. Hij had het er nooit met haar over durven hebben. Daarom zweeg hij, en probeerde kalm te blijven. Er was niets om bang voor te zijn – hield hij zichzelf voor. En toch kreeg hij de rillingen als hij ‘s nachts op was, want hij had altijd het gevoel bekeken te worden…

17. 2kijken Familie Stolk

18. ‘ Mama, waarom zijn jij en papa eigenlijk niet getrouwd?’ vroeg Ralph. Het was zaterdagochtend en hij zat lekker lui met zijn moeder op het grote bed. Jasmine wierp een blik omhoog en begon te glimlachen. ‘ Dat is gewoon zo. Vindt je dat we zouden moeten trouwen?’

19. Ralph leek na te denken. Toen knikte hij. ‘ Papa’s en mama’s zijn met elkaar getrouwd. Zo hoort dat.’ Jasmine lachte hardop en dacht er over na. Alfons en zij waren nooit getrouwd, omdat het toch wel ingewikkeld was – zij was eerst met Alfons’ vader getrouwd geweest. Maar was dat een reden om niet met Alfons te trouwen?

20. Jasmine bleef met het idee rondlopen. Intussen werd Hedwig ook steeds socialer. Na haar komst in huize Stolk was ze lange tijd erg verlegen geweest. De schok van het overlijden van haar hele familie had ze nu eindelijk een beetje verwerkt. Ze praatte meer, en belde ook regelmatig met vrienden.

21. Met Jasmine kreeg ze ook steeds beter contact. Ze ontdekten dat ze allebei dol waren op kinderen. Dat had Jasmine niet verwacht van het stille meisje. Tijdens hun nieuwe gesprekken kwamen ze er ook achter, dat Hedwig eigenlijk heel graag zou trouwen met Casper.

22. ‘ Ik weet dat ik jong ben…’ begon Hedwig aarzelend, maar Jasmine viel haar al meteen enthousiast bij. ‘ Dat moeten jullie doen!’ riep ze. Toen kalmeerde ze en keek het meisje serieus aan. ‘Hedwig, je bent opgestaan uit de dood. Casper was er zo kapot van. Jullie horen bij elkaar. Je bent jong, maar dit is een speciaal geval.’ Ze knipoogde. Hedwig giechelde blozend.

23. Ralph was een opmerkzaam jongetje. Niets ontging hem wat er in huis gebeurde. Alle gesprekken over huwelijken vond hij wel spannend. ‘ Dus wanneer komt die grote dubbele bruiloft?’ zei hij pienter. ‘Mama en papa, en Casper en Hedwig? Dat lijkt me leuk!’

24. ‘ Uh…’ stamelde Casper. ‘ Eh…’ mompelde Alfons en hij prikte in zijn eten. ‘Ralph, het is nog helemaal niet zeker dat er zoiets gaat gebeuren.’ ‘ Eet maar gewoon je bord leeg.’ zei Jasmine kort.

25. De huwelijksplannen werden voorlopig opzij geschoven, en iedereen hield zich weer bezig met het dagelijkse leven. Hedwig hoopte eindelijk promotie te maken, zodat ze niet meer dolfijnenverblijven hoefde schoon te maken. Rondlopen in dat blauwe badpak begon haar ook al behoorlijk de keel uit te hangen.

26. Niet alleen Hedwig was druk met werken, ook Alfons, Ralph en Casper. Zij werkten overdag – Jasmine draaide nachtdiensten in de carrière luiwammes.

27. Alfons maakte snel carrière in de ordehandhaving, en Casper zette de eerste stappen in het onderwijs. Hij maakte bijna elke dag wel promotie, en dat gaf een kick. Tevreden glimlachend keek Casper de straat door. Het was fijn om dingen te bereiken!

28. En niet alleen op zijn werk, ook thuis deed hij hard zijn best. Hij had zijn grootste schat Hedwig terug gekregen – en nu wilde hij haar ook nooit meer kwijt! Hij deed er alles aan om het haar naar de zin te maken. Gelukkig bloeide ze de laatste tijd weer helemaal op, en dat deed hem goed.

29. Hij behandelde haar als een prinses, en Hedwig vond dat heerlijk – al deed ze haar best dat verlegen te verbergen. Eerst had ze zich niet echt op haar plek gevoeld bij de familie Stolk, maar nu voelde ze zich er echt thuis. Eindelijk!

30. 2kijken Familie Valentijn

31. ‘ Hee, zonnestraaltje! Hee kleintje!’ kirde Sofie lachend. Samen met David haalde ze de tweeling uit bed, verschoonde hun luiers en kleedde ze aan. Ze kamde hun donshaartjes met een zacht borsteltje. ‘ Ze groeien echt als kool.’ gniffelde David. ‘Vanavond groeien ze alweer op tot peuters! Onvoorstelbaar, hè?’

32. ‘ Nou. De tijd gaat veel te snel.’ Hoofdschuddend keek Sofie naar haar twee jongens. Ze zou het missen, die kleine vingertjes en teentjes, die vrolijke kreetjes, hun klaaglijke gehuil vanuit hun wiegjes. Maar aan de andere kant brachten peuters ook weer nieuwe uitdagingen!

33. Na het opgroeien van de tweeling was Eva meteen aan de beurt. Ze stond te popelen, want als ze tiener was, kon ze haar ouders veel beter helpen met de tweeling – zei ze. Even later stond ze als tiener om zich heen te kijken. * Er is iets mis met haar ogen, daar ga ik nog iets aan doen!

34. Eva kleedde zich om en keek lachend naar haar vader. ‘ Mijn kleine aliën is niet zo klein meer.’ zei hij. Hij gaf haar een schouderklopje. ‘Ik ben trots op je, Eef.’ ‘ Dankjewel, pap.’ glimlachte Eva.

35. Ze gingen terug naar de woonkamer, waar de peuterversie van de tweeling alles op stelten zette. Arthur was de drukste van de twee – hij had een luid stemmetje dat overal bovenuit kwam en kroop op topsnelheid over de grond.

36. Richard, de roodharige, was een stuk rustiger, maar huilde ook sneller. Hij was niet zo aanwezig en zelfverzekerd als zijn broertje.

37. Als baby’s nam hun zorg al veel tijd in beslag, maar als peuters werd dat nog veel meer. Eva stond meteen al klaar om te helpen. ‘ Ik verschoon hun luiers wel!’ riep ze gretig, en dat aanbod werd maar wat graag geaccepteerd door haar ouders.

38. Eva trok haar broertjes hun pyjama’s aan en legde ze in bed. Ze sliepen de hele nacht door, maar stonden al vroeg weer overeind te roepen om aandacht.

39. Toen David naar zijn werk in het museum was, en Stefan en Eva naar school, liet Sofie het bad vollopen. Ze controleerde de temperatuur, kleedde de tweeling uit en zette ze toen voorzichtig in het warme water. Met grote ogen keken ze om zich heen, sloegen met hun handjes op het water en trappelden met hun voetjes.

40. x

41. Sofie had al net zo veel pret als haar kleintjes. Ze duwde een badeendje naar ze toe, waar ze meteen schaterend mee begonnen te spelen. Lachend pakte ze Richard op, waste hem, en zong een liedje met hem. ‘ Klap eens in je handjes, blij blij blij!’ Hij kon al steeds meer woorden mee zingen.

42. Daarna waste ze Arthur, die een stuk ongeduldiger was en ook geen zin had om een liedje te zingen. ‘ Mama lief.’ grinnikte hij wel, en Sofie schoot in de lach. ‘ Arthur is ook lief hoor, bijdehandje.’

43. Ze kleedde zich aan en wikkelde de tweeling in zachte handdoeken. Ze drukte hun warme lijfjes tegen zich aan en genoot van hun zoete kindergeur – konden ze maar voor altijd zo klein blijven!

44. Ze trok ze hun luiers aan en nam ze weer mee naar de woonkamer. ‘ Gaan jullie nu even lief spelen, jongens?’ ‘ Tv kijken!’ ‘ Nee Arthur, geen tv. Ga maar met je broertje spelen.’

45. Ze haalde wat speelgoed uit de kist, maar daar keken de jongens niet naar om. Ze begonnen elkaar te duwen, te plagen – Sofie keek het even aan, mar zag toen dat het maar speels stoeien was. Ze sloegen hun armen om elkaar heen, wankelden rond op hun korte beentjes, en vielen toen allebei achteruit op hun dikke luierkont. Tegelijk barstten ze in een hard geschater los.

46. ‘ Gekken.’ Hoofdschuddend en met pretoogjes begon Sofie aan het avondeten. David kwam thuis en klaagde over honger. Sofie besefte dat ze zelf eigenlijk ook wel heel erge honger had.

47. Ze riep Eva en Stefan voor het eten. Stefan was na school even in bed gaan liggen, hij voelde zich niet zo lekker. ‘ Het heerst, de griep. Ik hoor overal mensen die ziek zijn.’ zei David bezorgd. ‘Wist je trouwens dat Arthur en Richard al hun eigen naam kunnen zeggen? Vandaag konden ze eindelijk de R goed zeggen!’

48. ‘ Wow, wat goed!’ lachte Stefan. Het was leuk om te zien hoe de tweeling zich ontwikkelde. Maar intussen verwaarloosde het huishouden, en ging iedereen zich steeds gekker gedragen.

49. De tweeling werd ook steeds meer aan hun lot overgelaten. Arthur viel zelfs een keer in het hondenhok in slaap…

50. David maakte zich zorgen. Hij voelde zich een slechte vader. Hij wilde zijn zoontjes zo graag een fijne jeugd geven, maar nu lag de kamer vol stinkend afval en kregen ze niet eens op tijd te eten… *vanaf hier heb ik nieuwe skins en ogen, zeg wat je ervan vindt!

51. En ook Sofie merkte het. Hun huishouden was in een chaos aan het veranderen…

52. Eva was de enige die zich nog goed staande hield tussen alles. Dat kwam vast door haar bijzondere genen – maar dat kon niemand nu iets schelen. Het enige wat telde was dat ze allemaal hongerig, moe, vies en ongelukkig waren. Daar moest snel verandering in komen!

53. Treurig snuffelde Sofie wat rond in de koelkast. Ze had geen zin in koken. Snel stopte ze wat restjes in haar mond, maar dat stilde de honger niet.

54. De volgende dag liep ze met David wat rond het huis, en ze ontdekten kakkerlakken. ‘ Dat ook nog eens…’ zuchtte David. Hij baalde flink. Van ongedierte kwamen vaak ziektes, en daar had hij echt geen zin in.

55. Hij kon daar echter niets aan veranderen, en hij werd gewoon ziek. Al snel had hij het hele gezin aangestoken.

56. Sofie keek om zich heen. Het was een mooie, frisse winterdag. Ze voelde zich slecht, ze had honger, voelde zich een slechte moeder. Toen ademde ze diep de frisse lucht in, en nam een besluit. Hier moest een einde aan komen. Ze ging gewoon opruimen, koken, en alles zou weer zoals vroeger worden!

57. ‘ Het spijt mama, Richard. De afgelopen dagen hebben papa en ik niet goed voor jullie gezorgd.’ zuchtte ze. ‘ Mama? Spelen?’ ‘ We gaan zoveel spelen als je maar wilt! Eerst een flesje en een schone luier.’ Sofie voelde zich gelukkig. Ze ging het weer helemaal goedmaken!

58. 2kijken Fam. De Beer

60. ‘ Word je niet wakker, slaapkopje?’ Bryan boog zich over het bed van zijn dochtertje heen. Het was zaterdag, dus ze hoefde er niet per se uit. ‘ Blijf nog maar lekker liggen, prinses.’

61. Ze was vast nog uitgeput van de drukke schoolweek, bedacht hij glimlachend. Zachtjes liep hij de kamer weer uit.

62. Hij douchte zich, kleedde zich aan at snel een boterham. Een nieuwe dag in hun hondenbedrijf! Het baarde Bryan en Elise wel zorgen dat Amy vaak ruzie maakte met de andere honden – zelfs met haar eigen moeder Kate. Daar moesten ze proberen iets aan te veranderen!

63. ‘ We moeten gewoon heel lief voor Amy zijn.’ zei Renate, achter een hotdog toen ze om 12 uur eindelijk wakker geworden was. ‘Dan wordt Amy ook lief.’ ‘ Zou het zo makkelijk zijn?’ zei Elise een beetje spottend. ‘Amy kan maar beter opschieten met lief worden, want ze moet puppy’s krijgen met Amper!’

64. Renate vond het niet leuk hoe zakelijk haar moeder over de honden praatte, maar ze kon er weinig aan veranderen. Nadat ze zelf een tijdje met de honden gespeeld had, vroeg ze of ze bij Bart mocht spelen. ‘ Wel om vijf uur thuis, hè?’ En zo rende Renate door de buurt – het regende, maar dat kon haar niets schelen. En Bart ook niet!

65. Ze speelden de hele middag buiten, en hadden de grootste lol. Renate wist zeker dat ze voor altijd de beste vrienden zouden blijven! ‘ Ik moet naar binnen, huiswerk maken.’ zei Bart uiteindelijk met tegenzin. ‘ O ja, ik moet ook nog topografie doen…’ zuchtte Renate. ‘Maar het was wel heel leuk, hè? Tot snel!’

66. Toen Renate weer haar straat in rende, zag ze de carpool van opa ook voor het huis stoppen. ‘ Opa!’ riep ze blij en ze omhelsde hem zodra hij uitgestapt was. Samen gingen ze naar het hondenverblijf.

67. Een tijd lang speelden ze lachend samen met de honden. Opa Sander maakte de hondenkussens schoon met een natte spons. Tot zijn gezicht ineens betrok. Renate schrok ervan, zo treurig keek hij ineens. ‘ Opa, wat is er?’ Haar adem stokte in haar keel.

68. De Dood gleed de kamer binnen en hield een zandloper op, waar hij met een benige vinger naar wees. Sander kon geen woord uitbrengen.

69. Renate daarentegen wel. Ze schreeuwde zo hard ze kon, begon te huilen zoals ze nog nooit gehuild had, stampte op de grond. ‘ Niet opa mee nemen! Ik kan niet zonder opa!’ jammerde ze.

70. Maar luisterde Magere Hein ooit naar de smeekbeden van de nabestaanden? Nooit. Sander de Beer stierf. Iedereen was er kapot van.

71. Schokkend van verdriet stonden Elise en Renate in het hondenverblijf, tot ze eindelijk steun zochten bij elkaar. ‘ Ik vind het zo erg.’ snifte Renate in haar moeders armen. ‘ Ik ook, lieverd, ik ook. Opa mocht nog lang niet gaan.’

72. Trillend van verdriet keek Renate om zich heen. Haar moeder legde een hand op haar schouder. Het voelde goed, maar toch voelde Renate een enorme leegte in haar hart. Opa en zij waren altijd samen. Hoe moest ze verder zonder hem?

73. Die nacht sliep ze in opa’s bed – om toch nog een beetje dichtbij hem te zijn.

74. Ze kon maar moeilijk wakker worden de volgende ochtend. Ze bakte een cake, zoals ze ook zo vaak voor opa gedaan had. Hij brandde aan – ook zoals zo vaak. Teleurgesteld at Renate hem op.

75. Bryan kwam de keuken binnen en zette slaperig een pak melk aan zijn mond. ‘ Goedemorgen, meisje.’ zei hij, terwijl hij met de rug van zijn hand zijn mond afveegde.

76. ‘ Hoi pap.’ zei Renate stilletjes. Ineens klaarde ze op. ‘Zal ik voor jou een cake bakken?’ ‘ Graag. Ik barst van de honger, en wat hier staat stelt ook niet veel voor.’ Hij gniffelde en Renate ging enthousiast aan de slag.

77. Terwijl de cake in het kleine oventje stond, rende Renate naar boven om zich aan te kleden en haar haren te kammen. Ze was net op tijd terug voor het belletje, en klapte met bonzend hart het deurtje van de oven open. Jammer – weer verbrand! Toch at Bryan hem met smaak op, en dat vond Renate fijn.

78. Het werd een rustige dag – tot Magere Hein weer een bezoekje bracht aan het hondenverblijf.

79. Wiens tijd was nu weer gekomen? Met tranen in haar ogen zag Elise dat het om haar eigen hondje Dakota ging – het hondje dat ze had gekregen toen ze zelf nog maar een kind was. ‘ Mijn Dakota…’ snikte ze.

80. Het hondje had een lang, goed leven gehad – maar dat maakte Elise’s verdriet er niet minder om. Ze had zoveel jaren met haar door gebracht, het zou gek zijn om haar ineens te moeten missen.

81. Ook Renate was er ondersteboven van. Samen zat ze met haar moeder in de keuken. Ze had nergens meer zin in. Eerst opa die stierf, nu Dakota… ‘ Waarom ga je niet even naar Bart?’ stelde Elise voor, en meteen klaarde Renate’s gezichtje op. ‘ Echt? Mag dat?’ ‘ Ga maar gauw!’

82. Bij haar neef thuis vergat Renate al haar zorgen. Ze speelden urenlang op de Playstation en Renate genoot met volle teugen. Bart wist altijd hoe hij haar moest opvrolijken!

83. Toen ze weer thuis was, huppelde ze alweer door het huis zoals vroeger. Natuurlijk miste ze opa nog. Maar daarom hoefde ze nog niet de hele dag verdrietig te zijn! Vol goede moed bakte Renate weer een cakeje – en…hij lukte!

84. ‘ De eerste gelukte!’ jubelde Renate vol ongeloof. Even prikte ze er met haar vinger in, alsof ze zichzelf ervan wilde verzekeren dat hij wel echt was. ‘Hij is helemaal goed!’ ‘ Renate, kom je eten?’ hoorde ze haar moeder zeggen.

85. ‘ Kijk, hij is gelukt, gelukt!’ Vol trots zette ze haar baksel op tafel neer. ‘ Voor het eerst! Je gaat vooruit.’ zei Bryan goedkeurend. Elise keek echter minder blij. ‘We gaan brood eten, Renate. Bewaar die cake maar voor vanmiddag.’

86. ‘ Maar ik hou van cake. En dit is de eerste goede…’ ‘ Je eet bijna altijd cake. Straks word je nog een cake.’ mopperde Elise. ‘ Laat haar maar.’ zei Bryan, en hij haalde zijn schouders op.

87. ‘ Weet je, als ik groot ben, word ik de beste bakker van de hele wereld!’ zei Renate met haar mond vol. Haar ogen glinsterden. ‘ O, weer iets nieuws!’ gniffelde Bryan. ‘Eerst wilde je model worden, toen ballerina – en nu bakker?’ ‘ Ja.’ knikte Renate enthousiast. ‘Of misschien wel alles tegelijk!’