Na de dood van zijn vader is Martijn du Lille verhuist naar het eiland waar zijn liefde ook woont. Samen met haar wil hij zijn verleden en zijn gekke familie achter zich laten en opnieuw beginnen, weg van de gekte. Eenmaal begonnen bedenkt hij dat het zijn droom is om 6 kinderen te krijgen en die een gelukkige jeugd vol zorg en liefde van Esther en hem te bezorgen. Zal hij slagen en een goede vader worden, of eindigen zijn kinderen net zoals Martijn?

1. PU: Out Of Madness
Hoofdstuk 1-3
Door ISims2SNFKGGH

2. Welkom bij de eerste update van mijn
’PU: Out Of Madness’!
Veel heb ik niet te zeggen, maar wel heb ik een korte inleiding voor het
verhaal begint.
Na de dood van zijn vader is Martijn du Lille verhuist naar het eiland
waar zijn grote liefde Esther ook woont. Samen met haar wilt hij zijn
verleden en zijn gekke familie achter zich laten en opnieuw beginnen, weg
beginnen,
van de gekte.
Eenmaal begonnen, bedenkt hij dat het zijn droom is om 6 kinderen te
kinderen
krijgen en die een gelukkige jeugd vol zorg en liefde van Esther en hem te
bezorgen. Zal hij slagen en een goede vader worden of zal in zijn vaders
zijn
voetsporen treden?
Veel leesplezier dan maar! En een berichtje naderhand kan ik waarderen!
waarderen!
Xx

3. ‘Oh, Martijn. Ik kan amper geloven dat we voor ons eigen huisje staan,' zei Esther opgewekt.
Martijn knikte en keek zwoel terug in haar ogen.
'Zullen we dan maar naar binnen gaan?'

4. ‘Kom op, lieverd. Je vertelde al dat je vader niet bepaald gul was. Maar zo erg kan het toch niet
zijn?' Lachend glipte Esther langs haar man heen heen.

5. Martijn schaamde zich nog dieper dan hij al deed voor zijn vader. Vlug ging hij Esther achterna.
'En, hoe ziet het er...' Martijn stopte midden in zijn zin en bleef bij de deuropening staan. Net als
Esther. 'Wow,' bracht hij zacht uit.

6. Esther lachte even en keek over haar schouder. ‘Wat wow?' Vroeg ze met een glimlach.
‘Ik wist niet dat mijn vader me echt zo weinig na te laten had. Ik hoopte stiekem dat het meer was
zou zijn.'

7. Het tweetal keek verbluft naar de karig ingerichte kamer. Maar ingericht viel het niet te noemen. Er
stond alleen een koelkast en een doos. En er lag een lege zak chips.

8. Martijn draaide zich om. Hij kon zijn hoofd wel tegen de muur slaan. Waarom had hij dan ook zo
naïef gedacht dat zijn vader toch nog iets van een goed hart had en dat hij hen wel wat meer geld
had nagelaten? Een zucht ontsnapte uit zijn mond.
'Martijn?'

9. Esther legde haar hand op Martijns wang.
'Lieverd, luister. Dit wisten we toch al? Het maakt niet uit. We gaan samen hard werken voor een
beter huis, dat beloof ik je. Samen komen we er wel.'

10. 'Maar toch Esther... Ik had van mijn vader wel wat betere manieren verwacht. Het spijt me zo...'
Martijn kon wel door de grond zakken. Nu was zijn oude, rare vader gestorven en had hij nog niet
het fatsoen gehad om wat normaals te doen met zijn geld. Maar nee, hij had het zo nodig naar een
goed doel moeten storten.

11. Esther zei Martijn nog een keer dat het haar niets uitmaakte en liep toen in de richting van de
koelkast. Hij kwam achter haar aan.
'Zullen we die doos maar eens open maken?' Stelde hij voor.

12. Esther maakte de doos open en was blij te zien dat het een computer was. Nog voor Martijn
verontwaardigd iets kon mompelen was ze hem voor.
'We verkopen hem tenminste. Dan kunnen we sanitair kopen en een bed.'

13. Opeens voelde Esther haar maag knorren en haalde ze vlug wat uit de koelkast voor Martijn en
haarzelf.

14. Wanneer Martijn dat hoorde had hij natuurlijk niets meer te klagen. Opgelucht ging hij meteen naar
de wc. Hij moest al de hele tijd zo nodig.

15. Ondertussen probeerde Esther het bed uit. Ze was blij dat er zoiets goedkoops te vinden was. En
dan ook nog in de aanbieding met die kastjes erbij, waardoor ze gelijk iets hadden om een wekker
en een lampje op kwijt te kunnen.

16. Martijn zag zijn kans schoon en kwam bij zijn vrouw op bed liggen.
'Ik denk dat we dat bed maar eens uit moesten testen, denk je niet vrouwtje?' Grijnsde hij.

17. Esther vond dat Martijn gelijk had en liet zich achteroverdrukken door hem.

18. En van het één kwam het ander.

19. Na een poosje kwam het tweetal weer boven de dekens uit. Esther grijnsde.
'Ik wist het wel, ik wist het gewoon. Al de eerste dag gelijk hè...'

20. Martijn kwam na twee uur het bed uit en wreef zijn ogen uit. Waar was hij ook alweer?

21. Hij herinnerde het zich al gauw toen hij Esther zag rondlopen en greep haar vast.
'Hé, je had me wel mogen wakker maken hoor lieverd!’

22. Esther lachte en wurmde zich los uit zijn greep.
'Ik heb goed nieuws,' opperde ze. 'Ik heb in de krant gekeken en een baan gevonden. Je moét echt
even kijken!'

23. Vragend keek Martijn haar aan, maar ze liet niets los. Dus pakte hij de krant en vouwde hem open.

24. Toen hij de baan als politieman zag staan nam hij hem gelijk. Blij liep hij naar Esther toe.
'Ja, die bedoelde ik ja,' beantwoordde Esther zijn vraag. Daarna trok ze een gezicht. 'Maar hé, je
moet wel wat aan die buik van je doen hoor! Je moet wel even wat spieren kweken!'

25. Martijn lachte hard.
'Ja hoor, alsof jij zo geweldig gespierd bent. Volgens mij ben jìj degene die het nog geen dag vol
gaat houden!'

26. Esther draaide zich om en liep naar de wc. Intussen ging Martijn vlug onder de douche.
'Gemenerik, ìk wilde net gaan douchen!' Lachte ze.

27. 'Dan kom je er toch lekker bij onder?'
Martijn pakte haar beet en trok haar bij zich onder de douche. Zachtjes drukte hij zijn neus in haar
haar.

28. Toen ze beiden klaar waren met douchen, trokken ze hun sportkleding aan.
'Ja lieverd, nu komt het eraan: ons wedstrijdje. En er kan er maar één winnen! Ik hou van je, maar
je begrijpt toch wel dat ik je niet kan sparen,' fluisterde Martijn strijdlustig.
Esther grinnikte en nam zich voor maar niet in te gaan op de uitdaging van haar man.

29. Gezien de weersomstandigheden bleven de twee binnen met hun springtouwen.
'Nu kunnen we nog binnen springtouwen. De volgende keer dan maaien we alles omver, want dan
staat het huis bomvol,' fantaseerde Esther met een glimlach.

30. 'Laten we... hopen dat je... gelijk hebt,' hijgde Martijn onder het springen.

31. 'Haha, hoezo nou geen conditie?' Lachte Esther haar vriend uit.

32. Maar na een uur waren ze allebei doodmoe.
'Ik heb me een droge bek man! Wil jij ook wat drinken?'
Esther lachte. 'Ja, doe maar.'

33. Na het 'avondeten' gingen ze allebei vroeg naar bed en werd de wekker gezet. Nu konden ze nog
vroeg naar bed. De volgende dag moesten ze werken rond deze tijd.

34. Om tien uur 's avonds werd Martijn even wakker met een glimlach. Hij voelde nog steeds Esthers
armen om zich heen en viel tevreden weer in slaap. Hier ging hun eerste nacht in hun eigen huisje.

35. Om vijf voor elf werd Martijn opnieuw wakker. Dit keer uitgeslapen en wel. Hij boog over Esther
heen, klikte het lampje aan en maakte zijn deel van het bed op. Esther draaide zich om en sliep
gewoon door.

36. Uit de koelkast haalde hij een kant-en-klaarmaaltijd in een blikje. Hij moest toch wat. Want hij kon
niet leven van sap en chips, dat werkte zijn conditie weer tegen.

37. Hij hoopte vurig dat hij en Esther morgen opslag kregen. Dat konden ze goed gebruiken.
Driehonderd per dag per persoon was aardig, maar meer was natuurlijk altijd beter.

38. Want stiekem had Martijn een wens om zes kinderen te krijgen. Met een glimlach keek hij naar de
sterren, hoog boven hem in de lucht.

39. Vroeger werd er op school altijd verteld dat dode mensen ook sterren waren. Dat sprookje geloofde
hij natuurlijk nu allang niet meer. Maar als het toch zo was, dan was zijn vader nu een ster. Zijn
vader, zijn gekke vader. Martijn grinnikte. Hij hoopte toch zeker dat hij een betere vader zou zijn
voor zijn kinderen dan zijn vader voor hèm was geweest.

40. Hij had een hekel aan dat feit. Bijna net zo'n erge hekel dat hij enig kind was. Hij had zo graag een
broertje of zusje willen hebben. Maar dat kon op een gegeven moment niet meer. Martijns gezicht
vertrok even. Ja, hij nam het zijn vader hem, na de dood van zijn moeder, min of meer in de steek
had gelaten. De artsen zeiden dat het gewoon zijn manier van verwerken was en dat het vanzelf
wel over zou gaan, dat hij er weer bovenop zou komen. En als dat niet lukte, dat Martijn dan een
tijdje bij zijn tante mocht wonen. Uiteraard is dat nooit gebeurd.

41. Opeens ging de voordeur open en een verbaasde Esther keek hem aan.
'Martijn?'
Martijn antwoordde niet en gebaarde dat ze naar hem toe moest komen. Ze plofte naast hem in het
gras.
'Kruip eens even dicht tegen me aan,' fluisterde hij haar toe.
'Zo?'

42. 'Ja, zo.'
'Wat is...'
'Nee, shh. Kijk, moet je die sterren zien.'

43. 'Maar Martijn, vertel nu eens. Wat is er nou?' Fluisterde Esther, die al wel aanvoelde dat hij ergens
mee zat.
Gelijk liet Martijn zijn hoofd terug op het gras vallen en keek weer zwijgend naar de lucht.

44. 'Kom eens overeind?'
Samen kwamen ze overeind uit het gras.

45. ‘Vertel nu eens wat er is Martijn? Waarom wil je het me niet zeggen? Ik merk gewoon dat er wat is.'
Met een onderzoekende blik keek Esther haar man aan.

46. 'Ik moest gewoon aan mijn vader denken en aan vroeger. Niets bijzonders.'

47. 'En de rest?'

48. Martijn bloosde van die vraag. Moest hij het nu gewoon zeggen? Straks wilde ze helemaal niet aan
kinderen beginnen. Althans niet nu.
'Ik... Ik zat gewoon te denken... Ik wil niet dat ik later zo'n rotvader word als mijn vader voor mij
was: onverantwoordelijk en afgesloten van de buitenwereld. Ik wil dat ik een goede vader word, die
er voor zijn kinderen is. En dat ik laat zien dat ik van mijn kinderen houd. En ik wil geen kind. Ik
wel er meerdere. Zodat er geen een alleen is.'

49. Esther pakte Martijn vast en keek hem in zijn ogen.
'Ik denk dat je geen zorgen om dat feit hoeft te maken. Ik geloof best wel dat jij een heel goede
vader zult zijn.'

50. Martijn glimlachte.
'Denk je echt?'

51. Het was een overbodige vraag die Esther alsnog beantwoordde met een lange, innige kus.

52. Opeens duwde Esther Martijn van zich af. Geschrokken en verbaasd tegelijk keek Martijn haar aan.
Esther sloeg een hand voor haar mond en greep naar haar buik.

53. Martijn keek verbaasd naar haar buik en liep opnieuw rood aan. Was dit het beruchte. Was dit wat
hij dacht dat het was?

54. Hij pakte haar handen vast en keek haar aan. Vragend keek Esther terug, al had ze zo ook haar
eigen vermoedens.
'Ik geloof dat je even moet gaan liggen,' zei hij zacht. 'Misschien dat het dan zakt.'

55. Maar Esther had zelf heel andere plannen. In de keuken pakte ze een kant-en-klaarmaaltijd in een
blikje en sloeg het in één keer achterover.
'Zozo, jij hebt honger. Nog één?' Martijn strekte zijn arm naar haar uit en reikte haar het blikje aan.

56. Maar voordat ze ook nog maar één woord kon zeggen sprintte ze naar de wc en kotste haar hele
ontbijt weer uit.

57. Martijn kwam aangesneld. Verlegen kwam Esther terug overeind en keek hem aan.

58. Geen van beiden zei iets. Martijn duwde haar aan de kant.
'Ga jij maar douchen en even liggen. Ik maak dit wel schoon.'

59. Zodra Esther onder de douche vandaan kwam trok ze haar pyjama aan en liep ze naar de koelkast.
Ondertussen was het aanrechtblok neergezet. Martijn en Esther hadden eerst hun reserves nog op
willen sparen die ze over hadden van het verkopen van de computer, maar nu Esther niet anders
dan zwanger kon zijn moesten ze wel. Ze konden niet blijven leven op die kant-en-klaarmaaltijden.

60. Zodra ze het klaar had, schrokte Esther kommetje na kommetje naar binnen. Ze voelde zich alsof
ze in geen maanden gegeten had.

61. Verbluft en in slakkentempo vergeleken bij zijn vrouw staarde Martijn voor zich uit. Deze nacht had
hij na liggen denken over een eventueel aanstaand vaderschap en nu ineens leek ze zwanger te
zijn. Niet dat hij niet blij was, maar het ging zo snel allemaal opeens.

62. Na haar veelvoudige ontbijt ging Esther in bed liggen, kermend van de pijn.

63. In tussentijd stond Martijn zich een portie machteloos te voelen. Hij ruimde wat op.

64. En maakte schoon...

65. Toen hij klaar was met de huishoudelijke klusjes ging hij naar buiten. Hij zag dat er post was. Een
moment zat hij in de zenuwen toen hij ontdekte dat er een rekening lag. Maar gelukkig was het nog
geen vijftig Simdollars.

66. Ook was de krant er weer. Hoopvol pakte Martijn hem op en sloeg de pagina van de banen open.
Maar helaas: een baan als leraar zat er niet tussen.

67. Doordat Martijn buiten was kon hij niet zien wat er binnen gebeurde. Esther was namelijk wakker
geworden. En hun vermoedens waren bevestigd: ze had een trap gekregen in haar buik. De eerste
trap van hun eerste baby...

68. Martijn liep terug naar binnen en ging bij Esther in bed liggen. Het was nu half een 's middags:
genoeg tijd om nog even te gaan slapen voor hij zo aan het werk moest.
'Martijn,' fluisterde Esther met een slaperig gezicht.
Gelijk had ze zijn aandacht.

69. Veel woorden waren het niet nodig om Martijn te vertellen wat ze had ontdekt. Tevreden viel het
tweetal in slaap. Martijn had zijn arm beschermend over haar buik geslagen.

70. Om half vier werd Esther wakker met een slaperig gezicht. Ze had nu haar slaap wel uit.

71. Alleen was het punt dat ze nu alweer honger had. Dus pakte ze de overige havermoutpap uit de
koelkast van die ochtend.

72. Zuchtend bleef ze staand eten. Het liefst had ze nu iets van een bank of een tafeltje gehad. Al was
het maar zo'n plastieken camping ding.

73. Had meneer de gierigaard hun nou maar meer achtergelaten. Maar helaas. Nu was hij dood, dus er
kon niets meer aan veranderd worden.

74. Op dat gebied was Esther snel klaar: ze had het niet zo van het piekeren en in het verleden blijven
hangen. Ze ging terug naar binnen en nam een douche.

75. Vlak daarna werd Martijn ook weer wakker. Precies op tijd. De wekker liep af toen hij het dekbed
van zich aftrapte. Esther maakte het bed op en Martijn glimlachte. Ja, nu was ‘zijn vrouwtje’
zwanger.

76. Vlug schoot Martijn wat kleding aan en gaf Esther een kus.
'Succes lieverd, goed je best doen hè,' zei Esther.
'Doe ik. En doe jij vooral rustig aan, met je buikje. Ik zal doen wat ik kan. Maar ik moet nu gaan.'

77. Esther liep met Martijn mee naar buiten om hem uit te zwaaien.
'Kom lieverd, ga terug naar binnen. Straks word je nog verkouden! Het loopt zo te miezeren!' Riep
Martijn bezorgd.

78. Maar zo koppig als ze was, bleef Esther wachten tot Martijn uit zicht was en ging toen pas naar
binnen. Natuurlijk weer eerst eten, want ze barstte weer eens van de honger.

79. Veel langer hield ze het niet vol na het eten en ze ging weer terug haar bed in.

80. Toen ze weer wakker werd keek ze op het klokje. Met een glimlach maakte ze haar bed weer op.
Nog een half uurtje en dan kwam Martijn alweer thuis.

81. Vlug friste ze zich een beetje op door een douche te nemen. Eindelijk had ze het gevoel dat ze een
beetje uitgerust was. Het leek sommige momenten net alsof ze in een slapeloze wereld was beland.

82. Tegen de tijd dat ze klaar was met douchen hoorde ze de carpooler stoppen voor de deur en snelde
ze naar buiten.
'En, en?'

83. 'Ja, het ging heel goed! Ze waren razend enthousiast. Mijn baas vond dat een baantje als
beveiligingsbeambte niet goed was voor mij, dus heeft hij me tot aspirant gepromoveerd!'

84. 'O Martijn, wat goed!' Dolgelukkig begon Esther haar man te zoenen, midden op straat.

85. Maar het kon het verliefde paartje helemaal niets schelen dat de carpooler hen had gezien.
'En dat is nog niet alles,' begon Martijn mysterieus. 'Ik heb ook nog een vette bonus gekregen!'

86. 'O, lieverd. Je bent geweldig! Nu kunnen we het huis een beetje aanpassen en hebben we gelijk
wat voor als het kindje komt!'

87. 'Ja, en hoe gaat het eigenlijk met die kleine boef daarbinnen?!' Martijn boog zich naar haar buik
toe. 'Trapt hij nog?'

88. 'Hij of zij heeft zich vandaag heel rustig gehouden hoor. Alleen kan ik wel merken dat ik zwanger
ben. Ik eet en slaap zeker vier keer zoveel!'

89. Natuurlijk hebben ze meteen het huis verbouwd. Zo was er een eettafel met twee stoelen, twee
aanrechtblokken in plaats van één en een fornuis bijgekomen.

90. Er was ook een aparte badkamer gekomen. Dat vond Martijn een hele uitkomst.

91. Samen gingen ze aan hun nieuwe tafeltje ontbijten in de vroege ochtend.
'Wat een uitvinding hè, zo'n tafel?' Esther glimlachte breed.

92. Martijn knikte afwezig.
'Wat is er?' Vroeg Esther, die het meteen weer opmerkte.

93. 'Nou... Het voelt wel goed dat we dit nu allemaal hebben en we niet meer zo super armoedzalig
hoeven te leven. Maar nu hebben we aan de andere kant ook nog maar tweeëntwintig Simdollar
over. En we moeten ook nog onze babykamer inrichten!'

94. 'Och, dat komt wel goed toch? Je werkt de rest van de week nog, dus je sleept heus nog wel
genoeg geld binnen.'

95. Martijn knikte. Ze had gelijk. Maar hij wilde gewoon geen slechte jeugd voor zijn kinderen.

96. Esther zag dat haar man toch nog niet helemaal gerustgesteld was en legde haar hand op tafel.
Martijn legde zijn hand er bovenop.
'Hé lieverd, the best is yet to come,' glimlachte Esther.

97. Martijn ging naar de badkamer om hun nieuwe bad uit te proberen. Met half open ogen zat Esther
naast hem op de wc.
'Ik geloof dat ik zo weer even ga slapen. Ik moet gewoon moeite doen om mijn ogen open te
houden.'

98. Toen Martijn uit bad kwam ging ook hij naar hun slaapkamer. Hij zette de wekker op zeven uur. Hij
kon maar heel kort slapen en zou de volgende keer vast en zeker geen promotie maken, omdat hij
niet genoeg had getraind. Maar dat hij niet meer van acht uur 's avonds tot drie uur 's nachts
hoefde te werken was voor hem al dank genoeg. Trainen deed hij vanmiddag of vanavond wel.

99. Hij kleedde zich om en kroop tegen zijn vrouw aan. Nog ongeveer twee dagen en dan waren ze niet
meer met zijn tweeën, maar met zijn drietjes...

100. Twee uurtjes later liep de wekker alweer af. Kreunend kwam Martijn overeind. Esther zuchtte,
strekte haar arm uit en mepte de wekker uit.
'Waarom heb je me niets verteld over je vervroegde werktijden?' Vroeg ze hem slaperig.

101. Martijn lachte en sprong op en neer.
'Vergeten denk ik,' zei hij, plotseling heel vrolijk. 'Maar ik moet zo werken dus. Ik ga eerst nog even
trainen,' besloot hij plotsklaps. Hij wilde maar al te graag promotie. Dan maar wat minder uitgerust.
Die training moet er komen.

102. Maar helaas voor Martijn was dat maar heel even. De carpooler stond sneller voor de deur dan hij
had gewild.

103. Het was tien uur toen Esther haar bad nam. Het bad was fijn, maar toch voelde ze zich niet
helemaal tip top in orde. Het leek wel alsof haar buik met het moment harder werd...

104. In de keuken smeerde ze een boterhammetje, in de hoop dat het een of andere rare honger was die
bij haar zwangerschap hoorde.

105. Onder het eten voelde ze ineens iets raars in haar maag en sprong ze verbaasd op. Met grote ogen
keek ze hoe haar buik ineens weer een stuk dikker is geworden.

106. Verbluft schoof ze terug aan tafel. Alleen net iets te wild en ze botste met haar dikke buik tegen het
tafeltje. Ze ging wat naar achteren zitten in de stoel en grinnikte. Het ging erg snel allemaal.

107. Na haar ontbijt haalde ze de krant van buiten. Blij was ze toen ze een kruiswoordpuzzel in de krant
ontdekte. Eindelijk, een verzetje. Ze verveelde zich dood.

108. Toen ze het ding af had sloeg ze de banenrubriek open. Aandachtig bestudeerden haar ogen het
vlak. Ze wilde zo graag iets met kinderen doen, lesgeven het liefst.

109. Dus waggelde ze met haar dikke buik naar buiten en gooide de krant in de vuilnisemmer.

110. Opeens zag ze vanuit haar ooghoeken iets bewegen.
'Hé, Erik!' Riep ze.

111. 'Hoe gaat het ermee, Erik? Lang niet meer gesproken!' Riep ze tegen een oude vriend van haar
vader.

112. 'Goed hoor, altijd. Maar hoe gaat het met jou? Ik zie dat je zwanger bent? Ben je nog steeds samen
met die ene jongen. Kom, hoe heet hij ook alweer... Martijn?'

113. 'Ja, dat klopt. We zijn hoogzwanger! En sinds gisteren wonen we hier, in ons kleine "hutje". Het is
klein, maar fijn en knus.'

114. 'Aha, kijk eens aan. Jullie wonen zelfs samen nu! Weet je Esther, helaas moet ik er nu vandoor.
Maar hé, je weet mijn nummer hè? Het lijkt me leuk om contact te houden.'

115. 'Jammer, Erik. Leuk je weer eens gesproken te hebben.'
'Ja, dat vind ik ook. En doe je vader de groeten hè, als je hem binnenkort weer ziet!'

116. Esther knikte en was blij dat Erik zich omdraaide en wegliep. Ze sloeg haar handen voor haar ogen.
Nog steeds kon ze er niet tegen. Erik had haar ongemerkt gekwetst met wat hij gezegd had. Maar
goed, hij kon ook niet weten dat haar ouders een kwart jaar terug allebei verongelukt waren.

117. Net als Erik uit het zicht is verdwenen kwam de carpooler voorrijden en stapte Martijn uit. Zijn
tweede werkdag zat erop.
'Dag lieverd!'

118. 'Hé, Martijn. Nu alweer thuis? Hoe was het?'

119. 'Oh, goed hoor. Helaas niet zo goed als gisteren. Ik heb geen promotie. Maar nu hebben we wel
weer wat meer geld op onze rekening staan. En daar doe ik het voor.' Martijn glimlachte.

120. 'Wat kopen we dit keer?' Vroeg Esther met een glimlach.

121. 'Lijkt het je niet ook heel verstandig om ons budget vandaag maar eens te laten voor wat het is?
We kunnen beter sparen voor babyspullen. En dan voor noodgevallen. Alles wat we moeten hebben,
hebben we nu.'

122. Esther was het daar roerend mee eens. Daar was Martijn blij om en zei dat hij naar bed ging en
uitgeput was van zijn harde werken met enkel een tussenpauze van drie uurtjes. Esther ging ook
naar bed: haar energie was op het moment ook weer opgeraakt.

123. Tegen tienen werd Esther pas weer wakker, verbaasd over zichzelf dat ze echt zo lang had
geslapen.

124. Nadat ze zich had aangekleed ging ze naar de keuken om macaroni te maken.

125. Geduld om het af te laten koelen had Esther niet: ze schrokte het meteen naar binnen.

126. Intussen was Martijn ook weer wakker geworden en schoof hij aan terwijl Esther aan haar tweede
kom begon.

127. Na het eten ging Martijn weer naar buiten om te trainen. Hij wilde er een soort van sport van
maken om promotie te krijgen.

128. Esther zat binnen in een warm bad en had haar man voor gek verklaart. Het regende constant - het
was toevallig nu even droog - en dan ging hij buiten staan touwtje springen.

129. Nee, bevatten deed ze het niet. Net zo min als het feit dat ze nu alweer moe was.

130. Toen Martijn uitgetraind was ging hij ook nog even vlug in bad. Hopelijk redde hij het precies voor
de carpooler kwam.

131. Vlak voordat de carpooler zou komen ging Martijn nog even voor het bed staan. Hij twijfelde een
moment om haar wakker te maken. Maar ze lag zo lekker te slapen.

132. Dus gunde hij haar rust en ging hij naar zijn werk, hopend dat ze niet vandaag zou bevallen.
Eigenlijk zou hij vrij moeten nemen rond deze dagen, om wat extra voor haar te zorgen. Als ze
morgen nog niet was bevallen, zou hij zich gewoon ziek melden. Of hij nou vrij had of niet.

133. Om tien over één werd Esther pas weer wakker. Ze was dan ook klaarwakker.

134. Geschrokken kwam ze vlug uit bed. Oh nee, wat nu! Ze ging bevallen en Martijn was werken!

135. Ze gilde uit onmacht en van pijn. Wat moest ze in godsnaam doen?!

136. Opeens leek het alsof haar moederlijk instinct haar de weg wees.

137. En plots stond ze daar: met een kersverse dochter in haar armen...

138. Vertederd kijkt Esther naar haar kleine meisje dat gaapte en haar oogjes sloot.

139. Esther fluisterde lieve woordjes tegen het kleine hummeltje in haar armen en plots begon ze te
huilen. Esther drukte het kleintje tegen haar schouder en wiegde haar zachtjes heen en weer.
'Shh, stil maar kleintje. Stil maar kleine Marieke.'

140. Esther liep naar de koelkast en pakte er een flesje uit. De kleine Marieke zoog het flesje gulzig leeg,
terwijl ze met haar oogjes de kamer door koekeloerde.

141. Zodra het flesje leeg was besloot Esther dat het het beste was om Marieke maar even uit te laten
rusten. Het wiegje werd tevoorschijn gehaald.
'Welterusten lieve, kleine Marieke.'

142. Esther maakte het bed op en wilde net op bed gaan liggen met een boek toen ze een auto hoorde
stoppen voor het huis.

143. Gelijk rende Esther naar buiten.
'Martijn, Martijn!'
Martijn keek glimlachend naar zijn vrouw.

144. 'Ik ben bevallen!' Riep ze meteen uit en sloot Martijn in haar armen.
'Zie je wel? Ik wìst het gewoon. Het kindje moest er persé uit als ik aan het werk was!'

145. Esther lachte en wachtte zijn reactie af na wat ze had gezegd:
'Het is een meisje.'

146. Martijn gaf zijn vrouw een lange, innige zoen en drukte haar stevig tegen zich aan. Allemaal best
snel, want hij wilde natuurlijk gelijk naar binnen om zijn dochtertje te zien.

147. Binnen haalde Martijn haar uit het wiegje.
'Kijk kijk kijk,' fluisterde hij zacht. 'Ik wist het wel, je bent net zo koppig als je mams.'

148. 'Ja, echt wel. En kijk, je hebt ook haar haarkleur. Maar hé, mijn ogen. Je bent een plaatje, lieve
Marieke...'

149. Martijn besloot zijn kleine meisje maar even wat rust te gunnen en nam zelf een bad. Daarna ging
hij lekker naar bed, want hij was doodmoe.

150. Esther ging in de zitkamer zitten lezen.

151. Martijn bedacht zich plotseling dat hij zijn vrouw het andere goede nieuws nog helemaal niet had
verteld en kleedde zich vlug weer aan.
'Esther? Ik heb weer promotie gemaakt!'
Esther keek op van haar boek.

152. Ze legde haar hand op zijn wang.
'Wat goed,' vond ze.
Martijn knikte en onderbrak zijn vrouw even.
'We hebben nu weer wat geld op de bank staan, voor het geval dat. Er zat ook een bonus bij. Dat is
fijn, want...'
Opeens klonk er getoeter buiten.
'Hè? Ik hoef toch niet te werken nu?' Martijn schrok.

153. 'Nee, dat klopt. Maar ik wel. Dat wilde ik je net vertellen,' zei Esther en gaf Martijn een vlugge kus.

154. 'Jij? Maar je bent net bevallen!' Riep hij verontwaardigd en rende achter haar aan, het huis door.
'Weet ik. Maar jij hebt lang genoeg alles bij elkaar moeten regelen. Ik ga gewoon werken. Tot
straks, lieverd! Wacht maar niet op mij. Het kan laat worden, zoals je weet!'
Martijn grijnsde. Dat was nou echt weer Esther.

155. Binnen deed Martijn alle lampen uit en wilde meteen zijn bed in duiken. Maar eerst moest hij nog
iets doen.
'Zeg kleine meid, is dat nou je cadeautje op de eerste avond dat ik alleen met je ben?' Lachte
Martijn.
Met haar schattige, onschuldige oogjes keek Marieke haar papa aan en daardoor kon Martijn
gewoon niet boos zijn.

156. Hij nam haar mee naar de badkamer en deed haar een schone luier om.

157. Voor de zekerheid gaf hij haar maar gelijk een avondflesje. Straks werd hij daar weer wakker van
en dan moest hij zijn bed uit.

158. 'Zo, en ga nu maar lekker zoetjes slapen, lieve meid van papa.'

159. Hij sliep zelf meteen toen hij in bed lag. Gelukkig Marieke ook.

160. Om tien over twee kwam de carpooler weer voorrijden.

161. Dolblij ging ze zo stil mogelijk het huis in en ging ze in bad. Ze had promotie gemaakt, ook gelijk op
haar eerste dag. Haar dag kon niet meer stuk!

162. Daarna ging ze gelijk even mij Martijn en Marieke kijken. Martijn lag zachtjes te snurken en
Mariekes ogen waren gelijk op Esther gericht zodra ze de kamer binnen was gekomen.
'Dag klein meisje van mama. Heb je je goed gedragen bij papa?'

163. Marieke kreeg nog een flesje van haar moeder en sliep daarna lekker verder.

164. Zo vroeg als het was ging Esther met de krant aan tafel zitten. Ontzettend blij was ze toen ze de
kruiswoordpuzzel weer gevonden had.
'Hmm, staat er zeker elke dag in.'

165. Helaas zat er nog steeds niets bij in het onderwijs, dus ging ze, zo vroeg als het was en zo moe als
ze was, naar buiten om wat aan haar conditie te werken.

166. Intussen was Martijn ook weer wakker geworden en stond hij ontbijt te maken. Hij tikte met zijn
ring tegen het raam aan.

167. Esther kwam naar binnen en glimlachte.
'Dag schat, weer wakker? Ik stond al te trainen, wat je waarschijnlijk al zag. Ik heb ook promotie
gemaakt.'

168. Martijn legde even zijn lepel neer en keek haar verrast aan.
'Het gaat best goed hier, vind je niet?' Glimlachte hij breed.

169. 'Zeker. Ik zei het toch? Ik zei toch dat we het gingen maken?' Esther lachte terug. 'Maar ik ga nu
omkleden. Ik moet zo werken.'

170. Martijn werkte ook vlug zijn ontbijt naar binnen en verschoonde Mariekes luier weer. Kraaiend keek
het kleintje naar haar papa.

171. Martijn pakte nog een kommetje havermoutpap zodra Marieke weer terug in haar wiegje lag en
zwaaide door het raam naar Esther, die hij net had misgelopen.

172. Van het promotiegeld en de bonus hadden ze een schaakbord met twee stoelen aangeschaft. Dat
was handig, want Martijns baas had hem gezegd dat als zijn inzicht nog wat beter werd, hij
misschien nog wel een laddertje hoger kon komen op de carièreladder.

173. Martijn ging aardig lang door met het schaken. Hij begon het zelfs leuk te vinden. En bovendien had
hij toch vrij, dus wat kon het schelen voor een keertje. Het kon geen kwaad.

174. Tegen de tijd dat Esther thuiskwam ging het even niet zo goed. Ze stapte nog maar amper uit de
auto of ze viel neer op de grond.

175. Martijn stond voor het raam eten te koken en zag het gebeuren. Hij snelde naar buiten en hielp
haar overeind.
'Ik zei toch dat het geen goed idee was om te gaan werken?' Zei hij met een strenge ondertoon.

176. 'I-ik ga maar naar bed geloof ik,' mompelde Esther en kon zich nog amper uitkleden.
'Ja, ga jij maar even slapen, dat dacht ik ook,' fluisterde Martijn bezorgt en leunde tegen de deur
aan.

177. Voor Martijn de kamer weer uit ging keek hij nog even bij Marieke, of ze wakker was geworden.
Maar ze bleek gelukkig, net als haar ouders, een vaste slaapster.

178. Martijn liep terug naar de keuken en smeerde de boterhammen af. Vervolgens nam hij er zelf een
met ham.

179. Martijn liep terug naar de keuken en ging verder met de spaghetti. Het was niet bepaald een
feestmaal, maar hij kon niet veel beters. Ze hadden het ook wel goed getroffen, precies op deze
dag.

180. In de kamer ernaast werd Esther wakker van de kleine Marieke die begon te jammeren omdat ze
een volle luier had.

181. Enigszins mopperend verschoonde Esther haar dochtertje, die luid brabbelend toekeek en met haar
armpjes zwaaide. Esther moest haar dochtertje gewoon tegen de commode drukken zodat ze niet
op de grond viel.
'Wat vertel je toch allemaal aan mama, meisje. Hmm?' Glimlachte Esther.

182. 'Ach ja. Het is een hele opluchting dat je morgen op het potje kan gaan en we niet steeds meer je
luier hoeven te verschonen. Heb je ook zo'n zin om op te groeien, meiske?'
Verbaasd, haast vragend keek Marieke haar moeder aan.

183. 'Kom je? Het eten is klaar.' Martijn keek over zijn schouder naar Esther en Marieke.
'Ja, ik kom eraan. Eerst even Marieke terugleggen.'

184. Martijn dekte de tafel en Esther schoof ook aan.
'Romantisch, met die drie theelichtjes.'
'Hmm,' deed Martijn en dacht aan iets wat hij pas echt romantisch vond. Iets wat ze nu al een tijdje
niet meer hadden kunnen doen vanwege Marieke.

185. 'Zeg Es, wat denk je eigenlijk van een tweede kindje?' Bracht Martijn voorzichtig naar voren.

186. 'Dat lijkt me geweldig, Martijn! We hebben nu alweer bijna drieduizend op de bank staan en
aangezien Marieke zo opgroeit... Het kan geen kwaad,' zei ze met een brede glimlach.

187. Martijn was blij om haar antwoord en liet dat ook merken. Esther knipoogde even naar haar man en
Martijn ging Marieke halen, terwijl Esther de taart klaarzette. Even later stonden ze daar dan, rond
het aanrecht. Beiden wisten ze wat er ging gebeuren, al was Marieke zo onwetend als wat.

188. Martijn blies de kaarsjes uit en Marieke keek verwonderd naar de brandende lichtjes die een voor
een doofden. Ze blies zelfs mee.

189. Martijn gooide Marieke in de lucht zodra alle kaarsjes uit waren en beschermend schoten haar
ouders handen onder Marieke naar haar toe.

190. Marieke, kleine baby Marieke, kraaide van pret en slaakte een opgewonden gilletje.

191. Maar een seconde later was Marieke was baby Marieke niet meer. Ze was een vrolijke, lachende
peuter die ineens een stuk sneller naar beneden viel.

192. Gelukkig kwam ze recht in haar vaders armen terecht.

193. Het werd nog laat die avond. Na het opgroeien aten ze eerst wat taart, maar daarna deden ze
Marieke naar bed en haalden ze alle cadeautjes voor Marieke tevoorschijn, die tot morgen moesten
wachten. Pas tegen de late, late avond vielen Esther en Martijn in slaap.

194. Marieke was het er alleen niet zo mee eens dat haar ouders maar zomaar gingen slapen en dat zij
moest wachten tot hun wakker waren.

195. Ze zette een enorme keel op.
'Papááá!!!!'

196. Martijn zuchtte en knipte het bedlampje aan.
'Blijf jij maar liggen, Es. Ik ga wel.'

197. 'Zeg tante Pollewop, dat was niet de bedoeling!'
'Jaaa!' Kraaide Marieke toen haar vader haar optilde.

198. Marieke scheen het niet echt te begrijpen en Martijn liet het maar. Met Marieke op zijn arm liep hij
naar de verbouwde en aangepaste badkamer.

199. Nadat hij haar had omgekleed liep hij naar het potje.
'Je weet het nog wel van gisteravond hè? Netjes blijven zitten tot je klaar bent..'

200. Wantrouwend keek Martijn Marieke aan, maar ze bleef netjes zitten.

201. Zodra ze weer met beide billetjes op de grond zat wilde Martijn haar oppakken.
'Nee-hee! Marieke zelf!'

202. Martijn zuchtte en liep achter de kruipende Mariekes aan naar de woonkamer. Een moment bleef hij
vertwijfeld in de deuropening staan. Moest hij er nou bij blijven of niet?

203. Maar nu het kleine meisje met haar pop speelde was ze ineens engelzoet.

204. Het liefst was Martijn gelijk weer zijn bed ingerold, maar het kon helaas niet. Hij nam een bad om
wat op te knappen voor zijn werk.

205. Inmiddels was Esther ook wakker geworden en maakte ze het bed op. Ze zag dat ook het bedje van
Marieke leeg was, dus bedacht ze dat ze met zijn tweeën vast wel ergens uithingen.

206. En ze had gelijk. Want haar twee schatjes stonden in de badkamer. Vlak voor het ontbijt besloot
Martijn haar nog even op het potje te zetten.

207. En wat bleek? De kleine Marieke was al zindelijk.

208. Ongelovig keken haar ouders haar aan. Was dit wel normaal?

209. Ach ja, des te beter, vond Esther. Het kon geen kwaad in ieder geval. Wat wel kwaad kon was dat
ze niet echt goed kon koken en ze in haar vinger sneed.

210. Uiteindelijk werd het gelukkig alsnog lekkere soep.

211. Na het eten deed ze Marieke naar bed.
'Lekker slapen hè meisje? Mama komt straks nog wel even bij je kijken. Dag lieverd!'

212. Esther liep naar de telefoon en nam de hoorn van de haak. Ze was niet van plan de hele dag in
haar uppie door te brengen met Marieke. Het leek haar wel gezellig als Erik lansgkwam.

213. Helaas werd er niet opgenomen en teleurgesteld haakte ze in.

214. Wat moest ze dan gaan doen? Ze had nog zeker zes uur voor Martijn thuis kwam.

215. Verveeld liet ze zich op de bank zakken en zette ze de televisie aan. Eigenlijk wilde ze voor Marieke
nog nieuwe kleren halen, maar dat kon niet meer. Het was ten eerste al bijna half vijf dus de
winkels zouden sluiten eer ze er was. En ten tweede: ze hadden niet erg veel geld meer over na de
verbouwing...

216. Tegen zessen hoorde ze Marieke jengelen en deed haar in bad.

217. 'Zo, dan doet mama jou eerst eens eventjes op het potje zo.'
'Ik zelf!' Zei ze trots.
'Ja, dat kan je zelf.'

218. Terwijl Marieke netjes op het potje bleef zitten, boende Esther het bad schoon.

219. Met een luide ‘klá!’ probeerde eigenwijze Marieke de badkamer te
verlaten.

220. 'Hoho kleine deugniet,' zei Esther en kietelde Marieke. 'Dat gaat
zomaar niet. Even op mama wachten, hè!'

221. In de keuken werd Marieke door haar moeder in de kinderstoel gezet. Toen lachte ze niet meer.

222. 'Nou-hou! Mamáá!'

223. 'Niet zo ongeduldig dame. Kijk, hier heeft mama je papje al.'
Maar Marieke wil helemaal geen papje. Boos heft ze haar armpje op en slaat keihard op de rand
van het kommetje, waardoor hij de lucht door vliegt.

224. Zuchtend maakte Esther een doekje nat om de vloer schoon te maken. Als baby leek Marieke nog
wel zo'n schatje...

225. Dan maar geen avondeten voor het eigenwijze ding, vond Esther en tilde Marieke uit haar
kinderstoel.
'Wilt Marieke woordjes leren?’

226. 'Woortjus?' Vroeg Marieke nieuwsgierig en keek haar moeder vragend aan.

227. Het bleek razendsnel met Marieke te gaan. Binnen de kortste keren kon ze praten.
'Grote meid!' Riep Esther verbaasd en blij tegelijk uit.

228. Esther gaf Marieke net een speelse tik op haar neusje toen de voordeur open ging en Martijn weer
binnenkwam.
'Ik ben weer thuis, lieve schatten van me!'

229. Martijn nam Marieke van Esther over.
'Ben je een beetje braaf geweest toen papa, meisje?' Vroeg hij vertederd.
'Ja papa,' zei Marieke en keek hem zoetjes aan.
'Néé,' zei Esther met een lachende nadruk.

230. ‘Oh-òh, Marieke, wat heb jij uitgespookt?' Quasi-boos keek Martijn zijn dochtertje aan, die hard
begon te lachen.

231. 'Ik heb mijn pap op de grond gegooid, zeg maar,' antwoordde Esther voor Marieke.

232. Martijn schrok wel even, maar besloot het te laten rusten. Kleine kinderen moest je er meteen op
wijzen als ze iets fout deden, niet daarna. Dat snapten ze toch niet.
'Zo, nu ga je maar eerst lekker slapen. Je zult wel doodmoe zijn.'
'Welterusten papa,' zei Marieke met haar hoge stemmetje.

233. Einde update 1/3
Nou, dit was het dan! Update 1/3 van mijn PU! Hopelijk vonden jullie het een leuke update
jullie
en laten jullie een berichtje achter. Dit kan ik erg waarderen. Ik ben benieuwd!
Hopelijk tot de volgende update, dan maar!
Xx