1. Τονισμός λέξεων στα αρχαία ελληνικά
ΠΟΤΕ Η ΛΕΞΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΞΕΙΑ
Αν τονίζεται στην προπαραλήγουσα:
τιμώμεθα,
παρήγορος, πείθομαι
Αν η συλλαβή που τονίζεται είναι βραχύχρονη:
νέφος, τόπος,
ἀγαθός
Η μακρόχρονη παραλήγουσα παίρνει οξεία εμπρός από μακρόχρονη λήγουσα:
θήκη, κώμη,
παιδεύω, κλαίω
Αν η λέξη μας τονίζεται στην παραλήγουσα
και η λήγουσα
είναι μακρόχρονη
τότε η λέξη θα παίρνει οπωσδήποτε οξεία
(είτε η παραλήγουσα είναι δίχρονη, είτε μακρόχρονη)
ΠΟΤΕ Η ΛΕΞΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ
Η μακρόχρονη παραλήγουσα, παίρνει περισπωμένη εμπρός από βραχύχρονη λήγουσα:
κῆπος, χῶρος,
φεῦγε, κῶμαι
Η μακρόχρονη λήγουσα όταν τονίζεται παίρνει περισπωμένη αν είναι
γενική
δοτική
ή συλλαβή που προέρχεται από συναίρεση.