Sfeer beschrijving van mijn omgeving en een mixed media doek.

1. De schaduwen wiegen zachtjes aan de tak.
En de bladeren friemelen gelaagd over mijn saaie grijze behang gelijk fragiel en tinkelend
halfdoorzichtig glas. Stilletjes nemen ze mijn gedachten mee als op een vleugje wind.
Hier en daar piekt een zonnig straaltje in mijn oog en tevreden kijk ik verder dan de kronen in het
lijzig groen. De stille wereld komt binnen in mijn gemoed en voorzichtig hanteer ik naald en draad.
Voor even deze lucide betovering verder voerend in het tafereel onder mijn hand. De horizon komt
een stukje dichterbij en het spelend kind krijgt bal
en kracht. Mannenhoofden doemen hoekig op,
hun lichamen open en bloot in patronen vervat.
Een witte wereld strak geordend, geometrisch en
hard. Leeg als de tegels op een kaal en verlaten
schoolplein op een door de weekste dag. Zilveren
spiegelstukjes vragen verder te kijken dan alleen
je oog vermag.
Er ligt zoveel verborgen in onze schijnbaar open
wereld, zoveel waar niemand ooit kijken mag.
Laat je voeren door de spirit van je geest en dwarrel mee met de blaadjes die je dagelijks leest. Open
dat klepje in je hoofd en schik de beelden eens in onverwachte hoek. Meer dan je denken zal, ligt de
waarheid vaak dwars voor je voeten met alleen de fantasie die haar bewerken kan.
Films zijn vol geluld en wanden in schoonheid vervat toch weinig lelijkheid redt het verder dan
hoofdletters in een schreeuwerige krant. Weinig doemt op in gestolde werkelijkheden met figuurlijke
kracht. In werelden die stil laten staan om gedachten verder te laten gaan.
Graag mag ik verblijven in die duistere holen van mijn hoofd om ze verder te voeren in het patroon
van geschilderd doek. Graag ontrafel ik elk detail van de doolhof van ieders geest. Alleen dan, als ik
begrijpen kan, stroomt het helder licht. De angst laat ons, oh
zo vaak niet verder kijken. Hult het kwade in zwarte doeken om
in het geniep de onschuld te laten bezwijken.
Bezoedeld staat het dan in een vol licht, de schijnwerpers op
scherp. Alleen dit alles konden we best weten zouden we het
dromen niet vergeten. Reizen kunnen we elke dag, naar verre
zonnige oorden. Mooie stranden en blauwe vergezichten.
Genieten van exotisch voedsel en een gulle lach. Toch zouden
we beter wat vaker afdalen naar een zompig gat. En
waakzamer zijn voor stille vernietigende macht. Oplettend voor
de kronkels in de psychologie van de dagelijkse ervaringen met
oog voor vals gemoed.
Volg die wiegende schaduwen op de wand en weet ze zijn altijd
aanwezig. Onderhuids in onverwachte stromen, in gewone mensen, in hoofden met niet te
doorgronden patronen van eigen gemoed en zonderling leven.