2. LOIS PEREIRO
(16 de febreiro de 1958 – 24 de maio de 1996)

3. Lois Pereiro nace en
Monforte de Lemos (Lugo).
Alí vive ata os 18 anos,
idade na que marcha a
Madrid, onde estudia
inglés, francés e alemán.
Levaba escribindo desde a
súa adolescencia, e en
Madrid, xunto con outros
poetas galegos, como
Manuel Rivas ou o seu
irmán Xosé Manuel, funda a
revista Loia, na que ve a luz
unha serie de
composicións

4. En 1981 volta a Galicia e
establécese na Coruña. Publica na
revista La Naval, e poemas seus
publícanse en dúas antoloxías da
época: De amor e desamor (1984 e
1985).
Colabora tamén con outras
revistas, como Trilateral e Luzes de
Galiza. Esta última, postumamente,
publicará en 1997 os oito capítulos
da súa novela curta Náufragos do
Paradiso.
Durante esta época viaxa tamén
por Europa e traballa como tradutor
de dobraxe para cine e TV

5. A súa morte debeuse a unha serie
de complicacións hepáticas, nun
principio vencelladas ó VIH, mais
logo demostrouse nun xuízo que
a súa causa directa foi a
inxestión de aceite de colza
desnaturalizado.
En vida só publicou dous libros:
Poemas 1981-1991 (1992) e
Poesía última de amor e
enfermidade (1995).
Este ano 2011 editáronse as súas
poesías completas, que no curso
dos anos foron sendo traducidas
a castelán, catalán e eusquera

6. Velaquí tres mostras da poesía de Pereiro, as máis das veces
crua, definida por algúns estudiosos como “expresionista”, e por
outros como “poesía punk”
Cartografía
Debera ser posible
Cal morto xa
facer mapas do odio
ou vencido
e os húmidos monólogos
falo sen min
das cisternas
e durmo
de noite
no desastre
descifrar

7. O desamor, brutal amputación
ou atrofia dun soño maltratado,
debería ser sempre un íntimo ritual
representado en salas clandestinas
Interpretando con orgánicos monólogos
recitariamos con fluidez a dor interna
dos nosos tristes ósos
cando o amor se dilúe en hemorraxias
de líquidos desexos
abortados

8. Poderíano escoller como epitafio
Cuspídeme enriba cando pasedes
por diante do lugar no que eu repouse
enviándome unha húmida mensaxe
da vida e de furia necesaria

9. Música: No Río do Esquecemento, por Kérkennai
Autor: Alfonso Blanco