1. LOIS PEREIRO Letras galegas 2010

2. Lois Pereiro naceu en Monforte de Lemos no ano 1958. Como moitos nenos galegos, pasou a vida entre o mundo rural e o poba e a cidade. Os verán pasábaos coa familia nas aldeas do Incio (Reádigos, Santa Cristiña). Os invernos, outonos e primaveras pasábanos en Monforte. Monforte era moi importante nesa época por ter unha estación de tren importante. Por iso naceu en Lois Pereiro a ansia por viaxar, fixo percorridos en tren por Centroeuropa, viaxes á Gran Bretaña, Irlanda... MONFORTE DE LEMOS

3. En Madrid conoceu, entre outros, a Antón Patiño e a Manuel Rivas, dous importantes escritores galegos cos que fundou a revista “Loia”. Monforte de Lemos Lois marchou para Madrid cando cumpliu 17 anos para asistuir á universidade e estudiar políticas. Pero pronto abandonou estes estudios para aprender idiomas e estudiar informática. MADRID

4. A CORUÑA De volta a Galicia, elexiu a cidade de A Coruña para vivir e traballar como tradutor. Alí formou parte no “Grupo de Amor e desamor” no que publicou varias das súas obras. En 1996, e despois dunha longa enfermidade, Lois Pereiro falece.

5. En vida Pereiro só publicou dúas obras, Poemas 1981/1991 (1992) e Poesía de amor e enfermidade (1995) , duros e espidos poemarios en que se fan patentes as pegadas expresionistas, as referencias á literatura xermánica e certos trazos da contracultura. Pereiro figurou nas antoloxías colectivas recollidas baixo os títulos De amor e desamor (1984) e De amor e desamor II (1985). Entre as iniciativas conxuntas deste grupo heteroxéneo destaca o sostimento da revista Luzes de Galiza , onde viron a luz —para alén do ensaio xa citado— os oito primeiros capítulos da súa novela inconclusa Náufragos do paradiso. Na revista “Loia” apareceron poemas do escritor monfortino que posteriormente serían recollidos en Poemas para unha loia (1996) —libro en que se inclúe o ensaio “Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia”, que fora dado a coñecer ese mesmo ano nas páxinas da revista Luzes de Galiza.

6. O corredor de fondo perde o alento fuxindo dunha vida inzada de renuncias da súa liturxia obesa e celosa, mediocre nos seus comunais fracasos, bágoas de xelo, indignación contida. Non deu chegado a tempo de exercer a súa rebelión, nin de levar a cabo a súa vinganza definitiva contra o mundo inxusto, homicida, e cruel, pola inutilidade da súa propia vida solitario, enfermo e fatigado, a morte anticipouse e chegou antes. de: Poesía última de amor e enfermidade Tristemente convivo coa túa ausencia sobrevivo á distancia que nos nega mentres bordeo a fronteira entre dous mundos sen decidir cal deles pode darme a calma que me esixo para amarte sen sufrir pola túa indiferencia a miña retirada preventiva de Luz e Sombras de amor resucitado POESÍAS