2. Vroeg in de ochtend komen Emma en Diederik aan bij huize Rozenbloem. Emma stapt de taxi uit met een
enorme glimlach op haar gezicht. Ze vindt het fijn om weer thuis te zijn.
“Dit is het dan,” zegt ze tegen Diederik. “Hier ben ik opgegroeid.”
Diederik glimlacht en zoent haar.

3. Dan pakt hij haar handen vast.
“Het is geweldig,” zegt hij zacht. “Toch jammer dat we een heel nieuw huis gaan bouwen. Dan zullen je
herinneringen weg zijn.”
Emma schudt haar hoofd. “Die herinneringen zitten allemaal hierbinnen,” zegt ze. “En op deze grond. Niet in
het huis dat er staat.”
Diederik glimlacht weer. “Je ben een prachtvrouw!” zegt hij. “Zullen we naar binnen gaan?”
“Je vader is in ieder geval al wakker,” zegt Diederik, die door het raam Michel ziet zitten. “Ben je er klaar
voor?”
“Ja, zeker weten. Eindelijk weer thuis!” zegt Emma en Diederik doet de deur open en loopt naar binnen.

4. Michel komt meteen aangesneld als hij zijn dochter ziet.
“Lieverd! Eindelijk ben je er weer,” zegt hij blij.
Emma lacht. “Je hebt me vannacht nog gezien, pap!”
“Dat is anders,” zegt Michel, die ook begint te lachen.
Na de omhelzing met zijn dochter geeft hij Diederik een hand.
“Fijn je weer te zien, jongen!” zegt hij joviaal.
Ondertussen is Maloe ook aan komen lopen. Ze was aan het schilderen, maar dat vergeet ze nu helemaal, nu
haar dochter weer thuis is.

5. Als Maloe Emma in haar armen sluit wordt de glimlach op Emma’s gezicht nog breder. Nu is ze écht thuis. Nu
kan het volwassen leven eindelijk gaan beginnen!
Als ze iedereen begroet, kan ze Bello natuurlijk niet vergeten.
“Hee, ouwe rakker! Heb je me gemist?” zegt ze terwijl ze over zijn kop kroelt. “Ik jou wel, hoor!”

6. Na de begroetingen en een hapje eten, kruipen Emma en Diederik in bed. Ze zijn uitgeput van de reis naar
huis, het feestje eerder die nacht, en natuurlijk alle examenstress.
Maar twee dagen later gaan Maloe, Michel, Emma en Diederik om de tafel zitten. Het huis moet verbouwd
worden. Sterker nog, eigenlijk moet er een compleet nieuw huis komen, dat is wel zo handig. En alle vier zijn
ze het er over eens dat dat zo snel mogelijk moet gebeuren.
Iedereen komt met ideeën, en met z’n allen maken ze een bouwplan. Tenminste, ze bedenken hoe het huis
er uit moet zien, ze maken een schets van de plattegrond. Het échte bouwplan laten ze aan de professionals
over.
Allemaal komen ze met eigen ideeën, die of briljant worden gevonden, of meteen de grond in worden
geboord. Het is nog best lastig.

7. Vooral Michel heeft een eigen willetje. Hij komt met allemaal plannen, en als iemand er iets op aan te
merken heeft, gaat hij meteen in de verdediging.
“Schat, rustig nou even. Uiteindelijk moeten Emma en Diederik het bepalen. Zij zijn degenen die hier het
langst moeten wonen. Onthoud dat wel, oké? Dring je eigen ideeën niet op,” zegt Maloe ietwat streng.

8. Uiteindelijk komen ze eruit en wordt er een definitief plan opgesteld. Dan begint het bouwen… En eindelijk,
nadat dat bouwen maanden heeft geduurd – dit huis is enorme klus – is het nieuwe ‘huize Rozenbloem’
eindelijk klaar. Vandaag kunnen ze er eindelijk intrekken en bij het zien van het eindresultaat is iedereen
helemaal tevreden! Een korte rondleiding zal nu volgen, want de familie wil alles ook nog eens bij langs.

9. Allereerst is hier de ‘bruiloftstuin’. Er is een speciaal stukje tuin gereserveerd om de bruiloftsceremoniën van
de familie te houden. Er is genoeg plek voor een boel vrienden en familie, al is die nu nog niet zo groot. Dat
komt nog wel!
Ook is er een groot zwembad aangelegd, waar ze allemaal erg blij mee zijn! Op het terras is veel plek om
gezellig met een grote familie te barbecueën.
Op verzoek van Emma en Maloe is er een grote plantenkas neergezet, waar de twee vrouwen weer heerlijk
kunnen tuinieren. Ook zijn er drie fruitbomen geplant.

10. Ook aan Bello is gedacht. Hij heeft nu buiten ook z’n plekje, voor als het hem binnen allemaal te druk wordt.
Achterin, in een hoek van de tuin is een speciaal plekje aangelegd. Dit was een plekje waar eigenlijk
niemand nog aan wilde denken. Dit zal namelijk de begraafplaats worden.
Gauw door naar een wat vrolijker plekje: de speeltuin voor toekomstige kinderen. Het was leuk om die
dingen te bestellen. Maloe kijkt uit naar kleinkinderen, en Emma en Diederik zien het eigenlijk ook wel
zitten.
Ook is er een auto gekocht, zodat ze niet altijd maar weer een taxi hoeven te bellen als ze ergens heen
willen.

11. En dan nu de binnenkant… Het is een stuk ruimer geworden dan dat het vroeger was!
De keuken is nu in een aparte ruimte, anders dan vroeger. De hele familie is erg blij met de keuken. Ze
vinden hem supergezellig, met dat groen en de houttinten.
In de keuken staat ook Bello’s mand, waar hij al meteen weer in is gekropen.

12. De andere aparte kamer op de benedenverdieping is de slaapkamer van Maloe en Michel. Ze hebben het
zelfde bed gehouden, alleen ander beddengoed gekozen. Met het blauwe zijn ze erg in hun sas.
Ze hebben ook een eigen zitje en een eigen badkamer, zodat ze niet helemaal naar boven moeten als ze ’s
nachts moeten plassen.

13. Dan nu de woonkamer! De familie heeft leuke, kleurige meubelen gekozen, maar de muren en vloer wel
een mooie warme kleur gegeven. Iedereen is helemaal blij met de open haard in de hoek.
In de hoek staat de computer. Verderop in de woonkamer is de ‘creatieve hoek’.

14. Speciaal voor Emma is er een gitaar gekocht, en de microfoon van vroeger heeft ze nu nog steeds. Ze wil
immers de top van de carrière muziek behalen! Ook is er een pooltafel gekocht. Daar stonden Emma en
Diederik op, ze wilden per se een pooltafel.
Boven is eerst de badkamer. Hij is vrij ruim, al staat er niet superveel in.

15. Dan komen we in de slaapkamer van Emma en Diederik, die al helemaal van hun is, want ze hebben er hun
diploma’s van de universiteit hangen, en een foto van henzelf neergezet.
Ook is er een dakterras, mét jacuzzi!

16. En daar zijn vooral Emma en Diederik erg blij mee.
“Ons nieuwe huis is echt prachtig, hè,” fluistert Emma.
“Het is simpelweg geweldig,” fluistert Diederik terug. “Vooral deze jacuzzi.”
Dan zoent hij Emma vol passie, en niet lang daarna duiken de twee geliefden onder water…

17. Al snel is iedereen helemaal gewend aan het nieuwe huis. Het is heel wat ruimer, en ze zijn allemaal helemaal
tevreden met het resultaat. Zo hebben ze genoeg ruimte, en lopen ze elkaar niet de hele tijd voor de voeten
en zitten ze niet hutje mutje op elkaar.

18. De dag dat Emma en Diederik zullen trouwen komt ook steeds dichterbij, en er worden druk plannen gemaakt
voor de grote dag.
“Ja, Yasmine en Ramses kunnen komen, dus dat is allemaal geregeld. Diederik, wil jij verder nog iemand
uitnodigen?” vraagt Maloe.
Diederik schudt zijn hoofd. “Nee, niemand. Ik heb geen contact met mijn familie, en ze zullen zeker niet
helemaal naar Tisse komen voor zoiets onbelangrijks als mijn trouwdag,” zegt hij sarcastisch.

19. Dan gooit hij onverschillig een hapje van zijn eten naar Bello, die het gretig opeet. Maloe en Emma kijken
hem aan.
“Weet je het zeker, schat?” vraagt Emma.
Diederik knikt. “Heel zeker. Ik hoef hen er echt niet bij te hebben, hoor.”
Het is weer even stil terwijl ze alle drie dooreten van hun salade.
“Oké,” zegt Maloe, die het gesprek weer op gang brengt. “Nou, wij gaan morgen dus op jurkenjacht, Em,
weet je nog?”
“Ja, natuurlijk weet ik dat nog! Ik kan werkelijk waar niet wachten,” antwoordt ze met een enorme grijns.

20. Na het eten doet ieder zijn eigen ding. Diederik kruipt weer achter de computer, op zoek naar een baan in
de gezondheidszorg, maar er is nog steeds niets te vinden. Ook Emma heeft nog geen baan in de muziek.
Maloe belt de bakkerij voor de zoveelste keer op, om te vragen of alles goed komt met de taart. De bakker
vertelt haar geduldig dat alles van een leien dakje loopt, en dat de taart op tijd klaar zal zijn. Maloe hangt
opgelucht op. Ze wil dat haar dochters trouwdag perfect verloopt.

21. Later die avond zitten Emma en Maloe te schaken, en Emma vertelt wat haar dwars zit.
“Denk je dat het Diederik echt niet uitmaakt dat zijn ouders er niet zullen zijn?” vraagt ze vertwijfeld. “Denk
je dat ik ze op moet zoeken en ze moet uitnodigen?”
Maloe schudt haar hoofd. “Nee, liefje. Ik weet niet of Diederik er mee zit, maar je moet het aan hem
overlaten, en je er niet mee gaan bemoeien, dat wil hij vast niet.”
Als Emma een poosje later naar bed gaat, kijkt ze vol liefde hoe haar verloofde ligt te slapen. Ze hoopt dat
hij gelukkig is, en dat hun trouwdag goed zal verlopen, net als de rest van hun leven…

22. Michel komt tegen elf uur thuis van zijn werk, en hij vindt Maloe op het bed, waar ze op hem lag te wachten.
Hij kruipt naast haar en trekt haar tegen zich aan.
“Kan jij het geloven, schat?” vraagt Maloe zacht, met een grote glimlach.
“Wat, lieverd?”
“Dat onze dochter over een paar dagen al gaat trouwen? Kan je geloven hoe snel het is gegaan? Het lijkt wel
gister dat ze als baby’tje in mijn armen lag!”
“Ik weet het lieverd. Ik kan het ook niet geloven, maar ik ben zo blij voor haar…

23. De volgende ochtend vroeg, verzekert Diederik Emma ervan dat het hem echt niks uitmaakt dat zijn familie er
niet bij zal zijn.
“Écht niet, schat, ik zweer het,” zegt hij.
“Oké,” zegt Emma. “Dan is het goed, en kan ik eindelijk helemaal volmaakt gelukkig zijn!”
Na een gezamenlijk ontbijt stappen Maloe en Emma die ochtend in de auto, op weg naar de boetiek waar ze
een trouwjurk voor Emma zullen gaan kopen.

24. “Heb je zin om de meest perfecte jurk uit te gaan zoeken?” vraagt Maloe terwijl ze wegrijden.
“Ja, ontzettend veel zin. En ik zat te denken… Misschien kunnen we die jurk een traditie laten worden. Dat
alle toekomstige Rozenbloem-vrouwen die jurk zullen dragen. Alleen jammer dat jij die dan niet ook hebt
gedragen…”
Maloe glimlacht. “Het lijkt me een geweldig idee! En toen ik met je vader trouwde had ik niet eens in zo’n
jurk gepast, lieverd. Ik was zwanger van jou!”

25. De hele verdere ochtend zijn Emma en Maloe in de boetiek te vinden. Ze zoeken allerlei jurken uit, en Emma
past ze allemaal.
“Nee, deze is het ook niet… Goh, ik begin zo langzamerhand wel wat moedeloos te worden…”
Maar tegen tweeën heeft Emma eindelijk de perfecte jurk gekocht. Die zij en de toekomstige Rozenbloem-
vrouwen zullen dragen. Met een glimlach rekent ze af, ze voelt zich er helemaal goed bij.

26. “Bedankt dat je met me mee bent gegaan, mam, en me zo geweldig geholpen hebt,” zegt Emma terwijl ze
haar moeder omhelst.
Maloe glimlacht. “Ik had dit voor geen goud willen missen, schat!”
Een paar dagen later is het zover. Vandaag zullen Emma en Diederik gaan trouwen, eindelijk maar dan toch.
Yasmine en Ramses komen ruim op tijd aan van Academie de Keizer, en Yasmine bekijkt het nieuwe huis met
een enorme glimlach.
“Wauw…” is het enige wat ze weet uit te brengen. Dan loopt ze gauw naar de tuin, waar de ceremonie zal
plaatsvinden.

27. Diederik en Emma staan al onder de boog te wachten, met gezonde zenuwen in hun buik. Emma heeft de
prachtige jurk aangetrokken en heeft van Diederik, Maloe en Michel al ooh’s en aah’s ontvangen.
Met een glimlach kijkt ze hoe Yasmine en Ramses de tuin inkomen, haar bemoedigend toelachen en gaan
zitten. Ook haar ouders nemen hun plaats in, dus het kan bijna beginnen.
Diederik heeft geen idee van wat er allemaal gebeurd. Hij kan alleen maar naar Emma staren, die er
oogverblindend uitziet. Hij beseft zich nu dat Emma en hij vanaf vandaag voor altijd met elkaar verbonden
zullen zijn, en dat bezorgt hem een grote glimlach op zijn gezicht.

28. Hij is degene die begint met zijn geloftes.
“Lieve Emma. Sinds de dag dat ik je ontmoette ben ik in de ban van jou. Het heeft even geduurd voordat we
eindelijk écht bij elkaar waren, maar nu we dat eenmaal zijn, wil ik niet anders meer. Ik hou van je, Emma
Rozenbloem, en ik wil de rest van mijn leven met jou delen.”
Dan is Emma aan de beurt.
“Diederik, ik heb zo mijn fouten gemaakt in mijn leven, maar dit zal ik niet fout laten gaan. Ik hou meer van je
dan ik ooit voor mogelijk had gehouden, en ik beloof, ik laat je nooit van mijn leven meer gaan. Wij zijn één,
en ik hou van je.”

29. Het uitwisselen van de ringen volgt, en voorzichtig en teder doen ze de ringen bij elkaar om de vinger,
intens gelukkig.
Onder luid geklap van de rest van de familie zoenen Emma en Diederik elkaar. Het is nu officieel. Ze zijn nu
meneer en mevrouw Rozenbloem!
Maloe staat op, en klapt het hardst van iedereen. Ze is ongelooflijk trots op haar dochter, en kon het niet
droog houden tijdens haar geloftes.

30. Ook Michel staat op. Hij kan niet geloven dat zijn kleine meisje getrouwd is, maar is wel enorm gelukkig voor
haar. Diederik is een goede partij, hij kan het goed met hem vinden.
De rest van het feestje verloopt super. Emma voert Diederik het eerste hapje van de taart, die trouwens
heerlijk is, en precies op tijd geleverd is. De bakker heeft zijn belofte gehouden.
Het is supergezellig, en Yasmine en Ramses praten Emma en Diederik weer helemaal bij over wat er op de
campus allemaal gebeurd is. Het is weer zoals vanouds en iedereen heeft plezier.

31. Maloe maakt een toast op het kersverse bruidspaar en wenst ze alle geluk van de wereld toe. Emma krijgt
tranen in haar ogen, die ze snel weg moet vegen voor haar mascara uitloopt.
Emma zoent Diederik nog een keer, vol liefde en geluk.
Daarna roept ze iedereen bij elkaar, voor nog een toast.
“Ik wil ook nog even een toast maken…”

32. “Een toast op jou, mam. Omdat je me zo geweldig hebt geholpen de laatste dagen. Omdat je zo sterk bent
geweest om deze legacy voort te zetten nadat je je hele familie verloren bent. Omdat je gewoon de beste
moeder bent die ik me ooit had kunnen wensen. Op Maloe!”
“Op Maloe!” roept de rest, en met een grote glimlach en tranen in haar ogen kijkt Maloe haar dochter aan.
Ze kan niet geloven dat ze zo’n geweldige vrouw op de wereld heeft gezet.
Het feest loopt tot een eind, en Yasmine en Ramses vertrekken weer naar de universiteit, na uitgebreid
afscheid genomen te hebben.
“Het was super gezellig, Emma. En nogmaals, gefeliciteerd jullie twee!” roept Yasmine nog een keertje.

33. Michel schiet Diederik even aan. “Diederik, ik wilde nog even zeggen dat ik erg blij ben dat jij en Emma
getrouwd zijn. Ik mag je echt, en ik had geen betere partij voor mijn dochter kunnen wensen!”
Diederik glimlacht. “Het doet me goed dat te horen, Michel. Echt. En ik zal je niet teleurstellen als
schoonzoon, dat beloof ik je.”
Ondertussen omhelst Maloe Emma stevig.
“Gefeliciteerd, lieverd,” zegt ze zacht.
“Dankjewel, mam,” antwoordt Emma. “En ik meende echt wat ik eerder zei. Je bent de beste moeder die ik
me ooit had kunnen wensen!”

34. “Toch aardig van je ouders dat zij alles opruimen,” zegt Diederik even later, terwijl hij en Emma op hun bed
liggen.
“Ja,” zegt Emma. “Zo kunnen we tenminste een beetje een huwelijksnacht beleven.”
Diederik grijnst ondeugend.
“Dit wordt de beste huwelijksnacht ooit, reken daar maar rustig op,” zegt hij, en meteen daarna trekt hij
Emma onderuit en zoent haar.

35. En inderdaad, Emma had zich geen betere huwelijksnacht kunnen wensen…
Heel laat die avond komen Diederik en Emma onder de dekens vandaan.
“Ik hou van je, meneer Rozenbloem,” zegt Emma met een glimlach.
“En ik hou van jou,” antwoordt Diederik.

36. Het leven als een getrouwd koppel bevalt Emma en Diederik goed, al is het pas een paar dagen geleden
dat ze officieel getrouwd zijn. Het enige waar ze nu nog meer zitten is het vinden van een baan, want dat
lijkt niet te vlotten. Er worden veel banen aangeboden, maar tot nu toe nog geen banen in de muziek of de
gezondheidszorg.
Over gezondheid gesproken, sinds de bruiloft heeft Emma last van haar maag, en iedere ochtend komt het
opnieuw opsteken.
De buikpijn gaat gepaard met misselijkheid, en Emma begint er behoorlijk zat van te worden!

37. “Schat, gaat het wel? Weet je zeker dat je niet naar de dokter wilt?” vraagt Diederik bezorgd.
“Nee, ik hoef echt niet daar de dokter. Ik ga wel even liggen, dan is het vast zo weer over,” zucht Emma, en
ze loopt naar de woonkamer. Het is nog vroeg in de ochtend, maar nu is ze alweer moe van de buikpijn.
Ze gaat liggen en haar gedachten razen in haar hoofd. Ze heeft wel een idee wat er aan de hand zou kunnen
zijn. Maar zo snel? Dan zou het meteen in de huwelijksnacht raak moeten zijn geweest. Maar een baby’tje,
Emma zou het helemaal niet erg vinden, sterker nog, het zou geweldig zijn!

38. Emma besluit om eerst nog maar even te wachten om te kijken of het misschien over gaat, en verzet haar
gedachten door druk bezig te gaan in de plantenkas. Zij en Maloe hebben nog geen tijd gevonden om de
plantjes te zaaien, dus begint Emma maar met het bemesten van de grond.
Maar de volgende ochtend en de ochtend daarna hangt ze weer boven de wc om haar ontbijt er weer uit te
gooien.
“Nu is het genoeg. Ik ga een test doen,” zucht Emma, en diezelfde middag gaat ze naar de stad om een
zwangerschapstest te halen.

39. Met een glimlach die niet van haar gezicht te vagen lijkt, zit Emma in bad. Ze heeft net de zwangerschapstest
gedaan, en de uitslag was positief. Ze is zwanger! Emma kan het bijna niet geloven, en besloot na de test om
eerst een ontspannen bad te nemen voor ze naar beneden gaat om het aan Diederik te vertellen.
Na minstens drie kwartier in het bad te liggen dobberen, hijst Emma zichzelf eruit en trekt haar kleren weer
aan. Ze loopt naar beneden, waar ze Diederik in de keuken vindt. Even blijft ze stilstaan, en kijkt naar hem,
terwijl hij zit te eten.
Ze zullen samen een kindje krijgen. Zij, met z’n tweeën. Emma kan zich geen betere man voorstellen waarmee
ze dat zou willen.

40. Ze loopt naar hem toe en trekt hem omhoog.
“Ik moet je iets vertellen, Diederik,” zegt ze zacht.
Diederik kijkt haar verbaasd aan. “Wat is er dan?”
Emma’s glimlach wordt nog breder. “Ik ben zwanger! We krijgen een kindje, Diederik!”
“Hè? Maar…” Verdwaasd kijkt Diederik naar Emma. “Dat is snel, zeg…” lijkt hij meer in zichzelf dan tegen
Emma te zeggen.

41. Emma laat zijn handen los en haar glimlach verdwijnt.
“Vindt je het niet fijn? Je lijkt er niet echt blij mee. Als ik zoiets zeg hoor je dolblij te zijn en een gat in de
lucht te springen,” zegt ze op vlakke toon. “Wat is er aan de hand, Diederik?”
Diederik herstelt snel en streelt Emma’s wang.
“Natuurlijk ben ik blij, Em. Ik vind het geweldig! Het is gewoon dat ik het nog niet verwacht had, maar echt,
ik vind het geweldig…” zegt hij niet helemaal overtuigend.
Emma glimlacht, maar niet geheel gemeend. “Oké. Nou, ik ga even op bed liggen, ik ben doodmoe.”

42. Ze loopt weer terug naar boven en gaat in bed liggen. Ze probeert te slapen, maar er razen allerlei gedachten
door haar hoofd. Waarom deed Diederik zo raar? Hij leek helemaal niet blij. Wil hij dan geen kinderen?
Uiteindelijk valt Emma in slaap, maar ze droomt over Diederik, die bij haar weg gaat terwijl zij met zes
kinderen achterblijft…

43. Ondertussen heeft Diederik Michel opgezocht en is bij hem gaan zitten.
“Mag ik je wat vragen, Michel?” vraagt hij twijfelend.
“Vragen mag altijd,” lacht Michel. “Wat is er?”
Diederik glimlacht wrang. “Nou… Dit mag ik je eigenlijk nog niet vertellen, maar… Emma is zwanger,” zegt hij
en praat meteen door zodat Michel hem niet onderbreekt. “En ik weet niet of ik er blij mee ben. Ik bedoel,
natuurlijk wil ik kinderen, maar het is gewoon… Het is zo snel! We zijn pas net getrouwd en…”

44. Michel glimlacht. “Diederik, volgens mij denkt iedere man dat als hij hoort dat zijn vrouw zwanger is. Ik dacht
het ook, al liet ik het niet aan Maloe merken. Het is natuurlijk niet niks, een kindje op komst, maar het is wel
geweldig. Je moet gewoon even aan het idee wennen. Ik durf te wedden dat Emma je het niet meteen is
komen vertellen nadat ze het wist. Je bent gewoon overdonderd, dat is alles.”

45. “Ja, een kindje ís ook geweldig, dat vind ik ook. Ik had gewoon gedacht dat Emma en ik eerst een baan zouden
hebben gevonden voor we kinderen zouden krijgen, snap je?”
“Ik snap het. Maar je weet dat dit kind nooit iets te kort zal komen, toch? Maloe en ik hebben allebei een goed
betaalde baan, en bovendien hebben we ook nog wat spaargeld. En met liefde zal het kindje sowieso
overspoeld worden.”
“Als je het zo bekijkt… Ik zou gewoon graag zelf mijn kind willen onderhouden, in plaats van mijn
schoonouders. Maar dat is mijn trots. Ik… een kindje is geweldig, en ik kan niet wachten tot het er is!”
Beide mannen staan op en Diederik omhelst Michel.
“Bedankt, Michel. Ik ben blij we zo goed kunnen praten… Alleen moet ik nu Emma er nog van overtuigen dat ik
het geweldig vind. Volgens mij had ze het namelijk wel door…”
“Nou, dat zal vast wel lukken. En je weet dat je altijd met me kunt praten.”

46. Een half uurtje later wordt Emma wakker, met een rot gevoel in haar maag, en deze keer komt dat niet van
de misselijkheid. ‘Diederik wil de baby niet…’ is het enige wat Emma kan denken. Ze trekt haar kleren aan
en moedeloos loopt ze naar beneden.
Diederik is niet in de woonkamer en Emma zakt neer op de bank. Ze probeert wat tv te kijken, maar kan
haar gedachten er niet bijhouden.

47. Als het donker begint te worden komt Diederik binnen, hij was bezig in de tuin. Hij gaat naast Emma op de
bank zitten, en zij zet de tv uit.
“Emma, we moeten praten,” zegt Diederik.
“Ja, dat moeten we zeker!”
Voordat Diederik zijn zegje kan doen begint Emma te praten. “Waarom wil jij dit kind niet, Diederik? Ik dacht
dat je ook kinderen wilde, net als ik? Waarom doe je dan in vredesnaam dan ineens zo raar, zo
terughoudend?! Ik snap er niks van, en… en ik word er heel verdrietig van,” zegt ze terwijl er tranen uit haar
ogen lopen. “Hè, bah, die hormonen!”

48. “Emma, zo zit het niet! Echt niet. Ik schrok eerst wel een beetje, dat is waar. Ik was gewoon overdonderd. Ik
vond het gewoon een beetje snel, ik dacht dat we eerst banen zouden vinden, zodat we zelf onze kinderen
kunnen onderhouden. Maar toen heb ik met je vader gepraat, en hij deed me inzien hoe geweldig het is dat
we een baby’tje krijgen! En nu, Em, nu kan ik echt niet wachten!”
Hij trekt Emma, die nog steeds huilt, tegen zich aan. “Echt,” zegt hij. “Ik kan écht niet wachten, en dit kind
wordt het gelukkigste kind ter wereld.”
Emma veegt haar tranen weg. “Oké. Mooi zo. Want als je dit kind niet wilde…” zegt ze dreigend. “Wacht
eens…” zegt ze dan. “Je hebt het al aan mijn vader verteld?!”

49. Nadat Diederik stamelend had uitgelegd dat hij niet anders kon, had Emma hem plagend gekieteld. Nu
heeft ze het net aan Maloe verteld, en die omhelst haar stevig.
“Dat is geweldig, meisje!” zegt ze. “Mijn kleine meisje wordt moeder!”
“En een geweldige ook, dat voel ik!” voegt ze eraan toe.
Emma krijgt weer tranen in haar ogen. “Heb betekent heel veel voor me dat je dat zegt,” zegt ze.

50. De weken vorderen, en na drie maanden heeft Emma al een behoorlijk zichtbaar buikje. Ze is er enorm trots
op, en kan niet wachten tot het baby’tje geboren zal worden.
Het lijkt een traditie te zijn dat de Rozenbloemvrouwen als ze zwanger zijn ’s nachts richting koelkast gaan,
want ook Emma maakt nachtelijke tripjes naar de keuken om daar een hele maaltijd te eten en daarna
weer naast haar man in bed te kruipen om rustig verder te slapen.

51. Dat Emma zwanger is, betekent niet dat ze de hele dag in bed moet liggen, of op de bank moet hangen. Nee,
ze is nog heel actief. Ze heeft haar nieuwe hobby nu definitief weer opgepakt, en is druk aan het werk
geslagen in de tuin.
Zelfs na zonsondergang is ze soms nog bezig, maar dan vindt Diederik vaak dat het te gortig wordt, en dat ze
toch maar eens naar binnen moet komen.
Maloe kan niet wachten tot haar eerste kleinkind geboren wordt. Weer een kindje in huis zal ze geweldig
vinden. En dit kindje kan ze helemaal vertroetelen!

52. Diederik barst bijna uit elkaar van ongeduld. Hij kan nu echt niet meer wachten tot de baby geboren wordt.
Maar hij maakt zich nog wel ergens zorgen over…
“Hebben ze dan écht helemaal niemand nodig in de gezondheidszorg? Echt, ik zoek elke dag, maar nog steeds
wordt er niets aangeboden. En voor Emma geldt hetzelfde: niks in de muziek!”
“Je moet je niet zo druk maken, Diederik. Het komt vanzelf wel!”

53. “Ja, dat geloof ik best. Maar ik hoop wel dat het komt voordat we oud en verschrompeld zijn…” gromt
Diederik.
Emma maakt zich daar niet zo’n zorgen om. Zij hoopt alleen dat het kindje gezond is, en dat het snel komt. Die
baan, ja, dat is altijd leuk, natuurlijk, maar het mag van haar nog best wel even wachten.
Voordat ze het weet zijn de negen maanden alweer bijna voorbij, Emma heeft nog maar twee weken te gaan.
Ze heeft het gevoel dat ze op springen staat, en ze moet telkens naar de wc. Maar ja, dat hoort erbij.

54. “Diederik! Zit je hier nou weer? Ik schrik me dood, man!” zegt Emma geschrokken als ze op een middag
wakker wordt.
Diederik trekt Emma tegen zich aan. “Ik wil gewoon niet dat de baby geboren wordt als ik er niet bij ben,
liefje, dat is alles.”
Emma lacht. “Nou, ten eerste heb ik nog twee weken te gaan. En ten tweede, als ik moet bevallen, dan hoor
je het wel, want dan schreeuw ik waarschijnlijk het hele huis bij elkaar!”

55. Tegen de tijd dat Emma nog maar één week te gaan heeft, krijgt de familie een tegenslag te verduren.
Zonder dat iemand het doorheeft, komt Bello te overlijden. Michel vindt zijn graf in de voortuin, en niemand
weet hoe lang het daar al stond. Het wordt verplaatst naar de begraaftuin, waar Bello een speciaal plekje
onder een boom krijgt.
Vooral Emma is er kapot van, zij is opgegroeid met Bello, en hij is er altijd geweest.
“Bello, ik voel me zo schuldig! Ik heb niet eens doorgehad dat je al aan het einde van je leven was. Ik was te
druk bezig met die zwangerschap van me. Je bent… je bent helemaal alleen gegaan, met niemand bij je. Het
spijt me zo, Bello. Ik mis je, echt waar, en ik zal je nooit vergeten!”
De eerste dagen zit ze veel in het bankje in de begraaftuin, bij het graf van Bello. Als Maloe haar er op een
middag weer vindt, vindt ze dat het genoeg is geweest, en overtuigt ze Emma ervan dat Bello het nu goed
heeft waar hij nu is.

56. Als snel is de dag van de uitgerekende datum aangebroken. ’s Avonds is de baby er nog niet, en Maloe en
Michel kunnen zich er niet toe zetten om naar bed te gaan. Ze praten een poosje over het feit dat ze
grootouders worden, maar besluiten dan om toch maar naar bed te gaan.
Ze zijn echter niet de enigen die niet kunnen slapen. Emma ligt al de hele nacht rusteloos in haar bed, en heeft
het uiteindelijk maar opgegeven. Ze klimt haar bed uit en gaat op de lakens liggen.
Een uur later wordt Diederik ook wakker. “Liefje, slaap je nu nog niet? Komt de baby denk je?”

57. Ineens voelt Emma een enorme pijn in haar buik. “Ja, de baby komt, en wel nu!” roept ze.
De bevalling begint en Emma schreeuwt het uit van de pijn.
Diederik weet niet wat hij moet doen, en staat in paniek toe te kijken. “Oké, ademen, zei de dokter,” zegt hij,
meer tegen zichzelf dan tegen Emma.

58. Maar het duurt niet lang voor Emma haar eerste kindje in haar armen kan sluiten. Met tranen in haar ogen
houdt ze het kindje omhoog, en ook Diederik kan zijn tranen niet meer bedwingen.
“Kijk,” fluistert Emma, “dit is je dochter. Dit is Eline Rozenbloem.”
Diederik neemt het kleine meisje van haar over. “Ze is prachtig! Kijk, ze heeft mijn ogen, maar volgens mij
lijkt ze voor de rest op jou.”
Emma knikt. Het is waar, het meiske heeft Emma’s huids- en haarkleur, maar Diederiks grijze ogen.
***
Ik heb nu even een foutje ontdekt, tijdens het overzetten. Eline heeft niet Diederiks ogen, maar die van
Michel. Diederik heeft namelijk blauwe ogen, en Eline en Michel allebei grijze.

59. Na even te hebben staan knuffelen met de pasgeborene, neemt Emma haar mee naar haar nieuwe
kamertjes.
“Slaap lekker, meisje. Jij bent mama’s kleine meid,” fluistert ze.
Dan legt ze het meisje in haar wiegje. Eline Rozenbloem, het eerste kind van de derde generatie…

60. Nadat Emma en Diederik waren vertrokken uit het Rozenbloemhuis was het wel even wennen voor Yasmine
en Ramses. Ze waren nog maar met z’n tweetjes, wat natuurlijk ook erg fijn was, zo hadden ze wat meer
privacy, maar toch, Yasmine miste haar zus toch ook wel.
Natuurlijk belden ze veel, de twee zusjes zijn onafscheidelijk sinds ze samen zijn gaan wonen op de campus.
En nu zitten Yasmine en Ramses alweer in hun allerlaatste semester. Ze hebben hun derde jaar en het eerste
semester van hun vierde jaar beiden met tienen afgesloten.

61. Nu is het nog één semester hard werken. Veel vaardigheden
moeten behaald worden,er moet veel worden
gestudeerd,een extra groot paper moet worden geschreven
plús een vierdejaarsproject en natuurlijk moeten er colleges
gevolgd worden, die Ramses en Yasmine toevallig tegelijk
hebben.

62. Maar tussen de bedrijven door is er nog wel tijd voor romantiek. En voor een potje pool op z’n tijd wordt
ook tijd vrijgemaakt.

63. Op een middag komen Yasmine en Ramses met grote glimlachen weer thuis.
“Zo. Dat was ons laatste college, Yas, ooit!”
Yasmine knikt. “Ja. Het voelt echt raar… Morgen examen en dan de wijde wereld intrekken. Nou ja, terug naar
Tisse,” lacht ze.
“Ja, het voelt raar. Maar het voelt ook geweldig, en ik kan niet wachten tot we eindelijk terug zijn in Tisse en
aan ons nieuwe leventje kunnen beginnen,” zegt Ramses voordat hij en Yasmine in een zoen verstrengeld
raken.

64. Die middag belt Emma nog even om hen allebei succes te wensen met hun examen morgen. Yasmine en
Emma blijven nog lang aan de telefoon hangen. Ze hebben weer een boel bij te kletsen, over de zoektocht
naar werk van Emma en Diederik en natuurlijk hoe het met Eline gaat.
Ondertussen begint Ramses aan het eten. Met zijn gedachten zit hij heel ergens anders, daarom snijdt hij
zich een paar keer in zijn vingers. Hij denkt aan hoe het zal zijn als ze weer terug in Tisse zullen zijn, en aan
hun volwassen leven zullen beginnen…
Die avond liggen Yasmine en Ramses op bed lekker tegen elkaar aan. Ze zeggen niks, zijn beiden aan het
genieten en aan het nadenken over hun toekomst.

65. Ineens, zonder iets te zeggen zoent Ramses Yasmine liefdevol. Zachtjes trekt hij haar onderuit op het bed,
terwijl hij haar blijft zoenen en Yasmine laat het gewillig toe.
Even stopt Ramses met zoenen en hij kijkt Yasmine aan. “Ik hou van je,” zegt hij, en dan gaat hij verder waar
hij mee bezig was.

66. De volgende morgen worden ze beide wakker met zenuwen in hun maag. Yasmine maakt iets te eten klaar en
al snel zitten ze aan het ontbijt, terwijl het buiten nog donker is.
De rest van de dag besteden ze aan het nog even overkijken van de stof, die al zo in hun hoofd geprent zit,
dat het eigenlijk niet meer nodig is, maar toch…
Na het eten, vlak voor hun eindexamen drinken ze nog een kopje koffie. Het is al laat, hun examen staat laat
gepland, en de zenuwen borrelen nu wel erg hoog op.

67. Maar dan is het toch echt zover, en achter elkaar aan rennen Yasmine en Ramses naar het
universiteitsgebouw, terwijl de adrenaline door hun lijf pompt.
Een paar uur later komen ze allebei dolblij terug, hand in hand. Allebei zijn ze geslaagd, en allebei met een
10. Ze zijn afgestudeerd! Yasmine trekt Ramses in een innige omhelzing.
“Een feestje is niet nodig, vind je ook niet? Ik heb er geen behoefte aan, in ieder geval,” zegt Yasmine met
stralende ogen.
“Ik ook niet. Laten we meteen gaan, op naar ons nieuwe leven!”

68. Yasmine knikt en geeft Ramses nog een zoen.
Ze lopen meteen naar binnen, en Ramses is de eerste om op te groeien. De taxi arriveert en hij vertrekt
terwijl Yasmine hem uitzwaait, klaar om zo snel mogelijk achter hem aan te gaan.
Dan belt ze zelf een taxi.
“Een taxi naar Tisse, graag. Ja, vanaf de campus inderdaad. Zo snel mogelijk.”

69. Dan groeit ze op. Helemaal in haar eentje, maar dat maakt haar niks uit, want zometeen zal ze Ramses alweer
zien.
“Woow, we gaan zó nieuwe kleren kopen!” lacht ze als ze ziet in wat voor dikke winterjas ze is opgegroeid.
Een paar minuten later is de taxi er, en met lach op haar gezicht stapt ze erin. Ze werpt nog een laatste blik op
het Rozenbloemhuis, en dan rijdt de taxi weg, om de laatste student naar huis te brengen.

70. “Is het echt niet te kort?” zegt Yasmine twijfelend, terwijl ze aan haar haar frunnikt. Zij en Ramses wonen nu
een paar dagen in hun appartement, dat ze al helemaal hun eigen hebben gemaakt. Gisteravond zijn ze naar
de kapper geweest, omdat Yasmine vastbesloten was om een ander kapsel te nemen. Ze wilde geen vlechten
meer, die had ze al haar hele leven, en zijn niet voor volwassen, vindt ze.
“Nee, liefje, het is echt niet te kort. Het is prachtig! Het staat je echt geweldig,” zegt Ramses terwijl hij naar
haar toe is komen lopen.
Hij neemt haar in zijn armen, en even kijken ze elkaar glimlachend aan zonder iets te zeggen.
“Laten we gaan trouwen,” zegt Ramses dan ineens.
Yasmine lacht. “Ja, dat gaan we ook doen, maar dat wisten we toch al, liefje?”

71. “Nee, ik bedoel nu. Nu, op dit moment. Laten we het gewoon doen, laten we gewoon nú gaan trouwen.”
Yasmines lach verslapt. “Je meent het echt?” vraagt ze voor de zekerheid.
Ramses knikt. “Ja, ik meen het echt. Maar alleen als jij het wilt natuurlijk. Alleen… ik kan gewoon niet meer
wachten om jouw echtgenoot te zijn.”
Yasmine denkt even na. Nu trouwen betekent geen feestje, trouwen zonder haar ouders en zus erbij. Maar
het betekent ook dat ze eindelijk officieel samen is met de man van wie ze houdt, en dat is het belangrijkste.
Al die poespas hoeft niet per se. En ze kunnen later nog wel een feestje geven…
“We doen het!” zegt ze dan, met een enorme lach op haar gezicht.

72. Snel haalt Ramses de al gekochte ringen tevoorschijn, en de ‘ceremonie’ kan beginnen. Ze spreken hun ter
plekke bedachte geloftes uit en plaatsen de ringen om elkaars vinger.
Dan volgt de zoen waarmee de ceremonie beëindigd wordt, en is Yasmine mevrouw Armadillo. Ze zijn
getrouwd!
“Ja, echt, ik maak geen grapje!” lacht Yasmine een paar minuten later in de telefoon.
“…”
“Ik weet het… En dat spijt me, Em, maar dit was gewoon zó romantisch! Dit was veel fijner dan een grote
bruiloft met alles erop en eraan. En bovendien, het had toch niet in ons huis gepast, laat staan op het
balkon.”
“…”
“Ja, het is echt zo’n leuk appartement! We geven binnenkort een housewarming, dan kunnen jullie ons huis
zien, en ons gelijk feliciteren met ons huwelijk.”

73. “…”
“Ik weet het, mama gaat me echt vermoorden als ze het hoort, haha. Maar ja, niks aan te doen. We zien elkaar
toch snel weer, ik woon nu maar een paar straten verderop!”
“…”
“Vertel het haar nog maar niet. Ik bel vanavond zelf wel, als ze weer terug is van haar werk.”
“Hoe is het daar trouwens mee? Met het werk zoeken?”
“…”
“Nog steeds niet? Wij hebben ook nog niks,” zegt Yasmine terwijl ze naar Ramses toe loopt, die aan het koken
is. “Maar wij zijn gister pas begonnen met zoeken. Is er dan echt helemaal niks te vinden voor jullie?”
“…”

74. “Nou ja, gelukkig komen jullie nog niet om van de honger. Zeg, Em, ik moet hangen, Ramses heeft de
pannenkoeken bijna klaar, en ik kom wél bijna om van de honger! Ik bel nog over de housewarming!”
“…”
“Ja, doeg! Spreek je snel weer!”
Precies op het moment dat Yasmine ophangt, slaat de vlam in de pan, en binnen no time is hij
overgesprongen op het gloednieuwe gasstel. Het brandalarm gaat af, en Ramses trekt Yasmine mee, en duwt
haar voor zich uit.

75. Yasmine rent voor Ramses uit het appartement uit, terwijl het alarm nog aan het loeien is.
“Ramses! Ramses, kom meteen naar buiten, de brandweer kan er elk moment zijn! Ga het nou niet zelf
proberen,” smeekt Yasmine.
Gelukkig komt Ramses ook naar buiten, en hij sluit Yasmine geruststellend in zijn armen.
“Ik ben er al, lieverd. Maar we moeten hier blijven staan, het vuur springt snel over…”
Ramses kan ondanks de situatie een glimlach niet bedwingen. Deze keer raakte hij niet in paniek, zoals
die keer op de campus, en hij heeft Yasmine gered. Ook al was het misschien niet levensbedreigend.

76. Een half uur later is alles voorbij, de brandweer heeft de brand geblust, en Ramses en Yasmine kunnen weer
naar binnen. De schade is beperkt, het valt hen alleszins mee. Alleen een beetje schrobben zal nodig zijn.
“Nou. Die pannenkoeken kunnen we nu wel vergeten,” zucht Ramses.
Ramses loopt naar Yasmine toe, die op de bank aan het uitrusten is.
“Weet je wat,” zegt hij. “Laten we uit eten gaan. Dat hebben we wel verdiend, na al die schrik. En het is ten
slotte ons huwelijksmaal.”
Yasmine stemt er mee in, ze kan zich niks beters voorstellen op dit moment.
En dus gaan Yasmine en Ramses op weg naar een nieuw restaurant in Blauwwater.
“Ziet er wel goed uit, zo van de buitenkant.”

77. Terwijl ze wachten op hun eten zitten ze de hele tijd hand in hand.
“Ik kan niet geloven dat we al getrouwd zijn!” zegt Yasmine voor de zoveelste keer.
“Ik weet het,” zucht Ramses. “Is het niet geweldig?”
Yasmine knikt. “Alleen jammer dat het ietwat verpest is door die brand… Ik ben me rot geschrokken.”
Ramses haalt zijn schouders op. “Voor mij is het niet verpest,” zegt hij en hij geeft een kneepje in Yasmines
hand.
Het is erg gezellig, en de pasgetrouwden bestellen ook een fles champagne, om te toasten op een lang en
gelukkig huwelijk. Ze drinken een aantal glaasjes, waardoor het nog gezelliger wordt.

78. Na het eten staan ze op, en beginnen ze te dansen op de rustige muziek die gedraaid wordt in het
restaurant. Maar al snel is er van de dans niet zoveel meer overgebleven, het is overgegaan in zoenen.
“Ramses,” giechelt Yasmine. “Ik denk dat we maar eens op huis aan moeten, anders worden we er nog
uitgetrapt, als we zo bezig blijven!”

79. Ramses grijnst. “Ik denk dat je gelijk hebt,” zegt hij en de twee lopen richting huis, al duurt het wat lang
omdat ze om de paar stappen staan te zoenen als een stelletje tieners.
Zodra ze thuis zijn lopen ze giechelend en zoenend door naar boven en laten zich daar op hun bed vallen,
waar ze door gaan met zoenen.
“Onze huwelijksnacht overdag…” mompelt Ramses tussen het zoenen door.
“Het gaat geweldig worden…” fluistert Yasmine terug.
En dan verdwijnt het paar onder de dekens…

80. Als ze een paar uur later, na ook nog even wat geslapen te hebben weer onder de dekens vandaan komen,
besluiten ze om beneden maar wat te gaan skillen. Wat wil je ook, met twee kennissims.
Tijdens het avondeten – wat alleen uit een kaasplankje bestaat, ze hadden niet zo’n honger – bespreken
Yasmine en Ramses het kleine feestje dat ze zullen geven ter ere van hun huwelijk, en hun nieuwe huis. Ze
besluiten om het overmorgen te gaan geven.
Die avond belt Yasmine Maloe, om haar te vertellen dat ze vandaag getrouwd is. Maloe vindt het jammer,
maar vindt het ook erg romantisch klinken. Yasmine vertelt haar meteen over het feestje, maar helaas kan
Maloe op die datum niet. Yasmine baalt een beetje, maar ze spreken af dat Maloe binnenkort even
langskomt.

81. De volgende ochtend slaakt Yasmine een gilletje als ze op de banensite van Tisse kijkt.
“Ramses! Kijk! Een baan in de oceanografie! En het verdient ook best goed… Ik neem hem!”
Dolblij dat ze een baan heeft gevonden, handelt ze alles, af en ze kan zo snel mogelijk beginnen.
De volgende dag komen Michel en Emma langs. Emma geeft haar zusje een enorme knuffel.
“Gefeliciteerd, zusje. Ik kan niet geloven dat mijn kleine zusje getrouwd is!”
Yasmine lacht. “Om eerlijk te zijn, ik ook niet, maar het voelt zo goed!”

82. Na uitgebreide felicitaties gaat iedereen zitten en komt er een gesprek op gang. Ze praten over vanalles.
Ramses en Yasmine vertellen over hun laatste semester op de universiteit, en Yasmine vertelt trots dat ze al
een baan heeft gevonden in de carrière van haar levenswens.
Michel kijkt naar zijn dochters, die naast elkaar zitten op de bank. Zijn borst barst bijna uit elkaar van trots.
Hij kan bijna niet geloven dat zijn twee kleine meisjes uitgegroeid zijn tot twee geweldige vrouwen…
En beiden hebben ze twee geweldige mannen uitgekozen om mee te trouwen. Ja, Michel is erg gelukkig.

83. Het wordt een heel gezellige middag, met veel gelach en geklets, alleen vindt iedereen het wel jammer dat
Maloe er niet bij kan zijn. Hetzelfde geldt voor Diederik, want er moest natuurlijk iemand bij Eline blijven.
Als de middag tegen zijn einde loopt vertrekken Michel en Emma weer. Ze hebben het supergezellig
gehad, en na een korte rondleiding door het appartement zijn ze tot de conclusie gekomen dat dat erg
mooi is.
Ramses kruipt gelijk achter de computer. Hij heeft vandaag de banensite nog niet gecheckt. En ja hoor, er
is een vacature in de carrière sport! Opgewekt neemt Ramses de baan aan. Nu kunnen ze allebei beginnen
aan hun nieuwe leven, met hun nieuwe baan..!

84. Maloe is dol op haar kleindochter. Ze spendeert erg veel tijd met haar, maar let er wel op dat ze niet alle taken
overneemt van Emma en Diederik, en hun niet te veel vertelt hoe ze het aan moeten pakken. Maar dan nog
blijft er veel tijd over.
“Jij bent oma’s kleine meisje, hè? Ja, dat ben je, schattepoepje!”
Er zijn na Eline’s geboorte alweer zoveel maanden voorbij gegaan, maar nog steeds hebben Emma en Diederik
niet de baan in hun carrière gevonden. Emma vindt het niet zo heel erg. Natuurlijk, ze vindt het jammer, ze wil
heel graag haar levenswens vervullen. Maar dat kan ook nog wel even wachten. Thuis heeft ze ook genoeg te
doen, zoals in de tuin werken, haar grootste hobby.

85. Bovendien kan ze zo tenminste nog echt van haar dochtertje genieten in haar babyfase. Het duurt niet erg
lang meer voor ze alweer op zal groeien tot peuter. De tijd gaat veel te hard, naar Emma’s mening.
Diederik denkt er toch wat anders over. Natuurlijk, hij is dol op zijn kleine meisje, ze is zijn oogappeltje, maar
hij wordt ondertussen bijna wanhopig in het zoeken naar een baan. Hij wil zó graag, maar er is maar niks te
vinden…
Dus besluit hij om tijdelijk maar een baan in een andere carrière te nemen. Hij is en blijft een rijkdomsim, en
wil graag centjes binnenbrengen. Daarbij komt ook nog dat hij zich de laatste tijd een beetje verveelt. Alle
dagen thuis zitten is niks voor Diederik. Hij neemt een baan in de architectuur, en kan al snel beginnen.

86. Een paar dagen later gebeuren er een aantal aparte dingen. Ten eerste komt de zigeunerin naar het huis, ze
probeert niet gezien te worden. Uit een grote zak haalt ze voorzichtig een wenslamp!
Maloe ziet alles gebeuren, en kijkt door het raam hoe de zigeunerin weer wegsluipt. Ze vindt het maar raar,
en besluit buiten poolshoogte te gaan nemen. Wat moeten ze nou weer met zo’n rare lamp?

87. Als Emma de kamer binnenkomt ziet ze dat haar moeder de lamp naar binnen draagt en hem in een hoekje
neerzet.
“De zigeunerin kwam dat rare ding brengen,” zegt Maloe met een frons. “Ik weet niet wat ik ervan moet
denken!”
Emma glimlacht. “Maak je maar geen zorgen, mam. Wij kregen in het Rozenbloemhuis ook zo’n ding. Het
klinkt misschien raar, maar er zit een geest in, en je kan drie wensen vervullen.”
Maloe trekt haar wenkbrauwen op. Het klinkt haar raar in de oren, maar na het verdwijnende dagboek van
haar vader, gelooft ze alles.

88. Later die middag, komt er een blauwe auto voorrijden. Het is Michel meteen duidelijk dat het een auto van de
oppascentrale is. Er komt een oude vrouw uitstappen.
Ze begroet Michel die raar staat te kijken.
“Hallo, meneer Rozenbloem, ik ben Klazien, ik ben hier om op uw kleindochter te passen. Het spijt me dat ik
niet eerder ben gekomen, maar u heeft ons ook niet verwittigd over de geboorte van uw kleindochter.”
Michel kijkt haar verbaasd aan. “Eh, mag ik vragen waarom u hier bent? Wij hebben niemand gebeld.”

89. “Nee, dat klopt, maar wij hebben besloten zelf initiatief te nemen. Omdat u vroeger ook altijd gebruik maakte
van onze oppascentrale dachten wij…”
“Och, dat is erg aardig van u… maar wij hebben geen oppas nodig op het moment! Er is altijd wel iemand thuis,
dus het spijt me, maar u kunt weer gaan.”
“O. Oké. Nou, dan ga ik maar weer. Dag meneer Rozenbloem.”
Michel kijkt de vrouw na. Dat was raar…

90. De volgende dag vertrekt Diederik voor zijn eerste dag als ontwerper. Hij is erg enthousiast, nu kan hij
eindelijk gaan werken, en geld binnenbrengen in de familie.
Hij is echter heel wat minder enthousiast als hij die middag thuis komt. Door een verkeerde beslissing is hij
gedegradeerd! De baas zei dat hij het misschien eerst een treetje lager moet proberen… Diederik schaamt
zich kapot en besluit nog steeds goed uit te kijken naar een baan in de gezondheidszorg. Hij wil zo snel
mogelijk weg uit de architectuur!
Het enige voordeel is dat hij van zijn werk een ontwerptafel heeft meegekregen, zodat hij kan oefenen. Dat
is altijd leuk en handig natuurlijk, ook voor de rest van de familie!

91. “Zo, meiske, nu zijn je billetjes weer helemaal schoon!” Emma kijkt vertederd naar het lachende gezichtje
van Eline als ze haar een schone luier om doet.
“Mama houdt van jou, Lientje,” zegt ze. Ze kan niet geloven dat haar dochter morgen alweer op zal groeien.
Het is allemaal zo snel gegaan…
Na nog even met Eline gespeeld te hebben legt ze haar in haar bedje, en gaat zelf naar beneden om aan het
eten te beginnen.
Die avond checkt Emma de banensite nog even. Haar hart slaat een slag over als ze ziet dat er eindelijk een
baan vrij is in de muziek! Vliegensvlug klikt ze de link aan, en neemt de baan. Ze begint als Roadie, al een
aardig eindje op de ladder!

92. Dolblij gaat ze naar bed. Diederik, die al in bed lag kijkt haar vragend aan als hij haar vrolijke gezicht ziet.
“Wat is er?”
Emma kruipt naast hem. “Ik heb een baan in de muziek!”
Diederik pakt haar hand vast. “Gefeliciteerd! Ik ben blij voor je!”
Emma kan de volgende dag al beginnen. Gelukkig is ze om vier uur alweer thuis. Ze zou voor geen goud Eline’s
verjaardag willen missen!
Diederik is echt blij voor Emma, maar stiekem is hij toch ook wel een beetje jaloers. Hij zoekt veel grondiger, en
doet er veel meer moeite voor… Die ochtend zit hij dan ook al snel weer achter de computer. En warempel!
Diederik kan het wel uitschreeuwen van vreugde! Een baan! In de gezondheidszorg!

93. Diederik loopt de hele dag met een grote grijns door het huis. Hij heeft de baan genomen, en kan zelfs
vanavond aan beginnen. Maar er knaagt wel iets aan hem. Dat hij vanavond begint, betekent ook dat hij de
verjaardag van Eline zal missen…
Emma komt die middag blij thuis. Ze heeft een geweldige dag gehad, aardige collega’s, leuk werk, het was
echt super!

94. Maar als Diederik vertelt dat hij er vanavond niet bij zal zijn, besterft de glimlach haar op de lippen.
“Jij staat mij hier doodleuk te vertellen dat je niet bij de eerste verjaardag van onze dochter zal zijn? Je maakt
toch zeker een grapje, hoop ik?”
Diederik schudt zijn hoofd. “Nee. Ik vind het ook heel erg, maar als ik de baan nu niet had genomen, dan was
hij morgen misschien al weg geweest.”
“Dan meldt je je maar ziek.”
“Wat? Ik kan me toch niet ziek melden op mijn eerste dag? Emma, dat begrijp je toch wel?”
“Het kan me niks schelen. Je meldt je ziek, punt uit. Je gaat de verjaardag van Eline niet missen. Je bent haar
vader, Diederik!”

95. Na nog even gediscussieerd te hebben geeft Diederik toe. Hij belt zijn werk en meldt zich ziek, maar erg
makkelijk gaat het niet.
“Ja, ik weet dat het mijn eerste dag is.”
“…”
“Ik voel me echt niet goed. Ik heb de griep, ughe-ughe. Jullie willen toch niet dat ik de patiënten ook nog
aansteek met griep?”
Uiteindelijk lukt het Diederik en kan hij gelukkig wel bij de verjaardag van Eline zijn. Met een gerust hart haar
Emma haar uit haar wiegje. Ze had niet geweten wat ze had gedaan als Diederik er niet bij zou zijn geweest.
Dan was ze echt furieus geworden…

96. Met haar ouders en grootouders om zich heen, is Eline klaar om op te groeien. Yasmine en Ramses zijn er
niet bij, Emma en Diederik hebben besloten om de eerste verjaardag rustig te houden.
Na de kaarsjes te hebben uitgeblazen is het grote moment daar. Hoe zal Eline eruit zien als peuter? Emma
gooit haar dochter in de lucht en als schattig peutertje komt ze weer in de armen van haar moeder terecht.
Na in haar wangetjes geknepen te zijn door haar grootouders en een kus gekregen te hebben van haar
vader, wordt Eline meteen mee naar boven genomen door Emma, want ze is doodmoe.

97. “Ga maar lekker slapen, lieve schat,” zegt Emma zacht terwijl ze Eline nog een kus op haar voorhoofd geeft.
Emma is supertrots op haar dochter, het is een prachtige meid geworden!

98. Later die avond liggen Emma en Diederik op bed.
“Sorry van vanmiddag, Diederik, maar ik- Nou ja, je begrijpt het wel. Ik vind het trouwens geweldig dat je
eindelijk je baan gevonden hebt.”
“Weet ik, lieverd. En mij spijt het ook… Maar Emma…”
“Ja?”
“Ik zat te denken… Wat denk je van een tweede kindje? Dan heeft Eline een broertje of zusje, en het lijkt me
sowieso geweldig… Bovendien, voor de uitdaging… Snap je?”
Emma snapt het helemaal en vindt het een geweldig idee. Zelf wil ze ook graag nog een kindje. Pas vroeg in
de ochtend vallen Emma en Diederik in slaap…

99. Bij Yasmine en Ramses is alles rustig verlopen de laatste tijd. Ze zijn begonnen aan hun banen. Ze hebben nog
geen promoties behaald, maar ze werken rustig door. Hun financiële status is ook heel prima, ze hebben het
erg goed.
Toch knaagt er iets aan Yasmine de laatste tijd…
Ze heeft het nog nergens met Ramses over gehad, maar ze heeft een vermoeden, nu al een paar weken… Ze
denkt namelijk dat ze zwanger is, en of dat goed nieuws is weet ze nog niet zo zeker… Ze heeft namelijk geen
idee hoe Ramses erover denkt. Hoe raar het ook klinkt, in al die jaren dat ze al bij elkaar zijn, hebben ze het
nog nooit over kinderen gehad. Yasmine maakt zich zorgen. Wat als Ramses helemaal geen kindje wil? Wat
moeten ze dan doen?

100. Een zwangerschapstest durft ze niet eens te doen. Ze wil het gewoon niet weten. Dus blijft ze doorlopen met
dat knagende gevoel…
Daardoor heeft ze op haar werk nog steeds geen kans op promotie gekregen. Ze is er gewoon niet bij met
haar hoofd, en let niet op bij belangrijke situaties.

101. Gelukkig heeft ze wel een vriendin gemaakt op haar werk, en bij haar stort ze haar hart uit.
“Meid, het is echt niet goed voor je om hier mee door te lopen! Je moet het er met Ramses over hebben,
echt. Hoe langer je hiermee doorloopt, hoe erger je je zorgen gaat maken. En als je écht zwanger bent, zal dat
op een gegeven moment ook wel merkbaar worden voor Ramses…”
“Ik denk dat je gelijk hebt. Dankjewel. Ik zal maar eens wat moet gaan verzamelen om er met hem over te
praten.”
“Dat lukt je vast wel. En Ramses heeft er vast geen problemen mee!”

102. Yasmine blijft toch nog een paar dagen twijfelen, maar als de misselijkheid weer de kop op opsteekt, besluit
ze met Ramses te gaan praten. Maar wel nadat ze een test heeft gedaan. Die positief uitvalt.
Diezelfde avond nog gaat ze met Ramses praten.
“Ramses… Ik moet je wat vertellen,” zegt ze met een klein stemmetje terwijl ze gaat zitten.
“Nou, schat. Wat is er aan de hand?”
“Ik – eh – ik ben zwanger.”

103. Ramses doet zijn mond open en weer dicht, en staart dan voor zich uit. Yasmine kijkt hem onderzoekend en
ietwat angstig aan. Wat zou er nu door zijn hoofd gaan?
“Ramses?” vraagt ze zachtjes.
“Zwanger. Je bent zwanger,” murmelt Ramses.
“Is… is dat iets positiefs wat jou betreft?” vraagt Yasmine voorzichtig.
“Positief? Of het positief is?”
“Ik heb werkelijk geen flauw idee of het positief is. Ik – jij - . Ik verwacht eigenlijk niet dat ik ooit kinderen zal
krijgen. Het lijkt me gewoon niet nodig. Ik wil me op mijn carrière richten, mijn levenswens behalen. Een kind…
ik weet het niet, Yasmine.”

104. “Je praat in de tegenwoordige tijd. Je zegt dat je verwácht dat je zelf nooit kinderen zál krijgen. Waarom
praat je in de tegenwoordige tijd, Ramses?” vraagt Yasmine zacht maar dreigend. Ze voelt ineens de drang
om haar ongeboren kindje te verdedigen.
“Nou, we hoeven nu toch nog niet te bepalen of we het kind houden? Dat kunnen we later nog wel doen, we
hebben nog wel een paar weken de tijd daarvoor, toch?”
Yasmine springt als door een wesp gestoken op. “Wat?!” schreeuwt ze. “Jij wil dit kind écht niet?! Je gaat
zelfs zó ver dat je het kind wilt vermoorden?! Hoe ziek bén je! Bovendien, als er íemand bepaalt of dit kind
blijft, dan ben ík dat! Het is míjn baarmoeder, en ik bepaal het!”

105. “Dus het maakt helemaal niks uit hoe ik erover denk? Ik wil geen kinderen Yasmine, snap het dan! Ik ben een
kennissim, geen familiesim! Waarom zou jij in je eentje mogen beslissen of het kind blijft?” schreeuwt Ramses
terug.
“Om de reden die ik net zei! Het is míjn baarmoeder, Ramses! En je kan me niet dwingen om dit kind weg te
laten halen! Dat kun je gewoon niet!”
“Jij gaat dus een kind krijgen zonder dat ik het wil? Ik zal vader worden zonder dat ik het wil? Mijn hele leven
zal hierdoor veranderen, Yasmine! En dat maakt je niks uit?”
“Je gaat te ver, Ramses! Ik had dit nooit achter jou gezocht! Het lijkt wel alsof ik je helemaal niet meer ken!”

106. Na dat gezegd te hebben stampt Yasmine de trap op naar boven. Ze kan zijn gezicht nu even niet zien. Is dit
de man met wie ze getrouwd is?
Ze gaat naar de slaapkamer, doet hem op slot en kruipt dan haar bed in, waar ze zichzelf in slaap huilt…
En Ramses? Ramses slaapt die nacht op de bank…

107. “Ik weet dat Yasmine je gevraagd heeft het niet te vertellen, Emma, maar ik moet het weten! Ze is mijn
vrouw!”
De ruzie tussen Yasmine en Ramses is alweer drie maanden geleden, maar sindsdien hebben ze elkaar niet
meer gezien. Toen Ramses de volgende ochtend wakker werd, was Yasmine weg. Ze had een briefje
achtergelaten in de keuken waarop stond dat ze er een tijdje tussenuit moest, in ieder geval tot de baby er
was. Dat ze te kwaad was op Ramses om met hem samen te wonen en dat ze niet wist of het ooit nog goed
zou komen.

108. Ramses was daarna ingestort. Wat had hij gedaan? Hij wilde geen kind, dat stond niet in de planning van zijn
leven, maar zijn vrouw er mee kwijtraken? Dat had hij niet verwacht. Sinds die dag belt hij iedere dag naar
zijn schoonfamilie. Hij probeert los te krijgen waar Yasmine nu woont, maar dat wil niemand van de familie
zeggen.
Ze zijn kwaad op hem, dat begrijpt hij heel goed, hij heeft zich ook als een zak gedragen, en hij heeft er spijt
van, maar hij raakt er heel gefrustreerd van dat ze niet willen zeggen waar zijn vrouw zich bevindt. Gelukkig
hangen ze nu niet meer meteen op, maar willen ze in ieder geval vertellen hoe Yasmine het maakt. Maar
meer dan een ‘het gaat goed’ komt er ook niet uit.
Ramses voelt zich diep ongelukkig en leeft als in een trance. Op de automatische piloot gaat hij naar zijn
werk, eet hij, gaat hij naar bed en staat hij weer op. Alleen op het moment dat het tijd is voor zijn dagelijkse
telefoontje leeft hij op, heeft hij hoop dat hij deze keer te horen krijgt waar zijn vrouw zich bevindt.

109. Maar Yasmine heeft haar zus en ouders verboden om Ramses te vertellen waar ze zit. Hoe erg haar familie
ook probeert haar over te halen om weer contact te zoeken, of hen ieder geval te laten vertellen waar ze is,
ze wil het niet hebben.
“Voor de laatste keer, nee! Als jullie niet ophouden met zeuren verhuis ik weer, en vertel ik jullie ook niet
waar ik ben!”
Ja, Yasmine is vastberaden. En ook de hormonen spelen een grote rol. Ze raakt snel geïrriteerd en kwaad. Ze
zoekt zo weinig contact met andere mensen. Het liefst is ze alleen in haar appartement. Het
zwangerschapsverlof is voor haar daarom een zegen.

110. Ze slaapt veel, deels omdat ze snel moe is, maar ook omdat ze dan niet aan haar problemen en verdriet
hoeft te denken. Want hoe kwaad ze ook is op Ramses, en hoe erg hij haar ook gekwetst heeft, ze houdt nog
steeds van hem…
Een andere manier om zich bezig te houden is voor Yasmine om alles te regelen voor haar kindje. Een
babykamer met de beste babyspullen en de rest. Wat haar betreft mag de baby nu wel komen, maar ze
heeft nog een maand te gaan. Ze kan niet wachten om haar zoon of dochter in haar armen te sluiten…
Anderhalve maand later is het zo ver. De baby kondigt z’n komst aan, en op dat moment voelt Yasmine zich
enorm eenzaam. Er is niemand om haar bij te staan bij wat het meest geweldige moment in haar leven zou
moeten zijn.

111. Tranen van verdriet lopen over haar wangen tijdens de bevalling. Maar als ze haar kindje in haar armen heeft,
is al het verdriet over. Er verschijnt een grote glimlach op haar gezicht.
“Welkom op de wereld, lieve Alex,” fluistert ze tegen het jongetje in haar armen. Op dat moment beseft ze
dat het het allemaal waard is geweest. Een abortus had ze zichzelf nooit kunnen vergeven, en ze zou Alex nu
voor geen goud meer willen missen…

112. De eerste dagen na de geboorte van Alex brengen ze met z’n tweetjes door. Yasmine wil eerst even rustig van
haar zoontje genieten voordat ze bekend maakt dat ze is bevallen. Dat klinkt misschien raar, en ze weet dat
haar familie er niet blij mee zal zijn, maar ze wil even op adem komen.
Ze is namelijk doodop en wil alleen maar slapen. Haar zoontje is er, en ze zou niet blijer kunnen zijn, maar het
heeft allemaal zoveel van haar gevergd… Ze wil het nu gewoon allemaal even op haar eigen tempo doen.
Het is ook even wennen, zo’n klein hummeltje om je zorgen over te maken. Het kost veel tijd om voor een
kindje te zorgen, maar Yasmine heeft het maar al te graag over voor de belangrijkste persoon in haar leven.

113. Na vier dagen vindt ze dat het toch wel eens tijd wordt om haar familie in te lichten. Ze krijgt Maloe aan de
telefoon en die belooft om meteen te komen, samen met Emma. Michel en Diederik kunnen helaas niet
meekomen. Michel is aan het werk, en er moet ook iemand bij Eline blijven.
Binnen een kwartier zijn Emma en Maloe gearriveerd. Emma loopt voorop, ze kan niet wachten om haar
neefje te zien. Zelf is ze nu ook alweer bijna drie maanden zwanger, en de hormonen gieren door haar lijf.

114. Als Yasmine de deur opent sluit Emma haar meteen in haar armen. Ze hebben elkaar een paar weken niet
gezien, en Emma maakt zich erg zorgen over haar zusje.
“Wat is het fijn om je weer te zien. Is alles goed met je? En hoe is het met Alex?”
“Het gaat heel goed met ons. Het is zo’n schatje! Ik kan me nu al geen leven zonder hem meer voorstellen.”
“Ik ken het gevoel, meisje,” zegt Maloe terwijl ze haar jongste dochter vol liefde aankijkt.
Yasmine glimacht en geeft haar moeder een knuffel. “Sorry dat ik het niet eerder verteld heb.”
Maloe knijpt even in Yasmines hand. “Het geeft niet, Yasmine. Ik snap wel dat je even de tijd wilde hebben,
na al dit gedoe…”

115. Emma is ondertussen naar binnen gelopen en heeft haar neefje al in haar armen. Nadat Maloe hem
vertroeteld heeft met tranen in haar ogen, geeft ze hem weer aan Yasmine.
“Hij heeft honger,” zegt Yasmine.
“Mag ik hem de fles geven?” vraagt Emma meteen.
Yasmine lacht. “Tuurlijk, ga je gang.”
Emma grijnst en kijkt liefkozend op Alex neer als ze hem weer in de armen krijgt. Dan geeft ze hem zijn flesje.

116. Yasmine en Maloe gaan intussen op de bank zitten en Yasmine vertelt hoe de afgelopen weken zijn
verlopen. Maloe is erg bang dat haar dochter te eenzaam is en maakt zich erg zorgen om haar.
“Red je het allemaal wel in je eentje?” vraagt ze daarom ook na een tijdje.
Yasmine knikt. “Maak je maar geen zorgen, mam, het gaat allemaal prima.”
“Weet je het zeker, lieverd?” vraagt Maloe nog eens.
“Ja, mam, ik weet het zeker. Ik ben geen klein kind meer,” zegt Yasmine maar ze moet toch even slikken.
“Oké, ik zal er niet meer naar vragen…” Maar Maloe is er nog lang niet gerust op…

117. Maloe en Emma blijven tot het donker wordt.
“Is het al zo laat? We moeten maar weer eens op huis aan, Emma.”
Emma knikt. “Ik ben ook al aardig moe.”
Maloe omhelst Yasmine en loopt dan nog even naar Alex’ kamer om afscheid te nemen.
Dan geeft Emma haar zusje een knuffel. “En bel Ramses, hè, Yasmine,” zegt ze. Ramses is de hele middag niet
ter sprake gekomen, dus Yasmine schrikt even.
Ze slikt. “Ja… Dat zal wel moeten. Ik zal het doen. Ik weet alleen nog niet wanneer.”
“Wacht er niet te lang mee, Yas.”
“Nee… Nee, dat zal ik niet doen…”

118. Als ze die avond in bed stapt voelt ze, ook al zei ze van niet, toch een vlaag van eenzaamheid. Altijd dat koude
bed, nu al meer dan een half jaar, en ze kan er maar niet aan wennen…
De volgende ochtend vroeg haalt ze Alex uit zijn bedje. Ze zucht. “Ja, je moet je vader leren kennen, ik weet
het. Maar ik weet niet of ikzelf er wel klaar voor ben…”
Toch weet ze dat het moet, en die avond, na al haar moed verzameld te hebben draait ze het bekende
nummer. Haar hart klopt in haar keel en haar handen trillen een beetje, maar ze is vastbesloten om koel te
blijven en niks van haar zenuwen te laten merken.

119. “…”
“Hallo Ramses, met Yasmine,” zegt ze zo koel mogelijk.
“…” Ramses praat aan een stuk door maar Yasmine kapt hem af.
“Ik wilde alleen even laten weten dat ons kind geboren is. Je hebt een zoon, Alex.”
“…”
“Ja, hij is gezond. Als je hem wilt zien, kan dat.”
“…”
“Misschien moeten we wel praten, maar daar gaat het nu niet om. Wil je hem zien?”
“…”
“Oké. Morgen komt mij het beste uit.”
Yasmine vertelt waar ze woont en ze spreken een tijd af. Met nog steeds trillende handen legt ze daarna de
hoorn op de haak.

120. De volgende ochtend doet ze wat klusjes in huis, omdat ze niet stil kan blijven zitten. Ze is te zenuwachtig
voor het moment dat Ramses zal komen. Dat ze hem echt weer zal zien.
“Je gaat je vader ontmoeten, hè? Ja! Maar verwacht er maar niet te veel van, oké?” Ze weet dat Alex nog
niks snapt van wat ze zegt, maar dat maakt haar niets uit.
Rond drie uur die middag komt Ramses aan bij het gebouw waar zijn vrouw woont.
“Dus hier heeft al die tijd gewoond…”
Ook hij is zenuwachtig. Hij zal zijn zoon zien, en hij heeft geen idee hoe hij daar op zal reageren.

121. Zijn knieën begeven het bijna als hij naar boven loopt. Zal Yasmine nog steeds zo furieus zijn? Ze klonk erg
kortaf aan de telefoon gisteravond, maar hij hoopt dat dat maar schijn was, al vreest hij het ergste.
Als hij aanbelt lijkt het alsof zijn hart zich een weg naar buiten baant, zo hard klopt het. Yasmine, even
zenuwachtig, doet de deur open, en ziet daar Ramses staan. Haar hart slaat een slag over.
“Dag,” zegt ze.
“H-hee,” stottert Ramses.
“Kom binnen,” zegt Yasmine na een korte stilte, en ze gaat Ramses voor naar de woonkamer.

122. Ze gaan op de bank zitten en weer is het even stil.
“Alex slaapt nog, ik zal hem zometeen even wakker maken zodat je hem kan zien.”
“Oké. Ik – ik kan niet wachten.”
Yasmine trekt haar wenkbrauwen op. “Ik dacht dat jij geen kind wilde?”
Ramses slikt. Die had hij aan moeten zien komen.
“Yasmine, het spijt me zo erg. Ik ben een vreselijke egoïst geweest, en veel meer dan dat. Ik kan niet zeggen
hoeveel het me spijt, echt. Ik – ik snap niet hoe ik dat alles heb kunnen zeggen. Ik – kan je me nog een kans
geven?”
Yasmine is even stil. Ze kan het niet aanhoren, dat gesmeek, ze voelt de woede weer opborrelen. “Nee. Nu nog
niet in ieder geval. Ik heb mijn vertrouwen in jou volledig verloren, Ramses. Het zal moeten groeien, als het ooit
alweer terugkomt.”

123. “Maar-”
“Niks ‘maar’, Ramses. Zo is het gewoon,” zegt Yasmine, nog steeds kalm.
Ramses opent zijn mond om weer wat te gaan zeggen, maar bedenkt zich, en sluit hem weer.
Zo zitten ze een poosje in stilte voor zich uit te staren, elk met hun eigen gedachten. Na een poosje staat
Yasmine op.
“Ik zal Alex eens gaan halen.”
Ze loopt Alex’ kamertje in, en Ramses kijkt haar na, terwijl zijn hartslag weer versnelt. Binnen enkele
seconden zal hij zijn zoon te zien krijgen. Zijn zoon…

124. Yasmine komt terug met Alex op haar arm. Ze kan een glimlach niet onderdrukken. Alex kijkt nieuwsgierig
naar de man die op de bank zit en Ramses kijkt terug.
Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht. Daar, in de armen van de vrouw waarvan hij houdt, ligt zijn
zoon. Zijn bloedeigen zoon die hem met zijn eigen ogen, zo lijkt het, aankijkt.
“Hij is prachtig…” fluistert hij.
Weer kan Yasmine een glimlach niet onderdrukken, hoe erg ze het ook probeert om ‘cool’ te blijven.
Ramses staat op en trekt Alex’ aandacht.
“Hee Alex, ik ben je vader,” zegt hij zachtjes.
Alex giechelt terwijl zijn vader kiekeboe met hem speelt.

125. “Hij is echt prachtig, Yasmine. Hij – ik… Ik kan niet begrijpen dat ik er ooit aan gedacht heb om-” Ramses maakt
zijn zin niet af.
“Tja,” zegt Yasmine kortaf terwijl ze wegkijkt van Ramses’ ogen.
“Kan ik hem – en jou – komen bezoeken? Elke week, of zo?”
“Ja… Dat – dat mag wel. Dan moet je maar een keer bellen, of we spreken een vaste dag af…”
Ramses brengt nog wat tijd met Alex door, en Yasmine en hij drinken samen nog een kop koffie, en als het
donker begint te worden vertrekt Ramses weer. Maar voordat hij de deur uit loopt, drukt hij vluchtig een zoen
op Yasmines mond.
“Tot snel,” zegt hij, en voor Yasmine hem kan uitfoeteren loopt hij gauw de deur uit, Yasmine verward
achterlatend…

126. Bij de Rozenbloempjes gaat alles nog steeds goed. Eline is een lieve peuter, en de hele familie geniet van
haar. Emma kan niet genoeg van haar kleine meisje krijgen.
Toen ze ontdekte dat ze zwanger was, was ze dan ook erg opgewonden. Nog een kindje vindt ze helemaal
geen probleem. Na het bezoek aan haar neefje was ze daar nog meer van overtuigd. Ze kan niet wachten om
weer een baby’tje in huis te hebben. Ze wordt alleen wel gek van al die misselijkheid.

127. Iedereen maakt zich alleen wel erg veel zorgen over Yasmine.
“Hoe ze daar in haar eentje met Alex in dat appartementje zit, pap, ik kan het bijna niet aanzien. Ze is zo
alleen… Maar ze zegt dat ze zich prima voelt, en ze wil er ook niet over praten. Wat moeten we nou doen?”
“We kunnen niet zoveel doen, Emma. Als zij niet wil dat we haar helpen, kunnen we dat niet doen. Je weet hoe
koppig je zusje is. Laten we gewoon maar met z’n allen hopen dat het weer goed met haar komt, en haar zo
vaak mogelijk bezoeken.”
Emma zucht. “Het moet dan maar zo…”
Michel knikt somber en in stilte eten ze hun pannenkoeken verder op.

128. Niemand lijkt zich echter zorgen te maken over Ramses, valt Diederik op. Natuurlijk, het was vreselijk wat hij
tegen Yasmine heeft gezegd, en Diederik is er ook zeker boos over, maar toch, Ramses is een goede vriend
van hem, en hij maakt zich toch wel erge zorgen. Hij hoorde dat Ramses dol is op zijn zoontje, dus hij zal nu
wel kapot gaan van binnen van verdriet dat hij niet meer bij Yasmine kan zijn…
Diederik zou zich een leven waarin hij Eline niet elke dag zag niet kunnen voorstellen. Hij zou haar zo vreselijk
missen. Hoe moet Ramses zich dan wel niet voelen? En hij heeft zo’n spijt van zijn woorden, dat weet Diederik
zeker als hij hoort hoe Ramses met Alex omgaat.

129. Hij wil het er met Maloe over hebben, maar wordt afgeleid door wat zei te vertellen heeft.
“Ik zit er aan te denken om weer een puppy te adopteren. Het is nu lang genoeg geleden dat Bello is
overleden, denk ik, en ik mis een hond in huis wel… Bovendien zou het ook leuk zijn voor Eline en het
aankomende kindje. Wat denk jij”
Diederik kijkt glimlachend op van zijn boek. “Ik vind het een heel goed idee. Een nieuw hondje zou hartstikke
leuk zijn. Ik denk dat de rest daar ook zo over denkt.”
Maloe knikt blij. “Dan ga ik meteen het asiel bellen!”
De volgende dag wordt de nieuwe aanwinst van de familie Rozenbloem al gebracht, met de politiewagen!
Een klein hondje stapt uit, en na wat doorgesproken te hebben met de agente, neemt Maloe het kleintje in
haar armen.

130. “Oh, wat ben jij een klein schatje zeg! En mooi zwart… We noemen je Zorro, want het lijkt net alsof je een
maskertje op hebt! Welkom in de familie, Zorro!” zegt Maloe tegen het kleine beestje, die er natuurlijk
niks van snapt, maar vrolijk naar de neus van Maloe slaat met zijn pootjes.
Iedereen is dol op het kleine hondje, maar vooral Eline is niet bij hem weg te slaan.
“Zowwo lief!”
Eline zou wel de hele dag met het hondje willen spelen en knuffelen, maar er zijn ook andere dingen die
moeten gebeuren, zoals leren lopen. Maloe oefent vaak met Eline, en uiteindelijk heeft ze het door.

131. Maloe houdt enorm veel van haar kleindochter, en zou het liefste de hele dag bij haar doorbrengen. Daarom
denkt ze erover om met pensioen te gaan, ook omdat Emma’s tweede kindje ook niet meer lang op zich laat
wachten. Daardoor zouden ze ook geen kindermeisje te hoeven inhuren als de werktijden van de rest van
het gezin anders worden.
Het enige waar ze nog mee zit is het feit dat ze Emma en Diederik niet voor het hoofd wil stoten. Ze zal veel
meer tijd met Eline doorbrengen als ze altijd thuis is, en ze wil niet dat Emma en Diederik zich hierdoor
gepasseerd voelen. Daarom besluit ze er met hen over te praten.
“Dus… Wat vinden jullie ervan? Ik bedoel, ik wil gewoon niet dat jullie denken dat ik de opvoeding van jullie
overneem, maar… Ik zou graag nog meer tijd met mijn kleinkinderen doorbrengen. En zo kan ik ook vaker bij
Yasmine en Alex op bezoek. En, we weten allemaal dat ik ook niet meer zó lang heb…”

132. “Zeg dat nou niet, mam. Daar willen we geen van allen al aan denken. Bovendien overdrijf je ook wel een
beetje. Je hebt nog heel lang bij ons.”
Maloe zucht. Ze weet zelf heel goed dat dat niet zo is… En ze wil gewoon niks van haar familie missen in de
tijd díe ze nog heeft. Ze besluit om maar niet tegen haar zwangere dochter in te gaan. “Nou, wat vinden jullie
er van?” zegt ze daarom maar.
Diederik kijkt Emma vragend aan. Hij vindt het goed, prima zelfs. Hij kan zich betere oma voor zijn kinderen
voorstellen dan Maloe. Nu is het aan Emma om het te bepalen. Ze denkt even na en knikt dan naar Diederik.

133. “Was dat een ‘ja’?” vraagt Maloe hoopvol.
Emma knikt met een glimlach. “Ja. Ik heb helemaal niet het gevoel dat jij de boel van me overneemt. Je
bent nou eenmaal een familiesim, en ik snap hoe je je voelt. Ik wil dat mijn kinderen een goede band met
jou en pap hebben. Bovendien had ik al mijn bedenkingen over een kindermeisje op z’n tijd. Katarina, die
op ons paste, was geweldig, maar ik heb gehoord dat de kinderzorg steeds harder achteruit gaat. Dus het
antwoord is ja.”
Maloe begint te stralen, maar kijkt dan nog even naar Diederik. “Weet jij het ook zeker?”
“Ja, zeker weten,” zegt Diederik vastberaden. “Ik kan me geen betere oppas en oma voorstellen dan jij en ik
weet dat Eline en ons toekomstige kindje dan in geweldige handen zijn als wij niet thuis zijn. Wij zullen ze
ook nog vaak genoeg zien buiten ons werk om.”
Maloe staat stralend op. “Dan ga ik het nu gelijk regelen!”

134. Met een grote glimlach op haar gezicht belt ze haar werk op om haar pensioen te regelen. Haar bazen
vinden het jammer dat ze vertrekt, maar begrijpen het ook ten volle. Nog steeds glimlachend hangt ze op om
Eline uit haar bedje te halen.
Dat Maloe zo veel tijd met Eline doorbrengt, betekent niet dat Diederik en Emma hun dochter verwaarlozen.
Ze zijn geweldige ouders en houden heel veel van hun dochter. Ze zijn gewoon geen familiesims, dat is alles.
Maar Eline wordt niet de hele dag belaagd door haar liefhebbende familie, ze kan zich ook prima in haar
eentje vermaken, met haar speeltafel of andere speelgoed.

135. De familie maakt zich nog steeds zorgen om Yasmine en Alex. Ze hebben elkaar al een tijdje niet meer gezien
en Michel besluit zijn jongste dochter weer eens op te bellen. Tijdens het gesprek knikt hij telkens ernstig, en
zijn ogen staan verdrietig en bezorgd.
Diederik kijkt naar zijn schoonvader en zucht somber, terwijl hij verder gaat met het haardvuur opporren.
“Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om in Yasmines positie te verkeren,” zegt hij. “Ook omdat ik
geen vrouw ben, maar dan nog. Ze moet zich vreselijk eenzaam voelen. Ramses trouwens ook.”
Emma knikt, en zucht ook.

136. Diederik gaat naast zijn vrouw op de bank zitten, slaat zijn arm om haar heen en trekt haar naar zich toe. “Ik
ben blij dat wij alles goedgemaakt hebben toentertijd, en dat nu alles geweldig zit tussen ons. Ik zou
wegkwijnen als ik jou en Eline niet bij me had,” zegt hij.
Emma glimlacht, ietwat somber. “Ja, zo voel ik me ook. Ik moet er telkens maar aan denken dat mijn zusje in
haar eentje voor een baby moet zorgen, en zich zo eenzaam voelt. En denk ik ook altijd dat wij enorm
boffen.”
Diederik kijkt Emma aan. “Ja, we boffen echt. Ik zou alleen zo graag willen dat die twee weer bij elkaar
komen. Ramses heeft natuurlijk zijn fouten gemaakt, enorme fouten, maar hij heeft er spijt van, dat weet ik
zeker. En ze horen gewoon bij elkaar...!”
Maloe hoort alles wat Emma en Diederik zeggen en is het helemaal met hen eens. Ze is heel blij dat haar
oudste dochter het zo getroffen heeft, maar toch draagt ze altijd een stukje verdriet met zich mee over
Yasmine. Ze wil dat Yasmine ook eindelijk gelukkig wordt. Er moet een manier zijn om haar en Ramses weer
samen te krijgen, maar hoe...?

137. Emma’s zwangerschap schiet aardig op, de negen maanden zijn al bijna om. Tijdens haar verlof brengt ze
veel tijd met Eline door. Ze vindt het heerlijk om samen met haar meisje met het poppenhuis te spelen.
Een paar dagen later kan Emma ’s avonds de slaap niet vatten. Iedereen ligt allang op één oor, als Emma de
pogingen tot slapen opgeeft en een grote kom macaroni klaarmaakt om daarna twee kommetjes naar
binnen te werken.
Daarna sluipt ze stilletjes Elines kamer binnen en gaat op een stoel zitten, kijkend naar haar rustig slapende
dochter. Eline wordt al bijna kind…
‘Wat gaat de tijd toch hard… Het lijkt gisteren dat we afgestudeerd waren…’

138. Beneden zijn Maloe en Michel ook een hapje gaan eten. Ook zij sliepen erg onrustig en besloten eruit te
gaan. Nu zitten ze te eten van de macaroni die ze in de koelkast vonden, en zitten ze te kletsen over de tijd,
die ook volgens hen zo snel gaat.
“Ik herinner het me nog als de dag van gisteren dat Emma werd geboren, en nu is ze hoogzwanger van haar
tweede kindje! Kan jij het geloven?” zegt Michel.
Maloe schudt haar hoofd. “Nee. Het is ongelooflijk…”
Even eten ze stil verder, beiden verzonken in hun eigen gedachten.

139. Dan schrikken ze op door een gil, die van boven lijkt te komen.
“Hoorde jij dat ook?” vraagt Maloe verschrikt.
Michel knikt, en zonder iets te zeggen rennen ze de trap op, in de richting van de gil, die uit de badkamer
bleek te komen.
Daar staat Emma met haar handen tegen haar buik gedrukt. Ze was een bad aan het nemen, toen de weeën
ineens begonnen. Dankbaar kijkt ze naar haar ouders, zo is ze tenminste niet alleen.
“Het – is – te – vroeg!” kreunt ze, terwijl er nog een wee opkomt.

140. Michel staat in paniek toe te kijken. “O nee! Wat moeten we doen? Wat moeten we doen??!”
Maloe rolt met haar ogen. “Je hebt twee kinderen en twee kleinkinderen, en je weet niet wat je moet doen?”
zegt ze tegen hem. Dan, tegen Emma, in een geruststellende stem. “Maak je maar geen zorgen, meisje, alles
komt goed. Pers maar, toe maar, je kunt het!”
Emma perst uit alle macht, en even later heeft ze een gezond kindje in haar armen. Vertederd kijkt ze naar de
nieuwste aanwinst van de familie.
“Het is een meisje!” zegt ze. “We hebben nog een dochter!”

141. Maloe kijkt dolgelukkig toe. “Ze heeft jouw huidskleur en haar, maar de knalblauwe ogen van Diederik!”
Emma knikt met een enorme glimlach op haar gezicht, en geeft het kleintje aan haar moeder. Michel kijkt vol
liefde toe hoe zijn vrouw met tranen in haar ogen haar nieuwe kleindochter knuffelt.
“Hoe ga je haar noemen?” vraagt hij.
Emma denkt even na. “Carmen,” zegt ze dan vastberaden.
“Hallo, Carmen,” zegt Maloe met een onvaste stem. “Welkom op deze wereld. Je bent prachtig!”
Nadat Maloe en Michel allebei Carmen even hebben vastgehouden en geknuffeld, neemt Emma haar mee naar
haar kamer.

142. “Welterusten meisje, slaap zacht,” fluistert Emma, en dan legt ze haar in haar bedje.
Daarna kruipt ze zelf ook weer in bed, ze is ineens doodmoe. Maar voor ze haar ogen sluit fluistert ze nog
gauw tegen Diederik, die door alles heen heeft geslapen: “Je hebt er een dochter bij…”
Hij draait zich bliksemsnel om. “Wat?”
“Carmen. Net geboren. Nu weer slapen. Morgen.” En dan valt Emma als een blok in slaap.
Diederik ligt eventjes verbijsterd naar Emma te kijken, maar glimlacht dan en slaapt zelf ook nog verder voor
een paar uurtjes voordat hij Carmen zal gaan ontmoeten.

143. Maloe en Michel liggen nog even na te praten over de geboorte van hun derde kleinkind.
“Ze is prachtig, hè,” zegt Maloe zacht.
“Ja, dat is ze zeker,” glimlacht Michel.
“Ik wou dat wij er nog eentje konden nemen.”
Michel lacht. “Je maakt toch zeker een grapje?”

144. Maloe glimlacht en zucht. “Ja. Aan mijn kleinkinderen heb ik genoeg.” Ze is even stil. “Maar voor het proces
wat er aan vooraf gaat zijn we nog niet te oud, toch?” zegt ze dan met een grijns.
Michel grijnst terug en trekt Maloe onder dekens.
En een poosje later gaan ze met voldane glimlachen op gezichten nog even een poosje slapen.

145. Iedereen is dol op Carmen, ook Eline. Diederik speelt veel met haar, en ook de rest van de familie is vaak met
haar in de weer.
Maar een paar dagen na de geboorte van Carmen staat er een andere festiviteit gepland. Vandaag is Eline
jarig, en zal ze opgroeien tot kind! Diederik neemt nog snel een douche voor de enige gast op dit feestje,
Yasmine zal arriveren.
Maar nog voor Yasmine er is, komt er een andere sim aan lopen. Het is Ramses, en goedgehumeurd stapt hij
richting het huis, om het feestje van zijn nichtje te gaan vieren. Misschien wordt Yasmine vandaag iets losser.
Hij mocht in ieder geval op het feestje komen, en Maloe had hem vast niet uitgenodigd als het niet van
Yasmine mocht!

146. Dat heeft hij toch aardig mis… Als hij even later bij Carmen aan het kijken is, komt Yasmine, die naar boven
was gestuurd door haar moeder, de kamer binnen, en blijft abrupt stil staan.
“Wat doe jij hier?” vraagt ze kortaf.
Ramses lacht schaapachtig. “Ik kom de verjaardag van Eline vieren en Carmen bekijken.”
“Wat geeft jou het recht om hier zomaar aan te komen zetten en-” begint Yasmine haar relaas, maar ze wordt
afgekapt door Ramses, die haar verbaasd aankijkt.
“Je moeder heeft me uitgenodigd. Wist je het niet? Ik dacht dat als ze me uitgenodigd had, dat jij het dan wel
oké zou vinden. Ik wilde je niet overstuur maken, echt niet,” zegt hij, terwijl hij Carmen uit haar wiegje haalt.
Hij kijkt naar zijn nichtje, die van niks weet, en zucht. Dit gaat niet zoals hij het gepland had.

147. Yasmine zucht ook en lacht als een boer met kiespijn. “Die moeder van me jaagt me nog eens de dood in. Ik
weet al wat hier aan de hand is, en ik moet eens een hartig woordje met haar spreken.”
“Als je dat wil doen, doe het dan niet nu, Yas. Het is Elines verjaardag, en die moeten wij niet verpesten,” zegt
Ramses.
Yasmine kijkt Ramses even aan, en knikt dan. “Je hebt gelijk. Laten we maar naar beneden gaan, ze wachten
op ons.”

148. Beneden staat de familie Rozenbloem inderdaad al te wachten. Met een grote glimlach op haar gezicht wiegt
Emma Eline een beetje heen en weer. Ze was even bezorgd dat Yasmine en Ramses nu haar dochters
verjaardag zouden verpesten, maar gelukkig houdt haar zusje zich kalm.
Wat ze niet hoort is dat Yasmine woedend tegen haar moeder sist: “Dit had je niet moeten doen, mam.”
Maloe slikt even, maar richt zich dan weer op de jarige jet.
Eline straalt, alle aandacht is op haar gericht! Ze kijkt in het rond naar haar familie, die allemaal lawaai maken
met ratels en toeters, en haar toejuichen. Ook Yasmine en Ramses doen vrolijk mee, de schijn ophoudend.

149. Emma zet Eline op de grond en het kleine meisje kijkt met grote ogen om zich heen. Wat moet ze nu doen?
Maar dan voelt ze iets tintelen in haar teentjes en gaat alles vanzelf.
Ze groeit op tot een knappe meid.
“Wauw! Moet je zien! Ik ben hartstikke groot!”
Yasmine ziet dat Eline met andere dingen bezig is, en schiet dan haar moeder aan.
“Mam. Dit had je echt niet moeten doen,” zegt ze met opeengeklemde kaken. “Ik weet niet wat je probeerde
te bereiken, maar ik ben hier gewoon nog niet aan toe! Ik weet dat je wilt dat ik gelukkig ben, maar hier help je
me niet bepaald mee!”
Voor Maloe iets terug kan zeggen loopt Yasmine weg om een stuk taart te pakken en met de anderen te gaan
kletsen.

150. Diederik en Eline nemen een tweede stuk taart, terwijl de rest van de familie in de woonkamer gaat zitten.
“Papa?” vraagt Eline zachtjes.
“Ja, meisje?”
“Hebben oma en tante Yasmine ruzie? Tante Yasmine deed zo boos tegen oma. En ze doet ook zo raar tegen
oom Ramses. Ze zijn toch getrouwd?”
Diederik zucht. Ze had het dus toch door, de slimme meid.

151. “Tante Yasmine is inderdaad een beetje boos op oma, maar dat komt wel weer goed, meisje,” zegt hij. Hij
hoopt dat ze nu niet doorvraagt over Yasmine en Ramses.
Helaas. “En hoe zit het dan met oom Ramses?”
“Dat… is een lang verhaal, meisje, en dat vertel ik je nog wel eens. Maar niet nu. Nu moet je lekker gaan
genieten van je feestje, oké?”
En dat doet ze. Samen met de hele familie danst ze de Smussel en ze hebben een hoop lol. Zelfs Yasmine
lacht veel. Het is een heel geslaagd feestje.

152. Eline kijkt naar haar familie terwijl ze zoveel lol aan het maken zijn. Ze is blij met haar familie, maar vindt het
wel heel jammer dat er iets aan de hand is met haar oom en tante, ook al weet ze niet wat het dan is. Ze
hoopt dat ze het snel weer goed maken.
Later die middag slipt Yasmine er even tussenuit. Ze loopt naar boven en neemt daar haar jongste nichtje in
haar armen. Ze houdt haar stevig vast en knuffelt haar, om maar even het warme, zoetgeurende lijfje van een
baby vast te houden. De tranen lopen zachtjes over haar wangen. Haar zus is zo gelukkig, heeft een gezin…
Waarom kan zij dat niet hebben? Waarom moet zij zo ongelukkig zijn?

153. Over een paar dagen zal Alex alweer opgroeien, en zal hij zich veel meer bewust zijn van zijn omgeving. Ze
kan hem toch niet weghouden van zijn vader? Hij moet een gelukkige, warme omgeving hebben om in op te
groeien, en met ouders die gescheiden leven en zo ongelukkig zijn, kan dat niet. Misschien moet ze het maar
weer proberen met Ramses. Ze is er nog niet klaar voor, maar voor haar zoons bestwil…
Even later, nadat ze afscheid heeft genomen van haar familie, en Eline nog een keer heeft gefeliciteerd,
vertrekt Yasmine. Ze wil zo snel mogelijk terug naar haar appartementje, om daar haar zoontje in haar
armen te sluiten en goed na te denken over hetgeen ze mogelijk gaat doen.
Niet lang nadat Yasmine is vertrokken, staat ook Ramses op van de bank. “Ik moet ook maar eens gaan. Ik
vond het heel gezellig, en je bent een mooie meid geworden, Eline!” zegt hij vrolijk. Daarna, op een
dankbare toon. “Bedankt dat ik mocht komen. Echt.”

154. “Papa?” vraagt Eline als Ramses weg is. “Mag ik misschien nieuwe kleren? Ik vind deze niet zo leuk.”
Diederik glimlacht. “Er ligt boven in je nieuwe klerenkast al iets leuks te wachten,” zegt hij dan.
Eline glimlacht.
Diederik trekt zijn dochter tegen zich aan. “Vond je het leuk vandaag?” vraagt hij.
“Ja,” antwoordt Eline. “Superleuk.”