2. Ο Μέγας Αλέξανδρος ή αλλιώς Αλέξανδρος Γ’ ο
Μακεδών γεννήθηκε στις 20 ή 21 Ιουλίου του
356 π.Χ στην Πέλλα της Μακεδονίας. Πατέρας
του ήταν ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος
Β' και μητέρα του η Ολυμπιάδα, κόρη του
βασιλιά της Ηπείρου Νεοπτόλεμου.
Από τον πατέρα του ο Αλέξανδρος κληρονόμησε
την οξεία αντίληψη, τις οργανωτικές
ικανότητες και την ταχύτητα ενεργειών.
Από τη μητέρα του τη φιλοδοξία, την
υπερηφάνεια και την ισχυρή θέληση.
3.
4. • Τη γενική ευθύνη για τη μόρφωση του Αλέξανδρου
την είχε αναλάβει ένας Ηπειρώτης συγγενής της
Ολυμπιάδας. Το όνομά του ήταν Λεωνίδας. Ο
Λεωνίδας πίστευε στη σκληραγωγία και φώναζε
τον Αλέξανδρο «Αχιλλέα». Άλλοι δάσκαλοί του ήταν
ο Φιλίσκος, ο διάσημος μαθηματικός Μέναιχμος, ο
μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης κ.ά.
• Σε ηλικία 14 ετών ο Αλέξανδρος πήγε για σπουδές
στη Μίεζα. Η Μίεζα ήταν ένα εξοχικό παλάτι σε
κάποια απόσταση από την Πέλλα (στους πρόποδες
του βουνού Βερμίου), όπου δίδασκε ο Αριστοτέλης
στα παιδιά των ευγενών μακεδονικών οικογενειών,
αλλά και στα βασιλόπουλα των γειτονικών
περιοχών.
5. Ο μεγάλος φιλόσοφος τον μόρφωσε με τα ελληνικά ιδεώδη και του
ενέπνευσε τον θαυμασμό και την αγάπη για το ελληνικό πνεύμα και
πολιτισμό. Στον Αριστοτέλη έδειχνε πάντα σεβασμό και
ευγνωμοσύνη.
Η μαθητεία του κοντά στον μεγάλο φιλόσοφο έπαιξε καθοριστικό
ρολό στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Έλεγε πως τον
πατέρα του χρωστάει “το ζην” και στο δάσκαλό του το “ευ ζην”.
6. Ο Αλέξανδρος διάβαζε με πάθος. Λάτρευε τη γεωγραφία και
τη φιλοσοφία, αλλά η μεγάλη του αγάπη ήταν η Ιλιάδα του
Ομήρου. Αυτό το βιβλίο με αυτόγραφη αφιέρωση του
Αριστοτέλη το είχε πάντα μαζί του σε όλες τις εκστρατείες
και, όταν κοιμόταν, το φύλαγε μαζί μ’ ένα σπαθί κάτω από
το μαξιλάρι του.
Αγαπούσε πολύ την ποίηση (επική ποίηση, λυρική ποίηση,
τραγική ποίηση). Ανάμεσα στ’ άλλα σπούδασε φυσική,
αστρονομία, γεωγραφία, ιατρική, πολιτική, αριθμητική,
γεωμετρία, μουσική.
Από τον πατέρα του έλαβε σπουδαία μαθήματα πολιτικής
και στρατηγικής. Πάντοτε βρισκόταν κοντά του, όταν
εκείνος συζητούσε με ξένους πρεσβευτές και
απεσταλμένους. Τον ακολουθούσε στις εκστρατείες, όπου
έπαιρνε μαθήματα στρατιωτικής τέχνης. Έτσι, από πολύ
νωρίς απέκτησε πολιτική και στρατιωτική ωριμότητα.
8. Αγαπημένοι φίλοι και συμμαθητές του στα 3 χρόνια, που έμεινε στη Μίεζα ήταν ο
Ηφαιστίωνας, ο Κρατερός, ο Νέαρχος.
Από πολύ μικρός γυμναζόταν εντατικά, κολυμπούσε, ασκούνταν στα όπλα και έκανε
ιππασία. Λάτρευε το κυνήγι και συχνά κυνηγούσε στα βουνά και στα δάση της
Μακεδονίας μαζί με τους αγαπημένους του φίλους.
ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ – ΗΦΑΙΣΤΙΩΝΑΣ (ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ)
9.
10. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Σε ηλικία 16 ετών, ως αντικαταστάτης του
πατέρα του, που έλειπε σε εκστρατεία, κατέπνιξε
την επανάσταση της θρακικής φυλής των
Μαίδων
Σε ηλικία 18 ετών, στη Μάχη της Χαιρώνειας (2
Αυγούστου 338 π.Χ.) ήταν διοικητής
στρατιωτικού σώματος και διακρίθηκε για τις
πολεμικές του αρετές.
Σε ηλικία 20 ετών μετά τη δολοφονία του πατέρα
του το 336 π.Χ. ανελαβε αυτός το εργο του
πατερα του και έγινε βασιλιάς της Μακεδονίας.
Από πολύ νωρίς αντιμετώπισε οργανωμένες
συνωμοσίες εναντίον του που ειχαν αναδυθεί
στην Μακεδονια Αυτές τις διέλυσε με
αστραπιαία ταχύτητα.
12. Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΕΔΑΦΩΝ
ΑΛΛΑ ΚΑΙ
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους στρατηγούς στην ιστορία,
και κατά την περίοδο των 13 ετών της βασιλείας του (336 - 323
π.Χ.) κατέκτησε το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου
(Μικρά Ασία, Περσία, Αίγυπτο κλπ), φτάνοντας στις παρυφές της
Ινδίας, και χωρίς να έχει ηττηθεί σε μάχη που ο ίδιος συμμετείχε,
σε διάστημα εννέα ετών.
Στο διάστημα αυτό ένιωθε σαν χρέος του, τότε ιδίως που είχε
καταφέρει να συντρίψει τους Πέρσες, να προχωρά από νίκη σε
νίκη και από κατάκτηση σε κατάκτηση και να αποτελεί όχι έναν
τύραννο που καταλαμβάνει απλά εδαφικές εκτάσεις αλλά ένα
λυτρωτή, έναν απελευθερωτή της ανθρωπότητας από την
σκλαβιά, την αμορφωσιά, τη δουλεία και την φτώχεια.
13. Η μάχη του Γρανικού ποταμού (334 π.Χ) - Με την νίκη του
δίνεται η δυνατότητα προέλασης του μακεδονικού σώματος και
των Ελλήνων συμμάχων του στη Μικρά Ασία.
15. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ
ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ
ΠΕΡΣΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ - ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΩΝ ΦΑΡΑΩ ΤΗΣ
ΑΙΓΥΠΤΟΥ (332 π.Χ)
16. Η μάχη Γαυγαμήλων: η τελευταία και μεγαλύτερη
μάχη του Μ. Αλεξάνδρου κατά του Δαρείου Γ’
Κοδομανού (331 π.Χ)
17. Η μάχη της Περσίδας Πύλης: αναφέρεται στο πλαίσιο της
εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου κατά της αυτοκρατορίας
των Αχαιμενιδών στη διάρκεια της εισβολής και κατάληψης
των βασιλικών πόλεων της Περσίδας, πόλεων αναπόσπαστα
δεμένων με την κυριαρχία επί της Περσίας. (330 π.Χ)
18. Η μάχη στον Υδάσπη ποταμό (326 π.Χ):
Αποφασιστική νίκη του Αλέξανδρου,
έλεγχος στο μεγαλύτερο μέρος της
Πενταποταμίας (σημερινό Πακιστάν) και
συνέχεια προέλασης στην Αρχαία Ινδία.
20. Μελετώντας το έργο του Μεγάλου Αλεξάνδρου δημιουργείται μια αίσθηση δέους
και θαυμασμού γι’ αυτή την μοναδική προσωπικότητα που κατάφερε να
μεταλαμπαδεύσει τόσα στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού σε τόσες χώρες, σε
μια εποχή που δεν υπήρχαν τα σύγχρονα μέσα επικοινωνιών με τις τεράστιες
δυνατότητες και ταχύτητες.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ξεχύθηκε από την Μακεδονία όχι για να κατακτήσει
πλούτη ή να ικανοποιήσει πάθη, αλλά για να ενώσει, να εκπολιτίσει, να ανοίξει
νέους δρόμους, να γράψει ιστορία. Αναχωρώντας από την Μακεδονία, μοίρασε
την περιουσία του, και όταν ρωτήθηκε τι θα κρατήσει για τον εαυτό του, είπε:
«την ελπίδα».
Φαίνεται λοιπόν ότι η ζωή του αντλούσε νόημα από το ΕΙΝΑΙ και όχι από το
ΕΧΕΙΝ. Μπόρεσε να κατακτήσει πράγματι τους λαούς και να διαμορφώσει με τη
συνεργασία τους καινούρια πολιτισμικά αγαθά.
Η όλη του εκστρατεία δείχνει ένα ανήσυχο πνεύμα –μεταξύ άλλων θαυμαστών
προσόντων- που αγωνιζόταν να δώσει ένα μοναδικό ‘νόημα’ στην ύπαρξή του και
την ύπαρξη τόσο των Ελλήνων όσο και των λαών στους οποίους επιβλήθηκε.
Διαφορετικοί πολιτισμοί συναντήθηκαν και όμως πέτυχαν τη συνύπαρξη και την
γόνιμη αλληλεπίδραση.
Η πορεία του άλλαξε ριζικά και την πολιτιστική ταυτότητα των Ελλήνων
κατακτητών αλλά και των λαών της Ανατολής.
ΛΙΓΑΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ…
22. Η υγεία όμως του Αλέξανδρου είχε φθαρεί. Οι κόποι, οι
διοικητικές φροντίδες και η θλίψη για το θάνατο του στενού του
φίλου Ηφαιστίωνα τον εξασθένησαν και, ενώ βρισκόταν στη
Βαβυλώνα, αρρώστησε και πέθανε σε ηλικία 33 χρόνων (323
π.Χ.).
Η μεγάλη του παράλειψη ήταν ότι δεν είχε ορίσει διάδοχο του
θρόνου του με συνέπεια να αρχίσουν διχόνοιες μεταξύ των
στρατηγών του για τη διαδοχή και τη διαίρεση της απέραντης
αυτοκρατορίας του σε μικρά κρατίδια. Βέβαια, λίγο πριν
πεθάνει ρωτήθηκε σε ποιόν αφήνει την βασιλεία του και
απάντησε «τῷ κρατίστῳ», δηλαδή στον ισχυρότερο.
Το εκπολιτιστικό όμως έργο του Αλέξανδρου δε χάθηκε μαζί μ'
αυτόν. Επέζησε και μετά το θάνατό του. Γενικά έγινε αίτιος να
αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή των ανθρώπων και να γεννηθεί
ένας νέος πολιτισμός, ο πολιτισμός των αλεξανδρινών χρόνων, ο
οποίος έχοντας για βάση το ελληνικό πνεύμα και την ελληνική
γλώσσα έλαμψε επί αιώνες και ευεργέτησε την ανθρωπότητα.
Ο θάνατός του
