2. De vorige update was bijna 6 maanden geleden, geloof ik, dus laten we eens even kijken
wat er de vorige keer allemaal gebeurd is…
• Eline ontmoette Erik Bockinghoven, en vond hem gelijk leuk, maar besloot om eerst
goede vrienden te worden. Uiteindelijk was ze klaar voor de stap, en werd de relatie
tussen haar en Erik meer dan alleen vriendschappelijk.
• Carmen gedroeg zich als een echte puber.
• Emma behaalde haar levenswens – de top van de carrière Muziek bereiken.
• Alex vertrok naar de universiteit, om daar samen met Eline in het Rozenbloemhuis te
gaan wonen, maar daar wachtte hen een verrassing…
3. “Wie ben jij nou weer, en wat doe je in vredesnaam in ons huis?!”
---
Eline en Alex kijken verbaasd en geschokt naar de vrouw die op hun bank zit, in hun huis. Ze heeft
lang bruin haar, en is ongeveer van dezelfde leeftijd als Eline en Alex. Ook een student dus.
Geschrokken springt ze op van de bank en draait ze zich om.
“Jullie huis?” vraagt ze verbaasd.
4. “Ons huis, ja,” zegt Eline. “Dit huis staat al jaren op de naam van de familie Rozenbloem. Dus het lijkt
me dat wij wel het recht hebben om te weten wie je bent en wat je hier doet. Of je moet willen dat
we gelijk de politie bellen.”
“N-nee, natuurlijk niet,” zegt het meisje geschrokken. “Het is vast allemaal een groot misverstand. Ik
heb dit huis toegewezen gekregen door de leiding van de universiteit.”
Eline fronst haar wenkbrauwen. “Dat is raar.”
5. Het meisje glimlacht vriendelijk, al ziet ze er nog wel erg gespannen uit. “Ja,” zegt ze. “Ik snap niet dat
er zo’n fout gemaakt kan zijn.”
Eline schudt haar hoofd. “Ik ook niet. Maar ja, het zal toch wel zo zijn. Jij lijkt me eigenlijk niet
iemand die zomaar een huis binnenglipt.”
Het meisje lacht. “Nee, dat klopt, dat zou ik inderdaad nooit doen. Ik ben trouwens Renee.”
6. “Ik ben Eline, en dit is mijn neefje, Alex,” zegt Eline en ze gebaart naar Alex, die verrassend stil is.
Alex glimlacht. “Hai.” Bij zijn familie en vrienden is hij absoluut niet verlegen, maar in gezelschap van
onbekenden – en zeker zeer knappe, vrouwelijke onbekenden – is hij toch een beetje stilletjes, dat is
altijd al zo geweest.
“Zullen we maar even gaan zitten? Dan kunnen we verder praten,” zegt Eline. “Want ik neem aan dat
jij niet gelijk een ander huis of een kamer kan vinden. Het is het begin van het semester, dan zit alles
wel zo’n beetje vol…”
7. “Klopt,” zegt Renee terwijl ze gaat zitten. “Ik weet dus ook niet zo goed wat ik nu moet doen.”
“Nou, je kunt in ieder geval vannacht wel hier blijven slapen, het is nu al zo laat,” zegt Eline. “Wij
schoppen je er echt niet zomaar uit, hoor.”
Renee glimlacht dankbaar. “Dankjewel. Er is alleen een probleempje; er zijn maar twee slaapkamers.”
8. “Ik slaap wel op de bank,” zegt Alex.
“Weet je het zeker? Ik kan ook wel op de bank slapen…” antwoord Renee.
Alex haalt zijn schouders op. “Hee, ik ben hier de man, dan moet ik me er ook maar naar gaan
gedragen, hè?”
“Dat is heel hoffelijk van je,” zegt Renee met een glimlach.
9. Eline schiet in de lach. “Goh, ik had niet verwacht dat iemand jouw ooit eens hoffelijk zou noemen,
Lexje!”
Alex kreunt. “Voor de laatste keer: noem me niet zo! En hoezo ben ik niet hoffelijk?”
“Wil je die discussie nu echt gaan voeren?” vraagt Eline met een opgetrokken wenkbrauw. “We
kunnen beter een oplossing verzinnen voor dit huisvestingprobleem.”
Alex schudt zijn hoofd en zucht, maar houdt zich stil.
10. Eline wendt zich weer tot Renee. “Dus… Heb je enig idee waar je kunt gaan wonen?”
Renee schudt haar hoofd. “Nee, ik heb geen idee. Dit was ook al een tijdelijke oplossing. Ze hebben
me dit toegewezen voor het eerste semester, omdat voor de rest alles vol zat. En ik ken hier op de
campus ook nog niemand, dus ik kan echt nergens heen. ”
“Hmm,” mompelt Eline. “Nou, dan zit er weinig anders op dan dat je hier voorlopig maar moet
blijven.”
11. “Echt? Weten jullie dat wel zeker? Ik wil jullie niet tot last zijn… En dan is er natuurlijk nog het
probleem van het tekort aan slaapkamers,” zegt Renee twijfelend.
“We waren sowieso al van plan om te gaan verbouwen. Ik heb nog een broertje en een zusje, en Alex
heeft ook een broertje. Die zullen hier uiteindelijk ook alle drie komen wonen, dus dan moeten we
wel een iets groter huis hebben dan dit. En je zult ons vast niet tot last zijn, je lijkt me hartstikke tof.”
Renee glimlacht en bloost een beetje. “Dank je,” zegt ze. “Maar moet je niet eerst even met Alex
overleggen?”
12. “Dat zit wel goed. Toch, Alex?” vraagt Eline.
Alex knikt en glimlacht verlegen. “Ja, hoor, ik vind het prima.”
“Mooi, dat is dan geregeld. Tenminste, als je het zelf ook wilt. Niet dat je echt een andere optie
hebt…” zegt Eline tegen Renee.
13. “Nee, dat klopt. Maar jullie lijken me hele leuke mensen, dus ik blijf graag, hoor,” zegt Renee. “Heel
erg bedankt.”
14. “Geen dank, hoor!” zegt Eline. “Laten we zo dan maar gaan slapen, dan kunnen we morgen vroeg
met ons project gaan beginnen… Verbouwen!”
~*~
15. “Hé, er is een mailtje van Eline,” zegt Diederik op een morgen als hij achter de computer zit. “Ze
heeft foto’s meegestuurd van het nieuwe huis. Ze zijn net klaar met alles opnieuw inrichten zegt ze.”
16. Emma komt naast Diederik staan en kijkt over zijn schouder mee naar de foto’s.
“Het is echt leuk geworden, hè,” zegt ze. “Ze hebben het mooi ontworpen en uitgezocht allemaal. ‘t
Ziet er een stuk leuker uit dan toen wij studeerden.”
Diederik lacht. “Tja. Wij hadden toentertijd ook wat minder geld tot onze beschikking dan zij nu.”
“Dat is waar,” knikt Emma. “Ik ben benieuwd hoe lang het er nog zo netjes uit zal zien met al die
togafeestjes die ze gaan geven.”
17. Diederik kijkt met een ruk op. “Togafeestjes?”
Emma lacht. “Ja, ze willen een studentenvereniging oprichten, en dat brengt nogal wat togafeestjes
met zich mee.”
“Ik weet niet of ik daar wel zo blij mee ben,” mompelt Diederik. “Die togafeestjes staan nogal bekend
om alle alcohol die er wordt gebruikt… Mijn kleine meisje…”
“Jouw kleine meisje is al niet zo klein meer, schat. Ze is nu een rasechte studente. Wen er maar aan,”
zegt Emma met een grijns.
18. “Pff, ‘wen er maar aan’,” bromt Diederik. Hij schudt zijn hoofd en sluit de computer af.
19. Emma loopt lachend om haar echtgenoot naar de keuken, waar ze de etensbak van Jessie vult.
Iedereen in het gezin heeft Jessie al helemaal in zijn of haar hart gesloten, ze hoort echt bij de
familie.
“Jessie!” roept Emma en ze rammelt even met het pak hondenbrokken. De hond komt echter niet, en
Emma beseft dat ze haar de hele ochtend nog niet gezien heeft. Ze loopt naar buiten, en zoekt in de
tuin, maar daar is ze ook niet.
20. Na het hele huis doorzocht te hebben loopt Emma – ondertussen met een luid kloppend hart – de
enige kamer in waar ze nog niet is geweest. De kamer van haar ouders. Ze is er al tijden niet meer
geweest, en haalt dan ook even diep adem als ze deur opent.
Haar blik valt meteen op de slapende hond die op het bed van Maloe en Michel ligt.
“Jessie, daar ben je,” zegt ze zacht. “Hoe ben je hier nou weer binnengekomen? Heb je helemaal zelf
de deur open gekregen?”
21. Emma glimlacht en kijkt de kamer rond. Sinds de dood van haar vader hebben ze niks aan de kamer
veranderd. Alles staat er nog zoals haar ouders het hebben ingericht. Ze kijk naar de foto op het
nachtkastje naast het bed. Haar ouders hielden zoveel van elkaar. Ze hoopt dat ze nu op de een of
andere manier samen zijn in de Simhemel.
22. Emma wordt uit haar gedachten getrokken door Jessie, die wakker wordt. Ze springt van het bed af
en blaft even zachtjes naar haar baasje.
“Hee, Jess,” zegt Emma terwijl ze knielt om haar te aaien. “Eigenlijk mag je niet op het bed slapen,
hè? Je hebt je eigen mand, meissie… Nou ja, kom, dan gaan we allebei wat eten.”
Emma staat weer op, en loopt de slaapkamer uit, op de voet gevolgd door Jessie.
23. In de keuken begint Emma met het klaarmaken van een paar pannenkoeken voor zichzelf, terwijl
Jessie zich op haar brokken richt.
De rest van het gezin is inmiddels naar school of werk vertrokken en Emma is nu alleen thuis, met
Jessie natuurlijk. Vandaag is Emma nog vrij, maar morgen heeft ze een belangrijk concert, dat zelfs
tot haar allerlaatste promotie zou kunnen leiden.
24. Ze is nooit echt zenuwachtig geweest voor concerten of optredens, maar nu begint Emma de
spanning toch best wel te voelen. Er hangt veel af van het concert van morgen en dat weet ze.
Gauw schrokt ze haar pannenkoeken naar binnen, en besluit ze om er de rest van de dag niet meer
aan te denken, en gewoon lekker te ontspannen. Morgen mag ze zenuwachtig zijn, nu nog even niet.
25. Om één uur stopt de schoolbus weer voor het huis, en komt Carmen lachend er lachend uitstappen,
samen met een ander meisje. Emma kijkt verrast toe hoe Carmen gierend van de lach het huis
binnen komt lopen. Ze ziet Carmen niet vaak zo vrolijk, en bovendien heeft ze haar nog nooit over
vriendinnen gehoord.
Carmen stelt het meisje voor aan haar moeder als Claudia de Bakker en daarna verdwijnen ze naar
haar slaapkamer. Af en toe hoort Emma de lach van haar dochter door het plafond heen, en dan
glimlacht ze. Ze is blij dat haar dochter het zo gezellig heeft.
26. Ze zou het zelf nooit toegeven, bedenkt Carmen terwijl ze met Claudia zit te kletsen, maar ze is toch
wel erg blij met een vriendin waarmee ze kan lachen en kletsen. Die heeft ze eigenlijk nooit gehad,
en ze dacht ook altijd dat ze die niet nodig had, dat ze het in haar eentje wel aan kon, maar nu heeft
ze door wat ze al die tijd miste. Claudia is nieuw op school, en het klikte meteen tussen haar en
Carmen. Ze is heel anders dan de rest van de meisjes op haar school, en is net zo’n feestbeest als
Carmen zelf.
27. Na even gekletst te hebben maken de meiden samen hun huiswerk, en de rest van de middag
brengen ze roddelend, kletsend en lachend door.
28. Aan het einde van de middag neemt Carmen afscheid van Claudia, die weer op huis aan moet. Na
Claudia uitgelaten te hebben loopt Carmen vrolijk fluitend naar haar ezel en begint ze te schilderen.
Ze heeft in tijden niet zo’n gezellig middag gehad. Eigenlijk niet sinds Eline naar de universiteit is
vertrokken.
29. “Wat ben jij vrolijk,” zegt Diederik. “Leuke middag gehad?”
“Ja,” zegt Carmen. “Het was heel gezellig.”
“Mooi zo,” antwoordt Diederik met een glimlach. Dan richt hij zich weer op Jessie. “Kom hier!”
30. Jessie kijkt hem glazig aan, niet wetend wat hij nou bedoelt.
“Hè, meisje, werk nou even mee,” zucht Diederik.
31. Carmen lacht. “Ze doet het waarschijnlijk nog steeds niet als je het lief vraagt, pap, al heb je mij
helemaal overtuigd.”
“Lach maar,” zegt Diederik met een grijns. “Voor jij om half elf naar bed gaat, heb ik Jessie dit bevel
aangeleerd.”
“Durf je daar een tientje voor in te zetten?” vraagt Carmen.
“Prima. Afgesproken.”
32. Diederik gaat hard aan het werk om Jessie het bevel te leren zodat hij de weddenschap wint, terwijl
Carmen grijnzend door gaat met schilderen.
33. Om half elf gaat Carmen stilletjes naar boven, en knipoogt met een grijns naar haar moeder. Diederik
heeft niets door, zo geconcentreerd is hij bezig. Boven laat Carmen het bad vollopen, en genietend
stapt ze er in. Ze heeft nog nooit zo gemakkelijk een tientje verdiend, bedenkt ze met een lach.
34. Als het water begint af te koelen stapt ze weer uit het bad, en trippelt ze naar haar slaapkamer, waar
ze haar pyjama aantrekt en met een glimlach in bed stapt. Ze heeft een fijne dag gehad – hopelijk
wordt morgen net zo leuk.
35. Ondertussen is Diederik beneden nog steeds zo druk bezig dat hij niet eens gemerkt heeft dat het al
half elf is geweest, en Carmen allang naar bed is gegaan.
“Kom nou hier, Jessie, alsjeblief!” zegt Diederik gefrustreerd. “Waarom wil je nou niet naar me
luisteren?”
Jessie kijkt Diederik met grote ogen aan. Ze heeft heus wel door wat haar baasje van haar wil, maar
ze heeft helemaal geen zin om naast hem te komen staan. Na al die tijd dat ze al aan het oefenen zijn
heeft ze nu wel eens zin om lekker in haar mand te gaan liggen.
36. Emma zit te lezen en grinnikt. Ze is benieuwd wat eerder zal gaan gebeuren vanavond: dat Jessie
eindelijk luistert en doet wat Diederik wil, of dat Diederik opgeeft, en Jessie weer haar gang laat
gaan. Dat tientje is hij nu toch al kwijt.
37. “Yes!” hoort ze dan ineens. Ze kijkt om en ziet dat Diederik blij staat te juichen.
“Het is gelukt! Ha, kom maar op met dat tientje,” zegt hij en hij kijkt naar de plek waar Carmen
eerder nog stond te schilderen. “Hee, waar is ze nou?”
Emma lacht. “Schat, het is bijna half twaalf. Carmen is allang naar bed.”
38. “O,” zegt Diederik beteuterd. “Nou ja. Jessie heeft nu in ieder geval het bevel geleerd, en dat is waar
het om gaat.” Diederik zakt door zijn knieën en wrijft Jessie over haar buik. “Ja, toch, meisje? Daar
ging het om, hè?”
39. Emma klapt haar boek dicht en zet het in de kast. “Ik dacht dat jij altijd zo fanatiek was als het om
weddenschappen ging?” vraagt ze met opgetrokken wenkbrauwen.
“Ach, ja, soms moet je je verlies gewoon accepteren,” zegt Diederik. “Bovendien… Ik ben toch de
gelukkigste man op aarde. Ik mag namelijk elke avond naast de meest sexy vrouw die er bestaat
slapen.”
Na dat gezegd te hebben neemt Diederik Emma in zijn armen en zoent hij haar.
“Zullen we maar naar boven gaan dan?” vraagt Emma lachend tussen twee zoenen door.
40. Dat vindt Diederik geen probleem, en half zoenend gaan ze de trap op naar boven, naar de
slaapkamer. Daar belanden ze samen op het bed, maar aan slapen denken ze geen van beiden…
41. Simon wordt de volgende ochtend al vroeg wakker. De vorige avond had hij zijn wekker gezet, want
hij moet nog huiswerk maken. Hij is er gister wel mee bezig geweest, maar hij vond de opdrachten zo
moeilijk dat hij het niet helemaal af heeft gekregen.
42. Gauw kleedt hij zich aan, en daarna gaat hij aan zijn bureautje zitten, en gaat hij verder waar hij
gister gebleven was. Hij weet dat hij het best aan zijn ouders had kunnen vragen, of zelfs aan
Carmen, maar hij wilde het gewoon het liefst zelf uitvogelen. Gelijk als hij de opdracht weer leest
vertrekt zijn gezicht in een frons. Hij snapt het gewoon niet! Met een zucht gooit hij zijn pen weer
neer, en loopt hij naar beneden. Eerst maar eens ontbijten.
43. Als hij beneden komt ziet hij dat Carmen ook al wakker is, en al aan het ontbijten is. Simon pakt een
bordje pannenkoeken van het aanrecht en gaat tegenover zijn zus zitten. “Goeiemorgen,” zegt hij.
“Hee,” antwoordt Carmen. “Lekker geslapen?” Haar goede humeur van gister is nog steeds niet
uitgewerkt.
“Jawel,” zegt Simon, een beetje verrast. “Jij ook?”
44. Carmen knikt. “Ja, ik ook wel. Ik heb gister een tientje verdiend door een weddenschap met papa,”
zegt ze dan met een grijns.
“Echt waar? Hoe dan? Papa wint toch altijd alles? Behalve van mama…”
Carmen legt de situatie van de vorige avond uit, en samen lachen Carmen en Simon om hun
fanatieke vader. Simon is blij dat hij het even zo gezellig heeft met Carmen, dat komt niet heel vaak
voor. Dan denkt hij weer aan zijn huiswerk, en besluit hij Carmen te vragen of ze hem nog even wil
helpen.
45. “Car?” zegt hij.
“Ja?”
“Uhm… Zou je me misschien nog even willen helpen met mijn huiswerk tot de schoolbus er is? Ik was
er gister mee bezig, en ik snapte er niks van, maar ik moet het wel vandaag inleveren,” ratelt Simon,
terwijl hij naar zijn bord kijkt.
Carmen kijkt verrast naar het zenuwachtige gedrag van haar broertje. Is hij bang dat ze boos op hem
zal worden? Ze beseft dat het eigenlijk niet zo raar is dat hij dat denkt, zo heeft ze immers altijd tegen
hem gedaan en op hem gereageerd, terwijl het eigenlijk best een lieve jongen is. “Tuurlijk wil ik je
wel helpen, Siem,” zegt ze, en ze besluit ze om voortaan wat aardiger voor haar broertje te zijn.
46. “Echt waar?” vraagt Simon verbaasd. “Wil je me echt helpen?”
Carmen knikt. “Natuurlijk. Je bent toch m’n kleine broertje?”
Simon kijkt zijn zus nog even perplex aan, maar dan krijgt hij een grijns van oor tot oor op zijn
gezicht. Hij hoopt dat dit goede humeur van zijn zus blijvend is, maar hij heeft het gevoel dat dat het
geval is.
47. Een uurtje later zijn Carmen en Simon naar school, en is Diederik naar zijn werk vertrokken. Emma zit
te ontbijten, en staart in gedachten voor zich uit. Vanmiddag is het zover. Als het concert goed gaat,
is de kans heel groot dat ze gepromoveerd wordt. Maar dan moet het dus wel goed gaan… Emma
schrokt haar pannenkoeken naar binnen en zet haar bordje in de vaatwasser. Het beste is om het
maar allemaal over zich heen te laten komen, bedenkt ze. Ze heeft nog nooit een concert verprutst,
dus waarom zou dat nu wel gebeuren?
48. Emma zet het concert uit haar hoofd, en roept Jessie naar zich toe – dat bevel dat Diederik haar
heeft geleerd is toch wel handig, denkt ze – en nadat ze haar jas aan heeft getrokken gaan ze naar
buiten. Het is weer eens tijd voor Jessie om gewassen te worden, een klusje dat voor een hoop
nattigheid zorgt, maar dat wel even moet gebeuren. Tot Emma’s verbazing blijft Jessie rustig zitten,
en laat ze haar baasje gewoon begaan. Kennelijk heeft ze door dat Emma even geen zin in gedoe
heeft.
49. Nadat Jessie weer helemaal schoon is pakt Emma een tak van de grond, en zwaait ze hem heen en
weer voor de neus van de hond. Jessie blaft vrolijk en rent als een speer achter de tak aan als Emma
hem lachend weg gooit. Zodra ze hem gevonden heeft rent ze weer terug, en zo spelen Emma en
Jessie een poosje door.
50. Emma geniet van het heerlijke weer, en wordt steeds minder zenuwachtig voor die avond. Het gaat
haar vast lukken, ze heeft er de afgelopen jaren zo hard voor gewerkt! Diep haalt ze adem, en laat ze
het concert uit haar gedachten verdwijnen.
51. Pas aan het eind van de middag, als ze in een van haar mooiste jurken de chique auto instapt die
haar naar het concertgebouw van Tisse zal brengen, begint het in haar buik weer een beetje te
kriebelen. Emma houdt het op gezonde spanning, en gaat vol goede moed op weg naar het
belangrijkste concert van haar carrière.
52. Diederik moet die avond het eten klaarmaken voor hem en zijn twee jongste kinderen, en besluit om
voor een makkelijke salade te gaan. Emma en hij zijn allebei niet echt grote genieën in de keuken,
maar meestal is het toch zijn vrouw die de maaltijden bereidt. Erg veel weet hij dus niet klaar te
maken.
53. “Nou, het is best lekker, pap,” zegt Simon als ze eenmaal zitten te eten.
Carmen lacht. “Zo moeilijk is het ook niet klaar te maken. Je gooit gewoon de sla en het fruit in de
blender en klaar is Kees.”
“Jij mag het de volgende keer ook wel maken, hoor,” zegt Diederik met een grijns.
“Pfft, nee, dank je,” antwoordt Carmen lachend. “Dat hoeft nou ook weer niet.”
Even eten ze in stilte verder, maar dan zegt Simon: “Hoe zou het nu met mama gaan? Zou ze het goed
doen?”
54. “Vast wel,” zegt Carmen. “Mama doet het toch altijd goed met haar orkest?”
Simon knikt. “Dat is waar. Maar ik ben toch wel benieuwd…”
55. Carmen en Simon wilden allebei graag opblijven om op hun moeder te wachten, maar aangezien het
morgen weer een gewone schooldag is, en Emma pas om elf uur thuis komt, moeten ze van Diederik
toch gewoon op tijd naar bed. Iets na elven komt de carpool van Emma de straat weer inrijden, en als
de auto tot stilstand komt stapt Emma er elegant uit.
56. Met een bescheiden glimlachje blijft ze even stilstaan. Het is haar gelukt – ze heeft promotie
gemaakt – maar ze kan nog niet helemaal bevatten dat ze nu echt haar levenswens heeft behaald,
dat ze haar doel bereikt heeft.
57. Emma rilt even door de frisse herfstwind die langs haar heen blaast, en loopt dan naar binnen. In de
woonkamer, naast de kachel, zit Diederik op haar te wachten. Als ze dat ziet krijgt Emma een
glimlach van oor tot oor.
58. Diederik kijkt op bij het horen van het getik van Emma’s hakken op de houten vloer. Bij het zien van
haar glimlach krijgt ook hij een grote glimlach op zijn gezicht.
“En?” zegt hij, hoewel hij het natuurlijk aan Emma’s gezicht al kan zien.
59. “Het is gelukt!” zegt Emma. “Het is me gelukt!”
Diederik vliegt op van de bank en omhelst zijn vrouw. “Dat is geweldig, schat, gefeliciteerd!”
Zo staan ze een poosje in elkaars armen te genieten, waarna ze hand in hand naar boven lopen om
hun bed op te zoeken.
~*~
60. “Filosofie, Biologie, Economie…” Alex zucht en scrollt door alle mogelijke specialisaties. Er is zoveel
keuze! En hij weet nog niet wat voor baan hij wil als hij klaar is met de universiteit – hij weet alleen
dat hij rijk wil worden – dus hij kan ook niet kiezen op basis van zijn toekomstige carrière.
Uiteindelijk besluit hij om voor Psychologie te kiezen. Dat lijkt hem het interessantste, en bij de
informatie staan ook een hoop beroepen die je er later mee kan uitoefenen, dus dan heeft hij keuze
zat.
61. Alex sluit de computer af en loopt de studieruimte uit. Het huis is net af – hij, Eline en Renee wonen
er nu twee dagen. Het is een stuk ruimer geworden, met op de bovenverdieping vijf slaapkamers en
nog ruimte voor uitbreiding. Ja, ze hebben goed werk verricht!
62. Alex loopt de woonkamer in, en vindt Eline en Renee daar aan de schaaktafel. Renee blijkt inderdaad
een leuke meid te zijn, en ze kan het al erg goed vinden met Eline en Alex. Vooral met Alex heeft ze
een goede klik, maar ook met Eline is ze bevriend geraakt.
63. Ze hebben veel gemeen met elkaar, en kunnen samen heel gezellig kletsen. Renee is blij dat ze
vrienden heeft gemaakt op de campus, en Alex en Eline vinden het helemaal niet erg om haar erbij
te hebben in huis. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
64. Toch heeft Alex al sinds de eerste ontmoeting met Renee het gevoel dat er iets speciaals tussen hen
is. Iedere keer als hij een kamer binnenloopt waar Renee ook is, voelt hij een vreemd gevoel in zijn
buik, en hij kan het wel héél goed met haar vinden. Hij durft er echter niks over te zeggen, tegen
niemand, zelfs niet tegen Eline.
65. Alex wordt opgeschrikt uit zijn gedachten doordat de telefoon begint te rinkelen.
Eline slaakt een gilletje, springt op en rent naar de gang. “Dat is voor mij!” roept ze in het
voorbijgaan.
Lachend staat Renee op en loopt ze langs Alex naar de andere schildersezel. “Dat kan er maar één
zijn, of niet?” zegt ze tegen Alex.
Alex knikt, en slikt de brok in zijn keel weg. “Jup, dat moet Erik wel zijn. Ik heb haar niet meer zo zien
gillen en rennen sinds haar tiende,” zegt hij lachend.
66. Het is inderdaad Erik die Eline aan de telefoon heeft. Ze zijn nog steeds heel erg verliefd op elkaar en
proberen elkaar zoveel mogelijk te zien, al is dat soms best lastig met zo’n drukke studie. Daarom
bellen ze vaak, al komt Erik ook vaak langs.
67. Als Eline ophangt hoort ze de vrolijke lach van Renee uit de woonkamer komen. Ze glimlacht. Het is
haar opgevallen dat die twee het wel heel goed met elkaar kunnen vinden, en ze heeft ook gezien
hoe Alex’ houding en gezicht veranderd als Renee een kamer binnenkomt. Ze weet dat hij denkt dat
ze het niet doorheeft, maar het is zo duidelijk als maar kan dat hij een oogje op Renee heeft.
68. “Ik ben even buiten!” roept Eline richting haar twee huisgenoten, maar die lijken niks te horen. Eline
grinnikt en schudt haar hoofd. Dan trekt ze haar jas aan en loopt ze naar buiten. Ze laat die twee
maar even alleen.
69. Op haar gemakje loopt Eline naar de plantenkas die naast het huis is gebouwd. Het was haar idee om
die er neer te zetten, en ze heeft ook de verantwoordelijkheid op zich genomen om voor de plantjes
te zorgen, al moet ze eerst de zaadjes nog zaaien. Haar eigen groenten en fruit verbouwen heeft haar
altijd al leuk geleken, en het zorgt er ook voor dat de maaltijden lekkerder worden.
Eline denkt weer aan Alex en Renee. Haar neefje is best verlegen, dus ze denkt dat hij niet op Renee
af zal durven stappen. Ze zucht. Dan zal ze zich er binnenkort maar tegenaan moeten gaan
bemoeien…
70. Die kans krijgt ze een weekje later…
“Dus je hebt echt nog nooit gepoold?” vraagt Alex verbaasd aan Renee.
Renee schudt haar hoofd. “Nee, nog nooit.”
“Nou, dan zal ik het je nu maar gauw leren, want je moet wel kunnen poolen wil je overleven in dit
huis,” zegt Alex.
“Moet ik daar bang van worden?” vraagt Renee lachend.
71. Alex lacht ook. “Nee, hoor. Maar bij Eline thuis kunnen de kinderen bijna eerder poolen dan dat ze
kunnen lopen, dus ze zijn allemaal belachelijk goed.”
“Aha,” antwoordt Renee. “Nou, geef jij me dan maar even een spoedcursus poolen!”
72. De twee zijn druk bezig met hun derde potje pool, als Eline de kamer in komt lopen, net terug van
haar college.
“Hee!” zegt ze vrolijk. “Heeft ze je al bijna ingemaakt, Alex? Mij heeft ze gister helemaal afgedroogd!
Er gaan geheime talenten schuil achter dat onschuldige gezichtje.”
Alex fronst zijn wenkbrauwen, terwijl Renee hevig begint te blozen. “Wat?” vraagt hij verbaasd.
73. “Ik – eh – ik ga maar even eten koken!” stamelt Renee, en nadat ze de keu in Alex handen heeft
geduwd stormt ze met een hoofd zo rood als een tomaat richting de keuken.
Alex staart nog steeds verbaasd voor zich uit. “Wat?” zegt hij nog een keer.
74. Eline kijkt Renee verbijsterd na. “Heb ik iets verkeerd gezegd?” vraagt ze aan Alex.
Die draait zich om, nog steeds met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. “Nou,” zegt hij. “Ik was
net bezig met haar een spoedcursus poolen te geven, aangezien ze dat nog nooit had gedaan. Zei ze.”
Eline lacht. “Wat? Ze is beter dan ik! Ze heeft prijzen gewonnen!”
“Waarom zei ze dan tegen mij dat ze nog nooit gepoold had?” vraagt Alex verbaasd. “Ik snap er niks
van!”
75. Eline zucht. “Ben je nou echt zo dom?” vraagt ze.
“Pardon?” zegt Alex verbaasd.
“Ze vindt je leuk, Alex! Waarschijnlijk net zo leuk als jij haar vindt,” voegt ze er met een
veelbetekenende blik aan toe.
76. Alex lacht nerveus. “Wat? Ik weet niet waar je het over hebt.”
“Lexje, zelfs een blinde kan zien dat je een oogje op haar hebt,” zegt Eline serieus. “Vraag haar mee
uit!”
Alex’ ogen worden groot. “Haar mee uit vragen? Dat durf ik helemaal niet! Wat nou als ze ‘nee’ zegt?
Ik heb echt geen zin om een blauwtje te lopen, ik zie haar hier elke dag!”
“Je loopt heus geen blauwtje. Ze vindt je hartstikke leuk!”
77. “Dat weet je niet,” zegt Alex nors.
Eline glimlacht. “Waarom heeft ze je dan wijsgemaakt dat ze niet kan poolen?” vraagt ze zachtjes.
Alex slaat zijn ogen neer. “Weet ik veel,” antwoordt hij.
“Omdat ze tijd met je wilde doorbrengen, sukkel! Ze wilde je aandacht! Ze wilde jouw lijf tegen het
hare voelen terwijl jij haar liet zien hoe ze een keu moet hanteren!” zegt ze met een grijns.
78. “Oké, hou maar op, ik snap wat je bedoelt,” zegt Alex terwijl hij een rilling over zijn ruggengraat voelt
lopen.
Eline grinnikt. “Nou, vraag haar dan gewoon een keer mee uit.”
“Ik – ik weet het niet, hoor…” zegt Alex twijfelend.
“Denk er dan in ieder geval over na.
“Geloof me, dat doe ik wel,” zegt Alex met een zucht. “Dat doe ik zeker…”
79. “Oké, goed zo. Geloof jij mij dan maar dat het heus niet verkeerd zal aflopen. Dat beloof ik je.”
“Hmm,” is het enige wat Alex daarop zegt.
80. Niet veel later heeft Renee het eten klaar en kunnen ze aanschuiven. Tijdens de maaltijd doen ze alle
drie alsof er niks aan de hand is, al is Renee stiller dan anders, en heeft ze nog een steeds een rode
kleur op haar gezicht.
Alex wil niet dat ze zich ongemakkelijk voelt, dus zegt hij niks over het incident van daarnet, en ook
Eline houdt zich er stil over. Ze heeft besloten dat ze het nu verder maar aan Alex en Renee zelf over
moet laten.
81. Als Alex die avond naar bed gaat trekt hij de dekens tot zijn toe op en knijpt hij zijn ogen stijf dicht,
hopend dat hij snel in slaap valt. Maar niets is minder waar. Hij ligt tot ver na middernacht te
piekeren over Renee, en valt pas in slaap als de eerste vogels alweer beginnen te fluiten.
82. De volgende ochtend komen Alex en Renee tegelijk hun kamers uit.
“Goeiemorgen,” zegt Alex met een glimlach.
Renee glimlacht ook, al verschijnen er ook weer blosjes op haar wangen. Kennelijk is ze nog niet over
haar blunder van gister heen. “Hee,” zegt ze.
“Renee,” zegt Alex, en zijn hart klopt in zijn keel. “Ik wilde je wat vragen.”
83. “O?” antwoordt Renee. Ze kijkt Alex hoopvol aan.
“Uhm,” stamelt hij. “Uhm – ik vroeg me af of… je misschien mijn boek over psychologie in de
negentiende eeuw gezien hebt?”
De hoopvolle blik in de ogen van Renee wordt vervangen door een teleurgestelde, en ze kijkt naar
haar voeten. “Uhm, nee,” zegt ze. “Die heb ik niet gezien.”
“Oké. Nou, in elk geval bedankt,” antwoordt Alex. Hij glimlacht en loopt naar de trap, maar in
gedachten kan hij zichzelf wel voor zijn kop slaan. Waarom is hij zo’n schijtluis?
84. De weken daarna blijft Alex proberen om genoeg moed te verzamelen om Renee mee uit te vragen,
maar het is hem nog niet gelukt. Bovendien is hij natuurlijk ook druk met zijn studie bezig. Het is een
stuk zwaarder dan de middelbare school, al is dat natuurlijk ook meer dan logisch.
Ook houdt Alex nog veel contact met het thuisfront. Daan mist hem behoorlijk, dus hij belt minstens
één keer per week naar huis om met hem en natuurlijk met zijn ouders bij te kletsen. Alex mist zijn
familie natuurlijk ook wel een beetje, maar hij heeft het tot nu toe prima naar zijn zin om de
universiteit.
85. Op een ochtend vraagt Eline of Alex even bij hem in de keuken wil komen zitten, omdat ze iets met
hem wil bespreken.
“Wat is er?” vraagt hij. “Er is toch niks ergs aan de hand?”
Eline glimlacht. “Nee, hoor, het is niks ernstigs. Ik zat gewoon te denken… Weet je nog hoe we
hadden besloten om een studentenvereniging op te richten hier in het Rozenbloemhuis?”
“O ja, dat is ook zo!” antwoordt Alex. “Daar heb ik eerlijk gezegd helemaal nog niet weer aan
gedacht.”
86. “Ik dacht er ook vanochtend pas weer aan,” zegt Eline. “Maar het lijkt me nog steeds een heel leuk
idee, onze eigen studentenvereniging. Dus als jij het nog steeds wilt…” Vragend kijkt ze Alex aan.
“Mij lijkt het ook nog steeds super, dus ik vind het helemaal prima. Ik heb gehoord dat je korting
krijgt bij de pizzeria als je lid bent van een studentenvereniging,” zegt Alex. “En ik ben dol op pizza.”
“Nou, komt dat even mooi uit dan,” lacht Eline.
Alex grijnst.
87. “Maar we zijn het er over eens dat we een studentenvereniging op willen richten?” vraagt Eline,
weer serieus.
Alex knikt. “Ja, ik vind het een super idee. Hoe moet je dat eigenlijk doen? Een studentenvereniging
oprichten?”
“Je hoeft alleen maar even te bellen, en de gegevens door te geven. En als jij dat zou willen doen?”
vraagt Eline dan met een glimlach en smeekogen. “Ik heb zo college, dus ik kan niet.”
Alex zucht en grijnst. “Prima, ik zal zo bellen.”
88. Zo gezegd, zo gedaan, en nog geen kwartiertje later is het Rozenbloemhuis officieel het
hoofdkwartier van hun studentenvereniging. Tevreden hangt Alex de telefoon weer op, en loopt hij
naar de woonkamer.
89. “Hee,” zegt hij opgewekt tegen Renee, die Maak-De-Lama-Niet-Wakker speelt. “Mag ik meedoen?”
“Natuurlijk,” antwoordt Renee met een glimlach. Ondanks het pool-incident en de mislukte poging
van Alex om Renee mee uit te vragen voelt het niet ongemakkelijk tussen hen. Sterker nog, ze zijn
gedurende de laatste weken hele goede vrienden geworden.
“We hebben nu officieel een studentenvereniging!” zegt Alex blij.
90. “O, leuk,” antwoordt Renee alsof ze amper hoort wat Alex zegt. Alex kijkt hoe ze met gefronste
wenkbrauwen een stokje op de stapel legt en dan zucht.
“Is er iets?” vraagt hij bezorgd.
“Hè?” antwoordt Renee afwezig. “Oh, nou ja, ik zit een beetje met iets in mijn maag.”
91. “O?” zegt Alex. “Wil je erover praten?”
Renee glimlacht. “Het is niet iets ernstigs, hoor.”
“Nou en?” Alex haalt zijn schouder op. “Het zit je duidelijk dwars, dus vertel.”
Renee zucht en gaar rechtop zitten. “Ik weet niet welke specialisatie ik moet kiezen. Ik heb echt geen
flauw idee… En we zitten nu al halverwege het eerste semester, dus ik wil nu wel eens een keuze
maken, zodat ik weet waar ik me op moet richten.”
92. Alex kijkt haar met een vriendelijke glimlach aan. “Als het voor je carrière en je levenswens uitmaakt,
zou ik gewoon kiezen wat ik het leukste vindt als ik jou was. Sterker nog, dat heb ik zelf ook gedaan.
Je moet ook plezier hebben in je studie, dus kies gewoon iets wat je leuk vindt.”
“Echt?” vraagt Renee terwijl ze Alex met onzekere ogen aankijkt. “Maar wat als later blijkt dat ik het
helemaal niet leuk vindt? Of dat het helemaal geen slimme keuze was?”
“Dan switch je,” zegt Alex schouderophalend. “Dan heb je een wel een beetje een achterstand, maar
dat kan jij makkelijk inhalen. Bovendien denk ik niet dat je fout zult kiezen. Je denkt er zo hard over
na.”
93. “Misschien heb je gelijk,” zegt Renee.
“Misschien?” antwoordt Alex quasi-verontwaardigd. “Ik heb altijd gelijk!”
Renee schiet in de lach. “Grapjas.”
94. Alex grijnst.
“Dankjewel, Alex,” zegt Renee dan. “Je hebt me echt geholpen.”
“Graag gedaan,” antwoordt Alex en hij kijkt haar glimlachend aan.
95. Even houden hun blikken elkaar vast, maar dan slaat Renee haar ogen neer en schuift ze haar stoel
achteruit.
“Ik moet naar college,” zegt ze. “Tot straks.”
“Ja, tot straks,” mompelt Alex, en hij kijkt Renee na terwijl ze naar buiten loopt.
96. Als Eline na haar college weer thuis komt loopt ze gelijk door naar de plantenkas. Haar plantjes
worden omgeven door onkruid, dus het is erg nodig dat ze weer even wat aandacht krijgen. Maar
met haar gedachten zit Eline ergens anders. Vanavond komt Erik nadat ze hem een week niet gezien
heeft, en stiekem hoopt ze erop dat hij blijft slapen. Ze zijn nog niet met elkaar naar bed geweest,
maar Eline voelt dat ze dat allebei wel graag zouden willen.
97. Dus als Erik die avond arriveert begroet ze hem met een hartstochtelijke zoen en leidt ze hem na een
verleidelijke blik aan de hand mee naar binnen.
98. Op dat moment komt Renee ook weer thuis van college. Ze loopt Eline en Erik – die in de hal staan te
zoenen – voorbij en loopt naar door naar de studieruimte, waar ze Alex vindt, die achter de
computer een spelletje speelt.
“De tortelduifjes zijn weer bezig,” zegt ze.
Alex zucht. “Zijn ze weer volop speeksel aan het uitwisselen?”
Renee grinnikt en knikt. “Zo als nu heb ik ze nog nooit bezig gezien.”
99. “Ik heb trouwens ook besloten welke specialisatie ik wil kiezen,” zegt ze terwijl ze achter de andere
computer gaat zitten.
Alex kijkt op van zijn spel. “Echt? Wat goed! Welke wil je gaan doen?”
“Economie,” antwoordt ze. “Dat heb ik altijd al interessant gevonden.”
“Nou, ik ben blij dat je een keuze hebt kunnen maken,” zegt Alex met een glimlach.
“Ik ook,” antwoordt Renee, en ze meldt zich op de computer gauw aan voor de specialisatie.
100. “Zo,” zegt ze even later opgelucht. “Dat is ook weer gedaan.”
Alex heeft ondertussen zijn computer afgesloten en staat op. Hij wordt verrast door Renee, die hem
omhelst.
“Waar heb ik dit aan te danken?” vraagt hij verbaasd, en met een glimlach.
“Gewoon, omdat je me zo goed geholpen hebt,” antwoordt Renee. “Je bent echt een goede vriend,
Alex.”
Alex slikt. Hij hoopte dat hij meer dan dat was. “Ik doe het graag,” zegt hij. “Heb je zin om een potje
SSX3 te doen? Met z’n tweeën is het veel leuker.”
101. Renee stemt daar mee in, en samen lopen ze naar de woonkamer. Daar komen ze erachter dat Eline
en Erik daar ondertussen ook naartoe zijn verhuisd. Elkaar een veelbetekenende blik toewerpend
lopen ze langs hen heen, naar de tv, waar ze het spel opstarten.
102. “Ik mag Erik heel graag, maar ik word toch wel een beetje gek van al dat kleffe gedoe waar wij bij
zijn,” mompelt Alex. “Dat doen ze nou altijd.”
Renee knikt. “Ja, vind ik ook. Maar ik wil er niks van zeggen. Straks schopt Eline me het huis uit.”
“Dat doet ze heus niet! Bovendien krijgt ze dan met mij te maken!”
“Oké, ze schopt me er waarschijnlijk niet uit, maar ik voel me er wel ongemakkelijk bij om te klagen,
het is immers niet mijn huis. Als jij het nou eens doet?” Zegt ze met opgetrokken wenkbrauwen.
Alex kreunt. “Waarom moet ik hier altijd het vuile werk opknappen.”
103. “Ik heb je echt gemist,” fluistert Eline ondertussen tegen Erik, als ze even een adempauze hebben.
Erik knikt. “Ik jou ook. Ook hebben we elkaar maar een weekje niet gezien, dat is eigenlijk al te lang,”
antwoordt Erik. “Ik weet dat ik nu als een slijmbal klink, maar eigenlijk mis ik je elke minuut dat ik
niet bij je ben.”
Eline krijgt een glimlach van oor tot oor op haar gezicht. “Van mij mag je vaker als een slijmbal
klinken, als je dan dat soort lieve dingen zegt.”
104. Erik grijnst en neemt Eline meer in nog een passionele zoen. Eline voelt haar hart in haar keel
bonken. Ze weet het zeker, vanavond gaat het gebeuren.
105. “Oké, nu ben ik het zat, ik kan de tv amper meer horen!” mompelt Alex. Dan zegt hij met
stemverheffing: “Er wonen hier nog meer mensen, hoor, get a room!”
106. Eline giechelt. “Zullen we dan maar naar boven verhuizen?” vraagt ze zachtjes.
Erik glimlacht en knikt. “Lijkt me een goed idee.”
107. Op Elines kamer nestelen de twee zich op haar bed, en zoenen ze elkaar teder. Maar dan maakt Erik
zich los uit de omhelzing.
“Lien, weet je dit zeker?”
Eline glimlacht en knikt.
109. Niet lang daarna liggen hun kleren verspreid door de kamer, en zijn Eline en Erik zelf onder de dekens
verdwenen…
110. Pas veel later komen ze er weer onder vandaan. Eline legt haar hand op die van Erik, en voor ze het
zich beseft zegt ze: “Ik hou van je.” Ze schrikt – dat hebben ze nog nooit tegen elkaar gezegd.
Maar op Eriks gezicht verschijnt een enorme glimlach. “Ik hou ook van jou,” fluistert hij.
111. Daarna vallen ze met een tevreden glimlach op hun gezicht dicht tegen elkaar aan in slaap.
112. De volgende ochtend zijn de twee alweer vroeg wakker. Nadat ze elkaar met een tedere zoen begroet
hebben en elkaar net als de vorige avond verteld hebben dat ze van elkaar houden, pakt Eline de
handen van Erik.
“Erik, wil je aspirant-lid worden van onze studentenvereniging?” vraagt ze, met de deur in huis
vallend. “Na je proeftijd kun je dan hier komen wonen. Ik vind die proeftijd natuurlijk eigenlijk onzin,
maar het hoort zo.”
Er verschijnt een grote glimlach op Eriks gezicht. “Eigenlijk vraag je me dus of ik met je wil
samenwonen?”
113. “Ja, daar komt het eigenlijk wel op neer,” antwoordt Eline, ook met een glimlach op haar gezicht.
Erik neemt haar in zijn armen en knuffelt haar stevig. “Natuurlijk wil ik dat, Lientje,” zegt hij. “Ik wil
heel graag met je samenwonen.”
“Mooi zo,” zegt Eline tevreden, nog steeds met een enorme glimlach. “Maar het duurt dus nog wel
even voor je dan echt hier kan komen wonen, hè? Waarschijnlijk kan dat pas aan het begin van het
volgende semester.”
“Ja, dat weet ik. Maar daar kan ik wel mee leven. Ik kan natuurlijk altijd gewoon blijven slapen,” zegt
hij met twinkelende ogen.
114. Eline grijnst. “Dat is waar.”
Daarna zoent ze hem, en laten ze zich weer samen op het bed vallen. Het zal nog wel even duren
voor ze aan het ontbijt zullen zitten…
115. De weken daarna – de laatste weken van het semester – is Erik nog vaker in het Rozenbloemhuis te
vinden – en ook steeds vaker in zijn ondergoed.
Gelukkig hebben Eline en Erik de hint de vorige keer begrepen, en houden ze hun intieme momenten
nu grotendeels uit het zicht van Alex en Renee. Natuurlijk zoenen ze elkaar nog weleens in hun
bijzijn, maar daar hebben Alex en Renee ook geen problemen mee. Ze zijn alleen wel blij dat het
eeuwige kleffe gedoe over is.
116. Alex en Erik kunnen het ook prima met elkaar vinden, en spelen samen vaak een potje pool. Erik
speelt liever tegen Alex, omdat hij dan ook nog eens de kans heeft om te winnen.
Eerst probeerde Alex nog een beetje te vissen bij Erik, om te kijken of hij wel echt van Eline houdt –
hij wil namelijk niet dat zijn nichtje gekwetst wordt – maar al snel merkte hij dat Erik echt zo verliefd
is op Eline als hij zegt.
117. Uit de manier waarop hij naar Eline kijkt is duidelijk dat er voor hem maar één vrouw is. Daar is Alex
blij om. Niet alleen wil hij niet dat Eline gekwetst wordt, hij had ook niet echt zin om Erik in elkaar te
meppen als dat nodig zou zijn geweest…
118. Het einde van het semester nadert, en Alex en Renee doen allebei bijna niks anders meer dan
studeren. Dit examen is hun allereerste examen op de universiteit, dus ze zijn beiden erg
zenuwachtig. Wat nou als ze helemaal verkeerd studeren, en op hun examen niks meer weten? Wat
nou als de vragen veel moeilijker zijn dan ze hadden gedacht? Allerlei van dat soort vragen spoken
door hun hoofd.
119. Eline, die al twee semesters succesvol heeft afgerond, is er een stuk rustiger onder. Zij weet dat de
stof goed in haar hoofd zit, en dat de kans wel heel klein is dat ze het gaat verpesten. Natuurlijk
studeert ze nog wel een beetje, maar ze vindt ook tijd om te ontspannen.
120. Op dag van het examen belt Alex nog even met zijn ouders.
“…”
“Dankjewel, mam. Het gaat vast wel goed komen, al ben ik wel aardig zenuwachtig.”
“…”
“Ja, mam, ik heb goed geleerd. Als ik het niet haal gaat het zeker niet daaraan liggen. Ik heb goed
mijn best gedaan dit semester, zoals beloofd.”
121. Als Alex klaar is met bellen loopt hij de woonkamer in, waar Renee en Eline net begonnen zijn met
een potje Maak-De-Lama-Niet-Wakker. Alex schuift aan, en met z’n drieën ontspannen ze nog even
voor de examens beginnen. Ze hebben een hoop lol, en vergeten de examens zelfs eventjes. Maar als
het dan toch tijd is om te vertrekken, fladderen bij iedereen de zenuwen door de buik – ook bij Eline.
122. Die zenuwen waren echter nergens voor nodig, want alle drie komen ze thuis met een tien. Lachend
vallen Alex en Renee elkaar in de armen.
“Ik wist wel dat we het konden!” roept Alex blij.
Eline kijkt glimlachend naar de omhelzing van haar twee huisgenoten. Dat komt vast nog wel eens
goed tussen die twee, denkt ze bij zichzelf.
~*~
123. De familie Armadillo moest behoorlijk wennen toen Alex net het huis uit was . Daan is nu het enige
kind in huis, en dat vindt hij soms best saai. Ook al is Alex heel wat ouder dan hij is, ze speelden soms
toch nog samen, en Alex hielp Daan ook wel eens bij zijn huiswerk. Daan kan dat eigenlijk best zelf,
maar hij vond het wel altijd gezellig.
Nu moet hij vooral in zijn eentje spelen. Dat kan hij ook prima, maar hij mist zijn grote broer toch
best, ook al is er al een heel semester voorbij.
124. Gelukkig is zijn moeder nu wel vaker thuis om hem gezelschap te houden. Yasmine hoeft veel minder
te werken dan eerst, nu ze de top van de oceanografie behaald heeft.
Ze is het echter niet gewend, het thuis zitten, en dus heeft ze een nieuwe hobby opgenomen –
tuinieren. Ze beleeft er veel plezier aan, en is blij dat ze nu ook wat te doen heeft thuis.
125. Maar toch is ze nog niet helemaal tevreden. Ze heeft dan wel een nieuwe hobby, maar ze is wel vaak
alleen thuis, als Daan op school zit en Ramses naar zijn werk is. Dat – en het feit dat Daan het al
tijden wil – is de reden dat Yasmine en Ramses hebben besloten om een huisdier te nemen. Dat is
wel zo gezellig voor Yasmine, en ook zeker voor Daan.
Dus gaat Yasmine op een van haar vele vrije dagen op weg naar de dierenwinkel van Tisse, om een
nieuw maatje voor de familie uit te zoeken.
126. Ze kijkt wat rond bij de vogels, de vissen en de knaagdieren, maar besluit dat dat toch niet helemaal
is wat de familie zoekt. Als ze hoort hoeveel plezier Emma, Diederik en de kinderen van Jessie
hebben en hoeveel ze van de hond houden, lijkt Yasmine dat een beter idee.
127. Dus loopt ze naar het gedeelte van de winkel waar ze de harige viervoeters kan vinden. Maar net als
ze naar de honden toe wil lopen, valt haar oog op een bruine, langharige kat die rustig om zich heen
staat te kijken.
Ze is in één klap verliefd.
128. De kat kijkt haar vriendelijk aan, en Yasmine tilt hem op uit zijn bak.
“Ja, jij bent ons nieuwe maatje, hè? Jij wordt het,” zegt ze met een grote glimlach tegen het dier.
“Mrauw!” is het antwoord van de kat, en Yasmine ziet dat als een bevestigend antwoord. Ze zoekt
een mooie halsband uit, en de rest van de nodige spullen, rekent af en gaat samen met het beestje
op weg naar huis.
129. En vanaf dat moment hoort Fred bij de familie Armadillo.
130. Niet alleen voor Yasmine was het liefde op het eerste gezicht wat Fred betreft, maar ook voor
Ramses en Daan. Daardoor hoeft Fred niet bang te zijn dat hij te weinig aandacht krijgt – hij wordt
juist eerder een beetje verwend.
131. Ramses heeft het echter te druk om Fred heel erg te verwennen – hij werkt hard om zijn levenswens
te behalen. Hij is nog twee promoties verwijderd van het behalen van de top van de sport, en hij
werkt zo hard als hij kan om die zo gauw mogelijk te behalen.
132. Hij is dan ook door het dolle heen als hij zijn op een na laatste promotie behaald heeft. Nog eentje,
en dan heeft hij zijn grootste wens behaald! Blij rent hij naar binnen, waar hij Yasmine in de keuken
vindt, en haar een passionele zoen geeft.
“Ik maakt uit die zoen op dat het je gelukt is?” vraagt Yasmine lachend.
“Zeker weten!” antwoordt Ramses, en hij zoent Yasmine opnieuw.
133. Ook Daan is in een goed humeur als hij thuis komt. Hij heeft het erg naar zijn zin op school en
behalve dat hij goede cijfers haalt, maakt hij ook veel vrienden.
Zo is hij ook bevriend met Meredith Terhaar, net als zijn neef Simon. Met zijn drieën hebben ze altijd
een hoop plezier, en ze noemen zich ‘de Drie Musketiers’.
Vandaag heeft Daan Meredith mee naar huis gevraagd om te spelen. Meredith vroeg Simon ook
gelijk mee, maar die vertelde haar dat hij graag mee was gegaan, maar dat hij al met een ander
vriendje had afgesproken. Dus is het vanmiddag alleen Daan en Meredith.
134. “Jammer dat Simon niet ook kon spelen, hè?” vraagt Meredith als ze aan het overgooien zijn.
“Ja, jammer,” antwoordt Daan. Dat zegt hij nou wel, maar stiekem vindt hij het juist wel fijn dat
Simon er niet bij is, ook al is Simon zijn beste vriend. Meredith lijkt Simon altijd aardiger te vinden
dan Daan, en daardoor voelt Daan zich vaak een beetje buitengesloten als ze met zijn drieën spelen.
Daarom vindt hij het juist wel fijn dat ze nu eventjes met z’n tweeën kunnen spelen, dan heeft hij
tenminste Meredith’s volledige aandacht.
135. Gelukkig lijkt ze het zo samen met Daan ook prima naar haar zin te hebben, dus ze hebben samen
een hele gezellige middag. Daan is blij dat ze met het z’n tweeën ook leuk kunnen hebben, en dat het
Meredith toch niet alleen om Simon gaat.
136. Daar is hij al helemaal zeker van als ze aan het einde van de middag afscheid van hem neemt met
een knuffel.
“Ik vond het supergezellig, Daan! Hopelijk kunnen we snel weer eens spelen,” zegt ze.
Daan grijnst. “Dat hoop ik ook. Tot morgen op school!”
137. Blij rent hij naar binnen, naar Fred toe, die op de grond zijn vacht zit te likken. Daan tilt de kat op en
knuffelt hem. Hij lacht als hij de verraste blik van Fred ziet, en zet hem weer neer op de grond. De
rest van middag, totdat het etenstijd is, speelt Daan uitgelaten en blij met zijn vriendje. Niks kan zijn
humeur meer verpesten!
~*~
138. “Heb je al plannen voor vanavond?” vraagt Alex op een middag als hij en Renee allebei zitten te
computeren.
Renee kijkt verrast op. “Nee, hoezo?” vraagt ze hoopvol.
Alex haalt zijn schouders op – hij hoort de hoopvolle toon in Renees stem niet. “O, gewoon,” zegt hij
snel, en hij verbergt zijn hoofd achter de computer, om de blosjes op zijn wangen te verstoppen.
Bijna had hij haar mee uit gevraagd, bijna…
139. Doordat hij zijn gezicht achter zijn computer verstopt, ziet hij de teleurgestelde blik op het gezicht
van Renee echter ook niet.
Ze zucht zachtjes. Heeft ze al die signalen de afgelopen tijd dan toch verkeerd opgevat? Vindt hij haar
dan toch niet net zo leuk als zij hem vindt? Ze weet het niet, maar ze weet wel dat ze geen zin heeft
om het zo door te laten kabbelen.
140. Dus als even later – als Alex naar college vertrokken is – de telefoon rinkelt, en ze mee uit wordt
gevraagd door Coen, de jongen die haar al tijden leuk vindt, zegt ze ‘ja’.
Kennelijk voelt Alex niet voor haar wat zij voor hem voelt, dus is het tijd om door te gaan, en die
gevoelens van zich af te zetten. Renee zucht, loopt naar de studiekamer en pakt een boek –
misschien leidt studeren haar even af van het hele gedoe.
141. Maar al snel komt Eline binnen lopen. “Hee, wie had je net aan de telefoon?” vraagt ze nieuwsgierig.
Renee kijkt op. “O, dat was Coen. Hij vroeg of ik vanavond met hem naar de Lounge wilde.” Even is ze
stil. “Als zijn date,” voegt ze er dan aan toe.
142. “O?” zegt Eline, en ze slikt. “Wat heb je gezegd?”
“Ik heb ‘ja’ gezegd,” antwoordt Renee.
143. Eline kijkt verbijsterd naar Renee. “Je hebt ‘ja’ gezegd? Maar je vindt Coen toch helemaal niet leuk?”
“Dat heb ik toch nooit gezegd?” zegt Renee. “Ik heb eigenlijk nooit op die manier over Coen
nagedacht, maar het is eigenlijk best een leuke jongen. We hebben het vast heel gezellig vanavond,
en wie weet, misschien wordt het wel wat tussen ons.”
144. Eline richt verbouwereerd haar blik op haar boek. Dit had ze niet zien aankomen. Ze had er nooit
over nagedacht dat Renee misschien een andere jongen wel leuk zou gaan vinden als Alex haar niet
mee uit zou vragen. Stom van haar, eigenlijk.
“Nou, veel plezier dan maar vanavond,” zegt ze uiteindelijk, terwijl ze probeert oprecht te
glimlachen.
145. Als Alex later die middag weer thuiskomt heeft hij het geluk dat hij Eline tegenkomt als hij de
woonkamer binnen komt lopen, anders had hem een nare verrassing te wachten gestaan.
“Hee, Lien, heb je Renee gezien?” vraagt hij aan zijn nicht.
“Ze is op haar kamer,” antwoordt Eline.
“Oké. Ik ga het eindelijk doen, Lien, ik ga haar mee uit vragen voor vanavond. Er speelt een band in
de Lounge die ze leuk vindt, en ik ga het gewoon doen,” ratelt hij.
146. Eline knijpt haar ogen even dicht. “Je hebt echt de meeste vreselijke timing ooit, Alex.”
“Hè?” zegt Alex. “Wat bedoel je?”
“Renee heeft vanavond al een date,” zegt Eline. “Met Coen. Hij belde toen jij net weg was om haar
mee naar de Lounge te vragen, en ze heeft ‘ja’ gezegd.”
“W-wat?” zegt Alex verbouwereerd. “Dat meen je niet…”
147. “Jawel, dat meen ik wel. Ik ben blij dat je eindelijk je ballen hebt teruggevonden, Lexje, maar je bent
net te laat.”
“Maar jij zei dat ze me leuk vond,” zegt Alex, Elines opmerking en ‘Lexje’ negerend.
“Ja, dat vond ze ook, dat weet ik zeker. Maar kennelijk was ze het zat om te wachten tot jij haar mee
uit vroeg. Ze had het natuurlijk ook zelf kunnen vragen, maar waarschijnlijk durfde ze het zelf ook
niet.”
“Als ze me echt leuk had gevonden had ze wel gewacht tot ik haar mee uit had gevraagd,” zegt Alex
koppig. “Jij had het gewoon fout.”
148. “Argh, Alex!” roept Eline gefrustreerd. “Doe niet zo vreselijk stom, zeg! Het ligt niet aan mij, het ligt
niet aan Renee, het ligt hier verdomme aan jou! Renee heeft je echt tienduizend hints gegeven, maar
jij ging er niet op in, je liet zelfs niet zien dat je haar leuk vindt! Het zou me niks verbazen als ze nu
denkt dat jij haar gewoon als vriend ziet. Jíj hebt te lang gewacht, Alex! Jullie draaien nu al meer dan
zes maanden om elkaar heen, vind je het héél gek dat ze het zat is en door gaat met haar leven? Kom
óp, zeg!”
149. Alex kijkt haar even aan met een gekwetste blik. “Misschien heb je gelijk,” zegt hij dan ijzig. “Dat
schijn je immers altijd te hebben. Maar niet iedereen is zoals jij, Eline. Het spijt me dat ik zei dat het
jouw schuld was, ik zal er niet meer over beginnen tegen je. Goeienavond.”
Dan draait hij zich om en loopt hij kalm de kamer uit, naar boven. Op zijn kamer laat hij zich trillend
op zijn bed vallen, en haalt hij diep adem om zijn verdriet en frustratie te bedwingen.
150. Beneden staat Eline nog in de woonkamer. Ze knijpt haar ogen dicht en zucht. Ze wilde Alex niet
kwetsen, en ze wil zeker geen ruzie met hem. Dat hebben ze nog nooit gehad in hun hele leven. Maar
het lijkt erop dat ze het nu even goed verpest heeft…
***
151. When the rain is blowing in your face
And the whole world is on your case
I could offer you a warm embrace
To make you feel my love
152. When the evening shadows and the stars appear
And there is no one there to dry your tears
I could hold you for a million years
To make you feel my love
153. I know you haven't made your mind up yet
But I would never do you wrong
I've known it from the moment that we met
No doubt in my mind where you belong
154. I'd go hungry
I'd go black and blue
I'd go crawling down the avenue
No, there's nothing that I wouldn't do
To make you feel my love
155. The storms are raging on the rolling sea
And on the highway of regret
The winds of change are blowing wild and free
You ain't seen nothing like me yet
156. I could make you happy
Make your dreams come true
Nothing that I wouldn't do
Go to the ends of the earth for you
To make you feel my love
158. “…en nu heeft Alex dus best wel een gebroken hart, en ben ik zo dom geweest om daar nog eens op
te stampen. Ik heb hem echt gekwetst, hij heeft niet meer met gepraat sinds eergistermiddag.
Bovendien zie ik de blik op z’n gezicht iedere keer als Renee binnen komt lopen. Hij heeft écht
liefdesverdriet,” zegt Eline tegen Erik, die naast haar op het bankje op de veranda zit.
Erik kijkt voor zich uit. “Arme Alex. Liefdesverdriet zonder dat hij ooit echt met Renee samen is
geweest. Ik kan me voorstellen hoe dat voelt. Ik voelde me net zo, die dag dat ik onze vriendschap
bijna had verbroken. Ik dacht echt dat jij niks voor me voelde. Gelukkig liep het bij ons een beetje
anders af.”
159. “Ja, gelukkig wel.” Even is Eline stil. “Het is gewoon zo frustrerend!” zegt ze dan. “Ik heb meer dan
een half jaar lang gezien hoe gek die twee op elkaar zijn. Hoe kan het dan dat ze dat zelf niet hebben
gezien? Waarom moet het nou zo aflopen? Ik snap het echt niet…”
Erik luistert naar Elines tirade. “Ik weet het ook niet,” zegt hij dan met een zucht. “Laten we maar
gewoon hopen dat Alex zich gauw weer beter voelt, en dat zijn liefdesverdriet wegebt.”
“Of hij moet nu gewoon zeggen hoe hij zich voelt tegenover Renee. Misschien bedenkt ze zich dan
wel.”
160. Erik schudt zijn hoofd. “Dat doet hij niet.”
“Hoezo niet? Hij durft het best, hij wilde het Renee eergister immers nog vertellen.”
“Dat was voordat hij wist dat ze een date met Coen had. Hij is te trots om zich nu aan Renees voeten
te gooien, terwijl ze iets met een andere jongen heeft. Bovendien wil hij niet tussen haar en hem
komen.”
“Hoe weet jij dat nou weer?” vraagt Eline verbaasd.
Erik haalt zijn schouders op. “Zo zijn alle jongens. Tenminste, jongens zoals Alex, en jongens zoals ik.”
161. “Ik mag die jongens zoals jij wel,” zegt Eline met een glimlach, terwijl ze tegen Erik aankruipt.
Erik slaat zijn arm om haar heen. “Als je het maar bij deze ene houdt.”
“Hm, oké. Vooruit dan maar,” antwoordt Eline lachend. Dan is ze weer serieus. “Ik haat het om Alex
zo verdrietig te zien. Ik wil het goedmaken met hem, maar ik weet niet goed hoe. Ik heb hem echt
pijn gedaan.”
162. “Je moet gewoon met ‘m gaan praten,” zegt Erik. “Je verontschuldigingen aanbieden. Dan komt het
vast wel goed. Hij is je neef, je beste vriend, hij blijft heus niet voor altijd boos op je.”
Eline kijkt Erik aan. “Misschien heb je gelijk. Dan moet ik dat maar gaan doen…”
163. Dan klimt ze bij hem op schoot. “Ik wilde jou ook nog wat vragen…” zegt ze geheimzinnig.
“O ja?” antwoordt Erik. “Wat dan?”
“Nou… Je hebt hier genoeg tijd doorgebracht om lid te worden van onze studentenvereniging, dus je
mag hier eindelijk komen wonen… En ik wil je niet meer missen als je thuis bent – al is dat niet zo
vaak – dus wil ik je vragen of je hier wilt komen wonen. Bij mij,” zegt Eline.
Een grote glimlach verschijnt op Eriks gezicht. “Natuurlijk wil ik dat!” roept hij. “Ik ga meteen m’n
spullen ophalen!”
164. Eline slaat haar armen om Erik heen en knuffelt hem. “Ik hoopte al dat je dat zou zeggen!” zegt ze
blij. “Ik hou van je.”
“Ik hou ook van jou, Lien,” antwoordt Erik, en hij drukt Eline nog wat dichter tegen zich aan.
165. Zoals gezegd haalt Erik nog die middag zijn spullen op uit zijn studentenhuis, en woont hij ook die
middag al in het Rozenbloemhuis.
Iedereen is er al snel aan gewend, maar dat is ook niet zo vreemd, aangezien Erik al praktisch elke
dag in het huis te vinden was. Alex en Renee vinden het ook geen probleem dat Erik nu bij hen
woont – ze kunnen het allebei erg goed met hem vinden.
En Eline vindt het geweldig dat ze nu elke avond in Eriks armen in slaap kan vallen…
166. Toch heerst er wel een zekere spanning in huis. Sinds Renees date met Coen hebben zij en Alex niet
meer een normaal gesprek gevoerd. Renee heeft het idee dat Alex haar ontwijkt, al begrijpt ze niet
waarom. Zou hij dan toch gevoelens voor haar hebben? Ze weet het niet…
167. Renee heeft natuurlijk gelijk, al is ze daar zelf niet zo zeker van. Alex ontwijkt haar inderdaad, en dat
dat komt door zijn gevoelens voor haar klopt ook. Hij weet niet hoe hij zich moet gedragen als hij bij
haar in de buurt is. Moet hij doen alsof er niets aan de hand is en gewoon vriendschappelijk met
haar omgaan? Moet hij laten merken dat hij jaloers is op Coen?
Uiteindelijk besluit hij dat vriendschappelijk met haar blijven omgaan het beste is. Hij wil haar relatie
met Coen – wat voor relatie dat dan ook is – niet in de weg staan. Erik had dus toch gelijk.
168. De ochtend na zijn besluit komt Alex Eline tegen in de hal. Hij wil doorlopen, maar wordt dan door
Eline gestopt.
“Alex, kan ik even met je praten?” vraagt ze voorzichtig.
Alex kijkt naar zijn handen. “Ligt eraan waar het over gaat.”
169. Eline zucht. “Het spijt me, Lexje. Ik had nooit zo tegen je uit moeten vallen en die dingen mogen
zeggen, dat was niet eerlijk. Ik was gewoon gefrustreerd, en dat spijt me. Het is gewoon… Ik vind het
vreselijk om je verdrietig of ongelukkig te zien…”
“Dat weet ik wel, maar het is mijn leven. Ik heb het nu verpest, en dat is mijn eigen schuld – daar had
ik jou ook nooit de schuld van mogen geven – maar op dat moment had ik jou als vriendin nodig, niet
als iemand die me op mijn eigen fouten en gebreken wijst. Dat doe ik zelf al genoeg, geloof me.”
“Ik weet het… Sorry, Lex.”
170. “Het is al goed,” antwoordt Alex.
“Echt waar? Ben je niet meer boos op me?” vraagt Eline.
“Nee. Ik ben blij dat je je verontschuldigingen hebt aangeboden. Je bent mijn beste vriendin, Lientje,
en ik kan echt niet zonder je,” zegt Alex, en hij bloost een beetje.
171. Eline grijnst en trekt hem tegen zich aan in een knuffel. “Ik ook niet zonder jou, Lexje.”
172. Met een opgelucht gevoel gaat Alex achter de computer zitten. Hij is blij dat alles weer is opgelost
tussen hem en Eline. De afgelopen week vond hij echt vreselijk.
Alex heeft net het internet opgestart als Renee de kamer binnen komt lopen. Hij kijkt op en glimlacht
naar haar – geen ontwijkgedrag meer.
“Kan ik even met je praten, Alex?” vraagt Renee.
Alex kijkt weer op van zijn scherm. “Jij ook al?” mompelt hij.
173. Nadat hij de computer heeft afgesloten gaat hij – ietwat zenuwachtig – naast Renee op de bank
zitten. Waar zou ze het met hem over willen hebben? Verwachtingsvol kijkt hij haar aan.
“Laat ik maar met de deur in huis vallen,” zegt Renee. “Alex, ik heb het gevoel dat je me ontwijkt.”
Alex kijkt haar verbaasd aan. “O,” is het enige wat hij zegt.
“We hebben amper meer een normaal gesprek gevoerd sinds vorige week vrijdag, toen ik voor het
eerst met Coen uit ben geweest. Dus ik wilde vragen of je soms problemen hebt met Coen, of met
het idee van mij en Coen samen?”
174. Renee kijkt Alex verwachtingsvol aan. Dit is haar laatste poging om erachter te komen of Alex iets
voor haar voelt. Als dit niets uithaalt gaat ze definitief verder met haar leven, gaat ze zich over hem
heen zetten en zich inzetten voor haar relatie met Coen. Nu moet hij wel eerlijk zijn, nu zal de
waarheid wel naar boven komen.
175. Alex weet niet wat hij moet antwoorden op Renees vraag. Moet hij nu de waarheid vertellen en haar
vertellen dat hij verliefd op haar is, of moet hij zich aan zijn oorspronkelijke plan houden en hun
relatie vriendschappelijk houden?
Hij wil zijn vriendschap met haar niet verpesten, en als hij zegt dat hij problemen heeft met haar en
Coen wordt ze vast boos. Dan zal het nooit meer zoals vroeger zijn… Nee, dat moet hij niet hebben.
Liever alleen vrienden dan helemaal niks meer.
176. “Nee, hoor,” zegt hij daarom. “Ik heb helemaal geen problemen met jullie. Ik – ik was de laatste week
gewoon niet mezelf omdat ik een beetje ruzie had met Eline. Maar dat is allemaal weer opgelost, dus
er is niets meer aan de hand. Ik ben juist blij voor jou en Coen.” Hij glimlacht op zijn punt kracht bij te
zetten.
Renee is even stil. “Oké,” zegt ze dan. “Ik ben blij dat te horen.”
“Oké.”
177. Even zitten Alex en Renee in een ongemakkelijke stilte naast elkaar. Beiden weten ze niet wat ze
moeten zeggen, en bij beiden zit het hoofd vol met allerlei gedachten. Maar bij allebei komt het neer
op één en hetzelfde zinnetje: ‘dat was het dan’.
178. “Oké,” zegt Renee dan, en ze staat op. “Ik ga me klaarmaken, ik ga zo een hapje eten met Coen.”
Alex knikt. “Oké, veel plezier dan maar.”
Renee bedankt hem, en loopt dan de kamer uit, terwijl er een eenzame traan over haar wang rolt.
Als ze om had gekeken, had ze gezien dat bij Alex precies hetzelfde gebeurt…
179. De rest van het semester verloopt zonder veel bijzonderheden. Renee blijft daten met Coen, en
probeert zich over Alex heen te zetten en Alex probeert zijn gevoelens voor Renee te vergeten.
In zijn telefoongesprekken met het thuisfront laat Alex niet merken dat hij zich zo miserabel voelt,
daar hoeft zijn familie zich geen zorgen om te maken, vindt hij.
Eline en Erik zien Alex’ liefdesverdriet machteloos aan. Ze weten niet goed wat ze moeten doen om
hem te helpen, maar ze letten er wel wat beter op dat ze niet klef staan te doen – zoals Alex het zelf
noemt – in zijn buurt, want ze willen hem niet onnodig kwetsen.
180. Aan het einde van het semester voelt Alex zich echter alweer een stuk beter. Hij kan het nu aan om
Renee en Coen – die steeds vaker in het Rozenbloemhuis rondhangt – samen te zien, al doet het nog
wel pijn. Langzaam begint hij over Renee heen te raken, en hij kan weer onbezorgde gesprekken met
haar voeren, zoals vroeger.
181. Natuurlijk neemt het daadwerkelijke studeren ook veel tijd in beslag, en zeker aan het einde van het
semester zijn de vier studenten daar non-stop mee bezig. Het is dan ook geen verrassing dat ze alle
vier met een 10 thuis komen van hun examen.
“Gefeliciteerd allemaal!” roept Erik opgewekt als ze weer thuis komen. “Dat hebben we mooi even
gedaan! Daar moeten we wat op drinken!”
182. “Wij niet,” antwoordt Eline, en ze wijst op Alex en zichzelf. “We kunnen morgen niet uitgeput en met
een kater op het feest van mijn ouders aankomen.”
“O ja, dat is ook zo,” zegt Renee. “Een verjaardagsfeest, toch?”
“Jup,” antwoordt Eline. “Mijn ouders en broertje zijn alle drie jarig. We moeten morgen al vroeg
weg.”
Alex knikt, en voegt er aan toe: “Dus laten we nu dan maar gauw ons bed op zoeken…”
~*~
183. De volgende ochtend lopen Eline en Alex rond een uur of elf het erf van de familie Rozenbloem op.
Eline haalt diep adem en zucht. “Het voelt goed om weer even thuis te zijn,” zegt ze tegen Alex.
Alex knikt en kijkt naar zijn eigen ouderlijk huis dat verderop in de straat staat. “Ik heb ook wel zin
om iedereen weer te zien,” zegt hij.
“Dat ook zeker. Ik heb iedereen best gemist.”
Ondertussen zijn ze bij de voordeur aangekomen, en Eline opent hem met haar sleutel. “Hallo? We
zijn er!” roept ze.
184. Binnen worden ze opgewacht door een breed grijnzende Emma. “Hee!” zegt ze. “Fijn dat jullie er
zijn.”
Dan trekt ze Eline tegen zich aan in een stevige omhelzing. “Ik heb jullie gemist,” zegt ze.
185. Na de rest van de familie Rozenbloem begroet te hebben lopen Alex, Eline en Carmen naar de
pooltafel. Carmen is blij dat haar zus en neef weer even thuis zijn. Ze zal het niet snel toegeven, maar
ze mist hen best wel.
Alex en Carmen pakken allebei een keu. “En ik dan?” vraagt Eline.
“Pfft, jij mag niet meedoen,” zegt Carmen met een grijns. “Dan is er voor ons niks meer aan, toch
Alex?”
186. Alex knikt. “Inderdaad. Kijk jij maar lekker toe, Lientje,” zegt hij plagend.
Eline snuift quasi-verontwaardigd. “Ik hoop dat ze je inmaakt. Lexje,” zegt ze dan.
Carmen kijkt toe en schatert van het lachen. “Lekker gezellig is het daar,” zegt ze. “Ik moet maar ook
maar snel komen om de vrede tussen jullie te bewaren!”
187. Al snel komt ook de rest van de familie Armadillo binnen. Na zijn broer en nicht enthousiast begroet
te hebben ploft Daan naast Simon op de bank neer.
“Hee,” zegt hij.
“Hoi,” antwoordt Simon.
“Siem…” begint Daan dan.
“Ja?”
188. “Nou… Jij wordt zometeen groot, en ik blijf nog klein. Blijven we dan wel vrienden?”
Simon kijkt hem verbaasd aan. “Natuurlijk gekkerd! Jij bent mijn allerbeste vriend! Dat blijft ook zo
als ik groter ben. Dat was toch ook zo bij Lien en Lex?”
Daan knikt. “Ja, dat is waar.”
“En jij bent over niet zo lange tijd zelf ook jarig, dus dan zijn we weer even groot!” zegt Simon
triomfantelijk.
“Ja. Oké, gelukkig maar,” zegt Daan en er verschijnt een opgelucht grijns op zijn gezicht.
189. “Oké,” zegt Simon, ook met een grijns. “Dan is het nu tijd om op te groeien!” Hij springt op van de
bank en roept: “Kom allemaal! Ik ga opgroeien!”
190. Simon rent naar zijn taart, en de rest van de familie verzamelt zich om hem heen. Allemaal juichen ze
en maken ze lawaai met ratels en toeters.
191. Simon kijkt tevreden om zich heen. Dit is wanneer hij zich het fijnst voelt, omringt door familie. Hij
weet dan ook al helemaal zeker welke wens hij gaat kiezen, en aarzelt niet bij het uitblazen van de
kaarsjes.
192. Hij doet een stap achteruit, en voelt dan de tintelingen in zijn tenen, die langzaam naar boven
trekken. Toegejuicht door zijn familie, springt Simon omhoog, en komt hij een heel stuk groter weer
neer.
193. “Wow,” zegt hij. “Moet je zien hoe groot ik ben geworden!” Een beetje gedesoriënteerd door zijn
nieuwe lengte kijkt hij om zich heen.
“Ha, moet je die kleding zien!” zegt Carmen lachend.
Na die opmerking kijkt Simon voor het eerst naar zijn kleding. “Jeetje, dit is echt vreselijk. Ik ben zo
terug!”
En voordat iemand de kans heeft gekregen om naar zijn wens en levenswens te vragen is Simon naar
boven verdwenen.
194. Een paar minuten later verschijnt hij echter alweer beneden, en kan hij de vragen van zijn
nieuwsgierige ouders beantwoorden.
“Ik heb de Familiewens gekozen, en mijn levenswens is om de top van de ordehandhaving te
bereiken,” zegt Simon.
Zijn ouders omhelzen hem en kijken elkaar trots aan. Wat hebben ze toch een stel prachtkinderen.
195. Maar veel tijd om trots te zijn hebben ze niet, want het is tijd voor Diederik om op te groeien. Met
een glimlach kijkt hij naar de familie om zich heen. Hij weet dat Emma erg tegen het opgroeien op
ziet, maar hem maakt het niet uit.
196. Hij kan een glimlach dan ook niet bedwingen als hij weer neerkomt na zijn sprong in de volgende
levensfase. Hij vindt het prachtig om hier met de hele familie bij elkaar te zijn en niks kan zijn humeur
verpesten.
197. Tijd om om te kleden heeft hij niet, want gelijk daarna is Emma aan de beurt. Schoorvoetend staat ze
voor de taart te wachten. Ze had nooit verwacht dat ze zichzelf ooit nog tot de categorie ‘ouderen’
zou moeten rekenen, en eigenlijk wil ze dat ook helemaal niet. Maar ja, er is niks aan te doen – het
moet gebeuren.
198. Ze kijkt naar haar kinderen, die haar enthousiast staan toe te juichen, en er verschijnt een glimlach
op haar gezicht. Waar heeft ze het ook over, het is maar opgroeien. Behalve wat grijze haren en wat
rimpels zal er niks veranderen. Ze zal nog dezelfde persoon zijn, en dezelfde geweldige familie
hebben.
199. Ze voelt een warm gevoel door haar heen stromen, en op dat moment beseft ze hoeveel mazzel ze
heeft met haar leven. Opgewekt en zonder tegenzin springt ze de lucht in, en een beetje ouder komt
ze weer neer.
Als ze haar kleding ziet schatert ze het uit. “Kom,” zegt ze tegen Diederik. “Laten we ons gauw gaan
omkleden.”
En na wat felicitaties verdwijnen ze snel naar boven.
200. “Zo, dat is een stuk beter,” zegt Emma met een glimlach als ze, na andere kleren aangetrokken te
hebben, haar haar heeft gedaan. “Nu voel ik me weer een beetje mezelf. Al moet ik wel even
wennen aan dat grijze haar, hoor.”
201. “Nou, ik vind je nog even prachtig als altijd,” zegt Diederik en hij trekt Emma in een omhelzing.
Emma grinnikt. “Jij mag er anders ook nog steeds wel wezen, hoor.”
202. Als ze elkaar weer loslaten valt Emma’s blik op de muur. “Hé, wat is dat nou?” zegt ze verbaasd.
Diederik draait zich ook om, en ziet wat Emma bedoeld.
203. “Er zit een briefje bij,” zegt hij. “Er staat: ‘Van ons allemaal, voor jullie. Omdat jullie zo geweldig zijn.’”
Emma krijgt tranen in haar ogen, en Diederik heeft ook een brok in zijn keel gekregen. Hij slaat zijn
arm om Emma heen, en samen kijken ze naar hetgeen voor hen op de muur hangt.
204. “Wij zijn de twee gelukkigste mensen op heel de aarde,” fluistert Emma.
Diederik kan niks anders dan daarmee instemmen, en samen staan ze nog een hele poos met breed
glimlachende gezichten en tranen in hun ogen naar de foto die voor hen op de muur hangt te kijken.
~*~
205. En dat was de update waar jullie bijna 6 maanden op hebben moeten wachten.
Jup, 6 maanden… Het duurt vast niet weer zo lang voor de volgende klaar is!
Ik ben benieuwd wat jullie van de update vinden, dus een berichtje zou ik erg op prijs
stellen!
Xx Anne
